Το καθεστώς της UOC σήμερα: τι συζητούν οι γοβορουνικοί;
Ο Αρχιμανδρίτης Κύριλλος (Γοβορούν) σε συνέντευξη του εξέφρασε τη θέση του Φαναρίου για την κατάσταση στην Ουκρανία. Πού οδηγεί και ποιες οι ανακρίβειές της;
Θα αναλύσουμε τις απόψεις του Κυρίλλου Γοβορούν στο παράδειγμα μιας συνέντευξης που του πήρε ο μοναχός Ανδρόνικος και η οποία δημοσιεύεται στο κανάλι YouTube «Monk Andronik. Άθως».
Ωστόσο, οι ιδέες που εκφράζονται σε αυτή τη συνέντευξη δεν είναι καινούριες. Ο Γοβορούν τις ανακυκλώνει συνεχώς με τη μια ή την άλλη μορφή.
Επιπλέον, πολλές από τις απόψεις του ευθυγραμμίζονται με τη θέση του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, του οποίου σήμερα είναι κληρικός. Αυτό σημαίνει ότι αυτές οι θέσεις αντιπροσωπεύουν τις απόψεις που προωθούνται από το Φανάρι στην Ουκρανία και είναι η θέση που προσπαθεί να επιβάλει όχι μόνο στους Ουκρανούς θρησκευτικούς ηγέτες αλλά και στις άλλες Τοπικές Εκκλησίες. Κατά την άποψή μας, η στάση του Γοβορούν και του Φαναρίου απέναντι στην Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία αυτή τη στιγμή φαίνεται να έχει απήχηση στη θέση του Γραφείου του Προέδρου της Ουκρανίας.
Λοιπόν, ας το αναλύσουμε.
Πού είναι το Ευαγγέλιο;
Πριν εξετάσουμε τις ιδιαιτερότητες των απόψεων που παρουσιάστηκαν, ας συζητήσουμε τη συνολική εντύπωση της συνέντευξης. Εδώ έχουμε δύο μοναχούς: ο ένας είναι διανοούμενος με κοσμική εμφάνιση, ο άλλος προσευχόμενος με μακριά, αξιοπρεπή γενειάδα. Συμμετέχουν σε μια συζήτηση για μια ώρα για εκκλησιαστικά ζητήματα –πολύ σημαντικά εκκλησιαστικά ζητήματα– ωστόσο όχι μόνο παραλείπουν να αναφέρουν λέξεις κλειδιά όπως ο Χριστός, το Ευαγγέλιο, η σωτηρία ή ο πνευματικός αγώνας, αλλά επίσης δεν αντιμετωπίζουν αυτά τα θέματα με κανένα ουσιαστικό τρόπο. Δεν μιλούν για δικαιοσύνη, έλεος ή αγάπη για τον Θεό και τον πλησίον.
Δεν υπάρχει τίποτα από αυτά! Αντίθετα, έχουμε μια περίπλοκη εξέταση κανόνων και ιστορικών γεγονότων, άβολες προσπάθειες να τα εντάξουμε στο σύγχρονο μας πλαίσιο, να τα εφαρμόσουμε στις θεμελιωδώς διαφορετικές συνθήκες της Εκκλησίας και να δικαιολογήσουμε τις αμφισβητούμενες ενέργειες των ιεραρχών της Κωνσταντινούπολης μέσω χειρισμών κανονικών κανόνων και ιστορικών από το παρελθόν. Κάποιοι μπορεί να υποστηρίξουν ότι η συζήτηση αφορούσε συγκεκριμένα κανονικά ζητήματα, οπότε τι σχέση έχει ο Χριστός και η αγάπη για τον πλησίον; Αλλά εκεί βρίσκεται το ζήτημα: αν ανοίξουμε την Καινή Διαθήκη και διαβάσουμε τις αποστολικές επιστολές, βλέπουμε μια εντελώς διαφορετική εικόνα από αυτή που παρατηρήσαμε στη συνέντευξη.
