«Μενέ, μενέ, τεκέλ, ου-φαρσίν» ή ο Εχθρός προ των Πυλών και καταδιώκουμε την Εκκλησία

Τα διδάγματα της ιστορίας πρέπει να είναι γνωστά, και ακόμη περισσότερο τα μαθήματα της Ιεράς Ιστορίας. Δεν λένε απλώς, αλλά φωνάζουν ότι η Εκκλησία δεν μπορεί να καταστραφεί, και ακόμη περισσότερο όταν ο εχθρός είναι προ των πυλών.

Καταρχάς, θα δώσουμε δύο απολύτως αδιαμφισβήτητες θέσεις, προκειμένου στη συνέχεια να αναπτύξουμε περαιτέρω επιχειρήματα πάνω σε αυτές.

Θέση Νο1
Η Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία είναι μια κανονική Εκκλησία της οποίας η χάρη δεν αμφισβητείται από ΚΑΝΕΝΑΝ. Ακριβώς έτσι με έντονα και κεφαλαία γράμματα. Κάποιοι βλέπουν την UOC ως «πέμπτη φάλαγγα», κάποιος θα πει ότι πρόκειται για πράκτορες της FSB, κάποιος θα την αποκαλέσει «προσωρινά ανεκτική» (Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος, για παράδειγμα), κάποιου απλά δεν του αρέσει.

Αλλά ΟΛΟΙ αναγνωρίζουν ότι η UOC είναι μέρος της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας (Σύμβολο της Πίστεως). Ακόμη και το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, ακόμη και εκείνες οι Τοπικές Εκκλησίες που αναγνώρισαν την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας (Ελληνική, Κυπριακή, Αλεξανδρινή και Κωνσταντινούπολη). Ακόμη και η ίδια η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας αναγνωρίζει την UOC ως κανονική Εκκλησία, τους επισκόπους και τους κληρικούς της ως ευγενικούς ιερείς του Θεού και τα Μυστήρια ως έγκυρα. Αυτό σημαίνει ότι όλες οι υποσχέσεις της Καινής Διαθήκης για την Εκκλησία ισχύουν για την UOC. Εδώ είναι μερικά από αυτά:

θα οικοδομήσω την εκκλησία μου, και δε θα την κατανικήσουν οι δυνάμεις του Άδη. (Ματθαίος 16:18)·
ο Χριστός είναι ο αρχηγός της εκκλησίας. Ο Χριστός είναι και ο σωτήρας του σώματός του (Εφ. 5:23)·
είναι η εκκλησία του αληθινού Θεού, ο στύλος και το θεμέλιο της αλήθειας (Α ́ Τιμόθεον 3:15)·
Σας βεβαιώνω πως ό,τι κρατήσετε ασυγχώρητο στη γη, θα είναι ασυγχώρητο και στον ουρανό· και ό,τι συγχωρήσετε στη γη, θα είναι συγχωρημένο και στον ουρανό (Ματθαίος 18:17,18).
Εν συντομία, η θέση Νο 1 μπορεί να διατυπωθεί ως εξής: η UOC είναι η Εκκλησία του Θεού.

Θέση Νο 2
Η Ουκρανία δέχθηκε επίθεση από έναν σκληρό και ύπουλο εχθρό που καταστρέφει τους Ουκρανούς και είναι έτοιμος να θυσιάσει εκατοντάδες χιλιάδες στρατιώτες του για χάρη της υποδούλωσης της χώρας μας. Αυτός ο εχθρός, παρά τις αποτυχίες της στρατιωτικής του εκστρατείας, δεν σκέφτεται να σταματήσει. Αντίθετα, συγκεντρώνει τις δυνάμεις του για να προσπαθήσει να αντιστρέψει την πορεία της εκστρατείας και να καταλάβει τη χώρα μας.

Ακολουθεί ένα απόσπασμα από τη συνέντευξη του Αρχιστράτηγου των ΕΔΟΥ (Ένοπλες Δυνάμεις της Ουκρανίας) Βαλέρι Ζαλούζνι στο περιοδικό The Economist στις 15.12.2022: «Η ρωσική επιστράτευση λειτούργησε. Δεν είναι αλήθεια ότι τα προβλήματά τους είναι τόσο τρομερά ώστε οι άνθρωποι αυτοί δεν θα πολεμήσουν. Θα το κάνουν. Ο Τσάρος τους είπε να πάνε στον πόλεμο και θα πάνε στον πόλεμο. Μελέτησα την ιστορία των δύο πολέμων της Τσετσενίας – το ίδιο συνέβη και εκεί. Μπορεί να μην είναι τόσο καλά εξοπλισμένοι, αλλά εξακολουθούν να αποτελούν πρόβλημα για εμάς. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις μας, έχουν μια εφεδρεία 1,2-1,5 εκατομμυρίων ανθρώπων… Οι Ρώσοι εκπαιδεύουν περίπου 200.000 νέους στρατιώτες. Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι θα κάνουν άλλη μια προσπάθεια να καταλάβουν το Κίεβο».

