ახალი სტილი მეუ-ში: ერთი ადგილის ტკეპნვა დაწყებულია

ახალ კალენდარულ სტილზე გადასვლის შემდეგ, მეუ-ს ეკლესიები მრევლით არ გავსებულა. ფოტო: СПЖ

მეუ ახალ კალენდარზე გადავიდა, რის შედეგადაც უკვე ნახევრად ცარიელი ეკლესიები სრულიად დაცარიელდა. ამიტომ დუმენკო ამბობს, რომ რეფორმა წინ უნდა წავიდეს. რა შეიძლება გამოიწვიოს ამ ყველაფერმა? მოდი გავარკვიოთ.

კითხვა, თუ რა შეიძლება გამოიწვიოს ამან, არც ისე სასიამოვნოა. შეიძლება ვიღაცამ თქვას, რომ ეს არის მეუ-ს შიდა საქმეები და ჩვენ არ გვეხება. მაგრამ უმე-ში არიან ახალ სტილზე გადასვლის მომხრეები და მათ ასევე აქვთ არგუმენტები.

პირველ რიგში, 15 საყოველთაოდ აღიარებული ადგილობრივი ეკლესიიდან 8 გადავიდა ახალ სტილზე. და მეორეც, არსებობს იმედი, რომ თუ ახალ იულიუს კალენდარზე გადავალთ, უმე-ის დევნა შემცირდება, რადგან საზოგადოებას უნერგავენ, რომ ძველი იულიუსის კალენდარი არის იმპერიული წარსულის რელიქვია. მეორე არგუმენტთან დაკავშირებით შეგვიძლია ვთქვათ, რომ ის უბრალოდ გულუბრყვილოა. უმე-ს თავს არ დაანებებენ მანამ, სანამ ის არ განადგურდება. რაც არ უნდა გავაკეთოთ, რა კომპრომისზეც არ უნდა წავიდეთ, ჩვენ ვიდევნებით. ამის შესახებ ქრისტემ მაშინვე გააფრთხილა მოწაფეები: ,,გაიხსენეთ სიტყვა, რომელიც გითხარით: არ არის მონა, თავის ბატონზე უმეტესი. მე თუ მდევნიდნენ, თქვენც დაგიწყებენ დევნას; თუ დაიცვეს ჩემი სიტყვა, თქვენსასაც დაიცავენ.’’

რაც შეეხება პირველს, ისეთი საკითხები, როგორიცაა ახალ კალენდარზე გადასვლა, დევნის პირობებში არ წყდება. მშვიდ დროს შეგიძლია მსჯელობა, კამათი, შეაფასო არგუმენტები მომხრე და წინააღმდეგი, მაგრამ რეპრესიების დროს მტკიცედ უნდა დაიცვა რწმენა, ის დევიზი და ის ტრადიცია, რომლითაც თავდაპირველად ვცხოვრობდით. წინააღმდეგ შემთხვევაში ეს მხოლოდ ეკლესიას შიგნიდან ძირს უთხრის და დაასუსტებს მას.

კალენდარული რეფორმა მეუ-სგან: ნაბიჯი პირველი

უბკე-მ პირველმა გამოაცხადა ახალ სტილზე გადასვლა 2023 წლის 1-2 თებერვალს სინოდზე. ხოლო 2023 წლის 27 ივლისს მეუ-ს ადგილობრივმა საბჭომ (სხვათა შორის, ეს ორგანო არ არის გათვალისწინებული ტომოსით) დაამტკიცა მეუ-ს ეპისკოპოსთა საბჭოს 2023 წლის 24 მაისის დადგენილება ,,უკრაინის მართლმადიდებლურ ეკლესიაში კალენდარული საკითხის მოგვარების შესახებ “. 2023 წლის 1 სექტემბრიდან ორივე ორგანიზაციამ შეცვალა კალენდარი და დაიწყო ყველა უცვლელი დღესასწაულის ახალი სტილით აღნიშვნა. სახელმწიფო ძალიან აქტიურად არის ჩართული საეკლესიო კალენდრის რეფორმის ხელშეწყობაში. უმაღლესმა რადამ №9431კანონპროექტიც კი მიიღო, რომელიც სამი სახალხო დღესასწაულის აღნიშვნის გადადებას ითვალისწინებს:

• შობა 7 იანვრიდან 25 დეკემბერს;
• წმინდა უფლისწული ვლადიმირ დიდის ხსოვნის დღე, ასევე ცნობილი როგორც უკრაინის სახელმწიფოებრიობის დღე, 28 ივლისიდან 15 ივლისს;
• ღვთისმშობლის შუამავლობის დღესასწაული, რომელიც ასევე ცნობილია როგორც უკრაინის დამცველთა დღე 14 ოქტომბრიდან 1 ოქტომბერს.

