Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος κατά των παραδοσιακών αξιών: Έχουν πέσει οι μάσκες;

Στις 18 Ιουνίου 2023 πραγματοποιήθηκε στο Ταλίν η 16η Γενική Συνέλευση της Διάσκεψης των Ευρωπαϊκών Εκκλησιών (CEC).

Αυτός ο οργανισμός ιδρύθηκε το 1959 με στόχο την προώθηση της συμφιλίωσης μεταξύ των λαών της Ευρώπης μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η ROC ήταν ένας από τους ιδρυτές και συμμετείχε ενεργά στην CEC μέχρι το 2008, όταν ανέστειλε τη συμμετοχή της σε αυτόν τον οργανισμό. Συνολικά, η ΔΕΕ περιλαμβάνει περίπου 125 χριστιανικά δόγματα στην Ευρώπη. Η σημερινή Συνέλευση χαρακτηρίστηκε από το γεγονός ότι η OCU έγινε δεκτή ως μέλος της.

Τώρα σχετικά με τη σκανδαλώδη δήλωση του Πατριάρχη Βαρθολομαίου. Ήταν αφιερωμένη στο θέμα του οικουμενισμού και σε αυτή επισήμανε την ορθότητα του λεγόμενου «καλού» ή «κλασικού» οικουμενισμού. Αυτός ο οικουμενισμός αναπτύχθηκε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν άρχισαν να δημιουργούνται διάφοροι ευρωπαϊκοί και παγκόσμιοι οικουμενικοί οργανισμοί για την καθιέρωση διαλόγου μεταξύ εκπροσώπων διαφορετικών θρησκειών.

Πιστεύεται ότι ένας τέτοιος διάλογος θα προωθήσει την αμοιβαία κατανόηση μεταξύ των λαών και θα ξεπεράσει τις διαιρέσεις που προέκυψαν ως αποτέλεσμα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Οι στόχοι ήταν, γενικά, καλοί, αλλά η συνεργασία των θρησκευτικών οργανώσεων άρχισε να αναπτύσσεται σε μια ελαφρώς διαφορετική κατεύθυνση. Αυτός ο «καλός» οικουμενισμός ξεκίνησε από την ιδέα της ισοδυναμίας όλων των θρησκειών, ή τουλάχιστον όλων των χριστιανικών δογμάτων. Σύμφωνα με αυτή την ιδεολογία, κανένα δόγμα δεν μπορεί να ισχυριστεί αποκλειστικότητα, ότι μόνο αυτό είναι η μόνη αληθινή Εκκλησία και όλοι οι άλλοι είναι εκπρόσωποι αιρετικών ψευδών διδασκαλιών. Αυτό θεωρείται ασεβής, μισαλλόδοξη στάση απέναντι σε άλλες ομολογίες, αν και, στην πραγματικότητα, αυτή είναι η χριστιανική διδασκαλία για την Εκκλησία: «Πιστεύω στη Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία».

«Καλός» οικουμενισμός
Ο «καλός» οικουμενισμός υποστήριζε ότι τα τείχη μεταξύ των δογμάτων, και ακόμη ευρύτερα μεταξύ των θρησκειών, δεν φτάνουν στον ουρανό. Η εικόνα είναι πολύ όμορφη. Αλλά τελικά, τα χριστιανικά δόγματα, για να μην αναφέρουμε τις θρησκείες, διαφέρουν μεταξύ τους όχι σε κάποια μικροπράγματα, αλλά σε πολύ σημαντικά σημεία. Διαφορές στα δογματικές πεποιθήσεις, διαφορές στο δόγμα της ηθικής, διαφορές στο τι αποτελεί τη βάση της θρησκευτικής κοσμοθεωρίας - όλα αυτά δεν επιτρέπουν στις θρησκευτικές οργανώσεις στο πλαίσιο του οικουμενισμού τους να προχωρήσουν πέρα από την απλή συνεργασία σε οποιαδήποτε εγκόσμια γήινα ζητήματα. Ωστόσο, ο «καλός» οικουμενισμός προχωρά πολύ περισσότερο και δηλώνει την επιθυμία να ενώσει ομολογίες και ακόμη και θρησκείες. Η διεξαγωγή κοινής «λατρείας» και «τελετών» είναι ένα καλό παράδειγμα αυτού.

