«Μαϊντάν» στο Μινσκ και η αυτοκεφαλία της «Λευκορωσικής Εκκλησίας»
Τα θρησκευτικά θέματα χρησιμοποιούνται ήδη σε διαμαρτυρίες στη Λευκορωσία. Υπάρχει άμεση σχέση μεταξύ διαδηλώσεων και πραγματοποίησης του εκκλησιαστικού σχίσματος;
Οι μαζικές διαμαρτυρίες στη Λευκορωσία, οι οποίες ξεκίνησαν την ημέρα των προεδρικών εκλογών στις 9 Αυγούστου, θυμίζουν όλο και περισσότερο το σενάριο του ουκρανικού «Μαϊντάν». Και όχι μόνο στο σενάριο βίαιων συγκρούσεων μεταξύ ακτιβιστών και αστυνομικών. Οι διαμαρτυρίες υποστηρίζονται επίσης ενεργά στο χώρο των ΜΜΕ. Και δεν συμβαίνει πάντα ξεκάθαρα.
Τα φιλελεύθερα μέσα ενημέρωσης και τα κοινωνικά δίκτυα απεικονίζουν τους συμμετέχοντες στις ταραχές στο Μινσκ ως μαχητές για κοινωνική δικαιοσύνη. Στο στόμα τους, οι ακτιβιστές, που ρίχνουν «κοκτέιλ Μολότοφ» και πέτρες από πλακόστρωτα σε αστυνομικούς, είναι ευγενείς «στρατιώτες του φωτός» που πολεμούν ενάντια στις «σκοτεινές δυνάμεις» του ολοκληρωτικού καθεστώτος του Λουκασένκο. Οι «ιεροκήρυκες του καλού» αντιτίθενται στους «φορείς του κακού».
Ταυτόχρονα, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης δεν διστάζουν να καταφύγουν σε πλήρη ψέματα και αυξάνουν την ατμόσφαιρα μίσους με ενημερώσεις για δολοφονημένους, τραυματίες και συλληφθέντες.
Για παράδειγμα, πολλά ΜΜΕ είπαν ότι ήδη στη συνείδηση των δυνάμεων ασφαλείας μετράει η ανθρώπινη ζωή, ένα αστυνομικό αυτοκίνητο πάτησε τον ακτιβιστή. Την ίδια στιγμή πολλοί δημοσιογράφοι έγραψαν ότι το φορτηγό όχι απλώς πάτησε τον άνθρωπο, αλλά «συγκρούστηκε με το πλήθος των διαδηλωτών». Στα κοινωνικά δίκτυα άρχισαν να εξαπλώνονται τα μηνύματα ότι «το ΟΜΟΝ (αστυνομία) πατάει τους ανθρώπους με ειδικά οχήματα».
Ευτυχώς, ο άντρας ήταν ζωντανός, ενώ και αργότερα αποδείχθηκε ότι ο ίδιος ανέβηκε στον προφυλακτήρα του αστυνομικού αυτοκινήτου και σε κάποια στιγμή έπεσε στην άσφαλτο.
Ένα άλλο φέικ είχε ως σκοπό να εμπλέξει το «ρωσικό ίχνος» στα γεγονότα διαμαρτυριών. Το πολωνικό τηλεοπτικό κανάλι "Belsat" ανέφερε ότι παρατηρήθηκαν «ρωσικές ειδικές δυνάμεις» στη διάλυση των διαδηλωτών. Αργότερα, το μήνυμα διαγράφηκε, αλλά είχε ήδη σημειώσει διάδοση στο ευρύ κοινό στο Διαδίκτυο και έχει προκαλέσει διαδηλώσεις σε κάποιο άλλο μέρος των Λευκορώσων.
Τα προαναφερθέντα παραδείγματα δείχνουν ξεκάθαρα τις τεχνολογίες που χρησιμοποιούνται από τα ΜΜΕ για να δημιουργήσουν την επιθυμητή εικόνα και τη «σωστή γνώμη» σχετικά με το τι συμβαίνει στη Λευκορωσία.
