Αναγνώριση των δικαιωμάτων των ΛΟΑΤ: «Αγάπη» ή παραίτηση από την πίστη;

Ο επικεφαλής Γερμανός επίσκοπος του RCC κ. Georg Betzin δήλωσε ότι υπάρχει ανάγκη αλλαγών στη στάση της εκκλησίας απέναντι στους γάμους των σοδομιστών και επίσης της αναγνώρισης των δικαιωμάτων των γυναικών να γίνουν «κληρικοί». Τα λόγια του Betzing δεν είναι τα πρώτα και όχι τα μόνα για αυτό το θέμα. Πριν από λίγο καιρό, ο κόσμος σοκαρίστηκε από τη δήλωση του Πάπα Φραγκίσκου, στην οποία μίλησε θετικά για τους σοδομιστές και ζήτησε τη νομιμοποίηση των «γάμων τους».

Τώρα στην εξουσία των Ηνωμένων Πολιτειών, του πιο ισχυρού κράτους στον κόσμο, ήρθε о Joe Biden, ο οποίος είναι πολύ γνωστός για την ενεργή προώθηση της ιδεολογίας LGBT. Και δεν χωρά καμιά αμφιβολία ότι στο εγγύς μέλλον το ζήτημα της αποδοχής αυτής της ιδεολογίας θα τεθεί με ανανεωμένο σθένος ενώπιον των θρησκευτικών οργανώσεων του κόσμου. Και είναι σίγουρο ότι η κύρια λέξη για την προώθηση των ΛΟΑΤ ατόμων θα είναι η λέξη «αγάπη». Σε τελική ανάλυση, ακόμη και ο Πάπας Φραγκίσκος σκέφτεται με παρόμοιο πνεύμα -  εάν ο Θεός αγαπά όλους τους ανθρώπους, τότε κάνει πραγματικά μια εξαίρεση για τους σοδομιστές; Επιπλέον, πολλοί ομοφυλόφιλοι σχηματίζουν ζευγάρια στα οποία υπάρχει επίσης «αγάπη». Γιατί λοιπόν η Εκκλησία κάνει διακρίσεις εναντίον τους;

Ωστόσο, το ζήτημα της αναγνώρισης των δικαιωμάτων των ΛΟΑΤ από θρησκευτικές οργανώσεις δεν είναι τόσο απλό όσο φαίνεται με την πρώτη ματιά.

Γιατί οι Χριστιανοί αρνήθηκαν να προσφέρουν ειδωλολατρικές θυσίες;

Η είσοδος ενός ατόμου στην Εκκλησία του Χριστού πραγματοποιείται μέσω του Μυστηρίου του Βαπτίσματος, όπως και η περαιτέρω ζωή στην Εκκλησία συμβαίνει μέσω των Μυστηρίων. Ταυτόχρονα, ο άνθρωπος μπορεί να μην συνειδητοποιεί ή ακόμη και να μην γνωρίζει την πληρότητα του δόγματος της Εκκλησίας ή των ηθικών της διατάξεων. Ωστόσο, η ίδια η πράξη του Βαπτίσματος είναι το όριο που καθορίζει εάν ένα άτομο είναι στην Εκκλησία ή όχι. Από αυτήν την άποψη, είναι χρήσιμο να θυμηθούμε την ιστορία του βαπτίσματος του ευνούχου από τον Απόστολο Φίλιππο:

