Ζολοτσίβ: «παράνομη» κατασκευή ή «παράνομη» εκκλησία;
Στο Ζολοτσίβ Περιφέρειας Λβιβ οι αρχές αντιτάχθηκαν ανοιχτά στην Εκκλησία, εκδιώκοντάς την από την πόλη. Τι κρύβεται πίσω από αυτήν την απόφαση – η δύναμη του νόμου ή ο νόμος της βίας;
Στις 8 Ιουλίου 2020, ομάδα εκπροσώπων των UGCC, OCU και Ρ/Καθ. Εκκλησίας της Ουκρανίας, με επικεφαλής τον ουνίτη ιερέα και ιερέα Μιχαήλ Σουκμανόβσκι, ήρθε στην κατοικία του Ορθόδοξου ιερέα από τον Ζολοτσίβ Μαξίμ Γιογένκο. Οι αξιώσεις τους ήταν ότι ο ιερέας, στον ιδιόκτητο χώρο (το σπίτι και το οικόπεδο ιδιωτικοποιήθηκαν), φέρεται να έχει σκοπό να χτίσει ναό. Σύμφωνα με τους ακτιβιστές του Ζολοτσίβ δεν είχε κανένα δικαίωμα να το κάνει αυτό, τόσο επειδή δεν έλαβε άδεια οικοδόμησης θρησκευτικού κτιρίου, όσο και, το πιο σημαντικό, επειδή ο ναός θα ανήκει στην κανονική Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία. Θυμωμένος με την υποτιθεμένη κατασκευή, ο Μιχαήλ Σουκμανόβσκι αναρωτιόταν με απορία πού κοιτάνε το SBU και οι μυστικές υπηρεσίες; Δήθεν ο ναός της UOC είναι κέντρο πληροφοριών, οι εκπρόσωποι του οποίου «θα αντλήσουν πληροφορίες για τη στρατιωτική μονάδα του Ζολοτσίβ».
Στις 10 Ιουλίου οι βουλευτές του δημοτικού συμβουλίου του Ζολοτσίβ σε έκτακτη σύνοδο ψήφισαν ομόφωνα για την απαγόρευση της κατασκευής της εκκλησίας UOC και λίγο αργότερα, στις 13 Ιουλίου, ο δήμαρχος της πόλης Ίγορ Γρίνκιβ κάλεσε «βέτσε» (συνεδρίαση) στο σπίτι του ιερέα, στο οποίο ήρθε με βαριοπούλα ως σύμβολο «λαϊκής νομιμότητας».
Κατά τη διάρκεια αυτού του ίδιου «βέτσε» (συνάντηση) τον ιερέα της UOC, Μαξίμ Γιογένκο, τον φώναζαν «nigger», «μοσκάλ», εκπρόσωπο του επιθετικού κράτους (εννοείται η Ρωσία – συντ.) και εκπρόσωπο της Εκκλησίας, η οποία δεν «κηδεύει τους Ουκρανούς στρατιώτες» και τελικά του πρότειναν να φύγει από την πόλη. Προφανώς, για να αποφασίσει πιο γρήγορα ο πατέρας Μαξίμ να φύγει από το Ζολοτσίβ, την παραμονή έβαψαν το σπίτι του με προσβολές και ναζιστικά σύμβολα.
Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά και τι βρίσκεται πίσω από αυτό;
«Παράνομη» κατασκευή ή «παράνομη» UOC;
Τόσο οι αρχές του Ζολοτσίβ όσο και οι εκπρόσωποι της UGCC και άλλοι από εκείνους που πολεμούν εναντίον της UOC στην Περιφέρεια Λβιβ, σχεδόν ομόφωνα δηλώνουν ότι η δυσαρέσκεια τους προκαλείται από την «παράνομη» κατασκευή του ναού UOC.
