Το Φανάρι παει με μεγάλη ταχύτητα στη νέα ένωση και στη δική του καταστροφή

Στα τέλη Μαΐου 2021, ο νεοδιορισμένος Μητροπολίτης της Ιταλίας και ο Έξαρχος της Νότιας Ευρώπης του Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης κύριος Πολύκαρπος (Σταυρόπουλος), δέχτηκαν κοινό με τον Πάπα Φραγκίσκο. Μετά από αυτό, έδωσε μια συνέντευξη στο πρακτορείο ειδήσεων του Βατικανού, στο οποίο, χωρίς περιττή διπλωματία, δήλωσε ότι θα γίνει ένωση με τη Ρώμη και στο εγγύς μέλλον.

Κατάσταση σύσκεψης

Δεν υπάρχει τίποτα κατακριτέο στο γεγονός ότι ένας νεοδιορισμένος ιεράρχης στην επισκοπή που βρίσκεται στο έδαφος μιας χώρας στην οποία κυριαρχεί άλλη θρησκεία, συναντάται με τον αρχηγό αυτής της θρησκείας. Πρόκειται για μια κοινή διπλωματική πρακτική, η οποία συχνά χρησιμοποιείται, αν όχι πάντα, από θρησκευτικούς ηγέτες.

Κατά κανόνα, ο σκοπός αυτών των επισκέψεων είναι η διαθρησκευτική ειρήνη και συνεργασία (φυσικά, όπου το επιτρέπουν οι θρησκευτικοί κανόνες). Ωστόσο, η επίσκεψη του Μητροπολίτη Πολυκάρπου στον Πάπα Φραγκίσκο είχε μια εντελώς διαφορετική κατάσταση. Ο ίδιος ο Μητροπολίτης Πολύκαρπος είπε για αυτό: «Ήταν μια πολύ εγκάρδια συνάντηση του γιου με τον αγαπημένο του πατέρα, η συνάντηση του επισκόπου με τον επικεφαλής και τον πατριάρχη του. Ο Άγιος Πατέρας έχει μια μεγάλη καρδιά, μια ειλικρινή καρδιά, τον ευχαρίστησα για το ενθαρρυντικό μήνυμα που μου έστειλε για την ενθρόνησή μου, ζήτησα την παπική ευλογία του για τη διακονία μου, ξανά στην Ιταλία και αυτή τη φορά ως επίσκοπος ... ».

Ήταν μια πολύ εγκάρδια συνάντηση του γιου με τον αγαπημένο του πατέρα, η συνάντηση του επισκόπου με τον επικεφαλής και τον πατριάρχη του. Ζήτησα την παπική ευλογία του για τη διακονία μου.

Μητροπολίτης Πολύκαρπος για τη συνάντησή του με τον Πάπα Φραγκίσκο

Δηλαδή, αυτή η συνάντηση είχε το καθεστώς μιας συνάντησης μεταξύ «επισκόπου και πρωτεύοντος» του. Εδώ, ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δοθεί στη λέξη «δικός του». Ο Μητροπολίτης Πολύκαρπος θεωρεί τον Πάπα Φραγκίσκο τον επικεφαλής του. Ανακύπτει το ερώτημα - Ποια θρησκεία υπηρετεί ο Μητροπολίτης Πολύκαρπος, την Ορθοδοξία ή τον Καθολικισμό; Από τα λόγια του προκύπτει τον Καθολικισμό. Αυτή η δήλωση επιβεβαιώνεται από ένα ακόμη σημείο: ο Μητροπολίτης Πολύκαρπος θεωρεί απαραίτητο για την υπηρεσία του ως επισκόπου να λάβει μια «παπική ευλογία».

