Εκκλησία και Simulacrum: μεταμόρφωση ανθρώπων που αναγνωρίζουν την OCU

Η λέξη «simulacrum» (ομοίωμα) προέρχεται από το λατινικό simulacrum, που σημαίνει πλαστογραφία, κάτι ψεύτικο, με άλλα λόγια, κάτι που έχει σημάδια αντικειμένου που προσδιορίζει, αλλά δεν είναι στην πραγματικότητα. Στον τίτλο του άρθρου αυτή η λέξη γράφεται με κεφαλαίο, διότι έτσι θα επισημάνουμε τη θρησκευτική κοινότητα, η οποία μπροστά στα μάτια μας σχηματίζεται από την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας, το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης και όλους όσους εξέφρασαν την επιθυμία να γίνουν μέλη της.

Παρατηρώντας πώς οι Εκκλησίες της Ελλάδας, Αλεξάνδρειας (και ποιος άλλος είναι στην ουρά;) αναγνωρίζουν την OCU, είναι δύσκολο να απαλλαγούμε από την αίσθηση ότι πίσω από όλα αυτά είναι κάποιο πολύ έξυπνο και συνετό, ας πούμε, κέντρο εγκεφάλου. Ότι ό, τι συμβαίνει δεν είναι τυχαίο και έχει εσωτερική λογική.

Πριν από ενάμιση χρόνο, όταν μόλις ξεκίνησαν να δένουν οι εργασίες με τη δημιουργία της OCU, λίγοι θα μπορούσαν να φανταστούν ότι ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος θα πράξει ακριβώς έτσι. Στην δημιουργία αυτοκέφαλης Εκκλησίας στην Ουκρανία με τη μορφή της κανονικής εμπόδιζαν τρία σημεία:

• Η θέση της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, η οποία αρνήθηκε κατηγορηματικά να συμμετάσχει στο σχέδιο OCU.
• Η απουσία κανονικών ιεραρχικών χειροτονιών στην «επισκοπή» της UOC-KP (Πατριαρχείο Κιέβου) και της UAOC (ουνίτες).
• Η αδυναμία της Κωνσταντινούπολης να χορηγήσει αυτοκέφαλο σε δομές εντός της δικαιοδοσίας μιας άλλης Τοπικής Εκκλησίας.

Το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης δεν επιλύει κανένα από αυτά τα προβλήματα στο δρόμο προς την κανονική ουκρανική αυτοκέφαλη και ούτε καν προσπάθησε να το κάνει.

Αντί να πείσει την επισκοπή της UOC για την ανάγκη να ξεπεραστεί το ουκρανικό σχίσμα με δημιουργία ενιαίας αυτοκέφαλης, ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος απλώς διέταξε τον Μακαριώτατο Ονούφριο και άλλους επισκόπους της UOC να έρθουν στο «Συμβούλιο Ενοποίησης» στις 15 Δεκεμβρίου 2018. Αντί να θέσει το ζήτημα της εκ νέου χειροτονίας της «επισκοπής» της UOC KP και της UAOC, απλώς τους αναγνώρισε στην επισκοπική ιεροσύνη, από την πράξη αυτή η ιεροσύνη τους, όπως καταλαβαίνουμε, δεν εμφανίστηκε. Και αντί να πείσει τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία να χορηγήσει αυτοκέφαλο στην Ουκρανία μαζί με την Κωνσταντινούπολη, απλώς ανακοίνωσε ότι η χώρα μας είναι η κανονική του επικράτεια.

Με μια λέξη του Πατριάρχη Βαρθολομαίου οι λαϊκοί έγιναν «επίσκοποι», η Ουκρανία άλλαξε την εκκλησιαστική δικαιοδοσία, ενώ η πολλών εκατομμυρίων UOC έπαυσε να υπάρχει. Πώς να μην θυμηθούμε: «ὅτι αὐτὸς εἶπε, καὶ ἐγενήθησαν, αὐτὸς ἐνετείλατο, καὶ ἐκτίσθησαν.» (Ψαλμός 148, 5). Μόνο που ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος δεν είναι ο Κύριος Θεός.

