Τι πρέπει να γνωρίζετε για τον Αντίχριστο και τη τελική κρίση
Το κακό, συσσωρεύοντας και μεταδίδοντας στη μακρά σειρά προγόνων του Αντίχριστου, στον ίδιο τον Αντίχριστο θα φτάσει σε τέτοιο βαθμό δύναμης που μπορεί να περιέχει μόνο η ανθρώπινη φύση.
«ἐὰν μὴ ἔλθῃ ἡ ἀποστασία πρῶτον καὶ ἀποκαλυφθῇ ὁ ἄνθρωπος τῆς ἁμαρτίας, ὁ υἱὸς τῆς ἀπωλείας, ὁ ἀντικείμενος καὶ ὑπεραιρόμενος ἐπὶ πάντα λεγόμενον Θεὸν ἢ σέβασμα, ὥστε αὐτὸν εἰς τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ ὡς Θεὸν καθίσαι, ἀποδεικνύντα ἑαυτὸν ὅτι ἐστὶ Θεός» (Β' Θεσ. 2, 3-4)
Είναι γνωστό από την Αγία Γραφή ότι όλο το κακό θα συγκεντρωθεί στην προσωπικότητα του Αντίχριστου σε όλη του την πληρότητα και τη δύναμη που μόνο η ανθρώπινη φύση μπορεί να δεχτεί και να αντέξει.
Ακριβώς όπως για να αποκτηθεί το πιο αγνό και πιο τέλειο φρούτο στο ανθρώπινο δέντρο στο πρόσωπο της Θεοτόκου, χρειάστηκαν χίλια χρόνια ανάπτυξης και βελτίωσης του καλού ανθρώπινου σπόρου, έτσι και να αποκτηθεί ο κάκιστος καρπός, ικανός να περιέχει όλο το κακό του Σατανά, θα χρειαστούν προσπάθειες αρκετών γενεών ανθρώπων σε σχέση με τη μεγαλύτερη βεβήλωση ολόκληρης της δημιουργίας του Θεού με βάση το τρελό μίσος για τον Χριστό και τον αγώνα ενάντια στην Εκκλησία Του.
Μπορεί μόνο να υποτεθεί ότι το φυσικό και το επίκτητο κακό, έχοντας συσσωρευτεί σταδιακά στη μακρά σειρά των προγόνων του Αντίχριστου, που μεταδίδεται με κάθε νέα γενιά διαδοχικά, επιτέλους, στον ίδιο τον Αντίχριστο, θα φτάσει σε τέτοιο βαθμό ισχύος που μπορεί να περιέχει μόνο η ανθρώπινη φύση. Δηλαδή, η ίδια η φύση του Αντιχρίστου, προκειμένου να αντέξει τον μέγιστο βαθμό κακού που ενσαρκώνεται σε ένα άνθρωπο, πρέπει να καλλιεργηθεί υπό ειδικές συνθήκες, σε αντίστοιχη αντιχριστιανική παράδοση, προκειμένου να αντικαταστήσει σε αυτόν τον άνθρωπο την εικόνα και την ομοίωση του Θεού με την εικόνα και την ομοίωση του Σατανά. Μπορούμε να πούμε ότι το κακό που ζει στην ανθρώπινη φυλή, έχοντας ενσαρκωθεί στον Αντίχριστο, θα φτάσει στην απόλυτη κορυφή της ανάπτυξής του.