Οι απόστολοι στις επιστολές τους, και ιδιαίτερα ο Παύλος στις επιστολές του προς συγκεκριμένες κοινότητες, αντιμετώπισαν συγκρούσεις όχι λιγότερο σοβαρές από αυτές που αντιμετωπίζει η Εκκλησία στην Ουκρανία σήμερα, και ασχολήθηκαν με ζητήματα όχι λιγότερο σημαντικά και επώδυνα. Ωστόσο, οι συζητήσεις τους ήταν διαποτισμένες από αγάπη για τον Θεό και τον πλησίον, εστιάζοντας στη σωτηρία των ψυχών, στο έλεος, στη μετάνοια και στην επιδίωξη του Θεού. Στη συνομιλία με τον μοναχό Ανδρόνικο, γίναμε μάρτυρες εντελώς διαφορετικών κινήτρων: να καθορίσουμε ποιος πρέπει να ανήκει σε ποιον, ποιος πρέπει να διατάζει και ποιος να υπακούει, ποιος κατέχει ποια θέση, και από ποιον εξαρτάται αυτή η ιδιότητα, και ούτω καθεξής.
Το χειρότερο είναι ότι αυτή την προσέγγιση συμμερίζονται όχι μόνο ο Μοναχός Ανδρόνικος και ο Αρχιμανδρίτης Κύριλλος αλλά και πολλοί ιεράρχες, κληρικοί και εκκλησιαστικοί παράγοντες, που συμπεριφέρονται παρόμοια. Συζητούν για κανονικά εδάφη, αναζητούν δόξα για το πατριαρχείο τους (στην καλύτερη περίπτωση), ή μερικές φορές ακόμη και για τον εαυτό τους προσωπικά, ενώ ξεχνούν τις «σπουδαιότερες εντολές του νόμου, τη δικαιοσύνη, την ευσπλαχνία και την πιστότητα» (Ματθ. 23:23).
Ποιος ευθύνεται για όσα συμβαίνουν στην Ουκρανία;
Εάν η διατήρηση του κύρους του «Κωνσταντινουπολίτικου Θρόνου» απαιτεί ψέματα, προσβολή, στέρηση ιδιοκτησίας από ανθρώπους ή θέτοντας εκατομμύρια πιστούς στην Ουκρανία σε κίνδυνο από αδίστακτους ριζοσπάστες, τέτοια άτομα δεν θα διστάσουν να το πράξουν. Ας θυμηθούμε τι είπαν οι Φαναριώτες όταν παρενέβησαν στο θέμα των εκκλησιαστικών διχασμών στην Ουκρανία το 2018. Ισχυρίστηκαν ότι ανησυχούσαν βαθιά που οι σχισματικοί από την UOC-KP και την UAOC ήταν εκτός Εκκλησίας και αποφάσισαν να τους επανενώσουν, ενώ ταυτόχρονα έφεραν όλα τα ορθόδοξα δόγματα στην Ουκρανία υπό τη δικαιοδοσία τους, υπό το πρόσχημα της αποκατάστασης της Μητρόπολης του Κιέβου του 1686.
Αλλά ας απαντήσουμε στο ερώτημα: καταπιέζονταν οι υποστηρικτές της UOC-KP και της UAOC στην Ουκρανία; Εκδιώχθηκαν από τις εκκλησίες που είχαν ξαναχτίσει με δικούς τους κόπους και πόρους; Κατασχέθηκε η εκκλησιαστική τους περιουσία; Οι ιερείς και οι οικογένειές τους εκδιώχθηκαν από τους οίκους της εκκλησίας; Οι ενορίτες τους ξυλοκοπήθηκαν, απειλήθηκαν ή εκφοβίστηκαν; Ψηφίστηκαν νόμοι για την απαγόρευση των δραστηριοτήτων τους; Υποβλήθηκαν σε καμπάνια δυσφήμισης από τα μέσα ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης; Και τους αρνήθηκαν την πρόσβαση στην αληθινή Εκκλησία του Χριστού; Δεν τους περίμεναν με ανοιχτές αγκάλες σαν τον άσωτο γιο στην παραβολή του Ευαγγελίου; Τι παρακίνησε τότε τους Φαναριώτες; Δεν ήταν επιθυμία να διεκδικήσουμε την κυριαρχία της Κωνσταντινούπολης παγκοσμίως; Δεν ήταν επιθυμία να δείξουμε «ποιος είναι το αφεντικό»; Και η παραδοσιακή δουλοπρέπεια των ιεραρχών της Κωνσταντινούπολης ενώπιον των ισχυρών αυτού του κόσμου δεν έπαιξε ρόλο στην παρέμβασή τους στην Ουκρανία;
Το γεγονός ότι η παρέμβαση του Φαναρίου οδήγησε στα δεινά της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας, όπως περιγράφηκε παραπάνω, φαίνεται να απασχολεί λίγο τους Φαναριώτες. Τους ενδιαφέρει περισσότερο να εμβαθύνουν σε κανόνες για να αποσπάσουν το κύρος και την αποκλειστικότητά τους, δικαιολογώντας τις ενέργειές τους με βάση ιστορικά προηγούμενα σε εντελώς διαφορετικές συνθήκες.