Θα μπορούσε να δημιουργηθεί στην Ουκρανία μια πραγματικά κανονική αυτοκέφαλη Εκκλησία; Φυσικά. Μια τέτοια δυνατότητα και μάλιστα σχέδιο, πώς μπορεί να γίνει, εκφράστηκε επανειλημμένα από την ιεραρχία της Ρωσικής Εκκλησίας, μεταξύ άλλων και στα διατάγματα της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας: πρώτα, η επιστροφή των σχισματικών στην αγκαλιά της Εκκλησίας και στη συνέχεια αυτοκέφαλο.

Κάποιος μπορεί να φέρει αντίρρηση ότι ήταν αδύνατο, επειδή οι εκπρόσωποι της UOC-KP και της UAOC δεν ήθελαν να επιστρέψουν στην Εκκλησία δια μέσω μετάνοιας, μόνου γνωστού τρόπου επιστροφής.

Με μια λέξη του Πατριάρχη Βαρθολομαίου οι λαϊκοί έγιναν «επίσκοποι», η Ουκρανία άλλαξε την εκκλησιαστική δικαιοδοσία, ενώ η πολλών εκατομμυρίων UOC έπαυσε να υπάρχει.

Σ’ αυτό μπορούμε να πούμε με το εξής: εάν στην UOC-KP και την UAOC ασκήθηκε έστω το ένα δέκατο της πίεσης από το κράτος και τα μέσα ενημέρωσης που ασκήθηκε στην UOC, θα είχαν υπακούσει αμέσως. Θα είχαν γράψει επιστολή «μετάνοιας» στην οποία θα μετανοούσαν «γενικώς και στο σύνολο», όπως ο Φιλάρετος Ντενισένκο τον Νοέμβριο του 2017: «Εγώ ως αδελφός και συλλειτουργός σας, ζητώ συγνώμη για όλα όσα αμάρτησα με λέξη, πράξη και όλα μου συναισθήματα, όπως εκ βάθος της καρδιάς μου συγχωρώ ειλικρινά όλους».

Η επιστολή αυτή απευθυνόταν στον Πατριάρχη Κύριλλο και την επισκοπή της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και διαβάστηκε στην Ιερά Σύνοδο της ιεραρχίας, η οποία, παρά τη γενική αυτή διατύπωση, αποφάσισε αμέσως να δημιουργήσει επιτροπή που θα ασχολείτο με το περαιτέρω ζήτημα της επιστροφής των σχισματικών στην αγκαλιά της Εκκλησίας.

Όμως, όπως θυμόμαστε, κυριολεκτικά λίγες μέρες αργότερα, το Ντενισένκο ανάγκασαν να παραιτηθεί από αυτό το σαθρό μικρό βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, για το οποίο ανακοίνωσε υπό την εποπτεία του τότε επικεφαλής του τμήματος πληροφόρησης της UOC-KP (Πατριαρχείου Κιέβου) Ευστράτιο Ζοριά. Αυτή η επιστολή δεν ήταν τίποτε άλλο παρά το πρώτο βήμα προς την πραγματοποίηση αυτού του σεναρίου: επιστροφή στην αγκαλιά της Εκκλησίας –κανονικό αυτοκέφαλο για την Ουκρανία.

Στην επισκοπή της UOC η διαίρεση των απόψεων ήταν περίπου η ακόλουθη: το ένα τρίτο των επισκόπων – υπέρ αυτοκέφαλου, ένα τρίτο – εναντίον και ένα τρίτο – αναποφάσιστοι. Αλλά υπέρ αυτοκέφαλου κανονικού, και όχι αυτό που ονομάζεται τώρα OCU. Δηλαδή, με τα σωστά βήματα από την πλευρά της Κωνσταντινούπολης και άλλων συμμετεχόντων στα γεγονότα στην Ουκρανία, ήταν πολύ πιθανό να δημιουργηθεί μια ενιαία κανονική αυτοκέφαλη Εκκλησία.

Γιατί τότε δεν άφησαν να γίνει αυτό; Θα υπήρχε πράγματι η δεύτερη μεγαλύτερη Τοπική Ορθόδοξη Εκκλησία στον κόσμο, με κανονική επισκοπή και δεκάδες εκατομμύρια πιστών. Επειδή η κανονική εκκλησία στην Ουκρανία ήταν άχρηστη για εκείνο το ενδεχόμενο κέντρο εγκεφάλου στο οποίο αναπτύχθηκε το σχέδιο OCU. Αυτές οι βαθιές δυνάμεις πίσω από το έργο OCU δεν χρειάζονται την Εκκλησία, χρειάζονται Simulacrum (Ομοίωμα). Γιατί; Επειδή η Εκκλησία κυβερνάται από τον Χριστό, ενώ το Simulacrum από τους δημιουργούς του.