ასევე, კალენდარულ რეფორმას აქტიურად აპიარებენ უკრაინული მედია საშუალებები და მოქალაქეებს არწმუნებენ იმაში, რომ უკრაინელი პატრიოტები შობას 25 დეკემბერს აღნიშნავენ, ხოლო 7 იანვარს ამ დღესასწაულს მხოლოდ მოსკოვის მომხრეები აღნიშნავენ. მაგრამ რატომღაც თავად ხალხი არ ემორჩილება არც ხელისუფლების ზეწოლას და არც მრავალვოკალურ პროპაგანდას. უფრო მეტიც, საუბარია არა მხოლოდ უმე-ის მორწმუნეებზე, არამედ თავად მეუ-ს მხარდამჭერებზე. სექტემბერში, ახალი იულიუსის კალენდრის მიხედვით, უკვე დადგა თორმეტთაგან ორი დღესასწაული: ყოვლადწმიდა ღვთისმშობლის შობა და ჯვართამაღლება, როდესაც მეუ-ს ღვთისმსახურებას უმცირესი მრევლი ესწრებოდა. და თუ წმინდა მიქაელის მონასტერში, სადაც სერგეი (ეპიფანე) დუმენკო მსახურობს, რამდენიმე ათეული მრევლი მაინც იკრიბება, სხვა ეკლესიები ცარიელია. ყოფილ მიტროპოლიტ ალექსანდრე დრაბინკოსთან, მაგალითად, ამაღლების დღესასწაულზე წირვას 12-14 მრევლი ესწრებოდა. მიუხედავად იმისა, რომ ფერისცვალების ტაძარი მდებარეობს ტერემკას უზარმაზარ საცხოვრებელ უბანში, სადაც ასობით ათასი კიეველი ცხოვრობს.

ამ მდგომარეობამ აიძულა მეუ-ს ხელმძღვანელობა ჩაერთოს ახალი სტილის კიდევ უფრო აქტიურ პროპაგანდაში. მეუ-ს სპიკერმა ივან (ევსტრატი) ზორიამ, რომელიც მანამდე მრავალი წლის განმავლობაში აკრიტიკებდა კალენდარული რეფორმას, დაწერა ვრცელი პოსტი Facebook-ის საკუთარ გვერდზე, რომლის არსი მდგომარეობდა იმაში, რომ გრიგორიანული კალენდარი (რომელიც არსებითად ახალი იულიუსის კალენდარია) არის ზუსტი და იულიუსის - არა. და რადგან წმინდა წერილში ნათქვამია, რომ „მზისა და მთვარის დანიშნულება არის არა მხოლოდ განათება, არამედ დროის დინების განსაზღვრაც“, მაშინ ყველაზე სარწმუნო კალენდარი არის ის, რომელიც ყველაზე მეტად ემთხვევა ასტრონომიულს. (რა თქმა უნდა, გრიგორიანული კალენდარი).

საკმარისია შევიდეთ ვიკიპედიაში, რომ გაარკვიოთ წელიწადი მთვარის კალენდრის მიხედვით, რომელიც ეფუძნება მთვარის ფაზების ცვალებად პერიოდს, გრძელდება 354,36708 დღე, ხოლო წელი მზის კალენდრის მიხედვით, რომელიც დაფუძნებულია ტროპიკულ წელზე, სეზონების ცვალებადობის პერიოდი გრძელდება 365.2421897. განსხვავება 10 დღეზე მეტია! მაგრამ ბიბლია არ ამბობს, რომელ მნათობს უნდა მიენიჭოს უპირატესობა კალენდრის შედგენისას. ყველა არსებული კალენდარი არის მთვარის და მზის კალენდრების გაერთიანების მცდელობები. ზოგიერთი მცდელობა უფრო წარმატებულია, ზოგი ნაკლებად. მაგრამ არც ერთი კალენდარი არ არის უნაკლო, მათ შორის გრიგორიანულიც. როგორც "ალუბალი ტორტზე", აი ციტატა ვიკიპედიიდან: "დედამიწის ბრუნვის ღერძის გარშემო სეკულარული შენელების გამო, ტროპიკულ წელიწადში დღეების რაოდენობა ნელ-ნელა მცირდება." რას ნიშნავს ეს? ფაქტია, რომ საეკლესიო კალენდრის საკითხის გადაწყვეტისას სულაც არ არის საჭირო ასტრონომიულ სიზუსტეზე ფოკუსირება.

