Ο πόλεμος ανακαλεί τις εντολές του Ευαγγελίου;

Ο αναπληρωτής επικεφαλής του Γραφείου Κοινωνικής Υπηρεσίας και Φιλανθρωπίας της OCU ο «πατέρας» Σεργκέι Ντμίτριεφ, στα ζωντανά τηλεοπτικά «του Καναλιού 5», χρησιμοποίησε μια άσεμνη έκφραση σε σχέση με τον Ρώσο πρόεδρο Πούτιν.

Αυτό το γεγονός αναφέρθηκε με υπερηφάνεια από μία από τις εκδόσεις της OCU – «Θρησκευτική αλήθεια» και ο «επίσκοπος» αυτής της δομής Γαβριήλ Κριζίνα μοιράστηκε αυτήν τη δημοσίευση στη σελίδα του στο Facebook. Στα σχόλια, ο Κριζίνα δηλώνει ότι «η θέση του εφημέριου της OCU είναι ασυνήθιστη», αλλά δεδομένου ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Ουκρανών (όπως πιστεύει ο «ιεράρχης» της OCU) συμφωνούν με τον Ντμίτριεφ, τότε ακριβώς έτσι πρέπει να «αντιδρούν» οι Χριστιανοί «στούς πραγματικούς εχθρούς της θέσης της Ουκρανίας».

Γενικά, η κατάσταση δεν είναι καινούργια για τους σύγχρονους πατριωτικούς κύκλους. Οι ορκωμοσίες για τον πρόεδρο ενός γειτονικού κράτους έχουν γίνει ο κανόνας όχι μόνο για τα ουκρανικά δημόσια πρόσωπα, αλλά ακόμη και για διπλωμάτες του υψηλότερου επιπέδου. Μπορούν όμως εκπρόσωποι μιας θρησκευτικής δομής να συμμετέχουν σε κάτι τέτοιο; Εξάλλου, το αμάρτημα της βρώμικης γλώσσας δεν έχει ακυρωθεί ακόμη και στην «πατριωτική εκκλησία». Αλλά και άσεμνες λέξεις στα ζωντανά τηλεοπτικά απέχει πολύ από το τελευταίο συζητήσιμο θέμα στην OCU. Ξεκινώντας από την κατάσταση με τον Ντμίτριεφ, ο Γαβριήλ Κριζίνα, σε επικοινωνία με τους συνδρομητές του, τεκμηρίωσε μια νέα ιδεολογία - λένε, αν ένας ιερέας έχει πάει σε πόλεμο, τότε έχει το ηθικό δικαίωμα να μισεί, επειδή «δυστυχώς, ο πόλεμος φέρνει πάντα αρνητικότητα στη ζωή των ανθρώπων (και των ιερέων - επειδή είναι άνθρωποι) », αλλά «δεν υπάρχει ιδανικό ευαγγέλιο στη γη». Σύμφωνα με τον Κριζίνα, «οι ιερείς, που έμαθαν την πραγματική φρίκη της ρωσικής επιθετικότητας, δεν έχουν διπλωματία και πονηριά: αποκαλούν το λευκό - λευκό και το μαύρο - μαύρο. Ο πόλεμος είναι πόλεμος ... ».

Αυτή η θέση έχει εξοργίσει πολλούς χρήστες του Facebook. Στα σχόλια κάτω από τη θέση του «ιεράρχη» της OCU, ένας από τους πιστούς έγραψε ότι «υπάρχουν όρια του επιτρεπόμενου, υπάρχει ένα αξίωμα - τι επιτρέπεται και τι όχι». Ένας άλλος σχολιαστής σημειώνει ότι τα λόγια του Ντμίτριεφ είναι «άγρια», διότι «ανεξάρτητα από τη σημασία των πολιτικών ηγετών για όλους, τέτοιες δηλώσεις είναι ντροπιαστικές, ακόμη και για ένα καλοαναθρεμμένο κοσμικό άτομο». Στον Κριζίνα και στους άλλους σαν αυτόν προσπάθησαν ακόμη και να υπενθυμίσουν ότι, στην πραγματικότητα, ο Χριστός μίλησε για κάτι άλλο, και οι Μακαρισμοί τον Κυρίου ημών Ιησού Χρστού  δεν λένε για το μίσος προς τους εχθρούς, αλλά για το γεγονός ότι ένας Χριστιανός πρέπει να είναι ειρηνοποιός. Σε όλα αυτά τα επιχειρήματα, ο «ιεράρχης» της OCU απάντησε με ένα πράγμα: «Εσείς ήσαστε εκεί (δηλαδή, στη ζώνη ATO, - Επιμ.);» Εάν όχι, τότε είστε «ειδικός του καναπέ» και, ως εκ τούτου, δεν έχετε το δικαίωμα να κρίνετε τον «καπελάνο» της OCU.