Αλλά όπως έγραψε ο απόστολος Παύλος, «Ο λόγος του Θεού είναι ζωντανός και δραστικός, πιο κοφτερός κι από κάθε δίκοπο σπαθί· εισχωρεί βαθιά, ως εκεί που χωρίζει την ψυχή απ’ το πνεύμα, το κόκαλο απ’ το μεδούλι, και κρίνει τους διαλογισμούς και τις προθέσεις της καρδιάς.». (Εβρ. 4:12). Ο Χριστιανισμός δεν είναι ένα άψυχο μνημείο για τον εαυτό του, ούτε ένα στατικό ιστορικό σκηνικό. Ο Χριστιανισμός είναι «Κι εγώ θα είμαι μαζί σας πάντα, ως τη συντέλεια του κόσμου» (Ματθ. 28:20), είναι κάτι που είναι ζωντανό και ενεργό σήμερα, όχι σε ένα μακρινό παρελθόν.
Σήμερα, σε μεγάλο βαθμό λόγω του Φαναρίου, οι πιστοί της UOC υφίστανται πραγματικές διώξεις, αντιμετωπίζοντας αδικία, εξευτελισμό, εκδίωξη, φυλάκιση, νομικές απαγορεύσεις και απειλές βίας. Αντί να εκπληρώνουμε τις εντολές του Κυρίου εδώ και τώρα, μας λένε: «Λοιπόν, σε έναν και τον άλλον αιώνα, ήταν έτσι…»
Ο Κύριος είπε: «...Και, να αγαπάς τον Κύριο το Θεό σου μ’ όλη την καρδιά σου, μ’ όλη την ψυχή σου, μ’ όλο το νου σου και μ’ όλη τη δύναμή σου. Αυτή είναι η πρώτη εντολή. Δεύτερη όμοια είναι αυτή: Να αγαπάς τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου. Δεν υπάρχει άλλη εντολή μεγαλύτερη απ’ αυτές» (Μάρκος 12:30-31). Αλλά αντί να το εκπληρώσουμε αυτό προς τον σημερινό λαό, μας λένε: «Μια στιγμή, ορίστε ένας κανόνας, ένας κανόνας και ένα τέτοιο προηγούμενο».
Επιπλέον, οι κανόνες και οι αποφάσεις της εκκλησίας ερμηνεύονται από άτομα όπως ο Κύριλλος Γοβορούν με τρόπους που τους ταιριάζουν και οτιδήποτε είναι άβολο απλώς αγνοείται. Τώρα, ας προχωρήσουμε στην ανάλυση των συγκεκριμένων θέσεων του Γοβορούν και ας δείξουμε πώς διαστρεβλώνουν πραγματικά την έννοια των εκκλησιαστικών κανόνων, μετατρέποντας τους κανόνες σε μια μορφή Φαρισαισμού.
Το καθεστώς της UOC: η πρώτη ερμηνεία
Μία από τις πρώτες ερωτήσεις στη συνέντευξη ήταν σχετικά με το καθεστώς της UOC. Ο Κύριλλος Γοβορούν είπε ότι αυτό το καθεστώς ουσιαστικά δεν υπάρχει καθόλου και εξήγησε ότι υπάρχουν τρεις ερμηνείες για το καθεστώς της UOC. Η πρώτη ερμηνεία είναι ότι το UOC είναι αναπόσπαστο μέρος της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Ο Γοβορούν είπε ότι αυτή είναι η ερμηνεία που έχει η ίδια η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, ορισμένες άλλες τοπικές Εκκλησίες και προσωπικά ο Πατριάρχης Κύριλλος και ο Πούτιν. Ανέφερε επίσης ότι «αυτή την ερμηνεία συμμερίζονται παραδόξως πολλοί και στην Ουκρανία» αλλά ο Γοβορούν δεν διευκρίνισε ποιους εννοούσε με αυτούς τους «πολλούς». Θα μπορούσε να πει ότι αυτή την άποψη συμμερίζονται οι ουκρανικές αρχές, οι οποίες διώκουν το UOC και απαγορεύουν τις δραστηριότητές του. Γιατί να μην πει τα ονόματα των Ζελένσκι, Γιελένσκι, Γιερμάκ; Άλλωστε αυτή είναι η αλήθεια. Φαίνεται ότι είναι αποδεκτό να τονίσουμε ότι ο Πούτιν έχει αυτή την άποψη, αλλά όχι ότι έχει και ο Ζελένσκι;
Το καθεστώς της UOC: η δεύτερη ερμηνεία
Ο Γοβορούν στη συνέχεια είπε: «Η δεύτερη ερμηνεία είναι ότι η UOC είναι μια ανεξάρτητη εκκλησία, αλλά ανεξάρτητη με τέτοιο τρόπο που δεν είναι ούτε αυτόνομη ούτε αυτοκέφαλη».
