Ο Βίκτορ Γιελένσκι ποιος είναι; Λενινιστής ή εθνικιστής;

Ζούμε σε μια εποχή που τα εγκλήματα του σοβιετικού καθεστώτος και η ίδια η κομμουνιστική ιδεολογία καταδικάζονται. Δρόμοι μετονομάζονται, μνημεία κατεδαφίζονται και στάσεις απέναντι στα ιστορικά γεγονότα αναθεωρούνται. Και αυτό ισχύει και για το θέμα της εκκλησίας. Σήμερα, υπάρχουν πολυάριθμα αποδεικτικά στοιχεία που αποδεικνύουν ότι οι Μπολσεβίκοι διέπραξαν προφανή εγκλήματα: πυροβολούσαν δεκάδες χιλιάδες κληρικούς και πιστούς, κατέστρεφαν εκατοντάδες εκκλησίες και κατεδίωκαν ενορίτες.

Ο Λένιν απαίτησε από τους υφισταμένους του «να βάλουν τέλος στους ιερείς και τη θρησκεία όσο συντομότερο δυνατό». Σύμφωνα με το σχέδιο του μπολσεβίκου ηγέτη, οι εκπρόσωποι του κλήρου πρέπει να «συλληφθούν ως αντεπαναστάτες και σαμποτέρ, να πυροβολούνται ανελέητα και παντού. Και όσο το δυνατόν περισσότερο».

Και φαίνεται ότι τώρα τα εγκλήματα του Λένιν και των μπολσεβίκων είναι γνωστά σε όλους. Αλλά τι λέτε αν αναφέρουμε ότι οι άνθρωποι που προπαγανδίζουν τις «εκκλησιαστικές» ιδέες του Λένιν υπό την ΕΣΣΔ καθορίζουν σήμερα την πολιτική του κράτους στις σχέσεις με την Εκκλησία; Όμως δεν είναι τώρα το σοβιετικό κράτος, αλλά το ουκρανικό. Μάλιστα κατέχουν τις υψηλότερες θέσεις. Είναι παράλογο, λέτε; Αλλά όχι.

«Είναι αδύνατο να μην εκπλαγεί κάποιος από την κλίμακα και το βάθος της σκέψης του Λένιν, την ιδιοφυΐα του»
«Η μαρξιστική-λενινιστική θεωρία μας δίνει τα εργαλεία για να διεισδύσουμε στην πνευματική σφαίρα της ανθρωπότητας», μας λέει αυτός ο άνθρωπος. «Είναι αδύνατο να μην εκπλαγεί κάποιος από την κλίμακα και το βάθος της σκέψης του Λένιν, την ιδιοφυΐα του».

Ο συγγραφέας αυτών των γραμμών είναι ο επικεφαλής της κρατικής εθνοπολιτικής Βίκτορ Γιελένσκι. Στα τέλη της δεκαετίας του '80, ήταν ένα από τα πιο ενεργά φερέφωνα της επιστημονικής αθεϊστικής προπαγάνδας.

Κατήγγειλε τους Εβραίους Σιωνιστές, μίλησε για την ελεύθερη ζωή των Προτεσταντών στην ΕΣΣΔ, αλλά, ίσως, ένα από τα πιο αξιοσημείωτα έργα του είναι «Η εφαρμογή στην Ουκρανική ΣΣΔ του διατάγματος «Για το διαχωρισμό Εκκλησίας και κράτους και σχολείου από εκκλησία» στα πρώτα χρόνια της σοσιαλιστικής οικοδόμησης».

Σε αυτό, ο Γιελένσκι επιδοκίμασε πανηγυρικά τις αποφάσεις του Λένιν για την ήττα και τη λεηλασία της Εκκλησίας, την καταστροφή των εκκλησιών της και, γενικά, τη «συνεργασία» με τον κλήρο.