«Θεολογία της Μαϊντάν» και ιεροποίηση των διαμαρτυριών: Το Μινσκ ακολουθεί τα βήματα του Κιέβου
Η τεχνολογία, όταν η μία πλευρά της σύγκρουσης εξιδανικεύεται, ενώ την άλλη δείχνουν απάνθρωπη, μας οδηγεί αναπόφευκτα στην ιερή σφαίρα. Θυμόμαστε πόσοι θρησκευτικοί δείκτες χρησιμοποιήθηκαν στο Ευρωμαϊντάν: «Ουκρανική Γολγοθά», «Ουράνιοι εκατό» κ.λπ. Επομένως, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι για να προσελκύσουν τον μέγιστο αριθμό ατόμων στις διαμαρτυρίες στη Λευκορωσία, οι διοργανωτές τους θα εμπλέξουν αργά ή γρήγορα το θρησκευτικό θέμα.
Είναι γνωστό ότι δεν είναι όλοι οι πολίτες μιας συγκεκριμένης χώρας πολιτικά ενεργοί και έτοιμοι να πολεμήσουν για τις πολιτικές τους απόψεις. Η πλειονότητα του πληθυσμού οποιασδήποτε χώρας αντιπροσωπεύει τη σταθερότητα και φοβάται κάποιο είδος ριζικής αλλαγής. Για παράδειγμα, σε μια συνέντευξη με τον δημοσιογράφο της ουκρανικής εφημερίδας «Strana» (χώρα – συντ.), ένας από τους διαδηλωτές στο Μινσκ δήλωσε κατηγορηματικά ότι η νοοτροπία των Λευκορώσων δεν διευκολύνει τη συμμετοχή στα Μαϊντάν, και οι διοργανωτές πρέπει να κάνουν κάτι με αυτό: «Πολλοί από αυτούς που πέρασαν χτες το βράδυ στο εστιατόριο, κοιτούσαν με αποδοκιμασία τις διαμαρτυρίες. Όχι επειδή είναι υπέρ του Λουκασένκο, είναι υπέρ της σταθερότητας. Και ενάντια στις αλλαγές. Οι Λευκορώσοι αγαπούν την τάξη πιο πολύ απ’ όλα. Και αυτό είναι το πρόβλημα για τις διαδηλώσεις».
Σύμφωνα με το «σενάριο του Μαϊντάν», προκειμένου να συμπεριληφθούν όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι στις διαμαρτυρίες, πρέπει να έχει όχι μόνο πολιτικό, αλλά και θρησκευτικό χαρακτήρα.
Έτσι, όπως μπορούμε να δούμε, οι συμμετέχοντες στις διαταραχές στο Μινσκ καταλαβαίνουν ότι η αγάπη για την τάξη είναι πρόβλημα για τις διαδηλώσεις. Μία από τις λύσεις σε αυτό το «πρόβλημα» είναι η ιεροποίηση της πολιτικής διαμαρτυρίας. Δηλαδή, πει να δείξουν ότι οι «μαχητές της δικαιοσύνης» έχουν την υψηλότερη, θρησκευτική κύρωση, η οποία, με τη σειρά της, θα επιτρέψει τη συμπερίληψη του μέγιστου αριθμού ατόμων στις ταραχές. Σε τελική ανάλυση, εάν υπάρχουν εκατοντάδες και χιλιάδες πολιτικά ενεργοί άνθρωποι, τότε υπάρχουν εκατομμύρια πιστών.
Γνωρίζουμε ότι οι Καθολικοί, ως επί το πλείστον οι Ουνίτες, διαδραμάτισαν θεμελιώδη ρόλο στην προσέλκυση ανθρώπων στο Ευρωμαϊντάν στην Ουκρανία. Στη Λευκορωσία, επίσης, δεν στάθηκαν στην άκρη. Εδώ είναι μια φωτογραφία από τις διαμαρτυρίες όπου βλέπουμε πολλούς καθολικούς κληρικούς.
Στις 12 Αυγούστου ο Επίσκοπος Βίτεμπσκ της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας στη Λευκορωσία Ολέγκ Μπουτκέβιτς έκανε μια πολύ περίεργη δήλωση. Είπε ότι η καταμέτρηση των ψήφων στις προεδρικές εκλογές «δεν ήταν απολύτως σωστή» και τόνισε ότι «η τρέχουσα κρίση κρύβει ένα θετικό δυναμικό αλλαγής προς το καλύτερο».
Δεν είναι δύσκολο να παρατηρήσουμε ότι τα λόγια του καθολικού επισκόπου περιέχουν μια καλυμμένη έκκληση για τους πιστούς να διαμαρτυρηθούν εναντίον της κυβέρνησης.
