«Πάπας του Χίτλερ» και οικουμενισμός: άνοιγμα αρχείων του Βατικανού

Στις 2 Μαρτίου του 2020 το Βατικανό άνοιξε την πρόσβαση των επιστημόνων στα αρχεία από την εποχή του ποντιφικάτου του Πίου ΙΒ΄ (1939–1958), τον οποίο ορισμένοι επικριτές αποκαλούν μόνο «Πάπας του Χίτλερ». Έλαβε αυτό το αμερόληπτο ψευδώνυμο για το γεγονός ότι στην καλύτερη περίπτωση γνώριζε και σιωπούσε για τα εγκλήματα των Ναζί, και στη χειρότερη περίπτωση συμφωνούσε και μάλιστα συνέβαλε σε αυτά.

Γιατί θα πρέπει το Βατικανό να δημοσιοποιήσει τα μυστικά μιας από τις πιο αμφιλεγόμενες περιόδους της ιστορίας του, πώς μπορεί αυτό να επηρεάσει τη θέση του καθολικισμού και αν μπορεί να επηρεάσει τη σχέση των Λατίνων με την Ορθοδοξία;

Ο Πάπας Φραγκίσκος αποφάσισε να ανοίξει την πρόσβαση στα έγγραφα του ποντιφικάτου του Πίου ΙΒ΄ περίπου ένα χρόνο πριν. Οι αιτήσεις για εργασία με αυτά τα αρχεία έχουν υποβληθεί από περισσότερους από 200 έμπειρους ιστορικούς από διάφορες χώρες. Καθίσματα στο χώρο όπου επιτρέπεται η εργασία με έγγραφα έχουν κρατηθεί μέχρι το τέλος του 2020.

Συνολικά αυτό το τμήμα του αρχείου έχει περίπου 16 εκατομμύρια σελίδες σε δεκάδες γλώσσες του κόσμου. Σύμφωνα με τον Γερμανό ιστορικό Sasha Hinkel, ο οποίος επίσης σκοπεύει να εργαστεί με αυτά τα έγγραφα, χρειάζονται περίπου 20 χρόνια για να τα αναλύσουν όλα. Ωστόσο, για να ληφθούν απαντήσεις στις πιο σημαντικές ερωτήσεις, φτάνουν πέντε. Δηλαδή, έως το 2025, ίσως, εμφανιστούν τεκμηριωμένα συμπεράσματα για τη συνεργασία ή τουλάχιστον συνενοχή στα ναζιστικά εγκλήματα του τότε επικεφαλής του Βατικανού.

Με μια περίεργη σύμπτωση το 2025 θα πραγματοποιηθούν επίσημες εκδηλώσεις αφιερωμένες στην 1700η επέτειο της πρώτης Οικουμενικής Συνόδου (325). Μπορούν αυτές οι απομυστικοποιημένες πληροφορίες να επηρεάσει το περιεχόμενο αυτών των εκδηλώσεων; Κατά τη γνώμη μας, μπορεί.

Ένα μέρος των αρχείων του Βατικανού, που ανοίγει για τους ιστορικούς, έχει περίπου 16 000 000 σελίδες σε δεκάδες γλώσσες του κόσμου.

Ωστόσο, για την αρχή, λίγο για την προσωπικότητα του Πάπα Πίου ΙΒ΄.

Ο Eugenio Maria Giuseppe Giovanni Pacelli, ο μελλοντικός Πίος ΙΒ΄, γεννήθηκε το 1876 στη Ρώμη σε μια οικογένεια της λεγόμενης «μαύρης αριστοκρατίας», δηλαδή αριστοκρατικών οικογενειών που συνδέονται με σχέση αίματος με τους πάπες. Οι εκπρόσωποι αυτών των οικογενειών, κατά κανόνα, κατείχαν υψηλές θέσεις στο Βατικανό. Ο παππούς του Πίου ΙΒ΄ ήταν ο Αναπληρωτής Υπουργός Οικονομικών του Βατικανού, ο πατέρας του ήταν ο κύριος δικηγόρος του Βατικανού, ο αδελφός του ήταν ο νομικός σύμβουλος του Πάπα, ο ξάδερφός του ήταν ο κύριος οικονομικός σύμβουλος του Πάπα κ.λπ.