Για παράδειγμα, ακόμα στις 9 Ιουλίου, ο ουνίτης ιερέας Σουκμανόβσκι είπε ότι κατά τη γνώμη του «ο καθένας έχει το δικαίωμα να προσευχηθεί», αλλά μόνο μετά την έγκριση και την παραλαβή των κατάλληλων αδειών και εγγράφων: «Ο ιερέας πρέπει να έρθει στο δημοτικό συμβούλιο, να ζητήσει οικόπεδο, πρέπει να συντονιστεί για το πώς και πού θα δοθεί το οικόπεδο. Είναι νόμιμο δικαίωμα. Αλλά όταν ο ιερέας μπαίνει απ’ τα παράθυρα και όχι από τις πόρτες, κρύβοντας, τότε αυτό προκαλεί υποψίες... Πρέπει να υπάρχει ένα θρησκευτικό κτίριο εδώ. Στην αυλή, χωρίς εγκρίσεις και έγγραφα, χωρίς καθορισμένο σκοπό. Ποιος θα τους δώσει όλες αυτές τις άδειες;»
Οι αντίπαλοι της UOC στο Ζολοτσίβ προσπαθούν να πουν ότι αν δεν ήταν η έλλειψη των απαραίτητων εγγράφων, δεν θα είχαν τίποτα εναντίον του ναού της κανονικής Εκκλησίας. Ωστόσο, αυτό είναι ένα σκόπιμο και κυνικό ψέμα, επειδή δεν θα επιτραπεί η οικοδόμηση ναού της UOC στο Ζολοτσίβ.
Τον ίδιο λόγο για τη δυσαρέσκειά του με την UOC - «παράνομη κατασκευή» - επεσήμανε και ο δήμαρχος του Ζολοτσίβ, Ίγορ Γρίνκιβ, ο οποίος δήλωσε στη σύνοδο του Δημοτικού Συμβουλίου: «Το κύριο ζήτημα που εξετάστηκε κατά τη συνεδρίαση είναι η παραβίαση της νομοθεσίας πολεοδομικού σχεδιασμού και η απόπειρα οικοδόμησης παράνομα της εκκλησίας του Πατριαρχείου της Μόσχας εδώ στην οδό Ιβάνα Τρους, με το πρόσχημα της οικοδόμησης ιδιωτικής κατοικίας».
Με άλλα λόγια, οι αντίπαλοι της UOC στο Ζολοτσίβ προσπαθούν να πουν ότι αν δεν ήταν η έλλειψη των απαραίτητων εγγράφων, δεν θα είχαν τίποτα εναντίον του ναού της κανονικής Εκκλησίας. Ωστόσο, αυτό είναι ένα σκόπιμο και κυνικό ψέμα, επειδή δεν θα επιτραπεί η οικοδόμηση ναού της UOC στο Ζολοτσίβ. Δεν θα επιτραπεί επειδή είναι ακριβώς ο ναός της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Έτσι, ο ίδιος ουνίτης Σουκμανόβσκι πιστεύει ότι η κατασκευή ενός τέτοιου ναού είναι προδοσία των εθνικών συμφερόντων της Ουκρανίας. Με τη σειρά του, ο Ίγορ Γρίνκιβ είπε ότι «στοΖολοτσίβ δεν υπήρξε ποτέ και θα υπάρχει καμία κοινότητα του Πατριαρχείου της Μόσχας, επομένως η κατασκευή του κτηρίου της εκκλησίας αυτού του Πατριαρχείου είναι απαράδεκτη και έρχεται σε αντίθεση με τα συμφέροντα της κοινότητας του Ζολοτσίβ, η οποία ποτέ δεν θα συμφιλιωθεί με την ύπαρξη μιας ξένης Εκκλησίας στην πόλη μας».