Αλλά αυτοί είναι καθολικοί. Και τι γίνεται με τους Ορθόδοξους;
Ο αρχηγός της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Λευκορωσίας, Μητροπολίτης Παύλος κάλεσε συναισθηματικά τους συμπατριώτες του να σταματήσουν τη εχθρότητα: «Ας σταματήσουμε όλοι μαζί, να σταματήσουμε αυτήν την εχθρότητα και το μίσος. Επειδή μόλις αρχίσουν τα πάθη να μαίνονται μέσα μας, δεν μπορούμε να πάρουμε σωστή απόφαση. Μόνο ήρεμα, μετά την προσευχή, έχοντας ηρεμίσει, μπορούμε να αποφασίσουμε τι μας ανησυχεί. Ναι, υπάρχουν ερωτήσεις, αλλά μπορούν να λυθούν και πρέπει να λυθούν όχι μέσω αντιπαράθεσης, ο Θεός να μας φυλάει να χυθεί ξανά αίμα».
Είναι δύσκολο να μην παρατηρήσουμε ότι στο περιεχόμενό τους αυτά τα λόγια μοιάζουν με τις εκκλήσεις του Μακαριώτατου Ονούφριου, που ζήτησε επανειλημμένα από τις αντίθετες πλευρές στην Ουκρανία να βρουν τη δύναμη να συμφιλιωθούν.
Στην Ουκρανία η UOC είναι το οχυρό της ειρηνευτικής διαδικασίας στην κοινωνία. Ωστόσο, κι εκεί βρέθηκαν αρκετά άτομα που, από το 2013, υποδέχθηκαν και προώθησαν ταραχές στο Ευρωμαϊντάν.
Ένας από αυτούς τους κληρικούς που αργότερα βρέθηκαν σε σχίσμα, ο Γεώργιος Κοβαλένκο, δήλωσε στις 10 Αυγούστου ότι χάρη στις διαμαρτυρίες στη Λευκορωσία ήδη στην ουσία λειτουργεί ένα ανάλογο της OCU, η «Ορθόδοξη Εκκλησία της Λευκορωσίας»: «Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Λευκορωσίας είναι ήδη πραγματικότητα, αν και ασυνείδητη και μη οργανωμένη ακόμα».
Είναι ενδιαφέρον ότι ο Κοβαλένκο ήταν μεταξύ εκείνων που συμμετείχαν άμεσα στη δημιουργία της ουκρανικής «θεολογίας του Μαϊντάν». Σύμφωνα με αυτή τη «θεολογία», ο Χριστός ήταν αόρατα παρών στις διαμαρτυρίες και ό, τι συνέβη στο Μαϊντάν συνέβη σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Επιπλέον, στο μανιφέστο του «Θεολογία του Μαϊντάν», ο συνάδελφος του Κοβαλένκο, Αρχιμανδρίτης Κύριλλος (Γκοβορούν), σκιαγράφησε σαφώς τους σκοπούς και τους στόχους της «νέας εκκλησιαστικής συνείδησης»: «Μαϊντάν έδωσε ώθηση στις εκκλησίες να ξεπεράσουν το status quo που επικράτησε στις σχέσεις τους με το κράτος κατά τη διάρκεια όλων των χρόνων της ανεξαρτησίας της Ουκρανίας και να πάρουν την πλευρά της κοινωνίας. Τώρα οι εκκλησίες πρέπει να κάνουν ένα βήμα παραπέρα και να δώσουν ειλικρινή εκτίμηση αυτής της κυβέρνησης».
Δηλαδή, μετά την ιεροποίηση των διαμαρτυριών, η «εκκλησία» θα έπρεπε να ασχοληθεί στενά με πολιτικά ζητήματα, «να δώσει εκτίμηση της κυβέρνησης».
«Οι εκκλησίες πρέπει να κάνουν ένα βήμα παραπέρα και να δώσουν ειλικρινή εκτίμηση αυτής της κυβέρνησης»
Αρχιμανδρίτης Κύριλλος (Γκοβορούν)
Ταυτόχρονα, αυτοί οι «θεολόγοι του Μαϊντάν» δήλωναν υπέροχα «αδελφικά» συνθήματα για «όλα τα καλά έναντι όλων των κακών», μιλούσαν για την ενότητα των ακτιβιστών στον Χριστό. Εδώ είναι τα λόγια του ίδιου Γκοβορούν για εκείνες τις «εκκλησίες» που ήταν παρόντες στις διαδηλώσεις στο Κίεβο: «Από τις γενικές εκκλήσεις για μη βία, προχώρησαν στην αλληλεγγύη με τις αξίες του Μαϊντάν σε πράξεις και λόγια, συνειδητοποιώντας τη συγγένεια των αρχών του με τους χριστιανικούς, του Μαϊντάν που έδειξε πολλά παραδείγματα αλτρουισμού, ετοιμότητας για αυτοθυσία, αμοιβαίας βοήθειας κ.λπ.»