Οι περισσότεροι στρατιωτικοί και πολιτικοί εμπειρογνώμονες συμφωνούν με τέτοιους ισχυρισμούς. Φυσικά, πιστεύουμε στη νίκη της Ουκρανίας και κάνουμε ό, τι είναι δυνατόν για αυτό, πιστεύουμε ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις της Ουκρανίας θα νικήσουν τον εχθρό. Αλλά με ποιο κόστος θα πάρουμε τη νίκη μας;! Πόσες ακόμη ζωές θα πρέπει να δοθούν για αυτό;! Πόσες ακόμη πόλεις και χωριά θα καταστραφούν;!

Επίσης, εν ολίγοις, η θέση Νο 2: Η Ουκρανία θα κερδίσει, αλλά το τίμημα της νίκης μπορεί να είναι τεράστιο, πολύ μεγαλύτερο από αυτό που έχουμε ήδη πληρώσει.

Τώρα ας κάνουμε εικασίες.

Εδώ είναι ένα άλλο απόσπασμα από τον Βαλέρι Ζαλούζνι: "Δεν επιλέξαμε τον πόλεμο. Αλλά δεχτήκαμε τη μάχη. Και ο ίδιος ο Θεός είναι με το μέρος μας. Στους ώμους μας και στους ώμους των συγγενών μας υπάρχουν σκληρές δοκιμασίες, πόνος και δυστυχία. Αυτά τα Χριστούγεννα έχουν τη γεύση των δακρύων και το χρώμα του αίματος» (από την ομιλία της Πρωτοχρονιάς).

Αλλά για να είναι ο Θεός στο πλευρό της Ουκρανίας, η Ουκρανία πρέπει επίσης να είναι στο πλευρό του Θεού.

Τουλάχιστον, δεν πρέπει να αντιστέκεται στον Θεό, να μην κάνει αυτό που ο Θεός έχει απαγορεύσει ρητά στις Γραφές. Σε σχέση με τον Ιουδαϊκό λαό που τότε συγκρότησε την Εκκλησία της Παλαιάς Διαθήκης, ο Κύριος είπε: «Μη εγγίζετε με διαθέσεις κακάς αυτούς, που έχουν το χρίσμα μου. Και μη σκέπτεσθε πονηρά εναντίον των προφητών μου, εκείνων οι οποίοι εμπνέονται από το πνεύμα μου» (Ψαλμ. 104:15). Το ίδιο ισχύει και για την Εκκλησία της Καινής Διαθήκης, για την οποία ο απόστολος Πέτρος λέει: «Σεις όμως είσθε “γένος εκλεκτόν, ιερατείον με βασιλικήν την καταγωγήν, έθνος άγιον, καθιερωμένον στον Θεόν, ξεχωριστός λαός μέσα εις την οικουμένην, ιδιαίτερον κτήμα και περιουσία του απείρου Θεού”, δια να διαλαλήτε με τα λόγια και το παράδειγμά σας τας αρετάς εκείνου, ο οποίος σας εκάλεσεν από το σκοτάδι της πλάνης και της αμαρτίας στο λαμπρόν και αξιοθαύμαστον πνευματικόν του φως». (Α ́ Πέτρου 2:9).

Υπάρχουν πολλά επεισόδια στην ιστορία του Ισραήλ, της Εκκλησίας της Παλαιάς Διαθήκης, που δείχνουν τις συνέπειες του να έχουν οι κυβερνώντες να παρεκκλίνουν από το σωστό δρόμο και να παραβιάζουν τις εντολές του Θεού. Εδώ είναι τα πιο λαμπρά από αυτά.

