Filioque στο Φανάρι: Έκανε λάθος ο νέος επίσκοπος Φιλομηλίας;

Στις 25 Ιουλίου 2023, κατά τη διάρκεια της χειροτονίας του, ο Επίσκοπος Θεοφάνης (Κόγιας) του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως διάβασε το Καθολικό Σύμβολο της Πίστεως. Ο ίδιος ισχυρίζεται ότι απλώς έκανε λάθος. Είναι έτσι όμως;

«Τα στελέχη αποφασίζουν για όλα»
Οι ανώτεροι διευθυντές γνωρίζουν καλά ότι για ένα σημαντικό και σύνθετο έργο, είναι απαραίτητο να επιλεγεί το κατάλληλο προσωπικό ικανό να εκπληρώσει αυτό το καθήκον. Αυτό σημαίνει ότι με την επιλογή του προσωπικού για μια συγκεκριμένη θέση, είναι ήδη δυνατό να κρίνουμε ποια γεγονότα προγραμματίζονται και ποια καθήκοντα θέτει αυτός ή αυτός ο οργανισμός για τον εαυτό του. Ποιος είναι αυτός ο νέος επίσκοπος Φιλομηλίας;

Την παραμονή της χειροτονίας, ή μάλλον στις 5 Ιουλίου 2023, η Ιερά Σύνοδος της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αλβανίας δημοσίευσε επίσημο ανακοινωθέν στο οποίο αναφέρεται ότι «ο Αρχιμανδρίτης Θεοφάνης (Κόγια) είναι γνωστός στους Ορθοδόξους της Αλβανίας ως ηγέτης των σχισματικών ενεργειών». Ορισμένες λεπτομέρειες της βιογραφίας του δημοσιοποιήθηκαν επίσης.

Γεννήθηκε στην πρωτεύουσα της Αλβανίας, τα Τίρανα, το 1966, έλαβε την πνευματική του εκπαίδευση στο σεμινάριο στο Δυρράχιο (Αλβανία) και στη συνέχεια πήγε στη Ρουμανία, όπου χειροτονήθηκε ως ιερέας. Το ανακοινωθέν συνεχίζει: «Επιστρέφοντας στη χώρα, αυτός, επικεφαλής μιας ομάδας υπερεθνικιστών, στις 8 Οκτωβρίου 1995, απέλασε τους λειτουργούς της Ορθόδοξης Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Αλβανίας κατά τη διάρκεια της τέλεσης της Θείας Λειτουργίας από τον ναό της Παναγίας στην πόλη του Ελμπασάν».

Στο σημείο αυτό χρειάζονται ορισμένες διευκρινίσεις. Η ιστορία της Εκκλησίας της Αλβανίας, καθώς και άλλων Εκκλησιών υπό την κυριαρχία των κομμουνιστών, στον εικοστό αιώνα είναι τραγική. Το 1946, οι κομμουνιστές, με επικεφαλής τον Ενβέρ Χότζα, ήρθαν στην εξουσία στην Αλβανία. Στη δεκαετία του 1960, μια βίαιη αντιθρησκευτική εκστρατεία ξεκίνησε στη χώρα με την καταστροφή εκκλησιών και τον πυροβολισμό πιστών. Η υπόσχεση του Νικήτα Χρουστσόφ να «δείξει τον τελευταίο ιερέα στην τηλεόραση» στην Αλβανία σχεδόν πραγματοποιήθηκε.

Το 1969, η Αλβανία ανακηρύχθηκε επίσημα η πρώτη αθεϊστική χώρα στον κόσμο. Αλλά το 1991, το κομμουνιστικό καθεστώς έπεσε και η θρησκευτική ζωή στην Αλβανία άρχισε να αναβιώνει. Παρά το γεγονός ότι εκείνη την εποχή η Εκκλησία ουσιαστικά καταστράφηκε, μετά το διωγμό υπήρχαν ακόμα 15 ιερείς σε πολύ προχωρημένη ηλικία. Την ίδια χρονιά, ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Δημήτριος διόρισε τον Μητροπολίτη Αναστάσιο (Γιαννουλάτο) της Εκκλησίας της Ελλάδος ως Πατριαρχικό Έξαρχο στην Αλβανία, αν και η αυτοκεφαλία της Αλβανικής Εκκλησίας αναγνωρίστηκε από την Κωνσταντινούπολη το 1937.

Ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος, ο οποίος εξακολουθεί να είναι ο Προκαθήμενος της Εκκλησίας της Αλβανίας, είναι Έλληνας και κατάγεται από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως. Παρεμπιπτόντως, αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η αιτιολογημένη απόρριψη της ιδέας της αναγνώρισης της OCU έχει ιδιαίτερη αξία.

