Επίσκεψη του Οικουμενικού στη Ρώμη: τι μπορεί να περιμένει η ανθρωπότητα;
Στις 19-22 Οκτωβρίου 2020 πραγματοποιήθηκε η επίσκεψη του αρχηγού του Φαναρίου στη Ρώμη, κατά τη διάρκεια της οποίας έγιναν δηλώσεις που δείχνουν ότι ζούμε στην εποχή της δημιουργίας μιας νέας θρησκείας.
Στις 19 Οκτωβρίου 2020 ο Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης Βαρθολομαίος ταξίδεψε στη Ρώμη για να λάβει μέρος σε μια σειρά εκδηλώσεων που διοργάνωσε η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία.
Αμέσως μετά την άφιξή του, ο επικεφαλής του Φαναρίου προσευχήθηκε σε οικουμενική προσευχής (επιπλέον, σ’ αυτόν του δόθηκε η τιμή να την ξεκινήσει και να την τελειώσει) στη Ρωμαιοκαθολική Βασιλική της Σάντα Μαρία ιν Τραστέβερε.
Στις 20 Οκτωβρίου 2020, ήδη στη Βασιλική της Σάντα Μαρία στον Ουράνιο Βωμό (ιταλ. basilica di Santa Maria in Ara Coeli), εκκλησία της Παναγίας, η οποία βρίσκεται στο υψηλότερο σημείο του Καπιτωλίνου λόφου στη Ρώμη, πραγματοποιήθηκε μια οικουμενική προσευχή υπέρ ειρήνης, ενώ το βράδυ της 21ης Οκτωβρίου ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος έγινε επίτιμος δόκτωρ του παπικού πανεπιστημίου.
Συνάντηση Φραγκίσκου και Βαρθολομαίου: σήματα και σύμβολα
Την επόμενη μέρα, στις 22 Οκτωβρίου, στο Βατικανό πραγματοποιήθηκε συνάντηση μεταξύ του Πάπα Φραγκίσκου και του αρχηγού του Φαναρίου, η οποία, σύμφωνα με τις διαθέσιμες πληροφορίες, διήρκεσε 50 λεπτά. Σύμφωνα με τον πατριάρχη, μια τέτοια μακροπρόθεσμη επικοινωνία δικαιολογείται από το γεγονός ότι «τα δύο αδέλφια έχουν κάτι να πουν ο ένας στον άλλο και κάτι να μοιραστούν». Είναι ενδιαφέρον ότι στην αρχή της συνομιλίας με τον Ρωμαίο Ποντίφικα, ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος σημείωσε με ικανοποίηση τη φωτογραφία που ήταν πάνω στο γραφείο του επικεφαλής της Ρ/Καθ. Εκκλησίας. Είναι μια φωτογραφία του Πάπα και του αρχηγού του Φαναρίου, την οποία, σύμφωνα με τις διαβεβαιώσεις της επίσημης ιστοσελίδας του Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης, «ο Πάπας έχει τοποθετήσει εκεί όπου συναντά τις υψηλότερες προσωπικότητες». Είναι επίσης αξιοσημείωτα τα δώρα που αντάλλαξαν μεταξύ τους τα μέρη. Συγκεκριμένα, ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος χάρισε στον Πάπα μια εικόνα της Αγίας Μάρθας της Βηθανίας, φτιαγμένη από τους μοναχούς του Αγίου Όρους, ενώ ο Πάπας Φραγκίσκος χάρισε στο επικεφαλής του Φαναρίου ένα πιάτο που απεικονίζει τους Αγίους Αποστόλους Πέτρο και Ανδρέα να αγκαλιάζονται μεταξύ τους.
Ο συμβολισμός αυτών των δύο δώρων είναι αρκετά διαφανής. Η Αγία Μάρθα της Βηθανίας, η αδερφή του δικαίου Λαζάρου, είναι γνωστή για το γεγονός ότι κατά την επίσκεψη του Χριστού στο σπίτι τους, φρόντιζε το κέρασμα για τον Κύριο και του ζήτησε να διατάξει την αδερφή της Μαρία να τη βοηθήσει. Στο οποίο ο Χριστός απάντησε «Μάρθα Μάρθα, μεριμνάς και τυρβάζη περί πολλά· ενός δε εστι χρεία· Μαρία δε Μαρία (η οποία άκουγε προσεκτικά τον Σωτήρα, αντί να φροντίζει το τραπέζι – συντ.) την αγαθήν μερίδα εξελέξατο, ήτις ουκ αφαιρεθήσεται απ΄ αυτής». Έτσι, χαρίζοντας την εικόνα της Αγίας Μάρθας στον Πάπα της Ρώμης, ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, σαν να υπαινίσσεται το κοινωνικό του υπουργείο και ταυτόχρονα – την προετοιμασία κοινού γεύματος για όλους όσους επιθυμούν να συναντήσουν τον Χριστό. Προφανώς, στους συμμετέχοντες σε αυτό το γεύμα, ο επικεφαλής του Φαναρίου βλέπει, πρωτ’ απ’ όλα, τους Ορθόδοξους και τους Καθολικούς.