Ουσιαστικά, χλεύασε αυτή την άποψη, σημειώνοντας ότι δεν την συμμερίζεται κανείς εκτός από την ίδια την UOC και ότι τέτοιες περιπτώσεις απλά δεν έχουν συμβεί στην ιστορία. Ωστόσο, πρώτον, δεν υπάρχει σαφής ορισμός στους εκκλησιαστικούς κανόνες για το τι αποτελεί μια αυτοκέφαλη εκκλησία, πώς διαφέρει από μια αυτόνομη, ποια δικαιώματα έχουν κ.λπ.
Στην ιστορία της Εκκλησίας, υπήρξαν πολλές περιπτώσεις όπου διάφορες εκκλησιαστικές δομές είχαν αβέβαιο καθεστώς. Η έννοια της τοπικής εκκλησίας δεν ήταν αυτή που είναι τώρα, και διαφορετικά πατριαρχεία αμφισβήτησαν το καθεστώς διαφόρων εκκλησιαστικών δομών.
Για παράδειγμα, την πρώτη χιλιετία, υπήρχε η άποψη ότι κάθε εκκλησιαστική δομή έπρεπε να ανήκει σε ένα από τα πέντε πατριαρχεία. Κάτι παρόμοιο με το πώς τώρα είναι απαραίτητο να είσαι μέρος μιας αναγνωρισμένης τοπικής Εκκλησίας. Υπήρχαν όμως ανεξάρτητες εκκλησίες όπως η Κυπριακή και η Γεωργιανή Εκκλησία, μεταξύ άλλων. Αντίθετα, υπήρξαν εποχές που οι αρχαίες Εκκλησίες, όπως η Εκκλησία της Ιερουσαλήμ και της Αντιοχείας, ήταν μόνο λίγοι ιεράρχες που ζούσαν στην Κωνσταντινούπολη, πλήρως εξαρτημένοι από τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως και τον Βυζαντινό αυτοκράτορα και αργότερα τον Τούρκο σουλτάνο. Κανείς όμως δεν ενοχλήθηκε από αυτό ή δεν ισχυρίστηκε ότι είχε χάσει την αυτοκεφαλία του, αν και στην πραγματικότητα αυτό ίσχυε.
Το καθεστώς της UOC: η τρίτη ερμηνεία
Ο Γοβορούν εξέφρασε αυτή που θεωρεί ότι είναι η πιο ακριβής ερμηνεία: «…υπάρχει μια τρίτη ερμηνεία, λιγότερο γνωστή αλλά, κατά τη γνώμη μου, η πιο κανονική». Αυτή είναι η ερμηνεία όπου το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως μετέφερε τη Μητρόπολη Κιέβου στο Πατριαρχείο Μόσχας το 1686 αλλά στη συνέχεια την πήρε πίσω το 2018. «…αυτή η επιστολή (από το 1696 – Εκδότης) ανακλήθηκε τον Οκτώβριο του 2018, έτσι η Μητρόπολη Κιέβου αποκαταστάθηκε », δήλωσε ο Γοβορούν σαν να ήταν θέμα ρουτίνας.
