ეკუმენიზმის ახალი კვანძი ალექსანდრიაში

2023 წლის 1 ივნისიდან 7 ივნისის ჩათვლით ეგვიპტის ალექსანდრიაში გაიმართა რომის კათოლიკურ და მართლმადიდებლურ ეკლესიებს შორის თეოლოგიური დიალოგის ერთობლივი საერთაშორისო კომისიის მეთხუთმეტე პლენარული შეხვედრა. ეს მოხდა თეოდორე II-ის პატრონაჟითა და თანდასწრებით, რომლის ტიტული იკითხება როგორც "მისი უნეტარესი პაპი და ალექსანდრიის და სრულიად აფრიკის პატრიარქი". ტიტულის აქცენტი შემთხვევითი არ არის, რადგან ალექსანდრიის საყდარი პირველ ათასწლეულში აქტიურად ამტკიცებდა ეკლესიაში პირველობის უფლებას და ამ საკითხში კონკურენციას უწევდა (თუ არ იბრძოდა) კონსტანტინოპოლის საყდართან და ნაწილობრივ რომის საყდართანაც კი. აქედან მომდინარეობს სიტყვა "პაპი" ალექსანდრიის ეპისკოპოსის ტიტულში.

ასე რომ, მიმდინარე მოვლენა პირველობის თემას უკავშირდებოდა.

ხელმოწერილ დოკუმენტს ჰქვია „სინოდალობა და პირველობა მეორე ათასწლეულში და დღეს“. მედია განსაკუთრებით ხაზს უსვამს იმას, რომ ეს არის პირველი დოკუმენტი, რომელიც გაფორმებულია კათოლიკეებსა და მართლმადიდებელთა ნაწილს შორის ბოლო 7 წლის განმავლობაში. 2016 წელს რომის კათოლიკურ და მართლმადიდებლურ ეკლესიებს შორის თეოლოგიური დიალოგის კომისიამ მიიღო დოკუმენტი, რომელიც ასევე პირველობის თემას ეხება. მას ეწოდა „სინოდალიტი და პირველობა პირველ ათასწლეულში“. ამრიგად, თეოლოგებმა გამოიკვლიეს შეხედულებები სინოდალურობისა და პირველობის შესახებ ქრისტიანობის ორი ათასი წლის განმავლობაში.

ვატიკანი წარმოდგენილი იყო 18 მონაწილით, კარდინალი კურტ კოხი, ქრისტიანთა ერთიანობის ხელშემწყობი ვატიკანის დიკასტერიის პრეფექტის ხელმძღვანელობით. მართლმადიდებლების კრებაში მონაწილეობდა 24 ღვთისმეტყველი 10 ადგილობრივი ეკლესიიდან: კონსტანტინოპოლი, ალექსანდრია, იერუსალიმი, რუმინეთი, საქართველო, კვიპროსი, საბერძნეთი, პოლონეთი, ალბანეთი და ჩეხეთისა და სლოვაკეთის ეკლესია. არ ესწრებოდნენ რუსეთის მართლმადიდებლური ეკლესიის, ბულგარეთის, სერბული, მაკედონიური და ანტიოქიის ეკლესიების წარმომადგენლები. შეიძლება ვივარაუდოთ, რომ ალექსანდრიის პატრიარქი თეოდორე წინააღმდეგი არ იქნება მეუ-ს მოწვევაზე, მაგრამ შემდეგ ის უნდა დაკმაყოფილდეს მხოლოდ ფანაიოტებისა და ბერძნული და კვიპროსის ეკლესიების წარმომადგენლების მიღებით, რადგან მხოლოდ ამ ეკლესიებმა აღიარეს მეუ.

