Νέες ψεύτικες υποσχέσεις του Φαναρίου: 5 παραδείγματα ψεμάτων

Ανήμερα του Αγίου Νικολάου με το νέο στυλ, ο Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος συνομίλησε με Ουκρανούς δημοσιογράφους. Αναλύουμε τις νέες ψεύτικες υποσχέσεις του επικεφαλής του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως και του βοηθού του, που συμμετείχε στη συζήτηση. Τα εισαγωγικά δίνονται σύμφωνα με το δημοσίευμα «Σουσπίλνε».

Για τον Τόμο για την Ουκρανία και το «Σύνταγμα» του Φιλίπ Όρλικ

Ο Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος προσπάθησε να παρουσιάσει το θέμα με τέτοιο τρόπο ώστε οι Ουκρανοί, υποτίθεται, εδώ και πολλούς αιώνες, προσπαθούσαν να απαλλαγούν από την εκκλησιαστική εξάρτηση από τη Μόσχα, στράφηκαν στην Κωνσταντινούπολη με αυτό το θέμα και τώρα, τελικά, η σοφή «Μητέρα Εκκλησία» απάντησε σε αυτές τις μακραίωνες προσδοκίες των Ουκρανών και παραχώρησε τον Τόμο στην Ουκρανία.

Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος: «Το ζήτημα της αυτοκεφαλίας της Ουκρανίας δεν εμφανίστηκε πριν από δύο ή τρία χρόνια, αλλά κατά τη διάρκεια των περασμένων αιώνων οι Ουκρανοί έχουν κάνει μεγάλες προσπάθειες για να αποκτήσουν τη δική τους Εκκλησία, να αποκτήσουν αυτοδιάθεση».

Για να αποδείξει τα λόγια του, ο επικεφαλής του Φαναρίου παρέθεσε το λεγόμενο Σύνταγμα του Φιλίπ Όρλικ του 1710: «Μετά την απελευθέρωση της Πατρίδας από τον ζυγό της Μόσχας, ο χετμάν πρέπει να λάβει στην πρωτεύουσα της Αποστολικής Κωνσταντινούπολης αρχέγονη ιερατική εξουσία, ώστε δι' αυτού θα ανανεώσει υιική υπακοή στον αναφερθέντα Αποστολικό, Κωνσταντινουπολίτικο θρόνο από τον οποίο, δια του κηρύγματος της ευαγγελικής αγίας πίστεως, και η εξουσία θα έχει την τιμή να ενισχυθεί».

Αρχικά, ας αναρωτηθούμε: πώς γνωρίζει τόσο καλά αυτό το έγγραφο ο Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος; Οι Ουκρανοί διαπραγματευτές από την εποχή του Π. Ποροσένκο δεν του έβαλαν στο στόμα αυτές τις πληροφορίες; Αν ναι, ουσιαστικά άφησαν κάτω την «Αυτού Αγιότητα», αφού το «Σύνταγμα» περιέχει ένα σωρό πράγματα που καθόλου δεν θα ευχαριστήσουν τον Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο.

Δεύτερον, το έγγραφο που παρέθεσε ο Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος δεν είναι καθόλου πραγματικό σύνταγμα. Ακόμη και στον ιστότοπο της Βερχόβνα Ράντα, τιτλοφορείται ως «Συνθήκες και κανονισμοί για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες του στρατού μεταξύ του Αρχοντογεννημένου κ. Φιλίπ Όρλικ, του νεοεκλεγμένου αταμάνου του Στρατού της Ζαπορίζια, και μεταξύ των στρατηγών, των συνταγματαρχών και των ίδιων Στρατών της Ζαπορίζια με πλήρη συμφωνία και από τις δύο πλευρές». Τόσο ως προς το όνομα όσο και ως προς το περιεχόμενο, αφορά μόνο τη σχέση του χετμάν με τον επιστάτη των Κοζάκων.

Τρίτον, στο κείμενο του εγγράφου, οι άνθρωποι που κατοικούσαν στην Ουκρανία εκείνη την εποχή δεν αποκαλούνταν ποτέ Ουκρανοί, αλλά αποκλειστικά «ο Μικρός Ρώσικος λαός».

Τέταρτον, το κείμενο περιέχει υποχρέωση υποταγής της Εκκλησίας στην Ουκρανία στην Κωνσταντινούπολη, αλλά δεν υπάρχει η παραμικρή ένδειξη της επιθυμίας αυτής της Εκκλησίας να αποκτήσει αυτοκεφαλία.