Επεισόδιο 1
Όλοι γνωρίζουν ότι υπήρχαν 12 φυλές στο Ισραήλ, μία από αυτές ήταν η φυλή του Levino, η οποία εξυπηρετούσε το Ναό της Ιερουσαλήμ και συχνά δεν αναφερόταν μεταξύ των φυλών. Μέχρι την εποχή του Χριστού, όμως, είχε απομείνει μόνο μία φυλή, του Ιούδα. Πού πήγαν οι άλλες δέκα και, κυρίως, γιατί εξαφανίστηκαν;

Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα μας δίνεται από το βιβλικό βιβλίο: το Τρίτο Βιβλίο των Βασιλέων. Λέει πώς ο γιος του βασιλιά Δαβίδ, ο Σολομών, ο οποίος ήταν ο σοφότερος άνθρωπος εκείνης της εποχής και κάτω από τον οποίο το Ισραήλ πέτυχε τη μεγαλύτερη οικονομική ευημερία, στο τέλος της ζωής του άρχισε να λατρεύει όχι μόνο τον Θεό του Ισραήλ, αλλά και τις θεότητες των γύρω λαών.

«Όταν γέρασε, οι γυναίκες του του γύρισαν τα μυαλά και λάτρεψε άλλους θεούς· η καρδιά του δεν ήταν αφοσιωμένη στον Κύριο, τον Θεό του, όπως η καρδιά του Δαβίδ, του πατέρα του. Λάτρεψε την Αστάρτη, που ήταν θεά των Σιδωνίων και τον Μιλκώμ, το βδέλυγμα των Αμμωνιτών. Έπραξε ό,τι δυσαρεστούσε τον Κύριο και δεν τον ακολούθησε πιστά, όπως ο πατέρας του ο Δαβίδ» (Βασιλέων Γ’ 11:4-6). Εδώ, φυσικά, δεν υπάρχει άμεση αναλογία με σήμερα, αλλά το συμπέρασμα είναι προφανές:

όλες οι επακόλουθες δυστυχίες του Ισραήλ προκαλούνται από τον ηγεμόνα που «γίνεται <... > δυσαρεστημένος μπροστά στα μάτια του Κυρίου και δεν ακολούθησε πλήρως τον Κύριο».

Ο Θεός καθοδήγησε τον Σολομώντα αρκετές φορές, αλλά δεν άκουσε. Και τελικά ο Κύριος είπε το θέλημά του: «Και ο Κύριος είπε στον Σολομώντα: Επειδή φέρθηκες μ’ αυτό τον τρόπο και δεν τήρησες τη συμφωνία μου και τους νόμους που εγώ σου είχα ορίσει, θα πάρω εξάπαντος τη βασιλεία από σένα και θα τη δώσω στον δούλο σου. Αλλά δεν θα το κάνω αυτό στις μέρες σου, για χάρη του Δαβίδ, του πατέρα σου. Από τα χέρια του γιου σου θα την πάρω. Ωστόσο δε θα πάρω ολόκληρη τη βασιλεία. Θ’ αφήσω στον γιο σου μία φυλή, για χάρη του Δαβίδ, του δούλου μου, και για χάρη της Ιερουσαλήμ, της εκλεκτής μου πόλης» (Βασιλέων Γ’ 11:11-13).

Μετά τον θάνατο του Σολομώντα, βασίλεψε ο γιος του Ρεχοβοάμ. Ο νέος βασιλιάς κλήθηκε από τον λαό του Ισραήλ να μειώσει τους φόρους και τους φόρους, αλλά όχι μόνο αρνήθηκε, αλλά και τους αύξησε ακόμη περισσότερο. Ο λαός επαναστάτησε και οι 10 φυλές του Ισραήλ επιδόθηκαν σε αυτό που σήμερα ονομάζεται αυτονομισμός. Βγήκαν από την εξουσία του Ρεχοβώμ, σχημάτισαν το λεγόμενο Βόρειο Βασίλειο του Ισραήλ και ανακήρυξαν έναν άλλο βασιλιά, έναν πρώην σκλάβο του Σολομώντα που ονομαζόταν Ιεροβοάμ. Αυτός ο Ιεροβοάμ απομακρύνθηκε ακόμη περισσότερο από την αληθινή λατρεία: «Έτσι ο βασιλιάς σκέφτηκε και κατασκεύασε δύο χρυσά μοσχάρια και είπε στο λαό: «Αρκετά μέχρι τώρα ανεβαίνατε στην Ιερουσαλήμ. Νάτοι, εδώ είναι οι θεοί σας, Ισραηλίτες, που σας έβγαλαν από την Αίγυπτο!». Και τοποθέτησε το ένα μοσχάρι στη Βαιθήλ και το άλλο το παραχώρησε στη Δαν. Αυτό το πράγμα όμως ήταν αιτία αμαρτίας. Ο λαός συνόδεψε με πομπή τον έναν θεό ως τη Δαν» (Βασιλέων Γ’ 12:28-30).