შეხვედრის პროტოკოლურ მოვლენებს შორის იყო ორი ლიტურგია, შემდგომ მიღებებთან ერთად, რომელთაგან ერთი კათოლიკეებმა მართლმადიდებლების თანდასწრებით აღასრულეს, მეორე კი, პირიქით, მართლმადიდებლებმა კათოლიკეების თანდასწრებით, რამაც დაარღვია რიგი კანონიკური წესები:

• წმიდა მოციქულთა მე-10 კანონი: „თუ ვინმე ლოცულობს ეკლესიის ზიარებიდან განდევნილთან, თუნდაც სახლში, განიკვეთოს“.
• წმიდა მოციქულთა 45-ე კანონი: „ეპისკოპოსი, ან პრესვიტერი, ან დიაკონი, რომელიც ლოცულობდა ერეტიკოსებთან, განიკვეთოს იგი. თუ ნებას მისცემს მათ რაიმე გზით მოიქცნენ, თითქოს ეკლესიის მსახურები იყვნენ, დაე, განიკვეთონ.
• წმიდა მოციქულთა 65-ე კანონი: „თუ რომელიმე სასულიერო პირი ან ერისკაცი შევა ებრაულ ან ერეტიკოსთა სინაგოგაში სალოცავად: განდევნონ წმიდა წესრიგიდან და განიკვეთონ ეკლესიის ზიარებიდან“.
• ლაოდიკეის კრების 33-ე კანონი: „არ არის მართებული ლოცვა ერეტიკოსთან ან განდევნილთან ერთად“.

თუმცა, უკვე დიდი ხანია მიღებულია ამ წესების იგნორირება იმ ეკუმენური დიალოგის კონტექსტში, რომელიც დღეს მიმდინარეობს.

ღონისძიების ბოლო დღეს, პატრიარქმა თეოდორემ გამოსამშვიდობებელი სიტყვა წარმოთქვა მოკლე ენთუზიაზმით, კერძოდ: „ჩვენს დღეებში არის უთანხმოება, წვრილმანი თანაგრძნობა და უაზრო დაპირისპირება, რომელიც ტანჯავს ჩვენს მშფოთვარე სამყაროს. ასევე ეკლესიას, რომელიც მშვიდობის, ერთიანობისა და სიყვარულისკენ ისწრაფვის. როგორც ისტორიამ აჩვენა, ორ ეკლესიას შორის მშვიდობიანი, საფუძვლიანი, ნაყოფიერი და კურთხეული დიალოგის ეს მოვლენა კეთილგანწყობისა და თანამშრომლობის ნათელი მაგალითია. ამრიგად, ეს იძლევა ურთიერთგაგების, თავმდაბლობისა და სოლიდარობის უკეთესი მომავლის იმედს“.

ეს ფრაზა გამოხატავს ეკლესიის იმ გაგებას, რომელიც დამახასიათებელია ეკუმენიზმის მომხრეებისთვის და რომელიც პირდაპირ ეწინააღმდეგება ეკლესიის შესახებ მართლმადიდებლურ სწავლებას. ეკუმენისტები, მათ შორის მართლმადიდებლები, ცდილობენ წარმოადგინონ საკითხი ისე, რომ ქრისტეს ეკლესია დედამიწაზე არის ერთი და შედგება ყველა იმ ადამიანისგან, ვისაც სწამს ქრისტე. ყველა უთანხმოება დოგმებსა თუ მორალურ წესებზე არ არის არსებითი. შეიძლება გაერთიანდეს სხვადასხვაგვარად რწმენით და განსხვავებულად გაგებით, თუ რა არის ცოდვა და სათნოება, რომ აღარაფერი ვთქვათ განსხვავებულ შეხედულებებზე ლოცვაზე და სულიერ შრომაზე.

ასეთი თემა, საერთოდ ფრჩხილებიდან არის ამოღებული, მისი განხილვა უხამსად ითვლება. ეკუმენისტების აზრით, ეკლესიათა ყველა არსებული დაყოფა დიდი ხნის წინ წარმოიშვა პოლიტიკური ამბიციების საფუძველზე და დღეს მათ სერიოზულ მნიშვნელობას არ ანიჭებენ. მათ მიაჩნიათ, რომ დღევანდელი ქრისტიანების მოწოდება არის საყოველთაო გაერთიანება, რის შემდეგაც ყველა არსებული განსხვავება უბრალოდ აღარ იქნება ნახსენები.

ეკლესიის შესახებ მართლმადიდებლური სწავლება ვარაუდობს, რომ ეკლესია ერთიანია სწავლებაში, ზნეობრივ მოძღვრებაში და სულიწმიდაში, მოციქულთა ხელდასხმების თანმიმდევრობით მოციქულებიდან დაწყებული თანამედროვე ეპისკოპოსებითა და მღვდლებით დამთავრებული. ეკლესია ყოველთვის იბრძოდა რწმენის სიწმინდისთვის, უარყოფდა ერეტიკოსებს, რომლებმაც შემოიტანეს მისთვის უცხო სწავლებები.