Αν θυμηθούμε τις ιστορικές ενώσεις που είχαν συναφθεί τόσο από τους ιεράρχες του Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης το 1274 (Ένωση της Λυών) και το 1439 (Ένωση της Φλωρεντίας), όσο και από τους ιεράρχες της μητρόπολης του Κιέβου το 1596 (Ένωση της Βρέστης), τότε σε όλες αυτες τις ενώσεις το βασικό ζήτημα είναι η αναγνώριση της εξουσίας του Πάπα. Η αποδοχή του καθολικού δόγματος, των ηθικών κανόνων και άλλων «λατινισμών» ήταν μέρη του σχεδίου για την αναγνώριση του Πάπα ως του ανώτατου επικεφαλής της εκκλησίας. Όπως μπορείτε να δείτε, ο Μητροπολίτης Πολύκαρπος το ομολόγησε με ακρίβεια και, το πιο ενδιαφέρον είναι ότι ομολόγησε μόνος του, κανείς δεν του ζήτησε αυτό. Λοιπον, είπε κυριολεκτικά ότι αναγνωρίζει τον Πάπα Φραγκίσκο ως επικεφαλής του. Έτσι, ο Μητροπολίτης Πολύκαρπος ομολόγησε ότι είναι πραγματικός Ουνιάτης.

Εάν ο Μητροπολίτης Πολύκαρπος  ονομάζει τον Πάπα ΔΙΚΟ του επικεφαλής, τότε τίθεται το ερώτημα - ποια θρησκεία υπηρετεί την Ορθοδοξία ή τον Καθολικισμό; 

Τι είναι φοβερό στην ένωση

Εξωτερικά, η ένωση δεν είναι καθόλου τρομερή. Δεν χρειάζεται να πάτε μακριά, μπορείτε να δείτε τους Ουκρανούς μας Ουνιάτες. Προσφέρονται λειτουργίες σε εκκλησίες, οι άνθρωποι πηγαίνουν σε αυτές, ειδικά στη Δυτική Ουκρανία. Οι ιεράρχες και οι κληρικοί λένε όμορφα λόγια, οι άνθρωποι προσεύχονται και κάνουν κάποιες καλές πράξεις (δεν θα μιλήσουμε για κακές). Ωστόσο, ολόκληρη αυτή η ρόδινη εικόνα καταρρέει στα λόγια του Αγίου Κυπριανού της Καρχηδόνας: «Σε όποιον η Εκκλησία δεν είναι μητέρα, σε αυτόν ο Θεός δεν είναι πατέρας». Η Εκκλησία στη γη υπάρχει και υπήρχε πάντοτε σύμφωνα με τον λόγο του Κυρίου: «θα κτίσω την εκκλησία μου· και πύλες άδη δεν θα υπερισχύσουν εναντίον της....» (Ματ 16:18). Υπάρχει με τη μορφή με την οποία δημιουργήθηκε από το Άγιο Πνεύμα την ημέρα της Πεντηκοστής και οργανώθηκε από το αποστολικό κήρυγμα. Αυτή η Εκκλησία είναι ορατή, απτή, μία. Κάποιος μπορεί να εισέλθει σε αυτή μέσω του Αγίου Βαπτίσματος, ή μπορεί να εκδιωχθεί από αυτήν μέσω της διάπραξης θανάσιμης αμαρτίας, συμπεριλαμβανομένης της αμαρτίας της αίρεσης.

Τόσο η Ορθοδοξία όσο και ο Καθολικισμός ισχυρίζονται ότι ονομάζονται «Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Eκκλησία», αλλά μόνο μία από αυτές είναι τέτοια. Ένα από τα σημάδια της αληθινής Εκκλησίας, μεταξύ άλλων, είναι η «πρωταρχικότητα» της πίστης της, δηλαδή το δόγμα που σχηματίστηκε στις πρώτες μέρες του Χριστιανισμού. Και μόνο για αυτό, ο Καθολικισμός δεν μπορεί να πει για τον εαυτό του ότι πιστεύει όπως πάντα πίστευε. Η διδασκαλία της πομπής του Αγίου Πνεύματος από τον Υιό (filioque) εισήχθη τελικά από τους Λατίνους στο θρησκευτικό άγαλμα της Νικενίας-Κωνσταντινούπολης μόνο τον 11ο αιώνα, το οποίο, μαζί με τη δήλωση της υπεροχής του Πάπα σε ολόκληρη την Εκκλησία, προκάλεσε την απομάκρυνση των Λατίνων από την Εκκλησία το 1054. Εκτός από αυτά τα δύο λάθη, ο λατινισμός στην ιστορία των χιλιάδων ετών της ύπαρξής του εκτός της Εκκλησίας έχει προκαλέσει μια ολόκληρη σειρά λαθών. Μπορείτε να εξοικειωθείτε με αυτά λεπτομερώς στο άρθρο «Τι είναι λάθος με τους Καθολικούς», και εν συντομία, έχουν ως εξής:

