Πώς οι αρχές χρησιμοποιούν τον στρατό για τον πόλεμο στα μετόπισθεν
Τον τελευταίο καιρό, έχουμε γίνει συχνά μάρτυρες πώς άνθρωποι με στρατιωτική στολή έρχονται να καταλάβουν τις εκκλησίες της UOC. Ποιοι είναι αυτοί, γιατί συμβαίνει αυτό και τι θα συμβεί στη συνέχεια;
Στις 20 Νοεμβρίου 2023, ολόκληρη η Ουκρανία (και όχι μόνο) συγκλονίστηκε από τα βίντεο από το Τσερκάσι, όπου άνθρωποι με στρατιωτικές στολές οργάνωσαν σφαγή, καταλαμβάνοντας τη Μονή της Γεννήσεως της Θεοτόκου της UOC. Και τα βίντεο όπου ο στρατός ξυλοκοπεί ιερείς, καταλαμβάνοντας μια ορθόδοξη εκκλησία, φαίνονται εντελώς παράλογα. Πώς μπορεί ο στρατός, αντί να υπερασπίζεται την πατρίδα στο μέτωπο, να εμπλέκεται σε ληστείες στα μετόπισθεν;
Και η υπόθεση στο Τσερκάσι είναι μια ευκαιρία να τεθεί το πρόβλημα καθώς άνθρωποι με στρατιωτική στολή, ίσως οι πιο σεβαστοί στην ουκρανική κοινωνία, συμμετέχουν σε τέτοιες «ασεβείς» ενέργειες.
Από την αρχή του πολέμου, πολλές εκατοντάδες εκκλησίες έχουν ήδη καταληφθεί. Και σε πολλές περιπτώσεις, μαζί με μια χούφτα κατοίκων της περιοχής - εκπρόσωποι της εδαφικής κοινότητας ή της OCU, άνθρωποι με καμουφλάζ συμμετείχαν σε κατασχέσεις επιδρομέων. Αλλά, αν νωρίτερα ήταν μέρη της «εδαφικής άμυνας», τώρα βλέπουμε όλο και περισσότερο στρατιώτες του ουκρανικού στρατού κάτω από τις εκκλησίες της UOC. Έχει κανείς την εντύπωση ότι τους τελευταίους μήνες, οι Ένοπλες Δυνάμεις της Ουκρανίας συμμετέχουν όλο και περισσότερο στον αγώνα κατά της Εκκλησίας. Γιατί και ποιος το κάνει; Ας το αναλύσουμε.
Η πρώτη, πιο ηχηρή περίπτωση με την κατάληψη ορθόδοξου ναού με την άμεση συμμετοχή ανθρώπων με στρατιωτική στολή συνέβη τον Μάρτιο του 2022 στην περιοχή Τσερκάσι, στην πόλη Σμίλα. Στη συνέχεια, ένα πλήθος ένοπλων ανθρώπων πέταξε κυριολεκτικά τον ιερέα έξω από την Εκκλησία Μεσολάβησης της UOC.
Τον Ιούνιο του 2023, ένας ιερέας της OCU με το διακριτικό «Μάγος» κατέλαβε τις εκκλησίες της ΑγίαςΤριάδας και της Κοιμήσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου κατευθείαν με τη βοήθεια των «αδερφών» του - ατόμων με στολή. Το βράδυ ήρθαν με ηλεκτρονικά πριόνια και λοστούς, πρώτα στον ναό ΑγίαςΤριάδας, μετά στον ναό Κοιμήσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου. Τον Νοέμβριο του ίδιου έτους, δηλαδή πολύ πρόσφατα, ο Μάγος επιβεβαίωσε ότι ο ναός στο Περεγιάσλαβ καταλήφθηκε χωρίς τη συμμετοχή των κατοίκων της περιοχής. Αν δηλαδή δεν επιλέχθηκε από τακτικούς στρατιωτικούς, τότε από κάποιους που παρίστανε τους ίδιους.