«Τα δύο αδέλφια έχουν κάτι να πουν ο ένας στον άλλο και κάτι να μοιραστούν».
Ο πατριάρχης Βαρθολομαίος για τη συνάντησή του με τον Πάπα Φραγκίσκο
Αυτή η μελλοντική κοινότητα υπαινίσσεται από την εικόνα των αποστόλων που αγκαλιάζονται μεταξύ τους, την οποία χάρισε ο Πάπας στον Πατριάρχη Βαρθολομαίο. Εξάλλου, όλοι θυμούνται πολύ καλά ότι ο Απόστολος Πέτρος θεωρείται ο προστάτης του θρόνου των Ρωμαίων αρχιεπισκόπων, ενώ ο Απόστολος Ανδρέας των αρχιεπισκόπων της Κωνσταντινούπολης. Επιπλέον, πέρυσι, ο Πάπας Φραγκίσκος έκανε μια άλλη χειρονομία, η οποία, σύμφωνα με τον Φαναριώτη Αρχιεπίσκοπο Ιώβ (Γκέτσα), πρέπει να ληφθεί ως προφητική ένδειξη της ενότητας της Ρώμης και της Κωνσταντινούπολης, χάρισε στο Φανάρι τα λείψανα του Αποστόλου Ανδρέα.
Επομένως, το πλαίσιο και η συμβολική σημασία αυτών των δώρων είναι σαφές – να τονιστεί ότι η κίνηση προς την συγκοινωνία των Καθολικών και των Ορθόδοξων συνεχίζεται και εντείνεται.
Ωστόσο, δεν αποκλείεται ότι στο μέλλον η Κωνσταντινούπολη και η Ρώμη επιτρέψουν τη συμμετοχή στην ένωσή τους και εκπροσώπων άλλων θρησκευτικών κινημάτων. Φυσικά, τώρα φαίνεται σαν απόλυτη φαντασία. Αλλά ας θυμηθούμε ότι όχι πολύ καιρό πριν, η ειδωλολατρική θεά Pachamama «κατηχήστηκε» στο Βατικανό, και η κορυφαία ηγεσία της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας όχι μόνο διατηρεί επαφές με το Ισλάμ, αλλά επίσης συμμετέχει σε μουσουλμανικές γιορτές. Ο ίδιος ο Πάπας υπογράφει με τον Ανώτατο Ιμάμη του Καΐρου κοινή δήλωση «Ανθρώπινη αδελφότητα υπέρ παγκόσμιας ειρήνης και κοινής συνύπαρξης». Επιπλέον, στη Ρώμη, στην προαναφερθείσα οικουμενική προσευχή υπέρ ειρήνης συμμετείχαν τόσο ειδωλολάτρες, όσο και εκπρόσωποι του Ισλάμ και βουδιστές.
Και σήμερα είναι ήδη πολύ κατάλληλο να θέσουμε το ερώτημα όχι για το αν θα δημιουργηθεί κάποια συγκριτική θρησκεία, αλλά για τις συνθήκες υπό τις οποίες μπορεί να δημιουργηθεί. Μας φαίνεται ότι η απάντηση σε αυτό το ερώτημα μπορεί να βρεθεί στα λόγια τόσο του Πατριάρχη Βαρθολομαίου όσο και στα λόγια του Πάπα, λεχθέντα αυτές τις ημέρες.
Άλλες θρησκείες είναι ο πλούτος των γιων του Θεού;
Ως δηλώθηκε, ο κύριος λόγος της παραμονής του Πατριάρχη Βαρθολομαίου στη Ρώμη και το Βατικανό ήταν η συμμετοχή του στη λεγόμενη Διεθνή συνάντηση με τίτλο «Κανείς δεν σώζεται μόνος του – Ειρήνη και αδελφότητα».
Στην αφίσα που διαφημίζει την εκδήλωση, μαζί με τον επικεφαλής του Φαναρίου, απεικονίζονται και άλλοι συμμετέχοντες στη «συνάντηση»: ο Πάπας Φραγκίσκος, η επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ursula von der Ljaen, ο Ιταλός Πρόεδρος Sergio Mattarella, ο ιδρυτής της Κοινότητας Αγίου Αιγιδίου, Andrea Riccardi και ο αρχηγός ραβίν της Γαλλίας Haïm Korsia.