• η πομπή του Αγίου Πνεύματος από τον Πατέρα και τον Υιό, που σημαίνει υποτίμηση της Θεότητας του Αγίου Πνεύματος.
• η δήλωση ότι ο Πάπας είναι ο ορατός επικεφαλής της Εκκλησίας, που σημαίνει την εξάλειψη της ηγεσίας στην Εκκλησία του Ιησού Χριστού.
• διαστρέβλωση της κατανόησης της ουσίας της σωτηρίας: αντί ο Χριστός να θεραπεύει τη χαλασμένη ανθρώπινη φύση, ένα άτομο απλώς απαλλάσσεται από την τιμωρία.
• το δόγμα της Αμόλυντης Σύλληψης της Παναγίας, που σημαίνει ότι η Παρθένος δεν χρειαζόταν Σωτήρα.
• το δόγμα του καθαρτηρίου, το οποίο διαστρέφει την αρχική διδασκαλία για τη μεταθανάτια μοίρα των νεκρών.
• μια πρακτική μέθοδος αισθησιακής προσευχής, η οποία απαγορεύεται αυστηρά από τους Ορθόδοξους ασκητές και ονομάζεται αποπλάνηση.
• μια ασκούμενη εικόνα του ασκητισμού, η οποία αναγνωρίζεται επίσης από τους Ορθόδοξους πατέρες ως αποπλάνηση.
• μια δήλωση σχετικά με τη δογματική ανάπτυξη, η οποία σας επιτρέπει να εισαγάγετε νέα δόγματα και να ερμηνεύσετε ξανά τα παλιά κατά τη διακριτική σας ευχέρεια.

Και όλα αυτά μπορούν να κρυφτούν με ασφάλεια πίσω από τα ορθόδοξα άμφια, τις ορθόδοξες τελετές και, γενικά, την εξωτερική πλευρά. Συνεπώς, συνεχίζοντας να δίνουμε την απάντηση στο ερώτημα: τι είναι τρομερό στην ένωση, μπορούμε να πούμε ότι δεν είναι τίποτα απο έξω, αλλά ταυτόχρονα η ουσία της ένωσης είναι μια προδοσία της Ορθοδοξίας όχι μόνο στο δόγμα, αλλά και σε πολλές άλλες πτυχές. Η αποδοχή της ένωσης, οποιουδήποτε ατόμου, είτε πρόκειται για ιεράρχη είτε απλό λαϊκό, γίνεται ξένη για την Εκκλησία του Χριστού, με όλες τις επακόλουθες συνέπειες για τη σωτηρία της ψυχής. Στο σύγχρονο λεξιλόγιο, η λέξη «ταυτότητα» είναι αρκετά μοντέρνα. Έτσι, η αποδοχή της ένωσης με τον Καθολικισμό είναι η πλήρης καταστροφή της Ορθόδοξης ταυτότητας.

Η αποδοχή της ένωσης με τον Καθολικισμό είναι η πλήρης καταστροφή της Ορθόδοξης ταυτότητας.

Τρίτη ένωση να γίνει

Παρά την πλήρη και άνευ όρων αποτυχία τόσο της Ένωσης Λυών όσο και της Φλωρεντίας, το Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης παει με μεγάλη ταχύτητα προς την τρίτη ένωση, η οποία, πιθανότατα, μπορεί να λάβει χώρα το 2025. Περισσότερα για αυτό στο άρθρο «Το φάντασμα της τρίτης ένωσης με τους Καθολικούς δεν είναι πλέον φάντασμα». Ο Μητροπολίτης Πολύκαρπος είπε επίσης με παρρησία για αυτό: «Αυτό που προκαλεί έκπληξη είναι ότι η εγγύτητα, οι χειρονομίες, οι πρωτοβουλίες του Πάπα Φραγκίσκου και του Πατριάρχη Βαρθολομαίου είναι γνήσιες και μακριά από οποιαδήποτε κοσμική ή θεαματική άποψη. Αυτά είναι δύο άτομα με τις ίδιες σκέψεις και συναισθήματα. Αναγνωρίζουν ότι πρέπει να δράσουν μαζί προς όφελος της ταραγμένης ανθρωπότητας μας, η οποία πρόσφατα ανησυχούσε ακόμη περισσότερο για την κρίση υγείας και την οικονομική κρίση που προκλήθηκε από την πανδημία του κορωνοϊού. Ο τρόπος των Καθολικών και των Ορθόδοξων Χριστιανών για την ολοκλήρωση της ενότητας υπό την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος πλησιάζει στη γραμμή τερματισμού. Πιστεύω ότι αυτός ο στόχος έχει ήδη επιτευχθεί σε επίπεδο πιστών, και αυτό είναι πιο σημαντικό από ό, τι σε θεσμικό επίπεδο».

