Τι θα συμβεί αν οι Λαύρες καταληφθούν από την OCU;
Ο Προκαθήμενος της OCU, Επιφάνιος Ντουμένκο δήλωσε ότι η Λαύρα των Σπηλαίων του Κιέβου και η Λαύρα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου του Ποτσάιβ θα έπρεπε να υπάγονται στην OCU
Την 24η Δεκεμβρίου 2020, ο Προκαθήμενος της OCU, Επιφάνιος Ντουμένκο, δήλωσε ότι η δομή του θα επιδιώξει να τεθεί η Λαύρα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου του Ποτσάιβ και η Λαύρα των Σπηλαίων του Κιέβου υπό τη δική του δικαιοδοσία.
Σύμφωνα με τον Προκαθήμενο της OCU, «εξαρτάται από το κράτος: να τις θέσει υπό τη δικαιοδοσία της OCU ή να μην τις θέσει. «Ταυτόχρονα, ο Ντουμένκο διαβεβαιώνει ότι η OCU δε στοχεύει «να υποκινήσει εχθρότητα και αντιπαράθεση για θρησκευτικούς λόγους», αλλά «επιδιώκει μόνο τη δικαιοσύνη και την ειρήνη».
Καταρχήν, τα λόγια ενός ατόμου, του οποίου η θρησκευτική δομή έχει καταλάβει περισσότερους από 120 ναούς της κανονικής Εκκλησίας με τη χρήση σωματικής βίας, ακούγονται όχι μόνο παράξενα αλλά και παράλογα, όταν σύμφωνα με τα οποία ισχυρίζεται ότι δε θέλει να υποκινήσει εχθρότητα. Αυτό είναι το ίδιο με το να ακούτε από έναν λύκο ότι δεν θέλει να είναι εχθρός με το αρνί, αλλά θέλει μόνο να το φάει.
Κατά δεύτερον, κάνοντας τέτοιες δηλώσεις, ο Ντουμένκο κατανοεί απόλυτα ότι δε θα οδηγήσουν σε κάτι καλό. Οι προσπάθειες για να μην τίθενται πλέον τα μοναστήρια υπό τη δικαιοδοσία της κανονικής Εκκλησίας θα προκαλέσουν αναμφίβολα την «υποκίνηση εχθρότητας και αντιπαράθεσης για θρησκευτικούς λόγους», δηλαδή αυτό ακριβώς που ισχυρίζεται ότι θέλει να αποφύγει η OCU. Επιπλέον, αυτά τα λόγια δεν είναι τίποτα λιγότερο από μια πρόκληση που αποσκοπεί στην υποκίνηση της διαθρησκευτικής αντιπαράθεσης.
Κατά τρίτον, δεν είναι η πρώτη φορά και δεν είναι ο μόνος που μίλησε γι’ αυτό. Πριν από αρκετά χρόνια, ο Προκαθήμενος της UOC-KP, Φιλάρετος Ντενισένκο, ανέφερε παρόμοιες προθέσεις. Επιπλέον, αυτές οι ιδέες εκφράζονται με εκπληκτική επιμονή από δεξιούς ριζοσπάστες και διάφορους «πατριώτες», ενώ στη δεκαετία του '90 και το 2014 υπήρχαν ακόμη και προσπάθειες για την εφαρμογή τους.
Από την άλλη πλευρά, ο Προκαθήμενος της OCU, Σεργκέι Πέτροβιτς Ντουμένκο, μιλώντας για την υπαγωγή της Λαύρας της Κοιμήσεως της Θεοτόκου του Ποτσάιβ και της Λαύρας των Σπηλαίων του Κιέβου στην OCU, σιωπά για μια πολύ σημαντική πτυχή του ζητήματος, δηλαδή ποιοι θα κατοικήσουν σ’ αυτά τα δύο τεράστια μοναστήρια εάν τεθούν «ειρηνικά» υπό τη δικαιοδοσία της OCU; Με άλλα λόγια, έχει η δομή που βρίσκεται υπό την ηγεσία του Ντουμένκο, αρκετούς μοναχούς ώστε τα μοναστήρια να παραμείνουν μοναστήρια, αντί να μετατραπούν σε κάτι άγνωστο; Ας προσπαθήσουμε να απαντήσουμε σε αυτές τις δύο ερωτήσεις.