Δεν τον ενοχλούσε καθόλου το γεγονός ότι είχαν περάσει περισσότερα από 300 χρόνια, ότι το μέγεθος και η κατάσταση της Μητρόπολης του Κιέβου είχαν αλλάξει δραστικά, ότι τα σύνορα είχαν μετατοπιστεί κ.λπ. Υπάρχει επίσης ένας κανόνας που απαγορεύει την αλλαγή της κανονικής επικράτειας των επισκοπών αν έχουν περάσει μόνο 30 χρόνια (όχι 300, αλλά 30). Και το πιο ανησυχητικό είναι ότι η Κωνσταντινούπολη αντιμετώπισε εκατομμύρια πιστούς της UOC σαν δουλοπάροικους, χωρίς δικαίωμα στη δική τους γνώμη, σαν να ήταν άψυχα αντικείμενα που θα μπορούσαν απλώς να ληφθούν πίσω.
Ο Γοβορούν γνωρίζει επίσης καλά ότι οι απεσταλμένοι της Μόσχας έπεισαν τον πατριάρχη και τους επισκόπους στην Κωνσταντινούπολη να μεταφέρουν τη Μητρόπολη του Κιέβου στη Μόσχα όχι δωρεάν, αλλά για μια πολύ συγκεκριμένη υλική ανταμοιβή: 200 χρυσά νομίσματα και 120 πέτρες από σαμάρι. Και αν πρόκειται να μετρήσουμε τα πάντα με ιστορικά έγγραφα και άλλες διατυπώσεις, τότε ας επιστρέψει το Φανάρι πρώτα στη Μόσχα τα 120 δέρματα σαμάρι και μετά ας προχωρήσει στην ανάκληση του εγγράφου του 1686. Περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με αυτό μπορείτε να βρείτε στο άρθρο «Will Constantinople Return 120 Sables?» Για όσους ενδιαφέρονται για τις λεπτομέρειες της μεταφοράς της Μητρόπολης Κιέβου, προτείνουμε το άρθρο «The very same Letter: Did Constantinople transfer the Church of Ukraine?»
Πώς να δεχθούμε τους σχισματικούς στην Εκκλησία;
Ένα άλλο σημείο που αφήνει μια δυσάρεστη επίγευση είναι το πόσο εύκολα ο Γοβορούν μίλησε για την υποδοχή των αναθεματισμένων σχισματικών σε κοινωνία. Φαίνεται τόσο ασήμαντο θέμα που δεν αξίζει καν να ασχοληθείς πολύ με αυτό. Και αποδεικνύεται ότι για άλλη μια φορά, όλα είναι στα χέρια του Φαναρίου: για περισσότερα από είκοσι χρόνια, δεν αναγνώρισαν τη χάρη των μυστηρίων, συμπεριλαμβανομένων των χειροτονιών των σχισματικών, που σημαίνει ότι ήταν χωρίς χάρη.
Στη συνέχεια, το 2018 αναγνωρίστηκαν όλα αναδρομικά. Αναμένεται κανείς να γυρίσει τον χρόνο πίσω και να αφήσει τη χάρη του Θεού να επιστρέψει και να ευλογήσει τα πάντα. Είναι αυτό; Ωστόσο, οι περισσότεροι ορθόδοξοι ιεράρχες και θεολόγοι δεν συμφωνούν. Για αυτούς, τέτοιοι χειρισμοί φαίνεται να υπερβαίνουν όχι μόνο τους κανόνες της Εκκλησίας αλλά και την κοινή λογική.
Για παράδειγμα, να τι έγραψε στον Πατριάρχη Βαρθολομαίο ο Προκαθήμενος της Αλβανικής Εκκλησίας Μητροπολίτης Αναστάσιος: «Αναγνωρίζεται παγκοσμίως ως θεμελιώδης εκκλησιολογική αρχή ότι οι χειροτονίες των αιρετικών και των σχισματικών, ιδιαίτερα εκείνων που έχουν καθαιρεθεί και αφοριστεί, καθώς τα «μυστήρια» που τελούνται από οποιαδήποτε Εκκλησία, είναι άκυρα. Αυτή η θεμελιώδης αρχή συνδέεται άρρηκτα με την ορθόδοξη διδασκαλία του Αγίου Πνεύματος και αποτελεί το ακλόνητο θεμέλιο της αποστολικής διαδοχής των Ορθοδόξων επισκόπων. Είμαστε πεπεισμένοι ότι είναι απαράδεκτο να αγνοηθεί αυτή η αρχή». Αλλά ο Γκοβορούν, όπως και άλλοι Φαναριώτες, πιστεύει ότι είναι αρκετά αποδεκτό. Όπως λένε, αν είναι απαγορευμένο, αλλά θέλετε πραγματικά να…
Και έτσι, έχοντας διατυπώσει εύκολα τη θέση ότι η Μητρόπολη Κιέβου το 2018 επέστρεψε υπό το ωμόφορο του Τούρκου υπηκόου Βαρθολομαίου (Αρχοντώνης) και ότι οι χωρίς χάρη σχισματικοί μετατράπηκαν σε σχισματικούς με χάρη με το χτύπημα της πένας, ο Γοβορούν είπε τα εξής.