Πρέπει ο ακόλουθος του Χριστού να προσπαθήσει να αγαπήσει τους εχθρούς του στο λόγο Του, ή ο σύγχρονος κόσμος υπαγορεύει τους δικούς του νόμους, στους οποίους δεν υπάρχει χώρος για τις εντολές του Σωτήρα;

Σε αυτό, στον Κριζίνα σημείωσαν ειρωνικά ότι ο Σωτήρας δεν ήταν «στην πρώτη γραμμή στα ανατολικά», επειδή, αφού ήταν εκεί, σύμφωνα με τη λογική της OCU, «Θα είχε διατυπώσει τους Μακαρισμούς με διαφορετικό τρόπο». Για παράδειγμα: «Μακάριοι όσοι βρίσκονταν στο μέτωπο στα ανατολικά, καθώς οι προηγούμενες εντολές δεν ισχύουν για αυτούς». Περίεργο, αλλά ο Κριζίνα δεν απάντησε σε αυτήν την παρατήρηση. Σε κάθε περίπτωση, αυτή η συζήτηση θέτει ένα πολύ σημαντικό ερώτημα για έναν χριστιανό - αν ο ακόλουθος του Χριστού προσπαθήσει να αγαπήσει τους εχθρούς του στον λόγο Του, ή ο σύγχρονος κόσμος υπαγορεύει τους δικούς του νόμους, στους οποίους δεν υπάρχει χώρος για τις εντολές του Σωτήρα;

Είναι ο Πούτιν τόσο πολύ «εχθρός» που είναι αξιέπαινο να τον μισείς;

Όχι μόνο ο Κριζίνα, αλλά και άλλοι «κληρικοί» της OCU συμμετείχαν στη συζήτηση σχετικά με το παραδεκτό (και ακόμη και τον έπαινο) του μίσους των εχθρών. Ένας από αυτούς, ο οποίος αυτοαποκαλείται «ιερομόναχος Γεράσιμ», δήλωσε ότι «ο Πούτιν είναι δολοφόνος και μανιακός», και αν ναι, τότε «γι 'αυτόν είχαν ακόμα πει ελάχιστα». Επιπλέον, σύμφωνα με τον Γεράσιμ, «γενικά, αυτά δεν είναι λόγια ενός ιερέα, αλλά ένα απόσπασμα. Απλώς παρέθεσε τη λαϊκή τέχνη. Και εκεί, που είναι ήδη εκεί, είναι η δημιουργικότητα. Αυτό που του αξίζει από τους ανθρώπους μας, το έχει».

Ένας άλλος «κληρικός» της OCU, ο Ταράς Ιβανιούκ, σε απάντηση στα λόγια ότι ακόμη και ο ιερέας πρέπει να «κοσκινίσει» τα λόγια και τις σκέψεις του, έγραψε ότι «πρέπει να περάσετε λίγο κάτω από τις σφαίρες, τότε το κόσκινο θα είναι ευγενικό».

