წარუმატებელი სახელმწიფო გადატრიალება
საკვირაო ქადაგება.
ქრისტემ ორი პურითა და ხუთი თევზით დააპურა ხუთი ათასი ადამიანი. მანამდე მან მრავალი სასწაული მოახდინა. მან განკურნა, აღუდგინა ჯანმრთელობა, განდევნა დემონები. ეს ყველაფერი იყო სანახაობრივი, შთამბეჭდავი, შთამბეჭდავი მაყურებლისთვის, მაგრამ მეტი არაფერი. მაგრამ ეს სხვა შემთხვევაა.
გამოდის, რომ ამ საოცარ და როგორც ჩანს, ძალიან ნიჭიერ ღმერთკაცს შეუძლია საკვების გამრავლება... და თუ ასეა, მაშინ საკვებისთვის დიდი შრომა არ მოგიწევთ. თქვენ შეგიძლიათ ჭამოთ, დალიოთ, გაერთოთ, იცხოვროთ სიხარულსა და სიამოვნებაში, სანამ სიკვდილი არ განაშორებს სულსა და სხეულს.
ადამიანი, რომელიც ამრავლებს საკვებს, იდეალური მმართველია. საკმარისია სახლის აშენება ერთხელ, ტანსაცმელიც არ არის პრობლემა. მაგრამ საკვები, ისევე როგორც ფული, იწურება. ან იქნებ ის ფულსაც ამრავლებს?
თუ ის ხელს აიქნევს, ქვეყნის ბიუჯეტი ოქროს ზოდებით შეივსება. იუდეველები ასე მსჯელობდნენ თუ არა, სწორედ პურის გამრავლების სასწაულმა გადაწყვიტა ქრისტეს გამეფება. მაცხოვარმა, უწყოდა რა ეს, სასწრაფოდ აგზავნის მოციქულებს ტბის გაღმა და მოულოდნელად შეთქმულებისთვის ის თავად უჩინარდება მხედველობის არედან, იმალება წყალში.
ყველას, ვისაც სურს ძალაუფლების მოპოვება, ამომრჩევლებს ჰპირდება გამდიდრებას და ცხოვრების ხარისხის გაუმჯობესებას. ყველა თავის ამომრჩეველს ჰპირდება არა იმას, რისი გაკეთებაც შეუძლია რეალურად, არამედ რისი მოსმენაც სურთ მისგან. ის ცდილობს ასიამოვნოს ამომრჩევლებს, რათა მათ მიიღოს ხმები. ეს არ არის უცნაური. კიდევ უფრო უცნაურია ახვა რამ.
ამომრჩევლებმა იციან, რომ ყველა კანდიდატი იტყუება, მაგრამ, მიუხედავად ამისა, ირჩევენ იმას, ვინც იტყუება, როგორც ოდესაში იტყვიან, „უფრო გემრიელად“. გავა ცოტა დრო და ეს იგივე ხალხი აგინებს და ლანძღავს თავის რჩეულს და ბრბო იყვირებს: „აბა, რა გითხარით, მე უნდა ამირჩიოთ, მე ზუსტად ვიცი რა გავაკეთო იმისთვის, რომ გქონდეთ უფრო მძიმე ლოყები და დიდი ღიპი“.
როდესაც პურის გამრავლების სასწაულით შთაგონებულმა შეთქმულებმა ქრისტე ტბის მეორე მხარეს აღმოაჩინეს, მათ კვლავ დაიწყეს მის გარშემო შეკრება წარმატების იმედით. შემდეგ კი მაცხოვარმა მათ მიმართა „გიჟური“ სიტყვით. მან თქვა სიტყვები, რამაც შოკში ჩააგდო მისი ერთგული მიმდევრებიც კი.
ქრისტემ მათ შესთავაზა „ეჭამათ მისი ხორცი და ესვათ მისი სისხლი“. უფრო მეტიც, ის ამტკიცებდა, რომ ეს არის მარადიული სიცოცხლის მიღწევის ერთადერთი გზა.
თუ ჩვენ ვეცდებით გონებიდან ამოვიღოთ ის, რაც ახლა ვიცით ევქარისტიის შესახებ, მივხვდებით, რომ ეს მიმართვა იყო ყველაზე პროვოკაციული ქადაგება, რაც ვიცით სახარებიდან. ქრისტესგან ასეთი მოთხოვნების გაგონებაზე, ერთგულმა მოწაფეებმაც კი ზურგი აქციეს მას. ეს არ არის ერთადერთი საოცრება. გასაკვირი ის არის, რომ თავად იესომ არ განუმარტა ეს სიტყვები თავის მოციქულებს, როგორც ეს უკვე მოხდა ზოგიერთ შემთხვევაში. მან არ ისაუბრა მათ სიმბოლურ თუ მისტიკურ მნიშვნელობაზე და არ გამოავლინა წმინდა სიმბოლოები. ქრისტემ მათ მხოლოდ ერთი შეკითხვა დაუსვა: „თქვენც ხომ არ გინდათ ჩემი დატოვება?
რამდენად ხშირად განვიცდით სამყაროსა და ჩვენს ცხოვრებაში მომხდარი მრავალი მოვლენის გაურკვევლობას, გაუგებრობას და ერთი შეხედვით უაზრობას. "ასე არ უნდა იყოს, ეს არასწორია, რატომ უშვებს ღმერთი ამას?" ჩვენ აღშფოთებულები ვართ და ვაპროტესტებთ იმას, რომ ღმერთი „არასწორად“ აწყობს მსოფლიოს და ცალკეული ადამიანების ბედს. მოხუცები, ავადმყოფები და მარტოხელები, უსარგებლოები, არ კვდებიან, დედა კი, რომელსაც ხელში ორი არასრულწლოვანი შვილი უჭირავს, კვდება.
