Το φάντασμα της τρίτης ένωσης με τους Καθολικούς δεν είναι πλέον φάντασμα

Πολλοί αναγνώστες έχουν ήδη κουραστεί από την πληθώρα δημοσιεύσεων με τον Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο, απο τις διφορούμενες δηλώσεις του για το τι συμβαίνει στην Εκκλησία, από τις κοινές φωτογραφίες με τον Πάπα Φραγκίσκο. Και θα μπορούσε κανείς να αρνηθεί να καλύψει τις δηλώσεις και τις ενέργειες αυτού του ατόμου, αλλά τοποθετεί τον εαυτό του ως τον πρώτο χωρίς ίσο, ως το «κεφάλι» της Ορθοδοξίας, εκείνον τον οποίο οι Εκκλησίες και οι πιστοί υποχρεούνται να ακούσουν και να υπακούσουν. Και αν δεν προσέχουμε, τότε σε κάποιο σημείο μπορεί να αποδειχθεί ότι αυτός ο «αρχηγός» της Ορθοδοξίας θα οδηγήσει την Εκκλησία εκεί όπου δεν θα έπρεπε να είναι. Και για αυτά τα σχέδια μιλάνε όλο και πιο συχνά και ειλικρινά. Ωστόσο, ας πάμε με τη σειρά.

Στις 13 Φεβρουαρίου 2021, ο Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος της Κωνσταντινούπολης έδωσε άλλη μία συνέντευξη, στην οποία επιβεβαίωσε ότι οι δραστηριότητές του είχαν ως στόχο την ένωση με τη Ρώμη και στο εγγύς μέλλον. Επιπλέον, στη συνέντευξη, υπάρχουν ακόμη πολλές εξίσου σημαντικές αποκαλύψεις που δείχνουν ότι η Ορθοδοξία αντιμετωπίζει δύσκολες στιγμές.

γεγονός ότι έλαβε χώρα με τo βλέμμα στην 30η επέτειο του Πατριαρχείου του Βαρθολομαίου, η οποία θα εορταζόταν στις 2 Νοεμβρίου 2021. Αυτό αναφέρθηκε χωριστά στο κείμενο. Αυτό σημαίνει ότι αυτή η συνέντευξη δεν είναι συνηθισμένη, αλλά συνολικά συνοψίζει αυτά τα 30 χρόνια. Σε τέτοιες περιπτώσεις, τόσο οι ερωτήσεις όσο και οι απαντήσεις στη συνέντευξη εξετάζονται και συμφωνούνται εκ των προτέρων. Ως αποτέλεσμα, δεν υπάρχει μόνο μια συνομιλία με έναν δημοσιογράφο, αλλά ένα συγκεκριμένο νόημα-μήνυμα που ο Πατριάρχης κ. κ. Βαρθολομαίος θέλει να μεταδώσει σε ένα συγκεκριμένο ακροατήριο. Σε αυτήν την περίπτωση, μπορεί να υποτεθεί ότι ένα τέτοιο ακροατήριο είναι κυρίως οι φιλελεύθεροι πολιτικοί κύκλοι και τα στρώματα του πληθυσμού που τους συμπαθούν, καθώς και οι Καθολικοί και ο Πάπας Φραγκίσκος προσωπικά. Τα μηνύματα που εξέφρασε ο Πατριάρχης κ. κ. Βαρθολομαίος απευθύνονται κυρίως σε αυτούς και συνίστανται στην επιβεβαίωση της πίστης στη λεγόμενη φιλελεύθερη ατζέντα και στο αμετάβλητο της πορείας για την ένταξη στο Βατικανό. Στην πραγματικότητα, το προοίμιο της συνέντευξης στο avvenire.it ειλικρινά λέει ότι η συνέντευξη προετοιμάστηκε από μια σειρά ευρωπαϊκών προτεσταντικών εκδόσεων.

