წინადაცვეთა მართლმადიდებლური ,,ფენგ შუის’’ მიხედვით
ქადაგება უფლის წინადაცვეთის დღესასწაულის წინა დღეს.
ებრაელებში წინადაცვეთა სიმბოლოა ღმერთთან შერიგების. ეს იყო, როგორც ვიცით, ახალი აღთქმის ნათლობის პროტოტიპი. მაგრამ ამ რიტუალის სიმბოლიზმი ჩვენი სულის სიღრმემდე მიდის. ძველ აღთქმაშიც კი ვკითხულობთ ამ სიტყვებს: ,,წინდაცვეთს უფალი, შენი ღმერთი, შენს გულს და შენი შთამომავლობის გულს, რომ გიყვარდეს უფალი, შენი ღმერთი, მთელი შენი გულითა და სულით, რათა ცოცხალი დარჩე. “ (კან. 30:6). „დაიცვითეთ თქვენი გულის ჩუჩა და ნუღარ იქნებით ქედმაღლები,“ (კან. 10:16). წინადაცვეთის დღესასწაული ისევ და ისევ გვახსენებს იმ ოპერაციას, რომელიც თითოეულმა ჩვენგანმა უნდა გაიკეთოს - გულის ხორცის წინადაცვეთა, რათა ის ქვიდან ხორცად იქცეს, ცოცხალი, მადლის მიღების უნარიანი.
წინადაცვეთილ გულში სიმშვიდეა, რადგან იგი მთლიანად და საბოლოოდ დამდაბლდა, დაკარგა კავშირი ცოდვებთან სინანულით. ჩვენი ცოდვები გონებრივი ჯაჭვებია. სამწუხაროდ, მათი დავიწყების ნაცვლად, ხშირად ვასხლებთ მათ ჩვენი მოგონებებით. ცოდვები არ არის ჩვენი პიროვნება, არამედ ჩვენი ეგოა.
ერთი მეორისგან უნდა განცალკევდეს, რადგან ცრუ ,,მე’’-ს გადარჩენა შეუძლებელია. მას შეუძლია ჩვენში მოკვდეს, მოგვცეს თავისუფლება, ან დაგვამარცხოს, სამუდამოდ დაგვღუპოს.
წმინდა სულებმა, იციან, რომ ღმერთმა შექმნა ყველაფერი და ყველგან არის, ხედავენ ღვთის სიკეთეს ყველაფერში, რაც ხდება. ცოდვილები ყველგან ეძებენ მტრებს და ებრძვიან მათ „ღვთის სადიდებლად“. ვისაც ქრისტე უყვარს, ყველგან კარგად იგრძნობს თავს, ხოლო ვისაც საკუთარი თავი უყვარს, სამოთხეშიც ცუდად გრძნობს თავს. გარდა ამისა, ადვილი არ არის ღვთის მადლის დანახვა ყველაფერში, რადგან ჩვენი გონება გამუდმებით გვაბნევს წარსულის მოგონებებით, ხან მომავლის შიშით ან აწმყოს ცრუ განსჯებით. ეგოიზმი საკუთარ თავს სხეულში ხედავს, ხოლო ჩვენი პიროვნება სულშია. როდესაც ეგოიზმი კვდება, სული სიყვარულით გარდაიქმნება.
არ აქვს მნიშვნელობა როგორ ცხოვრობს დღეს სამყარო; არ აქვს მნიშვნელობა როდის დადგება ბოლო ჟამი. ერთი რამ არის მნიშვნელოვანი - როგორ ცხოვრობს ჩვენი სული ახლა. რაზეც ყურადღებას ამახვილებ სულიერ ცხოვრებაში, იგივე ხდები. როდესაც ღმერთი ხდება ჩვენი ცხოვრების მთავარი არსი, მაშინ გული ინტუიციურად ხვდება, რომ თითოეული ადამიანი ჩვენი ცხოვრების განუყოფელი ნაწილია. მაშინ, რაც არ უნდა მოხდეს ჩვენს ირგვლივ, როგორც არ უნდა მოგვექცნენ სხვები, სული მაინც გააგრძელებს სიყვარულს, რადგან მისი სიყვარული უპირობოა.