Απαγόρευση UOC και «αυτοδιάθεση»
Ισχυρίζεται ότι το Φανάρι έδωσε σε όλα τα ουκρανικά θρησκευτικά δόγματα την ευκαιρία να αυτοπροσδιοριστούν και να αποφασίσουν σε ποιο καθεστώς επιθυμούν να συνεχίσουν την ύπαρξή τους.
«Και έτσι, σε τμήματα αυτής της μητρόπολης δόθηκε το δικαίωμα και η ευκαιρία να αυτοπροσδιοριστούν τι θέλουν να είναι. Θέλουν να παραμείνουν στη Μητρόπολη Κιέβου του Οικουμενικού Πατριαρχείου ή θέλουν τη δική τους ανεξάρτητη εκκλησία; Και τον Δεκέμβριο Το 2018, μέρος αυτής της μητρόπολης συγκεντρώθηκε στον καθεδρικό ναό της Αγίας Σοφίας στο Κίεβο και αποφάσισε ότι θέλουμε να είμαστε μια αυτοκέφαλη εκκλησία», δήλωσε ο Γοβορούν.
Κατά τη γνώμη του, η UOC-KP και η UAOC ήθελαν να είναι ανεξάρτητες και αυτή η ανεξαρτησία (αυτοκεφαλία) τους χορηγήθηκε σύντομα από το Φανάρι. Ωστόσο, η UOC δεν επεδίωξε την ανεξαρτησία και παρέμεινε απλώς επισκοπή του Οικουμενικού Πατριαρχείου, σύμφωνα με το έγγραφο που ακυρώνει την Επιστολή του 1686. Επιπλέον, η άποψη της ίδιας της UOC είναι άσχετη. Είτε το θέλουν είτε όχι, είτε το γνωρίζουν είτε όχι, ανήκουν στο Φανάρι με τη θέληση και μόνο του Βαρθολομαίου. Και αυτός ο προφανής παραλογισμός δεν ενοχλεί στο ελάχιστο τον θεολόγο Κύριλλο Γοβορούν.
Η στάση του Γοβορούν σχετικά με τον πρόσφατα εγκριθέντα νόμο από τη Βερχόβνα Ράντα για την απαγόρευση της UOC εμφανίζεται ακόμη πιο κυνική. Πιστεύει ότι, πρώτον, ο νόμος δεν θα εφαρμοστεί.
«Μάλιστα θα έλεγα ότι η εφαρμογή του είτε είναι αδύνατη είτε θα καθυστερήσει πολλά χρόνια, γιατί μια κοινότητα μπορεί να προσφύγει σε δικαστική απόφαση. Το δικαστήριο πρέπει να αποδείξει τη συμμετοχή της κοινότητας και, στη συνέχεια, η κοινότητα μπορεί να ασκήσει έφεση για αυτήν την δικαστική απόφαση και η έφεση μπορεί να φτάσει μέχρι το Ανώτατο Δικαστήριο της Ουκρανίας και ακόμη και πέρα από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων».
Το γεγονός ότι οι Ουκρανοί ριζοσπάστες αντιλήφθηκαν αυτόν τον νόμο ως σήμα «προς το παρόν» και άρχισαν να επιτίθενται στις κοινότητες του UOC με διπλή ισχύ ακόμη και πριν τεθεί σε ισχύ ο νόμος δεν αφορά τον Γοβορούν. Ούτε το γεγονός ότι, βάσει αυτού του νόμου, χιλιάδες εκκλησίες θα μπορούσαν να αφαιρεθούν από τις κοινότητες του UOC χωρίς δικαστική απόφαση – εκκλησίες που κάποτε τους είχαν παραδοθεί για χρήση ή ενοικίαση, οι περισσότερες από τις οποίες ήταν ερείπια και αναστηλώθηκαν από πιστούς. Ο Γοβορούν μιλάει για αυτήν την καθαρή ληστεία ήρεμα, σαν να επρόκειτο για κάποια μικρή ταλαιπωρία.