«Άγγελος δε Κυρίου ελάλησε στον Φίλιππον και του είπε· “σήκω και προχώρησε προς νότον στον δρόμον, ο οποίος κατεβαίνει από την Ιερουσαλήμ εις την Γάζαν· αυτός ο δρόμος είναι έρημος, δεν έχει κίνησιν”. Ο Φίλιππος εσηκώθηκε και επήγε, όπως του είχε είπει ο άγγελος. Και ιδού ένας άνθρωπος Αιθίοψ, ευνούχος, άρχων και αυλικός της Κανδάκης, βασιλίσσης της Αιθιοπίας, ο οποίος ήτο διευθυντής όλων των οικονομικών αυτής, και ο οποίος είχεν έλθει να προσκυνήση εις την Ιερουσαλήμ, επέστρεφε τότε εις την πατρίδα του, καθήμενος εις την άμαξάν του, και εδιάβαζε δυνατά τον προφήτην Ησαΐαν. Είπε δε το Πνεύμα το Άγιον στον Φίλιππον· “πλησίασε και προχώρει κολλητά εις την άμαξαν αυτήν”. Έτρεξε πράγματι ο Φίλιππος προς την άμαξαν, ήκουσε αυτόν να διαβάζη τον προφήτην Ησαΐαν και είπεν· “άρά γε καταλαβαίνεις αυτά, που διαβάζεις;” Εκείνος δε είπε· “δεν τα καταλαβαίνω· διότι πως είναι δυνατόν να τα εννοήσω, εάν κάποιος δεν με οδηγήση;” Και παρεκάλεσε τον Φίλιππον να ανεβή εις την άμαξαν και να καθίση μαζί του. Το δε χωρίον της Γραφής, που εδιάβαζε, ήτο αυτό· “Σαν πρόβατον ωδηγήθηκε εις την σφαγήν· και σαν αρνί, που μένει άφωνον εμπρός εις αυτόν που το κουρεύει, έτσι και αυτός δεν ανοίγει το στόμα του.  Εις την βαθείαν ταπείνωσίν του, εις την οποίαν υπεβλήθη, του ηρνήθησαν την δικαίαν του κρίσιν και το δίκαιόν του και όμως επέτυχε το έργον του, την σωτηρίαν των ανθρώπων· αυτό δε το πλήθος των πνευματικών του απογόνων, που έχει αναγεννήσει εις σωτηρίαν, ποιός ημπορεί να διηγηθή; Διότι του αφήρεσαν με βίαιον θάνατον την ζωήν του από την γην· εδοξάσθη όμως κατόπιν”. Ελαβε τότε τον λόγον ο ευνούχος και είπε στον Φίλιππον· “σε παρακαλώ πολύ, δια ποίον ο προφήτης λέγει αυτό; Δια τον εαυτόν του η δια κανένα άλλον;”  Ηνοιξε τότε το στόμα του ο Φίλιππος, και αφού ήρχισε από το χωρίον αυτό της Γραφής, εκήρυξε εις αυτόν το χαρμόσυνον μήνυμα δια τον Ιησούν και την σωτηρίαν, που εκείνος προσφέρει στους πιστούς. Καθώς δε επροχωρούσαν στον δρόμον, έφθασαν κάπου εκεί, που υπήρχε ύδωρ, και είπε τότε ο ευνούχος· “ιδού, υπάρχει εδώ νερό· τι με εμποδίζει να βαπτισθώ;” Είπε δε ο Φίλιππος· “Εάν πιστεύης με όλην σου την καρδιά, έχστο δικαίωμα να βαπτισθής”. Απεκρίθη δε και είπε· “πιστεύω ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Υιός του Θεού”. Και διέταξς αμέσως να σταθή η άμαξα· κατέβηκαν και οι δύο στο νερό, και ο Φίλιππος και ο ευνούχος. Και ο Φίλιππος τον εβάπτισε.  Αμέσως δε μόλις ανέβηκαν από το νερό, το Πνεύμα του Κυρίου ήρπασε τον Φίλιππον και δεν τον ξαναείδε πλέον ο ευνούχος, ο οποίος και συνέχισε το ταξίδι του γεμάτος χαράν» (ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ 8:26-39).

Η εξομολόγηση πίστης του ευνούχου ήταν πολύ απλή: «Πιστεύω ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Υιός του Θεού», αλλά αυτή η ομολογία περιέχει ολόκληρη την πίστη της Εκκλησίας και όλους τους ηθικούς νόμους.