Στη συνέντευξη αυτή  ο Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος απάντησε σε ερωτήσεις σχετικά με την ενοποίηση με τη Ρώμη, σχετικά με τις δραστηριότητές του στην Ουκρανία, τη σύγκρουση στην Ορθοδοξία που προκάλεσε αυτή η δραστηριότητα, σχετικά με τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί κτ.λ. Ωστόσο, δεν είναι αυτό το πιο σημαντικό. Το πιο σημαντικό πράγμα που προκύπτει από τη συνέντευξη είναι η εκκλησιαστική ταυτότητα του Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου και, έμμεσα, ολόκληρου του Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης.

Για την αυτοσυνείδηση της εκκλησίας

Στο τέλος της συνέντευξης, ο δημοσιογράφος του Avvenire έθεσε την ερώτηση: «Κατά τη γνώμη σας, από τι εξαρτάται η αξιοπιστία των θρησκειών σήμερα;». Η ερώτηση τίθεται με κοσμικό στυλ, αλλά σημαίνει τα εξής: ποια είναι η ουσία της θρησκείας, τι πρέπει να δείχνει η θρησκεία στον κόσμο; Και αφού η ερώτηση τέθηκε στον επικεφαλής μιας από τις Ορθόδοξες Εκκλησίες, η απάντηση έπρεπε να είναι εξ ονόματος της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Πριν αναφέρουμε την απάντηση του Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου, ας στραφούμε στους αγίους πατέρες και να δούμε πώς θα μπορούσαν να απαντήσουν σε αυτήν την ερώτηση. Για παράδειγμα, ο Μοναχός Εφραίμ ο Σύριος θα έλεγε ότι η αξία της Εκκλησίας έγκειται στο γεγονός ότι σε αυτή ζει ο Θεός: «Μακάρια εσύ, Εκκλησία των πιστών, γιατί ο Βασιλιάς των βασιλέων έχει καθιερώσει την κατοικία Του μέσα σου. Τα θεμέλιά σου δεν θα κλονιστούν ποτέ, γιατί ο Κύριος είναι ο φύλακας σου, και οι πύλες της κόλασης δεν θα επικρατήσουν εναντίον σου, και οι αρπακτικοί λύκοι δεν μπορούν να συντρίψουν ή να εξασθενήσουν το φρούριό σου. Ω, πόσο υπέροχη είσαι, το σπίτι του Θεού! Πόσο όμορφη είσαι!»

Ο Άγιος Θεοδωρέτης του Κύρου λέει το ίδιο: «Ο Χριστός ο Κύριος είναι το κεφάλι της Εκκλησίας, και εκείνοι που πιστεύουν σε Αυτόν είναι τα μέλη του σώματος».

Ο Άγιος Θάσκιος Καικίλιος Κυπριανός θα έλεγε ότι η αξία της Εκκλησίας είναι στη σωτηρία των ανθρώπων: «Έξω από την Εκκλησία δεν υπάρχει ζωή: το σπίτι του Θεού είναι μόνο ένα, και κανείς δεν μπορεί να σωθεί πουθενά εκτός από την Εκκλησία».

Ο Άγιος Κύριλλος της Ιερουσαλήμ επισημαίνει ότι η Εκκλησία αποκαλύπτει στους ανθρώπους την Αλήθεια: «Η Εκκλησία, χωρίς καμία ζημιά, διδάσκει όλα τα δόγματα που πρέπει να γνωρίζουν οι άνθρωποι».

Ομοίως, ο Άγιος Θεόφιλος της Αντιόχειας: «Για τους ναυτικούς, ο Θεός σκόπευε τα νησιά ως καταφύγιο, και για τον κόσμο που είναι κατακλυσμένος από αμαρτία, έδωσε ιερές εκκλησίες στις οποίες τηρείται η διδασκαλία της αλήθειας».

