Πού πηγαίνουν οι Καθολικοί και πρέπει να ακολουθήσουμε τον ίδιο δρόμο;
Το Φανάρι και η RCC προετοιμάζονται για τον κοινό εορτασμό του Πάσχα το 2025. Επίσης, όλο και περισσότερες φωνές ακούγονται ότι οι Ορθόδοξοι και οι Καθολικοί πρέπει να ενωθούν. Αλλά με ποιον και υπό ποιους όρους θα γίνει η ενοποίηση;
Τις τελευταίες δεκαετίες, από τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Αθηναγόρα, έχουμε ακούσει επανειλημμένα για την ανάγκη ένωσης της Ορθόδοξης και της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.
Αυτή η αναγκαιότητα υπαγορεύεται από τα ευαγγελικά κείμενα ότι «για να είναι όλοι ένα» (Ιωάννης 17:21), καθώς και ότι οι Χριστιανοί πρέπει να ενωθούν μπροστά στις σύγχρονες προκλήσεις και απειλές που εμφανίζονται στον κόσμο. Αυτές οι διαδικασίες ενοποίησης έχουν γίνει ιδιαίτερα ενεργές τα τελευταία 5-10 χρόνια.
Το Πάσχα του 2025 ως βήμα προς την ενότητα;
Εκπρόσωποι του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως και της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, αρχίζοντας από απλούς θεολόγους και τελειώνοντας με τον Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο και τον Πάπα Φραγκίσκο, μιλούν για την επικείμενη επίτευξη της ενότητας.
Ταυτόχρονα, ο Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος έχει ήδη πει αρκετές φορές ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν έχει άλλο τρόπο αυτή τη στιγμή, και η απόφαση για ενότητα με τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία είναι αναπόφευκτη και δεν υπόκειται σε αναθεώρηση.
Οι ίδιοι οι Καθολικοί προετοιμάζονται πολύ ενεργά για το 2025. Εδώ είναι τα λόγια του Πάπα: «Ετοιμάζουμε μια συνάντηση το 2025. Με τον Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο, θέλουμε να καταλήξουμε σε συμφωνία για μια ενιαία ημερομηνία για το Πάσχα. Θέλουμε να τιμήσουμε την επέτειο της Συνόδου ως αδελφοί και προετοιμαζόμαστε».
Αυτή η ημερομηνία δεν επιλέχθηκε τυχαία. Διότι, σύμφωνα με τα λόγια του Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου, «αυτή την ημέρα, το αιώνιο μήνυμα της Αναστάσεως ηχεί πιο βαθύ από ποτέ, καθώς οι ετεροδόξοι χριστιανοί αδελφοί και αδελφές μας γιορτάζουν την ανάσταση του Κυρίου μας από τους νεκρούς γιορτάζοντας το Άγιο Πάσχα. Προσευχόμαστε στον Κύριο της Δόξας ότι ο επερχόμενος εορτασμός του Πάσχα του επόμενου έτους (σ.σ. 2025) δεν θα είναι απλώς ένα τυχαίο γεγονός, αλλά μάλλον η αρχή μιας ενιαίας ημερομηνίας για τον εορτασμό του τόσο από τον Ανατολικό όσο και από τον Δυτικό Χριστιανισμό».
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η ημερομηνία της πρώτης κοινής λειτουργίας Καθολικών και Ορθοδόξων Χριστιανών μετά από ένα διάλειμμα 1000 ετών φαίνεται πολύ ρεαλιστική. Αλλά δεν υπάρχει πολύς χρόνος για την εκτέλεση του σχεδίου. Επιπλέον, εντός της Ορθόδοξης Εκκλησίας υπάρχει αρκετά ισχυρή αντίθεση στα σχέδια του Φαναρίου και του Βατικανού για ενοποίηση. Για παράδειγμα, ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ από την Εκκλησία της Ελλάδος πιστεύει ότι «ο κανόνας του εορτασμού του Πάσχα για την Ορθόδοξη Εκκλησία είναι αμετάβλητος και η αλλαγή του είναι «βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος και κατά της θείας εμπνεύσεως της Εκκλησίας, η οποία διδάσκει ότι το Άγιο Πνεύμα κατοικεί μέσα της και ότι η κοινωνία με αιρετικούς, όπως οι σύγχρονοι αντιχαλκηδόνιοι, οι Ρωμαιοκαθολικοί και οι Προτεστάντες, είναι κανονικά αδύνατη».