Πόσοι «μοναχοί» υπάρχουν στην OCU;
Την 15η Δεκεμβρίου 2020, ο Προκαθήμενος της OCU, Σεργκέι (Επιφάνιος) Ντουμένκο, μιλώντας στο «Συμβούλιο των Επισκόπων» της OCU, δήλωσε ότι η δομή του είναι ο μεγαλύτερος θρησκευτικός οργανισμός στην Ουκρανία. Αναλύσαμε λεπτομερώς όλα τα ψέματα αυτής της δήλωσης σε ένα από τα άρθρα, και μόλις πριν από λίγες ημέρες το Υπουργείο Πολιτισμού της Ουκρανίας επιβεβαίωσε ότι εμείς έχουμε δίκιο και ότι ο Ντουμένκο λέει ψέματα.
Σύμφωνα με τα στοιχεία του Υπουργείου Πολιτισμού της Ουκρανίας, που δημοσιεύθηκαν μετά από αίτημα των δημοσιογράφων του «Radio Svoboda», η UOC έχει σχεδόν διπλάσιες ενορίες σε σχέση με την OCU. Και αν ο Ντουμένκο ανέφερε μόνο έναν κατά προσέγγιση αριθμό κοινοτήτων που ανήκουν στη δομή του, το Υπουργείο Πολιτισμού της Ουκρανίας παρουσίασε αρκετά συγκεκριμένα στοιχεία.
Ταυτόχρονα, στην έκθεσή του για το έτος 2020, μιλώντας για τον κατά προσέγγιση αριθμό ενοριών, ιερέων και μοναστηριών (!) που ανήκουν στη δομή του, ο Προκαθήμενος της OCU αποκρύπτει τον αριθμό των μοναχών που ανήκουν στη θρησκευτική του οργάνωση. Και αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνει, καθώς το έτος 2019, δεν είχε πει λέξη για τον αριθμό των μοναχών που υπήρχαν στην OCU το έτος 2019. Γιατί;
Το γεγονός είναι ότι οι μοναχοί της OCU, σε αντίθεση με τις «ενορίες», είναι πολύ πιο εύκολο να μετρηθούν.
Πράγματι, σε γενικές γραμμές, μια ενορία μπορεί να καταχωρισθεί σε ένα επίσημο έγγραφο (για να γίνει αυτό πρέπει να συγκεντρωθούν 10 υπογραφές), αλλά στην πραγματικότητα μπορεί και να μην υπάρχει. Αλλά με τους «μοναχούς» είναι πολύ πιο δύσκολο να γίνει το ίδιο, ειδικά όταν υπάρχουν αρκετές δεκάδες από αυτούς. Και ενώ ο Επιφάνιος Ντουμένκο σιωπά για τους «μοναχούς» του, το Υπουργείο Πολιτισμού της Ουκρανίας παρουσιάζει συγκεκριμένα στοιχεία.
Στις αρχές του 2019, τη στιγμή της ενοποίησης της UAOC με την UOC-KP που δημιούργησε την OCU, το Υπουργείο Πολιτισμού της Ουκρανίας δημοσίευσε στοιχεία σχετικά με τον αριθμό των «μοναχών» που ανήκαν και στις δύο αυτές δομές.
Υπήρχαν 63 «μοναστήρια» που ανήκαν στην UOC-KP εκείνη την εποχή. Είχαν 230 «μοναχούς», δηλαδή κατά μέσο όρο αναλογούσαν 3,65 «μοναχοί» σε κάθε «μοναστήρι». Ωστόσο, όπως σημειώνεται στο δίκτυο, είναι αδύνατο να υπολογιστεί ο μέσος όρος του αριθμού των «αδελφών» των σχισματικών «μοναστηριών», επειδή κανείς δεν ζούσε σε κάποια από αυτά.