Χωρίς εξαίρεση, όλοι οι ιεροί πατέρες λένε ότι η αξία (εξουσία, στην κοσμική ορολογία) της Εκκλησίας του Χριστού (η οποία είναι η ίδια με την χριστιανική θρησκεία) έγκειται στο γεγονός ότι εδώ το άτομο ενώνεται με τον Θεό και σώζει την ψυχή του για αιώνια ζωή ... Και τι απαντάει ο Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος: «Σήμερα η αξιοπιστία των θρησκειών κρίνεται ευρέως από τη συμβολή τους στον αγώνα για ειρήνη. Δεν είναι αποδεκτό οι θρησκείες, οι δυνάμεις της ειρήνης και της συμφιλίωσης, να είναι φανατικές και διχαστικές. Για να επιτευχθεί η ειρήνη, δεν αρκεί ούτε η πρόοδος της επιστήμης, ούτε η οικονομική ανάπτυξη, ούτε η επικοινωνία μέσω του Διαδικτύου. Εμείς οι Χριστιανοί, στην υπηρεσία ειρήνης και στον αγώνα για δικαιοσύνη, έχουμε το υπέρτατο καθήκον να δείξουμε την αδιαχώριστη ενότητα της αγάπης για τον Θεό και της αγάπης για τον γείτονα».

Δηλαδή, ακόμη και οι εντολές αγάπης για τον Θεό και τον γείτονα, σύμφωνα με τον Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο, πρέπει να εξυπηρετούν την αιτία του αγώνα για ειρήνη και δικαιοσύνη. Ούτε λέξη για τον Χριστό, ούτε λέξη για τη σωτηρία της ψυχής, ούτε λέξη για τη Βασιλεία των Ουρανών, ούτε λέξη για μετάνοια! Αλλά το κήρυγμα τόσο του Χριστού όσο και του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου και των ιερών αποστόλων ξεκινούσε πάντα από: «... Μετανοείτε, γιατί η Βασιλεία των ουρανών έχει πλησιάσει» (Ματθαίος 4:17).

Η αποστολή της Εκκλησίας

Καθορισμός της αποστολής της Εκκλησίας, ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος λέει πρώτα τις φαινομενικά σωστές λέξεις: «Η αποστολή της Εκκλησίας είναι η μαρτυρία του Ευαγγελίου και η μετατροπή του κόσμου σε Χριστό, η οποία προφανώς δεν επιτυγχάνεται με αδιαφορία απέναντί ​​της ή με την απόρριψή της». Αλλά στη συνέχεια, αποκαλύπτοντας το νόημά τους, δείχνει ότι αυτές δεν είναι τίποτα περισσότερο από όμορφες λέξεις: «Ως πατριάρχης αγωνίστηκα για τη σταθερότητα και την ενότητα της ορθοδοξίας, για τον διαπολιτισμικό, διαθρησκευτικό, διαχριστιανικό διάλογο, και έχω αναλάβει πολλές πρωτοβουλίες για την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος, για την ειρήνη και την αλληλεγγύη, για το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, το πρώτο από τα οποία είναι η θρησκευτική ελευθερία, αντλώντας δύναμη πάντα από την ανεξάντλητη πηγή της ορθόδοξης παράδοσης. Και η προώθηση της χριστιανικής ενότητας είναι γεγονός ότι καθ 'όλη τη ζωή μου σκέφτομαι ως κεντρική έννοια». Στην πραγματικότητα, ο Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος ασχολήθηκε με τρία πράγματα:

•  οικουμενισμό
• зπροστασία της ειρήνης και της φύσης
• σταθερότητα και ενότητα της Ορθοδοξίας

Επιπλέον, όλες οι ενέργειες όχι μόνο του Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου, αλλά και των προκατόχων του για τα τελευταία εκατό χρόνια μαρτυρούν πώς το Φανάρι κατανοεί τη σταθερότητα και την ενότητα της Ορθοδοξίας. Αυτό συμβαίνει που το Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης είναι επικεφαλής ολόκληρης της Εκκλησίας και παρεμβαίνει στις υποθέσεις των Τοπικών Εκκλησιών. Όσον αφορά την προστασία της ειρήνης και της φύσης, τα αποτελέσματα είναι έτσι κι έτσι. Αυτό όμως δεν γίνεται για το αποτέλεσμα, αλλά για την εικόνα. Αλλά θα ήθελα να αναφερθώ περισσότερο στον οικουμενισμό.

