Πιέζουν το Φανάρι και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ για περαιτέρω αναγνώριση της OCU;
Το Φανάρι προσπαθεί να αποκαταστήσει την επικοινωνία με τους διπλωμάτες των χωρών των οποίων οι Εκκλησίες αναμένεται να αναγνωρίσουν την OCU. Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ τους βοηθά σε αυτό. Πώς συμβαίνουν όλα αυτά;
Την εβδομάδα του Αντίπασχα πραγματοποιήθηκε πανηγυρική λειτουργία στο Φανάρι προς τιμήν του Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του Τροπαιοφόρου. Η λειτουργία είναι σαν μια λειτουργία, αλλά υπήρχαν πολλές «μη εκκλησιαστικές» αποχρώσεις σε αυτήν.
Πρώτον, κατά τη διάρκεια της λειτουργίας, τελέστηκε η ιεροτελεστία του ευλόγησης των άρτων (αρτοκλασία) και έγινε ειδική προσευχή «για τα τέκνα της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας της Αμερικής εν Αμερική».
Στη λειτουργία παρέστησαν οι Γενικοί Πρόξενοι της Ουκρανίας Roman Nedelsky, της Μολδαβίας Sergiu Gurduza, του Μαυροβουνίου Branislav Karadzic και της Βόρειας Μακεδονίας Aktan Ago, οι επικεφαλής των Γενικών Προξενείων της Ρουμανίας Lucian Kringas, Georgia Zaza Nadiradze και ο Πρόξενος της Βουλγαρίας κ. Krasimir Tsenovski.
Είναι σαφές ότι κανένας από αυτούς τους ανθρώπους δεν μπήκε τυχαία στον κύριο ναό του Φαναρίου. Προσκλήθηκαν εκεί. Και, δεδομένων των συνθηκών και των πρόσφατων γεγονότων που σχετίζονται με την πολιτική του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, δεν ήταν τυχαίο ότι προσκλήθηκαν. Τι θα μπορούσε λοιπόν να σημαίνει αυτή η πρόσκληση και ποιος είναι ο σκοπός της;
Γιατί το Φανάρι προσκαλεί διπλωμάτες;
Τώρα, τόσο για το Φανάρι όσο και για τους «φίλους» του από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, το ζήτημα της αναγνώρισης της OCU γίνεται όλο και πιο σημαντικό κάθε μέρα. Πράγματι, στα 4,5 χρόνια από τότε που η δομή του Ντουμένκο έλαβε τον Τόμο από τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο, δεν υπάρχει λόγος να μιλάμε για επιτυχίες όσον αφορά την αναγνώρισή του από άλλες Εκκλησίες (εκτός από εκείνες που το έχουν ήδη κάνει). Επιπλέον, ακόμη και μεταξύ των Εκκλησιών των οποίων οι προκαθήμενοι μνημονεύουν τον Ντουμένκο, υπάρχουν αρκετοί επίσκοποι που θεωρούν τον Επιφάνιο σχισματικό ή ακόμη και απλό λαϊκό. Και οι φωνές τους γίνονται όλο και πιο δυνατές.
Επιπλέον, ο απλός λαός υποστηρίζει αυτούς τους επισκόπους και, τελικά, είναι η θέση τους που μπορεί να αποτελέσει σοβαρό επιχείρημα για την αναθεώρηση της απόφασης του Φαναρίου να χορηγήσει τον Τόμο στην OCU. Ως εκ τούτου, είναι εξαιρετικά σημαντικό για το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως να ενισχύσει την επιρροή του στην παγκόσμια Ορθοδοξία, και αυτό μπορεί να γίνει μόνο εάν άλλες Εκκλησίες, κατά προτίμηση σλαβικές, ενταχθούν στην αναγνώριση της OCU.