Στις αρχές του 2019 στην UOC-K υπήρχαν 63 «μοναστήρια» με τους 230 «μοναχούς». Κατά μέσο όρο αναλογούσαν 3,65 «μοναχοί» σε κάθε «μοναστήρι». Η UAOC είχε μόνο 18 «μοναχούς» σε 14 «μοναστήρια» σε ολόκληρη τη χώρα, δηλαδή κατά μέσο όρο αναλογούσαν 1,28 «μοναχοί» σε κάθε «μοναστήρι».
Για παράδειγμα, στην επαρχία του Τσερνίβτσι υπήρχαν 3 «μοναχοί» ανά 4 «μοναστήρια» της UOC-KP και στην επαρχία του Τερνόπιλ 5 «μοναχοί» ανά 6 «μοναστήρια». Και αυτό είναι ένα μικρό θαύμα. Διότι αν θεωρήσουμε ότι οι περισσότεροι από τους «αδελφούς» που έζησαν στα μοναστήρια του Αγίου Μιχαήλ με τους χρυσούς τρούλους και της Μονής Βυντουμπύτσκυ του Κιέβου, τότε μόνο λίγοι θα είναι διαθέσιμοι στις επαρχίες.
Η UAOC κινήθηκε στο ίδιο μοτίβο. Για παράδειγμα, μέχρι το 2019 ολόκληρη αυτή η δομή είχε μόνο 18 «μοναχούς» σε 14 «μοναστήρια» σε ολόκληρη τη χώρα, δηλαδή κατά μέσο όρο αναλογούσαν 1,28 «μοναχοί» σε κάθε «μοναστήρι». Ταυτόχρονα όμως, όπως και στην περίπτωση της UOC-KP, σε ορισμένα «μοναστήρια» δεν υπήρχαν καθόλου «μοναχοί». Για παράδειγμα, στην επαρχία του Τερνόπιλ υπάρχουν 5 «μοναστήρια» με 5 «μοναχούς» και στη Βίννιτσα 1 «μοναστήρι» με 0 «μοναχούς».
Συνολικά, τη στιγμή της συγχώνευσης της UOC-KP με την UAOC που δημιούργησε την OCU, έπρεπε να υπάρχουν 81 μοναστήρια στη νέα δομή (ο Ντουμένκο είπε «περίπου 80») και 248 «μοναχοί» (ο Ντουμένκο έμεινε σιωπηλός γι’ αυτό). Ο μέσος πληθυσμός των «μοναστηριών» της OCU είναι 3,1 «μοναχοί». Επιπλέον, αν λάβουμε υπόψη ότι ένα μέρος των κληρικών του Ντουμένκο «επιστρέφει» αργά αργά πίσω στον Φιλάρετο, τότε τα αριθμητικά στοιχεία που δόθηκαν και αφορούν σε 248 «μοναχούς» μπορεί να αποδειχθούν ακόμη και υπερβολικά.
Ταυτόχρονα, ακόμη και αν δεν υπολογίζουμε τις πρόσφατες χειροτονίες μοναχών, που πραγματοποιήθηκαν κατά την περίοδο μεταξύ της 15ης Δεκεμβρίου 2020 και της 4ης Ιανουαρίου 2021 (τη στιγμή της σύνταξης του παρόντος άρθρου), η UOC αριθμεί 255 μοναστήρια με 4.548 μοναχούς.
Ως εκ τούτου, μπορεί κανείς να κατανοήσει τη σιωπή σχετικά με τον αριθμό των «μοναχών», στις εκθέσεις του Επιφανίου Ντουμένκο, διότι, το να προσδιορίσει αριθμητικά σε 248 τους «μοναχούς» της OCU όταν η UOC προσδιορίζει αριθμητικά τους μοναχούς της σε 4.548 είναι κάπως ντροπιαστικό, έτσι δεν είναι;
Ο μέσος πληθυσμός των «μοναστηριών» της OCU είναι 3,1 «μοναχοί».