Οι επόμενοι τρεις επίσκοποι της Αλβανικής Εκκλησίας ήταν επίσης Έλληνες. Ούτε στις αλβανικές αρχές ούτε στους υπερεθνικιστές που το 1995, με επικεφαλής τον Θεοφάνη (Κόγια), εκδίωξαν τους ορθόδοξους χριστιανούς από την εκκλησία της Παναγίας στην πόλη του Ελμπασάν, δεν τους άρεσε αυτή η κυριαρχία των Ελλήνων.

Τώρα ο Θεοφάνης (Κόγια) από τους Αλβανούς υπερεθνικιστές, οι οποίοι βίαια εκδιώκουν τους Έλληνες από τον ναό, μετατράπηκε σε επίσκοπο του ίδιου του Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης εναντίον του οποίου αντιτάχθηκε. Και ακόμη νωρίτερα, μετακόμισε για να ζήσει στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου, μετά από μια ανεπιτυχή προσπάθεια να αποκτήσει επισκοπή στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Αμερικής (OCA), εντάχθηκε στην Αμερικανική Αρχιεπισκοπή του Φαναρίου. Η αλλαγή από «ορκισμένο εχθρό» σε «πιστό φίλο» για δικό του όφελος υποδηλώνει το πόσο ο χωρίς αρχές είναι.

Έτσι, η πρώτη είναι μη ύπαρξη αρχών.

Το επόμενο σημείο: αφού έδιωξε τους Ορθοδόξους από την εκκλησία της Παναγίας στην πόλη του Ελμπασάν, ο Αρχιμανδρίτης Θεοφάνης τοποθέτησε εκεί τον «ιερέα» Νικόλαο Μαρκά, ο οποίος χειροτονήθηκε στη σχισματική (τότε) Μακεδονική Εκκλησία. Παρεμπιπτόντως, όπως αναφέρεται στη Σύνοδο της Αλβανικής Εκκλησίας, αυτός ο «Νικόλαος Μάρκου συνεχίζει να κατέχει την ιστορική Ορθόδοξη Εκκλησία του Ελμπασάν μέχρι σήμερα». Αυτό δείχνει περιφρόνηση για τους κανόνες της Εκκλησίας. Δεν έχει σημασία πού και ποιος «χειροτόνησε» ένα άτομο. Έβαλε ιερατικά ράσα - είναι ήδη «ιερέας». Έτσι, το δεύτερο είναι η αδιαφορία για τους κανόνες.

Και το τρίτο. Όπως ήδη αναφέρθηκε, στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Αρχιμανδρίτης Θεοφάνης προσπάθησε να πάρει την επισκοπική αξιοπρέπεια στην OCA, αλλά του αρνήθηκαν. Ο λόγος, όπως αναφέρεται στο ανακοινωθέν, ήταν ότι «η ηγεσία της OCA έλαβε αξιόπιστες πληροφορίες σχετικά με τις σχισματικές του δραστηριότητες». Η δεύτερη προσπάθεια, δηλαδή η απόκτηση της επισκοπής στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, στέφθηκε με επιτυχία. Αυτή η επίμονη παρενόχληση της επισκοπικής αξιοπρέπειας μάς επιτρέπει να μιλάμε για μια τέτοια ποιότητα ανθρώπου όπως η φιλοδοξία.

Έτσι, έχουμε έναν: φιλόδοξο, αδίστακτο και αδιάφορο για τους κανόνες. Ως αποτέλεσμα, έχουμε ένα απολύτως ελεγχόμενο άτομο, έτοιμο για πολλά.

Ας κάνουμε μια σημείωση: ίσως ο Θεοφάνης (Koya) είναι ένας αυστηρός ασκητής, ένα μεγάλο προσευχητάριο και ένας ταλαντούχος διοργανωτής. Πληροφορίες σχετικά με αυτό σε ανοικτές πηγές δεν βρέθηκαν, αλλά τα γεγονότα που περιγράφονται παραπάνω μας επιτρέπουν να συναγάγουμε τα συμπεράσματα που έχουν γίνει.

Πριν προχωρήσουμε στην επιφύλαξη κατά τη στιγμή της χειροτονίας, πρέπει να πούμε ότι στο πρόσωπο του Επισκόπου Θεοφάνη, χειροτονημένου να διακονεί τους Αλβανούς Ορθοδόξους στις Ηνωμένες Πολιτείες, το Φανάρι λαμβάνει έναν ένθερμο υπερασπιστή της νέας εκκλησιολογικής αρχής, σύμφωνα με την οποία ολόκληρη η Ορθόδοξη διασπορά, όπου κι αν βρίσκεται, πρέπει να υπακούει στο Φανάρι.