Στις 11 Νοεμβρίου 2023, στο χωριό Λουγ, στην περιοχή Ρίχιβ στην Υπερκαρπάθια, άνθρωποι με στρατιωτική στολή ήρθαν στον ναό της UOC. Ένας από αυτούς επιτέθηκε σε μια έγκυο ενορίτισσα της Εκκλησίας του Αγίου Πνεύματος της UOC και σε έναν ιερέα. Στο σιρίτι αυτού του ανθρώπου γραφόταν ότι ήταν ένας «λοχίας-ταγματάρχης» από του «12ου χωριστού ορεινού τάγματος εφόδου». Ταυτόχρονα, η αστυνομία, που στεκόταν κοντά, δεν έκανε τίποτα, αλλά απλώς προσφέρθηκε να γράψει μια δήλωση.
Την ίδια μέρα, στο χωριό Τσετσελιέβκα, στην επαρχία της Αλεξάνδρειας, άγνωστοι με καμουφλάζ και μπαλακλάβες έσπασαν τις πόρτες και κατέλαβαν την εκκλησία Μεσολάβησης της UOC. Αυτόπτες μάρτυρες ισχυρίζονται ότι μεταξύ των επιδρομέων ήταν εκπρόσωποι της αστυνομίας και της SBU.
Και αν στο Λουγ ήταν δυνατόν να πούμε ότι οι άνθρωποι με στρατιωτική στολή ήταν εκπρόσωποι μιας εταιρείας ασφαλείας, και στην Τσετσελιέβκα - υπάλληλοι της SBU, τότε δεν μπορεί να ειπωθεί το ίδιο για την κατάσταση στο Λαντίζιν. Το γεγονός είναι ότι στις 12 Νοεμβρίου, ο στρατός, στη μοναδική ημέρα ρεπό του, οδηγήθηκε σε μια συνάντηση για τη μεταφορά της Εκκλησίας του Καζάν στην OCU. Το 2011, αυτή η εκκλησία μεταβιβάστηκε στην ιδιοκτησία της θρησκευτικής κοινότητας και είναι σαφές ότι οι στρατιωτικοί που ήρθαν εκεί για να «ψηφίσουν» δεν είχαν καμία σχέση ούτε με την εκκλησία ούτε με την κοινότητα. Δεν έχει σημασία αν παραγγέλθηκαν ή ήρθαν να «μεταφράσουν» τον εαυτό τους. Επειδή σε κάθε περίπτωση, οι ενέργειές τους μπορούν να χαρακτηριστούν ως έγκλημα.
Αλλά η πιο σκανδαλώδης περίπτωση (από αυτές που συνέβησαν πρόσφατα) είναι, φυσικά, η κατάληψη του μοναστηριού της UOC στο Τσερκάσι. Ένα άτομο με σπασμένο σαγόνι, χτυπημένοι ενορίτες, ένα μπλοκαρισμένο νοσοκομείο – και όλα αυτά υπό την κάλυψη καμουφλάζ.
Στο Τσερκάσι, όπως και στα προηγούμενα παραδείγματα, βλέπουμε ότι η στρατιωτική στολή (ή ο ίδιος ο στρατός) χρησιμοποιείται στον αγώνα κατά της Εκκλησίας.
Είναι σαφές γιατί συμβαίνει αυτό. Οι αρχές δεν απολαμβάνουν πλέον την ίδια εμπιστοσύνη του λαού όπως στην αρχή του πολέμου. Στο πλαίσιο των σκανδάλων διαφθοράς, των τακτικών συλλήψεων αξιωματούχων για κλοπές και δωροδοκία, ο μόνος θεσμός που ο λαός εξακολουθεί να εμπιστεύεται είναι ο στρατός, οι Ένοπλες Δυνάμεις της Ουκρανίας. Ναι, υπάρχουν προβλήματα διαφθοράς και εκεί, αλλά ο στρατός εξακολουθεί να είναι ο ηγέτης της εμπιστοσύνης του κοινού. Απλά επειδή σχεδόν κάθε Ουκρανός έχει συγγενείς και γνωστούς που υπερασπίζονται τη χώρα στο μέτωπο, πεθαίνουν ή τραυματίζονται. Και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η χρήση του στρατού στον αγώνα κατά της Εκκλησίας φαίνεται ιδιαίτερα κυνική και αηδιαστική. Ακόμα πιο αηδιαστικές είναι οι καταστάσεις όταν ισχυροί, αθλητικοί τύποι, φορώντας στρατιωτικές στολές, έρχονται να χτυπήσουν ιερείς και γιαγιάδες και φωνάζουν μόνο από αδυναμία. Εξάλλου, η αστυνομία είναι στο πλευρό των ληστών.