Ακόμα ένα άλλο άτομο, το οποίο ανέφερε στο προφίλ του ως τόπο εργασίας «OCU», είπε ότι μια υβριστική έκφραση προς τον επικεφαλής της Ρωσικής Ομοσπονδίας είναι «κομπλιμέντο», αφού «καταριέται από περισσότερες από μία μητέρες, γυναίκες ή γιαγιάδες».. Η απόδειξη του παραδεκτού τέτοιων εκφράσεων, σύμφωνα με τον εκπρόσωπο της OCU, είναι τα τείχη της Μονής Αγίου Μιχαήλ με τους χρυσούς τρούλους, όπου αναφέρονται τα ονόματα των Ουκρανών στρατιωτών που πέθαναν στο Ντονμπας. «Και εξακολουθείτε να γράφετε και να κρίνετε τον ιερέα της εκκλησίας μας για εκείνη την «στραβή» λέξη; Είναι απαραίτητο να διώξουμε όσους εξακολουθούν να υποστηρίζουν το βδέλυγμα και το Πατριαρχείο της Μόσχας. Η Ουκρανία πρέπει να είναι για τους Ουκρανούς! Είμαστε ένα έθνος, μια χώρα, ένας λαός», έγραψε με αγανάκτηση.

Και τελικά, το πρόβλημα δεν είναι στην προσωπικότητα του Πούτιν. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, τα μέλη της OCU μισούν αρκετούς ανθρώπους: πολίτες της Ρωσικής Ομοσπονδίας, «λουγκαντόν», «αυτονομιστές» και «βάτου» (έτσι ονομάζονται εκείνοι που υποστηρίζουν τη Ρωσία – σημ. мεταφ.) και τους γείτονές τους, πιστούς της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας. Όλοι αυτοί εμπίπτουν στην κατηγορία των εχθρών από το σύνθημα «Δόξα στο έθνος - θάνατος στους εχθρούς».

Φαίνεται ότι για αυτόν τον λόγο κανένας από τους επίσημους ομιλητές της OCU δεν αντέδρασε στο κόλπο του Ντμίτριεφ. Και καθόλου γιατί δεν το παρατήρησαν. Η βρώμικη γλώσσα σε σχέση με τους «εχθρούς» μεταξύ των μελών αυτής της θρησκευτικής δομής είναι παρόμοια με κάποιο τιμητικό μπράβο.

Ας θυμηθούμε ότι όχι πολύ καιρό πριν η OCU απαγόρευσε σε έναν από τους πιο διάσημους ομιλητές της, τον «ιερέα» Αλέξανδρο Ντεντιούχιν, να υπηρετεί για ένα μήνα να μιλήσει δημόσια. Απαγορεύτηκε επειδή επέτρεψε στον εαυτό του να μιλήσει προσβλητικά για γυναίκες που θέλουν να απαλλαγούν από ένα παιδί μέσω μιας έκτρωσης. Στην OCU, οι δηλώσεις του Ντεντιούχιν θεωρήθηκαν ότι «ταπεινώνουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, υποκινούν εχθρότητα στην κοινωνία για πολιτικούς λόγους, έρχονται σε αντίθεση με τις θεμελιώδεις αρχές της χριστιανικής ηθικής και τα ηθικά πρότυπα του ορθοδόξου ασκητισμού και βλάπτουν την εξουσία της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας».

Αποδεικνύεται ότι η κριτική για την άμβλωση «έρχεται σε αντίθεση με τις θεμελιώδεις αρχές της χριστιανικής ηθικής», αλλά βρώμικη γλώσσα στα ζωντανά τηλεοπτικά - όχι; Γιατί; Γιατί λέγονται σε σχέση με ένα άτομο που θεωρείται εχθρός στην οργάνωση του Ντουμένκο. Είναι σαν σε εκείνο τον ανέκδοτο στο οποίο κάθε πραγματικός Ουκρανός πρέπει να σκοτώσει έναν αιγίθαλο και έναν Μοσχοβίτη. Σύμφωνα με το σενάριο, ο ακροατής πρέπει να ρωτήσει – «και γιατί τον αιγίθαλο;» Άλλωστε, το να σκοτώσεις έναν Μοσχοβίτη είναι αυτονόητο, και ως εκ τούτου πολύ αστείο. Έτσι είναι εδώ. Απαγορεύεται η προσβολή γυναικών που θέλουν να κάνουν έκτρωση, αλλά του Πούτιν επιτρέπεται και μάλιστα αξιέπαινο είναι. Επειδή είναι πόλεμος.