სასულიერო დიალოგის ერთობლივი საერთაშორისო კომისიის როგორც მიმდინარე, ასევე 2016 წელს გამართული შეხვედრა პირველობის საკითხს მიეძღვნა. ვატიკანისა და ფანარის ეკუმენური დაახლოების პროცესში ეს არის მთავარი საკითხი. ამის შესახებ ორივე მხარემ განაცხადა. და ზუსტად ეს საკითხი, როგორც ჩანს, ჯერ კიდევ არ არის გადაწყვეტილი, რაც დაბრკოლებას წარმოადგენს (თუმცა, მოგვარებადს) ვატიკანსა და ფანარს შორის გაერთიანების გზაზე.

მარტივად რომ ვთქვათ, ისინი ჯერ ვერ შეთანხმდებიან იმაზე, თუ ვინ იქნება მოწინავე მომავალ ასოციაციაში და რას ნიშნავს ლიდერობის კონცეფცია. ეს გვიჩვენებს, თუ რამდენად შორს წავიდა ეს ხალხი სახარების გაგებისგან, რადგან უფალმა ძალიან ნათლად თქვა: „ვის უნდეს თქუენგანსა პირველ ყოფაჲ, იყოს იგი ყოველთა მრწემ და ყოველთა მსახურ.’’ (მარკოზი 9:35).

მოდით დავფიქრდეთ, რაზე ამახვილებენ ყურადღებას ეკუმენიზმის ლიდერები. არა იმაზე, თუ როგორ შევიძინოთ სულიწმიდის მადლი, არა იმაზე, თუ როგორ ვებრძოლოთ ცოდვილ ვნებებს, არა იმაზე, თუ როგორ უნდა აღვასრულოთ ღვთის მცნებები თანამედროვე სამყაროში. არა, მთელი ყურადღება ექცევა ვინ ვისზე გაბატონდება. როგორც უკვე აღვნიშნეთ, როგორც ჩანს, კათოლიკეები და ზოგიერთი მართლმადიდებელი, რომლებიც მზად არიან გაერთიანდნენ მათთან, ამ საკითხზე ჯერ ვერ შეთანხმდნენ. მაგრამ იმისათვის, რომ შეთანხმებას მიაღწიონ, ისინი ცდილობენ მიაღწიონ საერთო გაგებას, თუ რა იგულისხმება ტერმინებში „წინამძღვარი“ და „სინოდალობა“.

კიდევ ერთი მნიშვნელოვანი მომენტი არის ის, რომ დიალოგის ორივე მართლმადიდებელი და კათოლიკე მონაწილეები სერიოზულად თვლიან, რომ ეს ორი ცნება ქმნის თავად ეკლესიის საფუძველს. საღვთისმეტყველო დიალოგის კომისიის სხდომის საბოლოო დოკუმენტში ნათქვამია, რომ „სინოდალობისა და პირველობის ურთიერთდამოკიდებულება არის ფუნდამენტური პრინციპი ეკლესიის ცხოვრებაში“ და რომ ეს პრინციპი „უნდა იქნას გამოყენებული ეკლესიის საჭიროებებისა და მოთხოვნების დასაკმაყოფილებლად ჩვენს დროში."

ეს კიდევ ერთხელ შეხსენებაა იმისა, თუ რა არის ეკლესია და როგორ ცხოვრობს იგი. ეკლესიის ცხოვრების საფუძველი არ არის სინოდალურობა, რომელიც, სხვათა შორის, ბევრს ესმის, როგორც ერთგვარი დემოკრატია, და არა პირველობა, რომელიც გაგებულია როგორც ავტოკრატია, არამედ ცხოვრება სულიწმიდის მადლით. პირველივე სამოციქულო კრების გადაწყვეტილება დაიწყო სიტყვებით: „ ვინაიდან მართებულად მიიჩნია სულმა წმიდამ და ჩვენც...“ (საქმენი 15:28). სულიწმიდით ცხოვრება არ არის რაიმე სახის აბსტრაქცია ან ლამაზი სიტყვები. ეს არის რეალობა, რომელშიც ეკლესია ცხოვრობს, რეალობა, რომელიც ვლინდება როგორც მთელი ეკლესიის ცხოვრებაში, ასევე ყოველი საეკლესიო საზოგადოების და ყოველი ქრისტიანის ცხოვრებაში. თანამედროვე უკრაინაში ეს ძალიან კარგად იგრძნობა. მხოლოდ სულიწმიდის ნამდვილი ცოცხალი მადლი აძლევს საშუალებას ჩვენს საზოგადოებას გაუძლონ, არ დაარღვიონ, არ განიცადონ ყველა ის თავდასხმა, მუქარა და ცილისწამება, რომელიც უხვად იღვრება ჩვენს ეკლესიაზე.