Ας θυμηθούμε, ποιες είναι αυτές οι αξίες του Μαϊντάν; Εδώ είναι το έγγραφο στο οποίο οι υποστηρικτές του Ευρωμαϊντάν το 2013 έκαναν έκκληση σε συμπολίτες που δεν υποστήριξαν τις διαμαρτυρίες κατά της κυβέρνησης.
Σίγουρα όμορφα λόγια. Αλλά μόνο επτά χρόνια αργότερα, μπορείτε να δείτε ότι σχεδόν τίποτα από αυτά που γράφτηκαν δεν έχουν εφαρμοστεί. Η κοινωνική και οικονομική κατάσταση στην Ουκρανία έχει γίνει πολύ χειρότερη.
Το πρόβλημα είναι ότι αυτές οι θέσεις μπορούν να πραγματοποιηθούν όχι μέσω της εξέγερσης, αλλά μόνο μέσω επίμονης και σκληρής δουλειάς. Και επομένως, αυτά τα αιτήματα δεν είναι καν όμορφα συνθήματα, αλλά κυνική πολιτική τεχνολογία, ο μόνος σκοπός της οποίας είναι να ξυπνήσει τα συναισθήματα της επιθετικότητας των ανθρώπων και την ανάγκη για εξέγερση.
Ας θυμηθούμε ότι και ο Γεώργιος Κοβαλένκο έλεγε γενικώς «σωστά» λόγια στο Μαϊντάν του Κιέβου. Για παράδειγμα, αυτός, μαζί με τους εκπροσώπους άλλων ομολογιών, ανέπτυξε τις λεγόμενες «εντολές του Μαϊντάν». Εδώ είναι:
«Ου φονεύσεις» στην πολιτική γλώσσα μπορεί να ακούγεται έτσι: Όχι στη βία!
«Ου ψευδομαρτυρήσεις» – Όχι στα ψέματα και χειρισμούς!
«Ου κλέψεις» – Όχι στη διαφθορά!
Κατά τη διάρκεια της στρογγυλής τραπέζης στη Μόσχα στις 26-29 Ιανουαρίου 2014, ο Κοβαλένκο είπε ότι «αυτές οι εντολές μας έδωσαν στην ουσία την ευκαιρία να μιλήσουμε για την πολιτική κατάσταση στη βιβλική γλώσσα και ταυτόχρονα να την αξιολογήσουμε». Ναι, αλλά το ερώτημα είναι, πού ακριβώς τον οδήγησε μια τέτοια αξιολόγηση; Στη διάσπαση. Και το πρόβλημα δεν είναι ότι ο Κοβαλένκο ερμήνευσε κατά λάθος τα λόγια της Αγίας Γραφής, το πρόβλημα είναι ότι η Εκκλησία δεν πρέπει να δώσει «πολιτική εκτίμηση» στα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα. Πνευματική- ναι, πρέπει και οφείλει, αλλά πολιτική όχι. Επειδή δεν είναι το πεδίο της, η σφαίρα της.
Αλλά φαίνεται ότι τώρα, με την εμφάνιση του «Μαϊντάν» στο Μινσκ, το ίδιο στρώμα των «θεολόγων του Μαϊντάν» εμφανίζεται στη Λευκορωσία.
«Θεολογία του Μαϊντάν» στο Μινσκ
Ο Γεώργιος Κοβαλένκο, «προφητεύοντας» για τη «Λευκορωσική OCU», μοιράστηκε μια εικόνα που δημιούργησε ο διάκονος της Λευκορωσικής Εκκλησίας Ντμίτρι Παβλιούκεβιτς.
Δεν υπάρχει τίποτα κακό σε αυτή: ο κληρικός δηλώνει ότι οι Ορθόδοξοι είναι κατά των παραποιήσεων, ταπείνωσης και πίεσης στην προσωπικότητα.