Μάλλον κανείς δε θα μπορέσει να αντικρούσει τον ισχυρισμό ότι οποιαδήποτε αιρετική ή σχισματική κοινότητα είναι ένα ομοίωμα. Εξωτερικά παρόμοιο, αλλά όχι η Εκκλησία. Τέτοια ομοιώματα υπήρχαν η σχισματική UOC-KP και η UAOC. Και από αυτά τα ομοιώματα δημιούργησαν Ομοίωμα με τη μορφή OCU.

Ας θυμηθούμε τα σημάδια της Εκκλησίας. Είναι «Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική». Σε αντίθεση με την Εκκλησία, η OCU χαρακτηρίζει τα εξής:

• Η «επισκοπή» της OCU δεν έχει κανονικές ιεραρχικές χειροτονίες, δηλ. την αποστολική διαδοχή. Επομένως, δεν είναι Αποστολική.
• Τα συστατικά της OCU, UOC-KP και UAOC, κάθε μία το καιρό της, απέρριψαν τον εαυτό της από την Μία Εκκλησία, όπως αποδεικνύεται από τις κανονικές απαγορεύσεις της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, που επιβεβαιώθηκαν από όλες τις Τοπικές Εκκλησίες. Αυτός ο διαχωρισμός από την Εκκλησία δεν μπορεί να ξεπεραστεί με ένα κομμάτι χαρτί από την Κωνσταντινούπολη. Έτσι, η OCU δεν είναι Μία.
• Δεν έχει από πού να προκύψει η αγιότητα στην OCU, καθώς το Άγιο Πνεύμα δεν μπορεί να ανήκει σε αυτήν την οργάνωση λόγω των δύο προηγούμενων σημείων, δε θα μιλήσουμε για την προσωπική «αγιότητα» των Φιλάρετου Ντενισένκο, επιφάνιου Ντουμένκο, Ευστράτιο Ζοριά, Αλεξάνδρου (Ντραμπίνκο) κ.α. Έτσι, η OCU δεν μπορεί να ονομαστεί Αγία.
• Η έννοια της συνοδικότητας στην Εκκλησία προϋποθέτει δύο πτυχές: πρώτον, είναι συλλογή όλων των ανθρώπων που πιστεύουν στο Χριστό, χωρίς διάκριση εθνικών, ιδεολογικών, πολιτιστικών και άλλων χαρακτηριστικών. Δεύτερον, είναι η καθολική διοίκηση. Στην OCU, όμως, η συλλογή των μελών της δεν βασίζεται στην πίστη στον Χριστό, αλλά στη πίστη στην Ουκρανία, το ουκρανικό έθνος και την κρατική κυριαρχία. Μπορεί κανείς να φανταστεί στην OCU ανθρώπους με διαφορετικές πολιτικές πεποιθήσεις; Όσον αφορά τη διοίκηση της OCU, στον Τόμο της δεν υπάρχει καν όργανο όπως η Ιεραρχία. Για όλα τα σημαντικά ζητήματα η «ιεραρχία» της OCU είναι υποχρεωμένη να απευθύνεται στον Πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης. Έτσι, η OCU δεν μπορεί να ονομαστεί Καθολική.

Από όλα αυτά προκύπτει ότι στο πρόσωπο της OCU έχουν όχι την Εκκλησία, αλλά ένα αληθινό Simulacrum (Ομοίωμα). Μπορούμε να προσθέσουμε τα εξής:

• OCU δημιουργήθηκε με τις προσπάθειες των κοσμικών αρχών, συχνά από ανθρώπους διαφορετικού θρησκεύματος ή θρησκευτικούς πολύγλωσσους, όπως ο πρώην Πρόεδρος Πετρό Ποροσένκο, ο οποίος συμμετείχε σε θρησκευτικές τελετές με πολλές θρησκείες, συμπεριλαμβανομένων των Εβραίων στο Τείχος Θλίψης.
• OCU δημιουργήθηκε με μεθόδους βίας και εξαπάτησης, όταν οι ορθόδοξες εκκλησίες είτε καταλαμβάνονται είτε με πλαστογράφηση μεταφέρονται στην OCU ή και τα δύο.
• OCU δημιουργήθηκε ως πυλώνας της ουκρανικής κρατικής κυριαρχίας, όπως οι δημιούργητές της έχουν δηλώσει επανειλημμένα δημόσια.

