Τελική πώληση!

Στις 24 Σεπτεμβρίου 2023, ο Ολεξάνδερ Κόλμπ, ιερέας της UOC από την επαρχία Βολίν, συλλειτούργησε με τον ιεράρχη του Φαναρίου, επίσκοπο Mikhail (Anishchenko) του Koman, στο Κίεβο. Στη λειτουργία, η οποία τελέστηκε στην κεντρική εκκλησία της Εξαρχίας του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως στην Ουκρανία, παρέστησαν επίσης ο «ιερέας» της OCU και ο αρχιμανδρίτης ενός από τα μοναστήρια της UOC στην Κριμαία, Γαβριήλ (Ανισίμοφ).

Άμεσα στις 29 Σεπτεμβρίου, με βάση τον 39ο Αποστολικό Κανόνα, για παραβίαση του όρκου ενός κληρικού, το ψήφισμα της Συνόδου των Επισκόπων της UOC της 13ης Νοεμβρίου 2018, ο Μητροπολίτης Λουτσκ και Βολίν Ναθαναήλ απαγόρευσε στον Ολεξάνδρ Κόλμπ να τελεί «χωρίς το δικαίωμα να κοινωνεί των Αχράντων Μυστηρίων του Χριστού μέχρι την πλήρη μετάνοια».

Μόλις δύο ημέρες μετά από αυτό, ο π. Ολεξάνδρ Κόλμπ, ο οποίος τέθηκε σε διαθεσιμότητα από το υπουργείο, ανακοίνωσε τη μεταφορά του στην OCU - μαζί με την κοινότητα της Εκκλησίας προς τιμήν της Μαρίας Μαγδαληνής στην πόλη Λούτσκ, της οποίας ήταν ο πρωθιερέας πριν από την απαγόρευση. Ένα από τα επιχειρήματα που χρησιμοποίησε ο Κολμπ για να εξηγήσει στους ενορίτες τα κίνητρα για την απόφασή του ήταν το επιχείρημα σχετικά με την απροθυμία της ιεραρχίας της UOC να «διαχωριστεί εντελώς» από τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία.

«Είμαι εξοργισμένος που η ηγεσία της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας δεν έχει προβεί σε πλήρη διαχωρισμό από τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία του Πατριαρχείου Μόσχας», δήλωσε σε ενοριακή συνάντηση. Και αυτή η δήλωση θα μπορούσε να αγνοηθεί, αλλά υπάρχουν δύο αλλά.

Πρώτον, ακούγεται πολύ συχνά, και δεύτερον, χρησιμοποιείται ως χειραγωγημένο επιχείρημα για την «απόσυρση» από την UOC. Επομένως, ας αναλύσουμε τι κρύβεται πίσω από τέτοιες δηλώσεις ή απαιτήσεις.

Η τελική ρήξη – αλήθεια και μυθοπλασία
Ο πρωθιερέας Ολεξάνδρ Κολμπ δεν είναι ένας συνηθισμένος ιερέας του χωριού που μπορεί να έχει ελάχιστη κατανόηση των κανονικών αποχρώσεων ή να μην καταλαβαίνει τι καθεστώς έχει η UOC αυτή τη στιγμή. Είναι καθηγητής στο Θεολογικό Σεμινάριο Βολίν, πράγμα που σημαίνει ότι είναι μορφωμένος άνθρωπος. Ως εκ τούτου, η φράση του για τον «πλήρη διαχωρισμό» της UOC από τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι απλώς μια «γκάφα», αλλά μια αρκετά συνειδητή προσπάθεια να περάσει τους ευσεβείς πόθους ως πραγματικότητα, ή μάλλον, να πει ένα ψέμα.

Γιατί; Διότι, πρώτον, δεν εξήγησε τι σημαίνει «τελική ρήξη» κατά την αντίληψή του, δεύτερον, διοικητικά, η UOC είναι από καιρό ανεξάρτητη - από το 1990 και τρίτον, το 2022, όλες οι αναφορές στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία αφαιρέθηκαν από τον Χάρτη της εκτός από τον Χάρτη του Πατριάρχη Αλεξίου. Και σε αυτό, η «σύνδεση» με το Πατριαρχείο Μόσχας είναι αποκλειστικά ευχαριστιακή. Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει υποταγή ή έλεγχος από τη Μόσχα, και ποτέ δεν υπήρξε.