Ένα αντίθετο παράδειγμα μπορεί να αναφερθεί, όταν ο Απόστολος Πέτρος είπε τα λόγια της άρνησης του Χριστού, χωρίς να προτίθεται καθόλου να αρνηθεί Αυτόν: «Ο Πέτρος καθόταν στην αυλή με τους υπηρέτες. Κάποια υπηρέτρια τον πλησίασε και του είπε: «Και συ είσαι με τον Ιησού, τον Γαλιλαίο;». Μπροστά σε όλους αρνήθηκε ο Πέτρος λέγοντας: «Δεν ξέρω τι λες». Πήγε λίγο πιο έξω, αλλά κι εκεί μια άλλη υπηρέτρια φώναξε: «Κι αυτός ήταν μαζί με τον Ιησού το Ναζωραίο». Και πάλι αρνήθηκε ο Πέτρος κι ορκίστηκε κιόλας ότι δεν γνωρίζει αυτόν τον άνθρωπο. Ύστερα από λίγο τον πλησίασαν κάποιοι που στέκονταν δίπλα στην πόρτα και του είπαν: «Πραγματικά είσαι κι εσύ από αυτούς. Η προφορά σου σε φανερώνει». Ο Πέτρος άρχισε να καταριέται τον εαυτό του και να ορκίζεται ότι δεν γνωρίζει αυτόν τον άνθρωπο. Αμέσως τότε λάλησε ο πετεινός. Θυμήθηκε ο Πέτρος τα λόγια του Ιησού κι αφού βγήκε έξω έκλαψε πικρά» (Ματ 26: 69-75).

Στην εποχή του πρώιμου χριστιανισμού, η άρνηση του Χριστού έγινε επίσης στη συμβολική γλώσσα των θυσιών. Εκείνη την εποχή στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία λίγοι άνθρωποι συνέχιζαν να πιστεύουν στα είδωλα, και ιδιαίτερα οι κρατικοί αξιωματούχοι, οι οποίοι ήταν σχετικά πιο μορφωμένοι. Οι Ρωμαίοι, κατά κανόνα, δεν ανάγκαζαν τους κατακτημένους λαούς να εγκαταλείψουν τις πεποιθήσεις τους και τις θεότητές τους. Η κύρια, αλλά όχι η μόνη, κατηγορία εναντίον των χριστιανών ήταν η κατηγορία έλλειψης πολιτικής εμπιστοσύνης. Ήταν δυνατόν να πιστεύει κανείς και να λατρεύει οποιονδήποτε, συμπεριλαμβανομένου του Ιησού Χριστού, αλλά ταυτόχρονα ήταν απαραίτητο να συμμετέχει σε οποιεσδήποτε κοινές λατρείες, καθώς αυτό ήταν ένα σύμβολο πίστης στην υπέρτατη δύναμη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας

Οποιαδήποτε συμμετοχή στη θυσία, επίσημη ή όχι, είναι άρνηση του Χριστού. Και οι Χριστιανοί αποδέχονταν τα σκληρά βασανιστήρια και τον θάνατο, αλλά δεν αρνούνταν.

Σε ορισμένες περιόδους της ρωμαϊκής ιστορίας, ήταν υποχρεωτική η συμμετοχή στη λατρεία του αυτοκράτορα, που θεωρήθηκε θεότητα και ονομαζόταν επίσημα «Dominus et deus noster» («Ο Κύριος και ο θεός μας»). Η συμμετοχή σε αυτές τις λατρείες δεν συνεπάγεται πίστη σε αυτές, απλά έπρεπε να κάνει κανείς την απαραίτητη θυσία και τότε θα μπορέσει να πιστεύει σε ό,τι θέλει. Σχεδόν όλοι οι κάτοικοι θεώρησαν μια τέτοια θυσία μια κενή διατύπωση, η οποία, ωστόσο, ήταν υποχρεωτική. Και μόνο οι Χριστιανοί και οι Εβραίοι αρνήθηκαν να το κάνουν αυτό, υποστηρίζοντας ότι κανείς δεν μπορεί να λατρεύει ούτε και τυπικά  τα είδωλα, επειδή και τέτοια λατρεία είναι μια παραίτηση από τον έναν Θεό, μόνο Ο  οποίος πρέπει να λατρεύεται. Οι Χριστιανοί αρνήθηκαν να ρίξουν ένα «άσκοπο» κομμάτι θυμιάματος στο βωμό του ειδώλου, ή ακόμη και να μην το πετάξουν, αλλά να αγοράσουν ένα πιστοποιητικό για αυτήν την πράξη (αυτό επίσης εφαρμόστηκε) και ταυτόχρονα να παραμείνουν Χριστιανοί. Οποιαδήποτε συμμετοχή στη θυσία, επίσημη ή όχι, είναι άρνηση του Χριστού. Και οι Χριστιανοί αποδέχονταν τα σκληρά βασανιστήρια και τον θάνατο, αλλά δεν αρνούνταν.