Ποιος είναι ο Αντίχριστος; Τι λέει η Γραφή
Η λέξη «αντίχριστος» κυριολεκτικά σημαίνει «αντίθετος στον Χριστό» και βρίσκεται σε αρκετές υποσημειώσεις των επιστολών της Καινής Διαθήκης: Α Ιω. 2,18,22, Α Ιω. 4,3; Β Ιω. 7, Β Θεσ. 2,3-12, Αποκ. 13, 4-18. Αλλά ακόμη και στην Παλαιά Διαθήκη μπορούμε να δούμε ότι οι ενέργειες του Θεού σε αυτόν τον κόσμο έρχονται σε αντίθεση με μια εχθρική δύναμη, η οποία παρουσιάζεται με διαφορετικές μορφές. Στην αρχή βλέπουμε τον Σατανά στη δραματική ανάπτυξη των γεγονότων μέσω του βιβλίου της Γένεσης, όπου εμφανίζεται με τη μορφή άσχημου φιδιού (Γεν., Κεφ. Γ). μετά, στις περιγραφές του, χαρακτηρίζεται από συναισθήματα όπως φιλοδοξία (Α Τιμ. 3,6), ζήλια (Ιώβ 1,8-9), μίσος και οργή (Αποκ. 12,12), κακή βούληση (Λουκ. 4,3,9), επαναστάτης που υποκινεί την οργή ενάντια στον Δημιουργό (Αποκ. 12,1-3).
Μερικές μαρτυρίες για τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας και την πραγματικότητα του ενσαρκωμένου κακού είναι άμεσες. Το σύνολό τους μας πείθει ότι αυτό δεν είναι μια μεταφορά ή μια αφηρημένη κατηγορία, αλλά ένα ον.
Στο πλαίσιο της ιστορίας, ο διάβολος δρα στον κόσμο μέσω του ανθρώπινου δυναμικού. Για παράδειγμα, οι Αιγύπτιοι και ο Φαραώ εναντιώνονται στο σχέδιο του Θεού για τους επιλεγμένους Του ανθρώπους όταν κρατούν τους Εβραίους αιχμαλωτισμένους με βία και απειλές. Έτσι είναι κι οι ηγέτες της Ασσυρίας και της Βαβυλώνας, που καταπιέζουν το Ισραήλ και επιδιώκουν να διαδώσουν την ειδωλολατρία μεταξύ άλλων εθνών. Και οι ειδωλολατρικοί βασιλιάδες εμφανίζονται με τον ίδιο τρόπο στην Αγία Γραφή, προσπαθώντας μεσ’ στην υπερηφάνειά τους να εξισορροπηθούν με τον παντοδύναμο Θεό (Εζεκ. 28,2, Εξ. 14,13). Η Καινή Διαθήκη μας επισημαίνει ψεύτικους Χριστούς που σαγηνεύουν και τραβούν τους ανθρώπους σε αποστασία (Μαρκ. 13,5, Ματθ. 24,11), όπου το σημάδι μιας τέτοιας αποστασίας θα είναι πρώτα «αηδία της ερήμωσης» που έχει ριζώσει στον ιερό τόπο (Ματθ. 13,14).
Σήμερα, η ύπαρξη χιλιάδων σέκτων, λατρειών, λεγόμενων νέων θρησκευτικών κινημάτων και ψεύτικων θρησκειών μαρτυρούν μόνο ότι υπάρχει ένας μεγάλος ψεύτης πίσω από τα παρασκήνια της παγκόσμιας ιστορίας, όπως δηλώνεται σαφώς από τον απόστολο Παύλο:
«Τὸ δὲ Πνεῦμα ῥητῶς λέγει ὅτι ἐν ὑστέροις καιροῖς ἀποστήσονταί τινες τῆς πίστεως, προσέχοντες πνεύμασι πλάνοις καὶ διδασκαλίαις δαιμονίων, ἐν ὑποκρίσει ψευδολόγων, κεκαυτηριασμένων τὴν ἰδίαν συνείδησιν». (Α Τιμ. 4,1-2).