მეუ-ს Facebook-ის ოფიციალურ გვერდზე ასევე დეტალურად განმარტეს, თუ რატომ არის საჭირო ახალ სტილზე გადასვლა და რატომ ამტკიცებენ, რომ ახალი იულიუსის კალენდარი არ არის მართლმადიდებლური: „ეს არის მითი, რომელსაც ავრცელებენ და ნერგავენ ძირითადად „რუსული სამყაროს“ მხარდამჭერები, რომ როგორმე გაამყარონ უკრაინის მართლმადიდებლური ეკლესია“.

ეს ყველაფერი მეუ-ს მხარდამჭერების სტილშია - ადანაშაულებენ ოპონენტებს იმაში, რაც სიმართლეს არ შეესაბამება. ახალი იულიუსის კალენდარი, ისევე როგორც ნებისმიერი სხვა, პრინციპში არ შეიძლება იყოს მართლმადიდებლური ან არამართლმადიდებლური. სარწმუნოება შეიძლება იყოს მართლმადიდებლური ან არამართლმადიდებლური. არსად არ ვამბობთ: "მე მწამს იულიუსის კალენდრის". მაგრამ ჩვენ ვამბობთ:

,,მწამს ერთი წმინდა, კათოლიკე და სამოციქულო ეკლესია’’. ეს ნიშნავს, რომ მხოლოდ ეკლესიას შეუძლია მიიღოს გადაწყვეტილება ნებისმიერ საკითხზე, მათ შორის კალენდარზე. ეკლესიის ერთიანი აზრი ვლინდება ან მსოფლიო კრების გადაწყვეტილებით, როგორც პირველ ათასწლეულში, ან რეცეპციით. აქ გვაქვს შემდეგი სურათი: იულიუსის კალენდარი ფაქტობრივად დამტკიცდა მსოფლიო კრებაზე და მიიღო მთელმა ეკლესიამ, ხოლო ახალი იულიუსის კალენდარი არ მიუღია მსოფლიო კრებას, რადგან ის მაშინ ჯერ კიდევ არ არსებობდა.

უფრო მეტიც, ძველ იულიუსის კალენდარს, აღდგომის ნაწილში, იყენებენ მთელი მსოფლიოს ეკლესიაში (მათ შორის, ვინც ცხოვრობს ახალი იულიუსის კალენდრის მიხედვით). და მხოლოდ უცვლელი დღესასწაულები აღინიშნება ახალი სტილით. ამავე დროს, ახალი იულიუსის კალენდარი, ისევე როგორც თავის დროზე გრიგორიანული კალენდარი, უფრო მეტ პრობლემას ქმნის, ვიდრე აგვარებს. ამას მოწმობს, მაგალითად, პოლონეთის მართლმადიდებლური ეკლესიის გამოცდილება, რომელმაც 2014 წელს გადაწყვიტა იულიუსის კალენდარს დაუბრუნდეს ახალი იულიუსის კალენდრის 90 წლიანი გამოყენების შემდეგ. მაგრამ დავუბრუნდეთ მეუ-ის ფეისბუქ პოსტს.

იულიუსის, გრიგორიანული და ახალი იულიუსის კალენდრის საკმაოდ დეტალური ექსკურსის შემდეგ, მეუ-ს მოჰყავს საკმაოდ სახალისო განცხადებას: „ახალი კალენდარი არის ძველი კალენდრის გაუმჯობესებული ფორმა, ჩვენი დროის საჭიროებებისა და რეალობის შესაბამისად. ამ კალენდარზე გადასვლის შესახებ გადაწყვეტილება, ჩვენი წინამძღვრის, უნეტარესი მიტროპოლიტი ეპიფანიის თქმით, არის დადასტურება იმისა, რომ უკრაინის ეკლესია არ არის ჩაძირული „ჩვეულების დაცვა თავად ჩვეულების გულისთვის“ ფორმალიზმში, არამედ ესმის რეალობა, ყურს უგდებს მორწმუნეებს და პასუხობს მათ თხოვნებსა და საჭიროებებს, ინარჩუნებს მართლმადიდებლობის ერთობას“.

