მოახერხებენ თუ არა კათოლიკები თავიანთი ეკლესიის შენარჩუნებას?

2022 წლის 11 თებერვალი, კათოლიკური გამოცემა National Catholic Register-მა გამოაქვეყნა რწმენის დოქტრინის კონგრეგაციის ყოფილი პრეფექტის კარდინალ გერჰარდ მიულერის ინტერვიუ, რომელიც მან კათოლიკურ ეკლესიაში ლგბტ და ქალების მღვდლობის შესახებ „სინოდალური გზის“ სკანდალური გადაწყვეტილებების შემდეგ მალევე მისცა. ჰ. მიულერმა განაცხადა, რომ დღეს მართლმორწმუნე კათოლიკები დევნის, განსაცდელისა და „ფსიქოლოგიური ტერორის“ პერიოდს განიცდიან მათი ლიბერალურად განწყობილი თანამოძმეებისგან, რომლებიც წინ სწევენ ტრადიციულ საეკლესიო სწავლებასთან შეუთავსებელ იდეებს. სიტუაციაზე ზედაპირული მზერაც კი მეტყველებს იმაზე, რომ მიულერი სავსებით მართალია. თუმცა, ხომ არ წარმოადგენს მისი სიტყვები უდაბნოში მღაღადებლის ხმას? პაპმა ფრანცისკემ არაერთი „თანამგრძნობი“ განცხადება გააკეთა ლგბტ-ს შესახებ. მოახერხებენ კი კათოლიკები რკე-ს ლიბერალური იდეების ხაფანგში გაბმის შეჩერებას ან განხეთქილების თავიდან აცილებას - ვატიკანის ერთადერთი პერსპექტივა? და რა დასკვნები უნდა გამოვიტანოთ ჩვენ, მართლმადიდებლებმა?

„სინოდალური გზის“ გადაწყვეტილებები გერმანიაში

„სინოდალური გზა“ - მოძრაობა, რომელიც აერთიანებს გერმანიის ეპისკოპოსებსა და ერისკაცებს, რომელიც შექმნილია  ძალაუფლების, სექსუალური მორალის, სამღვდელოების საკითხებისა და ქალების როლის განსახილველად. სინოდალური კრება შედგება ეპისკოპოსებისგან, 69 ერისკაცისგან, გერმანელი კათოლიკებისა და გერმანული კათოლიკური ეკლესიის სხვა ნაწილების წარმომადგენლების ცენტრალური კომიტეტის წევრებისგან. „სინოდალური გზის“ შემდეგი სხდომა უნდა ჩატარდეს ფრანქფურტში 8-10 სექტემბერს, საბოლოოდ „სინოდალური გზა“ დასრულდება 2023 წლის გაზაფხულზე, ხოლო 2023 წლის ოქტომბერში ქ. ვატიკანში უნდა იქნეს მიღებული ან უარყოფილი „სინოდალური გზის“ წინადადებები.

2022 წლის 5 თებერვალს ბოლო სხდომაზე „სინოდალური გზის“ მონაწილეებმა დაამტკიცეს დოკუმენტის ტექსტი „კურთხევის ზეიმი წყვილებისთვის, რომელთაც ერთმანეთი უყვართ“. ამასთან, მომხრე იყო 161 მონაწილე, 34 - წინააღმდეგი, 11-მა თავი შეიკავა. პროცენტულად ეს თანაფარდობა ასეთია: მომხრე - 78%, წინააღმდეგი - 16%. საკმაოდ სერიოზული უპირატესობაა. სხდომის მონაწილეებმა ასევე დიდი უპირატესობით დაუჭირეს მხარი დოკუმენტის ტექსტის „ჰომოსექსუალიზმის საარბიტრაჟო ხელახლა გადაფასება“ შემდგომ განხილვას. ეს დოკუმენტები მოითხოვენ, რომ კათოლიკურმა ეკლესიამ გადახედოს თავის დამოკიდებულებას სოდომიას მიმართ და ცნოს ერთსქესიანი ქორწინებები.

ლგბტ-ს ლეგალიზაციას კათოლიკურ ეკლესიაში მხარი დაუჭირა „სინოდალური გზის“ მონაწილეთა 78%-მა.