Το 1899, έχοντας ολοκληρώσει τη σχολή της θεολογίας, ο Eugenio Pacelli χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και από το Το 1901 εισήχθη στο Τμήμα Ιδιαίτερων Εκκλησιαστικών Υποθέσεων, μια υπηρεσία του Υπουργείου Εξωτερικών του Βατικανού, στην οποία πήρε το βαθμό του minutante. Εδώ συμμετείχε ενεργά στη δημιουργία του Κώδικα Κανονικού Δικαίου, καθώς και ενός πολύ ενδιαφέροντος εγγράφου, το οποίο ονομάστηκε «Όρκος κατά του μοντερνισμού».

Από το 1910, όλοι οι καθολικοί κλήροι, ιεροκήρυκες και δάσκαλοι υποχρεώθηκαν να δίνουν αυτόν τον όρκο. Περιείχε την ακόλουθη διατύπωση: «Δηλώνω ότι είμαι εντελώς αντίθετος με την πλάνη των μοντερνιστών που πιστεύουν ότι δεν υπάρχει τίποτα θεϊκό στην ιερή παράδοση. <...> Τηρώ σκληρά και θα κρατήσω μέχρι την τελευταία μου ανάσα την πίστη των Πατέρων στο χάρισμα της αλήθειας. <...> Το δόγμα δεν μπορεί να προσαρμοστεί σύμφωνα με αυτό που φαίνεται καλύτερο και πιο κατάλληλο για τον πολιτισμό κάθε αιώνα, μάλλον, η απόλυτη και αμετάβλητη αλήθεια που κηρύχθηκε από τους αποστόλους από την αρχή δεν μπορεί ποτέ να θεωρηθεί διαφορετική, δεν μπορεί ποτέ να γίνει αντιληπτή αλλιώς. <...> Έτσι υπόσχομαι, έτσι ορκίζομαι ότι ο Θεός να με βοηθηθεί».

Το έγγραφο αυτό, το οποίο σχεδιάστηκε με ένα εξαιρετικά συντηρητικό πνεύμα, καθόρισε σε μεγάλο βαθμό την κατεύθυνση του Πίου ΙΒ΄ σε όλη του τη ζωή: τήρηση των παραδόσεων και αντίσταση στον μοντερνισμό. Με άλλα λόγια, ο κόσμος πρέπει να αλλάξει και να προσαρμοστεί στις διδασκαλίες του Βατικανού.

Ο συντηρητισμός του Πίου ΙΒ΄ οδήγησε στο γεγονός ότι στο τέλος του ποντιφικάτου του, πολλοί καθολικοί ιεράρχες άρχισαν να συνειδητοποιούν: μια τέτοια πολιτική οδηγεί στην αυτοαπομόνωση της Καθολικής Εκκλησίας. Και αυτό οδήγησε στο γεγονός ότι μετά το θάνατο του Πίου ΙΒ΄, το εκκρεμές άλλαξε την κατεύθυνση: «Όρκος εναντίον του Μοντερνισμού» ακυρώθηκε και ο Πάπας Ιωάννης ΚΓ’ ανέβηκε στο θρόνο, ο οποίος ακολουθούσε την ακριβώς αντίθετη πολιτική: όχι ο κόσμος πρέπει να προσαρμοστεί στην Εκκλησία, αλλά η Καθολική Εκκλησία πρέπει να προσαρμοστεί στο μεταβαλλόμενο κόσμο.

Το αποτέλεσμα αυτής της στροφής ήταν η Δεύτερη Σύνοδος του Βατικανού, όπου κηρύχτηκε η πολιτική του aggiornamento, ανανέωση όλων των πλευρών της εκκλησιαστικής ζωής. Αυτή η πολιτική περιλαμβάνει επίσης έκκληση για οικουμενική ενότητα με τους Ορθόδοξους και τους Προτεστάντες. Ωστόσο, προτρέχουμε...

Ο συντηρητισμός του Πίου ΙΒ΄ οδήγησε στο γεγονός ότι στο τέλος του ποντιφικάτου του, πολλοί καθολικοί ιεράρχες άρχισαν να συνειδητοποιούν: μια τέτοια πολιτική οδηγεί στην αυτοαπομόνωση της Καθολικής Εκκλησίας.