Η βουλευτής του περιφερειακού συμβουλίου, Μυροσλάβα Μπαμπίνσκα, προχώρησε ακόμη περισσότερο, κατά την άποψη της οποίας η UOC είναι «μισητές του ουκρανικού λαού και, γενικά, οποιωνδήποτε άλλων εκκλησιών». Είναι σίγουρη ότι στο Ζολοτσίβ δεν θα χτιστεί ναός, αλλά μόνο αίθουσα για σαμποτάζ και υποδιαίρεση του FSB. Γι’ αυτό υποσχέθηκε να «πολεμήσει νομικά» κατά της κανονικής Εκκλησίας. Προφανώς, στο πλαίσιο αυτού του «αγώνα» η Μπαμπίνσκα πρότεινε, εντός 24 ωρών, να απαγορευτεί η δραστηριότητα της UOC στο Ζολοτσίβ και να αποσυναρμολογηθεί και αφαιρεθεί το βαγονάκι από τον χώρο του σπιτιού στην οδό Τρους, όπου τελούνται οι ακολουθίες της κοινότητας.
Οι περιφερειακές αρχές υποστήριξαν επίσης το απαράδεκτο της κατασκευής του ναού της UOC στο Ζολοτσίβ. Ειδικότερα, ο επικεφαλής της Περιφερειακής Διοίκησης του Λβιβ Μαξίμ Κοζίτσκι είναι βέβαιος ότι «είναι ανήθικο να χτιστεί στην περιφέρεια (!!!) ναός της ομολογίας, το κέντρο της οποίας είναι στη Μόσχα». Και πρέπει να τονιστεί ότι υπό αυτή την έννοια ο Κοζίτσκι δεν εκφράζει καμία ξεχωριστεί άποψη, αλλά είναι ο διάδοχος της ήδη παραδοσιακής ανομίας απέναντι στην UOC που συμβαίνει στην περιφέρεια του Λβιβ. Υπό αυτήν την έννοια, αρκεί να θυμηθούμε μόνο ορισμένα γεγονότα των τελευταίων ετών.
Οι αρχές του Λβιβ και η UOC
Στις 9 Νοεμβρίου 2017 ο αναπληρωτής επικεφαλής του Περιφερειακού Συμβουλίου Λβιβ, Βολοντίμιρ Γκιρνιάκ, δήλωσε στον αέρα ενός από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς για την ανάγκη σηματοδότησης των ναών της UOC με κάποιο ιδιαίτερο τρόπο. Λίγο αργότερα, στις 7 Δεκεμβρίου 2017, ο αναπληρωτής του δημοτικού συμβουλίου του Λβιβ από το εθνικιστικό κόμμα «Ελευθερία» Ανδρέας Καρμπόβνικ υπέβαλε σε σύνοδο ολομέλειας του δημοτικού συμβουλίου τη βουλευτική αίτηση στον δήμαρχο ζητώντας να κατεδαφιστεί ο ναός του Αγίου Βλαντίμιρ της UOC. Ο λόγος είναι «παράνομη κατασκευή». Όμως, το πρόβλημα είναι ότι οι ίδιοι οι βουλευτές δεν επιτρέπουν την οικοδόμηση ναού νόμιμα, απλά δεν δίνουν οικόπεδο για αυτό.
Οποιεσδήποτε δηλώσεις των τοπικών αρχών ότι υπερασπίζονται την τήρηση του νόμου και είναι κατά της «παράνομης» κατασκευής στο Ζολοτσίβ είναι ψέματα, κυνισμός και πονηράδες.
Δύο εβδομάδες μετά το αίτημα για κατεδάφιση της εκκλησίας UOC στο Λβιβ, το Περιφερειακό Συμβούλιο του Λβιβ ενέκρινε έφεση που κινήθηκε από το βουλευτή του εθνικιστικού κόμματος «Σβόμποντα» Μιχαήλ Νισκογκούζ προς τον Πρόεδρο, το Βερχόβνα Ράντα (κοινοβούλιο – συντ.), το Υπουργικό Συμβούλιο, το Υπουργείο Εσωτερικών και το SBU της Ουκρανίας, στο οποίο η κανονική Εκκλησία κατηγορήθηκε για αντικυβερνητικές δραστηριότητες. Οι βουλευτές απαίτησαν από την ανώτατη εξουσία να χρησιμοποιήσει τον διοικητικό πόρο και τα ΜΜΕ για τη δυσφήμιση την UOC και την ένωση των Εκκλησιών στην Ουκρανία σε μία.