Ιδού τι γράφει ο Αμερικανός ασκητής Σεραφείμ (Ρόουζ) γι' αυτόν τον «καλό» οικουμενισμό στο βιβλίο του «Ορθοδοξία και η θρησκεία του μέλλοντος»: «Μέχρι πρόσφατα, φαινόταν ότι ο οικουμενισμός ήταν κάτι τόσο τεχνητό, συνθετικό που δεν έφερε καμία δική του πνευματικότητα». Οι «λειτουργίες» που πραγματοποιούνται σε οικουμενικές συναντήσεις, από μεγάλες έως μικρές, φαινόταν να είναι απλώς μια ελαφρώς πιο περίπλοκη εκδοχή της προτεσταντικής κυριακάτικης λειτουργίας. Αλλά η ίδια η φύση της οικουμενικής αίρεσης – η πεποίθηση ότι δεν υπάρχει μία ορατή Εκκλησία του Χριστού, ότι μια τέτοια Εκκλησία εξακολουθεί να σχηματίζεται – είναι τέτοια που υποτάσσει την ψυχή που έχει υποκύψει στην επιρροή από ορισμένες πνευματικές επιδράσεις, οι οποίες με την πάροδο του χρόνου θα πρέπει να οδηγήσουν σε μια τυπικά οικουμενική «ευσέβεια» και «πνευματικότητα».

Αυτή η οικουμενική «ευσέβεια» και «πνευματικότητα» εκφράζεται σαφέστερα στην πολιτική του φιλελευθερισμού και της ανοχής απέναντι σε όλες τις διαστροφές και τις αυταπάτες. Κάνοντας εικασίες σχετικά με την εντολή της αγάπης και τα λόγια του Κυρίου «ώστε όλοι να είναι ένα» (Ιωάννης 17:21), οι υποστηρικτές του οικουμενισμού, συμπεριλαμβανομένων εκείνων από την Ορθοδοξία, κηρύττουν ανοχή για τέτοιες αποκλίσεις από τους κανόνες της χριστιανικής ηθικής όπως οι ΛΟΑΤ, η άμβλωση, η ευθανασία και ούτω καθεξής.

Για παράδειγμα, στις 21 Ιανουαρίου 2022, κατά τη διάρκεια της λεγόμενης «Οικουμενικής Θείας Λειτουργίας για την Ενότητα των Εκκλησιών» που πραγματοποιήθηκε στο Φανάρι, ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος δήλωσε: «Το μέλλον της οικουμενικής κίνησης είναι να αγκαλιάσει το "φως της αγάπης" μέσω της ενσωμάτωσης νέων συμβόλων ανοχής και συνύπαρξης στην καθημερινή μας ζωή, η οποία καταπολεμά τις προκαταλήψεις και τις διακρίσεις κατά των <... >Καθώς προσευχόμαστε εδώ σήμερα για την ενότητα του Χριστιανισμού, ας προχωρήσουμε με ελπίδα στο δρόμο προς αυτόν τον κοινό σκοπό, τον οποίο λαχταρούμε».

Σε αυτή την εκδήλωση, φάνηκε ξεκάθαρα ποια είναι αυτά τα «νέα σύμβολα ανοχής». Μεταξύ άλλων θρησκευτικών μορφών, μια συγκεκριμένη «επισκοπή» συμμετείχε στη «λειτουργία» και η παρουσία της δεν ενοχλούσε καθόλου τον επικεφαλής του Φαναρίου.

Όπως γνωρίζετε, ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος υποστηρίζει πλήρως τον σημερινό Πρόεδρο των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν, ο οποίος, παρά τη σχέση του με τον καθολικισμό, προωθεί την ιδεολογία των ΛΟΑΤ, την ελευθερία των αμβλώσεων και ούτω καθεξής. Τόσο η Αμερικανική Αρχιεπισκοπή Φαναρίου όσο και το ίδιο το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως υποστηρίζουν αυτή την ατζέντα και την προωθούν στις μάζες.