Περί του οικουμενισμού

Στην αρχή της συνέντευξης, ο Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος απαριθμεί όλα τα πλεονεκτήματα της Εκκλησίας του από τη συνεργασία με αιρετικούς: «Το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν περιορίζεται στη συμμετοχή σε οικουμενικές εκδηλώσεις, αλλά είναι ιδρυτικό μέλος και κεντρικός συντελεστής της WCC. Για την 500ή επέτειο της έναρξης της Λουθηρανικής Μεταρρύθμισης (1517-2017), το Οικουμενικό Πατριαρχείο συμμετείχε σε διάφορες εκδηλώσεις και δραστηριότητες. Ιδιαίτερα συμβολικής σημασίας είναι το γεγονός ότι το 1981, 400 χρόνια μετά το τέλος των θεολογικών επαφών με αλληλογραφία μεταξύ του Τούμπινγκεν και του οικουμενικού πατριάρχη Ιερεμίου Β' Τράνος, ξεκίνησε ο επίσημος θεολογικός διάλογος μεταξύ της Λουθηρανικής Παγκόσμιας Ομοσπονδίας και ολόκληρης της Ορθόδοξης Εκκλησίας». 

Αλλά τι γίνεται με εκείνους που πιστεύουν ότι οι Καθολικοί, οι Λουθηρανικοί, οι Προτεστάντες κ.ο.κ. δεν είναι Εκκλησίες με τις οποίες «πρέπει να διεξάγουμε θεολογικό διάλογο», αλλά κοινότητες που έχουν απομακρυνθεί από την Εκκλησία, ο μόνος διάλογος με τις οποίες μπορεί να διεξαχθεί μόνο για τις μορφές επιστροφής τους στην Ορθοδοξία; Ο Πατριάρχης είπε τα εξής: «Στον Ορθόδοξο κόσμο σήμερα υπάρχουν διάφορες ομάδες που εκφράζουν ένα ακραίο αντι-οικουμενικό πνεύμα και χαρακτηρίζουν τον οικουμενισμό ως «παν-αίρεση». Το Ιερό και Μεγάλο Συμβούλιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας που πραγματοποιήθηκε στην Κρήτη το 2016 καταδίκασε όλους εκείνους που «με το πρόσχημα να διατηρήσουν ή να υπερασπιστούν την αληθινή Ορθοδοξία» σπάνε την ενότητα της Εκκλησίας».

Δηλαδή, εκείνοι που θεωρούν ότι οι μη Ορθόδοξες θρησκευτικές δομές είναι αιρετικές, σύμφωνα με τον Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο, παραβιάζουν την ενότητα της Εκκλησίας. Σε αυτά περιλαμβάνονται, για παράδειγμα, ο Μητροπολίτης Αθανάσιος Λεμεσού, ο οποίος αρνήθηκε να υπογράψει τα έγγραφα του Κρητικού Συμβουλίου, εξηγώντας ότι «δεν υπάρχουν εκκλησίες και εξομολογήσεις, υπάρχουν μόνο εκείνοι που έχουν εγκαταλείψει την Εκκλησία και πρέπει να αποκαλούνται αιρετικοί και σχισματικοί».

Εκείνοι που θεωρούν ότι οι μη Ορθόδοξες θρησκευτικές δομές είναι αιρετικές, σύμφωνα με τον Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο, παραβιάζουν την ενότητα της Εκκλησίας.

