Καταστροφή της UOC ως μηχανισμός καταστροφής της Ουκρανίας

Μία από τις σημαντικότερες θέσεις των αρχών, της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας και των λεγόμενων «πατριωτών» περί της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι ότι φέρεται να ανήκει στη Μόσχα. Η UOC ονομάζεται σκόπιμα «Πατριαρχείο Μόσχας», ακόμη και «Ρωσική Εκκλησία». Ο σκοπός αυτού είναι προφανής – να παρουσιάσει την UOC ως εχθρό και να προκαλέσει το μίσος των Ουκρανών απέναντί της.

Για να τροφοδοτήσουν αυτό το μίσος, οι «πατριώτες» και οι αρχές κατηγορούν συχνά την UOC ότι οι ιερείς της λειτουργούν στη ρωσική γλώσσα. Συχνά αυτό γίνεται για να δικαιολογήσει τις επιληπτικές κρίσεις, όπως συνέβη, για παράδειγμα, στην περίπτωση του ναού του Αγίου Ιώβ Ποτσάεφσκι στο Ντρόχομπιτς.

Και αυτό παρά το γεγονός ότι η UOC δεν έχει τελέσει ποτέ και δεν έχει λειτουργήσει στη ρωσική γλώσσα. Στα εκκλησιαστικά σλαβονικά – ναι, στα ουκρανικά – ναι, στα ρουμανικά – ναι. Αλλά όχι στα ρωσικά. Σε αντίθεση με τη δομή του Σεργκέι Ντουμένκο.

Ας δούμε τη «Θεία Λειτουργία» του «επισκόπου» της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας στον καθεδρικό ναό της απελευθερωμένης Χερσώνας. Θα εκπλαγείτε, αλλά σχεδόν ολόκληρη η λειτουργία του Επισκόπου Χερσώνας της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας Δαμιανό Ζαμοράγιεφ λαμβάνει χώρα στα ρωσικά. Επιπλέον, ο Δαμιανός μνημονεύει τον Επιφάνιο ως μεγάλο κύριο, δηλαδή σαφώς σύμφωνα με την παράδοση της Μόσχας.

Έχουμε ακούσει για τις επισκέψεις της Υπηρεσίας Ασφαλείας της Ουκρανίας στον Δαμιανό Ζαμοράγιεφ; Ίσως υπάρχουν θυμωμένες καταγγελίες από τις αρχές και τα μέσα ενημέρωσης στην προπαγάνδα του «ρωσικού κόσμου»; Δεν έχουμε ακούσει. Αλλά με τον ίδιο τρόπο, στα ρωσικά, τελούσαν εδώ πριν από ένα χρόνο, και δύο, και ακόμη πιο πριν. Τα τηλεοπτικά κανάλια TSN, το «Κανάλι 5» και το «95 κβαρτάλ» σιωπούν σχετικά με αυτό. Υποκινούν όμως το μίσος εναντίον της UOC.

Και αν η OCU θέλει να τελέσει στα ρωσικά, ας τελέσει, δεν υπάρχει τίποτα κακό με αυτό. Και υπάρχει το κακό στην υποκρισία και τα ψέματα. Το γεγονός ότι ο Ντουμένκο, οι αρχές και τα μέσα ενημέρωσης παίζουν ένα παιχνίδι καταστροφής εναντίον των πιστών της UOC, απλώς τους αρνούνται το δικαίωμα να είναι Ουκρανοί και Ουκρανική Εκκλησία. Ονομάζονται Ρώσοι, συνεργάτες, «μοσκάλ» και ούτω καθεξής.

Μιχάιλο Ποντολιάκ, Πρόεδρος του Γραφείου του Προέδρου: «Λάβαμε ένα δίκτυο επιρροής προπαγάνδας».

Σεργκέι Ντουμένκο, επικεφαλής της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας: «Οι κληρικοί του Πατριαρχείου Μόσχας εργάζονται ανοιχτά για τη Ρωσία».

Τα ιερά της Λαύρας αφαιρέθηκαν από τους πιστούς και δόθηκαν στον Ντουμένκο ακριβώς επειδή η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας είναι μια «ουκρανική και πατριωτική εκκλησία», αλλά η UOC φέρεται να είναι «Μόσχα» και εχθρός.