Το 1914 ο Eugenio Pacelli έγινε αναπληρωτής γραμματέας του Βατικανού, ενώ το 1917 ο Πάπας Βενέδικτος ΙΕ΄ όρισε τον Pacelli ως παπικό νούντσιο στη Βαυαρία, και από το 1920 - σε όλη τη Γερμανία. Ο John Cornwell στο βιβλίο του «Ο Πάπας του Χίτλερ: Η μυστική ιστορία του Πίου ΙΒ΄» αναφέρει τις δηλώσεις του εκείνης της εποχής: «συνεχή προώθηση του Εβραϊσμού αυτού του κόμματος της εξουσίας», «κοινή γνώμη μεταξύ των Γερμανών ότι οι Εβραίοι ήταν οι αυτουργοί της επανάστασης των μπολσεβίκων, ο κύριος στόχος τους είναι η καταστροφή του χριστιανικού πολιτισμού», «πρωτεύουσα της Βαυαρίας βασανίζεται υπό το βάρος της σκληρής εβραϊκο-ρωσικής επαναστατικής τυραννίας». Την ίδια στιγμή ο Pacelli σε πολλές ομιλίες του επέκρινε τον γερμανικό Εθνικό Σοσιαλισμό.

Το 1929 ο Pacelli έγινε καρδινάλιος, και το 1930 διορίστηκε στη θέση του υπουργού Εξωτερικών του Βατικανού. Υπό την ιδιότητα αυτή υπέγραψε εξ ονόματος των συμφωνιών του Βατικανού συμφωνίες (concordat) με διάφορα κράτη, συμπεριλαμβανομένου το 1933 με ήδη Ναζιστική Γερμανία.

Στις 2 Μαρτίου 1939 ο Eugenio Pacelli εξελέγη Πάπας Ρώμης και πήρε το όνομα Πίος ΙΒ΄ προς τιμήν του προκάτοχού του ΙΑ΄. Η αρχή αυτού του ποντιφικάτου συνέπεσε με την αρχή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Οι ενέργειες και οι δηλώσεις του κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου παρέχουν λόγους άμεσα αντίθετης αξιολόγησης.

Ο Βρετανός ιστορικός John Cornwell στο βιβλίο του «Πάπας του Χίτλερ...» επικρίνει έντονα τον Πίου ΙΒ΄ για την πολιτική του έναντι της Ναζιστικής Γερμανίας.

Αντίθετα, ο Αμερικανός ιστορικός David Dalin στο βιβλίο «Μύθος για τον Πάπα του Χίτλερ» ισχυρίζεται ότι εκείνος στην πραγματικότητα αντιστεκόταν στον ναζισμό.

Αφενός, ο Πίος ΙΒ΄ δήλωνε «εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που, χωρίς καμιά ενοχή εκ μέρους τους, μερικές φορές μόνο λόγω της εθνικότητας ή της φυλής τους, θανατώθηκαν και αργά εξοντώθηκαν».

Από την άλλη πλευρά, σιωπούσε για τη μαζική εξόντωση των Εβραίων και μάλιστα ενθάρρυνε τις ενέργειες των Κροατών, οι οποίοι συμμετείχαν στο βίαιο καθολικισμό του σερβικού πληθυσμού, με αποτέλεσμα περισσότεροι από 800 000 Ορθόδοξοι Σέρβοι να σκοτωθούν άγρια.

Για καλές σχέσεις με τους Κροάτες φασίστες, Ούστασε, το Βρετανικό Υπουργείο Εξωτερικών ονόμασε τον Πίο ΙΒ΄ «μεγαλύτερο ηθικό δειλό της εποχής μας».

Στο τέλος του πολέμου οι ανώτεροι αξιωματούχοι του Βατικανού, σύμφωνα με ορισμένες πηγές, διοργάνωσαν διαδρομές διαφυγής προς τη Νότια Αμερική για τους ηγέτες του Τρίτου Ράιχ, που οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες ονόμαζαν «μονοπάτια αρουραίων» στις εκθέσεις τους.

Για καλές σχέσεις με τους Κροάτες φασίστες, Ούστασε, το Βρετανικό Υπουργείο Εξωτερικών ονόμασε τον Πίο ΙΒ΄ «μεγαλύτερο ηθικό δειλό της εποχής μας».