Επομένως, η γνώμη όλων αυτών των ανθρώπων που αυτοαποκαλούνται «ιερείς» δεν μπορεί να ονομαστεί αυστηρά υποκειμενική. Όχι, μεταδίδουν στους ενορίτες τους τη γενική θέση της ηγεσίας της OCU και εκφράζουν επίσης την ατμόσφαιρα που επικρατεί σε αυτή τη θρησκευτική δομή. Πόσο όμως αυτή η θέση φέρνει τα μέλη αυτής της δομής πιο κοντά στον Χριστό;

Η αμαρτία της βρώμικης γλώσσας ήδη είναι αναχρονισμός;

Μερικές φορές οι ιερείς έρχονται στον αέρα των κοσμικών καναλιών, όπου θέλουν να είναι μοντέρνοι και μιλούν με το κοινό στη «γλώσσα του». Η Γιανίνα Σοκόλοβα προειδοποίησε ειλικρινά τον Ντμίτριεφ: «ήρθατε στην εκπομπή μας, η οποία χρησιμοποιεί βρώμικη γλώσσα. Και πώς αισθάνεται η Εκκλησία για το γεγονός ότι οι άνθρωποι από ανάγκη χρησιμοποιούν άσεμνες λέξεις;»; Και ας τονίσουμε την ακόλουθη, εντελώς άμεση ερώτηση του δημοσιογράφου: «Είναι αμαρτία»;

Πώς αντιδρά ο Ντμίτριεφ σε αυτό; Δεν μιλάει απευθείας, αλλά απαντά στην ερώτηση με ερώτηση - λένε, η λέξη «κάθαρμα» είναι καταχρηστική ή όχι; Με άλλα λόγια, ο «ιερέας» της OCU καθιστά σαφές στο κοινό ότι δεν υπάρχει τίποτα κακό με το χαλάκι. Και το επιβεβαιώνει συγκεκριμένα με τη «κύρια» φράση του στο τέλος της εκπομπής.

Εν τω μεταξύ, η Εκκλησία ερμηνεύει με σαφήνεια τη βρώμικη γλώσσα ως αμαρτία που βλάπτει σοβαρά την ψυχή ενός χριστιανού. Στην Επιστολή προς τους Εφεσίους, ο Απόστολος Παύλος γράφει: «Καθε ρυπαρός λόγος ας μη βγαίνη ποτέ από το στόμα σας, αλλ' αντιθέτως να βγαίνη κάθε καλός λόγος, κατάλληλος να θεραπεύη και να οικοδομή την παρουσιαζομένην ανάγκην, δια να δώση χάριν εις αυτούς που τον ακούουν.  Και μη λυπείτε με τα απρεπή λόγια σας το Άγιον Πνεύμα του Θεού, με το οποίον έχετε σφραγισθή και προορισθή, δια να λάβετε την πλήρη απολύτρωσιν κατά την ημέραν της δευτέρας παρουσίας». »(Εφ. 4: 29-30). Και δεν είναι μόνο λόγια. Η βρώμικη γλώσσα ονομάζεται «αντι-προσευχή». Ο ιερέας Αλέξανδρος Σούμσκι είπε κάποτε:

«Μια φορά είπα σε ένα αισχρόλογο: «Μπορείς να χρησιμοποιείς τη βρώμικη γλώσσα για ώρες, δεν αντιμετωπίζεις καμία δυσκολία να πεις αυτές τις λέξεις. Και προσπάθησε να πεις τουλάχιστον ένα λεπτό: «Κύριε, ελέησε!» Δύο λέξεις - μόνο ένα λεπτό!» Και δεν μπόρεσε. Θύμωσε και μου ορκίστηκε μετά από αυτό. Εδώ είναι ένα τόσο θλιβερό πείραμα. Ζητήστε από το άτομο να προσευχηθεί για μερικά λεπτά αντί να χρησιμοποιήσει βρώμικο λόγο - τουλάχιστον για καβγά. Άλλωστε, δεν θα πει καν μια σύντομη προσευχή του Ιησού. Ακόμα θα θυμώνει και θα τσακώνεται. Είναι αδύνατο να ορκίζεσαι και να προσεύχεσαι!».