Πέμπτον, κυριολεκτικά λίγες γραμμές πάνω από το κείμενο του «Συντάγματος» που παρέθεσε ο Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, υποδεικνύεται ευθέως ότι η μεταφορά της Ουκρανίας στην κυριαρχία της Μόσχας είχε έναν και μοναδικό στόχο - τη διατήρηση της Ορθοδοξίας. Απόσπασμα από το «Σύνταγμα» του Φιλίπ Όρλικ: «Δεν είναι μυστικό ότι η ένδοξη μνήμη του αταμάνου Μπογντάν Χμελνίτσκι με τον Στρατό της Ζαπορίζια επαναστάτησε και ξεκίνησε έναν δίκαιο πόλεμο εναντίον της Πολωνο-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες του στρατού, αλλά πάνω απ΄όλα για την αγία Ορθόδοξη πίστη, η οποία εξαναγκάστηκε σε ένωση με τη Ρωμαϊκή Εκκλησία  απο την πολωνική κυβέρνηση. Και μετά την εξάλειψη της δυσπιστίας από την Πατρίδα μας με τα στρατεύματα της Ζαπορίζια και του μικρού ρωσικού λαού, υπέκυψαν οικειοθελώς και τέθηκαν υπό την προστασία του κράτους της Μόσχας για τον μοναδικό σκοπό - μόνο για χάρη της Ορθόδοξης πίστης» (ο οποίος δεν έγινε πιστευτός, εδώ είναι ένα απόσπασμα από το κείμενο στον ιστότοπο της Βερχόβνα Ράντα).

Εαν οι Ουκρανοί αξιωματούχοι έδωσαν στον Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο να διαβάσει ολόκληρο το κείμενο αυτής της παραγράφου, και όχι μόνο το τέλος της, τότε ο επικεφαλής του Φαναρίου απλώς θα τρομοκρατούνταν που αυτό το κείμενο καταρρίπτει όχι μόνο όλα τα επιχειρήματά του για τον «τόμο», αλλά καταγγέλλει ακόμη και το σημερινό, του οικουμενισμού. Άλλωστε, ο Φιλίπ Όρλικ, ο οποίος, παρεμπιπτόντως, βαφτίστηκε στην Ορθοδοξία, στη συνέχεια έγινε καθολικός στο κολέγιο των Ιησουιτών, μετά έγινε ξανά Ορθόδοξος και στο τέλος της ζωής του ασπάστηκε το Ισλάμ και δεν συμπάσχει καθόλου με την Μοσχοβίτικη Αυτοκρατορία, δηλώνει ρητά ότι η μετάβαση της Ουκρανίας στην κυριαρχία της Μόσχας, πρώτον, ήταν εθελοντική, και δεύτερον, είχε στόχο να σώσει την Ορθοδοξία από την ένωση με τον Καθολικισμό. Επιπλέον, ο Φιλίπ Όρλικ μαρτυρεί ότι αυτή η ένωση επιβλήθηκε στην Ουκρανία με τη βία από τις πολωνικές αρχές. Αυτό καταρρίπτει ολόκληρο το επιχείρημα του Φαναρίου για τη χορήγηση του Τόμου σε Ουκρανούς σχισματικούς.

Ο Φιλίπ Όρλικ δηλώνει ρητά ότι η μεταφορά της Ουκρανίας στην κυριαρχία της Μόσχας, πρώτον, ήταν εθελοντική και, δεύτερον, είχε ως στόχο να σώσει την Ορθοδοξία από την ένωση με τον Καθολικισμό.

Για το σχίσμα στην παγκόσμια Ορθοδοξία

Ο Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος δηλώνει ότι δεν υπάρχει σχίσμα στην Ορθοδοξία και αμέσως υποστηρίζει το αντίθετο: «Οι Ρώσοι αδελφοί μας λένε ότι έγινε σχίσμα. Δεν υπάρχει σχίσμα. Αν υπάρχει, τότε αυτοί (οι Ρώσοι - Εκδ.) τα κατάφεραν, διακόπτοντας την κοινωνία με τις τέσσερις Εκκλησίες. Κανείς άλλος δεν διέκοψε την κοινωνία και δημιούργησε διάσπαση στους κόλπους της Ορθοδοξίας».