უფრო მეტიც, მას აქვს მხოლოდ ერთი უნარი - სიყვარული, რადგან სული ღვთის ხატად და მსგავსებით არის შექმნილი. ეგოიზმი ყოფს სამყაროს "მე" და "სხვები"; სული საკუთარ თავს ყველასთან ერთობაში ხედავს.
ჩვენ ჯეროვნად არ ვიცნობთ ირგვლივ არსებულ გარემოს. ვერც ერთი მეცნიერი ვერ იტყვის ზუსტად რა არის სამყარო ან პიროვნება - ყველაფერი, რაც სამყაროში არსებობს, გადაუჭრელ საიდუმლოდ რჩება. სინამდვილეში, არცერთ ჩვენგანს არ ესმის ყველა იმ მოვლენის ნამდვილი მნიშვნელობა, რაც ხდება ჩვენთან და ჩვენს გარშემო. ყველაფერი, რასაც ჩვენ მასზე ვფიქრობთ, არის ჭეშმარიტი ცოდნის გაყალბება. ჭეშმარიტი ცოდნა შეიძლება იყოს მხოლოდ სულიერი, ის რაც ადამიანს ევლინება სულიწმიდით და არა მისი ცრუ გონებით.
ჩვენში მცხოვრები ეგოისტი გვაიძულებს, ჩვენი ნებით ავირჩიოთ ბრაზი და ვნება, უაზრო რწმენა მიწიერი სამყაროსა და ჩვენი სხეულის მიმართ. ის აიძულებს ადამიანებს დაივიწყონ მარადიული სიცოცხლე, ყველა ცოცხალი არსების სიყვარული, სიბრძნე, ხსნა, განწმენდა და აღდგომა. მისი მიზანია გვაიძულოს ვიცხოვროთ ზედაპირულად, ემოციურად ვიფიქროთ მოვლენებისა და ინფორმაციის ფონზე, ყველაფერზე, რაც ხდება ჩვენს სხეულში და სივრცეში, რომელიც ამ სხეულს გარს აკრავს.
მიწიერი ცხოვრების მნიშვნელობისა და მიზნის გაგებამდე საჭიროა თავმდაბლად მიიღო შენი ბედი, შენი ჯვარი და მშვიდად, პატარა ნაბიჯებით მიჰყვე ქრისტეს.
თავმდაბლობის შეძენა მხოლოდ ხსნის დასაწყისია, რადგან თავმდაბალმა იცის და აღიარებს, რომ ღმერთის გარეშე ის არავინ და არაფერია. ამ განზრახვის დადგენის შემდეგ, ადამიანი თანდათან აცნობიერებს, რომ არა ის, არამედ თავად ქრისტემ აიღო თავის თავზე თავისი ჯვარი და მწუხარების ტვირთი, სანაცვლოდ სულიერი თავისუფლება მიიღო. მაგრამ ამის გაგების შემდეგაც კი, ჩვენი გონება კვლავ გვებრძვის, რაც იწვევს შფოთვას, შიშს და დაბნეულობას. მაგრამ თუ თქვენ შეინარჩუნებთ სიმშვიდესა და კონცენტრაციას, მშვიდად აკვირდებით მის ქაოტურ აურზაურს, ამასთანავე შეინარჩუნებთ გულწრფელ ყურადღებას, გონება ნელ-ნელა დამშვიდდება.
ისინი, ვინც თავიანთი ცხოვრება წმიდა სახარების მცნებებზე დაამყარეს, ხედავენ სილამაზესა და ჰარმონიას მაშინაც კი, როცა სამყარო ქაოსსა და არეულობაში ჩაეფლობა. ვინც ისწავლა სულის სილამაზის ჭვრეტა საკუთარ თავში, შეძლებს ნათლად დაინახოს ღმერთის ქმნილების გარეგანი სილამაზე.
ყველა ჩვენი ცდუნება წარმოიქმნება ამაო და ცოდვილ გონებაში, რომელიც ვნებიანად არის მიჯაჭვული ყველაფერ გარეგანთან და დროებითთან.
აქედან იღებს სათავეს მთელი ჩვენი შიში, წუხილი, წინააღმდეგობები, სიძულვილი და გმობა. მაგრამ თუ თქვენ უბრალოდ უნდა გადაუხვევთ ამ სამყაროს ჩრდილებს და უფრო ღრმად ჩაიხედავთ საკუთარ გულში, მაშინ აღმოაჩენთ საკუთარი სულის სიმშვიდეს, რომელიც უკვდავია, რადგან მხოლოდ ეგოიზმია მოკვდავი. სულიერი ადამიანები ცხოვრობენ ღმერთით, უღმერთოები გონებით. მაშასადამე, პირველში დომინირებს მარადიული, მარადიულად ახალგაზრდული სიხარულის განცდა, მეორეში კი მუდმივი ტკივილი სახეზე.