Όλα αυτά τελείωσαν με το γεγονός ότι το Βόρειο Βασίλειο του Ισραήλ νικήθηκε από τους Ασσύριους βασιλείς Τιγλαθπαλασάρ Γ ́ και Σαλμανασάρ Ε ́, οι οποίοι αιχμαλώτισαν ολόκληρο τον λαό και στη θέση του εγκαταστάθηκαν αιχμάλωτοι από διάφορες επαρχίες της Ασσυρίας. Οι περισσότεροι ιστορικοί συμφωνούν ότι στην αιχμαλωσία, οι 10 φυλές του Ισραήλ αφομοιώθηκαν πλήρως και εξαφανίστηκαν ως τέτοιες.

Επεισόδιο 2
Η φυλή του Ιούδα εκείνη την εποχή επίσης δεν διακρινόταν από ευσέβεια: «Ο λαός του Ιούδα έπραξε ό,τι δυσαρεστεί τον Κύριο και τον εξόργισαν με τις αμαρτίες τους, περισσότερο από τους προγόνους τους» (Βασιλέων Γ’ 14:22).

Η κακία έφτασε στο αποκορύφωμά της την εποχή του προφήτη Ηλία του Θεσβίτου, ο οποίος χαρακτήρισε την κατάσταση ως εξής: «Μόλις το άκουσε ο Ηλίας, σκέπασε το πρόσωπό του με το μανδύα του και βγήκε και στάθηκε στην είσοδο της σπηλιάς. Τότε άκουσε μια φωνή να του λέει: «Τι ζητάς εδώ πέρα, Ηλία;» Αυτός απάντησε: «Εγώ αγωνίστηκα με μεγάλο ζήλο για σένα Κύριε, Θεέ του σύμπαντος. Αλλά οι Ισραηλίτες αθέτησαν τη διαθήκη σου, γκρέμισαν τα θυσιαστήριά σου και κατέσφαξαν τους προφήτες σου· μόνον εγώ απέμεινα και ζητούν κι εμένα να με θανατώσουν» (Βασιλέων Γ’ 19:13,14). Ωστόσο, δεν έπεσαν όλοι οι Ιουδαίοι στην ειδωλολατρία: «Και ο Κύριος του είπε <... > θ’ αφήσω απ’ τους Ισραηλίτες ζωντανούς εφτά χιλιάδες, όλους εκείνους που δε γονάτισαν να προσκυνήσουνε το Βάαλ, και που το στόμα τους δεν ασπάστηκε το άγαλμά του» (Βασιλέων Γ’ 19:15-18).

Τελείωσε με την 70ετή βαβυλωνιακή αιχμαλωσία. Ο Βαβυλώνιος βασιλιάς Ναβουχοδονόσορ υποδούλωσε και λεηλάτησε την Ιουδαία, κατέστρεψε το Ναό στην Ιερουσαλήμ και αιχμαλώτισε τους Εβραίους. Οι Ιουδαίοι, σε αντίθεση με τους Ισραηλίτες, επέστρεψαν από τη βαβυλωνιακή αιχμαλωσία, αλλά τα βάσανά τους ήταν τρομερά. Όσοι επιθυμούν μπορούν να διαβάσουν για αυτό το βιβλικό βιβλίο «Θρήνοι του Ιερεμία», και εδώ θα δώσουμε την αρχή του: «1 πω̃ς ἐκάθισεν μόνη ἡ πόλις ἡ πεπληθυμμένη λαω̃ν ἐγενήθη ὡς χήρα πεπληθυμμένη ἐν ἔθνεσιν ἄρχουσα ἐν χώραις ἐγενήθη εἰς φόρον 2 κλαίουσα ἔκλαυσεν ἐν νυκτί καὶ τὰ δάκρυα αὐτη̃ς ἐπὶ τω̃ν σιαγόνων αὐτη̃ς καὶ οὐχ ὑπάρχει ὁ παρακαλω̃ν αὐτὴν ἀπὸ πάντων τω̃ν ἀγαπώντων αὐτήν πάντες οἱ φιλου̃ντες αὐτὴν ἠθέτησαν ἐν αὐτη̨̃ ἐγένοντο αὐτη̨̃ εἰς ἐχθρούς 3 μετω̨κίσθη ἡ Ιουδαία ἀπὸ ταπεινώσεως αὐτη̃ς καὶ ἀπὸ πλήθους δουλείας αὐτη̃ς ἐκάθισεν ἐν ἔθνεσιν οὐχ εὑ̃ρεν ἀνάπαυσιν πάντες οἱ καταδιώκοντες αὐτὴν κατέλαβον αὐτὴν ἀνὰ μέσον τω̃ν θλιβόντων» (Θρήνοι 1:1-3).
Επεισόδιο 3
Αυτό το επεισόδιο περιγράφει πολύ έντονα την τιμωρία όχι του εβραϊκού λαού, αλλά του βαβυλωνιακού βασιλιά Belshazzar, ο οποίος τόλμησε να διαπράξει βλασφημία και βεβήλωση των ιερών της Παλαιάς Διαθήκης. «Κάποτε ο βασιλιάς Βαλτάσαρ παρέθεσε μεγάλο δείπνο σε χίλιους μεγιστάνες του για να πιει μαζί τους κρασί. Όταν άρχισε να πίνει, διέταξε να φέρουν τα χρυσά και τα ασημένια σκεύη, που ο πατέρας του ο Ναβουχοδονόσορ είχε αρπάξει από τον ναό της Ιερουσαλήμ, για να πιουν μ’ αυτά ο ίδιος, οι μεγιστάνες του, οι γυναίκες του και οι παλλακίδες του. Έφεραν λοιπόν τα σκεύη που είχαν αφαιρεθεί από τον ναό, από τον οίκο του Θεού στην Ιερουσαλήμ· και έπιναν σ’ αυτά ο βασιλιάς κι όλοι οι συνδαιτυμόνες» (Δαν 5:1-3).