Τι συμβαίνει στα «μοναστήρια» της OCU;
Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι ο Προκαθήμενος της OCU, Επιφάνιος Ντουμένκο δεν ντρέπεται να πει ότι είναι απαραίτητο η Λαύρα των Σπηλαίων του Κιέβου και η Λαύρα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου του Ποτσάιβ να τεθούν υπό τη δικαιοδοσία της OCU και να πάψουν να ανήκουν στην UOC, παρόλο που η τελευταία αριθμεί πολύ περισσότερους μοναχούς από ολόκληρη την OCU. Είναι σαφές ότι η οργάνωση του Ντουμένκο απλά δεν μπορεί να επανδρώσει αυτά τα δύο τεράστια μοναστήρια με «μοναχούς». Τι θα συμβεί στις Λαύρες, εάν τελικά τεθούν «ειρηνικά» υπό τη δικαιοδοσία της OCU;
Για να απαντήσουμε σε αυτήν την ερώτηση, ας ρίξουμε μια ματιά σε τρία παραδείγματα που δείχνουν τι συμβαίνει σε μερικά από τα «μοναστήρια» της δομής που βρίσκεται υπό την ηγεσία του Ντουμένκο.
1ο παράδειγμα: Ιερά Μονή Αγίου Θεοδοσίου.
Πώς είναι η «πνευματική ζωή» στα μοναστήρια της OCU μπορεί να γίνει κατανοητό από το παράδειγμα της Ιεράς Μονής Αγίου Θεοδοσίου, που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από τη Λαύρα των Σπηλαίων του Κιέβου. Αυτό το μοναστήρι προσαρτήθηκε στη UOC-KP το 1992. Πριν από την αποκατάσταση της Μονής του Αγίου Μιχαήλ με τους χρυσούς τρούλους, βρίσκονταν εδώ τα διοικητικά όργανα της UOC-KP. Μετά το «Συμβούλιο Ενοποίησης» της 15ης Δεκεμβρίου 2018, το μοναστήρι τέθηκε υπό τη δικαιοδοσία της OCU και από την 20η Ιουνίου 2019, υπάγεται άμεσα στη δομή του Επιφανίου Ντουμένκο. Δηλαδή, η Ιερά Μονή Αγίου Θεοδοσίου απέχει πολύ από το να είναι η τελευταία και η πιο απόμακρη μονή. Τι συνέβαινε όμως πίσω από τα τείχη αυτού του μοναστηριού; Οι ίδιοι οι πιστοί της OCU γράφουν γι’ αυτό. Έχουν τον λόγο.
«Ο νεαρός και φιλόδοξος Αρχιμανδρίτης Μακάριος, που ήταν θλιμμένος στη Μονή του Αγίου Μιχαήλ με τους χρυσούς τρούλους, έγινε Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Αγίου Θεοδοσίου το 2013. Έκτοτε, ξεκίνησε μια πορεία για να επιβάλει τη δική του προσωπική, απεριόριστη εξουσία στο μοναστήρι, το οποίο και μετέτρεψε στην ουσία, σε δική του ενορία, από την οποία τρέφεται «και ολόκληρο το σπίτι του». Στο ξενοδοχειακό κτήριο του μοναστηριού, όπου υπάρχουν τουλάχιστον 30 δωμάτια που θα μπορούσαν να δεχτούν προσκυνητές από όλο τον κόσμο, συστηματικά δεν υπάρχουν «κενές θέσεις». Αντ’ αυτού, ζει εκεί ένας μεγάλος αριθμός αγνώστων πολιτών και οικογενειών με μικρά παιδιά, τους οποίους οι ντόπιοι μοναχοί αναγνωρίζουν ως συμπατριώτες του Ηγουμένου Μακαρίου από το χωριό Λούκοφ της Επαρχίας του Λβιβ. Αυτοί είναι πολύ περισσότεροι από τους μοναχούς.