Το δεύτερο σημείο, εξαιρετικά σημαντικό, είναι η δίωξη της UOC από την OCU. Απάτη κατά τη διάρκεια «διελεύσεων», εμπρησμός ορθόδοξων εκκλησιών, χρήση νευροτοξικών αερίων, ξυλοδαρμοί κληρικών και επισκόπων, εξαιρετικά σκληρά μέτρα κατά των πιστών της UOC και των ιερών της - όλα αυτά δεν ωφελούν καθόλου την OCU. Αντίθετα, οι εκπρόσωποι του Ντουμένκο βλέπουν στα μάτια τους Ορθόδοξους Χριστιανούς από άλλες χώρες ως δαιμονικούς βαρβάρους, με τους οποίους δεν μπορεί να υπάρξει κατ' αρχήν διάλογος. Επιπλέον, γνωρίζουμε παραδείγματα όπου επίσκοποι και ιερείς που πήραν ουδέτερη θέση σε σχέση με την OCU (ή ακόμα και συμπαθούσαν τον Ντουμένκο) άλλαξαν απότομα γνώμη όταν είδαν πώς έσκυψαν οι υποστηρικτές αυτής της δομής.
Το τρίτο σημείο είναι ότι ακόμη και σε διεθνές επίπεδο, η OCU θεωρείται πλέον τοξική οργάνωση. Ακόμη και ένας τέτοιος υποστηρικτής της «ουκρανικής εκκλησίας» όπως η Λευκορωσιδα εκπρόσωπος αντιπολίτευσης Ναταλία Βασίλεβιτς αναγκάζεται να παραδεχτεί το προφανές:
«Κατά το πρώτο έτος του πολέμου, οι εκπρόσωποι των ουκρανικών εκκλησιών ήταν αρκετά νέοι στην οικουμενική κίνηση, αλλά αισθάνθηκαν αρκετά σίγουροι: είχαν σαφείς και κατανοητές απαντήσεις σε όλες τις ερωτήσεις. αλλά οι εκπρόσωποι της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας προσπάθησαν κυρίως να μην κοιτάξουν στα μάτια τους κανέναν και να λάμψουν λιγότερο, αναγκάστηκαν να συμφωνήσουν σε διατυπώσεις που δεν τους άρεσαν και δεν μπορούσαν να αντιταχθούν ιδιαίτερα στην παρουσία της OCU και τη συμμετοχή της σε οικουμενικούς οργανισμούς.
Τώρα η κατάσταση έχει αλλάξει - η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία μπορεί επιτέλους να ανεβεί πλήρως στο άρμα της «δίωξης της κανονικής Ορθοδοξίας στην Ουκρανία». Κάθε νέα εκκλησία που μεταφέρεται βίαια από την UOC στην OCU είναι ένα επιχείρημα στον κουμπαρά, «η γοητεία μου».
Αλλά τώρα οι εκπρόσωποι των ουκρανικών εκκλησιών δεν μπορούν να γίνουν δεκτοί στην οικουμενική αρένα: όλοι αισθάνονται ανασφαλείς, δεν θέλουν άβολες ερωτήσεις, ο ενθουσιασμός έχει μειωθεί σε σύγκριση με πέρυσι ... Η τάση εξακολουθεί να μην με κάνει ευτυχισμένο».
Ως εκ τούτου, τονίζουμε ότι το θέμα της αναγνώρισης της OCU αυτή τη στιγμή είναι ένα από τα πιο «καυτά» για το Φανάρι (ειδικά με φόντο το σκάνδαλο με τον «μεγάλο αρχιμανδρίτη» που έκλεψε το ρολόι). Πρέπει να επιβεβαιώσουν την εξουσία τους, κλονισμένη από κάθε άποψη, και αυτό μπορεί να γίνει μόνο αναγκάζοντας άλλες Εκκλησίες να αναγνωρίσουν τους Ουκρανούς σχισματικούς. Πώς να γίνει; Σύμφωνα με ένα γνωστό και αποδεδειγμένο σχήμα.
Τι είδους διπλωμάτες προσκάλεσε το Φανάρι;
Σημειώνεται ότι οι πρόξενοι των χωρών αυτών προσκλήθηκαν στην εορτή προς τιμήν του Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του Τροπαιοφόρου, των οποίων οι Εκκλησίες:
- δεν αναγνώρισαν την OCU,
- μπορεί να γίνουν τα επόμενα θύματα της φαναριώτικης πολιτικής.