Στις 30 Ιανουαρίου 2018 οι βουλευτές του Περιφερειακού Συμβουλίου του Λβιβ ενέκριναν έκκληση στον Πρόεδρο της Περιφερειακής Κρατικής Διοίκησης Λβιβ, τον Δήμαρχο, τον Αρχηγό της Κεντρικής Διεύθυνσης της Κρατικής Υπηρεσίας της Ουκρανίας για γεωδαισία, χαρτογραφία και κτηματολόγιο στην Περιφέρεια Λβιβ, τον Διευθυντή του Τμήματος Κρατικής Αρχιτεκτονικής και Κατασκευαστικής Επιθεώρησης στην Περιφέρεια Λβιβ και στον προϊστάμενό της στην Περιφέρεια του Λβιβ. Σε αυτήν την έκκληση, οι βουλευτές, απαριθμώντας τα γνωστά σ’ αυτούς γεγονότα της κατασκευής ναών της UΟC στην Περιφέρεια Λβιβ, σημείωσαν ότι «όλα αυτά τα γεγονότα αποσταθεροποιούν τη θρησκευτική και πολιτική κατάσταση στην περιοχή, αποτελούν απειλή για την εθνική ασφάλεια του κράτους και ανοίγουν δρόμο για πιθανές προκλήσεις εκπροσώπων του λεγόμενου "ρωσικού κόσμου"».
Υπάρχουν πολλά ακόμη το ίδιο τρομερά γεγονότα παραβίασης των δικαιωμάτων των πιστών της UOC στην περιφέρεια του Λβιβ. Αλλά ακόμη και από αυτά που αναφέραμε παραπάνω, καθίσταται προφανές ότι οποιεσδήποτε δηλώσεις των τοπικών αρχών ότι υπερασπίζονται την τήρηση του νόμου και είναι κατά της «παράνομης» κατασκευής στο Ζολοτσίβ είναι ψέματα, κυνισμός και πονηράδες. Δεν υπάρχει καμία «νομική» λύση γι’ αυτούς, διότι, παρά το Σύνταγμα, τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις δημοκρατικές αρχές, δεν θα επιτρέψουν ποτέ την κατασκευή ναού της κανονικής Εκκλησίας στην επικράτειά τους. Όπως δήλωσε, με βαριοπούλα στα χέρια, ο δήμαρχος του Ζολοτσίβ Γρίνκιβ κατά τη διάρκεια του «βέτσε» στο σπίτι του ιερέα Μαξίμ Γιογένκο, «Δεν μπούμε εκεί. Υπερασπιζόμαστε το δικό μας» και «μερικοί ξένοι "περαστικοί" δεν θα κάνουν κουμάντο εδώ».
Ουνιτική «νομιμότητα» και Ορθόδοξη Εκκλησία πριν από 300 χρόνια
Και σε αυτήν την περίπτωση η θέση των αρχών του Λβιβ δεν είναι καινούργια. Όντας ως επί το πλείστον ουνίτες, αν όχι σε πίστη, τότε σε προέλευση, οι εκπρόσωποι των πολιτικών του Λβιβ επαναλαμβάνουν μόνο τις μεθόδους που είχαν ήδη εφαρμοστεί στους Ορθόδοξους 300-400 χρόνια πριν.
Τον 16ο αιώνα, όπως γνωρίζουμε, μέρος της σύγχρονης Ουκρανίας τέθηκε υπό πολωνική κυριαρχία. Εκείνη την εποχή ο πληθυσμός αυτών των εδαφών ήταν κατά κύριο λόγο Ορθόδοξος, που ανησυχούσε πολύ τους Καθολικούς. Γι’ αυτό ακριβώς βάζουν ως στόχο να καταστρέψουν εντελώς την Ορθοδοξία στις ελεγχόμενες περιοχές. Καταφεύγοντας σε βάναυσες διώξεις των ορθόδοξων κληρικών και λαϊκών, που συχνά καταλήγουν σε βασανιστήρια και δολοφονίες, η πολωνική κυβέρνηση, κατόπιν αιτήματος του Βατικανού, εξέδωσε το 1667 διάταγμα σύμφωνα με το οποίο ο κλήρος των Ουνιτών «για πάντα» εξισωνόταν σε δικαιώματα με τον καθολικό κλήρο και δεσποτάδες.