Οι «αδελφοί» δεν είναι παρόντες στη Θεία Λειτουργία, η πρωινή προσευχή γίνεται από έναν αναγνώστη και έναν ιερέα, και δεν υπάρχει καθόλου βραδινή προσευχή. Το μοναστήρι φιλοξενεί σήμερα έξι μοναχούς, δύο από τους οποίους είναι ηλικιωμένοι και δεν υπηρετούν ούτε μία φορά την εβδομάδα.
Верующие ПЦУ о Феодосиевском монастыре ПЦУ
Οι «αδελφοί» δεν είναι παρόντες στη Θεία Λειτουργία, η πρωινή προσευχή γίνεται από έναν αναγνώστη και έναν ιερέα, και δεν υπάρχει καθόλου βραδινή προσευχή. Το μοναστήρι φιλοξενεί σήμερα έξι μοναχούς, δύο από τους οποίους είναι ηλικιωμένοι και δεν υπηρετούν ούτε μία φορά την εβδομάδα. Οι ακολουθίες (καθημερινή «Θεία λατρεία» - Συν,) τελούνται από έξι λαϊκούς ιερείς και διακόνους μαζί με δύο ιερομονάχους. Επίσης, δεν υπάρχουν κοινά γεύματα στο μοναστήρι, στα οποία να είναι παρόντες όλοι οι «αδελφοί», με επικεφαλής τον Ηγούμενο και να διαβάζονται οι βίοι των αγίων ή οι ψαλμοί. Ο Ηγούμενος του μοναστηριού τρώει χωριστά από τους άλλους «αδελφούς» στο κελί του, που περιλαμβάνει τρία δωμάτια, μαζί με συγγενείς και φίλους.
Οι «αδελφοί» δεν έχουν επίσης πνευματική καθοδήγηση. Δεν υπάρχει ιερέας για να τελέσει το Μυστήριο της Εξομολογήσεως στο μοναστήρι, οπότε δεν υπάρχουν τακτικές εξομολογήσεις και πνευματικές συζητήσεις…
Οι τελευταίες χειροτονίες μοναχών έλαβαν χώρα εδώ πριν από 5 χρόνια. Δεν έρχονται νέοι δόκιμοι μοναχοί, με εξαίρεση τους φοιτητές της Θεολογική Ακαδημίας του Κιέβου που παρακολουθούν μαθήματα ψαλτικής και ανάγνωσης, αλλά δεν θέλει κανένας από αυτούς να μείνει πολύ. Κατά συνέπεια, δεν υπάρχει εκπαίδευση της νέας γενιάς στο πνεύμα της προσευχής και της εργασίας. Όλες οι δουλειές του νοικοκυριού παρέχονται από μισθωτούς εργαζόμενους, συμπεριλαμβανομένων και γυναικών, που δε θα έπρεπε να βρίσκονται καθόλου στο κτήριο των κελιών.
Πιθανώς, το μοναστήρι δεν αντιμετωπίζει έλλειψη χρημάτων, καθώς υπάρχει ένα κτήριο στην επικράτειά του που ενοικιάζεται συνεχώς από διάφορα πολιτικά κόμματα, τα οποία πρέπει να πληρώνουν για την ενοικίασή του σημαντικά χρηματικά ποσά. Κατά καιρούς, τα κενά δωμάτια στα οποία δε διαμένουν μοναχοί, προσκυνητές και συγγενείς του Ηγουμένου, νοικιάζονται για να χρησιμοποιηθούν ως χώροι γραφείων. Μερικοί χορηγοί πλήρωσαν για την αποκατάσταση του ψηλού καμπαναριού, το οποίο κάποτε ανατινάχτηκε από τους Μπολσεβίκους. Αλλά για ποιον χτυπά η καμπάνα;»
Κάποιος πρέπει να συμφωνήσει ότι η εικόνα της πνευματικής παρακμής ενός εκ των σπουδαιότερων μοναστηριών της OCU δεν είναι μόνο απογοητευτική, αλλά και αρκετά αποκαλυπτική. Την ίδια στιγμή, οι ενορίτες της Ιεράς Μονής Αγίου Θεοδοσίου αναφέρουν οι ίδιοι τη Λαύρα των Σπηλαίων του Κιέβου ως χαρακτηριστικό υπόδειγμα σωστής μοναστικής ζωής. Η Λαύρα των Σπηλαίων του Κιέβου, είναι σύμφωνα με αυτούς, ένα πραγματικό μοναστήρι, σε αντίθεση με τα μοναστήρια της OCU.