მაგრამ დავუბრუნდეთ სასულიერო დიალოგის კომისიის სხდომას. საბოლოო დოკუმენტი შეიცავს მითითებას 2016 წლის დოკუმენტზე და იმ გაუგებრობაზე, რომელიც გამოწვეული იყო ფრაზით, რომ „დისციპლინურ საკითხებზე საჩივრები შეიტანეს კონსტანტინოპოლის საყდართან და სხვა საყდარებთანაც“.

საუბარია იმაზე, რომ სასულიერო პირებმა, რომლებიც უკმაყოფილონი არიან თავიანთი ეპარქიის ეპისკოპოსის სასამართლო პროცესის შედეგით (ან ეპისკოპოსი, რომელიც უკმაყოფილოა მიტროპოლიტის სასამართლო პროცესით) კონსტანტინოპოლის პატრიარქის სასამართლოს მიმართონ. მიმდინარე დოკუმენტში განმარტებულია, რომ ეს ფრაზა უნდა გავიგოთ მეოთხე მსოფლიო კრების მე-9 კანონის კონტექსტში (ქალკედონი, 451): „თუ ეპისკოპოსს ან სასულიერო პირს უთანხმოება აქვს პროვინციულ მიტროპოლიტთან, მიმართოს მიტროპოლიის ეგზარქოსს, ან საიმპერატორო ქალაქ კონსტანტინოპოლის ტახტს და იქ განიკითხონ“.

კონსტანტინოპოლის საპატრიარქოს წარმომადგენლები დაჟინებით მოითხოვენ მისი ინტერპრეტაციას ისე, თითქოს ყველა ადგილობრივი ეკლესიის სასულიერო პირებს შეუძლიათ მიმართონ კონსტანტინოპოლის პატრიარქს. სწორედ ამ გაგებაზეა დაფუძნებული ფანარის გადაწყვეტილება, მიეღო ანათემირებული ფილარეტ დენისენკო მის მიმდევრებთან ერთად.

ფანარიოტები ამტკიცებენ, რომ ფილარეტმა თითქოს კონსტანტინოპოლს მიმართა ამ კანონის შესაბამისად და მისი საქმეც შესაბამისად განიხილეს. თუმცა, ეს გაგება მცდარია.

ჯერ ერთი, თავად წესი მიზნად ისახავს იმის უზრუნველყოფას, რომ სასულიერო პირებს სასამართლოში უჩივლონ საეკლესიო ინსტანციებში და არა საეროში. ეს ნათქვამია წესის დასაწყისშივე: „თუ სასულიერო პირებს აქვთ სასამართლო დავა: არ დატოვოს თავისი ეპისკოპოსი და არ მიმართოს საერო სასამართლოს“.

მეორეც, საუბარია მხოლოდ კონსტანტინოპოლის საპატრიარქოს კანონიკური ტერიტორიიდან მიმართვის მიღების უფლებაზე, რომლის საზღვრებიც იმავე ქალკედონის კრების 28-ე წესშია ასახული: «…მხოლოდ რეგიონების, პონტოს, აზიისა და თრაკიელების მიტროპოლიტებს, აგრეთვე ზემოაღნიშნული რეგიონების უცხოელთა ეპისკოპოსებს, შეიძლება კონსტანტინოპოლის უწმინდესი ეკლესიები განთავისუფლდნენ ზემოაღნიშნული წმინდა ტახტიდან. ».