Το 1676 οι πολωνικές αρχές απαγόρευαν στους Ορθόδοξους Χριστιανούς, συμπεριλαμβανομένων των επισκόπων, υπό φόβο θανάτου και δήμευσης περιουσίας, να έχουν επαφές με τον Πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης (κάτι παρόμοιο συμβαίνει και τώρα, αλλά σε σχέση με τον Πατριάρχη της Μόσχας).
Το 1668 εμφανίζεται ένα άλλο «νομικό» διάταγμα, σύμφωνα με το οποίο όλοι οι μεταβληθέντες από την Ουνία στην Ορθοδοξία στερούταν της «προστασίας του Συντάγματος του Σέιμ», δηλαδή, στην ουσία ήταν εκτός νόμου.
Το 1676 οι πολωνικές αρχές απαγόρευαν στους Ορθόδοξους Χριστιανούς, συμπεριλαμβανομένων των επισκόπων, υπό φόβο θανάτου και δήμευσης περιουσίας, να έχουν επαφές με τον Πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης (κάτι παρόμοιο συμβαίνει και τώρα, αλλά σε σχέση με τον Πατριάρχη της Μόσχας).
Επιπλέον, σχεδόν αμέσως μετά την υπογραφή ειρηνευτικής συνθήκης μεταξύ Ρωσίας και Πολωνίας το 1686, καθολικοί μοναχοί-Ιησουίτες και ουνίτες με την υποστήριξη του Πολωνού βασιλιά Ιωάννη Σομπέσκι ξεκίνησε πογκρόμ των Ορθόδοξων, αρπάζοντας τις εκκλησίες τους και λεηλατώντας τους. Ο ίδιος ο Ιωάννης Σομπέσκι καλούσε στην εκτέλεση των Ορθόδοξων, «ώστε να μην αντισταθούν στην ένωση στο μέλλον».
Για το τι συνέβαινε εκείνη την εποχή ο Ουκρανός συγγραφέας Μιχαήλ Σταρίτσκι λέει το εξής: «Οι Ιησουίτες, για να αναγκάσουν όλους να ενταχθούν στην ένωση, κλειδώνουν Ορθόδοξους ναούς, τα δίνουν στους ουνίτες, εκδιώκουν τους Ορθόδοξους ιερείς, παίρνουν τα ιερά σκεύη, απαγορεύουν τις θείες λειτουργίες...» (συμφωνείτε ότι φαίνεται ότι το 1898 ο Σταρίτσκι περιγράφει τα γεγονότα του σήμερα, το 2020). Οι άνευ προηγουμένου αγριότητες οδήγησαν στο γεγονός ότι στα τέλη 17ου – αρχές 18ου αιώνα οι Ορθόδοξες επισκοπές άρχισαν να μεταβαίνουν στην Ουνία. Το 1692 η επισκοπή του Περέμισλ έγινε ουνιτική, ενώ το 1700 η επισκοπή του Λβιβ.