Για δεκαετίες, η ανώτατη ηγεσία της UOC, οι ιεράρχες και οι ιερείς της, καθώς και οι απλοί πιστοί, γνώριζαν ότι η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία δεν έχει καμία επιρροή στη λήψη αποφάσεων στο Κίεβο. Ούτε ο Κολμπ ούτε κανένας άλλος θα είναι σε θέση να επικαλεστεί μια ενιαία απόφαση της Συνόδου της UOC που θα υπαγορεύεται από τη Μόσχα. Το κείμενο του Χάρτη αναφέρει ότι «η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας θα διοικείται σύμφωνα με τους Θείους και ιερούς κανόνες και τα έθιμα της Καθολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας που κληρονομήθηκαν από τους Αγίους Πατέρες και τις αποφάσεις αυτής της Συνόδου των Επισκόπων».

Πού υπάρχει έστω και μια λέξη για τη Μόσχα, για το γεγονός ότι η UOC πρέπει να «κυβερνηθεί» σύμφωνα με τις αποφάσεις της Συνόδου της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας ή του Πατριάρχη; Εξάλλου, στην επιστολή που εξέδωσε ο Πατριάρχης Αλέξιος δηλώνει ξεκάθαρα ότι «με μία καρδιά και ένα στόμα προσευχόμαστε στον Ποιμένα του Θεού να στείλει ουράνια βοήθεια και ευλογίες στην Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας». Με άλλα λόγια, παρέδωσε την Εκκλησία μας στα χέρια του Θεού, υποδεικνύοντας ποιος και πώς θα ασκήσει την εξουσία.

Ήξερε ο Κολμπ για αυτό; Σίγουρα, ναι. Επιπλέον, ως δάσκαλος στο Σεμινάριο του  Βολίν, το δίδαξε στους μαθητές του.

Ναι, οι πολέμιοι της Εκκλησίας μας αρέσκονται να την κατηγορούν για «δεσμούς» με τη Μόσχα, βγάζοντας εκτός πλαισίου την ακόλουθη φράση: «Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας, ενωμένη μέσω της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρωσίας με τη Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, χωρίς συνοδική απόφαση ολόκληρου του Ορθοδόξου Καθολικού Πληρώματος, ας μην αλλάξει τίποτα που αφορά τα δόγματα της πίστεως και τους ιερούς κανόνες».

Αλλά αυτό το απόσπασμα από την Gramota σε καμία περίπτωση δεν δείχνει καμία διοικητική εξάρτηση της UOC, αλλά έχει κανονικό και νομικό νόημα. Μιλά για ενότητα με την παγκόσμια Ορθοδοξία «μέσω» της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και όχι για υποταγή της UOC στην ιεραρχία της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Ως εκ τούτου, ο μόνος σοβαρός ισχυρισμός από εκείνους που μίλησαν για κάποιο είδος υποταγής είναι οι ρήτρες του Καταστατικού της UOC, οι οποίες ορίζουν την ανάγκη συμμετοχής των επισκόπων μας στις Συνόδους της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και του Προκαθημένου στη Σύνοδο της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ωστόσο, με απόφαση της Τοπικής Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ουκρανίας, που πραγματοποιήθηκε στις 27 Μαΐου 2022 στη Θεοφανία, τα σημεία αυτά αφαιρέθηκαν από τη νέα έκδοση του Καταστατικού. Επί του παρόντος, το έγγραφο που ρυθμίζει τη ζωή της Εκκλησίας μας δεν αναφέρει πουθενά τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, ούτε σε μία γραμμή.