Και αυτό το συμπέρασμα γίνεται ακόμη πιο προφανές.

Στην Ουκρανία υπήρχε δυνατότητα να δημιουργηθεί μια πραγματική Τοπική Εκκλησία, αλλά αντ' αυτού δημιούργησαν Ομοίωμα. Χωρίς την κανονική επισκοπή και χωρίς το στόχο να οδηγούν τους ανθρώπους στο Βασίλειο του Θεού.

Όταν ο πρώην Πρόεδρος Πετρό Ποροσένκο, χρησιμοποιώντας όλη τη δύναμη του κρατικού (και όχι μόνο του κρατικού) εξαναγκασμού, προσπάθησε να εξαναγκάσει τον Μητροπολίτη Ονούφριο και την επισκοπή της UOC να συμμετέχουν στη δημιουργία της OCU, ο Κύριος φωτίζει τους επισκόπους μας και συνειδητοποίησαν ότι στη χώρα δημιουργείται ένα Ομοίωμα και όχι η Εκκλησία.

Η κανονική εκκλησία στην Ουκρανία ήταν άχρηστη για εκείνο το ενδεχόμενο κέντρο εγκεφάλου στο οποίο αναπτύχθηκε το σχέδιο OCU. Αυτές οι βαθιές δυνάμεις πίσω από το έργο OCU δεν χρειάζονται την Εκκλησία, χρειάζονται Simulacrum (Ομοίωμα). Γιατί; Επειδή η Εκκλησία κυβερνάται από τον Χριστό, ενώ το Simulacrum από τους δημιουργούς του.

Εδώ είναι τα λόγια του Μακαριωτάτου Ονούφριο μία ημέρα πριν από το «Συμβούλιο Ενοποίησης» στις 15 Δεκεμβρίου 2018: «Δεν θα ήθελα να είμαι προφήτης, αλλά πιστεύω ότι η ανομία γεννά την ανομία. Ποτέ δεν οδηγήσει στο καλό. Μακάρι να πάνε όλα καλά, οι άνθρωποι να καταλαβαίνουν τις αδυναμίες τους και οι άνθρωποι να μην ενώνονται γύρω από το κακό, αλλά να ενώνονται γύρω από το καλό. Αυτή η ένωση είναι καλή, ωφέλιμη και σωτήρια. Η ένωση γύρω από το κακό οδηγεί τους ανθρώπους σε χαμό. <...> Θα υπάρξουν νέα σχίσματα και νέες διαιρέσεις στην παγκόσμια Ορθοδοξία».

Και τώρα αυτό το Ομοίωμα αρχίζουν να αναγνωρίζουν οι Τοπικές Εκκλησίες. Ακούγονται λόγια ότι η OCU μπαίνει έτσι στην οικογένεια των Τοπικών Εκκλησιών, αλλά στην πραγματικότητα όλα είναι ακριβώς αντίθετα. Δεν είναι η OCU που γίνεται μέρος της οικογένειας των Τοπικών Εκκλησιών, αλλά εκείνοι που αναγνωρίζουν την OCU, προσκολλάνε σ’ αυτήν, δηλ στο Ομοίωμα.

Τι θα συμβαίνει αν αναμείξετε αμαρτωλό με δίκαιο, ένα βαρέλι μέλι με πίσσα; Αν αραιώσουμε τις ψευδείς χειροτονίες των «επισκόπων» της OCU με τις πραγματικές χειροτονίες των επισκόπων των Εκκλησιών της Κωνσταντινούπολης, της Ελλάδας και της Αλεξάνδρειας, τι θα συμβεί στην έκβαση; Πόσο ποσοστό της χάρης; Μήπως όλα αυτά μαζί θα είναι απλώς ένα ψέμα και κοροϊδία της επισκοπής και ιεροσύνης;

Η είσοδος στην Εκκλησία επιτυγχάνεται μόνο με την απόρριψη της αμαρτίας: «μετανοεῖτε· ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. 3, 2). Η προσκόλληση στο Ομοίωμα επιτυγχάνεται μόνο με την απόρριψη της αλήθειας του Θεού. Η απόρριψη αυτή εκδηλώνεται σε δύο σημεία:

• Προδοσία της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας υπό τον Μητροπολίτη Ονούφριο.
• Παραβίαση των κανόνων της Εκκλησίας, οι οποίοι απαγορεύουν ρητά να κάνει αυτό που έκανε η Κωνσταντινούπολη.