და "ჩვენმა მორწმუნეებმა" ძალიან მჭევრმეტყველად აჩვენეს თავიანთი "თხოვნები და საჭიროებები" იმით, რომ არ მივიდნენ, იშვიათი გამონაკლისის გარდა, ეკლესიებში ყოვლადწმინდა ღვთისმშობლის შობისა და ჯვრის ამაღლების მსახურებაზე.

მართალია, მეუ-მ საშუალება მისცა იმ სამრევლოებს, რომლებსაც არ სურთ ახალ სტილზე გადასვლა, გარკვეული დროით ისარგებლონ ძველი კალენდრით. და მართლაც, ზოგიერთმა „ეპისკოპოსმა“ სექტემბერში წირვა ჩაატარა იულიუსის კალენდრის მიხედვით, რათა საბოლოოდ არ შერცხვენილიყო ეკლესიებში ხალხის არყოფნით. ეს მოხდა, მაგალითად, ს. მილიატინში, რივნეს რაიონში, სადაც „იერარქმა“ ილარიონ პროციკიმ წმინდა მიქაელის დღესასწაული აღნიშნა ძველი სტილით. მეუ– ში ამის აფიშირება არ მოიუხდენიათ, რადგან ალოგიკური გამოდის: ისინი თითქოს ახალ კალენდარულ სტილზე გადავიდნენ, მაგრამ დღესაწაულს ძველი სტილით  აღვნიშნავენ, რადგან სხვაგვარად არ გამოდის.

კიევ-პეჩერის ლავრა, რომელიც სერგეი (ეპიფანე) დუმენკომ დაარეგისტრირა მეუ-ს მონასტერად, ვერ გაბედა ახალ სტილზე გადაყვანა, რათა მის მფარველ ა.ლოტიშთან მაინც მისულიყო ვინმე მსახურებაზე.
მაგრამ მეუ-ს, ალბათ, დიდი იმედი არ აქვს თავის მრევლი ახალ კალენდრულ სტილს ასე უცებ აიტაცებს, რადგან ახალი სტილით მსახურების პირველი თვის შემდეგ ცარიელი ეკლესიებით დაიწყეს საუბარი არა შემდგომ ახსნა-განმარტებით სამუშაოებზე, არამედ ახალ ნაბიჯზე კალენდარულ რეფორმაში.

კალენდარული რეფორმა მეუ-სგან: ნაბიჯი მეორე

2023 წლის 14 სექტემბერს, ეროვნული ტელემართონის ეთერში, „მიტროპოლიტმა“ ალექსანდრე დრაბინკომ თქვა, რომ მრევლი დადებითად გამოეხმაურა ახალ იულიუსის კალენდარზე გადასვლას და რომ ღვთისმსახურებაზე მისვლის მსურველთა რაოდენობა არ შემცირებულა. რამდენად შეესაბამება ეს რეალობას, ზემოთ უკვე ითქვა, ამაში დარწმუნდებით იმავე მსახურების მონახულებისას. მაგრამ აი, რას ამბობს შემდეგ ალექსანდრე დრაბინკო: ”ვფიქრობ, რომ დაწყებული რეფორმა (კალენდრის - რედ.) ჯერ არ დასრულებულა. გარკვეული ევროპული ტრადიციები და ტენდენციები, რომლებიც ვიცი, რომ ევროპის ქვეყნებში მოქმედებს, ვფიქრობ, უნდა გადავწიოთ. დიდი დღესასწაულები, განსაკუთრებით, როგორიცაა ამაღლება, უნდა გადავიდეს, თუ ეს არ არის დასვენების დღე, მეორე დღეს აღინიშნოს. რათა მრევლს ჰქონდეს შესაძლებლობა დაესწროს ღვთისმსახურებას სამუშაო დროის გაცდენის გარეშე“.

აქ დრაბინკო ეწინააღმდეგება საკუთარ თავს, რადგან თუ მეუ-ს მორწმუნეები ასევე აქტიურად დადიან ეკლესიებში ახალი სტილით, როგორც ამას აკეთებდნენ, მაშინ რატომ აგრძელებს რეფორმის გატარებას? მაგრამ საქმე იმაშია, რომ ცოტა ხალხი დადის წირვაზე და „რაღაც უნდა გაკეთდეს“.