Για παράδειγμα, στις 9 Ιουλίου 2022, στα προάστια της Αθήνας, στην εκκλησία της Παναγίας της Φανερωμένης, ο επικεφαλής της Αρχιεπισκοπής του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως στις Ηνωμένες Πολιτείες, Αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος, βάπτισε τα παιδιά ενός ομοφυλόφιλου ζευγαριού. Δεν ήταν μια ιδιωτική εκδήλωση. Η κλίμακα της εκδήλωσης, η απήχηση που προκάλεσε, η φήμη και οι οικονομικές δυνατότητες των συμμετεχόντων, καθώς και ο βαθμός συμμετοχής τους στις υποθέσεις της Αμερικανικής Αρχιεπισκοπής και άλλες υποθέσεις δείχνουν ότι ήταν ένα είδος δήλωσης, μια δυνατή δήλωση για να αλλάξει η στάση του Φαναρίου απέναντι στους ΛΟΑΤ ανθρώπους.

Μια άλλη τέτοια δήλωση έγινε στις 10 Ιουνίου 2023, όταν ο ίδιος επικεφαλής της Φαναριώτικης Αρχιεπισκοπής στις Ηνωμένες Πολιτείες, Αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος, τέλεσε τον Εσπερινό στον Ιερό Ναό του Αγίου Βαρθολομαίου του Αποστόλου της Επισκοπικής Εκκλησίας των Ηνωμένων Πολιτειών στο Μανχάταν. Ταυτόχρονα, η λειτουργία, που συμπίπτει χρονικά με την ονομαστική εορτή του Πατριάρχη Βαρθολομαίου, πραγματοποιήθηκε στον ναό, στον οποίο κρέμεται η σημαία της κοινότητας LGBT.

Πολλοί επέκριναν τον Αρχιεπίσκοπο Ελπιδοφόρο για αυτό, αλλά απάντησε ότι όσοι καταδικάζουν την ορθόδοξη λατρεία σε μια εκκλησία με σημαίες ΛΟΑΤ δεν έχουν καλοσύνη. Τόνισε επίσης ότι δεν πρόκειται για ατύχημα ή σύμπτωση, αλλά για δήλωση της θέσης του Φαναρίου σε σχέση τόσο με την ΛΟΑΤ ιδεολογία όσο και με τον οικουμενισμό.

Κατά τη γνώμη του, «γιορτάζουμε την ονομαστική εορτή του Οικουμενικού Πατριάρχη εδώ, στην εκκλησία μιας άλλης χριστιανικής κοινότητας, επειδή η Αγιότητά Του είναι ο ίδιος ο ορισμός της οικουμενικότητας». Σε αυτό, ο Αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος έχει απόλυτο δίκιο: ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος είναι πράγματι «ο ίδιος ο ορισμός της οικουμενικότητας». Μόνο τώρα αποδεικνύεται ότι αυτή η οικουμενικότητα μπορεί να είναι «κακή» αν βασίζεται σε παραδοσιακές αξίες.

«Κακός» οικουμενισμός
Όταν η κυριαρχία της υπερφιλελεύθερης ατζέντας στο οικουμενικό κίνημα άρχισε να ξεφεύγει από την κλίμακα και ήδη πολύ έντονα να αποκλίνει από το κείμενο της Αγίας Γραφής, με αυτές τις πολύ παραδοσιακές αξίες, προέκυψε μια αντίδραση σε πολλές θρησκευτικές οργανώσεις. Και μεταξύ των Ορθοδόξων, και μεταξύ των Καθολικών, και μεταξύ ορισμένων Προτεσταντικών δογμάτων, οι φωνές εκείνων που δήλωσαν την προφανή ασυμβατότητα αυτής της φιλελεύθερης ατζέντας με τη χριστιανική διδασκαλία για την ηθική, ότι η υιοθέτηση της ιδεολογίας των ΛΟΑΤ και όλων των άλλων φιλελεύθερων καινοτομιών είναι μια αποκήρυξη του Ευαγγελίου, μια προδοσία των διδασκαλιών του Ιησού Χριστού, άρχισαν να ακούγονται πιο δυνατά.