Μεταξύ εκείνων που δεν αναγνώρισαν: Τη Γεωργιανή Εκκλησία, τη Βουλγαρική, τη Ρουμανική, τη Μακεδονική. Μεταξύ των πιθανών θυμάτων είναι το Μαυροβούνιο και η Μολδαβία.
Δεν είναι δύσκολο να υποθέσουμε ότι οι «φίλοι» του Φαναρίου, οι Αμερικανοί, αποφάσισαν να ενεργήσουν με τον παλιό και αποδεδειγμένο τρόπο - να ασκήσουν πίεση στις Εκκλησίες και την επισκοπή τους με τη βοήθεια των κρατικών αρχών.
Το σύστημα αυτό έχει ήδη χρησιμοποιηθεί από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ αρκετές φορές - στην Ουκρανία, στη Λιθουανία (πρόσφατα), στην πΓΔΜ και στο Μαυροβούνιο. Δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι θα χρησιμοποιηθεί σε σχέση με τις Εκκλησίες της Γεωργίας, της Ρουμανίας, της Βουλγαρίας και της πΓΔΜ.
Είναι πολύ πιθανό ότι οι επόμενες χώρες όπου θα ανακοινωθούν «ιστορικοί δεσμοί» με το Φανάρι θα είναι η Μολδαβία και το Μαυροβούνιο.
Υπενθυμίζεται ότι στη Μολδαβία υπάρχει η Εξαρχία της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρωσίας και στο Μαυροβούνιο υπάρχει η Μητρόπολη της Σερβικής Εκκλησίας. Δεν χρειάζεται πιθανώς να εξηγήσουμε πώς το Φανάρι αντιμετωπίζει τη Ρωσική και τη Σερβική Εκκλησία.
Ποιο είναι το αποτέλεσμα;
Βλέπουμε ότι ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος και η δομή του συνεχίζουν να εκπληρώνουν την πολιτική τάξη των «ανώτερων συντρόφων» για την καταστροφή της Ορθοδοξίας. Στο εγγύς μέλλον, μπορούμε να αναμένουμε κάποιες ομιλίες από μεμονωμένους ιεράρχες της Γεωργίας, της Βουλγαρίας ή της Ρουμανίας που θα υποστηρίξουν την OCU. Ίσως κάποιος να λειτουργήσει ακόμη και με τους εκπροσώπους του Ντουμένκο.
Επιπλέον, η κατάσταση στη Μολδαβία και το Μαυροβούνιο θα αρχίσει να "ταλαντεύεται". Όλη η δύναμη της κρατικής προπαγάνδας και των «ελεύθερων» μέσων ενημέρωσης θα στραφεί εναντίον της Εκκλησίας σε αυτές τις χώρες. Θα υπάρξουν ακτιβιστές που θα κατηγορήσουν τους ιεράρχες για τις πιο θανατηφόρες και ειδεχθείς αμαρτίες, θα υπάρξουν απαιτήσεις ότι είναι καιρός να έχουμε την εθνική Εκκλησία «τους» και ούτω καθεξής. Δηλαδή, ακριβώς όλα όσα είδαμε στην Ουκρανία τα τελευταία χρόνια θα συμβούν.
Η μόνη ελπίδα είναι ότι ο Κύριος δεν θα επιτρέψει τον θρίαμβο της ανομίας, ότι θα σταματήσει την πτώση της παγκόσμιας Ορθοδοξίας στην άβυσσο. Και φυσικά, ελπίζουμε ότι η Ιεραρχία των άλλων Εκκλησιών θα έχει το θάρρος και τη σταθερότητα να τηρήσει τους Ιερούς Κανόνες της Εκκλησίας και όχι τις επιταγές του Φαναρίου και τις απαιτήσεις του Στέιτ Ντιπάρτμεντ.