Χριστιανισμός και αγάπη προς τους εχθρούς

Δεν έχει νόημα να παραθέσω όλες τις επιθετικές λέξεις και εκφράσεις που ακούγονται από τα χείλη των «κληρικών» και των «ιεραρχών» της OCU - υπάρχουν πάρα πολλές από αυτές. Το ερώτημα είναι - μπορούν με κάποιον τρόπο να δικαιολογηθούν; Απο τον πόλεμο, απο τα ονόματα των νεκρών, απο αυτούς που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή και απο κάτι άλλο; Μπορεί η εκδήλωση θηριωδίας και λεηλασίας να κατηγορηθεί για «πόλεμο»; Χρειάζεται ένας χριστιανός να διατηρεί καθαρή τη συνείδησή του ακόμη και κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων; Είναι δυνατόν να καταφεύγουμε σε άσεμνες λέξεις και εκφράσεις μόνο και μόνο επειδή είναι «πόλεμος»;

Μήπως ο Σωτήρας έπρεπε να διδάξει στους ανθρώπους το τραγούδι «Λa-λa-λa, ο Πόντιος Πιλάτος - f * wad»;

Η διδασκαλία του Ιησού Χριστού, η ίδια η ζωή και η προσωπικότητά Του δεν είναι για το μίσος προς τους εχθρούς, αλλά ... για την αγάπη για αυτούς (Λουκάς 6:35). Τελικά, η εποχή της επίγειας ζωής του Σωτήρα ήταν τόσο θεμελιωδώς διαφορετική από την παρούσα, τουλάχιστον στα μάτια του σημερινού Ουκρανού πατριώτη; Οι Εβραίοι ήταν τότε υπό ρωμαϊκή κατοχή και φιλοδοξούσαν στην ανεξαρτησία. Μήπως ο Σωτήρας έπρεπε να διδάξει στους ανθρώπους το τραγούδι «Λa-λa-λa, ο Πόντιος Πιλάτος - f * wad»; Οι Εβραίοι και οι Φαρισαίοι αναζήτησαν πολλές φορές τον θάνατο του Χριστού. Ίσως θα έπρεπε να είχε διδάξει ένα τέτοιο τραγούδι στους αποστόλους, όπου ο αρχιερέας θα έβριζε; Δεν βλέπουμε κάτι τέτοιο. Ο Σωτήρας διδάσκει τους Χριστιανούς: «Εγώ όμως σας λέω: Ν’ αγαπάτε τους εχθρούς σας, να δίνετε ευχές σ’ αυτούς που σας δίνουν κατάρες, να ευεργετείτε αυτούς που σας μισούν, και να προσεύχεστε γι’ αυτούς που σας κακομεταχειρίζονται και σας καταδιώκουν» (Ματθαίος 5:44). Στην πραγματικότητα, πρόκειται για πολύ δυνατές και πολύ τρομακτικές λέξεις. Γιατί λίγοι από εμάς πετυχαίνουμε να τις ερμηνεύσουμε. Αλλά ο χριστιανός, τουλάχιστον, πρέπει να προσπαθήσει γι 'αυτό και όχι να δικαιολογηθεί με «πόλεμο», «αδυναμία» και ούτω καθεξής.

Ο ίδιος Γαβριήλ Κριζίνα, απαντώντας στον Ανδρέα Γέρμαν, ο οποίος θεωρεί απαράδεκτη τη δήλωση του Ντμίτριεφ, σημείωσε ότι «θέλει το ευαγγέλιο ιδανικό», το οποίο δεν βρίσκεται στη γη, αλλά υπάρχει «πόλεμος». Σ’ αυτήν άκουσα την απάντηση ενός πραγματικού πιστού: «Ναι, μακάρι. Επομένως, κάποτε έγινα Χριστιανός, ονειρεύομαι να γίνω ξανά. Ο πόλεμος όχι μόνο φέρνει πολλά ανάξια, σκληρά, ο πόλεμος δίνει την ευκαιρία να παραμείνει άνθρωπος πρώτα απ 'όλα. Το μεγαλείο ενός ατόμου δεν είναι στις προσβολές, τις κατάρες, το μίσος. Το μεγαλείο των ανθρώπων της εκκλησίας είναι ότι πρέπει να είναι ειρηνοποιοί. Δεν πρόκειται να φέρουμε φυσίγγια ή ξύλα σε μια φωτιά που καίει».