Γι’ αυτό, λένε οι πιστοί της OCU, «οι περισσότεροι άνθρωποι προσπερνούν την Ιερά Μονή Αγίου Θεοδοσίου, και κατευθύνονται γρήγορα στη Λαύρα, στις σπηλιές, στα ιερά και στους πρεσβυτέρους που είναι γνωστοί σε όλη την Ουκρανία».
2ο παράδειγμα: Μονή Βυντουμπύτσκυ
Ένα άλλο μοναστήρι του Κιέβου που ανήκει στην OCU είναι η Μονή Βυντουμπύτσκυ. Ιδρύθηκε τον 11ο αιώνα. Το 1990, η Θεία Λειτουργία άρχισε να τελείται και πάλι στο μοναστήρι. Δύο χρόνια αργότερα, οι πιστοί της UOC εκδιώχθηκαν από το μοναστήρι, το οποίο ανέλαβε η UOC-KP. Οι περισσότεροι από τους πιστούς (για παράδειγμα, ολόκληρη η χορωδία, μαζί με τον διευθυντή της χορωδίας Ντμίτρι Μπολγκάρσκι) παρέμειναν πιστοί στην UOC και μετακόμισαν στη Μονή του Αγίου Ιωνά ή στη Λαύρα των Σπηλαίων του Κιέβου. Από το 1997, η UOC-KP επανέφερε τη «μοναστική ζωή» στη Μονή Βυντουμπύτσκυ. Το 2008, ο Επιφάνιος Ντουμένκο έγινε Ηγούμενος της Μονής Βυντουμπύτσκυ. Κατείχε αυτήν τη θέση μέχρι το 2018 όταν και εξελέγη Προκαθήμενος της OCU. Τι συνέβαινε και τι συμβαίνει όμως πίσω από τα τείχη του μοναστηριού Βυντουμπύτσκυ;
Η κατάσταση με τον μοναχισμό στην OCU, για να το θέσουμε επιεικώς, είναι απογοητευτική καθώς σε ολόκληρη την επικράτεια της Ουκρανίας υπάρχουν πολύ λίγα μοναστήρια που είναι επανδρωμένα με επαρκή αριθμό μοναχών, και οι περισσότεροι από αυτούς είναι άνθρωποι που στράφηκαν στον μοναχισμό από απελπισία, λόγω μιας δύσκολης κατάστασης στη ζωή, μετά από κάποιο διαζύγιο, ή με τη φιλοδοξία να γίνουν επίσκοποι. Δηλαδή, υπάρχουν πολύ λίγοι από αυτούς που είναι από τη νέα γενιά, και επέλεξαν ενσυνείδητα την «αγγελική εικόνα» ως σκοπό της ζωής τους
Κάνοντας μια αναδρομή στο έτος 2015 (όταν ο Ηγούμενος της Μονής Βυντουμπύτσκυ ήταν ο Ντουμένκο), άρχισαν να εμφανίζονται δημοσιεύματα στο διαδίκτυο, σύμφωνα με τα οποία κάποιες οργανώσεις, μάλλον περίεργες για την Ορθοδοξία, λειτουργούσαν στη Μονής Βυντουμπύτσκυ. Ένα από αυτά είναι η «Γιόγκα του Κόσμου».