ხმის მიცემის წინ ლუქსემბურგის ეპისკოპოსმა, კარდინალმა ჟან-კლოდ ოლერიხმა, რომელიც წარმოადგენს ევროსაბჭოს ეპისკოპოსთან კონფერენციების კომისიის მეთაურს და ასევე „სინოდალური გზის“ გენერალურ წარმომადგენელს, ვატიკანში შემაჯამებელ შეკრებაზე ინტერვიუ მისცა გერმანულ კათოლიკურ სააგენტოს KNA.

ოლერიხმა განაცხადა, რომ მის არქისაეპისკოპოში არიან ჰომოსექსუალი მოძღვრები და ერისკაცები და რომ მათი განდევნა არ იქნებოდა ქრისტიანული. კითხვაზე: „როგორ უვლით გვერდს ეკლესიის სწავლებას იმის შესახებ, რომ ჰომოსექსუალობა ცოდვაა?“ მან უპასუხა: „ვფიქრობ, რომ ეს არაა მართებული. ასევე ვთვლი, რომ აქ ვფიქრობთ მოძღვრებაზე მომავალში (ჰომოსექსუალიზმის ცოდვაზე - რედ.). ამდენად, როგორც განაცხადა პაპმა ცოტა ხნის წინ, ამან შეიძლება გამოიწვიოს მოძღვრების სწავლების ცვლილება. ამიტომაც, ვფიქრობ, რომ ამ მოძღვრების სოციოლოგიურ-სამეცნიერო საფუძველი უკვე არასწორია... ახალ აღთქმაში საერთოდ არაა ჰომოსექსუალიზმი. განიხილება მხოლოდ ჰომოსექსუალური აქტები, რომლებიც გარკვეულწილად წარმოადგენდნენ წარმართულ საკულტო აქტებს. ბუნებრივია, ეს აკრძალული იყო. ვფიქრობ, რომ დროა გადავხედოთ სწავლების საფუძველს“.

ამ კითხვაზე საჭიროა დეტალურად გაჩერება. მასში შეიძლება დავინახოთ, თუ როგორ შეიძლება სოდომია, რომელსაც წმინდა წერილი უწოდებს სიბილწეს, შეიძლება გამოცხადდეს დასაშვებად კათოლიკური რელიგიური მორალის თვალსაზრისით. მაღალფარდოვანი სქოლასტიკური ფორმულირებების გზით ნათქვამი იქნება, რომ ჰომოსექსუალიზმი ცოდვაა არა თავისთავად, არამედ მხოლოდ წარმართული კულტების მოქმედების კონტექსტში. შესაბამისად, თუ პრაქტიკაში ის  გამოიყენება ამ კონტექსტის გარეშე, ეს ნიშნავს, რომ ის დასაშვებია.

სხვათაშორის, დავუბრუნდეთ „სინოდალურ გზას“. ჰომოსექსუალიზმის მიმართ კათოლიკური ეკლესიის დამოკიდებულების გადახედვის შესახებ მოთხოვნის გარდა, სხდომაზე მოწონებულ იქნა შემდეგი რეფორმები:

• ქალი მღვდლობის შემოღება (ჯერჯერობით დიაკვნის ხარისხში);
• მღვდლებისთვის სავალდებულო უქორწინებლობის გაუქმება;
• ერისკაცების როლის ამაღლება ახალი ეპისკოპოსების არჩევაში.

ვატიკანის მეორე საეკლესიო კრება, როგორც „სინოდალური გზის“ მაცნე

National Catholic Register-თვის მიცემულ ინტერვიუში კარდინალმა გერჰარდ მიულერმა განაცხადა, რომ „სინოდალური გზის“ მონაწილეები, რომლებმაც მიიღეს სკანდალური დოკუმენტები, წარმოადგენენ ვატიკანის მეორე საეკლესიო კრების (1962-1965) წინააღმდეგ დიდი მოძრაობის ნაწილს. სინამდვილეში ყველაფერი პირიქითაა: სწორედ ვატიკანის მეორე საეკლესიო კრებამ ფართოდ გაუღო კარები ერთგვარ ლიბერალურ იდეებს, წამოაყენა რა aggiornamento-ს პრინციპი ანუ ქრისტიანული ცხოვრების განახლება და საეკლესიო დისციპლინის შეგუება დროის საჭიროებებთან და წესებთან.