Στην δική μας εποχή ένα τέτοιο σύμβολο άρνησης του Χριστού, κατά πάσα πιθανότητα, είναι η αναγνώριση των δικαιωμάτων των σοδομιστών. Για να το καταλάβουμε αυτό, πρέπει να προσέξουμε πώς αντιμετωπίζεται η ομοφυλοφιλία από τη σύγχρονη επιστήμη και την κοινή γνώμη.

ΛΟΑΤ και κοινωνία: από «αδιανόητο» σε «τρέχον πρότυπο»

Μέχρι τις 17 Μαΐου 1990, σύμφωνα με τη Διεθνή Ταξινόμηση Νοσημάτων του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, η ομοφυλοφιλία αναγνωριζόταν ως ψυχοσεξουαλική ασθένεια και είχε τον αριθμό 302.0. Μετά από αυτό αποκλείστηκε από τον κατάλογο ασθενειών της ΠΟΥ. Το 1994, η ομοφυλοφιλία δεν θεωρήθηκε πλέον ασθένεια στη Μεγάλη Βρετανία, το 1995 - στην Ιαπωνία, το 1999 - στη Ρωσία, το 2001 - στην Κίνα κ.λπ. Όμως η λεγόμενη αποθετοποίηση της ομοφυλοφιλίας ξεκίνησε πολύ νωρίτερα. Ενώ μια δημοσκόπηση του Αμερικανικού Ψυχιατρικού Συλλόγου του 1978 έδειξε ότι το 68% των ψυχιάτρων θεωρούσε την ομοφυλοφιλία ως παθολογία, μια παρόμοια έρευνα που πραγματοποιήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1990 έδειξε ότι μόνο τρεις στους 198 ερωτηθέντες θεώρησαν ότι η ομοφυλοφιλία ήταν ασθένεια. Ο πιο διάσημος Σοβιετικός και Ρώσος σεξολόγος Ιγκόρ Κον έγραψε στο άρθρο του «Για την ομαλοποίηση της ομοφυλοφιλίας»: «Η κατάργηση της διάγνωσης δεν είναι μόνο πολιτικές εκτιμήσεις, αλλά βαθιές αλλαγές στην κατανόηση της φύσης της σεξουαλικότητας, της σεξουαλικής υγείας και της ίδιας της φιλοσοφίας της ιατρικής».

До 17 мая 1990 г. согласно Международной классификации болезней Всемирной организации здравоохранения, гомосексуальность признавалась психосексуальным заболеванием

Σήμερα, η επίσημη ιατρική θεωρεί ότι η ομοφυλοφιλία είναι εντελώς φυσιολογική, μόνο αναγνωρίζεται σαν παθολογία η ψυχολογική δυσφορία που μπορεί να βιώσει ένα τέτοιο άτομο. Με λίγες εξαιρέσεις, οι επιστήμονες συμφωνούν ότι η ομοφυλοφιλία είναι εντελώς φυσιολογική, επιπλέον, μπορεί να είναι συγγενής ή να προκαλείται από ορμονικά και άλλα χαρακτηριστικά του ανθρώπινου σώματος. Από περίπου τη δεκαετία του '80, οι επιστήμονες αναζητούν ενεργά το "γονίδιο gay" και πιθανότατα θα το "βρουν", επειδή οι άνθρωποι που χρηματοδοτούν τέτοια έρευνα το θέλουν πραγματικά. Ένα από τα κύρια επιχειρήματα για την αναγνώριση της «ομαλότητας» της σοδομίας είναι το γεγονός ότι η ομοφυλοφιλική συμπεριφορά παρατηρείται σε περίπου 500 είδη εκπροσώπων του ζωικού κόσμου.