Πηγαίνουμε στον ιστότοπο αυτού του οργανισμού και βλέπουμε ότι η επωνυμία του δεν έχει αλλάξει: «Γιόγκα του κόσμου. Βρισκόμαστε στην καρδιά του αρχαίου Κιέβου, στο μοναστήρι Βυντουμπύτσκυ, δίπλα στον βοτανικό κήπο». Τι άλλο, εκτός από μαθήματα γιόγκα σε «άνετα δωμάτια», προσφέρει η ηγεσία αυτής της οργάνωσης; Διαβάζουμε: «Qigong, διαλογισμός, εσωτερικά ταξίδια, εσωτερική λογοτεχνία και πολλά, πολλά άλλα!»
Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ποια είναι τα «πολλά, πολλά άλλα» μετά από τα «εσωτερικά ταξίδια». Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν έχουν καμία σχέση με το μοναχισμό και τη μοναστική ζωή.
3ο παράδειγμα: Μοναστήρι αφιερωμένο στους Πρωτοκορυφαίους Αγίους Αποστόλους Πέτρο και Παύλο
Το έτος 2019, έγινε γνωστό ότι η Επισκοπή του Τερνόπιλ της OCU ενεπλάκη σε σκάνδαλο που σχετιζόταν με την πώληση του Κάστρου και του μοναστηριού Τσερβονογκόροντ που ήταν αφιερωμένο στους Πρωτοκορυφαίους Αγίους Αποστόλους Πέτρο και Παύλο. Το ίδιο το μοναστήρι, αν και ανήκει στην OCU (και πριν από αυτήν ανήκε στην UAOC), ήταν άδειο. Ίσως γι’ αυτούς τους λόγους, ή ίσως για κάποιον άλλο λόγο, η ηγεσία της Επισκοπής του Τερνόπιλ της UAOC αποφάσισε να το πουλήσει, ενώ η νέα ηγεσία της Επισκοπής του Τερνόπιλ της OCU, δεν ήθελε να αλλάξει την κατάσταση.
Σύμφωνα με την επικεφαλής του «Ταμείου για τη μνήμη του Μητροπολίτη Μεθοδίου» (Κουντρυάκοφ, πρώην Προκαθημένου της UAOC) Ναταλία Σεβτσούκ, όταν πουλήθηκε αυτό το ακίνητο, η τιμή πώλησής του έφτασε σε «λίγο λιγότερο από μισό εκατομμύριο Hryvnia». Ωστόσο, «δεν πιστώθηκε ούτε δεκάρα στον λογαριασμό της Μητρόπολης».
Οι «ιεράρχες» πούλησαν την ιδιοκτησία της εκκλησίας σύμφωνα με ένα απλό σχέδιο. Η «Επισκοπή» εισήλθε σε μια εταιρεία περιορισμένης ευθύνης με περιουσία και επιχειρηματίες με χρήματα. Μετά από αυτό, η «Επισκοπή» αποχώρησε από αυτή την εταιρεία χωρίς το κάστρο και το μοναστήρι.
Προς το παρόν, η υπόθεση της πώλησης των δύο ακινήτων ερευνάται από το Κρατικό Γραφείο Ερευνών, στο οποίο καταγράφηκαν οι ποινικές διαδικασίες στις αρχές Δεκεμβρίου.
Ο «Αρχιεπίσκοπος» Mstislav Guk, ο οποίος συμμετείχε στην πώληση του μοναστηριού, αντικαταστάθηκε από τον «Βλαντύκα» Τύχων Πετράνοκ, ο οποίος είπε ότι η «Επισκοπή» δεν είχε χρήματα. «Όταν ήρθα στην «Επισκοπή» δεν υπήρχαν χρήματα στο ταμείο».
Τελικά, η «Επισκοπή» του Τερνόπιλ της OCU, η οποία έχασε την περιουσία στη συναλλαγή, αρνήθηκε να αναγνωρίσει τον εαυτό της ως ζημιωμένο συμβαλλόμενο μέλος.