Πρώτον, υπάρχει στην πραγματικότητα σχίσμα, αφού η ROC και η UOC αποφάσισαν να τερματίσουν την ευχαριστιακή κοινωνία με τις Τοπικές Εκκλησίες που έχουν αναγνωρίσει την OCU.

Δεύτερον, η ευθύνη για αυτό το σχίσμα, βαραίνει εξ ολοκλήρου το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, αφού ήταν εκείνο που συνήλθε σε κοινωνία με τους Ουκρανούς σχισματικούς.

Τρίτον, η επικοινωνία με το Φανάρι διακόπηκε όχι μόνο από τους «Ρώσους αδελφούς» του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, αλλά και από την UOC, και αυτοί είναι περισσότεροι από εκατό επίσκοποι, περίπου 13 χιλιάδες κληρικοί, περίπου 5 χιλιάδες μοναχοί και δεκάδες εκατομμύρια λαϊκοί. Δεν πρόκειται για «Ρώσους αδερφούς», αλλά για τον λαό της Ουκρανίας, ή τουλάχιστον για ένα τεράστιο μέρος της. Αυτοί ήταν που εξέφρασαν τη διαφωνία τους με τις ενέργειες του Φαναρίου στην Ουκρανία. Και η απόφαση της ιεραρχίας της UOC να τερματίσει την κοινωνία είναι μια δήλωση του γεγονότος ότι το Φανάρι, έχοντας αποδεχτεί τους Ουκρανούς σχισματικούς, πήρε το μέρος του ίδιου του σχίσματος.

Απόσπασμα από το Ψήφισμα της Σύνοδου των Επισκόπων της UOC στις 13 Νοεμβρίου 2018: «Η Σύνοδος των Επισκόπων της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας θεωρεί ότι οι αποφάσεις της Ιεράς Συνόδου του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως της 11ης Οκτωβρίου 2018 σχετικά με την Ουκρανική εκκλησιαστικά θέματα είναι άκυρα και δεν έχουν κανονική ισχύ. Ειδικότερα, η απόφαση για την ίδρυση της δικαιοδοσίας του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως στην επικράτεια της Ουκρανίας είναι το αποτέλεσμα μιας υποθετικής ερμηνείας της εκκλησιαστικής ιστορίας. Και η απόφαση να άρουν το ανάθεμα και άλλες εκκλησιαστικές απαγορεύσεις από τους ηγέτες του σχίσματος και να αναγνωρίσουν την ισχύ της ψευδοχειροτονίας που διέπραξαν κατά την παραμονή τους στο σχίσμα είναι συνέπεια της διαστρεβλωμένης ερμηνείας των ορθόδοξων κανόνων. Η ιστορία της Ορθόδοξης Εκκλησίας δεν γνωρίζει περιπτώσεις υπέρβασης του σχίσματος με απλή νομιμοποίησή του. Έχοντας λάβει τέτοιες αντικανονικές αποφάσεις, αναγνωρίζοντας τους σχισματικούς στη σημερινή τους αξιοπρέπεια, το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, σύμφωνα με τους εκκλησιαστικούς κανόνες, πήρε το ίδιο τον δρόμο του σχίσματος. Από αυτή την άποψη, η ευχαριστιακή κοινωνία της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας με το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως είναι επί του παρόντος αδύνατη και τερματίζεται».

Ωστόσο, σχεδόν αμέσως μετά την άρνηση του σχίσματος στην Ορθοδοξία, ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος ισχυρίζεται ότι υπάρχει ακόμη σχίσμα. Ισχυρίζεται όμως μόνο για να κατηγορήσει τη ROC, η οποία φέρεται να είναι ένοχη για διατάραξη του Κρητικού Καθεδρικού Ναού το 2016.

Απόσπασμα του Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου: «Αυτό το σχίσμα ξεκίνησε από τη Ρωσία το 2016, όταν η Εκκλησία της Μόσχας και υπό την επιρροή της τρεις άλλες Εκκλησίες, δεν έφθασαν στην Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Κρήτης. Όλοι μαζί ετοιμάσαμε αυτήν την Σύνοδο. Μέχρι τον Ιανουάριο του 2016 στη Γενεύη, όταν είχαμε την τελευταία συνάντηση των Ορθοδόξων προκαθημένων, όλες οι Εκκλησίες -και η Ρωσία- προετοίμαζαν αυτή τη Σύνοδο. Και την τελευταία στιγμή δεν ήρθαν οι Ρώσοι και άλλες τρεις Εκκλησίες».