Η κοινή γνώμη έχει επίσης αλλάξει απολύτως. Αν στο παρελθόν η ομοφυλοφιλία ήταν ένα επαίσχυντο και καταδικασμένο φαινόμενο, τώρα αναγνωρίζεται όχι μόνο σαν φυσιολογικό αλλά ακόμη και σαν μοντέρνο, και στους ανθρώπους παραδοσιακού προσανατολισμού επιβάλλουν σύμπλεγμα ενοχής  μπροστά τους ΛΟΑΤ ανθρώπους για την ταπείνωση που υπέστησαν στο παρελθόν.

Ταυτόχρονα, κανείς δεν θα αρνηθεί ότι οι Αγίες Γραφές έχουν μια εξαιρετικά αρνητική στάση απέναντι στη σοδομία. Για παράδειγμα ας δούμε μερικά αποσπάσματα: «Δεν πρέπει να πλαγιάσεις με άντρα όπως πλαγιάζεις με γυναίκα, είναι βδελυρό» (Λευ 18:22), «Αν κάποιος συνευρεθεί με άντρα όπως συνευρίσκεται με γυναίκα, διαπράττουν και οι δύο πράξη βδελυρή. Πρέπει εξάπαντος να θανατωθούν και θα είναι οι ίδιοι υπεύθυνοι για το θάνατό τους» (Λευ 20:13). Αναφερόμενος, λοιπόν, ο απόστολος Παύλος στους ασεβείς εθνικούς λέει και τα εξής: «Διό και παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εν ταις απιθυμίαις των καρδιών αυτών εις ακαθαρσίαν του ατιμάζεσθαι τα σώματα αυτών εν αυτοίς, οίτινες μετήλλαξαν την αλήθειαν του Θεού εν τω ψεύδει, και εσεβάσθησαν και ελάτρευσαν τη κτίσει παρά τον κτίσαντα, ός έστιν ευλογητός εις τους αιώνας· αμήν.  Διά τούτο παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις πάθη ατιμίας· αί τε γάρ θήλειαι αυτών μετήλλαξαν την φυσικήν χρήσιν εις την παρά φύσιν, ομοίως δε και οι άρσενες αφέντες την φυσικήν χρήσιν της θηλείας εξεκαύθησαν εν τη ορέξει αυτών εις αλλήλους, αρσένες εν άρσενι την ασχημοσύνην κατεργαζόμενοι και την αντιμισθίαν ήν έδει της πλάνης αυτών εν εαυτοίς απολαμβάνοντες» (΄Ρωμ. ά, 24-27). Σύμφωνα με τις Αγίες Γραφές, η Εκκλησία αναγνωρίζει επίσης τη σοδομία ως θανάσιμη αμαρτία.

Тώρα η ομοφυλοφιλία αναγνωρίζεται όχι μόνο σαν φυσιολογικό αλλά ακόμη και σαν μοντέρνο, και στους ανθρώπους παραδοσιακού προσανατολισμού επιβάλλουν σύμπλεγμα ενοχής  μπροστά τους ΛΟΑΤ ανθρώπους

Για την Εκκλησία, η σοδομία είναι αμαρτία, για την κοινωνία είναι κανονικό

Έτσι, προκύπτει μια διχογνωμία: αφενός, η Εκκλησία καταδικάζει τη σοδομία ως αμαρτία και, αφετέρου, στην κοινωνία επιβάλλεται η πεποίθηση ότι δεν είναι υπεύθυνοι οι σοδομιστές για το γεγονός ότι αυτοί είναι τέτοιοι. Φταίνε τα γονίδια, οι ορμόνες, ο υποθάλαμος (το μέρος του εγκεφάλου που είναι υπεύθυνο για τη σεξουαλική συμπεριφορά) κτλ. Τελικά, όλη αυτή η συλλογιστική οδηγεί στο γεγονός ότι υποτίθεται πως ο Θεός δημιούργησε τους σοδομιστές έτσι. Τότε γιατί ο Θεός τους καταδικάζει αυστηρά στις Αγίες Γραφές: «Ή δεν γνωρίζετε ότι <…> ουτε αρσενοκοίται <…> θα κληρονομήσουν βασιλείαν Θεού (Α Κορ. 6: 9,10).