Ένα αξιοσημείωτο γεγονός: προκειμένου ολόκληρη η επισκοπή «ομόφωνα» να μεταβεί στην ουνία με τη Ρώμη, ο επίσκοπος του Λβιβ Ιωσήφ Σουμλιάνσκι κάλεσε στο Λβιβ «συμβούλιο» 50 ιερέων και μοναχών. Ωστόσο, συνάντησε έντονη απόρριψη. Παρ’ όλα αυτά, το 1700 έκανε ωστόσο μια άλλη προσπάθεια να μεταφέρει τη μητρόπολη του στην ουνία/ένωση. Αυτή τη φορά οι κληρικοί δεν προσέφεραν σχεδόν καμία αντίσταση, αλλά ο απλός λαός αντιτάχθηκαν στην ένωση. Συγκεκριμένα, τον Ιωσήφ Σουμλιάνσκι και πολλούς διακεκριμένους καλεσμένους δεν άφησαν να επισκεφθούν την αδελφική εκκλησία Λβιβ. Σε απάντηση ο επίσκοπος στράφηκε για βοήθεια στο γέτμαν Στανισλάβ Γιάν Γιαμπλονόφσκι, ο οποίος έστειλε στρατιώτες για να καθησυχάσει τους ανυπάκουους. Ως αποτέλεσμα, η επισκοπή του Λβιβ έγινε ουνιτική.
«Οι Ιησουίτες, για να αναγκάσουν όλους να ενταχθούν στην ένωση, κλειδώνουν Ορθόδοξους ναούς, τα δίνουν στους ουνίτες, εκδιώκουν τους Ορθόδοξους ιερείς, παίρνουν τα ιερά σκεύη, απαγορεύουν τις θείες λειτουργίες...»
Μιχαήλ Σταρίτσκι
Όπως μπορούμε να δούμε, τόσο τότε όσο και τώρα εκπρόσωποι της UGCC χρησιμοποιούν σχεδόν τις ίδιες μεθόδους: πίεση, εκφοβισμό, απειλές σωματικής βίας και, εάν είναι απαραίτητο, καταφεύγουν σε ωμή βία και όπλα. Δυστυχώς, τα τελευταία 300 χρόνια, σχεδόν τίποτα δεν έχει αλλάξει...
UGCC σε «ξένη» γη
Ταυτόχρονα, στις περιοχές «όχι» δικές τους οι Ουνίτες ενεργούν με εντελώς διαφορετικό τρόπο. Εδώ δείχνουν όλη τη «ευρωπαϊκή» γοητεία και την εκπαίδευσή τους, και βασίζονται σε ανεκτική στάση απέναντί τους από τους Ορθόδοξους.
Αρκεί να θυμηθούμε το κατάφωρο ψέμα του Σβιατοσλάβ Σεβτσούκ στο Ντονέτσκ, όταν, το 2012, στην τοπική τηλεόραση, είπε ότι η UGCC, όπως λένε, ζει σύμφωνα με τα ορθόδοξα δόγματα και είναι έτοιμη για χάρη των κατοίκων του Ντονέτσκ να λειτουργεί στα ρωσικά.
Ο ήδη αναφερόμενος ιερέας της UGCC, Μιχαήλ Σουκμανόβσκι, ο οποίος αντιτάχθηκε στην κατασκευή του ναού της UOC, σημείωσε ότι οι κάτοικοι του Ζόλοτσεφ είναι πολύ ανεκτικοί άνθρωποι, επειδή έχουν βρεθεί στο εξωτερικό και γνωρίζουν τους κανόνες της Δυτικής δημοκρατίας. Σύμφωνα με τον ίδιο, εκπρόσωποι της UOC «εκμεταλλεύτηκαν αυτήν την ανοχή» για να χτίσουν τη δική τους εκκλησία, κάτι που, σύμφωνα με τον Σουκμανόβσκι, δεν πρέπει να γίνει.
Και από αυτήν την άποψη είναι ενδιαφέρον να συγκρίνουμε την αντίδραση των Ορθόδοξων Χριστιανών στην εμφάνιση των ελληνόρυθμων καθολικών ναών στις πρωταρχικά Ορθόδοξες περιοχές. Ας πάρουμε για παράδειγμα την περιοχή Τσερνιβτσί. Γιατί; Επειδή στην Μπουκοβίνα για πολλά χρόνια η ίδια η έννοια της ουνίας/ένωσης ουσιαστικά απουσίαζε. Οι άνθρωποι εδώ ήταν ορθόδοξοι από αμνημονεύτων χρόνων και η UGCC εκπροσωπείται ελάχιστα, παρά την εγγύτητα των περιοχών του Ιβάνο-Φρανκίβσκ και Τερνούπολη.