Η εκδήλωση υποκινήθηκε και φιλοξενήθηκε από την Καθολική Κοινότητα του Αγίου Αιγιδίου. Αυτή η οργάνωση τοποθετείται ως μια κοσμική φιλανθρωπική και ειρηνευτική οργάνωση, αλλά, στην πραγματικότητα, αυτή τη στιγμή συμμετέχει ενεργά στην ανάπτυξη του διαλόγου μεταξύ Καθολικών και Ορθόδοξων Χριστιανών, καθώς και του διαχριστιανικού και διαθρησκευτικού διαλόγου. Για περισσότερα από 30 χρόνια, η «Κοινότητα» συγκεντρώνει εκπροσώπους των χριστιανικών εκκλησιών και των μεγάλων παγκόσμιων θρησκειών, πολιτικών και πολιτιστικών μορφών για την «Προσευχή για την Ειρήνη», η οποία θα πρέπει να μαρτυρεί τις κοινές αξίες και φιλοδοξίες όλων των ανθρώπων στη γη.
Δεν αξίζει να συζητήσουμε τη σκοπιμότητα της συμμετοχής των Ορθόδοξων ιεραρχών σε τέτοιες εκδηλώσεις. Αρκεί να θυμηθούμε τον 10ο αποστολικό κανόνα, ο οποίος απαγορεύει την προσευχή με αιρετικούς («Εἴ τις ἀκοινωνήτῳ κἄν ἐν οἴκῳ συνεύξηται, οὗτος ἀφοριζέσθω»). Και το επιχείρημα ότι εάν οι εκπρόσωποι της Εκκλησίας μας δεν εμφανιστούν σε μια τέτοια «προσευχή», θα παρερμηνευτούμε, είναι εντελώς ακατάλληλο. Μετά από όλα, μπορείτε να προσευχηθείτε στο ναό σας, όχι στην πλατεία.
Δεν αξίζει να συζητήσουμε τη σκοπιμότητα της συμμετοχής των Ορθόδοξων ιεραρχών σε τέτοιες εκδηλώσεις. Αρκεί να θυμηθούμε τον 10ο αποστολικό κανόνα, ο οποίος απαγορεύει την προσευχή με αιρετικούς («Εἴ τις ἀκοινωνήτῳ κἄν ἐν οἴκῳ συνεύξηται, οὗτος ἀφοριζέσθω»).
Το πρόβλημα είναι ότι η συμμετοχή στις πρωτοβουλίες της «Εταιρείας του Αγίου Αιγιδίου» οδηγεί την Ορθόδοξη Εκκλησία όχι μόνο στην υποτίμηση δόγματος της σωτηρίας (της μόνης αληθινής), αλλά και στην ένωση με αιρετικούς, αποστάτες και στο εγγύς μέλλον, με ειδωλολάτρες. Μια ένωση που δεν βασίζεται στη διδασκαλία της Εκκλησίας για τον Χριστό, αλλά σε «καθολικές ανθρώπινες αξίες» που αλλάζουν συνεχώς. Ο δρόμος προς αυτήν την ένωση είναι μια αόριστη, άμορφη κατανόηση της «αγάπης» και της «φιλίας», στις οποίες θα οικοδομηθεί η «νέα εκκλησία» και αργότερα – η «νέα θρησκεία».
Θρησκεία στην υπηρεσία της ειρήνης και της αδελφότητας
Για παράδειγμα, κατά τη διάρκεια της ομιλίας του στην οικουμενική προσευχή, ο επικεφαλής του Φαναρίου δήλωσε ότι άλλες θρησκείες είναι «κληρονομιά (ή πλούτος – συντ.) των γιων του Θεού». Επιπλέον, απευθυνόμενος στους συμμετέχοντες στην προσευχή, μεταξύ των οποίων η πλειοψηφία ήταν Καθολικοί, ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος δεν είπε ούτε μια λέξη για μετάνοια και ούτε υπαινίχθηκε να καλέσει τους εκπροσώπους της Ρ/Καθ. Εκκλησίας να επανεξετάσουν την εσφαλμένη κατανόησή τους των δογμάτων της Εκκλησίας. Όχι, επικεντρώθηκε στο κάλεσμά τους στη «φιλία»: «Απόψε, αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, ας μοιραστούμε μαζί τη γεύση αυτής της φιλίας και αυτής της αγάπης που μας έχει προσφέρει Αυτός σε αφθονία...»