Και παρά το γεγονός ότι σήμερα αυτές οι θέσεις φαίνονται άγριες, αντισταθμίζουν, παραδόξως, πλήρως αυτό που εφαρμόζει ο Γιελένσκι, όντας «ο κύριος στη θρησκεία» στην Ουκρανία.

Ο κλήρος και οι μοναχοί είναι πράκτορες των ιμπεριαλιστών
«Μετά την Επανάσταση, ο αντιδραστικός κλήρος και οι μοναχοί έγιναν πράκτορες ξένων παρεμβατισμών και τα μοναστήρια που βρίσκονταν στα μετόπισθεν των σοβιετικών στρατευμάτων μετατράπηκαν σε οχυρά συμμοριών, εστίες πογκρόμ αντισημιτικής αναταραχής», έγραψε ο Γιελένσκι για την Εκκλησία. Το μήνυμά του είναι σαφές - ο κλήρος είναι οι εχθροί της σοβιετικής κυβέρνησης, οι «αντίπαλοι».

Περίπου το ίδιο, αν και πιο διπλωματικά (η θέση το υποχρεώνει) ο Γιελένσκι λέει για την Εκκλησία σήμερα: «Όλοι οι συνεργάτες-ιερείς προέρχονται από αυτό το περιβάλλον, από αυτήν την Εκκλησία. Αλλά και πάλι, αυτό το πρόβλημα δεν είναι το κύριο. Και το κύριο ζήτημα είναι αυτό με το οποίο αυτή η Εκκλησία δηλητηριάζει τα κεφάλια των ανθρώπων εδώ και πολύ καιρό».

Σήμερα, όλοι καταλαβαίνουν πολύ καλά ότι η Εκκλησία δεν ήταν μια «εστία παρεμβατισμών» στην Ουκρανία πριν από 100 χρόνια. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μετά από κάποιο χρονικό διάστημα όλοι θα συμφωνήσουν ότι δεν ήταν ούτε συνεργάτης της UOC.

Την καταστροφή της Εκκλησίας ήθελαν οι ίδιοι οι πιστοί
«Στο πλαίσιο του Λαϊκής Επιτροπής Δικαιοσύνης, δημιουργήθηκε ένα τμήμα εκκαθάρισης. Οι κομματικές οργανώσεις και τα Σοβιέτ στηρίχθηκαν στο αντικληρικό κίνημα των εργαζομένων στις πρακτικές προσπάθειές τους να εφαρμόσουν το διάταγμα του Λένιν «Για το διαχωρισμό εκκλησίας και κράτους», το οποίο ως επί το πλείστον το αποδέχτηκε επιδοκιμαστικά. Ακόμη και ο κλήρος το 1921 αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι η ιδέα του διαχωρισμού εκκλησίας και κράτους έγινε αποδεκτή από τον ουκρανικό ορθόδοξο πληθυσμό με συμπάθεια», έγραψε ο Βίκτορ Γιελένσκι το 1988.

Δηλαδή, σύμφωνα με τη διαβεβαίωση του σημερινού επικεφαλής της GESS, οι ίδιοι οι άνθρωποι ήθελαν την καταστροφή της Εκκλησίας. Και η εκκαθάριση των ιερέων, η καταστροφή των εκκλησιών (αυτό ακριβώς έκανε το τμήμα εκκαθάρισης) οι μπολσεβίκοι την πραγματοποίησαν κατόπιν αιτήματος των εργατών.

Σας θυμίζει κάτι από τη σημερινή πραγματικότητα; Ιδού πώς σχολιάζει σήμερα ο Γιελένσκι τις μαζικές έρευνες της SBU στις εκκλησίες της UOC: «Νομίζω ότι αυτές οι έρευνες είναι, πρώτα απ' όλα, το αποτέλεσμα ή η συνέπεια της τεράστιας αγανάκτησης που προκαλεί στην κοινωνία η θέση της UOC του Πατριαρχείου Μόσχας, η θέση που έχει τηρήσει τουλάχιστον από το 2014». Σε άλλη συνέντευξή του, λέει: «Υπάρχει αίτημα στην κοινωνία να μην υπάρχουν δομές, αυτό συνδέεται με τη Μόσχα».