ამ კრების მთავარი იდეა არის კათოლიკური ეკლესიის უფრო ღიად გადაქცევა საზოგადოებისთვის, რომელიც უფრო მგრძნობიარეა დროის სიოს მიმართ, უფრო გასაგები და მიმზიდველია თანამედროვე ადამიანებისთვის. ასეთი მიდგომის მომხრეები ვარაუდობდნენ, რომ „თანამედროვე“ ეკლესიაში ქრისტიანული ქადაგება გახდებოდა უფრო ეფექტური. თუმცა, დრომ გვიჩვენა, რომ ეს ასე არაა. რაოდენ არ უნდა გაამარტივო ღვთისმსახურება, რაოდენ არ უნდა შეარბილო მორალური მოთხოვნები, ადამიანები მაინც ტოვებენ კათოლიკურ ეკლესიას, ამასთან, რაც უფრო შორს, მით უფრო სწრაფად. და აი, ახლა, მოითხოვენ XX საუკუნის 60-იან წლებში „გათანამედროვებული“ კათოლიკური ეკლესია „მოერგოს“ XXI საუკუნის საზოგადოებას. ის კი ბოლო საეკლესიო კრებიდან საკმაოდ შორს წავიდა.

იგივე ლიბერალი კარდინალი ოლერიხი ამბობს: „ცვლილება ცივილიზაციაში, რომელსაც დღეს ვაკვირდებით, - არის უდიდესი ცვლილება ბორბლის გამოგონების დროიდან. ეკლესია ყოველთვის ფეხს უწყობდა თანამედროვეობას და ყოველთვის ეგუებოდა მას. თუმცა, ამისთვის ყოველთვის იყო დიდი დრო. დღეს ჩვენ უფრო სწრაფები უნდა ვიყოთ. წინააღმდეგ შემთხვევაში, ჩვენ დავკარგავთ კონტაქტს და ვეღარ გაგვიგებენ“.

ერთი სიტყვით, ოლერიხის სიტყვები არის იმ თანამედროვე კათოლიკების პროგრამული დეკლარაცია, რომლებიც ცდილობენ „მოერგონ“ საზოგადოებას, რომელიც „წინააღმდეგ შემთხვევაში ვერ გაგვიგებს“. და ასეთი პოზიცია სწორედ რომ დამტკიცდა ვატიკანის მეორე საეკლესიო კრების შემდეგ.

ეკლესია ყოველთვის ფეხს უწყობდა დროს და ყოველთვის ერგებოდა მას. დღეს ეს ჩვენ უფრო სწრაფად უნდა გავაკეთოთ. წინააღმდეგ შემთხვევაში, ჩვენ დავკარგავთ კონტაქტს და ჩვენ ვეღარ გაგვიგებენ.

                                                       კარდინალი ჟან-კლოდ ოლერიხი

მაგალითად, იქ მიღებული დეკლარაცია Dignitatis humanae (“ადამიანის პიროვნული ღირსება“) აცხადებს, რომ უმნიშვნელოვანესი ადგილი ადამიანის მიერ ჭეშმარიტების ძიებაში უკავია მის სინდისს, რომლითაც ის აღიქვამს და აღიარებს უფლის კანონის ნებას. ადამიანი ვალდებულია „მართებულად მიჰყვეს თავის სინდისს თავის ყველა ქცევაში, რათა ჩასწვდეს ღმერთს“.  თუმცა, რა არის ჩვენი ძველი ადამიანის სინდისი? ხომ არაა ის ცოდვის მიერ ისე დაბინდული, რომ უკვე არ შეუძლია ჩაითვალოს მართებულ ორიენტირად ადამიანის გზაზე უფლისკენ? შეიძლება, თამამად ვამტკიცოთ, რომ ლგბტ-ს, პედოფილების წარმომადგენლების უდიდესი უმრავლესობა და ა.შ. სრულ თანხმობაში მოქმედებენ თავიანთ სინდისთან. და Dignitatis humanae დეკლარაცია ამას ამართლებს. ხომ არ უნდა იხელმძღვანელოს ადამიანმა სახარებითა და უფლის მცნებებით სულის გადარჩენის გზაზე?  ჩვენ ვხედავთ, რომ „დროსთან შეგუებასა“ და სახარებას შორის თანამედროვე კათოლიკები სულ უფრო ხშირად ირჩევენ პირველ გზას.