მიწიერი ეკლესია შედგება ექსტროვერტებისა და ინტროვერტებისგან. ექსტროვერტებს სურთ უფრო ახლოს იყვნენ საკურთხეველთან და დეკანოზთან. დეკანოზი უფრო ახლოს არის ეპისკოპოსთან, ისინი უფრო ახლოს არიან პატრიარქთან, პატრიარქი უფრო ახლოს არის პრეზიდენტთან და უფლებამოსილებთან. ისინი ყველა ეძებენ გარე მხარდაჭერას, კავშირებს, უსაფრთხოებისა და კეთილდღეობის გარანტიებს. ამიტომ, როცა ადამიანები ტაძარში მიდიან, ხშირად პოულობენ იქ უფროსს, რომელსაც სხვა უფროსი ჰყავს, იმას სხვა სხვა და ა.შ.
ყველა ეძებს გარე დახმარებას, რადგან ექსტრავერტებს იზიდავს ძალა. ხსნა კი რეალურად თითოეულ ჩვენგანშია. ამიტომ, ჭეშმარიტი მორწმუნე ყოველთვის ინტროვერტია, რომელიც ყველაზე მეტად აფასებს სიმშვიდეს და კონცენტრაციას. ის ეძებს ღვთის სამეფოს, რომელიც არის მის შიგნით (ლუკა 17:20). ჩაღრმავებული ამ სამეფოში, განცალკევებულია ყველაფრისგან, ის პოულობს ღვთის მუდმივ დახმარებას, პოულობს მასში ხსნას და მადლს.
ლოცვითი სიჩუმე და მარტოობა გვასწავლის, რომ სასოწარკვეთა, ბრაზი და ა.შ. - ეს ყველაფერი ჩვენივე ეგოიზმის ქმედებებია, რომელიც რაც შეიძლება მალე უნდა მოვიშოროთ.
სწორედ ის გვიხატავს მუდამ უბედური არსებობის სურათებს, იგონებს პრობლემებსა და ცდუნებებს, გვძირავს სასოწარკვეთილებაში და სიმხდალეში. ვინც ინარჩუნებს ლოცვით დამოკიდებულებას და ღვთის ხსოვნას, ესმის, რომ ღმერთში ყველაფერი სრულყოფილია და ჩვენს თავზე ყოველი თმა დათვლილია (მათე 10:29).
სიყვარული არის ჩვენი ცხოვრება სიბრაზისგან სრულყოფილად განთავისუფლებული. ამის გაგება არ შეცვლის სამყაროს, მაგრამ შეიცვლება ჩვენი დამოკიდებულება სამყაროს მიმართ. ჩვენ დავიწყებთ ღმერთის დანახვას ყველა ადამიანში. თუ ჩვენ ღმერთთან ახლოს ვართ, მაშინ მისი წყალობა და სიყვარული ჩვენთანაა. მაშინ სასოწარკვეთილება ვეღარ იპოვის ადგილს ჩვენში და რისხვა ვეღარ დაგვიპყრობს. ასე იმარჯვებს ჩვენში მარადისობა, სიყვარული და ქრისტე.
„თუ სამყაროში ბოროტებას ხედავ, ცოდვილი გონება ხედავს მას. თუ სამყაროში სიძულვილს გრძნობ, შენი ცოდვილი ეგოიზმი გრძნობს ამას. თუ ფიქრობთ ამ სამყაროს ნაკლოვანებებზე და გმობთ მას, მაშინ თქვენი ეგო ისევ და ისევ მოგაწოდებთ ამგვარ ინფორმაციას. მიატოვეთ ყოველგვარი ურთიერთობა გონებასთან და ეგოიზმთან, შეხედეთ ყველაფერს სულის თვალით და ყველაფერს იხილავთ ქრისტეს თვალით, დიდი თანაგრძნობისა და სიყვარულის თვალებით“ (უხუცესი სიმონ ბეზკროვნი).