Στη ρητορική του Γιελένσκι, μόνο το ιστορικό σκηνικό έχει αλλάξει. Η αρχή παραμένει η ίδια: το κράτος συντρίβει δίκαια την Εκκλησία - αυτό υποτίθεται ότι το θέλουν οι ίδιοι οι άνθρωποι.

Ο κλήρος είχε το θράσος να μιμείται τα αρτέλ
Γνωρίζουμε από την ιστορία ότι μετά την καταστροφή των μοναστηριών, πολλοί μοναχοί προσπάθησαν να προσαρμοστούν στην μπολσεβίκικη πραγματικότητα και καταχωρήθηκαν ως κοινότητες και αρτέλ. Εργάστηκαν έντιμα και, φυσικά, δεν έφεραν και δεν μπορούσαν να προκαλέσουν καμία απειλή για το κράτος. Αλλά δεν είναι αυτό που σκέφτηκε ο λενινιστής Γιελένσκι.

«Πολύ σύνηθες φαινόμενο εκείνη την εποχή, δημιουργήθηκαν από ιερείς και μοναχούς, «κοινότητες» και «αρτέλ». Στην πραγματικότητα, όχι μόνο διατήρησαν τη δομή των μοναστηριών, αλλά έγιναν επίσης καταφύγιο για αντεπαναστατικά, ληστρικά στοιχεία. Τα όργανα της σοβιετικής εξουσίας έπρεπε να λάβουν αποφασιστικά μέτρα για την αντιμετώπιση αυτών των ψευδο-κομμούνων», έγραψε ο σημερινός επικεφαλής του GESS.

Η κατάληψη εκκλησιών και εκκλησιαστικών τιμαλφών είναι η σωστή ενέργεια των μπολσεβίκων
Πολλές επιστημονικές εργασίες έχουν γραφτεί για το πώς ληστεύτηκαν οι ναοί στη δεκαετία του εικοστού αιώνα. Το υλικό ντοκιμαντέρ είναι τώρα διαθέσιμο, στο οποίο στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού βγάζουν δισκοπότηρα, σταυρούς από βωμούς, πετούν εικόνες σε σωρούς κ.ο.κ.. Στη συνέχεια, οι μπολσεβίκοι υποστήριξαν όλα αυτά από την ανάγκη να βοηθήσουν τους πεινασμένους. Είναι πλέον γνωστό ότι αυτό είναι ψέμα. Η ίδια η Εκκλησία συγκέντρωσε κεφάλαια για αυτή τη βοήθεια, αλλά το έργο των συνόδων ήταν διαφορετικό – για την πλήρη καταστροφή της. Ο Λένιν ανέφερε στην Κεντρική Επιτροπή: «Θα αποκτήσουμε πολλή αξία, μεγάλο κεφάλαιο, το οποίο χρειαζόμαστε επειγόντως, και ταυτόχρονα θα υποκινήσουμε το μίσος, τη διάσπαση στις τάξεις των πιστών, υποκινώντας τους, θα αρχίσουμε την καταστολή, θα καταστρέψουμε την αντίσταση».

Και τώρα ας επιστρέψουμε στον Γιελένσκι.

Ιδού τα αποσπάσματά του: «Οι κληρικοί ήταν ιδιαίτερα ζηλωτές στην αντίσταση στη δήμευση της γης και της περιουσίας τους. Ο αγώνας ενάντια στην αρπαγή εκκλησιαστικών τιμαλφών αποκάλυψε σαφέστατα τον αντιλαϊκό χαρακτήρα της κορυφής της Ρωσικής Ορθοδοξίας... Μια εγγενώς απάνθρωπη πράξη αντίστασης στην κατάσχεση εκκλησιαστικών τιμαλφών για τις ανάγκες των λιμοκτονούντων οδήγησε στην απογοήτευση των εργαζομένων για τις ιδέες της Ρωσικής Ορθοδοξίας».