Και είναι ο Μητροπολίτης κ.κ. Αθανάσιος Λεμεσού ο μόνος στην ιστορία της Ορθοδοξίας;  Όχι. Όλοι οι ιεροί πατέρες ανήκουν σε αυτούς τους «καταστροφικούς της ενότητας της Εκκλησίας». Η πεμπτουσία αυτής της άποψης είναι η φράση του Αγίου Κυπριανού της Καρχηδόνας: «Αυτός που είναι έξω από την Εκκλησία θα μπορούσε να σωθεί μόνο εάν είχε σωθεί κάποιος που ήταν έξω από την κιβωτό του Νώε». Οποιαδήποτε προσπάθεια να βρεθεί κάποιος άγιος (τόσο αρχαίος όσο και κοντά μας σε σχέση με τον χρόνο ζωής), που μιλούσε θετικά για τον οικουμενισμό, δεν θα στεφθεί με επιτυχία. Η ιστορία του οικουμενισμού με τη μορφή που υπάρχει σήμερα ανάγεται περίπου εκατό χρόνια, και αυτή η ιστορία μαρτυρεί σαφώς ότι ο οικουμενισμός δεν έχει σχεδόν καμία σχέση με την μαρτυρία του Χριστού, όπως το κατάλαβαν οι απόστολοι και όλοι οι οπαδοί τους.

Ο Άγιος Ιγνάτιος (Brianchaninov) έγραψε επίσης για το γεγονός ότι δεν είναι δυνατός κανένας θεολογικός διάλογος με εκείνους που έχουν αποκλίνει από την Ορθόδοξη πίστη: «Οι αιρετικοί είναι επίσης  Χριστιανοί; Από πού προκύπτει; Μεγάλο πλήθος αγίων δέχτηκε το στέμμα του μαρτυρίου, προτίμησε τον πιο σκληρό και παρατεταμένο βασανισμό, φυλακή και εξορία, αντί να συμφωνήσει να συμμετάσχει με τους αιρετικούς στη βλασφημική διδασκαλία τους. Η Οικουμενική Εκκλησία πάντα αναγνώριζε την αίρεση ως θνητή αμαρτία, πάντα αναγνώριζε ότι ένα άτομο που έχει μολυνθεί με την τρομερή ασθένεια της αίρεσης είναι νεκρό στην ψυχή, ξένο στη χάρη και τη σωτηρία, σε κοινωνία με τον διάβολο και την καταστροφή του ...».

Περί της σύνδεσης με το Βατικανό

Στη συνέντευξη, ο Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος μίλησε πολύ θερμά για τον Πάπα Φραγκίσκο, είπε ότι είχε συναντηθεί μαζί του περίπου δέκα φορές και ότι οι προσπάθειές τους κατευθύνθηκαν προς την ενοποίηση: «Φυσικά, το ζήτημα της πορείας προς την ενότητα και την πρόοδο του θεολογικού διαλόγου παραμένει κεντρικής σημασίας στις σχέσεις μας».

Πριν από λίγους μήνες, σε ένα κήρυγμα για τη γιορτή του ιερού Αποστόλου Ανδρέα του Πρώτου Καλεσμένου, ο Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος δήλωσε ότι ο διάλογος μεταξύ Καθολικών και Ορθόδοξων οδηγεί σε πλήρη ενότητα. Ταυτόχρονα, υποστήριξε ότι μια τέτοια ενότητα θα έρθει «παρά τις αντιρρήσεις εκείνων που είτε υποτιμούν την αξία της θεολογίας, είτε θεωρούν τον οικουμενισμό μια ουτοπία». Τώρα ο επικεφαλής του Φαναρίου έχει περιγράψει πιο συγκεκριμένα περιγράμματα τέτοιας ενότητας. Δήλωσε ότι το κίνημα προς την ενότητα θα μπορούσε να προχωρήσει σημαντικά σε σχέση με την επερχόμενη επέτειο της πρώτης Οικουμενικής Συνόδου στη Νίκαια το 2025: «Βεβαίως, η επέτειος 1.700 ετών της πρώτης Οικουμενικής Συνόδου της Νίκαιας το 2025 μπορεί να χρησιμεύσει ως ευκαιρία για τις χριστιανικές Εκκλησίες να προβληματιστούν για την πορεία τους, για τα λάθη του παρελθόντος, καθώς και του παρόντος, και να αναλάβουν περισσότερο καθορισμένη οικουμενική πορεία, αξιοποιώντας τα μαθήματα πάνω από έναν αιώνα σύγχρονης οικουμενικής εμπειρίας». 