Αυτό προφανώς δεν είναι αλήθεια. Δεν ήταν η ROC που άσκησε πίεση στις Τοπικές Εκκλησίες να μην προσέλθουν στη Σύνοδο, αλλά αντίθετα, η άρνηση της Αντιοχείας, της Γεωργίας, της Βουλγαρίας και της Σερβικής (που αργότερα έφθασαν στη Σύνοδο) να συμμετάσχουν στη σύνοδο ανάγκασε τη ROC να αρνηθεί αυτή τη συμμετοχή. Το επιχείρημα της ROC ήταν απλό και λογικό: εάν δεν είναι δυνατόν να εξασφαλιστεί η παρουσία όλων των Τοπικών Εκκλησιών, τότε η Σύνοδος χάνει αυτόματα την πανορθόδοξη ιδιότητά της, πράγμα που σημαίνει ότι οι αποφάσεις της δεν θα έχουν πανορθόδοξη εξουσία. Σε αυτή την περίπτωση, είναι σκόπιμο να αναβληθεί η Σύνοδος, όπως έγραψε ο Πατριάρχης Μόσχας κ. Κύριλλος στην Κωνσταντινούπολη. Όμως το Φανάρι αρνήθηκε να αναβάλει τη Σύνοδο. Στην πραγματικότητα, η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία είχε ετοιμαστεί να πάει στη Σύνοδο, η σύνθεση της αντιπροσωπείας είχε ήδη καθοριστεί, είχαν αγοραστεί εισιτήρια και είχαν κρατηθεί δωμάτια ξενοδοχείων.

Ωστόσο, αυτή η επιχειρηματολογία της ROC είναι σχεδόν αδιαμφισβήτητη. Πολύ πιο σωστή είναι η θέση της Γεωργιανής Εκκλησίας (καθώς και μεμονωμένων ιεραρχών από κάποιες άλλες Τοπικές Εκκλησίες), η οποία αρνήθηκε να πάει στη Σύνοδο της Κρήτης, υποστηρίζοντας αυτό όχι με διαδικαστικά ζητήματα, αλλά με μια θεμελιώδη διαφωνία στο γεγονός ότι στα κείμενα των τελικών εγγράφων της Συνόδου που προτείνει η Κωνσταντινούπολη περιέχουν δογματικά, κανονικά και ορολογικά λάθη.

Λοιπόν, και το σημαντικότερο είναι ό, τι μετά τη Σύνοδο στην Κρήτη, δεν παρατηρήσαμε κανένα σχίσμα στην Ορθοδοξία.

Περί του ονείρου των Ρώσων

Ένα απόσπασμα του Πατριάρχη Βαρθολομαίου: «Το όνειρο των Ρώσων αδελφών μας είναι να είναι οι κυρίαρχοι της Ορθοδοξίας. Αυτό δεν θα γίνει ποτέ, γιατί οι Κανόνες της Ορθόδοξης Εκκλησίας και οι ενέργειες της Εκκλησίας ανά τους αιώνες έδωσαν την πρωτοκαθεδρία στην Κωνσταντινούπολη. Η Κωνσταντινούπολη θα είναι πάντα η πρώτη Εκκλησία στο σύστημα των Ορθοδόξων Εκκλησιών και η αδελφή Ρωσική Εκκλησία θα είναι η πέμπτη».

Το πρώτο πράγμα που εκπλήσσει είναι η ευαισθητοποίηση του αρχηγού του Φαναρίου για τα όνειρα των επισκόπων της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Είναι απόλυτα πεπεισμένος ότι οι «Ρώσοι αδελφοί» ονειρεύονται, ας πούμε, όχι μια φυγή στον Άρη, αλλά την κυριαρχία στην Ορθοδοξία. Ωστόσο, εδώ, μάλλον, θα είναι σκόπιμο να θυμηθούμε τη λαϊκή σοφία, ειδικότερα, για την παροιμία «Και όπου έχει πόνο, μόνο γι΄αυτό μιλάει».

Έχει κανείς την εντύπωση ότι το θέμα της πρωτοκαθεδρίας για τον Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο είναι το ίδιο με το δαχτυλίδι της παντοδυναμίας για έναν από τους ήρωες του Τόλκιεν - «το γούρι μου».