Υπάρχουν δύο έξοδοι από αυτήν τη διχογνωμία: είτε να αναγνωρίσουμε τον Θεό ως σκληρό και ανυπόμονο, που δημιουργεί ανθρώπους για να τους στείλει σε αιώνιο βασανισμό αργότερα, ή να παραδεχτεί ότι οι Αγίες Γραφές δεν είναι τόσο ιερές και πρέπει να αναθεωρηθούν λαμβάνοντας υπόψη τα «επιτεύγματα» της σύγχρονης επιστήμης. Αυτή είναι η παγίδα για τους Χριστιανούς. Κατά κάποιο τρόπο, αυτό είναι παρόμοιο με το ερώτημα που τέθηκε στον Κύριο Ιησού Χριστό: «Και αφού επερίμεναν κατάλληλον ευκαιρίαν, έστειλαν βαλτούς ανθρώπους των, που υπεκρίνοντο ότι είναι δίκαιοι, δια να αποσπάσουν από αυτόν κάποιον ενοχοποιητικόν η παρεξηγήσιμον λόγον, ώστε να τον παραδώσουν εις την αρχήν και εξουσίαν του ηγεμόνος. Και, λοιπόν, τον ηρώτησαν λέγοντες· “διδάσκαλε, γνωρίζομεν, ότι ορθά και σωστά λέγεις και διδάσκεις και δεν λαμβάνεις υπ' όψιν σου πρόσωπα ανθρώπων, αλλά, στηριζόμενος εις την αλήθειαν, διδάσκεις πάντοτε τον δρόμον του Θεού. Σε παρακαλούμεν, λοιπόν να μας δώσης μίαν συμβουλήν. Επιτρέπεται εις ημάς, που ήμεθα ο εκλεκτός λαός του Θεού, να δίνωμεν φόρον στον Καίσαρα η όχι;” Εκατάλαβε πολύ καλά ο Κυριος την πανουργίαν αυτών και τους είπε· “διατί με ερωτάτε με δολιότητα και θέλετε να με συλλάβετε εις παγίδαν; Δείξατέ μου ένα δηνάριον· ποίου την εικόνα και την επιγραφήν έχει;” Εκείνοι απεκρίθησαν και είπαν “του Καίσαρος”. Αυτός τότε τους είπε· “δώστε, λοιπόν, πίσω στον Καίσαρα, αυτά που ανήκουν στον Καίσαρα, πληρώσατε φόρον στον Καίσαρα, του οποίου τα νομίσματα χρησιμοποιείτε εις τας συναλλαγάς σας και δηλώνετε έτσι, ότι ευρίσκεσθε υπό την εξουσίαν και προστασίαν του. Δώστε όμως και στον Θεόν αυτά που ανήκουν στον Θεόν, ολόκληρον τον εαυτόν σας με αγάπην και υποταγήν εις εκείνον”. Και δεν ημπόρεσαν να του αποσπάσουν εμπρός στον λαόν κανένα ενοχοποιητικόν λόγον. Και γεμάτοι θαυμασμόν δια την αποστομωτικήν απάντησίν του, έκλεισαν το στόμα των» (Λουκ. 20: 20 – 26).

Υπάρχουν δύο έξοδοι από αυτήν τη διχογνωμία: είτε να αναγνωρίσουμε τον Θεό ως σκληρό και ανυπόμονο, που δημιουργεί ανθρώπους για να τους στείλει σε αιώνιο βασανισμό αργότερα, ή να παραδεχτεί ότι οι Αγίες Γραφές δεν είναι τόσο ιερές και πρέπει να αναθεωρηθούν λαμβάνοντας υπόψη τα «επιτεύγματα» της σύγχρονης επιστήμης.