Αλλά στο περιβάλλον των διαδηλωτών αυτή η εικόνα έχει ήδη διαδοθεί ως ένα είδος μανιφέστου ακτιβιστών. Είναι πολύ σημαντικό: αυτό το μανιφέστο περιέχει εκκλησιαστικά χαρακτηριστικά (σταυρός, αποσπάσματα από το Ευαγγέλιο), και ως εκ τούτου γίνεται αντιληπτή σαν να είχε δημιουργηθεί από την Εκκλησία.
Ο ίδιος ο πατέρας Δημήτρης είπε ότι δεν είδε πολιτικά κίνητρα στις ενέργειές του: «Είμαι ιερέας, πιστός, και ως εκ τούτου εκφράζω τη θέση μου. Αυτό δεν είναι υποκίνηση, δεν είναι έκκληση, δεν υπάρχει ούτε γραμματικά κανένα κίνητρο για δράση. Είναι απλώς έκφραση της άποψής μου ενός πιστού. Παραθέτω από το Ευαγγέλιο. Με εκπλήσσει το γεγονός ότι αυτό προκαλεί τόσο μεγάλη απήχηση στα Λευκορωσικά ΜΜΕ. Αυτά είναι απολύτως κοινά σημεία. Ποιος μπορεί να εκπλαγεί ότι η Εκκλησία είναι ενάντια στα ψέματα, ότι είναι υπέρ της δικαιοσύνης; Είναι το ίδιο προφανές όσο και το γεγονός ότι η Εκκλησία είναι κατά των εκτρώσεων ή του γάμου των ομοφυλόφιλων. Όλοι το γνωρίζουν έτσι κι αλλιώς».
Με την πρώτη ματιά τα λόγια του πατέρα διάκονο είναι σωστά, η Εκκλησία είναι όντως ενάντια στη διαφθορά, τις παραποιήσεις, τα ψέματα. Αλλά με μια στοιχειώδη ανάλυση, ο χειρισμός τους γίνεται προφανής. Εξάλλου, η ανάρτηση τέτοιων δημοσιεύσεων σε μια κατάσταση όπου η κοινωνία είναι διχασμένη και η χώρα βρίσκεται στα πρόθυρα της βίαιης αντιπαράθεσης σημαίνει να σύρεις την Εκκλησία σε αντιπαράθεση και να βάλεις έτσι λάδι στη φωτιά της σύγκρουσης. Υπάρχει ένα ακόμη σημείο χειραγώγησης – ο κληρικός τοποθετεί την Εκκλησία στη δική του, «δίκαιη» πλευρά της σύγκρουσης. Αφού ο Παβλιούκεβιτς δεν κρύβει το γεγονός ότι οι συμπάθειές του είναι με τους επαναστάτες.
Επιπλέον, τα λόγια λέξεις για «ψέματα και παραποιήσεις» χρησιμοποιούνται από προεπιλογή εδώ ως δείκτης του «καθεστώτος του Λουκασένκο». Γνωρίζουμε όμως ήδη ότι οι διοργανωτές των διαμαρτυριών χρησιμοποιούν στο έπακρο ψέματα και παραποιήσεις. Επομένως, η προσπάθεια να παρουσιαστεί η Εκκλησία στην «δίκαιη» πλευρά της σύγκρουσης ενάντια στους «άδικους» φαίνεται αδικαιολόγητη, άδικη και αντιχριστιανική.
Και πάλι, είναι δύσκολο να αποφύγουμε την αναλογία με το Ευρωμαϊντάν, όπου οι εκπρόσωποι των UGCC, UOC-KP, ΡΚΕ και πολλά μέλη της UOC «ευλογούσαν» τους Μαϊντανιστές για διαμαρτυρίες εναντίον των αρχών και τους διαβεβαίωναν ότι είναι ευγενείς «πολεμιστές του φωτός» που αγωνίζονται ενάντια στις «δυνάμεις του κακού» του Γιανουκόβιτς.
Η Εκκλησία είναι όντως ενάντια στη διαφθορά, τις παραποιήσεις, τα ψέματα. Αλλά μας φαίνεται ότι δεν ταιριάζει να μιλάμε για αυτό σε μια στιγμή που οι άνθρωποι είναι ταραγμένοι, όταν η χώρα συγκλονίζεται από διαμαρτυρίες και βίαιη αντιπαράθεση.