Αν ακολουθήσετε το θέμα των δηλώσεων του επικεφαλής του Φαναρίου, έχετε την εντύπωση ότι το θέμα της πρωτοκαθεδρίας για τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο είναι το ίδιο με το δαχτυλίδι της παντοδυναμίας για έναν από τους ήρωες του Τόλκιεν - «το γούρι μου». Και μια τέτοια σύγκριση είναι ακόμη πιο κατάλληλη επειδή ο Γκόλουμ του Τόλκιεν, που είχε το δαχτυλίδι και είχε έναν νοσηρό εθισμό σε αυτό, υποπτευόταν ότι όλοι ήθελαν να το αποκτήσουν. Στο πλαίσιο αυτό, είναι σκόπιμο να επισημανθούν τα εξής:

Πρώτον, όλες οι διαφωνίες σχετικά με την πρωτοκαθεδρία επιλύθηκαν από τον ίδιο τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, ο οποίος είπε στους αποστόλους του για αυτές τις διαφωνίες: «Όταν λοιπόν αυτός ήταν μέσα στο σπίτι, τους ρώτησε: «Για ποιο πράγμα μαλώνατε στον δρόμο;»  Εκείνοι έμεναν σιωπηλοί, γιατί στον δρόμο μάλωναν για το ποιος είναι ο μεγαλύτερος.  Γι’ αυτό, κάθισε και φώναξε τους Δώδεκα και τους είπε: «Αν κάποιος θέλει να είναι πρώτος, πρέπει να είναι ο τελευταίος όλων και υπηρέτης όλων»» (Μάρκος 9:33-35).

Δεύτερον, η διαμάχη των αποστόλων για την πρωτοκαθεδρία είναι μια διαμάχη μεταξύ ανθρώπων που δεν έχουν ακόμη φωτιστεί από το Άγιο Πνεύμα για τα επίγεια συμφέροντα. Μετά την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος επάνω τους την ημέρα της Πεντηκοστής, τέτοιες διαμάχες έγιναν κατ' αρχήν αδύνατες. Δεν υπήρχαν, όπως λέει η ιστορία της πρώτης Εκκλησίας. Αντίστοιχα, η επιστροφή σε τέτοιες διαμάχες είναι επιστροφή σε μια πεσμένη κατάσταση, σε έναν γέροντα, ο οποίος, σύμφωνα με τον λόγο του Αποστόλου Παύλου, υπόκειται σε καταστροφή (Β' Κορ. 4:16).

Τρίτον, ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος δεν μπορεί να παράσχει καμία απόδειξη για τις κατηγορίες του κατά της ROC για σφετερισμό της πρωτοκαθεδρίας. Σύμφωνα με τον επικεφαλής του Φαναρίου, τέτοια στοιχεία είναι δύο γεγονότα: η μη συμμετοχή της ROC στον Κρητικό Καθεδρικό Ναό το 2016 και η αντίσταση στη δημιουργία της OCU. Ωστόσο, η στοιχειώδης κοινή λογική υποδηλώνει ότι αυτό δεν αποδεικνύει σε καμία περίπτωση τη φιλοδοξία της ROC για πρωτοκαθεδρία.

Τέταρτον, οι συνεχείς δηλώσεις του Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου ότι κατά τους κανόνες έχει πρωτοκαθεδρία και δεν θα το παραχωρήσει σε κανέναν, απλώς λένε ότι οι κανόνες δεν του χορηγούν αυτό το πρωτείο. Διαφορετικά, θα ήταν απλώς σιωπηλός. Για παράδειγμα, ο Πάπας δεν μιλάει για την πρωτοκαθεδρία του στον Καθολικισμό, επειδή οι κανόνες αυτής της θρησκευτικής οργάνωσης αναμφίβολα του αναθέτουν αυτήν την πρωτοκαθεδρία.

Περί του αναθέματος στους Φιλαρέτου Ντενισένκο και Μακάριου (Μαλέτιτς)

Αν κάποιος δεν θυμάται: ο Φιλαρέτος Ντενισενκο είναι ο πρώην (ο ίδιος δηλώνει διαφορετικά) επικεφαλής της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Πατριαρχείου Κιέβου και ο Μακάριο Μαλέτιτς είναι ο πρώην επικεφαλής της Ουκρανικής Αυτοκέφαλης Ορθόδοξης Εκκλησίας, από τις οποίες δημιουργήθηκε αργότερα η OCU.