ქრისტიანობის დაცემა ევროპაში

თუ კათოლიკურ ეკლესიას ნამდვილად სურს „დროს ფეხი აუწყოს“, მას მოუწევს უარის თქმა არა მხოლოდ ტრადიციულ მორალზე, არამედ ღვთისმსახურებაზეც, ტაძრებზეც და ა.შ. მარტივად რომ ვთქვათ, უბრალოდ განიცადოს თვითლიკვიდაცია. თანამედროვე ევროპა მიზანმიმართულად განიცდის დექრისტიანიზაციას, ამჟამინდელი ეპოქა ცხადდება პოსტქრისტიანულად. ადამიანები აღარ დადიან ტაძრებში და არ ხელმძღვანელობენ რელიგიური მითითებებით თავიანთ ყოველდღიურ ცხოვრებაში. ტაძრების ნგრევისა და დახურვის მასშტაბები საკვირველია. ფრანგი გამოცემა Les Observateurs -ის აზრით, საფრანგეთში დაახლოებით ათი ათასი ტაძარი და სამრეკლო შეიძლება განადგურდეს უბრალოდ არასაჭიროების გამო.

გერმანიაში ბოლო ათწლეულის განმავლობაში დაიხურა 515 კათოლიკური ტაძარი და იგეგმება კიდევ 700-ის დახურვა. ნიდერლანდებში 2025 წლისთვის დაიხურება კათოლიკური ეკლესიების ორი მესამედი. დაახლოებით იგივე ხდება ევროპის სხვა ქვეყნებშიც.

„დროსთან მორგებასა“ და სახარებას შორის თანამედროვე კათოლიკები სულ უფრო ხშირად ირჩევენ პირველ გზას.

ამასთან, კათოლიკები უბრალოდ ტყავიდან ძვრებიან, რომ ფეხი აუბან დროს და შეესაბამებოდნენ საზოგადოების მოთხოვნებს. და ეს იწვევს იმას, რომ ლგბტ-სა და გენდერის იდეოლოგია საკმაოდ ღრმადაა მათში ფესვგადგმული. თუ რა ელოდება მათ მომავალში, ეს შეიძლება ვნახოთ პროტესტანტული დენომინაციების მიხედვით - იქ უკვე დიდი ხნია „ეპისკოპოსები“ ხდებიან აშკარა ლესბოსელები.

საერთაშორისო დოკუმენტები, როგორიცაა სტამბულის დეკლარაცია ან ბიარიცების პარტნიორობა, რომლებიც ფაქტიურად სახელმწიფოებს ებრძოლონ ტრადიციულ მორალსა და ზნეობრიობას, არ იწვევენ რაიმე მნიშვნელოვან წინააღმდეგობას კათოლიკებისა და პროტესტანტების მხრიდან.

ემუქრება თუ არა განხეთქილება კათოლიკურ ეკლესიას?

კარდინალი გერჰარდ მიულერი სულაც არაა ერთადერთი კათოლიკე იერარქი, რომელიც გამოდის ერთსქესიანი ქორწინებებისა და სხვა ცვლილებების წინააღმდეგ კათოლიკურ ზნეობრივ მოძღვრებაში. თავისი კონსერვატიული პოზიციითაა ცნობილი კარდინალი რაინერ მარია ველკი კელნიდან, ეპისკოპოსი რუდოლფ ფოდერჰოლცერი რეგენსბურგიდან, მაგრამ მათ გარდა მორწმუნეთა მნიშვნელოვანი რაოდენობა და კათოლიკე სამღვდელოება არ იწონებენ კათოლიციზმის რეფორმებს, რომელიც შემოთავაზებულია „სინოდალური გზის“ მიერ. ისინი ექცევიან კრიტიკის ქვეშ ლიბერალებისა და ოსტრაკიზმის მხრიდანაც კი. კარდინალ მიულერის სიტყვებით, მართლმორწმუნე კათოლიკებისთვის დადგა „დარდისა და ფსიქოლოგიური ტერორის დრო“.