Ο πατέρας του Βαλτάσαρ Ναβουχοδονόσορ, κατέστρεψε το Ναό της Ιερουσαλήμ και πήρε πολλά τιμαλφή και λειτουργικά σκεύη από εκεί. «Και μέρος των αγγείων του οίκου του Κυρίου μετέφερε ο Ναβουχοδονόσορ στη Βαβυλώνα και τα έβαλε στο ναό του στη Βαβυλώνα» (Β ́ Χρον. 36:7).

Δηλαδή, ο Ναβουχοδονόσορ, αν και έκλεψε αυτά τα αγγεία, κατάλαβε ακόμα ότι ήταν ιερά και σύμφωνα με τις ειδωλολατρικές ιδέες του, καθόρισε τη θέση τους στο βαβυλωνιακό ναό. Ο Βαλτάσαρ έκανε βλασφημία, άρχισε να πίνει κρασί από αυτά τα σκεύη, προκαλώντας έτσι τον Θεό του Ισραήλ. Επιπλέον, η ίδια η γιορτή πραγματοποιήθηκε σε μια εποχή που τα στρατεύματα των Μήδων και των Περσών στέκονταν ήδη κοντά στη Βαβυλώνα. Και η τιμωρία δεν άργησε να έρθει.

«Εκείνη την ώρα παρουσιάστηκε ένα ανθρώπινο χέρι πλάι στη λυχνία κι άρχισε κάτι να γράφει πάνω στην αμμοκονία του τοίχου του παλατιού. Όταν ο βασιλιάς είδε το χέρι που έγραφε, το πρόσωπό του χλώμιασε και οι σκέψεις του τον κατατρόμαξαν· παρέλυσε ολόκληρος και τα γόνατά του άρχισαν να τρέμουν. Πανικόβλητος φώναξε να έρθουν όλοι οι σοφοί της Βαβυλώνας: οι εξορκιστές, οι μάντεις και οι αστρολόγοι, και τους είπε: «Όποιος διαβάσει τη γραφή αυτή και μου την εξηγήσει, θα του φορέσουν πορφύρα και γύρω από το λαιμό του αλυσίδα χρυσή και θα εξουσιάζει σαν τρίτος άρχοντας στο βασίλειο». (Δαν 5:5-7).

Ωστόσο, κανείς δεν ήταν σε θέση να εξηγήσει στον Βαλτάσαρ το νόημα αυτών των λέξεων μέχρι που ήρθε ο άγιος προφήτης Δανιήλ. Τότε ο Δανιήλ απάντησε και είπε στον βασιλιά: «Τα δώρα σου κράτησέ τα για τον εαυτό σου, βασιλιά, και τις αμοιβές δώσ’ τες σε άλλους· εγώ θα σου διαβάσω τη γραφή και θα σου την εξηγήσω. <... > Οι λέξεις που γράφτηκαν είναι: «μενέ, μενέ, τεκέλ, ου-φαρσίν». Η ερμηνεία τους είναι η ακόλουθη: «Μενέ», σημαίνει ότι μέτρησε ο Θεός τη βασιλεία σου και την έφερε στο τέλος της. «Τεκέλ»: ζυγίστηκες στην πλάστιγγα και βρέθηκες λειψός. «Περές», σημαίνει «διαίρεση». Διαιρέθηκε το βασίλειό σου και δόθηκε στους Μήδους και στους Πέρσες». (Δαν. 5:17-28).