Μετά τα «κατορθώματά» του στο Ελμπασάν, είναι απίθανο να συμφωνήσει ότι οι Ορθόδοξοι Αλβανοί στις Ηνωμένες Πολιτείες ανήκουν στην Αλβανική Εκκλησία.

Ένα φροϋδικό ολίσθημα;
Κατά τη διάρκεια της επισκοπικής χειροτονίας στο Φανάρι, της οποίας ηγείτο ο επικεφαλής της Αρχιεπισκοπής Φαναρίου στις Ηνωμένες Πολιτείες, Αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος, και στην οποία παρευρέθηκε ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, ο νεοδιορισθείς Επίσκοπος Θεοφάνης (Koya) διάβασε το Σύμβολο της Πίστεως με την προσθήκη του filioque, δηλαδή του καθολικού δόγματος για την προέλευση του Αγίου Πνεύματος τόσο από τον Πατέρα όσο και από τον Υιό.

Αργότερα, επιβεβαίωσε το γεγονός της ανάγνωσης του Συμβόλου της Πίστεως με το «filioque», το χαρακτήρισε λάθος και το δικαιολόγησε επικαλούμενος το μεγάλο "συναισθηματικό άγχος" κατά τη διάρκεια της χειροτονίας. Δημοσίευσε ακόμη και μια αιτιολογική έκθεση και μια εξήγηση για το τι συνέβη, προκειμένου να εκτρέψει τις κατηγορίες για μη Ορθοδοξία.

Συγκεκριμένα, έγραψε: «Είναι δικό μου λάθος να διαβάσω μέρος της αγγλικής έκδοσης του κειμένου της Επισκοπικής Ομολογίας, που προκλήθηκε από τη συναισθηματική μου ένταση και τη μεγάλη προσωπική μου ανησυχία εκείνη την ιερή στιγμή, απόδειξη της "κατώτερης" Ορθοδοξίας μου;»

Στο τέλος της δήλωσής του, έγραψε: «Για να ηρεμήσω ακόμη και την πιο ευαίσθητη συνείδηση, η οποία θα μπορούσε να επηρεαστεί από την προαναφερθείσα προκατειλημμένη παρατήρηση, δηλώνω σε όλους και παντού ότι πιστεύω απόλυτα και ακλόνητα σε όλα τα ορθά (σημείωση, «ορθά» (proper), και όχι «Ορθόδοξα» (orthodox), το οποίο προσωπικά υπέγραψα στο συνημμένο κείμενο της ιεραρχικής μου ομολογίας. " Δηλαδή, υπέγραψε την ορθόδοξη ομολογία πίστεως και διάβασε την καθολική.

Πρέπει να σημειωθεί εδώ ότι ο επίσκοπος Θεοφάνης επιβεβαιώνει ότι διάβασε το Σύμβολο της Πίστεως από ένα φύλλο και όχι από μνήμης. Αυτή είναι μια κοινή πρακτική των επισκοπικών χειροτονιών, που αποσκοπούν ακριβώς στον αποκλεισμό της πιθανότητας σφάλματος στην ομολογία πίστης.

Είναι δυνατόν να φανταστούμε ότι έκανε λάθος; Θεωρητικά, είναι δυνατόν, αν και η πιθανότητα αυτή είναι πολύ μικρή. Αλλά εδώ τίθεται ένα ενδιαφέρον ερώτημα: γιατί έκανε λάθος σε αυτό το συγκεκριμένο μέρος και όχι σε οποιοδήποτε άλλο; Πώς ήταν δυνατόν να διαβάσεις μια ομολογία από ένα φύλλο και να πεις μια άλλη από μνήμης;

Αυτό είναι δυνατό μόνο σε μία περίπτωση - αν ήταν η καθολική ομολογία που περιστρεφόταν στο μυαλό του, στο μυαλό του εκείνη τη στιγμή.

Τέτοιες επιφυλάξεις περιγράφονται από τον Σίγκμουντ Φρόιντ στο έργο του «Η ψυχοπαθολογία της καθημερινής ζωής», όπου υποστηρίζει ότι αυτές οι επιφυλάξεις είναι μια εκδήλωση ασυνείδητων επιθυμιών και πεποιθήσεων που στη συνηθισμένη ζωή καταστέλλονται από τη συνείδηση, αλλά σε στιγμές ψυχικής έντασης επιπλέουν ακούσια. Δηλαδή, το συμπέρασμα υποδηλώνει ότι αυτή η επιφύλαξη του επισκόπου Θεοφάνη είναι μια ακούσια εκδήλωση των αληθινών πεποιθήσεών του.

