Ο ευλογημένος χρόνος της αφοσίωσης
Ο «πιστός» δεν είναι μόνο αυτός που θαρραλέα υπερασπίζει την αλήθεια του Θεού στη γη, αλλά και εκείνος που δεν αφήνει το κακό στην καρδιά του κάτω από οποιοδήποτε.
Στις 22 Φεβρουαρίου, ιερείς και πιστοί των κοινοτήτων UOC συγκεντρώθηκαν στη Λαύρα των Σπηλαίων του Κιέβου, από τους οποίους οι σχισματικοί είτε πήραν τις εκκλησίες τους είτε δεν σταματάνε να το κάνουν. Αυτοί οι άνθρωποι υπέφεραν πολλές δυσκολίες τα τελευταία δύο χρόνια: Διώξεις από τις τοπικές αρχές, απέλαση από τον ναό τους και πολλές οικογένειες ιερέων υπέστησαν απέλαση από τα σπίτια τους. Αυτοί οι άνθρωποι υποφέρουν προσβολές, χλευασμό και μίσος απο τους «νικητές» της OCU. Από μεγάλους αρχαίους ναούς, μετακόμισαν για να προσευχηθούν σε σκηνές, υπόστεγα, γκαράζ και παλιά ξεχαρβαλωμένα σπίτια. Μία από τις παπαδιές είπε: «Πολλοί ιερείς έχουν βγει από το χωριό μας. Και όταν βλέπεις κάποιον να τελεί στον καθεδρικό ναό, και ταπεινώνεσαι τελώντας στην καλύβα, είναι δύσκολο να το μεταδώσεις αυτό. Θα γίνει κατανοητό μόνο για αυτόν που το βίωσε».
Ο καθένας από αυτούς τους ανθρώπους είχε και έχει την επιλογή - απλά πρέπει μόνο να μπείς στην «πατριωτική εκκλησία» και όλα θα αλλάξουν αμέσως - δεν θα είσαι πια «Μοσχοβίτης» και «προδότης», θα γίνείς «σωστός Ουκρανός». Αλλά κανένας από αυτούς δεν διστάζει. Είναι άνθρωποι, πιστοί στον Χριστό. Και υπάρχουν όχι μόνο αυτοί οι 350 πιστοί στην Εκκλησία μας που ήρθαν στη Λαύρα για το συνέδριο, το οποίο ονομαζόταν «Οι Πιστοί». Υπάρχουν πολύ περισσότεροι. Επιπλέον, τώρα η επιλογή ανάμεσα στην πίστη και στην απιστία στον Χριστό μπορεί να έρθει μπροστά σε όλους μας.
Το ευλογημένο φορτίο της αφοσίωσης
Σε έναν εκπληκτικά ευλογημένο χρόνο, ο Κύριος μάς έδωσε για να ζούμε. Θα μπορούσαμε να πηγαίνουμε στην εκκλησία όλη μας τη ζωή, πιστεύοντας ειλικρινά ότι αγαπάμε τον Θεό και σε οποιεσδήποτε συνθήκες της ζωής μας θα γίνουμε πιστοί σε Αυτόν. Αλλά το γεγονός είναι ότι ένας πολεμιστής δεν θα λάβει ποτέ ένα βραβείο μάχης, αν ζει σε μια ειρηνική φρουρά και δεν είχε πάει ποτέ σε μια μάχη. Έτσι θα μπορούσε να έχει περάσει η ζωή μας. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι ζούσαν ήρεμα και ειρηνικά στη γη, οι οποίοι, υπό ορισμένες άλλες συνθήκες, θα μπορούσαν να δοξαστούν ως μάρτυρες. Πήγαιναν στην εκκλησία, προσεύχονταν και λάμβαναν κοινωνία, αλλά δεν είχαν την ευκαιρία να δείξουν την πίστη και την πιστότητά τους σε κατάσταση που απαιτεί το κύριο πράγμα από εμάς - θυσιαστική αγάπη για τον Θεό. Και όχι με λόγια, αλλά με πράξεις.