Οι ίδιοι οι Ελληνόρυθμοι Καθολικοί πρέπει να παραδεχτούν αυτό το γεγονός. Έτσι, ο επίσκοπος της νεοσύστατης επισκοπής Τσερνιβτσί της UGCC Ιωσαφάτ Μόσιτς τόνισε σε μία από τις συνεντεύξεις του: «Δεν είμαστε στη Γαλικία, είμαστε στην Μπουκοβίνα, και εδώ όλα πρέπει πολύ συχνά να ξεκινάμε από το μηδέν: να αρχίζουμε να χτίζουμε νέες εκκλησίες, παρεκκλήσια, ενοριακά κέντρα, κέντρα νεολαίας και κατηχητικές τάξεις». Επιπλέον, γι’ αυτόν η Μπουκοβίνα είναι σαν μια άγνωστη χώρα στην οποία ο Θεός κάλεσε τον Αβραάμ. Δηλαδή, ξένη, αναξιοποίητη και, πιθανώς, εχθρική περιοχή. Ωστόσο, παρ’ όλα αυτά, στο Τσερνιβτσί για πρώτη φορά σε 200 χρόνια θα κατασκευαστεί ουνιτική εκκλησία. Επιπλέον, οι ίδιοι οι Ουνίτες αισθάνονται τόσο ελεύθεροι και άνετοι στην Μπουκοβίνα που υποκινούν ακόμη και τις «μεταβάσεις» των Ορθόδοξων Εκκλησιών στην OCU.
Για την UGCC, η Μπουκοβίνα είναι σαν μια άγνωστη χώρα στην οποία ο Θεός κάλεσε τον Αβραάμ. Δηλαδή, ξένη, αναξιοποίητη και, πιθανώς, εχθρική περιοχή. Ωστόσο, παρ’ όλα αυτά, στο Τσερνιβτσί για πρώτη φορά σε 200 χρόνια θα κατασκευαστεί ουνιτική εκκλησία
Από αυτήν την άποψη, προκύπτουν ορισμένα ερωτήματα. Για παράδειγμα, εάν η UGCC αντιμετωπίζει την ίδια αντίθεση από τους Ορθόδοξους Χριστιανούς σε μια ξένη Ορθόδοξη επικράτεια για τον εαυτό της που συναντώνται από εκπροσώπους της UOC στην περιφέρεια του Λβιβ; Όχι. Μήπως οι αρχές της Μπουκοβίνα απαιτούν την απαγόρευση της UGCC ή τη κατεδάφιση των εκκλησιών τους; Όχι. Δίνονται άδειες για την κατασκευή θρησκευτικών κτιρίων των Ουνιτών; Ναι. Άραγε ότι οι πραγματικοί δημοκράτες και οι άνθρωποι με «ανεκτική κουλτούρα» είναι οι Ορθόδοξοι, όχι οι ελληνόρυθμοι Καθολικοί.
Συμπεράσματα
UGCC, καταφεύγοντας σε εντελώς βαρβαρικές μεθόδους καταπολέμησης της Ορθοδοξίας, δείχνει όχι μόνο την αδυναμία της σε σχέση με την αληθινή Εκκλησία, αλλά και τη μεσαιωνική της ουσία, για την οποία μόνο ένας νόμος μπορεί να είναι αποτελεσματικός, ο νόμος της εξουσίας. Υπό αυτήν την έννοια, ούτε το Σύνταγμα, ούτε τα ανθρώπινα δικαιώματα, ούτε τα δικαιώματα των πιστών έχουν νόημα. Επειδή εκεί που ισχύει το «δικαίωμα των ισχυρών», παραβιάζονται όλα τα άλλα δικαιώματα.