Φυσικά, εκπρόσωποι διαφόρων θρησκευτικών οργανώσεων που ήθελαν να παραμείνουν πιστοί στις παραδοσιακές χριστιανικές διδασκαλίες για την ηθική είδαν γρήγορα ο ένας τον άλλον ως συμμάχους σε αυτό το θέμα. Μια αντιπαράθεση άρχισε να αναδύεται μεταξύ τέτοιων οπαδών παραδοσιακών αξιών από διαφορετικές θρησκείες και εκπροσώπων αυτού του «κλασικού», «καλού» οικουμενισμού, ο οποίος συνεπαγόταν την προώθηση μιας φιλελεύθερης ατζέντας. Και αυτοί οι τελευταίοι το είδαν αυτό ως απειλή για τις οικουμενικές προσπάθειές τους.

Και έτσι ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, όχι μόνο ως εκπρόσωπος αυτού του «καλού» οικουμενισμού, αλλά, σύμφωνα με τα λόγια του Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου, ως «ο ίδιος ο ορισμός της οικουμενικότητας», επιτέθηκε στη συνεργασία των οπαδών των παραδοσιακών αξιών από διάφορες ομολογίες, αποκαλώντας την «νέο οικουμενισμό».

«Υπάρχουν εκείνοι που καλούν για έναν «νέο οικουμενισμό» – την ενοποίηση των χριστιανικών Εκκλησιών γύρω από τις λεγόμενες παραδοσιακές αξίες. Αυτή η μορφή οικουμενισμού δημιουργεί αναγκαστικά περίεργες συμμαχίες μεταξύ των χριστιανικών Εκκλησιών. Οι εκκλησίες που ήταν ενάντια σε κάθε είδους οικουμενική συζήτηση είναι τώρα έτοιμες να συμμετάσχουν στον λεγόμενο «νέο οικουμενισμό» που υποστηρίζει τις παραδοσιακές αξίες», δήλωσε ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος.

Είναι παράξενο να το ακούμε αυτό από το στόμα ενός μακροχρόνιου και συνεπούς οικουμενιστή: πώς μπορεί ένας οικουμενιστής να αντιταχθεί στον οικουμενισμό, ανεξάρτητα από το αν είναι «παλαιός» ή «νέος»; Αλλά το γεγονός είναι ότι η προσήλωση στις παραδοσιακές αξίες είναι η κύρια απειλή για τον οικουμενισμό ως κατασκευή μιας «υπερεκκλησίας» που ενώνει εκπροσώπους διαφορετικών απόψεων σχετικά με το δόγμα, την ηθική και τη δεοντολογία. Αυτή η «υπερ-εκκλησία» για την οποία προειδοποίησε ο ιερομόναχος Σεραφείμ (Ρόουζ) και πολλοί άλλοι ασκητές και θεολόγοι.

Εξάλλου, αν υποθέσουμε ότι δεν υπάρχει αλήθεια ή ότι είναι θολή σε διαφορετικές ομολογίες, τότε θα προσπαθήσουμε να ενώσουμε αυτές τις ομολογίες σε κάτι ενοποιημένο, γιατί με αυτόν τον τρόπο θα «συλλέξουμε» την αλήθεια. Αν βεβαιώσουμε ότι η Αλήθεια υπάρχει και ότι υπάρχει η Εκκλησία στην οποία περιέχεται στο σύνολό της, τότε θα αναζητήσουμε αυτή την Εκκλησία, θα εξετάσουμε τη διδασκαλία κάθε δόγματος για τη συμμόρφωσή της με την Αγία Γραφή και την Παράδοση της Εκκλησίας. Δηλαδή, να πάμε σε μια εντελώς διαφορετική κατεύθυνση από εκείνη στην οποία μας τραβούν οικουμενιστές όπως ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος. Γι' αυτό επιτίθεται εναντίον των υποστηρικτών των παραδοσιακών αξιών και αντιπαραθέτει τον «νέο» οικουμενισμό στον «παλιό». «Εάν στον εικοστό αιώνα ο οικουμενισμός θεωρήθηκε ως ένας τρόπος προώθησης του οράματος μιας κοινής ανθρώπινης κοινότητας και του κοινού καλού, τότε ο «νέος οικουμενισμός» του εικοστού πρώτου αιώνα έχει γίνει μια συντριπτική και καταστροφική δύναμη», δήλωσε ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος.