ხანდახან ღმერთს წვრილმანს სთხოვ და ის გაძლევს, მაგრამ როცა ნამდვილად გჭირდება მისი დახმარება, როცა საკითხი ეხება სიცოცხლესა და სიკვდილს, როცა, თითქოს ყურში ჩასძახი, ის ჩუმად არის, თითქოს არ ესმის შენი.
ადამიანებს არ ესმოდათ და ვერ ხვდებოდნენ ქრისტეს სიტყვები მისი სხეულისა და სისხლის შესახებ. ჩვენ არ გვესმის, რატომ ხდება ცხოვრებაში უსამართლობა. მაგრამ აქ ან უნდა ენდოთ, ან დატოვოთ ასეთი "უცნაური" ღმერთი. იგივე არჩევანის წინაშე დადგნენ მოციქულები. ან წასულიყვნენ, როგორც ბევრმა გააკეთა, ან დარჩენილიყვნენ, მიუხედავად იმისა, რომ იესომ მათ „კანიბალობისკენ“ მოუწოდა.
"და სად წავიდეთ, უფალო, შენ გაქვს მარადიული სიცოცხლის სიტყვები."
წასასვლელი ნამდვილად არსად გვაქვს. იმიტომ, რომ მართლა შეიძლება გაგიჟდე, თუ არ გჯერა, რომ ღმერთი ისე მოაგვარებს ყველაფერს, რომ საბოლოოდ ყველაფერი კარგად იქნება.
როგორც არ უნდა იყოს, ადამიანების უმეტესობას ახლა არ სჭირდება "ციდან გამოგზავნილი პური". ადამიანებს სჭირდებათ ფული, კეთილდღეობა, ჯანმრთელობა, უსაფრთხოება, წარმატება, სიამოვნება, სიხარული, სანახაობა და ნათელი ემოციური გამოცდილება. და დარწმუნებული ვარ, რომ როდესაც ანტიქრისტე მოვა და ამ ყველაფერს შესთავაზებს ხალხს, არა ისე, როგორც ამას თანამედროვე პოლიტიკოსები აკეთებენ, არამედ სინამდვილეში, ასი ათასიდან ერთმა მაინც ნაკლებად სავარაუდოა, რომ უპასუხოს ამ წინადადებას "არა" .
"აქ და ახლა" უფრო სასურველია, ვიდრე "იქ და შემდეგ". ხალხი გაჰყვება მატყუარა პოლიტიკოსებს და არა ნეტარ სულიერ მამებს. ისინი ეძებენ სიამოვნებას აწმყოში, ვიდრე სიხარულს მომავალში.
არა მხოლოდ ქრისტეს სიტყვები იმის შესახებ, რომ საჭიროა "ჭამო მისი სხეული და დალიო მისი სისხლი" არის გიჟური სამყაროსთვის. თავად ჩვენი რწმენაც გიჟურია მათთვის. რატომ უნდა ინერვიულო, როცა ცხოვრება ასე ხანმოკლეა და შეგიძლია ისიამოვნო? რატომ უნდა ითმინო, როცა მოგების შესაძლებლობა არსებობს? რატომ უნდა წახვიდე დინების საწინააღმდეგოდ, როცა დინების მიმართულებით ცურვა უფრო ადვილი და მოსახერხებელი? ბოლოსდაბოლოს რატომ ტანჯო საკუთარი თავი იმის გამო, რაც არ გინახავს და მხოლოდ რისიც გჯერა? ეს სისულელე არ არის? დიახ, გეთანხმები, სისულელეა. მაგრამ როგორც ჩანს, გონიერი ადამიანისთვის, როგორც მდიდარისთვის, ადვილი არ არის სამოთხეში შესვლა.
ამ ეპოქის სიბრძნე სისულელეა ღვთის წინაშე. რაც ადამიანისთვის ამაღლებულია, დამდაბლებულია ღმერთთან.
სამყაროში რომ აღარ იყოს ავადმყოფობა და ტანჯვა, ადამიანები გადაიქცევიან სიამოვნების სამუდამოდ მომხმარებლებად, ახალი და უფრო მძაფრი შეგრძნებების მძებნელები.
სამყარო ახლა დაყოფილია ორ ძალიან უთანასწორო ჯგუფად. ერთი მათგანი, მცირე რაოდენობა, ეძებს „ზეციდან გამოგზავნილ პურს“, მეორე კი, დიდი რაოდენობა, მიწიერ პურს. შესაბამისად, მათი სახეები განსხვავებულია. ზოგი მაღლა იხედება, ღმერთს ევედრება და მას ადამიანი ეწოდება, ე.ი. ვისაც შუბლი ცისკენ აქვს აღმართული. სხვები კი ქვემოთ იყურებიან და ლათინურად უწოდებენ "Homo sapiens", "ჰუმუსიდან" - დედამიწა. ეს სრულიად განსხვავებული ტიპის ხალხია. თუ პირველები თავს დაბლა ხრიან, ეს მხოლოდ სინათლის ანარეკლის დასანახად. მეორე ჯგიფმა, თუ თავი მაღლა ასწიეს, მხოლოდ ცაში ქვის სასროლად.