Αλλά για ανθρώπους όπως ο ιερέας Βολίν, αυτό δεν αρκεί, χρειάζονται μια «τελική ρήξη». Κάποιος μπορεί να ρωτήσει: Τι άλλο χρειάζεται να κάνει η Εκκλησία μας για να αποδείξει «οριστικά» την ανεξαρτησία της; Να δηλώσει αυτοκεφαλία; Πιθανώς, ναι. Αυτό ακριβώς προσπαθούν να επιτύχουν. Αλλά τι ακολουθεί; Πώς θα εκληφθεί αυτή η αυτοκεφαλία στην Ουκρανία μεταξύ των απλών πιστών, της επισκοπής και πώς θα εκληφθεί στον ορθόδοξο κόσμο; Μήπως κάποιος που απαιτεί μια «τελική ρήξη» έκανε αυτές τις ερωτήσεις; Μάλλον όχι. Δεν ενδιαφέρονται καν για αυτά τα ερωτήματα. Τότε τι θέλουν από την Εκκλησία, τι θέλουν;

«Τελικός Αποχαιρετισμός!»
Τολμούμε να πούμε ότι θέλουν τον εξευτελισμό της Εκκλησίας. Ας εξηγήσουμε. Η κατάσταση με το αίτημα για «οριστική ρήξη» θυμίζει οδυνηρά εκείνη που αναπτύχθηκε για τον Ποροσένκο τους τελευταίους μήνες της προεδρίας του. Θυμάστε όλους τους ατελείωτους «αποχαιρετισμούς» του στη Ρωσία;

Η Ουκρανία είναι κυρίαρχο κράτος από το 1991. Το Σύνταγμά της, τα διοικητικά όργανα, η οικονομία και ολόκληρη η δομή γενικά είναι εντελώς ανεξάρτητα, τόσο από τη Ρωσία όσο και από οποιαδήποτε άλλη χώρα. Εάν υπήρχαν σχέσεις μεταξύ των χωρών πριν από τον πόλεμο, δεν ήταν διοικητικά εξαρτώμενες, αλλά βασίζονταν στις αρχές του αμοιβαίου οφέλους. Ωστόσο, ο Ποροσένκο (όπως ο Γιούσενκο στην εποχή του) έχτισε την πολιτική του καριέρα όχι στην επιθυμία να βελτιώσει τη ζωή των απλών πολιτών της χώρας μας, αλλά στη συνεχή αντίθεση του εαυτού του απέναντι στην «βρώμικη Ρωσία», από την οποία ήταν απαραίτητο να αποσπαστεί ξανά και ξανά «τελικά».

Αρχικά, είπε ότι η είσοδος της Ουκρανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα ήταν ένα «υπολειμματικό αντίο!» στη Ρωσία. Στο «φτυάρι» της Μόσχας, το Κομμουνιστικό Κόμμα απαγορεύτηκε, πόλεις και κωμοπόλεις, δρόμοι και πλατείες που έφεραν σοβιετικά και ταυτόχρονα όλα τα ρωσικά ονόματα μετονομάστηκαν. το χρονοδιάγραμμα των σημαντικών ημερομηνιών άλλαξε· Ο ουκρανικός στρατός καθαρίστηκε «τελικό αποχαιρετισμό» από όλα τα απομεινάρια της σοβιετικής ιδεολογίας: οι χαιρετισμοί και οι διευθύνσεις, οι ημερομηνίες της Ημέρας του Υπερασπιστή και της Ημέρας της Συνοριοφυλακής άλλαξαν. Φαίνεται ότι τα πάντα – «υπολειμματικό αντίο!» – είναι τόσο «υπολειμματικά» που δεν έχει απομείνει τίποτα για να πούμε αντίο. Αλλά όχι. Ο Ποροσένκο δήλωσε ότι τα ταξίδια χωρίς βίζα είναι ήδη 100% «αντίο». Ουφ, όλοι ανακουφίστηκαν, επιτέλους το «τελικό». Ωστόσο, ένα χρόνο αργότερα, ο πρόεδρος υπέγραψε διάταγμα για την αποχώρηση της Ουκρανίας από την ΚΑΚ και διαβεβαίωσε και πάλι ότι αυτή τη φορά όλα «παρέμεναν».