Μιχάιλο Ποντόλιακ: «Η Εκκλησία της Μόσχας είναι ο έλεγχος της Μόσχας πάνω σε έναν άλλο λαό. Το χρειαζόμαστε; Όχι. Έχουμε τη δική μας τοπική εκκλησία».

Δηλαδή, ένας Ουκρανός πήγε στην εκκλησία του για χρόνια, προσευχήθηκε στον Θεό και ξαφνικά έγινε εχθρός, ένας άνθρωπος δεύτερης κατηγορίας, όπως είπαν οι Ναζί, ένας Untermensch. Και αυτό παρά το γεγονός ότι έχει το ίδιο ουκρανικό διαβατήριο, πληρώνει φόρους στη χώρα και μάλιστα υπερασπίζεται την Ουκρανία στο μέτωπο. Παρά το γεγονός ότι η UOC πάνω απ' όλες τις θρησκείες βοηθά τόσο τον στρατό όσο και τους εσωτερικά εκτοπισμένους. Μόνο η οικονομική βοήθεια προς τις Ένοπλες Δυνάμεις της Ουκρανίας πλησιάζει το ένα εκατομμύριο δολάρια. Πώς;

Στις 22 Ιανουαρίου, η Ουκρανία γιόρτασε την Ημέρα της Εθνικής Ενότητας. Ο Πρόεδρος μίλησε συγκινητικά και πολύ σωστά λόγια για την ενότητα: «Η Ουκρανία μου. Η Ουκρανία μας. Μια γιατί είναι δυνατή. Δυνατή είναι γιατί μια».

Και ενώ ο Ζελένσκι μιλάει για την ενότητα όλων των Ουκρανών, ένα τεράστιο μέρος τους δηλητηριάζεται, διώκεται και τα ιερά τους αφαιρούνται. Απομακρύνονται θρασύτατα και κυνικά. Κανείς δεν βλέπει μια αντίφαση εδώ, δεν βλέπει ένα πρόβλημα; Για τι είδους σύμπνοια, για τι είδους ενότητα μιλάμε;

Ο αναπληρωτής επικεφαλής του ΤΕΕΣ, Πρωθιερέας Νικολάι Ντανίλεβιτς, αναφέρει ευθέως ότι υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ των αξιολύπητων λόγων και της πραγματικής πραγματικότητας στη χώρα.

Πρωθιερέας Νικολάι Ντανίλεβιτς: «Όλα όσα συμβαίνουν γύρω από την Εκκλησία μας, όλες αυτές οι προσπάθειες να την απαγορεύσουμε, να τη συκοφαντήσουμε, συμβάλλουν στην ενότητα και τη συμφιλίωση; Αυτό είναι ένα ρητορικό ερώτημα. Επομένως, η Ημέρα ενότητας είναι μια υπενθύμιση ότι για 364 ημέρες λέμε ένα πράγμα και μία ημέρα του χρόνου πρέπει να πούμε ότι είμαστε ένα. Λοιπόν, πού είμαστε ενωμένοι; Θέλουμε να είμαστε ενωμένοι. Και, ξέρετε, εγώ, ως ένας από τους ομιλητές της Εκκλησίας, έχω κουραστεί όλα αυτά τα χρόνια, ειδικά από το 2014, να αποδεικνύω ότι είμαι Ουκρανός, ότι είμαι ο ίδιος πολίτης. Ότι υποφέρουμε με τον ίδιο τρόπο που βρισκόμαστε σε πόλεμο. Αυτό που διάβασε ο αδελφός μου, ίσως κάποιος, είναι υπερασπιστής της Αζοφσταλικής και της Μαριούπολης. Και δεν είμαι μόνος εγώ.