რაც შეეხება პაპი ფრანცისკეს პოზიციებს, ის აშკარად გამოხატავს სიმპათიას ლგბტ-იდეოლოგიის მომხრეების მიმართ. 2013 წელს ტახტზე ასვლისთანავე, მან განაცხადა: „თუ ეს (ჰომოსექსუალიზმი - რედ.) არის ადამიანის მდგომარეობა, მას აქვს კეთილი ნება და ეძებს უფალს - ვინ ვართ ჩვენ, რომ განვსაჯოთ?“ 2018 წელს მან ვატიკანში მიიღო ღია ჰომოსექსუალისტი ხუან კარლოს კრუზი და განაცხადა: „ხუან კარლოს, შენ იცი, ამას არა აქვს მნიშვნელობა. უფალმა შენ ასეთი შეგქმნა. უფალს ასეთი უყვარხარ. მამას ასეთი უყვარხარ და შენ უნდა გიყვარდეს შენი თავი და არ მიაქციო ყურადღება იმას, რასაც ადამიანები ამბობენ“. ეს სულაც არაა პაპი ფრანცისკეს ერთეული დადებითი გამონათქვამები ლგბტ-ს წარმომადგენლების მიმართ. მეორეს მხრივ, პაპი არ საუბრობდა იმაზე, რომ კათოლიკური ეკლესიის სწავლება ამ საკითხზე შეიძლება ყოფილიყო გადახედილი. როცა 2021 წელს რწმენის დოქტრინის კონგრეგაციამ მიიღო დადგენილება, რომელიც კრძალავს ერთსქესიანი წყვილების კურთხევას, პაპმა ხელი მოაწერა ამ დოკუმენტს.

დიდი ალბათობით შეიძლება ვივარაუდოთ, რომ როცა ვატიკანში „სინოდალური გზის“ საქმიანობის შედეგების მიხედვით უნდა შედგეს კრება, მაშინ საბოლოოდ ჩამოყალიბდება კათოლიკური ეკლესიის მორალურ სწავლებაში ცვლილებების შეტანის მომხრეთა და მოწინააღმდეგეთა პარტიები. ამასთან, მათი პოზიციები იქნება შეურიგებელი, ხოლო კომპრომისი - შეუძლებელი. რა მომავალი ელოდება კათოლიკებს?

პირველი ვარიანტი - სრულფასოვანი განხეთქილება სცენაზე ისეთი პერსონაჟის გამოჩენით, როგორიცაა „ანტიპაპი“ და ანათემისთვის მათი მოწინააღმდეგეების გადაცემით. ასეთი ვარიანტის ალბათობა მცირეა. მეორე ვარიანტი - სანახევრო განხეთქილება. საკმაოდ საინტერესოა და შეიძლება განხორციელდეს ვატიკანის მეორე საეკლესიო კრების შემდეგ წმინდა პია X  საძმოს შექმნის გამოცდილების მიხედვით, რომელშიც გაერთიანდნენ ტრადიციონალისტები, რომლებიც არ ეთანხმებოდნენ საეკლესიო კრების გადაწყვეტილებებს.  საძმო  1970 წელს დააარსა ფრანგმა არქიეპისკოპოსმა მარსელ ლეფევრმა და ის წარმოადგენს კათოლიკური ეკლესიის ნაწილს, თუმცა მისი კანონიკური სტატუსი გარკვეული არაა, ხოლო მისი ურთიერთობა ვატიკანთან ძალიან რთულია. სავსებით შესაძლებელია, რომ თუ კათოლიკე კონსერვატორები მარცხს იგემებენ ლიბერალებისგან 2023 წელს, ისინი უბრალოდ შეავსებენ ამ საძმოს.

ადამიანი ეკლესიაში იმისთვის უნდა მიდიოდეს, რომ თავად შეიცვალოს, მოიშოროს მისგან ძველი ადამიანი და არა იმისთვის, რომ ეკლესია შეცვალოს და მოირგოს.

მესამე ვარიანტი - თანაარსებობა. ოფიციალური დოქტრინა არ შეიცვლება, მაგრამ ერთსქესიანი წყვილების „კურთხევა“, ქალების მღვდლობა და სხვა ახალშემოღებები უბრალოდ ფაქტის მიხედვით მოხდება, ხოლო ვატიკანი ამის თაობაზე დუმილს შეინახავს. ის მიიღებს სახეს, რომ ეს უბრალოდ ადგილობრივი წესებია. სადღაც ეს უკვე ხდება.

თუმცა, სრულიად ცხადია: რა ვარიანტის კუთხით არ უნდა განვითარდეს მოვლენები, კათოლიკური ეკლესიის სამღვდლოებისა და მორწმუნეების მნიშვნელოვანი ნაწილი უკვე იღებს ლგბტ- იდეოლოგიას და ჰომოსექსუალიზმს არ თვლის ცოდვად. შეძლებენ თუ არა ისინი ამასთან, იწოდებოდნენ ქრისტიანად? კითხვა რიტორიკულია.