Φυσικά, θα ήθελα να ελπίζω ότι οι αρχές του Ζολοτσίβ θα συνέλθουν, θα θυμηθούν το νόμο και το Σύνταγμα και θα είναι σε θέση να τους ακολουθήσουν και όχι τα αιτήματα των ακτιβιστών. Επιπλέον, η όλη κατάσταση έχει ήδη όχι μόνο δημόσιο, αλλά και διεθνή απήχηση και σίγουρα θα επηρεάσει την εικόνα της Ουκρανίας στην Ευρώπη και τον κόσμο. Τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα δεν μπορούν να παραβιάζονται απλώς επειδή κάποιος το θέλει.
Επίσης, έχουμε το δικαίωμα να υπολογίζουμε στην αντίδραση του Προέδρου της Ουκρανίας, ο οποίος, ενεργώντας ως εγγυητής του Συντάγματος, δεν μπορεί και δεν πρέπει να παραμείνει σιωπηλός όταν το Σύνταγμα καταπατείται τόσο κυνικά και θρασύτητα. Πράγματι, ακόμη και αν υπήρχε μόνο ένα άτομο στο Ζολοτσίβ που ήθελε να ανήκει στην κανονική Εκκλησία, ο αρχηγός του κράτους θα έπρεπε να το προστατεύσει. Διότι εάν το κράτος παύσει να προστατεύει τους πολίτες του, αργά ή γρήγορα θα πάψει να είναι κράτος.
Ταυτόχρονα, η κατάσταση στο Ζολοτσίβ μας υπενθύμισε και πάλι τις βασικές αλήθειες, χάρη στις οποίες η Ορθοδοξία διαφέρει από άλλες ομολογίες. Το θέμα είναι ότι ο Ορθόδοξος Χριστιανισμός έχει την Προσωπικότητα του Χριστού ως κέντρο του. Δεν βασίζεται στην αγάπη για τη Πατρίδα, τους ανθρώπους ή την εθνική ιδέα, αλλά αποκλειστικά στην αγάπη για τον Χριστό. Για τον Ορθόδοξο Χριστιανό το νόημα της ζωής δεν είναι «να αφήσει την ψυχή του για ελευθερία», αλλά να επιτύχει ενότητα με τον Θεό. Για αυτόν η προσευχή δεν είναι όργανο ιδεολογικής επιρροής, και η γλώσσα της λειτουργίας δεν είναι τρόπος διατήρησης του πολιτισμού και της ταυτότητας.
Ορθόδοξος Χριστιανός δεν θα δώσει ποτέ προτεραιότητα σε άλλες αξίες, εκτός από εκείνες που κηρύσσονται στο Ευαγγέλιο και διακηρύσσονται από την Εκκλησία. γι’ αυτό ακριβώς μίλησε ο ιερέας της UOC Μαξίμ Γιογένκο στο «βέτσε»: «γιατί θέλετε να μας κρίνετε; Δεν έχουμε παραβεί κανένα νόμο, απλά προσευχόμαστε στον Θεό». Ναι, η αληθινή Εκκλησία «απλώς προσεύχεται στον Θεό». Αλλά για αυτήν την προσευχή τα τέκνα της διώκονται και σκοτώνονται. Ο εχθρός της ανθρώπινης φυλής προσπαθεί να κάνει τα πάντα για να αποτρέψει αυτήν την προσευχή. Ας υπάρξουν «εθνικές ιδέες», «αγώνας για την ελευθερία», «σεβασμός των αρχών», «παραδόσεις», κάτι άλλο, απλά όχι προσευχή. Επειδή η προσευχή είναι το πιο αποτελεσματικό όπλο ενάντια στη διαφθορά της κοινωνίας μας, ενώ η απουσία της είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος να απομακρυνθεί ο άνθρωπος από τον Θεό. Επομένως, δεν πρέπει να εκπλαγείτε με τον αγώνα των δυνάμεων του κακού ενάντια στην προσευχή.
Θα πρέπει να εκπλαγείτε αν αυτές οι δυνάμεις σταματήσουν να πολεμούν με προσευχή. Επειδή θα σημαίνει ότι δεν υπάρχει η προσευχή.