Πιθανώς, δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από το να πεις στον Θεό «Αγαπώ» όχι με λόγια, αλλά από τη ζωή σου. Δεν υπάρχει τίποτα πιο χαρούμενο από το να υπομένεις για χάρη του Χριστού. Πόσο ευχάριστο είναι να γνωρίζουμε και να καταλαβαίνουμε ότι τα ψέματα και οι συκοφαντίες, που μας ποτίζουν τόσο άφθονα σήμερα, μας δόθηκαν για να το αντέχουμε για χάρη του αγαπημένου μας Σωτήρα. Τι θα μπορούσε να είναι πιο υπέροχο από το να ρίχνεις αίμα για χάρη εκείνου που είναι πιο αγαπητός για σένα από οποιονδήποτε άλλον στον κόσμο. Ο καθένας από εμάς μια μέρα θα περάσει την πύλη του θανάτου. Ο καθένας, σε κάποιο βαθμό, πρέπει να σταυρωθεί με ασθένεια και θλίψη. Αλλά για να σταυρωθεί στα δεξιά του Σωτήρα, δίπλα Του και μαζί Του, τι θα μπορούσε να είναι πιο επιθυμητό; Δόξα των Θεώ, έρχεται ο χρόνος όταν ο Σωτήρας, με τη χάρη Του, μπορεί να δώσει μια τέτοια τιμή σε πολλούς από εμάς.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από το να πεις στον Θεό «Αγαπώ» όχι με λόγια, αλλά από τη ζωή σου. Δεν υπάρχει τίποτα πιο χαρούμενο από το να υπομένεις για χάρη του Χριστού.
Δεν μπορεί να είναι διαφορετικά
Τώρα πολλοί μπερδεύονται και εξοργίζονται από το γεγονός ότι στην κοινωνία μας το «κακό» ονομάζεται «καλό», το «μίσος» - «ηρωισμός», η «ληστεία» - «γενναιότητα», το «ψέμα» - «αλήθεια». Και πώς μπορεί να είναι διαφορετικά; Η Αγία Γραφή μας έχει προειδοποιήσει εδώ και πολύ καιρό ότι όλα αυτά πρέπει αναπόφευκτα να συμβούν «επειδή θα έχη πληθυνθή η αμαρτία και η κακία» (Ματθ. 24:12). «Προσέχετε, μη ταράσσεσθε, νομίζοντες ότι αυτά είναι σημεία του τέλους. Διότι πρέπει όλα να πραγματοποιηθούν» (Ματθ. 24: 6). Αυτό που γίνεται στον κόσμο είναι εξοργιστικό όχι μόνο για εμάς. Γνωρίζουμε από την Αγία Γραφή ότι ακόμη και οι Άγιοι στον Ουρανό μια μέρα θα γίνουν αγανακτισμένοι και θα ρωτήσουν τον Θεό: «Ως πότε, Υπέρτατε Κύριε, άγιε και αληθινέ, δεν θα κρίνεις και δεν θα παίρνεις εκδίκηση;» Αλλά «ειπώθηκε να αναπαυτούν λίγο ακόμη, μέχρι να συμπληρωθεί ο αριθμός των συνδούλων τους (δεν είσαι εσύ και εγώ;) και των αδελφών τους οι οποίοι επρόκειτο να θανατωθούν όπως και αυτοί» (Αποκάλυψη 6: 10-11). Ο Θεός έδωσε στους ανθρώπους την ευκαιρία «όχι μόνον το να πιστεύετε στον Χριστόν, αλλά και να πάσχετε δια το όνομα του Χριστού» (Φιλ. 1: 28-29). «Εάν εμέ κατεδίωξαν οι άνθρωποι του κόσμου, θα καταδιώξουν και σας» (Ιωάννης 15:20), προειδοποίησε ο Σωτήρας. Επιπλέον, θα μισηθούμε από όλους ακριβώς επειδή είμαστε ο Χριστός (Μάρκος 13:13). Επομένως, αυτό που συμβαίνει είναι αυτό που πρέπει να συμβεί, διαφορετικά δεν μπορεί να είναι. Απλά πρέπει να θυμόμαστε τι έλεγε ο Σωτήρας πολλές φορές στο Ευαγγέλιο – «Μη φοβηθείτε!» (Λουκάς 12: 4). Πράγματι, στο βαθμό που μοιραζόμαστε τα δεινά του Χριστού, θα μοιραζόμαστε τη δόξα Του, «από τα έργα δε και την ζωήν την ιδικήν σας δοξάζεται» (1 Πέτρου 4: 12-14).
Πρέπει να θυμόμαστε τι έλεγε ο Σωτήρας πολλές φορές στο Ευαγγέλιο – «Μη φοβηθείτε!» (Λουκάς 12: 4). Πράγματι, στον βαθμό που μοιραζόμαστε τα δεινά του Χριστού, θα μοιραζόμαστε τη δόξα Του, «από τα έργα δε και την ζωήν την ιδικήν σας δοξάζεται» (1 Πέτρου 4: 12-14).