Στο πλαίσιο της αναταραχής που ξεκίνησε, αυτή η ανάρτηση, καθώς και η δήλωση του Καθολικού Επίσκοπου Όλεγκ Μπουτκέβιτς σχετικά με την «λανθασμένη καταμέτρηση των ψήφων» μοιάζει με καλυμμένη έκκληση για διαμαρτυρίες. Και εδώ το πιο σημαντικό σημείο είναι σε ποια Εκκλησία ανήκουν οι συντάκτες. Το «25ο πλαίσιο» σηματοδοτεί στους διαδηλωτές, κάνετε τα πάντα σωστά, η Εκκλησία και ο Θεός είναι μαζί σας. Αλλά είναι έτσι;
Μαϊντάν και η εμφάνιση νέων «αυτοκεφαλιών»
Οι Καθολικοί έχουν τα δικά τους συμφέροντα. Αυτά τα ενδιαφέροντα, όπως είδαμε πρόσφατα στην Ουκρανία, συμπίπτουν σε μεγάλο βαθμό με τα συμφέροντα των σχισματικών και των Φαναριωτών. Ο στόχος είναι να χρησιμοποιήσουν το Μαϊντάν για να δημιουργήσουμε την «ανεξάρτητη εκκλησία» (φυσικά, εξαρτώμενη από το Φανάρι), με τη βοήθεια της οποίας, εκτός από τα πολιτικά αιτήματα, θα είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί το αιώνιο όνειρο των οικουμενιστών – να ενώσουν τους Ορθόδοξους με τους Καθολικούς.
Δεν είναι μυστικό ότι μετά το ουκρανικό Ευρωμαϊντάν η δημιουργία της OCU από τη φάση «ίσως» μετατράπηκε στη φάση «υπάρχει ήδη». Για αυτό ακριβώς μιλάει ο Κοβαλένκο όταν γράφει για την πραγματική ύπαρξη της «ανεξάρτητης» εκκλησίας στη Λευκορωσία, η οποία προέκυψε μαζί με τις διαμαρτυρίες.
Πρέπει να σημειωθεί ότι η ιδέα της δημιουργίας «αυτοκέφαλης εκκλησίας της Λευκορωσίας» δεν είναι καινούργια. Πριν από ένα χρόνο, στις 17-18 Αυγούστου 2019, υπό την αιγίδα του OCU, στο Τσερνίγκοφ πραγματοποιήθηκε συνέδριο αφιερωμένο σε αυτό το ζήτημα. Δηλαδή, οι Ουκρανοί σχισματικοί, οι οποίοι έλαβαν αναγνώριση από το Φανάρι, έλεγαν τρόπους νομιμοποίησης των σχισματικών από τη Λευκορωσία. Ο επικεφαλής των σχισματικών της Λευκορωσίας Σβιατοσλάβ Λογκίν θέλει από καιρό η Κωνσταντινούπολη να αναγνωρίσει τη δομή του. Το 2018 δήλωσε: «Αν αναγνωριστεί η Ουκρανική Εκκλησία, τα επόμενα βήματα θα πρέπει να αφορούν την Λευκορωσική Εκκλησία. Αυτό μας δίνει ένα παράδειγμα και δείχνει ότι η κατάσταση αναπτύσσεται σύμφωνα με τους κανόνες. Οι κανόνες, όπως είναι γνωστό, απαιτούν ξεχωριστή Εκκλησία για ξεχωριστό ορθόδοξο λαό. Αυτός είναι ο 34ος αποστολικός κανόνας. Και οι κανόνες δεν συζητούνται αλλά υλοποιούνται. Το γεγονός ότι η Λευκορωσία ως ορθόδοξο κράτος δεν έχει τον δικό της ανεξάρτητο πρωθιεράρχη αποτελεί παραβίαση των κανόνων και παραβίαση της ιστορικότητας της Λευκορωσικής Εκκλησίας... Ο στόχος μας είναι επίσης να νομιμοποιηθούμε στη Λευκορωσία και να λάβουμε επίσημα την αυτοκεφαλία».
Ωστόσο, ακόμα το 2018 ο Σβιατοσλάβ Λογκίν συνειδητοποιούσε πολύ καλά ότι ήταν αδύνατο να αποκτήσει νομικό καθεστώς στη χώρα όσο ο Λουκασένκο είναι στην εξουσία: «Κάτω από το ισχύον καθεστώς οι διαδικασίες της νομιμοποίησης της Λευκορωσικής Εκκλησίας στη Λευκορωσία, η περαιτέρω ανάπτυξή της και η απόκτηση αυτοκέφαλης, είναι ελάχιστα πιθανές. Η σημερινή κυβέρνηση είναι οικονομικά, πολιτικά και πνευματικά υποδεέστερη στη Μόσχα».