Συμπεράσματα
Είναι γνωστό ότι η παρουσία ή η απουσία μοναχών αποτελεί ένδειξη της πνευματικής ζωής της Εκκλησίας. Εξάλλου, πρώτα απ’ όλα, χάρη στη μοναστική προσευχή, ο κόσμος μας, ο οποίος είναι βυθισμένος στις αμαρτίες, συνεχίζει να υπάρχει. Δεύτερον, η ζωή των μοναχών αποτελεί παράδειγμα για την πνευματική ζωή των λαϊκών. Τρίτον, οι εκπρόσωποι του μοναχισμού γίνονται επίσκοποι. Και τέταρτον, εάν δεν υπάρχουν (ή είναι πολύ λίγοι) άνθρωποι στην Εκκλησία που να είναι έτοιμοι να αφιερώσουν εντελώς τη ζωή τους στον Θεό και στα αγγελικά τάγματα, τότε αυτό δεν μαρτυρεί μόνο ότι υπάρχει κρίση στη μοναστική κλίση αλλά και κρίση στην ίδια την Εκκλησία.
Υπό αυτήν την έννοια, η OCU με 240 μοναχούς είναι ένας «πνευματικός» λάκκος. Ο αριθμός των «μοναχών» εκεί είναι τόσο μικρός που ο Προκαθήμενός της ντρέπεται ακόμη και να τον αναφέρει. Ταυτόχρονα, δηλώνει ότι είναι έτοιμος να «αφαιρέσει» τη Λαύρα των Σπηλαίων του Κιέβου και τη Λαύρα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου του Ποτσάιβ από την UOC. Σε αυτήν την περίπτωση, μπορεί εύκολα να μαντέψει κάποιος τι θα συμβεί στα δύο μεγαλύτερα μοναστήρια της Εκκλησίας μας, αν λάβουμε υπόψη τα παραπάνω παραδείγματα των μοναστηριών που ανήκουν τώρα στην OCU. Δεν θα μπορούν να προσφέρουν ούτε μοναστική ζωή ούτε πνευματική καθοδήγηση. Η ενοικίαση κελιών σε πολιτικά κόμματα για να χρησιμοποιηθούν ως γραφεία ή εκπροσώπους του «εσωτερισμού» και σε οργανισμούς που δεν έχουν καμία σχέση με τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό, είναι η μόνη πραγματικότητα σήμερα. Εάν αυτά τα κελιά δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν για μακροπρόθεσμο κέρδος, μπορούν απλώς να πωληθούν.
Όλη η αθλιότητα της «μοναστικής ζωής» στη δομή του Ντουμένκο γίνεται κατανοητή όχι μόνο από εμάς, αλλά και από τους υποστηρικτές της OCU. Οι ίδιοι οι ενορίτες της Ιεράς Μονής Αγίου Θεοδόσιου σημειώνουν: «Η κατάσταση με τον μοναχισμό στην OCU, για να το θέσουμε επιεικώς, είναι απογοητευτική καθώς σε ολόκληρη την επικράτεια της Ουκρανίας υπάρχουν πολύ λίγα μοναστήρια που είναι επανδρωμένα με επαρκή αριθμό μοναχών, και οι περισσότεροι από αυτούς είναι άνθρωποι που στράφηκαν στον μοναχισμό από απελπισία, λόγω μιας δύσκολης κατάστασης στη ζωή, μετά από κάποιο διαζύγιο, ή με τη φιλοδοξία να γίνουν επίσκοποι. Δηλαδή, υπάρχουν πολύ λίγοι από αυτούς που είναι από τη νέα γενιά, και επέλεξαν ενσυνείδητα την «αγγελική εικόνα» ως σκοπό της ζωής τους».
Και πράγματι έτσι είναι. Διότι δεν μπορεί να υπάρξει «αγγελική εικόνα» για μια «εκκλησία» που δε στηρίζεται στη διδασκαλία του Χριστού και την Αγάπη αλλά στην πολιτική σκοπιμότητα και τη βία.