Ο τρόπος των Καθολικών και των Ορθόδοξων Χριστιανών για την ολοκλήρωση της ενότητας υπό την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος πλησιάζει στη γραμμή τερματισμού.

Μητροπολίτης Πολύκαρπος

Εδώ θα πρέπει να προσέξετε τα προβλήματα που, σύμφωνα με τον Μητροπολίτη Πολύκαρπο, αντιμετωπίζουν η Ορθοδοξία και ο Καθολικισμός. Αυτή είναι μια «κρίση υγείας και οικονομίας». Όχι μια λέξη για την αμαρτία, που πλήττει την ανθρώπινη φυλή, ούτε μια λέξη για τον θάνατο, που κυβερνά τους ανθρώπους, ούτε μια λέξη για την κοινωνία του ανθρώπου στον Χριστό μέσω των μυστηρίων! Μόνο η υγειονομική περίθαλψη και τα οικονομικά είναι σημαντικά. Αυτό μαρτυρά πολύ καλά τη θρησκευτική συνείδηση ​​του επισκόπου του Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης. Επιπλέον, έδωσε συνεντεύξεις σε κάποια κοσμική έκδοση, των οποίων οι αναγνώστες σχεδόν δεν ενδιαφέρονται για το ζήτημα της διάσωσης της ψυχής. Η συνέντευξη δόθηκε στο κύριο πρακτορείο ειδήσεων του Βατικανού, το Vatican News.

Η έκφραση ότι «ο τρόπος των Καθολικών και των Ορθόδοξων Χριστιανών για την ολοκλήρωση της ενότητας <...> πλησιάζει στη γραμμή τερματισμού» επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά την υπόθεση ότι τόσο το Βατικανό όσο και το Φανάρι έχουν ένα πολύ σαφές όραμα για τον χρόνο επίτευξης της ενότητας και το αντίστοιχο σχέδιο δράσης. Και αυτοί οι όροι υπολογίζονται όχι σε δεκαετίες, αλλά σε λίγα χρόνια. Τόσο ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος όσο και ο Πάπας Φραγκίσκος σκοπεύουν να καταγραφούν στην ιστορία ως ενοποιητές της Ορθοδοξίας και του Καθολικισμού. Ωστόσο, ο όρος «ενοποίηση» δεν είναι πολύ κατάλληλος εδώ, ή μάλλον καθόλου. Στόχος δεν είναι η «ενοποίηση». Θα υπάρξει ΕΝΩΣΗ των προδοτών της Ορθοδοξίας με τους Λατίνους, όπως ήταν σε όλες τις ιστορικές ενώσεις, με την αναγνώριση της δύναμης του Πάπα και την αποδοχή, άμεσα ή έμμεσα, όλων των λαθών του Καθολικισμού που αναφέρονται παραπάνω. Ο Μητροπολίτης Πολύκαρπος μιλά επίσης για αυτό άμεσα και ειλικρινά. Τα λόγια του ότι η συνάντησή του με τον Πάπα Φραγκίσκο ήταν «συνάντηση γιου με τον αγαπημένο του πατέρα, συνάντηση επισκόπου με τον επικεφαλής και πατριάρχη», ο οποίος έδωσε την «παπική ευλογία του για τη διακονία» του Μητροπολίτη Πολυκάρπου ως επίσκοπος, μαρτυρούν αυτό.

Στόχος δεν είναι η «ενοποίηση». Θα υπάρξει ΕΝΩΣΗ των προδοτών της Ορθοδοξίας στους Λατίνους με την αναγνώριση της δύναμης του Πάπα, όπως ήταν σε όλες τις ιστορικές ενώσεις.