Βλέπετε, πρέπει συνεχώς να αποδεικνύετε ότι δεν είστε καμήλα. Και αυτό είναι λάθος. Μας διαχωρίζουν, θέλουν να μας βγάλουν εντελώς από την ουκρανική κοινωνία. Έχουν φτάσει στο σημείο να συνδεόμαστε με τους Ρώσους. «Εδώ αφαιρέθηκε η Άνω Λαύρα και στην Κάτω Λαύρα υπάρχουν ακόμα Ρώσοι», γράφουν. Σπρώχνουν αυτά τα παράθυρα Overton. Αλλά τι είδους Ρώσος είμαι; Λοιπόν, είπα μία φορά, δέκα, είκοσι, τριάντα φορές ότι είμαι Ουκρανός, ότι είμαστε η Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία. Όχι, εσείς οι μοσκάλ. Και γίνεται επίτηδες. Προάγει την ενότητα; Σε καμία περίπτωση. Και σήμερα, ο Πρόεδρος εκφώνησε μια εξαιρετική ομιλία. Και, παρεμπιπτόντως, είπε ότι αν δεν επιτευχθεί πραγματική ενότητα, τότε θα χαθεί η ανεξαρτησία. Επομένως, μιλώ όχι μόνο ως ιερέας, αλλά ως πολίτης που ανησυχεί για την τύχη της Εκκλησίας. Νομίζω, αν το καταλαβαίνω αυτό, είμαι τόσο «έξυπνος»; Δεν το καταλαβαίνουν οι άλλοι;».

Φυσικά, όλοι το καταλαβαίνουν αυτό. Αλλά η ατζέντα στη χώρα τώρα είναι τέτοια που δεν υπάρχει τάση να μιλάμε για αυτό.

Ο Αρεστόβιτς λέει τόσο ωμά ότι η πρακτική της διαίρεσης των Ουκρανών είναι η πολιτική τεχνολογία του Ποροσένκο και είναι πολύ παράλογη για τη χώρα.

Ο Αλεξέι Αρεστόβιτς, πρώην ομιλητής του επικεφαλής του Γραφείου του Προέδρου: «Η ιδεολογία του Piemon, η οποία υψώθηκε στη σημαία από μια ξεχωριστή πολιτική δύναμη (δεν θα δείξουμε με το δάχτυλο τον συγγραφέα του τρίπτυχου «στρατού-γλώσσας-πίστης»), είναι μια πολιτική τεχνολογία και μέρος της πολιτιστικής πολιτικής, η οποία συνίσταται στο γεγονός ότι ορισμένοι Ουκρανοί είναι «κακοί», χειρότεροι από άλλους. Και πρέπει είτε να επανεκπαιδευτούν είτε να πεταχτούν έξω από τη χώρα».

Και η χρήση αυτής της τεχνολογίας εναντίον των πιστών της UOC, η παρενόχλησή τους είναι μια τακτική ηλιθίων.

Ο Αλεξέι Αρέστοβιτς: «Είναι αδιάκριτο να γράφουμε 6 εκατομμύρια Ορθόδοξους πολίτες μας ως "Ρώσους πράκτορες" και μπάσταρδους που πηγαίνουν εκεί (στην UOC, – Επιμ.); Αν και υπάρχουν άνθρωποι εκεί που δεν μπορούν καν να πουν λέξεις στα ρωσικά. Και είναι όλοι εχθροί, όλοι πράκτορες της Ρωσίας; Θέλουμε λοιπόν να είμαστε ένα κανονικό κράτος ή θέλουμε να είμαστε ηλίθιοι για χάρη μιας πολύ πρωτόγονης διχαστικής τεχνολογίας; Και είναι μια τεχνολογία, δεν είναι καν μια πολιτιστική πολιτική. Είναι πολύ απλό: είτε ενεργούμε σαν λογικοί άνθρωποι, είτε σαν ηλίθιοι. Μέχρι στιγμής, συμπεριφερόμαστε σαν ηλίθιοι».

Και είναι δύσκολο να διαφωνήσω με τον Αρέστοβιτς εδώ. Το αποτέλεσμα όμως; Η καταστολή εναντίον εκατομμυρίων πιστών της UOC είναι μια προφανής πολιτική τεχνολογία, όπου μια ομάδα ανθρώπων διώκεται και διώκεται για συγκεκριμένους σκοπούς. Η πολιτική τεχνολογία ξεκίνησε από τον Ποροσένκο. Οι δικαιούχοι του είναι προφανείς – αυτοί είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας και οι Ουνιάτες. Ήδη διαιρούν την ιδιοκτησία της UOC σαν τσακάλια. Ο Ντουμένκο έβαλε τα χέρια του στη Λαύρα Κιέβου-Πεκέρσκ και για τον Ποτσάγιεφ είναι προγραμματισμένο να αγωνιστούν.