Μετά τον πόλεμο ο Πίος ΙΒ΄ ασχολήθηκε ενεργά με τον αγώνα κατά του κομμουνισμού και την ανάπτυξη των διπλωματικών σχέσεων του Βατικανού με άλλες χώρες.

Το 1950 κήρυξε το καθολικό δόγμα της σωματικής ανάστασης της Παναγίας και της αναλήψεώς της στον ουρανό, ακολουθούμενη από στέψη.

Στην πραγματικότητα οι τρεις πρώτοι αιώνες του Χριστιανισμού χαρακτηρίζονται από την πλήρη σιωπή των τεκμηριωμένων πηγών για την Κοίμηση της Θεοτόκου. Ο Άγιος Επιφάνιος της Κύπρου τέλη του 4ου αιώνα έγραψε: «Αφήστε τους να μελετούν τις Γραφές και δε θα βρουν πληροφορίες ούτε για το θάνατο της Μαρίας ούτε για το εάν πέθανε ή ότι δεν είχε πεθάνει ούτε για το αν θάφτηκε ή ότι δεν είχε θαφτεί».

Ξεχωριστές πληροφορίες για τις συνθήκες της ταφής της Παναγίας εμφανίζονται μόνο μετά τον 4ο αιώνα με τη μορφή των απόκρυφων. Αλλά στη Δύση αυτή η ιστορία ριζώθηκε και εξελίχθηκε, και από εκεί μεταφέρθηκε εν μέρει στην Ορθοδοξία.

Γενικώς ο Πίος ΙΒ΄ ήταν μεγάλος θαυμαστής της Παναγίας και το 1942 μάλιστα συμβολικά αφιέρωσε ολόκληρο τον κόσμο στην άμεμπτη καρδιά της Μαρίας.

Είναι επίσης γνωστός ως επιστήμονας-θεολόγος. Κατά τη διάρκεια του ποντιφικάτου του έγραψε 41 εγκυκλίους και περίπου 1 000 μηνύματα και ομιλίες, όπου ασχολήθηκε με ποικίλα θέματα - από τη δογματική θεολογία μέχρι τα ιατρικά θέματα.

Ο Πάπας Πίος ΙΒ΄ πέθανε στις 9 Οκτωβρίου 1958 στην ηλικία των 82 ετών.

Το 2009 ο τότε Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄ κήρυξε τον Πίο ΙΒ΄ «σεβάσμιο», δηλ. άρχισε τη διαδικασία της αγιοκατάξης του. Όπως γνωρίζετε, ο Βενέδικτος ΙΣΤ΄ είχε αρκετά συντηρητικές απόψεις, αλλά αναγκάστηκε να υποβάλει αίτηση για την παραίτησή του, κάτι που δεν υπήρξε στην ιστορία του παπισμού για τα τελευταία 600 χρόνια. Αντικαταστάθηκε από τον Πάπα Φραγκίσκο, τον οποίο μπορεί να ταξινομήσουμε υπό όρους στους φιλελεύθερους. Αυτός ο Πάπας φιλάει τα πόδια των μουσουλμάνων μεταναστών, ζητά συγγνώμη από τους ομοφυλόφιλους για την κακή στάση απέναντί τους και συμμετέχει στη λατρεία του παγανιστικού ειδώλου Πατσαμάμα.

Ο διάσημος θεολόγος Αλέξιος Όσιποφ έδωσε στον Πάπα Φραγκίσκο τον ακόλουθο χαρακτηρισμό: «Ίσως δεν υπήρξε ποτέ ξανά τόσο φιλελεύθερος πάπας όπως ο Φραγκίσκος. Παλιά πίστευα ότι δεν μπορούσε να υπάρχει χειρότερος από τον Ιωάννη Παύλο Β’, αλλά δεν είναι έτσι. Ο προηγούμενος Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄ ήταν αληθινός Καθολικός, σοβαρός, πεπεισμένος. Αλλά όχι, αποδείχθηκε ότι δεν κάνει. Ο Φραγκίσκος δεν είναι μόνο άνθρωπος της εποχής μας από την άποψη του χρόνου, αλλά άνθρωπος της εποχής της σκέψης μας, της εποχής του πνεύματός μας. Άνθρωπος που δεν διστάζει να κάνει βήματα που ξεπερνούν τη γραμμή ευλάβειας για την Αγία Γραφή, τις διδασκαλίες του Χριστού».

Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι στην καθολική εκκλησία δημιουργήθηκε πτέρυγα υπό όρους συντηρητικών. Ο επικεφαλής του είναι ο Αμερικανός καρδινάλιος Raymond Burke.

Το 2016 οι Καρδινάλιοι, δυσαρεστημένοι με τον Φραγκίσκο, δημοσίευσαν ακόμη ανοιχτή επιστολή στον πάπα, στην οποία έθεσαν πολύ άβολα ερωτήματα γι’ αυτόν σε σχέση με την εγκύκλιο «Amoris laetitia». Λαμβάνοντας υπόψη ότι η άποψη του Πάπα που εκφράζεται ex cathedra θεωρείται αλάνθαστη, μια τέτοια επιστολή γράμμα ισοδυναμεί με ανοιχτή εξέγερση.

Ο Φραγκίσκος δεν θεώρησε απαραίτητο να απαντήσει στην επιστολή, ενώ συνέχισε την πρακτική της απομάκρυνσης των συντηρητικών καρδιναλίων από σημαντικές θέσεις στο Βατικανό.

Έτσι, εάν οι ιστορικοί που άρχισαν να μελετούν τα αρχεία του Βατικανού από την εποχή του Πίου ΙΒ΄ βρουν έγγραφα που θέτουν σε κίνδυνο έναν από τους πιο συντηρητικούς πάπες του 20ού αιώνα, ο Φραγκίσκος θα πάρει ένα πρόσθετο άσσο στο αγώνα ενάντια στους συντηρητικούς καρδιναλίους. Η πιθανότητα μιας τέτοιας εξέλιξης των γεγονότων είναι πολύ μεγάλη.

Πρακτορείο ειδήσεων ВВС  στο μήνυμα σχετικά με το άνοιγμα των αρχείων του Βατικανού, γράφει: «Εάν οι υποθέσεις των επιστημόνων για τη σιωπηρή συναίνεσή του στην εξολόθρευση των Εβραίων είναι αληθινές, αυτό θα μπορούσε να υπονομεύσει περαιτέρω τη φήμη της Εκκλησίας, η οποία πρόσφατα έπεσε σε σκάνδαλα, ειδικά σε σχέση με την παιδοφιλία».

Εάν οι ιστορικοί που άρχισαν να μελετούν τα αρχεία του Βατικανού από την εποχή του Πίου ΙΒ΄ βρουν έγγραφα που θέτουν σε κίνδυνο έναν από τους πιο συντηρητικούς πάπες του 20ού αιώνα, ο Φραγκίσκος θα πάρει ένα πρόσθετο άσσο στο αγώνα ενάντια στους συντηρητικούς καρδιναλίους.

Η φήμη του Βατικανού μπορεί όντως να κουνηθεί, αλλά μαζί με αυτό οι υποστηρικτές των εκκλησιαστικών μεταρρυθμίσεων, και ειδικά ο Πάπας Φραγκίσκος, θα λάβουν την ευκαιρία να προωθήσουν πιο ενεργά τις ιδέες ανανέωσης και προσαρμογής της Εκκλησίας στις ανάγκες της κοινωνίας.

Όσο για τον διάλογο του Βατικανού με τις Ορθόδοξες Εκκλησίες και κυρίως με το Φανάρι, η νίκη του Φραγκίσκου πάνω στους συντηρητικούς του αντιπάλους θα συμβάλει φυσικά στην εντατικοποίηση αυτού του διαλόγου. Ίσως μέχρι το 2025 να μην υπάρχουν πλέον καρδινάλιοι στο Βατικανό που να μπορούν να αντιταχθούν στις πολιτικές του Πάπα Φραγκίσκου και την 1700η επέτειο της Α’ Οικουμενικής Συνόδου μας περιμένει προσπάθεια ενοποίησης των Ορθοδόξων με τους Καθολικούς.

Φυσικά, δεν πρέπει να υπερβάλλουμε τη σημασία της αποκάλυψης των αρχείων τόσο για την αντιπαράθεση των υπό όρους φιλελεύθερων με υπό όρους συντηρητικούς στο Βατικανό όσο και για τις ορθόδοξες-καθολικές σχέσεις. Ωστόσο, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτό το βήμα του Πάπα Φραγκίσκου θα παίξει δικό του ρόλο σε όλα αυτά.