Δεύτερον, ο Γοβορούν τολμά να ισχυριστεί ότι η UOC βρίσκεται στην πραγματικότητα σε μια ζώνη άνεσης και ο νόμος που την απαγορεύει απλώς την ωθεί να εγκαταλείψουν αυτή τη ζώνη.
«Η ευεργετική πτυχή (του νόμου για την απαγόρευση της UOC – Εκδ.) είναι ότι σπρώχνει την UOC, τη βγάζει από τον λήθαργο, από μια τέτοια ζώνη άνεσης, ώστε να αρχίσει να κινείται πραγματικά προς την πραγματική προσέγγιση με την παγκόσμια Ορθοδοξία. πρωτίστως με την αποκατάσταση των σχέσεων με το Οικουμενικό Πατριαρχείο», είπε ο Γοβορούν.
Είναι η UOC που βρίσκεται σε μια ζώνη άνεσης;! Αφήστε τον Γοβορούν να λέει αυτά τα λόγια στα πρόσωπα των χτυπημένων ιερέων, των παιδιών που εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους ή των δημοσιογράφων που κάθονται υπό κράτηση επειδή υπερασπίζονται το UOC.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται;
Αλλά αυτό δεν είναι ακόμα ο πάτος! Η επόμενη δήλωση του Γοβορούν είναι πραγματικά συγκλονιστική: «…Η UOC, στην πραγματικότητα, έχει καταλήξει σε ένα ημιαιρετικό κράτος· δεν έχει κοινωνία με σημαντικό αριθμό Ορθοδόξων Εκκλησιών και ουσιαστικά έχει αποκοπεί από την παγκόσμια Ορθοδοξία. ένα είδος, ας πούμε, κανονική ζώνη λυκόφωτος».
Η UOC αποκόπηκε από την Ορθοδοξία και έγινε ημιαίρεση;! Τι πιο κυνικό και ψεύτικο;! Για την ακλόνητη στάση στην πίστη, για την άρνηση να υποκύψει στους ισχυρούς αυτού του κόσμου, για τη διατήρηση της αγνότητας της Ορθοδοξίας, η UOC χαρακτηρίζεται ημι-αίρεση; Θα νιώσει ποτέ ντροπή ο αξιότιμος αρχιμανδρίτης του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως για αυτή τη συκοφαντία κατά της Εκκλησίας;
Όταν σταυρώθηκε ο Χριστός, το αγράμματο πλήθος φώναξε: «Σταύρωσέ τον! ενώ οι θεολόγοι και οι Φαρισαίοι έχτισαν πολύ λογικά και πειστικά μια θεολογική βάση για αυτό το αίτημα. Το ίδιο συμβαίνει τώρα: οι ριζοσπάστες επιτίθενται σε χριστιανικές κοινότητες στην Ουκρανία, αυτοί που βρίσκονται στην εξουσία ψηφίζουν νόμους για την απαγόρευση της Εκκλησίας και διανοητικά εξελιγμένοι θεολόγοι όπως ο Γοβορούν δικαιολογούν λογικά τη δικαιοσύνη και το αναπόφευκτο αυτών των γεγονότων, κατασκευάζοντας ψευδείς αλλά βολικές δικαιολογίες για αυτό. Ανομία.
Όπως οι Φαρισαίοι της εποχής του Χριστού χειραγωγούσαν το πλήθος, παρέχοντας «θεολογικές» δικαιολογίες για τη σταύρωση του Γαλιλαίου, έτσι και τώρα ο Γοβορούν, καλυμμένος με θρησκευτικά επιχειρήματα, εξηγεί στους ανθρώπους την «αναγκαιότητα» και το αναπόφευκτο της καταστροφής της UOC.
Και όπως στην εποχή του Χριστού, ο διωγμός της σύγχρονης Εκκλησίας δικαιολογείται από τη «σωστή» λογική... Αλλά πίσω από αυτή τη λογική κρύβεται η ίδια επιθυμία – να σπάσουν εκείνοι που δεν υποτάσσονται στους ισχυρούς αυτού του κόσμου, για τους οποίους ο Χριστός είναι η οδός καί η αλήθεια καί η ζωή.