Προφανώς, για τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο, η δική του αντίληψη της «φιλίας» και της «αγάπης» είναι ο δρόμος που οδηγεί στην ενότητα με τους Καθολικούς: «Κοιτάζοντας τα μάτια σας, κοιτάζοντας τα μάτια που λάμπουν σε αυτήν την κοινότητα, βλέπουμε τον άφθονο καρπό που περιμένει ο Θεός, και χαιρόμαστε, επειδή αντιλαμβανόμαστε την αγάπη του Χριστού, επειδή ζούμε με φιλία... γιατί όλοι πηγαίνουμε προς τη μεταμόρφωσή μας σε Αυτόν». Γενικώς ολόκληρη η ομιλία του Βαρθολομαίου είναι σκέτα λόγια για την αγάπη, χωρίς αναφορά στη μετάνοια. Και, στην ουσία, ο πάπας είπε το ίδιο λίγο αργότερα.
Μιλώντας στη Βασιλική της Σάντα Μαρία στον Ουράνιο Βωμό, ο Ποντίφικας είπε ότι «μόνο η αγάπη είναι ο δρόμος προς την πλήρη επικοινωνία μεταξύ μας». Τι υπονοεί ο Φράγκικος; Εξηγεί παρακάτω: «Όσο περισσότερο είμαστε προσκολλημένοι στον Κύριο Ιησού, τόσο περισσότερο θα είμαστε ανοιχτοί και "καθολικοί" επειδή θα αισθανόμαστε υπεύθυνοι για τον άλλο. Και ο άλλος θα είναι ένας τρόπος για να σωθούμε: όλοι, κάθε κάθε άτομο, ανεξάρτητα από την ιστορία και τη θρησκεία του». Αποδεικνύεται ότι ο δρόμος προς τη σωτηρία έγκειται στο κοινωνικό υπουργείο, στο να υπηρετείς τους άλλους, στην αίσθηση διαφάνειας και «καθολικότητας» προς όλους.
Την ίδια ημέρα, αμέσως μετά την προσευχή στη Βασιλική της Σάντα Μαρία στον Ουράνιο Βωμό, ο Πάπας μίλησε στην Piazza del Campidoglio και δήλωσε ότι «πρέπει να αναγνωρίσουμε τα γόνιμα βήματα στο διάλογο μεταξύ των θρησκειών. Είναι ένα σημάδι ελπίδας που μας ενθαρρύνει να συνεργαστούμε ως αδέλφια: ως αδέλφια». Σύμφωνα με τον ίδιο, «οι θρησκείες υπηρετούν την ειρήνη και την αδελφότητα».
Αναμφίβολα, κάθε θρησκευτικός άνθρωπος είναι υπέρ της ειρήνης. Υπό αυτήν την έννοια, ο χριστιανισμός είναι η πιο ειρηνική θρησκεία και μόνο στον Χριστιανισμό οι ειρηνευτές αποκαλούνται μακάριοι. Αλλά, μπορεί η προσπάθεια για ειρήνη να χαρακτηριστεί ως κύριος στόχος της θρησκείας εν γένει, και ειδικότερα του Χριστιανισμού;
Επιπλέον, ο Πάπας είναι πεπεισμένος ότι «κανένα έθνος, καμία κοινωνική ομάδα δεν μπορεί να επιτύχει μόνη της την ειρήνη, την καλοσύνη, την ασφάλεια και την ευτυχία... Θυμόμαστε ότι κανείς δεν μπορεί να σωθεί μόνος του, ότι μπορούμε να σωθούμε μόνο μαζί. Η αδελφότητα, που απορρέει από την κατανόηση της ενότητας της ανθρωπότητας, πρέπει να διεισδύει στη ζωή των λαών, των κοινοτήτων, των ηγετών και των διεθνών φόρουμ. Έτσι, η συνειδητοποίηση ότι σώζουμε τον εαυτό μας μόνο μαζί θα αυξηθεί εάν συναντηθούμε, διαπραγματευτούμε, σταματήσουμε τις μάχες, συμφιλιωθούμε, μετριάσουμε τη γλώσσα της πολιτικής και της προπαγάνδας και αναπτύξουμε συγκεκριμένους δρόμους προς την ειρήνη».