Η παραπάνω διχογνωμία επιλύεται με αυτόν τον τρόπο: ζούμε σε έναν έκπτωτο κόσμο όπου η αμαρτία έχει διαστρέψει τόσο την ανθρώπινη φύση όσο και τη φύση μας γενικά και αυτό, παρεμπιπτόντως, εξηγεί επίσης την ομοφυλοφιλία των ζώων. «Μέσω ενός ανθρώπου μπήκε στον κόσμο η αμαρτία και μέσω της αμαρτίας ο θάνατος. Έτσι εξαπλώθηκε ο θάνατος σ’ όλους τους ανθρώπους, γιατί όλοι αμάρτησαν» (Προς Ρωμαίους 5:12). Ο άνθρωπος έχει γίνει γενικά «άνετος με την αμαρτία». Αλλά ο Θεός ουδόλως στερούσε τον άνθρωπο από την ελεύθερη θέλησή του. Ο άνθρωπος μπορεί να υποταχθεί στην αμαρτία ή μπορεί να έχει εξουσία πάνω από αυτήν: «…το κακόν είναι εις την εξουσίαν σου και δύνασαι αν θέλης να το νικήσης» (Γεν. 4,7) - ο Κύριος μίλησε στον Κάιν όταν μόνο σκόπευε να σκοτώσει τον αδερφό του.

Για παράδειγμα, οι επιστήμονες γνωρίζουν όχι ένα, αλλά 29 γονίδια που είναι υπεύθυνα για την ανάπτυξη του αλκοολισμού. Αλλά αυτό δεν σημαίνει καθόλου ότι οι φορείς αυτών των γονιδίων θα γίνουν αναγκαστικά αλκοολικοί. Η Svetlana Borinskaya, ερευνητής στο Ινστιτούτο Γενικής Γενετικής της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών, είπε σε μία από τις συνεντεύξεις της: «Τώρα γνωρίζουμε ήδη ότι ένα άτομο μπορεί να πάρει γονίδια από τους γονείς του που είναι υπεύθυνα για την ανάπτυξη του αλκοολισμού, αλλά η πιθανότητα το να γίνει αλκοολικός είναι 50%. Πρέπει να θυμόμαστε ότι η φύση μας δίνει ελευθερία επιλογής». Ο Θεός αφήνει πάντα τον άνθρωπο ελεύθερο να επιλέγει μεταξύ αμαρτίας και τήρησης των εντολών. Εάν ένα άτομο έχει γενετική ή κάποια άλλη προδιάθεση για οποιαδήποτε αμαρτία, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει ελεύθερη βούληση. Αυτό σημαίνει ότι θα χρειαστεί περισσότερη βοήθεια από τον Θεό για την καταπολέμηση αυτής της αμαρτίας και η ανταμοιβή στον ουρανό για μια τέτοια νίκη θα είναι επίσης μεγαλύτερη.

Αλλά στον σύγχρονο κόσμο δεν είναι συνηθισμένο να μιλάμε για την αμαρτία της ανθρώπινης φύσης. Αντίθετα, ο άνθρωπος στην παρούσα έκπτωτη του κατάσταση αναγνωρίζεται ως το κριτήριο όλων των πραγμάτων. «Ένα άτομο, η ζωή και η υγεία του, η τιμή και η αξιοπρέπεια, το απαραβίαστο και η ασφάλειά του αναγνωρίζονται στην Ουκρανία ως η υψηλότερη κοινωνική αξία» (Άρθρο 3 του Συντάγματος της Ουκρανίας). Και αν η αμαρτία ενός ατόμου αφαιρεθεί από αγκύλες, και αναγνωρίζεται ως «η υψηλότερη αξία», τότε βρισκόμαστε παγιδευμένοι στην παραπάνω διχογνωμία.