Ακόμα και ο ίδιος ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος πιθανώς δεν ξέρει τι σημαίνει αυτή η «οικουμενική πορεία». Υπάρχουν ακόμη τέσσερα ολόκληρα χρόνια έως τη στρογγυλή ημερομηνία, μέχρι τότε πολλά πράγματα μπορούν να συμβούν στον κόσμο. Επομένως, μπορεί κανείς να φανταστεί οτιδήποτε, από μια απλή συνάντηση έως μια ολοκληρωμένη ένωση. Ένα πράγμα είναι σίγουρο: τόσο ο Πάπας Φραγκίσκος όσο και ο Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος θα προσπαθήσουν να συμπιέσουν το μέγιστο από την επέτειο της Συνόδου της Νίκαιας για να πραγματοποιήσουν την πλήρη ενοποίηση του Βατικανού με το Φανάρι και εκείνων που υποτάσσονται στις αξιώσεις του Πατριάρχη Βαρθολομαίου για υπεροχή στην Ορθοδοξία.

Ο Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος αποκάλυψε επίσης μερικά από τα περιγράμματα μιας πιθανής ενοποίησης: «Η πρώτη Οικουμενική Σύνοδος της Νίκαιας είναι ένα σύμβολο, ένας σταθμός, ένα σημείο καμπής στην ιστορία του Χριστιανισμού, όχι μόνο επειδή διατύπωσε το Κρήτο, αλλά και επειδή εξέδωσε 20 κανόνες. Η Νίκαια λοιπόν προσφέρει μια μοναδική ευκαιρία για την εκτίμηση της κοινής μας κανονικής κληρονομιάς της πρώτης χιλιετίας και για την εξέταση της σημασίας του κανόνα του νόμου ως μέσου για την προώθηση του οικουμενικού διαλόγου». Αναλύοντας τις δηλώσεις του Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου τα τελευταία χρόνια, μπορεί κανείς να δει πώς κυριολεκτικά απολυτοποιεί, δογματίζει τους κανονικούς κανόνες των Οικουμενικών Συνόδων. Γιατί το κάνει αυτό;

Απλώς επειδή θέλει να πείσει τον καθένα ότι οι κανόνες παγώνουν για πάντα και πάντα τις πολιτικές συνθήκες που υπήρχαν στην πρώτη χιλιετία. Αυτό σημαίνει ότι η Ρωμαϊκή (Βυζαντινή) Αυτοκρατορία εξακολουθεί να υπάρχει, η Κωνσταντινούπολη εξακολουθεί να είναι η βασιλεία πόλη, και ο Πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης εξακολουθεί να ηγείται της πολυάριθμης Τοπικής Εκκλησίας. Ο Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος και οι υποστηρικτές του «Ορθόδοξου Παπισμού» προσπαθούν ακόμη και να συμπεράνουν την υπεροχή της εξουσίας του αρχηγού του Φαναρίου από τους κανόνες, αλλά δεν θα ασχοληθούμε τώρα με αυτό το θέμα. Σε σχέση με την ιδέα της ενοποίησης με τους Καθολικούς, η απολυτοποίηση των κανόνων οδηγεί στον ισχυρισμό ότι, δεδομένου ότι οι κανόνες των Οικουμενικών Συνόδων μιλούν για τη Ρωμαϊκή Εκκλησία ως μία από τις Τοπικές Εκκλησίες και, ταυτόχρονα, την κυρίαρχη, τότε αυτό εξακολουθεί να ισχύει, παρά το γεγονός ότι το Βατικανό εισήγαγε νέα δόγματα και παραμόρφωσε τη διδασκαλία της Εκκλησίας.