Οι πιστοί - Ποιοι είναι;
Για αυτά τα πράγματα που τώρα περνάει η κοινωνία μας και η Εκκλησία μας, οι ιεροί γερόντες προφήτευαν πριν από δεκάδες χρόνια: ο Άγιος Λαυρέντιος του Τσερνίγιβ, ο Αρχιμανδρίτης Ζωσιμά (Σόκουρ), ο Άγιος Νταμιάν (Κορνέιτσουκ), ο Άγιος Κούκσα της Οδησσού, ο Άγιος Σεραφείμ της Βίριτσα κ.λπ. Η Πρόνοια του Θεού μας καθοδηγεί το χωνευτήριο της ταλαιπωρίας και των δοκιμών. Αυτό είναι το θέλημα του Κυρίου. Τι να κάνουμε; Μόνο ένα πράγμα έχουμε να κάνουμε για τη σωστή επιλογή, δηλαδή να μείνουμε πιστοί στον Χριστό.
Σε μια από τις ζωές των αρχαίων αγίων (δυστυχώς, δεν θυμάμαι ποιος είναι ακριβώς) διάβασα για έναν δίκαιο άνθρωπο που κάλεσε τους Χριστιανούς να υπερασπιστούν την εκκλησία τους. Ταυτόχρονα, έδωσε απλά επιχειρήματα: «Εάν υπερασπιστούμε τον ναό μας, τότε θα έχουμε όπου να προσευχηθούμε μαζί. Αν μας σκοτώσουν, τότε θα γίνουμε μάρτυρες και θα πάμε να προσευχηθούμε στον Θεό στον Παράδεισο. Σε κάθε περίπτωση, θα κερδίσουμε μόνο». Εάν κάποιο άτομο δεν σκοτώσουν, αλλά μόνο να μείνει ανάπηρος, τότε θα γίνει εξομολογητής, και αυτό, στην πραγματικότητα, είναι επίσης μαρτύριο.
Δεν μπορούμε, και δεν πρέπει, να ανταποκριθούμε στη δύναμη με δύναμη. Η δύναμή μας είναι στην υπομονή και το θάρρος να είμαστε μαζί με τον Χριστό στον Κήπο της Γεθσημανή, κατά τη διάρκεια της ανάκρισης από τον Πόντιο Πιλάτο, κατά τη διάρκεια της μαστίγωσης στην πρετόρια. Η δύναμή μας έγκειται στο γεγονός ότι μπορούμε να πούμε το σίγουρο μας «όχι» στη σατανική ιδεολογία της νέας παγκόσμιας τάξης.
Αυτά τα επιχειρήματα εξακολουθούν να ισχύουν σήμερα. Δεν μπορούμε, και δεν πρέπει, να ανταποκριθούμε στη δύναμη με δύναμη. Η δύναμή μας είναι στην υπομονή και το θάρρος να είμαστε μαζί με τον Χριστό στον Κήπο της Γεθσημανή, κατά τη διάρκεια ανάκρισης από τον Πόντιο Πιλάτο, κατά τη διάρκεια της μαστίγωσης στην πρετόρια. Η δύναμή μας έγκειται στο γεγονός ότι μπορούμε να πούμε το σίγουρο μας «όχι» στη σατανική ιδεολογία της νέας παγκόσμιας τάξης. Η δύναμή μας έγκειται στο γεγονός ότι μπορούμε, όπως και ο Σωτήρας, να δεχτούμε ταπεινά τον σταυρό μας και να πάμε μαζί Του στο Γολγοθά μας. Πρέπει να καταλάβετε ότι η εξομολόγηση ή ακόμη και το μαρτύριο για τον Χριστό είναι ένα μεγάλο προνόμιο που δεν δίνεται σε όλους. Το μαρτύριο πρέπει να κερδίσει ο άνθρωπος, είναι ένα ιδιαίτερο δώρο του Θεού και είναι τολμηρό να το αναζητήσει χωρίς άδεια. Διαφορετικά, θα είναι μια εκδήλωση όχι τόσο πίστης στον Θεό όσο υπερηφάνειας. Οι άνθρωποι λένε: «Δεν ζητούν τον σταυρό, αλλά και δεν τρέχουν από τον σταυρό».