Ναι, πρέπει να είμαστε ειρηνοποιοί. Το κήρυγμα για την αγάπη για τους εχθρούς κατέστρεψε, ανά πάσα στιγμή, «κοινωνικά θεμέλια». Είναι τόσο σε αντίθεση με την κοσμοθεωρία των απίστων που αντιλαμβάνονται τους Χριστιανούς ως επικίνδυνους για την κοινωνία. Στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, οι πιστοί στον Χριστό σκοτώθηκαν επειδή δεν ήταν πατριώτες, καθώς αρνήθηκαν να κάνουν θυσίες στους θεούς. Στη σύγχρονη Ουκρανία, κάποιος που δεν θέλει να μισεί δεν θεωρείται πατριώτης. Και βλέπουν έναν κίνδυνο σε αυτόν (θυμηθείτε τα λόγια που αναφέρονται παραπάνω ότι «Είναι απαραίτητο να διώξουμε όσους εξακολουθούν να υποστηρίζουν το βδέλυγμα και το Πατριαρχείο της Μόσχας»). Σε αυτό το πλαίσιο, αν μιλάτε για την αγάπη προς τους εχθρούς σας, σίγουρα θα κατηγορηθείτε ότι θέλετε να είστε στο πλευρό τους, ότι θέλετε να μας κατακτήσουν κτλ. Εδώ είναι μια ιστορία που μπορεί να προβληθεί στο παρόν (την είπε ο Αρχιμανδρίτης Ραφαήλ (Καρέλιν)).

Κάποτε επικεφαλής της Αλβανικής Εκκλησίας, που είχε πλέον αφανιστεί, ήταν ο Καθολικός Γρηγόριος. Χειροτονήθηκε ως επίσκοπος στα νιάτα του, όταν ήταν μόλις δεκαεπτά ετών. Ηταν ένας άνθρωπος άγιας ζωής που μετέτρεψε την Κασπία Αλβανία (σημερινό Αζερμπαϊτζάν) σε Χριστιανική. Όταν ήταν είκοσι τριών ετών, στην χώρα του εισέβαλαν Ούννοι. Αυτός, αφού ήρθε στον βασιλιά-κυβερνήτη τους, άρχισε να του κηρύττει το Ευαγγέλιο. Ο βασιλιάς των Ούννων άκουσε με προσοχή, φάνηκε ότι ήταν έτοιμος να επιτρέψει στον Γρηγόριο να κηρύξει μεταξύ των Ούννων και μάλιστα ο ίδιος ήταν κοντά στην αποδοχή αυτής της διδασκαλίας. Όταν όμως ο Γρηγόριος άρχισε να μιλά για την αγάπη για τους εχθρούς, οι Ούννοι διοικητές φώναξαν: «Βασιλιά, δεν βλέπεις ότι είναι κατάσκοπος που ήρθε να μας καταστρέψει; Αν αγαπάμε τους εχθρούς μας, τότε πρέπει να ρίξουμε τα ξίφη μας, να φύγουμε να τους βγουμε άοπλοι και τότε οι εχθροί θα μας καταστρέψουν όλους. Δεν βλέπετε τα δίχτυα στα οποία σας παρασύρει;» Τότε ο βασιλιάς των Ούννων διέταξε να δέσουν τον Γρηγόριο με ένα άγριο άλογο και να τον αφήσουν στο χωράφι ... ».

Και εδώ βρίσκεται το κύριο πρόβλημα - δεν πρέπει να πετάμε ξίφη, αλλά πρέπει να σταματήσουμε να μισούμε. Η OCU δεν το καταλαβαίνει αυτό. Γιατί; Γιατί σκέφτονται όπως οι Ούννοι - με ειδωλολατρικό τρόπο. Άλλωστε, η άμυνα της πατρίδας και ο θυμός είναι διαφορετικά πράγματα. Όπως, στην πραγματικότητα, η διδασκαλία του Χριστού και το κήρυγμα μίσους, ειδικά με άσεμνες εκφράσεις.