Έτσι, είναι απολύτως σαφές ότι ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος οδηγεί τους υποστηρικτές του στην τρίτη ένωση (μετά τη Λυών το 1274 και τη Φλωρεντία το 1439) με το Βατικανό, και το 2025 είναι η στιγμή κατά την οποία αυτή η ένωση είτε θα ολοκληρωθεί είτε θα γίνει ένα μεγάλο βήμα προς αυτή

Στη συνέντευξή του, ο Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος μίλησε επίσης για τις ενέργειές του στην Ουκρανία, για τη διάσπαση μεταξύ των Τοπικών Εκκλησιών, για το θέμα της υπεροχής του, τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί και άλλα. Δεν θα αναλύσουμε αυτές τις δηλώσεις του τώρα (τίποτα νέο δεν έχει ειπωθεί), αλλά ας δούμε πώς η επιθυμία του Φαναρίου να ενωθεί με το Βατικανό μπορεί να επηρεάσει την Ορθόδοξη Εκκλησία.

Ο Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος οδηγεί τους υποστηρικτές του στην τρίτη ένωση (μετά τη Λυών το 1274 και τη Φλωρεντία το 1439) με το Βατικανό, και το 2025 είναι η στιγμή κατά την οποία αυτή η ένωση είτε θα ολοκληρωθεί είτε θα γίνει ένα μεγάλο βήμα προς αυτή.

Πώς μπορούν να αναπτυχθούν τα γεγονότα

Σήμερα, οι Τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες βρίσκονται σε διχοτόμηση, δεν υπάρχει Ευχαριστιακή κοινωνία μεταξύ της Ρωσικής Εκκλησίας και της Εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης, καθώς και εν μέρει της Ελληνικής, της Αλεξάνδρειας και της Κύπρου. Η ROC διατηρεί επαφή μόνο με εκείνους τους ιεράρχες αυτών των Εκκλησιών που έχουν δηλώσει ότι δεν αναγνωρίζουν την «Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας». Αυτή η αναγνώριση ή μη αναγνώριση είναι, προφανώς, το κριτήριο αυτής της διαίρεσης. Ωστόσο, στην πραγματικότητα, όλα είναι πολύ πιο σοβαρά. Η δημιουργία της OCU από το Φανάρι και η παραχώρηση Τόμου υπό όρους αυτοκεφαλίας σε αυτήν είναι μόνο μια ορατή εκδήλωση των ισχυρισμών του Φανάρι για κυριαρχία στην Ορθοδοξία.

Για πολλές δεκαετίες το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης προωθεί την ιδέα της δικής του υπεροχής στην Ορθοδοξία, ότι η Ορθοδοξία απλά δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς αυτήν την υπεροχή. Η πεμπτουσία αυτής της ιδεολογίας ήταν το άρθρο του σημερινού αρχηγού της Αμερικανικής Αρχιεπισκοπής του Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης, Αρχιεπίσκοπου κ.κ. Ελπιδοφόρου (Λαμπρινιάδη) «Ο πρώτος χωρίς ισότιμους». Ακριβώς με την πραγματοποίηση αυτής της έννοιας, σύμφωνα με την οποία ο Πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης έχει τη δύναμη να παρέμβει στις υποθέσεις οποιασδήποτε Τοπικής Εκκλησίας να κάνει ό, τι κρίνει σκόπιμο, ο Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος έκανε όλες τις γνωστές ενέργειες στην Ουκρανία. Οι Τοπικές Εκκλησίες αντιμετώπισαν το ερώτημα: να συμφωνήσουν με αυτούς ή όχι; Έτσι, το ζήτημα της αναγνώρισης της OCU έγινε ζήτημα αναγνώρισης της υπεροχής του Φαναρίου στην Ορθοδοξία. Οι Εκκλησίες της Αλεξάνδρειας, της Ελλάδας και της Κύπρου δεν έχουν πλήρη ισχύ, ωστόσο συμφώνησαν να το αναγνωρίσουν. Ας μην μιλήσουμε τώρα για την πίεση σε αυτές τις Εκκλησίες από το Αμερικανικό Υπουργείο Εξωτερικών. Μπορεί να συμβεί ότι ορισμένες άλλες Τοπικές Εκκλησίες θα αναγνωρίσουν την OCU.