Αλλά τελικά, ο Χριστός δεν ήρθε να ενώσει την ανθρωπότητα με βάση κάποιες αφηρημένες οικουμενικές αξίες, αλλά να τη διαιρέσει σύμφωνα με το κριτήριο της στάσης απέναντι στον εαυτό Του: «Όποιος λοιπόν με αναγνωρίζει μπροστά στους ανθρώπους, τον αναγνωρίζω και ενώπιον του Πατέρα μου στον ουρανό. Αλλά όποιος ΜΕ αρνείται μπροστά στους ανθρώπους, θα τον αρνηθώ και μπροστά στον Πατέρα ΜΟΥ που είναι στον ουρανό. Μη νομίζετε ότι ήρθα για να φέρω ειρήνη στη γη. Δεν ήρθα για να φέρω ειρήνη, αλλά σπαθί, γιατί ήρθα για να χωρίσω έναν άνδρα από τον πατέρα του, και μια κόρη από τη μητέρα της, και μια νύφη από την πεθερά της» (Κατά Ματθαίον 10:32-35).

Και το Ευαγγέλιο του Μάρκου μας δείχνει μια άλλη πτυχή αυτής της άρνησης του Χριστού: «Επειδή, όποιος ντρέπεται για μένα και τα λόγια μου σε αυτή τη γενεά των μοιχών και των αμαρτωλών, ο Υιός του Ανθρώπου θα ντραπεί επίσης όταν έρθει στη βασιλεία του Πατέρα Του μαζί με τους αγίους αγγέλους» (Κατά Μάρκον 8:38). Δηλαδή, αυτός που αρνείται τον Χριστό είναι αυτός που ντρέπεται για τα λόγια Του. Και ποιος είναι ο λόγος του Χριστού; Αυτή είναι η Αγία Γραφή, ο Λόγος του Θεού, που περιέχει την αποκάλυψη του Θεού στους ανθρώπους. Και αν η Αγία Γραφή αποκαλεί τον σοδομισμό αμαρτία, τότε αυτός που ντρέπεται γι' αυτά τα λόγια αρνείται τον Χριστό με όλες τις επακόλουθες συνέπειες.

Αν πούμε ότι ο Χριστός ένωσε τους ανθρώπους, εννοούμε ότι τους ένωσε γύρω Του, γύρω από την πίστη σ' Αυτόν ως Υιό του Θεού. Ο Χριστός, όχι οι οικουμενικές αξίες, είναι το κέντρο μιας τέτοιας ενοποίησης. Αλλά ο Παναγιώτατος Πατριάρχης Βαρθολομαίος υποστηρίζει τον παλιό καλό οικουμενισμό, ο οποίος αγνοεί τόσο τις δογματικές αλήθειες όσο και τους ηθικούς κανόνες.

Ταυτόχρονα, προκειμένου να κηλιδώσει τις παραδοσιακές αξίες, προσπαθεί να τις συνδέσει με τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία. Αυτή είναι μια αρκετά αποτελεσματική τεχνική, αν όχι για ένα πράγμα. Πράγματι, η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ρωσίας υποστήριξε την αιματηρή επίθεση της Ρωσικής Ομοσπονδίας κατά της Ουκρανίας, ενώ έκανε εικασίες σχετικά με την υποτιθέμενη προστασία αυτών των πολύ παραδοσιακών αξιών. Το γεγονός ότι η ανθρώπινη ζωή είναι μια ακόμη πιο παραδοσιακή αξία από τον ετεροφυλόφιλο προσανατολισμό, η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία προτιμά να μην το λέει. Εξαιτίας αυτού, η ROC έχει γίνει τοξική στα μάτια πολλών ανθρώπων. Επομένως, σήμερα, για να δυσφημίσουμε κάποιον στη θρησκευτική σφαίρα, αρκεί απλώς να τον συνδέσουμε με τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία.