Ίσως η επιθυμία να εφαρμοστεί γρήγορα το σχέδιο, έτσι ώστε να ακουστούν όσο το δυνατόν λιγότερες τέτοιες φωνές, θα πρέπει να εξηγήσει τη βιασύνη με την οποία το Φανάρι και το Βατικανό ετοιμάζονται να ενωθούν.
Ο δεύτερος λόγος, κατά τη γνώμη μας, είναι πιθανώς ότι ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος θέλει να μείνει στην ιστορία ως επικεφαλής της Εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης, υπό τον οποίο ξεπεράστηκε το μεγάλο σχίσμα μεταξύ Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών.
Τι χωρίζει Ορθοδόξους και Καθολικούς;
Λαμβάνοντας υπόψη αυτούς τους δύο λόγους, μπορεί κανείς να καταλάβει γιατί ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος λέει ότι οι Ορθόδοξοι είναι με τους Καθολικούς χωρίζονται σε καθαρά ιστορικά και τελετουργικά και όχι δογματικά προβλήματα, επειδή η ιστορία είναι ευκολότερο να ξαναγραφτεί από τη δογματική. Ωστόσο, στην περίπτωση της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, μπορούμε να πούμε ότι όχι μόνο από ιστορική άποψη, αλλά και από τελετουργικές, πολιτιστικές και ηθικές σχέσεις, έχουμε περισσότερα προβλήματα και διαφωνίες με τους Καθολικούς από ό, τι φαίνεται με την πρώτη ματιά. Ας δώσουμε συγκεκριμένα παραδείγματα.
Έτσι, πολύ πρόσφατα, ο καθολικός καρδινάλιος από τη Γερμανία, Reinachrd Marx, τέλεσε μια λειτουργία, ρίχνοντας τεράστιους σωρούς χώματος μπροστά από το θρόνο. Κατά τη διάρκεια του κηρύγματος, ο Marx δήλωσε ότι «ο άνθρωπος προέρχεται από τη γη, από τη σκόνη και είναι μέρος του περιβάλλοντος».
Το 2020, η ανώτατη ηγεσία της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας συμμετείχε στη λεγόμενη «κατήχηση Pachamama» για τους ίδιους περιβαλλοντικούς λόγους, μια ειδωλολατρική θεότητα από τη Νότια Αμερική. Και δύο χρόνια αργότερα, σε μια ειδωλολατρική «τελετή εξαγνισμού» ο ίδιος ο Πάπας έλαβε μέρος. Ο σαμάνος κάλεσε πνεύματα, υποκάπνισε τον πάπα με «ιερό καπνό» και τέλεσε τελετουργικές κινήσεις στις οποίες ο Φραγκίσκος δεν αντέδρασε με κανέναν τρόπο.
Δεν προκαλεί έκπληξη, λοιπόν, το γεγονός ότι πριν από λίγες εβδομάδες, ένα παγανιστικό τελετουργικό εκτελέστηκε σε μια καθολική εκκλησία στις Ηνωμένες Πολιτείες πριν από την έναρξη της λειτουργίας με τη συμμετοχή ενός ινδού σαμάνου. Κατά τη διάρκεια αυτού του τελετουργικού, αρκετές γυναίκες χόρευαν γύρω από το βωμό υπό τον ήχο ενός ντέφι και το τραγούδι ενός σαμάνου. Ο ιεράρχης της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, Αρχιεπίσκοπος Viganò, δήλωσε ότι «η σαμανική τελετή στην αρχή της λειτουργίας είναι μια ιερόσυλη πράξη που βεβηλώνει τον καθεδρικό ναό της επισκοπής Superior (Wisconsin)»., και «η εκκλησία του Bergoglio (δηλαδή, ο Πάπας της Ρώμης - ed.) είναι μια αίρεση».
Και ο καρδινάλιος έχει απόλυτο δίκιο. Επειδή ο αριθμός των ιερόσυλων πράξεων που διαπράχθηκαν στις καθολικές εκκλησίες μόλις πρόσφατα είναι τόσο μεγάλος και τόσο συγκλονιστικός που είναι αδύνατο να εξηγηθούν από καθαρή τύχη.
Για παράδειγμα, στις 4 Μαΐου 2024, στην Ελβετία, μια γυναίκα που αυτοαποκαλείται «καλλιτέχνης», κάθισε στον θρόνο που βρίσκεται στον βωμό μιας καθολικής εκκλησίας για τρεις ώρες– σε ένδειξη διαμαρτυρίας ενάντια στον πόλεμο, καθώς και θέλοντας να τονίσει τις φεμινιστικές τάσεις στη RCC.