Οι διαμαρτυρόμενοι έχουν από καιρό αναγνωρίσει τα δικαιώματα των ΛΟΑΤ ανθρώπων, τώρα οι Καθολικοί έχουν ακολουθήσει αυτό το δρόμο. Αλλά ούτε οι μεν ούτε οι δε είναι έτοιμοι να αναγνωρίσουν τον Θεό ως σκληρό και ανελέητο. Αυτό σημαίνει ότι παραμένει η δεύτερη επιλογή - να διορθωθεί η Βίβλος. Αλλά αυτό συνεπάγεται απλώς καταστροφικές συνέπειες για τον Χριστιανισμό.

Οι συνέπειες της «προσαρμογής» της Βίβλου στις προσδοκίες της κοινωνίας

Πρώτον, εάν η Βίβλος είναι «λάθος» στην καταδίκη της ομοφυλοφιλίας, τότε μπορεί να είναι λάθος και σε άλλα θέματα. Κατά συνέπεια, η εξουσία της Γραφής ως αποκάλυψης του Θεού στους ανθρώπους καταστρέφεται. Έχοντας «διορθώσει» τη Βίβλο μία φορά, οι άνθρωποι θα τη διορθώσουν ξανά και ξανά, προσαρμόζοντάς την στις αμαρτίες τους. Η Βίβλος ως ο λόγος του Θεού θα εξαφανιστεί. Θα προκύψει η κατάσταση για την οποία προέβλεψε ο Άμος: «έρχονται ημέρες, λέει ο Κύριος ο Θεός, και θα στείλω πείνα επάνω στη γη· όχι πείνα ψωμιού ούτε δίψα νερού, αλλά ακρόασης των λόγων τού Κυρίου. Και θα περιπλανιούνται από θάλασσα σε θάλασσα, και θα περιτρέχουν από τον βορρά μέχρι την ανατολή, ζητώντας τον λόγο τού Κυρίου· και δεν θα βρουν» ('Αμ. 8:11-12).

Δεύτερον, η Αγία Γραφή γράφεται από τους προφήτες (Παλαιά Διαθήκη) και τους αποστόλους (Καινή). Και στη Θρησκεία υπάρχουν οι ακόλουθες λέξεις: «Πιστεύω <...> στο Άγιο Πνεύμα <…> που μίλησε με τους προφήτες». Δηλαδή, ομολογούμε ότι το Άγιο Πνεύμα μίλησε μέσω των προφητών και μετά μέσω των αποστόλων. Αναγνωρίζοντας την «πλάνη» της Γραφής, με αυτόν τον τρόπο αρνούμαστε το έργο του Αγίου Πνεύματος στην Εκκλησία, τόσο της Παλαιάς Διαθήκης όσο και της Καινής Διαθήκης. Και αν το Άγιο Πνεύμα δεν είναι στην Εκκλησία, τότε ποιος εκτελεί τα Μυστήρια, ποιος συγχωρεί τις αμαρτίες, ποιος μας κάνει να συμμετέχουμε στο Σώμα και στο Αίμα του Χριστού; Εάν το Άγιο Πνεύμα δεν υπάρχει στην Εκκλησία, τότε «η πίστη μας είναι μάταια», καθώς και «... και αν ο Χριστός δεν ανέστη, μάταιον  άρα είναι το κήρυγμα ημών, μάταια δε και η πίστις σας» (Προς Κορ. Α 15:14).

Έτσι, η αναγνώριση των δικαιωμάτων των ΛΟΑΤ δεν είναι κάποιο είδος «οικονομίας» και δεν είναι «αγάπη» προς τους σοδομιστές, αυτή είναι η πιο πραγματική παραίτηση του χριστιανισμού, αυτό είναι το κομμάτι του θυμιάματος που μας προσκαλούν, ακόμη και επίσημα, με οποιονδήποτε τρόπο, να το ρίξουμε σε έναν βωμό ειδώλων, και το οποίο δεν πρέπει κανείς να πετάξει ποτέ. Επειδή είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι, είτε συμφωνούμε στις καρδιές μας με αυτό είτε όχι, ενεργώντας έτσι διαπράττουμε την παραίτηση.