Αλλά για να εκδηλώσετε ακούσια αληθινές πεποιθήσεις, πρέπει να τις έχετε, και ενάντια σε αυτό είναι η ιδιότητα που περιγράφεται παραπάνω - αδίστακτος. Εάν κάποιος εκδιώκει βίαια πιστούς από την εκκλησία επειδή δήθεν είναι φιλέλληνες, και στη συνέχεια ζητά την επισκοπή από αυτούς τους ίδιους Έλληνες, τότε είναι δυνατόν να φανταστεί κανείς ότι έχει σταθερές πεποιθήσεις στον τομέα της δογματικής θεολογίας; Αυτό σημαίνει ότι μια άλλη εξήγηση για το "σφάλμα" είναι πιο πιθανή - έγινε σκόπιμα.

Αν δεν ήταν λάθος
Εάν δεν ήταν λάθος, αλλά μια προσχεδιασμένη ενέργεια, τότε πρέπει να καταλάβετε στο πλαίσιο των διαδικασιών και γιατί έγινε. Από τα χείλη των ανώτερων ιεραρχών του Φαναρίου και του Βατικανού, ακούγονται όλο και περισσότερο δηλώσεις ότι είναι απαραίτητο να ενωθούμε και ότι οι υπάρχουσες διαφορές δεν πρέπει να αποτελέσουν εμπόδιο σε αυτή την πορεία. Πρόσφατα, παρόμοιες φωνές ακούστηκαν από τις Εκκλησίες της Κύπρου και της Αλεξάνδρειας, οι οποίες ανήκουν στη λεγόμενη ομάδα των Ελληνικών Εκκλησιών.

Πιο πρόσφατα, από την 1η έως τις 7 Ιουνίου 2023, πραγματοποιήθηκε στην Αλεξάνδρεια (Αίγυπτος) η 15η σύνοδος της Μικτής Διεθνούς Επιτροπής Θεολογικού Διαλόγου μεταξύ της Ρωμαιοκαθολικής και της Ορθόδοξης Εκκλησίας, κατά την οποία υπογράφηκε έγγραφο για το πρωτείο και τη συνοδικότητα στην Εκκλησία. Και λίγο νωρίτερα, στις αρχές Μαΐου 2023, ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος έκανε ένα ταξίδι στην Ιταλία. Το όνομα του προγράμματος αυτής της επίσκεψης μιλάει από μόνο του: «Δύο αδέλφια, μία πίστη». Με ή χωρίς filioque, είναι η ίδια πίστη ή διαφορετική;

Όπως γνωρίζετε, οι δογματικές διαφορές μεταξύ Καθολικισμού και Ορθοδοξίας σήμερα είναι αρκετά σημαντικές, αλλά οι ιστορικές διαφορές, ριζωμένες στην πρώτη χιλιετία της ιστορίας της Εκκλησίας, όταν η ίδια η Εκκλησία ήταν ακόμη ενωμένη, συνοψίζονται σε δύο σημεία: το πρωτείο του Πάπα και την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος (μόνο από τον Πατέρα ή από τον Πατέρα και τον Υιό).

Όσον αφορά το ζήτημα της υπεροχής, όπως βλέπουμε, διεξάγονται ενεργές διαπραγματεύσεις και διαβουλεύσεις. Πριν από λίγο καιρό, το Φανάρι ανέφερε ότι το μόνο ανεπίλυτο ζήτημα στην πορεία προς την ενοποίηση είναι το ζήτημα της υπεροχής.

Σύμφωνα με έμμεσες ενδείξεις, αυτό το ζήτημα υποτίθεται ότι πρέπει να επιλυθεί με τέτοιο τρόπο ώστε ο επίσκοπος της Ρώμης να κυριαρχεί στον καθολικό κόσμο και ο επίσκοπος της Κωνσταντινούπολης στον ορθόδοξο κόσμο. Και στις σχέσεις μεταξύ των δύο, ο Πάπας θα απολαύσει το πρωτείο της τιμής.

Όσον αφορά το δόγμα της προέλευσης του Αγίου Πνεύματος, υπάρχουν δύο επιλογές: είτε απλά να το αποσιωπήσουν, είτε να πείσουν τους πιστούς ότι είναι δυνατόν να πιστέψουν και προς τις δύο κατευθύνσεις. Οι δύο επιλογές δεν αλληλοαποκλείονται, αλλά μάλλον αλληλοσυμπληρώνονται. Η τακτική της σιωπής απευθύνεται σε εκείνους που πιστεύουν ότι οι λεπτές αποχρώσεις της θεολογίας είναι για τους θεολόγους και για τους απλούς πιστούς δεν είναι απαραίτητες.