Ωστόσο, ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος κατάφερε να κάνει λάθος και εδώ. Αναφερόμενος στη δέσμευση της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας στις παραδοσιακές αξίες με αρνητική έννοια, άρχισε να αναφέρει παραδείγματα «κακού» οικουμενισμού στις Ηνωμένες Πολιτείες.

«Για παράδειγμα, ορισμένοι Αμερικανοί ευαγγελικοί χριστιανοί, οι οποίοι προηγουμένως θεωρούσαν τους Καθολικούς και τους Ορθόδοξους Χριστιανούς ως ειδωλολάτρες που τιμούν τα είδωλα, τώρα φαίνονται πρόθυμοι να συνεργαστούν με ορισμένους Καθολικούς και Ορθόδοξους Χριστιανούς για να υποστηρίξουν αυτές τις αξίες», δήλωσε ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος. Αποδεικνύεται ότι η προσήλωση στις παραδοσιακές αξίες δεν είναι μόνο μια «ρωσική αφήγηση» και αυτό εδώ δεν είναι καθόλου σχετικά με τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία.

Τι σημαίνουν όλα αυτά;
Φαίνεται ότι ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος κατήγγειλε τον εαυτό του, πέταξε τη μάσκα κάτω από την οποία έκρυψε τη δέσμευσή του στη φιλελεύθερη ατζέντα με την ιδεολογία των ΛΟΑΤ και άλλες αποκλίσεις από την Αγία Γραφή. Τώρα γίνεται σαφές σε όλους πού οδηγεί τους υποστηρικτές του. Στον καθολικισμό, ένας πραγματικός διχασμός σιγοβράζει τώρα μεταξύ των φιλελεύθερων που προωθούν την ΛΟΑΤ και τη γυναικεία ιεροσύνη και των συντηρητικών που υποστηρίζουν τις παραδοσιακές αξίες. Οι ίδιες τάσεις, αν και με κάποια καθυστέρηση, μπορούν να ανιχνευθούν στην Ορθοδοξία.

Οι Γερμανοί Καθολικοί, πολλοί από τους αδελφούς τους από άλλες χώρες, και ο ίδιος ο Πάπας Φραγκίσκος τοποθετούνται ως υποστηρικτές της φιλελεύθερης ατζέντας. Είναι επίσης υπέρ της προσέγγισης με άλλες θρησκείες, μέχρι την ενοποίηση. Στην Ορθοδοξία, άρχισαν επίσης να υποδεικνύονται τα περιγράμματα της διαίρεσης σε παραδοσιακούς και φιλελεύθερους. Το Φανάρι, και ιδιαίτερα η Αμερικανική Αρχιεπισκοπή του, έχει ήδη ταχθεί σταθερά στο πλευρό της τελευταίας. Το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας έκανε πρόσφατα μια σοβαρή στροφή προς τον «καλό» οικουμενισμό. Θα δούμε ποιος θα είναι ο επόμενος. Ένα πράγμα μπορεί να ειπωθεί με βεβαιότητα: όλοι εκείνοι που αναγνώρισαν τα πρωτεία του Φαναρίου στην Ορθοδοξία, που υπάκουσαν στις αποφάσεις του για το ουκρανικό ζήτημα (και όχι μόνο), που έβαλαν την εξουσία του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως πάνω από την παραδοσιακή διδασκαλία της Εκκλησίας, όλοι τους θα αναγκαστούν να ακολουθήσουν το Φανάρι στον «καλό» οικουμενισμό του και στην απόρριψη των παραδοσιακών αξιών.

Η επιλογή εξαρτάται από τον καθένα μας.