Στη Βενετία, σε μια από τις αρχαίες καθολικές εκκλησίες, πραγματοποιήθηκε έκθεση ανδρικών εσωρούχων, η οποία προοριζόταν να συμβολίσει «την ταυτότητα και την απώλεια, δίνοντας έμφαση στο σώμα ως πολιτικό χώρο και εξανθρωπίζοντας τις αόρατες ζωές που επηρεάζονται από τον πόλεμο και την τρομοκρατία». Επιπλέον, πίνακες που περιέχουν ομοφυλοφιλικές αναφορές παρουσιάστηκαν σε μια καθολική εκκλησία στην Ιταλία, καθώς και απεικονίζοντας τον Χριστό περιτριγυρισμένο από ΛΟΑΤ άτομα.
Και πάλι, η μεγάλη προσοχή στις σεξουαλικές μειονότητες, καθώς και οι βλάσφημες πράξεις που διαπράττονται στις καθολικές εκκλησίες, δεν μπορούν να χαρακτηριστούν τυχαίες. Επειδή ο Πάπας Φραγκίσκος υπέγραψε ένα έγγραφο που επιτρέπει την «ευλογία» των ομόφυλων ζευγαριών και παρά τη διαφωνία πολλών λαϊκών, επισκόπων, καρδιναλίων και ιερέων της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, το έγγραφο αυτό χρησιμοποιείται ήδη ως δικαιολογία για τις τελετουργικές «ευλογίες» των γάμων του ιδίου φύλου, όπως στην περίπτωση της «ευλογίας» δύο λεσβιών σε καθολική εκκλησία στο Σικάγο των ΗΠΑ.
Είναι δυνατή η ενοποίηση;
Αν προσθέσουμε σε όλα αυτά το γερμανικό καθολικό κίνημα γνωστό ως Συνοδικός Δρόμος, του οποίου οι εκπρόσωποι επιδιώκουν να καταστρέψουν την παραδοσιακή καθολική θεολογία όσον αφορά τους ομοφυλοφιλικούς γάμους, τη χειροτονία των γυναικών και το παραδοσιακό ηθικό δόγμα, γίνεται φανερό ότι η Καθολική Εκκλησία έχει ήδη απομακρυνθεί αρκετά όχι μόνο από τα θεμέλιά της που εκφράζονται στην Κατήχηση, αλλά και από τα θεμέλια της γενικής χριστιανικής ηθικής. Και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι με την πάροδο του χρόνου η απόσταση μεταξύ του Ευαγγελίου και της διδασκαλίας της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας θα αυξηθεί μόνο. Αυτό σημαίνει ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία, έχοντας εισέλθει σε κοινωνία με τους Καθολικούς, θα ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο με αυτούς.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πρέπει να καταλάβουμε ότι η απλή επιθυμία για ενότητα με τους Καθολικούς δεν αρκεί για να πραγματοποιηθεί αυτή η ενότητα. Επειδή είναι αδύνατο να συμφωνήσουμε με πράγματα που έρχονται σε αντίθεση με τη διδασκαλία της Εκκλησίας. Και ακόμη και αν λύσουμε όλα τα δογματικά προβλήματα με τους Καθολικούς (πράγμα που είναι σχεδόν αδύνατο), τότε τα παραδείγματα βλάσφημης στάσης που έχουμε υποδείξει για την ιερότητα της Εκκλησίας, για τη Λειτουργία, τις παραδόσεις και την ηθική και ηθική θεολογία της Εκκλησίας γενικά, δεν μπορούν να μας επιτρέψουν να επιτύχουμε την επιθυμητή ενότητα. Αφού όλες οι προσπάθειες εξωτερικής ενώσεως με αυτούς που βλασφημούν θα οδηγήσουν στην απόρριψη της ουσίας της ορθόδοξης πίστης και, τελικά, του Χριστού.
Και ως εκ τούτου, την επόμενη φορά που θα ακούσετε να μιλάνε για το γεγονός ότι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί θα πρέπει να γιορτάσουν το Πάσχα, τα Χριστούγεννα και άλλες εορτές μαζί με τους Καθολικούς, καθώς και να υπηρετήσουν τη λειτουργία και να κοινωνήσουν από το ίδιο δισκοπότηρο, τότε απλά ρωτήστε: πρέπει αυτό να γίνει πριν μια γυναίκα καθίσει στο βωμό ή μετά; Επειδή όχι μόνο η ενότητα της Ορθοδοξίας και του Καθολικισμού εξαρτάται από αυτή την απάντηση σε αυτό το ερώτημα, αλλά και από την αιώνια μοίρα σας.