Καταστροφή του Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης

Η ιστορία μας διδάσκει ότι δεν μας διδάσκει τίποτα. Αυτή η ειρωνική φράση ισχύει αρκετά για τους σημερινούς ιεράρχες του Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης. Το αποτέλεσμα των προαναφερθεισών ενώσεων της Λυών και της Φλωρεντίας ήταν ότι οι κληρικοί και οι εκκλησιαστικοί άνθρωποι δεν τους αποδέχτηκαν, και οι ιεράρχες που υπέγραψαν αυτές τις ενώσεις έφεραν το στίγμα της προδοσίας και της ντροπής. Δεν έγιναν δεκτοί στις επισκοπές τους, αρνήθηκαν να υπηρετήσουν μαζί τους και πολλοί από αυτούς τελικά μετανόησαν για τις πράξεις τους. Τώρα οι Φαναριώτες θέλουν να προσπαθήσουν να πατήσουν ξανά στην ίδια λακκούβα. Ωστόσο, δεν είναι γεγονός ότι αυτή η λακκούβα θα τους ενοχλήσει όπως και πριν. Κάποιες περιστάσεις υποδηλώνουν ότι η επερχόμενη ένωση μπορεί να είναι ακόμα πιο επιτυχημένη από τις προηγούμενες. Αυτές οι περιστάσεις βρίσκονται στο προφανές γεγονός - παρά το γεγονός ότι τόσο ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος όσο και πολλοί άλλοι ιεράρχες του Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης τα τελευταία χρόνια μεταδίδουν συνεχώς μηνύματα στην κοινωνία σχετικά με την ενοποίηση με το Βατικανό, και σχεδόν δεν ακούμε καθόλου αντιρρήσεις για αυτό από τα βάθη του ίδιου του Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης. Επίσης, δεν έχουμε ακούσει σημαντικές διαμαρτυρίες ενάντια στην παρέμβαση του Φαναρίου στις εκκλησιαστικές υποθέσεις στην Ουκρανία. Αυτό οφείλεται πιθανώς στο γεγονός ότι ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, από την αρχή της πατριαρχίας του, ακολουθεί μια πολιτική αντικατάστασης των επισκόπων με ανθρώπους πιστούς στον ίδιο.

Παρά το γεγονός ότι ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος και πολλοί άλλοι ιεράρχες του Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης μεταδίδουν συνεχώς μηνύματα στην κοινωνία σχετικά με την ενοποίηση με το Βατικανό τα τελευταία χρόνια, δεν ακούμε καθόλου αντιρρήσεις για αυτό από τα βάθη αυτής της Εκκλησίας.

Ωστόσο, τέτοιες διαμαρτυρίες ακούγονται αρκετά δυνατά από άλλες Τοπικές Εκκλησίες, επιπλέον Εκκλησίες που συνήθως αποδίδονται στη λεγόμενη ελληνική ομάδα. Η πιο πρόσφατη τέτοια έντονη διαμαρτυρία είναι μια ανοιχτή επιστολή, την οποία έγραψε ως απάντηση σε συνέντευξη του Μητροπολίτη Πολυκάρπου ο Μητροπολίτης Πειραιώς της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ελλάδος Σεραφείμ (Μεντζελόπουλος) στο πρακτορείο ειδήσεων του Βατικανού. Σε αυτήν την επιστολή, μίλησε αρκετά έντονα για τα λόγια του Μητροπολίτη Πολυκάρπου: «Δεν μας εκπλήσσει επίσης το γεγονός ότι ο Πολύκαρπος αισθάνεται σαν να «είναι γιος του αγαπημένου του πατέρα» προς τον Πάπα. Το να θεωρηθεί αιρετικός και σφετεριστής του πατριαρχικού θρόνου της Ρώμης ή οποιουδήποτε άλλου ως πατέρας του είναι το πρόβλημα του Πολυκάρπου. Ωστόσο, μας εκπλήσσει το γεγονός ότι ο Πολύκαρπος ονομάζεται επίσκοπος της Ορθόδοξης Εκκλησίας και αποκαλεί αμετανόητο ηρεμίαρχο τον πατριάρχη του».