Ένα απόσπασμα από τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο: «Υπήρξε ένα σχίσμα στην Ουκρανία λόγω του γεγονότος ότι η Μόσχα απαγόρευσε και αναθεμάτισε τον Φιλάρετο και τον Μακάριο, και όλα ξεκίνησαν από εκεί. Όταν η Ουκρανία ζήτησε την αυτοκεφαλία μετά την ανεξαρτησία ως κράτος, η Μόσχα όχι μόνο δεν την έδωσε - δεν είχε το δικαίωμα να τη δώσει, οι Ουκρανοί έπρεπε να πάνε στην Κωνσταντινούπολη, στράφηκαν στη Μόσχα και δεν τους δόθηκε αυτοκέφαλο στο αρχές της δεκαετίας του '90».

Τι δεν είναι έτσι εδώ;

1. Αν ο Φιλάρετος ήταν επίσκοπος που του απαγόρευσαν τη διακονία στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία και του επιβλήθηκε ανάθεμα, τότε με τον Μάλετιτς υπάρχει μια εντελώς διαφορετική ιστορία. Έφυγε από τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία για σχίσμα το 1989 ως ιερέας. Δεν ήταν ποτέ επίσκοπος και δεν είναι απλώς επειδή «μονοτονήθηκε» στην UAOC το 1996 από άτομα χωρίς επισκοπική αξιοπρέπεια. Κατά συνέπεια, η «συγχώρεση» του Μάλετιτς από τον Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο ως αναθεματισμένου επισκόπου είναι παράλογη. Ο Μάλετιτς είναι απλώς ένας πρώην ιερέας που του έχει απαγορευτεί η Θεία λειτουργία.
2. Ο Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος για κάποιο λόγο «ξέχασε» ότι από το 1997 αναγνώριζε πλήρως το ανάθεμα που επέβαλε στον Φιλάρετο η Ρωσική Εκκλησία, όπως αποδεικνύεται από την επιστολή του προς τον Πατριάρχη κ. Αλέξιο αριθμ. 282 της 15/04/1997: «Σχετικά με τον αναθεματισμό του Φιλαρέτου (Μιχαήλ Ντενισένκο) και του Γκλεμπ Γιακούνιν, καθώς και σχετικά με την έκρηξη από την ιεροσύνη και τον υποβιβασμό στον βαθμό των λαϊκών Βαλεντίν (Ρουσάντσοφ), Αντριάν (Σταρίνα) και Ιωσάφ (Σιμπάεφ). Έχοντας λάβει ειδοποίηση για την εν λόγω απόφαση, ενημερώσαμε σχετικά την ιεραρχία του Οικουμενικού μας θρόνου και της ζητήσαμε στο εξής να μην έχει καμία εκκλησιαστική κοινωνία με τα προαναφερθέντα πρόσωπα».

Σε συνομιλία με Ουκρανούς δημοσιογράφους, ο επικεφαλής του Φαναρίου είπε ότι έστειλε επιστολές στους Μακάριο και Φιλαρέτο εξηγώντας ότι «οι λόγοι για τους οποίους καταδικάστηκαν δεν αφορούσαν την πίστη ή το δόγμα, αλλά ήταν πειθαρχικοί». Αλλά αν το ανάθεμα του Φιλάρετου ήταν «λάθος», γιατί ο Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος ζήτησε από τους επισκόπους του να μην έχουν καμία επικοινωνία με τον αναθεματισμένο Φιλάρετο από το 1997 έως το 2018; Αυτό παρέμενε μυστήριο, καθώς και γιατί αυτοί οι «μητροπολίτες έλαβαν συγχώρεση».

Εαν το ανάθεμα του Φιλαρέτου ήταν «λάθος», γιατί ο Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος ζήτησε από τους επισκόπους του να μην έχουν καμία επικοινωνία με τον αναθεματισμένο Φιλάρετο από το 1997 έως το 2018;

Ένα απόσπασμα του Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου: «Τόσο ο Φιλάρετος όσο και οι συνεργάτες του τιμωρήθηκαν και από εδώ ξεκίνησε μια μεγάλη πληγή στο σώμα της Ουκρανικής Ορθοδοξίας. Οι τιμωρημένοι από τη Μόσχα Ουκρανοί στράφηκαν στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, το οποίο από την εποχή της Δ' Οικουμενικής Συνόδου, δηλαδή από τον πέμπτο αιώνα, έχει το δικαίωμα να δέχεται προσφυγές. Το πατριαρχείο χρησιμοποίησε αυτό το δικαίωμα, μελέτησε το πρόβλημα των Ουκρανών αδελφών μας, τους συγχώρεσε και μετά έδωσε αυτό που ζητούσαν οι Ουκρανοί, δηλαδή την αυτοκεφαλία».