«Οι ηγέτες της Εκκλησίας έχουν αναπτύξει ένα πρόγραμμα μεγάλης κλίμακας αντίθεσης στο διάταγμα (σ.σ. του Λένιν), το οποίο ταιριάζει πλήρως στα σχέδια της αντεπανάστασης, τα οποία στόχευαν στην καταστροφή της σοβιετικής εξουσίας».

Δηλαδή, ο Γιελένσκι κατήγγειλε την Εκκλησία ότι δεν συμφωνεί με τη ληστεία από το κράτος, με την εκδίωξή της από τις δικές της εκκλησίες και μοναστήρια. Και ήδη σε αυτό είδε το "έγκλημα" της.

Ας το σκεφτούμε, δεν συμβαίνει το ίδιο πράγμα τώρα; Δεν εκδιώκουν τις ουκρανικές αρχές την Εκκλησία από τις λαύρες του Κιέβου-Pechersk και του Pochaev; Δεν παραβιάζουν τις συνθήκες με άλλες εκκλησίες που πήραν οι Μπολσεβίκοι πριν από 100 χρόνια; Και η άρνηση των ίδιων μοναχών της Λαύρας να εγκαταλείψουν το προσκυνητάρι τους δεν παρουσιάζεται στην κοινωνία ως «απάνθρωπη πράξη αντίστασης»; Συμπεριλαμβανομένης της βοήθειας του Βίκτορ Γιελένσκι.

Δεν ξέρω άλλη χώρα σαν αυτή όπου ένα άτομο αναπνέει τόσο ελεύθερα
Η καταστολή των μπολσεβίκων ενάντια στην Εκκλησία είναι προφανής σε όλους. Δεκάδες χιλιάδες γεγονότα χρησιμεύουν ως απόδειξη αυτού. Και τουλάχιστον μερικά από αυτά ήταν διαθέσιμα το 1988 τόσο σε έναν επιστημονικό εργάτη του κόμματος όσο και στον Γιελένσκι. Αλλά εδώ είναι τι γράφει γι' αυτό: «Μυθοπλασίες για «βάρβαρες καταστροφές», «κλείσιμο εκκλησιών» και ούτω καθεξής ακόμη και τότε (στη δεκαετία του '20 και του '30 - Ed.) διαψεύστηκαν από τους προοδευτικούς ηγέτες του ομόσπονδου κράτους των Σοβιέτ».

Διαψεύστηκες, Carl!  

Ο Βίκτορ Εβγκένιεβιτς κατήγγειλε θυμωμένα εκείνους τους εκπροσώπους της αποσυντιθέμενης Δύσης που τόλμησαν να αμφισβητήσουν τη θρησκευτική ελευθερία υπό τους Σοβιετικούς: «Τι πολυπλοκότητα δεν έδειξαν οι υπερασπιστές του ψεύδους για τη «δίωξη της πίστης στην ΕΣΣΔ», τι είδους ψέματα δεν είπαν οι αντισοβιετικοί!»

Έχει αλλάξει κάτι στη ρητορική του Γιελένσκι τώρα; Απολύτως τίποτα. Παρά το γεγονός ότι στην Ουκρανία υπάρχουν ήδη πολλά προφανή γεγονότα καταστολής εναντίον της UOC, ο επικεφαλής της κρατικής εθνοπολιτικής «δεν τα βλέπει». Δηλώνει ότι η Ουκρανία σήμερα είναι «η χώρα με τη μεγαλύτερη θρησκευτική ελευθερία στην Ευρώπη». Κατά συνέπεια, εκείνοι που λένε το αντίθετο εργάζονται για ρωσική προπαγάνδα.