Μόλις πριν από ένα χρόνο όλες οι Τοπικές Εκκλησίες ανεξαιρέτως αναγνώριζαν την UOC ως μοναδική κανονική Εκκλησία στην Ουκρανία και τον Μητροπολίτη Ονούφριο ως προκαθήμενό της. Τώρα όμως  για τις εκκλησίες της Κωνσταντινούπολης, της Ελλάδας και της Αλεξάνδρειας, έπαψαν να υφίστανται τόσο η UOC όσο και ο Μακαριώτατος Μητροπολίτης Κιέβου και πάσης Ουκρανίας Ονούφριος.

Το ερώτημα που κανείς δεν μπορεί να απαντήσει είναι: ποια κανονική παραβίαση έκανε η UOC μαζί με τον προκαθήμενό της, ώστε να πάψουν να την βλέπουν; Τι έκανε τις προαναφερθείσες Εκκλησίες να απορρίψουν τα εκατομμύρια πιστών τέκνων της UOC και να δεχτούν στην αγκαλιά τους αμετανόητους σχισματικούς; Τι τους έκανε να γυρίσουν πλάτη στον Μακαριώτατο Ονούφριο και να αναγνωρίσουν τον Σεργκέι Ντουμένκο ως «Μητροπολίτη Κιέβου και Πάσης Ουκρανίας», ο οποίος δεν έχει ούτε αρχιερατική χειροτονία ούτε μοναστική κουρά; Δεν μπορεί να ονομαστεί άλλως παρά προδοσία.

Στην απόφαση της Κωνσταντινούπολης να δημιουργήσει την OCU, καθώς και στις αποφάσεις των Εκκλησιών της Ελλάδας και της Αλεξάνδρειας να την αναγνωρίσουν, δεν υπάρχει καμία κανονική δικαιολόγηση, ότι επιτρέπεται να πράξουν με αυτόν τον τρόπο. Κανένας κανόνας δεν επιτρέπει να πράττει μια τέτοια ανομία και πολλοί απαγορεύουν άμεσα. Όλη η δικαιολόγηση καταλήγει στο γεγονός ότι η Κωνσταντινούπολη είχε το δικαίωμα να το πράξει, επειδή είναι η Κωνσταντινούπολη.

Επομένως, με την αναγνώριση του Επιφάνιου Ντουμένκο, η OCU δεν γίνεται η Εκκλησία, αλλά, αντίθετα, οι Εκκλησίες που την αναγνωρίζουν γίνονται Ομοίωμα. Μπροστά στα μάτια μας το Simulacrum (Ομοίωμα). βγήκε έξω από τα σύνορα της Ουκρανίας και άρχισε να αναπτύσσεται σε παγκόσμια κλίμακα. Αυτό το μεγάλο Ομοίωμα έχει ήδη αποκτήσει χαρακτηριστικά που το ξεχωρίζουν σαφώς από την Εκκλησία, δηλαδή:

• Αναγνώριση της υπεροχής του Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης στην Εκκλησία.
• Αναγνώριση ψευδών χειροτονιών της «ιεραρχίας» της OCU.

«Ο Χριστός είναι Κεφαλή της Εκκλησίας» (Εφ. 5, 23). «Καὶ ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Ἀμήν.» (Ματθαίος 28, 20). Έτσι ορίζεται η Εκκλησία.

«Γενικώς, θεωρούμε Κεφαλή της Εκκλησίας μας τον Χριστό. Αλλά επί γης είναι ο Οικουμενικός Πατριάρχης» (Μητροπολίτης Μονεμβασίου και Σπάρτης της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας Ευστάθιος (Σπηλιώτης). Αυτό είναι ήδη το Simulacrum (Ομοίωμα).

Η Εκκλησία, η οποία δίδασκε για δύο χιλιάδες χρόνια ότι η Κεφαλή Της είναι ο Χριστός, δεν μπορεί ξαφνικά να δηλώσει ότι η εξουσία Του δεν εκτείνεται στη γη, επειδή εκεί κυριαρχεί ο Πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης. Ενώ το μπορεί.