Το αποτέλεσμα αυτής της ιστορίας για τον Βαλτάσαρ ήταν τραγικό: «Την ίδια εκείνη νύχτα, φονεύθηκε ο Βαλτάσαρ, βασιλιάς των Βαβυλωνίων» (Δαν. 5: 30).

Συμπέρασμα
Και πάλι, οι βιβλικές ιστορίες που έχουν αναφερθεί εδώ δεν είναι άμεσες αναλογίες. Δεν μπορείς να πεις, κοίτα, αυτό είναι το ίδιο πράγμα που συνέβη τότε. Διαφορετικοί χρόνοι, διαφορετικοί βαθμοί θρησκευτικότητας των ανθρώπων, διαφορετικά γεγονότα και ούτω καθεξής. Αλλά τα ιστορικά βιβλία των Γραφών μας δίνουν ανεκτίμητα μαθήματα για τις συνέπειες ορισμένων ανθρώπινων πράξεων.

Θα επαναλάβουμε επίσης το απόσπασμα του Βαλέρι Ζαλούζνι: «Και ο ίδιος ο Θεός είναι στο πλευρό μας». Αλλά για τον λαό μας, ο Θεός δεν είναι μια αφηρημένη έννοια. Ο Θεός μας είναι η Αγία Τριάδα: ο Πατέρας, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα, ο Θεός της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, ο Θεός των Αγίων Γραφών, ο οποίος μας αποκάλυψε σε αυτό το Βιβλίο όλα τα μυστήρια και όλη τη σοφία από την οποία πρέπει να καθοδηγούμαστε.

Κανείς σήμερα δεν απαιτεί στην Ουκρανία, όπως στην εποχή της Παλαιάς Διαθήκης, οι άνθρωποι να πρεσβεύουν μόνο μία θρησκεία. Κανείς δεν απαιτεί να πηγαίνουν όλοι στην ίδια Εκκλησία και να είναι όλοι μόνο Ορθόδοξοι. Στην Καινή Διαθήκη, ο Χριστός μιλάει για εκούσια λατρεία του Ενός Αληθινού Θεού: «Δες με, στέκομαι μπροστά στην πόρτα και χτυπώ. Αν κάποιος ακούσει τη φωνή μου και μ’ ανοίξει την πόρτα, θα μπω στο σπίτι του και θα δειπνήσω μαζί του, κι αυτός μαζί μου» (Αποκάλυψη Ιωάννου 3:20).

Αλλά αυτό που μπορεί να απαιτηθεί σήμερα είναι ότι το κράτος δεν πρέπει να καταστρέψει την Εκκλησία του Χριστού (βλ. θέση αριθ. 1), γιατί οι συνέπειες μπορεί να είναι σοβαρές και απρόβλεπτες (βλ. θέση αριθ. 2).

Ο Θεός είναι με το μέρος μας, αλλά πρέπει επίσης να είμαστε στο πλευρό του Θεού. Δεν μπορείς να καταπατάς ιερά, δεν μπορείς να παίζεις με ό,τι είναι ιερό. Σκέψου το, γιατί «ο Θεός δεν εμπαίζεται. Ό,τι σπέρνει ο άνθρωπος, αυτό θα θερίσει» (Γαλάτας 6:7).

Και όλους εκείνους που αρπάζουν τις εκκλησίες, που στερούν από τους πιστούς την ευκαιρία να προσευχηθούν, που υποστηρίζουν την απαγόρευση της UOC, που ρίχνουν τόνους πληροφοριών πάνω της, που συμμετέχουν σε όλους αυτούς τους διωγμούς, θα ήθελα να τους συμβουλεύσω: κάντε μια ερώτηση – δεν θα είναι τρομερό για εσάς με τη μία ή την άλλη μορφή να δείτε τα «δάχτυλα του ανθρώπινου χεριού», τα οποία θα γράψουν «Μενέ, μενέ, τεκέλ, ου-φαρσίν»; Μήπως είναι καλύτερο να αφήσουμε την Εκκλησία του Χριστού ήρεμη;