Η εγκύκλιος του Πάπα είναι κορωνίδα της κοινωνικής διδασκαλίας;
Με άλλα λόγια, για τον πάπα το κύριο καθήκον της θρησκείας είναι να δημιουργήσει τις απαραίτητες προϋποθέσεις για μια ευτυχισμένη ζωή στη γη. Η λέξη «σωτηρία» χρησιμοποιείται αποκλειστικά από αυτόν με τη βιολογική έννοια – ως η μέγιστη παράταση των ετών που πέρασε ο άνθρωπος στη γη. Δεν μιλά για τη μεταθανάτια μοίρα του ανθρώπου, δεν μιλά για το πώς να σώσει την ψυχή του, δεν λέει ότι αυτός είναι ο σκοπός της Εκκλησίας και της χριστιανικής πίστης γενικότερα. Όχι, μόνο για την επίγεια καλή και γήινη αδελφότητα. Δεν εκπλήσσει καθόλου ότι για μια τέτοια θέση ο Φραγκίσκος επαινείται από τους Μασόνους;
Η λέξη «σωτηρία» χρησιμοποιείται αποκλειστικά από αυτόν με τη βιολογική έννοια – ως η μέγιστη παράταση των ετών που πέρασε ο άνθρωπος στη γη
Ένα άλλο πράγμα είναι περίεργο – ότι μια τέτοια θέση βρίσκει πλήρη υποστήριξη από τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο, ο οποίος θεωρεί την τελευταία εγκύκλιο του Πάπα «Fratelli Tutti» («Όλοι οι άνθρωποι είναι αδέρφια» – συντ.) «κορωνίδα της κοινωνικής διδασκαλίας».
Ωστόσο, κατά την άποψη του ιεράρχη της Ρωσικής Εκκλησίας, Σεβασμιωτάτου Σάββα (Τούτνοβ), η βασική γραμμή της εγκυκλίου είναι «κοινωνική παγκοσμιοποίηση». Σύμφωνα με την εύστοχη παρατήρηση του Επίσκοπου Σάββα, το «Fratelli Tutti» είναι «εν γένει, μια ενδιαφέρουσα, μακριά από αδιαμφισβήτητη πολιτική συνθήκη με επίσημη αναφορά στο Ευαγγέλιο και προσαρμοσμένη στις σύγχρονες αριστερές-φιλελεύθερες προσδοκίες, νέα όνειρα ότι "θα οικοδομήσουμε έναν δίκαιο κόσμο"».
Συμφωνώντας με αυτό το χαρακτηριστικό του Ρώσου ιεράρχη, προσθέτουμε ότι αυτό το παπικό έγγραφο πρέπει να γίνει αντιληπτό υπό το φως όλων όσων συμβαίνουν σήμερα: της πανδημίας, της μεταναστευτικής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης (δεν είναι τυχαία η πρόσκληση για την «Προσευχή για την Ειρήνη» της επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής), των κινημάτων διαμαρτυρίας στις ΗΠΑ και την Ευρώπη, των δηλώσεων σχετικά με την υποστήριξη των ΛΟΑΤ. Όλα αυτά μαζί δημιουργούν πραγματικά ένα νέο κοινωνικό δόγμα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, από πολλές απόψεις διαφορετικό από εκείνο που έχει κήρυττε η Εκκλησία εδώ και χιλιετίες.
Επομένως, μπορεί να ονομαστεί «κορωνίδα» μόνο σε περίπτωση απόρριψης του αξιώματος, σύμφωνα με το οποίο, η αποστολή της Εκκλησίας είναι να φέρει τον άνθρωπο στη Βασιλεία του Θεού, σε ενότητα με τον Χριστό. Και είναι πολύ λυπηρό που ο Ορθόδοξος πατριάρχης της κάποτε ένδοξης πόλης του μεγάλου Κωνσταντίνου το ξεχνάει.
Ωστόσο, πιθανότατα δεν το ξεχνά, αλλά συμμετέχει στο «πρότζεκτ» ο κύριος στόχος του οποίου είναι να δημιουργήσει μια συγκριτική θρησκεία. Θα βασίζεται ακριβώς στην κατανόηση της «αγάπης» και της «αδελφότητας» που εκφράστηκε αυτές τις μέρες στη Ρώμη. Σύμφωνα με τον ίδιο, η θρησκεία δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα κοινωνικό προσάρτημα που έχει σχεδιαστεί για να συμβάλει στη βελτίωση της ζωής της κοινωνίας. Και το γεγονός ότι οι απαιτήσεις της κοινωνίας αλλάζουν συνεχώς υποδηλώνει ότι αυτή η συγκριτική θρησκεία θα αλλάζει – τόσο όσον αφορά τη γλώσσα (θυμηθείτε τα λόγια του Πάπα για τη «μετριασμό της γλώσσας») όσο και από άποψη μορφής. Θα αλλάζει μέχρι να καταστεί σαφές ότι η ανθρωπότητα πρέπει να υποκύψει στον «σωτήρα» της.
Σ’ εκείνον που θα έρθει «αντί του» Χριστού.