ანუ, მეუ გვთავაზობს ყველა არდადეგების გადატანას, რომელიც ემთხვევა სამუშაო დღეებს. რა თქმა უნდა, ამაში ლოგიკა არის, ადამიანს, რომელსაც სამუშაო დღეებში სურდა ტაძარში ლოცვა, მაგალითად, ღვთისმშობლის შობის დღესასწაულზე, მაგრამ სამსახურში დატვირთულობის გამო ვერ შეძლო ამის გაკეთება, შეუძლია კვირას მივიდეს. მაგრამ ეს მაშინვე იბადება კითხვა: განა ის უბრალოდ კვირა დღეს ტაძარში სალოცავად წავიდოდა?

მეუ-ს სასულიერო პირმა ანდრეი დუდჩენკომ ეს კონცეფცია კიდევ უფრო განავითარა. ფეისბუქის საკუთარ გვერდზე მან შემდეგი რამ დაწერა: „სამუშაო დღეებში ეკლესიაში სიარული ძირითადად შეუძლიათ: სასულიერო პირებს, შტატგარეშე მოხელეებს, დიასახლისებს, პენსიონერებს. რა უნდა გააკეთონ დანარჩენებმა? ”

აქვე მინდა შევწყვიტო ციტატა და დავსვა კითხვა - რას აკეთებდნენ ეს „სხვები“ კალენდარული რეფორმამდე, როგორ ახერხებდნენ სამუშაო დღეებში მსახურებაზე დასწრებას? მაგრამ ა.დუდჩენკო, როდესაც ის უმე-ს მღვდელი იყო, კარგად ხედავდა, თუ რამდენად სავსე იყო ეკლესიები დღესასწაულებზე და იქ მხოლოდ პენსიონერები და დიასახლისები არ იყვნენ. თუმცა, გავაგრძელოთ ციტატა:

„ამიტომ, ალბათ, საეკლესიო არდადეგებს სამუშაო დღეებიდან შაბათ-კვირას გადავიტანთ. ამ შემთხვევაში, მე ვთავაზობდი ზოგიერთი დღესასწაულების გადატანას (მაგალითად, ღვთისმშობლის) შაბათს, ხოლო საუფლოს კვირას. ან საღამოს, რათა ხალხმა სამსახურის შემდეგ შეძლოს ღვთისმსახურებაზე მისვლა. ამავდროულად, ზიარების წინ ლოცვა შესაძლებელი იქნება სადილის შემდეგ“.

ღვთისმშობლის დღესასწაულები შაბათს გადავიტანოთ, საუფლო დღესასწაულები კი კვირაში, რა შეიძლება იყოს უფრო მოსახერხებელი? მაგალითად, დაბადების დღე: თუ ის დაემთხვა სამუშაო დღეს, ჩვენ სტუმრებს ვიწვევთ კვირას, ვჭამთ და ვერთობით და განსაკუთრებით არსად გვეჩქარება. მაგრამ განა ეს ყველაფერი არ არის ადამიანს მორგებული საქციელი, რომლის შესახებაც ფსალმუნმომღერალმა დავითმა თქვა: ,,ღმერთსა არა ხადეს. მუნ შეეშინა მათ შაში, სადა-იგი არ იყო შიში; რამეთუ ღმერთმან განაბნინა ძუალნი კაცთა მოთნეთანი. ჰრცხუენოდენ მათ, რამეთუ ღმერთმან შეურაცხ-ყვნა იგინი.’’ (ფსალმუნი 52:6)? და ჩვენ ვხედავთ, თუ რას მივყავართ პრაქტიკაში ,ევროპის მაგალითზე, ასეთ ხალხზე მორგებულ ქმედებებს ეკლესიაში, სხვა და სხვა საბაბით. და შეგვიძლია დარწმუნებით ვთქვათ, რომ მეუ-ს მეორე კალენდარული რეფორმის ნაბიჯი არ გამოიწვევს სასურველ შედეგებს და შემდეგი ნაბიჯების გადადგმა იქნება საჭირო.