Από την αφθονία της καρδιάς το στόμα μιλάει

Ιδού τι έγραψε ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος σχετικά με αυτό: «Μάθετε, πρώτα απ 'όλα, να μην αποκαλείτε ποτέ τον εχθρό με ονόματα περιφρονητικά, αλλά τιμητικά. Και αν τα χείλη συνηθίσουν να αποκαλούν το προσβλητικό άτομο με ένα τιμητικό και ευχάριστο όνομα, τότε η ψυχή, αφού το άκουσε αυτό και φωτίστηκε και διδάχθηκε από τη γλώσσα, θα συμφιλιωθεί πρόθυμα μαζί της. Τα ίδια τα λόγια θα είναι η καλύτερη θεραπεία για τα έλκη της καρδιάς». Και σε άλλο μέρος: «Αυτός που ευλογεί τον εχθρό του, ευλογεί τον εαυτό του, και όποιος τον βρίζει, καταριέται τον εαυτό του, και όποιος  προσεύχεται για τον εχθρό, προσεύχεται για τον εαυτό του, όχι για αυτόν».

Ο Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσάνινοφ πίστευε ότι η αγάπη για τους εχθρούς δίνει στην καρδιά την πληρότητα της αγάπης: «Σε μια τέτοια καρδιά δεν υπάρχει καθόλου χώρος για το κακό, και παρομοιάζεται με την καλοσύνη του Πανάγαθου Θεού της». Κατά συνέπεια, το μίσος για τον εχθρό παρομοιάζει ένα άτομο με το πνεύμα που είναι η εχθρότητα εναντίον του Παντοκράτορα Θεού.

Και αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να κρυφτεί - ούτε στα ρούχα, ούτε στα λόγια, ούτε στη συμπεριφορά, ούτε στο βάδισμα και τις σκέψεις. Ο πόλεμος στο Ντόνμπας δεν έχει καμία σχέση με αυτήν την κατάσταση. Δεν ακυρώνει τις εντολές του Θεού, ούτε καν τις διορθώνει. Στην πραγματικότητα, ο πόλεμος δείχνει καθαρά τον εσωτερικό κόσμο ενός ατόμου, μιλάει για το τι πραγματικά είναι. Για παράδειγμα, ρίξτε μια ματιά σε αυτή τη φωτογραφία, την οποία ο Ντμίτριεφ τράβηξε αμέσως μετά τη μετάδοση με τη Γιανίνα Σοκόλοβα, όπου ο θωρακικός σταυρός σχεδόν πέφτει από το λαιμόκοψη του δημοσιογράφου. Μπορείτε να φανταστείτε κάποιον κανονικό ιερέα στη θέση του; Και είναι δυνατόν να δικαιολογηθεί μια τέτοια συμπεριφορά του «ιερέα» Σέργιου με το γεγονός ότι είναι «ιερέας» και έχει «πολεμήσει»; Η απάντηση είναι προφανής.

Σε γενικές γραμμές, έχει παρατηρηθεί εδώ και καιρό ότι εκείνοι που πρόδωσαν την Εκκλησία (ο Ντμίτριεφ, όπως ο Κριζίνα, γηγενής της UOC), προσπαθούν με κάθε τρόπο να αποδείξουν την πίστη τους στους νέους «φίλους» τους. Εδώ μπορεί κανείς να θυμηθεί τους άκαρδους γενίτσαρους, τους ναζί αστυνομικούς και όλους τους άλλους αποστάτες που, με την επιθυμία τους να ευνοήσουν τους «κυρίους», ξεπερνούν τους κανόνες της ηθικής και της ανθρωπιάς. Υπό αυτή την έννοια, ούτε ο Σεργκέι Ντμίτριεφ ούτε ο Γαβριήλ Κριζίνα μας είπαν κάτι νέο.

Το μόνο κρίμα είναι ότι με τις πράξεις τους οδηγούν στην αμαρτία του μίσους, του θυμού και της υπερηφάνειας όσους πιστεύουν στα ιερατικά ρούχα τους. Πράγματι, σε γενικές γραμμές, δεν έχουν καμία σχέση με την ιεροσύνη. Και μιλούν για το πώς ζουν και τι πραγματικά αισθάνονται. Και αν λένε χυδαιότητες, τότε ζουν έτσι.

Εξάλλου, «από την αφθονία της καρδιάς, το στόμα μιλάει» και «από τους καρπούς τους θα τους γνωρίσετε», έτσι δεν είναι;