Για τους χριστιανούς κατά τη διάρκεια της δίωξης, ο κανόνας ήταν: «Εάν μπορείς να κρυφτείς από τους εκτελεστές, είναι καλύτερα να κρυφτείς. Αλλά αν σε πιάσουν, να πεθάνεις ως Χριστιανός». Αυτή η αρχή της συμπεριφοράς προέρχεται από την ηθική του ευαγγελίου: «Οταν δε σας διώχνουν από την πόλιν αυτήν, φεύγετε και πηγαίνετε εις την άλλην» (Ματθαίος 10:23). Αυτό όμως ισχύει για την προσωπική ζωή. Αν μιλάμε για προστασία της πίστης, τότε το παράδειγμα των Μαυροβούνιων Χριστιανών που υπερασπίζονται την πίστη τους σε μαζικές πομπές του σταυρού είναι η απάντηση στο πώς πρέπει να αντιδράσουμε όταν προσπαθούν να μας στερήσουν απο την πιο ιερή - τη Μητέρα Εκκλησία μας. Δεν πρέπει ποτέ να κρύβεσαι στις σκιές όταν ο Κύριος μάς καλεί να δείξουμε την πίστη μας. Αυτή η πρόσκληση είναι μια πρόσκληση για τη γιορτή του γάμου του Αρνιού, και αυτό που στεκόμαστε στην πίστη είναι η παροχή του ενδυμάτος γάμου από τον Οικοδεσπότη της γιορτής.
Δεν πρέπει ποτέ να κρύβεσαι στις σκιές όταν ο Κύριος μάς καλεί να δείξουμε την πίστη μας. Αυτή η πρόσκληση είναι μια πρόσκληση για τη γιορτή του γάμου του Αρνιού, και αυτό που στεκόμαστε στην πίστη είναι η παροχή του ενδυμάτος γάμου από τον Οικοδεσπότη της γιορτής.
Ο Аιδεσιμότατος Αλέξιος Ζωσίμου, ο γέροντας, στον οποίο ο Θεός έδωσε το δικαίωμα να τραβήξει τον κλήρο για την εκλογή του Πατριάρχη στην Τοπική Σύνοδο 1917-1918, ήταν πολύ αυστηρός με εκείνους που «ντρέπονται» για την πίστη τους. Ο ίδιος ο αιδεσιμότατος είχε πολύ ευγενικό και στοργικό χαρακτήρα, αλλά σε εκείνους που μετά από επαναστατικές αλλαγές στη ζωή της κοινωνίας, άρχισαν να φοβούνται να βαφτιστούν στο κοινό, να φορούν σταυρό, να τηρούν τις γιορτές και τις νηστείες και γενικά να αναγνωρίσουν ανοιχτά τον εαυτό τους ως Ορθόδοξο, τους αντιμετώπισε ως προδότες της πίστης.
Και για αυτό που είναι πιο σημαντικό ...
Όλη η σειρά των εκδηλώσεων με όλα τα συναισθηματικά και άλλα συστατικά τους περνά μέσα από τις σκέψεις μας. Είναι ο σύνδεσμος μεταξύ του εξωτερικού και του εσωτερικού κόσμου ενός ατόμου. Ο εξωτερικός κόσμος, μαζί με το υλικό μας σώμα, το οποίο είναι απλώς μια διαστημική στολή, όπου ζει η ψυχή μας, είναι απλώς ένα προσωρινό προσάρτημα του αιώνιου μας «Εγώ». Αλλά ακριβώς οι σκέψεις, τα συναισθήματα και οι επιθυμίες μας διαμορφώνουν την εμφάνισή μας, ή μάλλον, το πρόσωπο της προσωπικότητάς μας. Όλη η προσοχή μας πρέπει να επικεντρωθεί εδώ.
«Όποιες είναι οι σκέψεις σας, τέτοια είναι και η ζωή σας», διδάσκει ο γέροντας Θεόδωρος Βιτόβνιτσκι. Η τέχνη της πνευματικής δίκαιης ζωής είναι να διατηρείς την ειρήνη στην ψυχή σε κάθε περίπτωση. «Αυτό που δεν σε βγάζει από την ισορροπία δεν σε κατέχει πλέον», δίδαξε ένας αρχαίος φιλόσοφος. Το κύριο καθήκον του διαβόλου είναι να μας κάνει κακούς στην αντιπαράθεση μεταξύ καλού και κακού. Καταλαβαίνει απόλυτα ότι δεν θα πάρουμε την πλευρά των παραβατών μας, δεν θα δεχτούμε ποτέ τις ψευδείς αξίες τους και δεν θα είμαστε υποστηρικτές της ιδεολογίας τους. Αλλά μπορούμε να μισούμε τους εχθρούς μας για όλο το κακό που προέρχεται από τις σάπιες ψυχές τους. Και αν ο Σατανάς καταφέρει να προκαλέσει αυτό το μίσος και την αγανάκτησή μας, τότε η αποστολή του θα εκπληρωθεί.