Οι ανακαινιστές είναι οι σωστοί τύποι, υποστήριξαν την επανάσταση
Όντας ο ιδιοκτήτης της σκέψης του «κράτους», ο Γιελένσκι μίλησε πολύ επιδοκιμαστικά για τους ανακαινιστές. Και είναι ακριβώς γι' αυτό που δικαίως επικρίνονται στην Εκκλησία, για σχίσμα και καιροσκοπισμό.

«Στο πλαίσιο της Ορθοδοξίας, εμφανίστηκε ένα κίνημα ανακαίνισης. Στην Ουκρανία, βρήκε σημαντική υποστήριξη από τους πιστούς. Στο τέλος της περιόδου αποκατάστασης, το 17,2% όλων των ορθόδοξων κοινοτήτων ήταν ανακαινιστές. Οι ανακαινιστές προσπάθησαν να σώσουν την Εκκλησία αναθεωρώντας τον πολιτικό και κοινωνικό προσανατολισμό της και εγκαθιδρύοντας ομαλές σχέσεις με τη σοβιετική κυβέρνηση», αναφέρει επαινετικά ο Γιελένσκι για τους ανακαινιστές.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αν ο Βίκτορ Εβγκένιεβιτς είχε ηγηθεί της θρησκείας εκείνα τα χρόνια, θα είχε προωθήσει τους ανακαινιστές ως τη «σωστή» ομολογία με όλη του τη δύναμη. Κάτι σαν τον τρόπο που προωθεί σήμερα η OCU.

Οι αυτοκέφαλοι άνθρωποι είναι αστοί μπράβοι
Στη μετασοβιετική Ουκρανία, γνωρίζουμε πολλά παραδείγματα όπου πεπεισμένοι μπολσεβίκοι και μαχητές κατά του εθνικισμού άλλαξαν τα πιστεύω τους ξαφνικά, έγιναν αμέσως ένθερμοι πατριώτες. Ίσως το πιο εντυπωσιακό παράδειγμα είναι ο Φιλάρετος Ντενισένκο. Αλλά ο Βίκτορ Γιελένσκι δεν ήταν πολύ πίσω.

Τώρα τοποθετείται ως ένθερμος υποστηρικτής της αυτοκέφαλης εθνικής εκκλησίας. Αλλά δεν ήταν πάντα έτσι. Στα τέλη της δεκαετίας του '80, διέσυρε τους αυτοκέφαλους με την ίδια ενέργεια με τον Φιλάρετο.

Εδώ είναι μερικά αποσπάσματα: «Δημιουργήθηκε από ατρόμητους αστούς εθνικιστές μπράβους, η UAOC, μετά την ήττα της αντεπανάστασης, μετατράπηκε σε κέντρο γύρω από το οποίο εδραιώθηκαν εθνικιστικά στοιχεία εχθρικά προς τη σοβιετική εξουσία».

«Στα μάτια χιλιάδων χωρικών, η UAOC έχει γίνει ένας νομικός πυρήνας της εθνικιστικής κιτρινομπλε αντεπανάστασης, η οποία για μια δεκαετία παρασιτούσε στα συναισθήματα και τις διαθέσεις τους. Ήταν αυτό, και όχι η αμέλεια στους κανόνες, που οδήγησε στην κατάρρευση της UAOC».

Σκληρή κριτική, έτσι δεν είναι; Αλλά η ΕΣΣΔ κατέρρευσε και οι πεποιθήσεις του Βίκτορ Εβγκένιεβιτς υπέστησαν δραματικές αλλαγές. Πήγε στις Ηνωμένες Πολιτείες για πρακτική άσκηση, έγινε υπότροφος του Fulbright στην Ουκρανία. Και μετά από 10 χρόνια, ο Γιελένσκι άρχισε να γράφει άρθρα σχετικά με το πόσο σημαντικό είναι για την Ουκρανία να αποκτήσει αυτοκεφαλία. Ξέχασε ότι οι αυτοκέφαλοι άνθρωποι είναι «εθνικιστικά πρωτοπαλίκαρα», ότι «παρασιτοποιήθηκαν στα συναισθήματα του λαού».