კალენდარული რეფორმა მეუ-დან: მესამე და შემდგომი ნაბიჯი

დასავლეთ ევროპაში კათოლიკური და პროტესტანტული კონფესიები ხშირად ცდილობენ ხალხის მოზიდვას თავიანთ ეკლესიებში მარხვის შემოკლებით, მსახურების შემოკლებით, მსახურების განრიგის მორგებით მრევლის გრაფიკზე, სხვადასხვა გაყიდვების ორგანიზებით, ატრაქციონებით, საცურაო აუზებით, ფესტივალებით, გამოფენებით და სხვა კულტურული ღონისძიებებით, ყავის შეკრებები და მრავალი სხვა. რას იწვევს ეს ყველაფერი? მრევლის რაოდენობის კიდევ უფრო შემცირებას. ყოველივე ამის მიღება ხალხს ეკლესიის გარეთაც შეუძლია. უმჯობესია შეიძინოთ სავაჭრო ცენტრებში, დისნეილენდში გაერთოთ, იქ უფრო მეტი ატრაქციონებია და ა.შ.

დასავლეთში ჩვენ უკვე ვხედავთ ყველა ამ დასვენების, გაუმჯობესებისა და რეფორმის შედეგებს. მაგალითად, შობა (ინგლისურად Christmas) დიდი ხანია გარდაიქმნება ერთგვარ უპიროვნო, არაქრისტიანულ დღესასწაულად, ოჯახური ან მეგობრული შეკრების დღესასწაულად, კაშკაშა ფეიერვერკით, საჩუქრების გროვით, თვალწარმტაცი რეკლამით, სავაჭრო ცენტრების უზარმაზარი ბრუნვით ა.შ. დ. ხოლო ქრისტე განდევნეს ამ დღესასწაულიდან! გერმანიის კათოლიკური ეკლესიები ატარებენ „ველოსიპედისტების მსვლელობას“, სადაც ახალგაზრდა ველოსიპედისტები აჩვენებენ ტრიუკებს. ხოლო ეკლესიებში ლგბტ იდეოლოგიის დანერგვაზე საუბარიც კი ზედმეტია. მაგრამ ეს ყველაფერი ინერგება "ხალხის გულისთვის", მათზეა მორგებული. ისევე, როგორც მეუ ამტკიცებს, რომ დღესასწაულების გადადება ეფუძნება "მოხერხებულობას".
ეპილოგი

ხალხი ეკლესიაში სიწმინდის მადლით უნდა მიიზიდოთ, რომელსაც, როგორც კი შეიგრძნობს ადამიანი, აღარ განეშორება მას. შემდეგ ის გადალახავს ყველა დაბრკოლებას: სამსახურიდან ადრე გამოვა, ლიტურგიაზე ყველაზე ადრე (5-6 საათზე) მივა, მარხვას დაიცავს, როგორც კანონები ასწავლიან და ა.შ. ადამიანი ყველაფერს გააკეთებს იმისათვის, რომ იყოს ამ მადლით მოსილი ლოცვის მდგომარეობაში, რათა თავი ღმერთთან ახლოს იგრძნოს, მონანიებული ცოდვილი, რომელიც მოწყალე მამამ მიიღო. სწორედ ამას ეძებს ადამიანი ეკლესიაში. მაგრამ თუ ადამიანი, პირიქით, "ბატონად" იქცევა, რომელსაც უნდა მოერგოს მსახურება, გადაიდება დღესასწაულები და ყველანაირი კომფორტი შეექმნება, მაშინ ამ შემთხვევაში ადამიანი არ წავა ეკლესიაში, არამედ სადმე სხვაგან.

და ბოლოს, ერთგვარი სახალისო, მაგრამ ძალზედ შემეცნებითი ამბავი, რომელიც ერთ-ერთმა მკითხველმა გაუგზავნა მჟკ-ს რედაქციას:

„ამბავი მოხდა ტერნოპოლის რეგიონში. 80-იან წლებში მღვდელმა გადაწყვიტა სოფლის დღესასწაული, პეტრე-პავლობა, ოთხშაბათიდან კვირას გადაეტანა, რათა შაბათ-კვირას დღესასწაულზე მეტი ხალხი მოსულიყო. სახერხ საამქროზე მას რამდენიმე მუხის ხე ჰქონდა დასამუშავებლად. სახერხ საამქროსთან მივიდა, მუშები ისხდნენ, ხეები გვერდით ეგდო. მღვდელმა მუშებს მიმართა - რატომ არ ჭრით? მუშებმა უპასუხეს, რომ ხეები შორს იდო და ტექნიკის გარეშე გადმოტანა არ შეეძლოთ. მღვდელმა უთხრა, რომ თვითონ შეგვიძლია გადავიტანოთო. მუშებმა მას უპასუხეს: მამაო, პეტრე-პავლობის დღესასწაული გადაიტანეთ, მუხის გადატანა რა პრობლემას წარმოადგენსო თქვენთვის?