Τώρα καταλαβαίνεται γιατί οι διαδηλώσεις στη Λευκορωσία σχετίζονται άμεσα με την εμφάνιση της «ανεξάρτητης εκκλησίας»; Είμαστε σίγουροι ότι ναι.
Κάτω από το ισχύον καθεστώς οι διαδικασίες της νομιμοποίησης της Λευκορωσικής Εκκλησίας στη Λευκορωσία, η περαιτέρω ανάπτυξή της και η απόκτηση αυτοκέφαλης, είναι ελάχιστα πιθανές. Η σημερινή κυβέρνηση είναι οικονομικά, πολιτικά και πνευματικά υποδεέστερη στη Μόσχα».
Επικεφαλής των Λευκορώσων σχισματικών Σβιατοσλάβ Λογκίν
Και εδώ δεν μπορούμε παρά να υπενθυμίσουμε τα λόγια του Αρχιεπισκόπου Ιωβ (Getcha) για τη Λευκορωσία, που ειπώθηκαν τον Νοέμβριο του 2018, την παραμονή του σχηματισμού της OCU. Ειδικότερα, ο ιεράρχης του Φανάρ δήλωσε τα εξής: «Καταλαβαίνετε, γιατί στο ουκρανικό ζήτημα ο συντονισμός μεταξύ της εκκλησίας και του κράτους ήταν σημαντικός; Χωρίς την επιθυμία του κράτους να έχει αυτοκέφαλη εκκλησία στην Ουκρανία, το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν θα μπορούσε να ενεργήσει, επειδή ο 17ος κανόνας του Δ’ Οικουμενικού Συνόδου λέει ότι η εκκλησιαστική διοίκηση πρέπει να ακολουθήσει την κρατική διοίκηση. Προς το παρόν δεν υπήρχε έκκληση προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο ούτε από το Λευκορωσικό κράτος ούτε από τη Λευκορωσική εκκλησία, επομένως το ζήτημα αυτό δεν εξετάζεται. Αλλά αν απευθυνθούν, τότε, φυσικά, υπάρχει το ενδεχόμενο αυτό το ζήτημα να εξεταστεί με τον ίδιο τρόπο».
***
Οπότε, όπως βλέπουμε, τα κινήματα διαμαρτυρίας στη Λευκορωσία έχουν προφανείς αναλογίες με το ουκρανικό Ευρωμαϊντάν. Υπάρχουν ήδη προσπάθειες να χρησιμοποιηθεί το εκκλησιαστικό θέμα στις πολιτικές τεχνολογίες και να παρουσιαστεί η κατάσταση με τέτοιο τρόπο ώστε η Εκκλησία να υποστηρίζει τη «δύναμη του καλού» (τους επαναστάτες) ενάντια στις «δυνάμεις του κακού» (καθεστώς του Λουκασένκο).
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι εάν το πραξικόπημα επιτύχει σε αυτήν τη χώρα, το σενάριο της «ανεξάρτητης εκκλησίας» θα πραγματοποιηθεί πολύ σύντομα. Οι νέες αρχές θα στραφούν στο Φανάρι για τον Τόμο. Όπως και στην Ουκρανία, ολόκληρος λαός θα αποσπαστεί από την πνευματική του ρίζα, τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία. Και ο σκοπός αυτής της απόσπασης δεν είναι μόνο ο διαχωρισμός των Λευκορώσων και των Ρώσων, όχι μόνο να δημιουργηθεί από τη Λευκορωσία ζώνη προστασίας μεταξύ ΝΑΤΟ και Ρωσίας, αλλά και να υποτάξει στο Φανάρι ένα τεράστιο νέο έδαφος, το οποίο τελικά προορίζεται να ενωθεί με τη Ρώμη. Και αυτές δεν είναι οι θεωρίες συνωμοσίας του συντάκτη του άρθρου. Πάρα πολλά στοιχεία δείχνουν την εργασία για την εφαρμογή αυτού του παγκόσμιου σχεδίου. Τώρα το επόμενο βήμα είναι η Λευκορωσία. Θα το καταφέρουν;