Αλλά είναι άλλο πράγμα να αναγνωρίσουμε την OCU και ακόμη και να συμφωνήσουμε με την ηγεσία του Φαναρίου, και απολύτως άλλο να συμμετάσχουμε στην ένωση με τους Καθολικούς. Και η κατάσταση εξελίσσεται σε μια τέτοια κατεύθυνση που η πρώτη θα τραβήξει τη δεύτερη. Και εδώ, όταν οι επίσκοποι διαφόρων Τοπικών Εκκλησιών συνειδητοποιούν ότι η αναγνώριση της OCU δεν θα είναι περιορισμένη, αλλά θα πρέπει να ακολουθήσουν το Φανάρι στην ένωση, μπορεί να προκύψει μια εντελώς διαφορετική ευθυγράμμιση. Όπως δείχνει η θλιβερή εμπειρία της Ένωσης Λυών και της Φλωρεντίας, οι άνθρωποι της εκκλησίας και οι απλοί κληρικοί αντιλαμβάνονται τις ιδέες της ενοποίησης με τους Καθολικούς εξαιρετικά αρνητικά. Αυτή η απόρριψη ωθεί επίσης τους αμφιλεγόμενους επισκόπους να παραμείνουν πιστοί στην Ορθοδοξία. Ποιος είναι ο Σεργκέι (Επιφάνιος) Δουμένκο και γιατί δεν έχει κανονική αφιέρωση είναι απλώς άγνωστος σε πολλούς, αλλά ποιοι είναι Καθολικοί και γιατί η ενοποίηση μαζί τους είναι μια απόκλιση από την Ορθοδοξία γίνεται κατανοητό από έναν πολύ μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων.

Ως εκ τούτου, μπορούμε να υποθέσουμε ότι καθώς πλησιάζει το 2025 και οι προοπτικές για ένωση με το Βατικανό γίνονται σαφέστερες, θα υπάρχουν λιγότεροι και λιγότεροι άνθρωποι πρόθυμοι να ακολουθήσουν το Φανάρι. Θα ήθελα πολύ να το πιστέψω. Ίσως θα δούμε πώς οι Εκκλησίες που έχουν αναγνωρίσει την OCU θα αποσύρουν τέτοια αναγνώριση. Ίσως αυτό να συμβεί μετά την αλλαγή στην ηγεσία αυτών των Εκκλησιών. Όσοι όμως αποφασίζουν να ακολουθήσουν μετά το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης, όπως λένε, θα διασχίσουν το Ρούμπικον και έτσι η διαίρεση που υπάρχει σήμερα μεταξύ των Τοπικών Εκκλησιών θα εξελιχθεί σε πραγματικό σχίσμα.

Σε κάθε περίπτωση, η Ορθόδοξη Εκκλησία θα αντιμετωπίσει δύσκολες στιγμές όταν θα πρέπει να υπερασπιστεί την πίστη της στον Χριστό και να αποδείξει το δικαίωμά της να πιστέψει και να ζήσει όπως έχουν διατάξει οι άγιοι.