Αναφερόμενος στην Δ' Οικουμενική Σύνοδο, ο επικεφαλής του Φαναρίου προφανώς είχε υπόψη του τον Κανόνα 9, ο οποίος, συγκεκριμένα, λέει: «Εάν ο επίσκοπος ή ο κληρικός έχει δυσαρέσκεια με τον μητροπολίτη της περιοχής: ναι, στρέφεται είτε στον έξαρχο της μεγάλης περιοχής, ή στον θρόνο της βασιλεύουσας Κωνσταντινούπολης, και ας κριθεί ενώπιόν του». Οι Φαναριώτες ερμηνεύουν αυτόν τον Κανόνα με την έννοια ότι, γενικά, όλες οι διαφορές σε όλες τις Τοπικές Εκκλησίες επιλύονται στην Κωνσταντινούπολη ως έσχατη λύση. Ωστόσο, δεν είναι. Οι Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως είχαν το δικαίωμα να αποφασίζουν σε τελευταίο βαθμό μόνο για τις διαφορές που ανέκυψαν εντός της Τοπικής Εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης και όχι σε άλλες Τοπικές Εκκλησίες.

Για να πειστεί κανείς γι' αυτό, πρέπει να διαβάσει τον Κανόνα 28 της ίδιας Δ' Οικουμενικής Συνόδου, που ορίζει έναν εξαντλητικό κατάλογο των περιοχών που υπόκεινται στον θρόνο της Κωνσταντινούπολης: «Καὶ ὥστε τοὺς τῆς Ποντικῆς, καὶ τῆς Ἀσιανῆς, καὶ τῆς Θρακικῆς διοικήσεως μητροπολίτας μόνους, ἔτι δὲ καὶ τοὺς ἐν τοῖς βαρβαρικοῖς ἐπισκόπους τῶν προειρημένων διοικήσεων χειροτονεῖσθαι ὑπὸ τοῦ προειρημένου ἁγιωτάτου θρόνου τῆς κατὰ Κωνσταντινούπολιν ἁγιωτάτης ἐκκλησίας». Επιπλέον, είναι αδύνατο να φανταστεί κανείς ότι ο κλήρος, για παράδειγμα, της Ρωμαϊκής Εκκλησίας, την πρώτη χιλιετία θα στρεφόταν στην Κωνσταντινούπολη, όχι στη Ρώμη, για την επίλυση των διαφορών τους.

Περί της επίσκεψης στην Ουκρανία

Τον Αύγουστο του 2021, ο Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος πραγματοποίησε επίσκεψη στο Κίεβο, έγινε δεκτός από ανώτατους αξιωματούχους του κράτους και συμμετείχε στους εορτασμούς της 30ής επετείου της ανεξαρτησίας της Ουκρανίας. Εκτίμησε την επίσκεψή του ως πολύ επιτυχημένη. Το γεγονός ότι αυτό δεν είναι έτσι μπορεί να διαβαστεί στο άρθρο «Η επίσκεψη του Πατριάρχη Βαρθολομαίου: Αποτελέσματα».

Απόσπασμα του Πατριάρχη Βαρθολομαίου: «Όπου κι αν πήγα, με ευχαριστούσαν για τον Τόμο της αυτοκεφαλίας... Μου άρεσε επίσης που είδα την επιθυμία του ουκρανικού κράτους να συνεργαστεί με την Ορθόδοξη Αυτοκέφαλη Εκκλησία στην Ουκρανία. Αυτά τα πράγματα που διαβάζω ότι πολλές κοινότητες μετακινούνται στην αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας επιβεβαιώνουν για άλλη μια φορά ότι οι Ουκρανοί θέλουν να έχουν τη δική τους Ορθόδοξη Εκκλησία».