Όπως θυμόμαστε, είπε για το «τελικό αποχαιρετισμό» ακόμη και τον Δεκέμβριο του 2018 σε ένα συλλαλητήριο μετά τη δημιουργία της OCU, αν και, όπως φαίνεται, πού είναι η OCU και πού είναι η Ρωσία;

Η συνεχής επιθυμία του να αποδεικνύει ξανά και ξανά την πλήρη ρήξη της Ουκρανίας με τη Ρωσία φαινόταν εξαιρετικά ανθυγιεινή. Και όσο περισσότερο ο Πετρό Ολεξίγιοβιτς αποχαιρετούσε τη γειτονική χώρα, τόσο περισσότερα ερωτήματα προέκυπταν σχετικά με το πόσο συνδέεται με την οικονομία, τις επιχειρήσεις και ούτω καθεξής. Μετά από όλα αυτά, αν δεν υπάρχουν συνδέσεις, τότε δεν χρειάζεται να πείτε αντίο εκατό φορές. Ως αποτέλεσμα, η κατάσταση έγινε τόσο κωμική που μόνο οι τεμπέληδες δεν γέλασαν με τον Ποροσένκο, ειδικά μετά τη δημοσίευση των ηχογραφήσεων της συνομιλίας με τον Πούτιν, όταν, στη μέση του ATO, ο Πετρό Ολεκσίγιοβιτς, αποχαιρετώντας εγκάρδια τον συνάδελφό του, του είπε: «Σφίγγω τα χέρια, σε αγκαλιάζω».

Τα λόγια του Ποροσένκο για «αντίο» έγιναν μιμίδιο και ο ίδιος έχασε τις εκλογές θλιβερά.

Έτσι, μας φαίνεται ότι εκείνοι που σήμερα απαιτούν μια «τελική ρήξη» μεταξύ της UOC και της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας έχουν ασυνείδητα επιλέξει το μονοπάτι που έχει ήδη πάρει ο Ποροσένκο. Απλώς χρησιμοποιούν αυτό το αίτημα για ιδεολογικούς σκοπούς, χειραγωγώντας και εξαπατώντας τους απλούς ανθρώπους.

Ταυτόχρονα, η ιεραρχία της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ουκρανίας κατανοεί σαφώς ότι δεν υπάρχει τίποτα για να πει αντίο – όλα έχουν ειπωθεί εδώ και πολύ καιρό και ξεκάθαρα. Υπάρχουν αποφάσεις του Συμβουλίου, υπάρχει το κείμενο του καταστατικού. Το να επαναλαμβάνει κανείς με κάθε δυνατό τρόπο την ανεξαρτησία του από τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία είναι και ανόητο και γελοίο. Γιατί να ντροπιάζετε τον εαυτό σας αποδεικνύοντας πράγματα σε κάποιον που έχουν αποδειχθεί ένα εκατομμύριο φορές;

Θα μας πουν ότι δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα, αλλά αρκεί απλώς να διακηρύξουμε την αυτοκεφαλία και θα υπάρξει ένας «τελικός αποχαιρετισμός». Είστε σίγουροι; Γνωρίζετε με βεβαιότητα ότι με την κήρυξη αυτοκεφαλίας, η UOC θα σωθεί από τις επιθέσεις των εχθρών της; Γνωρίζετε με βεβαιότητα ότι με την κήρυξη αυτοκεφαλίας, η UOC θα αποδείξει «τελικά» την ανεξαρτησία της σε κάποιον; Ότι οι ιεράρχες, οι ιερείς και οι πιστοί της θα πάψουν μαγικά να είναι «Μοσχοβίτες» και «προδότες»; Αμφιβάλλουμε. Ή μάλλον, όχι έτσι. Δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι αυτό δεν θα συμβεί.

Η Εκκλησία δεν θα μείνει μόνη. Επειδή μετά το αίτημα για ανακήρυξη αυτοκεφαλίας, θα υπάρξουν (ή μάλλον, θα συνεχιστούν) αιτήματα για ένωση με την OCU, και στη συνέχεια με τους Ουνίτες, τους Καθολικούς και ούτω καθεξής. Και όλα αυτά κάτω από το σύνθημα «τελευταίος αποχαιρετισμός». Για να είμαστε πιο ακριβείς, αυτή η διατύπωση θα μοιάζει με το «τελικό ξεπούλημα!»: την πίστη σας, τις αρχές σας, τη χριστιανική σας συνείδηση.

Ως αποτέλεσμα, μπορεί να αποδειχθεί ότι θα πούμε «αντίο» όχι στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά στον Χριστό.