Είναι σαφές ότι αυτοί οι άνθρωποι έρχονται στις εκκλησίες της UOC όχι επειδή ξαφνικά έχουν την επιθυμία να προσευχηθούν στον Θεό. Αυτοί, ή εκείνοι που τους έστειλαν, χρησιμοποιούν απλώς στρατιωτικές στολές ως «εγγύηση ασυλίας», υπολογίζοντας εύλογα στο γεγονός ότι κανείς δεν θα σταματήσει τον στρατό.
Ο βουλευτής Αρτέμ Ντμιτρούκ το θέτει ως εξής: «Όταν ένας ληστής, που διαπράττει ένα έγκλημα, φοράει στρατιωτική στολή, δεν σημαίνει ότι έχει γίνει αυτόματα καλός άνθρωπος. Όχι, είναι απλώς ένας ληστής που φοράει στολή».
Σε άλλο σημείο, ο βουλευτής έγραψε ότι «σήμερα, που τα καλύτερα παιδιά της Ουκρανίας πληρώνουν με την υγεία και τη ζωή τους για την ελευθερία και την ανεξαρτησία μας, υγιείς και ισχυροί επιδρομείς επέλεξαν το δρόμο της ληστείας. Είναι οπλισμένοι και ένστολοι, αλλά πολεμούν εναντίον του ίδιου του λαού τους. Υποστηρίζονται από τις αρχές. Επιπλέον, τους έδωσε εγγυήσεις ασυλίας και ανεκτικότητας».
Και έχει δίκιο. Επιπλέον, το πρόβλημα δεν είναι μόνο ότι οι αρχές χρησιμοποιούν την εξουσία του στρατού για τους βρώμικους, ανοιχτά ληστρικούς σκοπούς τους. Το πρόβλημα είναι ότι με τις «εκκλησιαστικές» δραστηριότητές της, ταπεινώνει τον στρατό μας. Και αυτό δεν είναι απλώς μια εικασία.
Πιο πρόσφατα, για τον 69χρονο ηγούμενο του καθεδρικού ναού του Ούζγοροντ Ντμιτρό Σίντορ εξέδωσαν κλήτευση στον στρατό. Και αυτή δεν είναι η πρώτη και όχι η μόνη τέτοια περίπτωση. Οι αρχές απειλούν συνεχώς τους υπερασπιστές των Ορθοδόξων Εκκλησιών με κινητοποίηση στις Ένοπλες Δυνάμεις της Ουκρανίας (θυμηθείτε τη θρησκευτική πομπή στο Ποτσαίφ και πολλές άλλες περιπτώσεις). Σήμερα, χάρη στις προσπάθειες των κυβερνώντων, η κλήτευση στον στρατό έχει μετατραπεί σε μελανό σημείο. Αλλά μια τέτοια προσέγγιση στη στρατιωτική θητεία είναι μια κατάφωρη δυσφήμιση των ενόπλων δυνάμεων, οι οποίες μετατρέπονται σε κάποιο είδος ποινικού τάγματος. Συχνά αποδεικνύεται ότι αν δεν μπορούν να σε βάλουν στη φυλακή, σε στέλνουν στον στρατό.
Γιατί γίνεται αυτό; Επειδή οι αρχές καταλαβαίνουν ότι οι άνθρωποι δεν ήταν μαζί τους για μεγάλο χρονικό διάστημα. Όταν λείπουν λαμπρές νικές στο μέτωπο, μπορεί κανείς να χρησιμοποιεί τον στρατό για να «κερδίσει» τους πολίτες του. Και αυτή είναι μια εξαιρετικά επαίσχυντη και αποτυχημένη τακτική. Επειδή οι «γκρίζες μάζες» που σιωπούν σήμερα, βλέποντας τις διώξεις της Εκκλησίας, έχουν συγγενείς στο μέτωπο, μεταξύ των οποίων είναι ένας τεράστιος αριθμός πιστών.
Και όταν επιστρέψουν από τον πόλεμο, σίγουρα θα ρωτήσουν ποιος και πώς πολέμησε στα μετόπισθεν εναντίον των μητέρων και των αδελφών τους. Ποιος πολέμησε εναντίον των ναών.