Ο αθεϊσμός ως κατάσταση της ψυχής
Η ανάγνωση τέτοιων διαφορετικών δηλώσεων του Βίκτορ Γιελένσκι, τόσο «λενινιστικού» όσο και «εθνικιστικού», δεν αφήνει αμηχανία - πότε ήταν ειλικρινής;

Σε ένα από τα έργα του για τους Προτεστάντες, ο Βίκτορ Γιελένσκι διακηρύσσει το πιστεύω της ζωής του: «Εμείς, οι άθεοι, πιστεύουμε ότι η επιστημονική και υλιστική κοσμοθεωρία του ατόμου συμβάλλει στη διαμόρφωση αυτών των ιδιοτήτων, επειδή απελευθερώνει τις βασικές δυνάμεις του, καθιστά δυνατή την επαρκή αντίληψη του κόσμου γύρω μας, τη σωστή πλοήγηση σε αυτόν».

Ακούγοντας τα λόγια του Γιελένσκι σήμερα, δεν βλέπουμε πουθενά δηλώσεις ότι το πιστεύω του έχει αλλάξει, ότι έχει γίνει διαφορετικός.

Αυτές οι πεποιθήσεις, αυτές οι αρχές που ένα άτομο έχει μάθει από την αρχή, δεν αλλάζουν στη μετέπειτα ζωή του, μπορούν απλά να εκφραστούν με διαφορετικούς τρόπους, να πάρουν διαφορετικές μορφές, αλλά στην ουσία παραμένουν οι ίδιες. Ταυτόχρονα, τα θέματα στα οποία εφαρμόζονται αυτές οι αρχές μπορούν να αλλάξουν δραματικά. Στην περίπτωση του Β. Γιελένσκι, φαίνεται καθαρά ότι εργάστηκε για αυτή την ιδεολογία, αυτή την προπαγάνδα, εκείνες τις δυνάμεις που ήταν στην εξουσία. Αυτή είναι η αρχή.

Αν υπήρχαν κομμουνιστές στην εξουσία πριν, δικαιολογούσε την κομμουνιστική ιδεολογία, ανεξάρτητα από το πόσο τερατώδης και μισάνθρωπη ήταν. Τώρα εμπλέκεται στη δίωξη της UOC. Αλλά αν αύριο οι αρχές αλλάξουν ξαφνικά την άποψή τους και, για παράδειγμα, προσπαθήσουν να βασιστούν στην UOC ως κρατική θρησκευτική δομή (έστω και μόνο επειδή είναι πολυάριθμη), τότε πιθανότατα ο Β. Γιελένσκι με τον ίδιο ζήλο, χρησιμοποιώντας την ίδια επιστημονική επιχειρηματολογία, θα προωθήσει αυτό το έργο.

***

Το συμπέρασμα από όλα τα παραπάνω είναι αρκετά απλό: οι σοβιετικοί αθεϊστές νομενκλατούροι παραμένουν σοβιετικοί αθεϊστικοί νομενκλατούροι. Μπορούν μόνο να αλλάξουν το «δέρμα» τους, να αμφιταλαντεύονται μαζί με τη γραμμή του κόμματος. Και δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να τους καταδικάσουμε γι' αυτό.

Ωστόσο, πρέπει να δώσετε προσοχή σε αυτό. Στην Ουκρανία, έχουν υιοθετηθεί κατάλληλοι νόμοι για την αποκομμουνιστικοποίηση, την απόρριψη της σοβιετικής ολοκληρωτικής κληρονομιάς. Από αυτή την άποψη, είναι λογικό να θέσουμε το ερώτημα: γιατί οι πιστοί υπηρέτες του μαρξισμού-λενινισμού, οι οποίοι έχουν αποδείξει αυτή την πίστη με πολλά από τα επιστημονικά τους έργα, καθορίζουν σήμερα την πολιτική της Ουκρανίας στη θρησκευτική σφαίρα;