და მესამე, როგორც მე-9, ისე 28-ე, ისევე როგორც სხვა წესების გამოყენების პირობა არის კონსტანტინოპოლის, როგორც აღმოსავლეთ რომის იმპერიის დედაქალაქის სტატუსი. ახლა კონსტანტინოპოლი არა მხოლოდ არ არის „იმპერიული“, არა მხოლოდ „მეფისა და სინკლიტის ქალაქი“, არამედ საერთოდ არ არის კონსტანტინოპოლი, არამედ თურქეთის პროვინციული ქალაქი სტამბოლია.

რას ნიშნავს რომის კათოლიკურ და მართლმადიდებლურ ეკლესიებს შორის საღვთისმეტყველო დიალოგის კომისიის მუშაობის განახლება და საბოლოო დოკუმენტების მიღება 7-წლიანი შესვენების შემდეგ?

რას ნიშნავს რომის კათოლიკურ და მართლმადიდებლურ ეკლესიებს შორის საღვთისმეტყველო დიალოგის კომისიის მუშაობის განახლება და საბოლოო დოკუმენტების მიღება 7-წლიანი შესვენების შემდეგ?

თვითონ ღონისძიების გამართვის გარდა, უნდა აღინიშნოს, რომ ეს შეხვედრა ალექსანდრიაში ჩატარდა და მას ორგანიზება გაუწია ალექსანდრიის პატრიარქმა თეოდორემ. მჟკ-ს გვერდებზე არაერთხელ იყო გამოთქმული მოსაზრება, რომ ადგილობრივი ეკლესიები, რომლებიც ფანარის გულისთვის აღიარებდნენ მეუ-ს, ამით აღიარებდნენ კონსტანტინოპოლის უზენაესობას საკუთარ თავზე. და ამ უზენაესობის აღიარებით, ისინი ვეღარ შეძლებენ (თუ შეუძლიათ, მაშინ დიდი გაჭირვებით) უარი თქვან ფანარის სხვა პროექტზე, კერძოდ, კათოლიციზმთან გაერთიანებაზე. მიმდინარე მოვლენა აჩვენებს, რომ მოვლენები ამ მიმართულებით მიდის. პატრიარქმა თეოდორემ ჯერ კიდევ 2023 წლის თებერვალში განაცხადა, რომ კონსტანტინოპოლის პატრიარქი ყველა მართლმადიდებლის მეთაურია, მაგრამ ახლა ის ახორციელებს ფანარის მეთაურის ეკუმენურ დღის წესრიგს.

გარკვეული გაურკვევლობა გამოწვეულია იმ ადგილობრივი ეკლესიების წარმომადგენლების საღვთისმეტყველო დიალოგის კომისიის მუშაობაში მონაწილეობით, რომლებმაც უარი თქვეს ფანარის უზენაესობის აღიარებაზე და რომლებიც არ გამოირჩევიან კათოლიკეებთან ერთიანობის განსაკუთრებული მონდომებით. ეს მონაწილეობა შეიძლება აიხსნას, პირველ რიგში, ცნობიერების გარკვეული ინერციით, რადგან არც ისე დიდი ხნის წინ ქრისტიანულ კონფესიებს შორის სხვადასხვა დიალოგი განიხილებოდა ქვეყნებს შორის ზოგადი დიალოგის ღირებულ ნაწილად პოლიტიკური დაპირისპირების კონტექსტში. და მეორეც, დიალოგი საეკლესიო-ისტორიულ თემებზე, მიუხედავად იმისა, რომ ეკუმენიზმის თემას უწყობს ხელს, მაინც არ შეიძლება ჩაითვალოს იერარქიის დონეზე მიღებული გაერთიანების გადაწყვეტილებად.

და მაინც, ვატიკანისა და ფანარის მიერ უკვე გამოცხადებული პირველი მსოფლიო კრების 1700 წლის იუბილეს მშვენიერ თარიღზე გაერთიანების მცდელობის კონტექსტში, რომელიც 2025 წელს აღინიშნება, ყოველი ადგილობრივი ეკლესია იძულებული იქნება განსაზღვროს თავისი პოზიცია მკაფიოდ და ცალსახად: ის რჩება მართლმადიდებლობის ერთგული ან გარდაიქმნება სხვა კავშირში კათოლიციზმთან.