Το κύριο καθήκον του διαβόλου είναι να μας κάνει κακούς στην αντιπαράθεση μεταξύ καλού και κακού. Καταλαβαίνει απόλυτα ότι δεν θα πάρουμε την πλευρά των παραβατών μας, δεν θα δεχτούμε ποτέ τις ψευδείς αξίες τους και δεν θα είμαστε υποστηρικτές της ιδεολογίας τους. Αλλά μπορούμε να μισούμε τους εχθρούς μας για όλο το κακό που προέρχεται από τις σάπιες ψυχές τους.
Θα μολυνθούμε με τον ίδιο ιό με τους αντιπάλους μας. Δεν έχει σημασία αν το μίσος μας είναι δίκαιο και η οργή μας είναι δικαιολογημένη. Το σημαντικό είναι ότι στη διανοητική μας δομή δεν είμαστε πλέον διαφορετικοί από τους αντιπάλους μας. Η επιθυμία για τιμωρία του Θεού για τους εχθρούς μας, το όνειρο ότι ο Κύριος σίγουρα θα εκδικηθεί εναντίον τους, μας κάνει εχθρούς του Θεού και ισότιμους με αυτά που μισούμε και για τους οποίους καλούμε την κρίση του Κυρίου. Επομένως, ο «πιστός» δεν είναι μόνο αυτός που θαρραλέα υπερασπίζεται την αλήθεια του Θεού στη γη, αλλά και εκείνος που δεν αφήνει το κακό στην καρδιά του κάτω από οποιοδήποτε, ακόμη και το πιο εύλογο πρόσχημα.
Ο Μοναχός Πορφιρί Καβσοκαλίβιτ έζησε στη γη σαν να μην υπήρχε καθόλου ο διάβολος και οι υπηρέτες του. Σε όλα και παντού έβλεπε καλό: έζησε καλά, λειτούργησε καλά και άφησε την τελευταία πνοή του καλά. Και οι δαίμονες, σύμφωνα με τη σκέψη του Μοναχού Ισαάκ, του Συρίου, είναι απλώς φυγάδες που κρύβονται από τον αφέντη τους. Το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να φοβίσουν. Αλλά για να εφαρμόσετε μια τέτοια προσέγγιση στη ζωή, πρέπει να έχετε μια καθαρή καρδιά για να μπορείτε να βλέπετε μόνο καλό σε ό, τι συμβαίνει. Και δεν μπορούν όλοι να το κάνουν αυτό.
Ο «πιστός» δεν είναι μόνο αυτός που θαρραλέα υπερασπίζεται την αλήθεια του Θεού στη γη, αλλά και εκείνος που δεν αφήνει το κακό στην καρδιά του κάτω από οποιοδήποτε, ακόμη και το πιο εύλογο πρόσχημα.
Ένας ευκολότερος τρόπος είναι απλά να αγνοήσετε το κακό. Μην το σκέφτεστε, μην αντιδράτε και να το θεωρείτε ανύπαρκτο. Και αυτό, στην πραγματικότητα, θα είναι αληθινό, καθώς το ίδιο το κακό δεν έχει τη δική του ουσία. Πρέπει να τροφοδοτούμε τις σκέψεις μας καθημερινά με τον Λόγο του Θεού και τις διδασκαλίες των Αγίων Πατέρων, να ζούμε με προσευχή και στοχασμό, να μην αφήνουμε τις σκέψεις μας στον κόσμο και να μην αφήνουμε το ντροπιαστικό πουλί του νου μας να πετάει μέσα από το δάσος της ζωής, να κάθεται σε κάθε κλαδί, να είναι περίεργο για το τι συμβαίνει εκεί. Αυτό δεν σημαίνει καθόλου να είμαστε αδιάφοροι και να μην υπερασπιζόμαστε την υπεράσπιση της πίστης. Η ομολογία της πίστης σας, εάν ο Θεός μας καλεί να το πράξει, είναι απαραίτητη για την ταπεινή αντοχή των λυπημένων περιστάσεων και όχι στη φωτιά του «ιερού πολέμου» και του «ευγενούς μίσους» Ο πρεσβύτερος Simon the Bloodless λέει ότι ένας Χριστιανός δεν είναι αυτός που πολεμά ενάντια στο κακό, αλλά αυτός που αγωνίζεται για την αγάπη για να μείνει μαζί της για πάντα. Να μας βοηθήσει εδώ ο Θεός!