Πρώτον, γιατί ο Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, αν παντού, όπως ισχυρίζεται, «τον ευχαριστούσαν για τον Τόμο της αυτοκεφαλίας», αγνόησε τις πολλές χιλιάδες πιστούς της UOC κάτω απο την Βερχόβνα Ράντα, που τον περίμεναν να δει με τα μάτια του για τη στάση τους προς τον Τόμο; Ο επικεφαλής του Φαναρίου μπήκε ντροπιαστικά στο κτίριο από την πίσω πόρτα και έφυγε γρήγορα μετά από συνάντηση με τον ομιλητή της Βερχόβνας Ράντας.

Δεύτερον, «η επιθυμία του ουκρανικού κράτους να συνεργαστεί με την Ορθόδοξη Αυτοκέφαλη Εκκλησία στην Ουκρανία» δεν είναι παρά παραβίαση από τις ουκρανικές αρχές της συνταγματικής αρχής του διαχωρισμού της εκκλησίας από το κράτος, καθώς και ένα ζωντανό παράδειγμα διακρίσεων κατά της UOC.

Τρίτον, η αναφορά του αρχηγού του Φαναρίου για τις «μεταβάσεις» κοινοτήτων στην OCU είναι απλά συγκλονιστική, αφού οι περισσότερες από αυτές είναι συνηθισμένες καταλήψεις εξουσίας. Για παράδειγμα, στον «Δεξιό Τομέα» δήλωσαν ανοιχτά ότι έκαναν πάνω από 50 τέτοιες «μεταβάσεις». Γενικά, τα γεγονότα των κατασχέσεων των εκκλησιών της UOC είναι τόσο πολλά και σαφώς τεκμηριωμένα που έχουν ήδη αναγνωριστεί σε επίπεδο ΟΗΕ, ΟΑΣΕ και άλλων οργανώσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Και τέταρτον, δεκάδες εκατομμύρια Ουκρανοί δεν θέλουν να αναγνωρίσουν την OCU και να παραμείνουν πιστοί στην UOC. Τον αρχηγό του Φαναρίου δεν τον πειράζει η γνώμη τους και τα θρησκευτικά τους δικαιώματα; Άλλωστε, ακριβώς έτσι εξέφρασε τη σχέση του, σχολιάζοντας το γεγονός ότι στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία δεν μνημονεύεται πια στη Θεία λειτουργία. «ΣΚΑΣΙΛΑ ΜΟΥ ΑΝ ΔΕΝ ΜΕ ΜΝΗΜΟΝΕΥΕΙ Η ΡΩΣΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ! Ναί!» - δήλωσε «η Αυτού Αγιότητα».

Θλιβερά συμπεράσματα

Όλες αυτές οι δηλώσεις του Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου μαρτυρούν ένα πράγμα - συνεχίζει να επιμένει στην απροθυμία του να παραδεχτεί το προφανές, δηλαδή:

• Ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως δεν είναι η κεφαλή ολόκληρης της Εκκλησίας και δεν έχει αποκλειστικές εξουσίες σε σύγκριση με άλλους προκαθήμενους.
• Η OCU δημιουργήθηκε παράνομα, κατά παράβαση των κανόνων της Εκκλησίας.
• Το έργο της OCU αποδείχθηκε ανεπιτυχές: απορρίπτεται από εκατομμύρια Ουκρανούς πιστούς, δεν αναγνωρίζεται από την πλειοψηφία των Τοπικών Εκκλησιών, συνοδεύεται από συνεχή σκάνδαλα που σχετίζονται με την ανάξια συμπεριφορά των «ιεραρχών» της OCU.
• Οι ενέργειες του Φαναρίου στην Ουκρανία δεν θεράπευσαν το σχίσμα, αλλά, αντίθετα, το βάθυναν και κατέστησαν τις προοπτικές επούλωσής του πρακτικά μηδενικές.
• Ο Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος έφερε εχθρότητα, μίσος, βία και παραβίαση των δικαιωμάτων των πιστών στην Ουκρανία

Ως εκ τούτου, επείγον ζήτημα για ολόκληρη την Εκκλησία είναι να καταγγείλει τα σφάλματα του Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου και ιδιαίτερα την αίρεση του «Παπισμού της Κωνσταντινουπόλεως» σε πανορθόδοξο επίπεδο και να αξιολογήσει τις ενέργειες του Φαναρίου από την άποψη των ορθοδόξων κανόνων.