Ποιες είναι οι ψευδείς χειροτονίες και ποιες είναι οι συνέπειες της αναγνώρισής τους, μπορείτε να διαβάσετε στο βιβλίο των Αριθμών (16, 1-3, 23-35). Είναι ιστορία για το πώς η γη κατέπνιξε ζωντανούς Κορέα, τον Ντάθαν και τον Αβήρον, που τολμούσε να ιδιωτικοποιήσουν αυθαίρετα την ιεροσύνη. «Και συνέστησαν ἐπὶ Μωυσῆν καὶ Ἀαρὼν καὶ εἶπαν· ἐχέτω ὑμῖν, ὅτι πᾶσα ἡ συναγωγὴ πάντες ἅγιοι, καὶ ἐν αὐτοῖς Κύριος, καὶ διατί κατανίστασθε ἐπὶ τὴν συναγωγὴν Κυρίου;» (Αρ. 16, 3).

Πώς αυτό συμπίπτει με το σημερινό: «Γιατί λέτε ότι μόνο η UOC είναι κανονική; Ο Επιφάνιος και η OCU επίσης. Αλλά «καὶ ἐλάλησε Κύριος πρὸς Μωυσῆν καὶ Ἀαρὼν λέγων· ἀποσχίσθητε ἐκ μέσου τῆς συναγωγῆς ταύτης, καὶ ἐξαναλώσω αὐτοὺς εἰσάπαξ». (Αρ. 16, 20-21).

Στην απόφαση της Κωνσταντινούπολης να δημιουργήσει την OCU, καθώς και στις αποφάσεις των Εκκλησιών της Ελλάδας και της Αλεξάνδρειας να την αναγνωρίσουν, δεν υπάρχει καμία κανονική δικαιολόγηση, ότι επιτρέπεται να πράξουν με αυτόν τον τρόπο. Κανένας κανόνας δεν επιτρέπει να πράττει μια τέτοια ανομία και πολλοί απαγορεύουν άμεσα. Όλη η δικαιολόγηση καταλήγει στο γεγονός ότι η Κωνσταντινούπολη είχε το δικαίωμα να το πράξει, επειδή είναι η Κωνσταντινούπολη.

Σε αυτό το πλαίσιο, μια λεπτομέρεια αυτής της βιβλικής αφήγησης είναι πολύ σημαντική, δηλαδή ότι ο Κύριος διέταξε όλους τους ανθρώπους να απομακρυνθούν από αυτούς τους αυτοαγίους της Παλαιάς Διαθήκης: « καὶ ἐλάλησε πρὸς τὴν συναγωγὴν λέγων· ἀποσχίσθητε ἀπὸ τῶν σκηνῶν τῶν ἀνθρώπων τῶν σκληρῶν τούτων, καὶ μὴ ἅπτεσθε ἀπὸ πάντων, ὧν ἐστιν αὐτοῖς, μὴ συναπόλησθε ἐν πάσῃ τῇ ἁμαρτίᾳ αὐτῶν.» (Αρ. 16, 26).

Τι κάνουν τώρα οι Έλληνες αρχιερείς που αναγνωρίζουν το OCU; Το ακριβώς αντίθετο από αυτό που λέει ο Κύριος στη Αγία Γραφή.

Έτσι, βλέπουμε πως το Ομοίωμα, που υπήρχε στην Ουκρανία υπό τη μορφή των σχισματικών UOC-KP και UAOC, ενισχύθηκε και άρχισε να καταλαμβάνει τις Τοπικές Εκκλησίες. Οι πραγματικοί δημιουργοί του Ομοιώματος, οι οποίοι έχουν πλήρη επίγνωση του τι κάνουν, σιγουρευτήκαν: ακόμη και τους σεβάσμιους και αξιόλογους ιεράρχες είναι δυνατόν να τους κάνεις να εκπληρώνουν τις απαιτήσεις σου, παραβιάζοντας ταυτόχρονα τις εντολές του Θεού, τους εκκλησιαστικούς κανόνες και τα δικά τους λόγια που ειπώθηκαν πρόσφατα (όπως συνέβη με τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας).

Τι άλλο μπορούν να ζητήσουν οι δημιουργοί του Ομοιώματος από αυτούς τους σπασμένους επισκόπους και ποια είναι η μελλοντική του μοίρα, μπορείτε να διαβάσετε στις ακόλουθες δημοσιεύσεις της ΕΟΔ.