გაკვეთილები მართლმადიდებლებისთვის

ისტორია გვეუბნება, რომ ნებისმიერი დასავლური იდეა ჩვენამდეც აღწევს, მხოლოდ მოგვიანებით. ამიტომაც ეჭვი არ გვეპარება იმაში, რომ თუ არაფერი შეიცვლება, ხვალ ჩვენთან წინ წამოვა იგივე იდეები, რაც ახლა დასავლეთშია. უკვე ამჟამად, როგორც მეუ-ს, ასევე უბკე-ს წარმომდგენლების ბაგიდან ისმის განცხადებები იმ სულისკვეთებით, რომ ეკლესია უნდა პასუხობდეს საზოგადოების მოთხოვნებს, შეუსაბამოს თავისი მოძღვრება და პრაქტიკა ადამიანების საჭიროებებს.

ჯერჯერობით უკრაინელებში პოპულარულია ნაციონალიზმი. მეუ-ს მმართველები და უნიატები საუბრობენ ზეციური ასეულის „ანგელოზთასწორობაზე“, „ევრომაიდანის სააღდგომო მსხვერპლზე“ და რომ „გმირები არ კვდებიან“. თუმცა, თუ ხვალ გვეტყვიან, რომ ტრადიციული მოძღვრება მოძველდა და რომ საჭიროა მისი შეცვლა ლგბტ-ს სასარგებლოდ, აღნიშნული კონფესიები იძულებულნი არიან მოახდინონ რეაგირება. დიახ, ახლა ისინი დაიგლიჯავენ ისინი ოლარებს და იყვირებენ, რომ ასეთი რამ არასდროს მოხდება, მაგრამ სისტემის შეცვლა შეუძლებელია. თუ რომელიმე კონფესია მისი არსებობის არსს ხედავს იმაში, რომ უპასუხოს საზოგადოების მოთხოვნებს, მას არ შეუძლია უთხრას ამ საზოგადოებას „არა“ მხოლოდ იმიტომ, რომ მისი მოთხოვნები შეიცვალა.

ამჟამად გვეუბნებიან, რომ ეკლესია უნდა იყოს ღია საზოგადოებისთვის და ადამიანებისთვის. და ეს სწორია. თუმცა, არასდროს არ უნდა წავიდეს ეკლესია საზოგადოების გამოწვევაზე. ამიტომაც, ჩვენ, მართლმადიდებლებს, გვჭირდება იმისთვის თვალის მიდევნება, რაც ხდება კათოლიკებში, პროტესტანტებში და საკუთრივ განხეთქილებაში მყოფებში და დასკვნების გაკეთება. აუცილებელია ეკლესიისა და სახარებისეული მოძღვრების ფაქიზად დაცვა  მათი „სრულყოფის“ ან „გათანამედროვეობის“ ნებისმიერი მცდელობისგან. ადამიანი ეკლესიაში იმისთვის უნდა მიდიოდეს, რომ თავად შეიცვალოს, მოიშოროს მისგან ძველი ადამიანი და არა იმისთვის, რომ ეკლესია შეცვალოს და მოირგოს. ეს უნდა იყოს თითოეული მართლმადიდებელი ქრისტიანის შინაგანი რწმენა.

საგარეო ურთიერთობებშიც, აუცილებელია ბრძოლა ლგბტ-ს დაფუძნებასთან, გენდერულ იდეოლოგიასთან და სხვა დანარჩენთან, რომელიც ეწინააღმდეგება სამყაროს ბიბლიურ გაგებას. ამჟამად, უკრაინაში ვეწინააღმდეგებით სტამბულის კონვენციის და სხვა საერთაშორისო შეთანხმებების თავს მოხვევას, რომლებიც უარყოფენ ტრადიციულ ფასეულობებს. მორწმუნეებმა აქტიურად უნდა დაუჭირონ მხარი ამ ბრძოლას, რადგან, თუ დავუშვებთ ლგბტ- იდეოლოგიის შემოღწევას ჩვენს საზოგადოებაში, მალე ის ეკლესიაშიც შეაღწევს. ეს დადასტურებულია პროტესტანტებისა და კათოლიკების მიერ.