Η δεύτερη επιλογή έχει σχεδιαστεί για όσους μπορούν ακόμα να υποστηρίξουν ότι είναι αδύνατο να πιστέψουν και τα δύο ταυτόχρονα. Για αυτή την κατηγορία πιστών σχεδιάζεται η τακτική της πειθούς, η οποία στην πραγματικότητα είναι δυνατή. Πιο συγκεκριμένα, είναι δυνατόν να είμαστε σε μία Εκκλησία και ταυτόχρονα να ανεχόμαστε τόσο εκείνους που είναι πεπεισμένοι ότι το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται μόνο από τον Πατέρα, όσο και εκείνους που πιστεύουν ότι εκπορεύεται τόσο από τον Πατέρα όσο και από τον Υιό. Μια τέτοια θέση έχει ιστορική βάση. Για πρώτη φορά, το δόγμα του filioque διακηρύχθηκε το 589 στην Τρίτη Σύνοδο του Τολέδο. Και τότε, για σχεδόν 500 χρόνια, η Εκκλησία ήταν ενωμένη, παρά το γεγονός ότι κάποιοι πίστευαν στο filioque και άλλοι όχι. Για παράδειγμα, το 808, ο Πάπας Λέων Γ 'έλαβε μια καταγγελία από τον Πατριάρχη της Ιερουσαλήμ, στην οποία υπήρχαν παράπονα για τους Γάλλους Βενεδικτίνους μοναχούς οι οποίοι, κατά τη διάρκεια της λειτουργίας στο Όρος των Ελαιών, διάβασαν το Σύμβολο της Πίστεως με το «βιολίκ».

Ο Πάπας πίστευε στο filioque, αλλά για να κατευνάσει τον Πατριάρχη της Ιερουσαλήμ, διέταξε να χαραχθεί το Σύμβολο της Πίστεως σε ασημένιες πλάκες στη Βασιλική του Αγίου Πέτρου χωρίς το filioque. Ένα χρόνο αργότερα, στο Συμβούλιο του Άαχεν, το filioque εγκρίθηκε στη Δύση ως επίσημο δόγμα.

Έτσι, η ανάγνωση του Συμβόλου της Πίστεως από τον επίσκοπο Θεοφάνη με το filioque κατά τον καθαγιασμό ταιριάζει απόλυτα σε αυτή τη λογική. Αυτό το «λάθος» έχει σκοπό να δείξει ότι είναι δυνατόν να ομολογηθεί η καθολική διδασκαλία και ταυτόχρονα κανείς δεν θα διακόψει τη χειροτονία και θα κατηγορήσει τον υποψήφιο για την επισκοπή της αίρεσης. Δηλαδή, μπορείτε να είστε ορθόδοξος επίσκοπος και να τηρείτε την καθολική διδασκαλία.

Για να επιβεβαιωθεί αυτή η υπόθεση, θα πρέπει να περιμένουμε κάποιο είδος αμοιβαίας χειρονομίας από τους Καθολικούς προς τους Ορθόδοξους, όπως το περίγραμμα του Ορθόδοξου Συμβόλου της Πίστεως από τον Πάπα Λέοντα Γ '.

Και εν κατακλείδι, είναι απαραίτητο να αντικρούσουμε το επιχείρημα που προβάλλει ο επίσκοπος Θεοφάνης προς υπεράσπισή του, ότι δήθεν υπέγραψε ένα έγγραφο με ορθόδοξη ομολογία πίστης, που σημαίνει ότι είναι ορθόδοξος. Ας απαντήσουμε στην ερώτηση: τι έχει ιερό νόημα - η υπογραφή ενός κομματιού χαρτιού στο γραφείο ή η δημόσια εξομολόγηση κατά τη διάρκεια της λατρείας στο ναό; Φυσικά, η ιερή δράση λαμβάνει χώρα στο ναό, εκεί το Άγιο Πνεύμα κατεβαίνει στους χειροτονημένους. Αυτό σημαίνει ότι όλα όσα γίνονται κατά τη διάρκεια αυτής της δράσης είναι πιο σημαντικά από την υπογραφή εγγράφων.

Έτσι, όλα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο της ανακοινωθείσας ένωσης με τους Καθολικούς και κάθε πιστός πρέπει να αποφασίσει μόνος του αν θα συμμετάσχει σε αυτό ή όχι.