Ο Σεργέι Ντουμένκο, επικεφαλής της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας: «Τώρα θα κερδίσουμε έδαφος στη Λαύρα Κιέβου-Πεκέρσκ και τότε, φυσικά, θα προκύψει το ζήτημα της Λαύρας του Ποτσάγιεφ».

Σβιατοσλάφ Σεφτσούκ, επικεφαλής της UGCC: «Εκείνοι που θα αποφασίσουν ποιος θα δώσει άδεια για Θείες Λειτουργίες θα πρέπει να λάβουν υπόψη ότι η Λαύρα του Ποτσάγιεφ έχει ιστορική σχέση με την Εκκλησία μας».

Πώς όμως θα τελειώσει για τη χώρα; Ακόμα κι αν αφαιρεθούν όλες οι εκκλησίες και τα ιερά της από την UOC, τι να κάνουμε με τους ανθρώπους;

Ο π. Νικολάι Ντανίλεβιτς: «Θεού θέλοντος, θα κερδίσουμε, αλλά ταυτόχρονα θα απαγορεύσουμε την Εκκλησία, θα οδηγήσουμε την UOC στο υπόγειο. Κάποιος θα πάει εκεί, κάποιος εδώ. Θα ήταν αυτή μια πραγματική ενότητα; Θα είναι μια σύγκρουση για χρόνια».

Και εδώ είναι τα λόγια του Arestovich για τη στάση της χώρας προς τους ρωσόφωνους Ουκρανούς. Οι πιστοί της UOC γίνονται επίσης απόκληροι στην Ουκρανία. Σε τι μπορεί να οδηγήσει αυτό;

Ο Αλεξέι Αρέστοβιτς:  «Βγάζει το ουκρανικό διαβατήριό του, θυμάται τον ξάδερφό του που πέθανε κοντά στο Μπαχμούτ, ήταν ρωσόφωνος στρατιώτης των Ενόπλων Δυνάμεων της Ουκρανίας, και λέει: ναι, πήγε στο f**ing, αυτή τη χώρα, με τέτοιες υποβολές. Επειδή η Ουκρανία συμπεριφέρεται σαν πλήρης μ**κας με τους πολίτες της. Αυτό ήταν. Και αν είμαστε λογικοί άνθρωποι, θα αλλάξουμε αυτή την πολιτική. Κι αν δεν το κάνουμε...»

Όλοι καταλαβαίνουν ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας και οι Ουνιάτες προσπαθούν τώρα να αντιμετωπίσουν τον «ανταγωνιστή» και να διαλύσουν την περιουσία του κάτω από τον θόρυβο του πολέμου. Και οι αρχές τούς υποστηρίζουν σε αυτό. Πώς όμως θα επηρεάσει αυτό την κοινωνία της Ουκρανίας, για την οποία δίνουν τόση προσοχή;

Η δίωξη εκατομμυρίων Ουκρανών σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να κάνει την Ουκρανία ισχυρότερη, το μόνο που θα κάνει είναι να την αποδυναμώσει. Αυτό αποδεικνύεται από τη στοιχειώδη λογική. Αυτό το λέει και το Ευαγγέλιο. «κάθε βασίλειον, που έχει διαιρεθή εις αντιμαχομένας παρατάξεις και περιπλέκεται εις εμφύλιον πόλεμον, οδηγείται εις την ερήμωσιν. Και κάθε πόλις η οικογένεια που έχει κομματιασθή εις φατρίας, αι οποίαι αλληλοπολεμούνται, δεν θα σταθή» (Ματθ. 12,25).

Η Εκκλησία του Χριστού μπορεί να απαγορευτεί, να οδηγηθεί υπόγεια. Αλλά δεν μπορεί να καταστραφεί, θα ζήσει σε οποιεσδήποτε συνθήκες, αποδεδειγμένες από την ιστορία. Αλλά τι θα συμβεί σε μια χώρα που καταστρέφει την Εκκλησία και σπάει εκατομμύρια πολίτες της «μέσω του γόνατος» είναι ένα μεγάλο ερώτημα.