Νιώθοντας έκπληξη από τέτοιες ειλικρινείς δηλώσεις του Μητροπολίτη Πολυκάρπου, ο Μητροπολίτης Σεραφείμ θέτει το ερώτημα - πώς γνωρίζει ο Μητροπολίτης Πολύκαρπος ότι «η πορεία των Ορθόδοξων και Καθολικών για την ολοκλήρωση της ενότητας πλησιάζει στη γραμμή τερματισμού»: «Γνωρίζει κάτι που κρύβεται από τους πιστούς; Δεν μας «είπε» ένα «μυστικό», η συνειδητοποίηση του οποίου θα εκπλαγούμε μέσω της «ένωσης των εκκλησιών»; Πόσο τεκμηριωμένες είναι οι φήμες για την επερχόμενη «ένωση»;

Και μια ακόμη περίσταση δεν δίδαξε τίποτα τους Φαναριώτες. Πιθανώς, στα σχέδιά τους για την «τρίτη ένωση», ελπίζουν ότι το αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών θα τους βοηθήσει στην εφαρμογή αυτών των σχεδίων, επειδή οι προηγούμενες ενώσεις προωθήθηκαν επίσης από τις κοσμικές αρχές. Ωστόσο, το γεγονός ότι το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ, ως αποτέλεσμα σχεδόν τριών ετών προσπαθειών, δεν μπόρεσε να πείσει την πλειοψηφία των Τοπικών Εκκλησιών να αναγνωρίσουν την OCU, υποδηλώνει ότι δεν είναι τόσο παντοδύναμο και το να περιμένει κανείς να υποταχθούν οι Τοπικές Εκκλησίες στο θέμα της ένωσης με τη Ρώμη  με τη βοήθειά του είναι πολύ αφελές. Στην πραγματικότητα, ακόμη και στις "Ελληνικές" Εκκλησίες υπάρχουν πολύ λιγότεροι άνθρωποι που θέλουν να ενταχθούν στην ένωση από εκείνους που θέλουν να διεκδικήσουν την ανωτερότητα του Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης στον Ορθόδοξο κόσμο. Σε τελική ανάλυση, είναι άλλο πράγμα να επιβεβαιώσουμε το μεγαλείο του Ελληνισμού στο πλαίσιο της Ορθοδοξίας, και άλλο είναι να προδώσουμε την Ορθοδοξία και να υπακούμε στο Βατικανό. Αν και το πρώτο έρχεται σε αντίθεση με το Ευαγγέλιο, το δεύτερο δεν ταιριάζει καθόλου.

Γι’ αυτό μπορεί να υποτεθεί ότι δεν υπάρχουν πολλοί επίσκοποι πρόθυμοι να ακολουθήσουν τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο για να συμμετάσχουν στην περιπέτεια με την «τρίτη ένωση». Ίσως η πλειοψηφία των επισκόπων του δικού του Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης να τον ακολουθήσει, αλλά σε άλλες Τοπικές Εκκλησίες θα προκύψει μια πολύ ισχυρή αντίθεση, υποστηριζόμενη από θεολογικά επιχειρήματα, ιστορικές αναλογίες και την πνευματική εξουσία τέτοιων ιεραρχών όπως ο Μητροπολίτης Σεραφείμ, ο Μητροπολίτης Αθανάσιος και πολλών άλλων. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για το Άγιον Όρος, του οποίου η εξουσία, ωστόσο, έχει κλονιστεί λόγω της αναγνώρισης από ορισμένα μοναστήρια της OCU, αλλά εξακολουθεί να είναι αρκετά υψηλή. Μπορεί να υποτεθεί ότι τα περισσότερα μοναστήρια των Αθωνιτών θα αντιταχθούν στην ένωση.

Ως αποτέλεσμα, οι υποστηρικτές της ένωσης θα αντιμετωπίσουν το ίδιο άθλιο τέλος με τους προκατόχους τους, το στίγμα της προδοσίας και της ντροπής, το οποίο, φυσικά, ξεπλένεται από ειλικρινή μετάνοια. Ο Μητροπολίτης Σεραφείμ προσκάλεσε τον Μητροπολίτη Πολύκαρπο να μετανοήσει για την επιστολή του:

«Η παραδοχή του λάθους μας, η μετάνοια μας δεν είναι μια πράξη δειλίας, αλλά η κύρια χριστιανική αρετή και ηρωισμός!»