Αυτός ο στρατός των δαιμονικών δυνάμεων συμμετέχει σε μια ενιαία συνωμοσία εναντίον του Θεού, του σχεδίου Του και του λαού Του. Χωρίς ηγέτη αυτές οι δαιμονικές δυνάμεις δεν θα τολμούσαν να επιδείξουν τέτοια οργάνωση σε εχθρικές επιθέσεις εναντίον του Θεού. Γι’ αυτό στην Αγία Γραφή ο ηγέτης τους ονομάζεται «πρίγκιπας» των δαιμονικών δυνάμεων (Λουκ. 11,15) και «βασιλιάς» (Αποκ. 9,11).
Εξαπατώντας ανθρώπους, ο Αντίχριστος (δηλαδή ο ηγέτης αυτού του στρατού) θα δείξει πολλά εκπληκτικά θαύματα «προκειμένου να εξαπατήσει, αν είναι δυνατόν, και τους εκλεκτούς».
Ο απόστολος Παύλος γράφει:
«οὗ ἐστιν ἡ παρουσία κατ' ἐνέργειαν τοῦ σατανᾶ ἐν πάσῃ δυνάμει καὶ σημείοις καὶ τέρασι ψεύδους» (Β Θεσ. 2: 9). Ο Άγιος Κύριλλος της Ιερουσαλήμ διευκρινίζει: «Όντας ο πατέρας του ψέματος, θα εξαπατήσει τη φαντασία μέσω ψευδών πράξεων, έτσι ώστε ο λαός να φανταστεί ότι βλέπει αναστημένο νεκρό, ενώ δεν αναστήθηκε, σαν να βλέπει τους κουτσούς να περπατάνε και τους τυφλούς να βλέπουν, ενώ δεν υπήρχε καμία θεραπεία».
Η Αγία Γραφή δηλώνει ότι ο Αντίχριστος «ποιεῖ σημεῖα μεγάλα, καὶ πῦρ ἵνα ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβαίνῃ εἰς τὴν γῆν ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων». (Αποκάλυψη 13,13). Ο Άγιος Ιγνάτιος (Μπριαντσανίνοφ) εξηγεί: «Αυτό το σημάδι επισημαίνεται από την Αγ. Γραφή ως το υψηλότερο από τα σημάδια του Αντίχριστου, και η θέση αυτού του σημαδιού είναι ο αέρας, θα είναι υπέροχο και φοβερό θέαμα. Θα ενεργήσει περισσότερο στην αίσθηση της όρασης, γοητεύοντας και εξαπατώντας».
«Όλα είναι φαντασία...»
Οι Άγιοι Πατέρες ισχυρίζονται ότι όλα αυτά τα θαύματα θα εκτελούνται από τον Αντίχριστο όχι στην πραγματικότητα, αλλά μόνο φανταστικά. Οι άνθρωποι θα δουν αυτό που στην πραγματικότητα δεν υπάρχει.
Μπορούμε να δούμε ένα παρόμοιο παράδειγμα στη ζωή του Αγίου Μακάριου της Αιγύπτου (μνήμη 19 Ιανουαρίου/1 Φεβρουαρίου), όταν στον όσιο, που ασκήτευε στην έρημο έφεραν ένα χωρικό με άλογο, αλλά ο Μακάριος είδε ότι δεν ήταν άλογο, αλλά γυναίκα, σύζυγος χωρικού, ενώ όλοι γύρω την αντιλήφθηκαν ακριβώς ως ζώο, τόσο δυνατό ξόρκι έριξε ο διάβολος σε όλους που δεν είδαν την αληθινή φύση της. Τότε ο άγιος προσευχήθηκε και το διαβολικό ξόρκι έχασε τη δύναμή του: άρχισε ξανά να γίνεται αντιληπτή από όλους ως γυναίκα. Ενώ ο όσιος είπε: «Σου συνέβη η ατυχία επειδή έχεις να πλησιάσεις τα Άγια Μυστήρια του Σωτήρα μας για πέντε εβδομάδες».
Αυτή και πολλές άλλες ιστορίες μας οδηγούν στη σκέψη ότι μόνο οι άνθρωποι που τηρούν σωστή χριστιανική ζωή θα έχουν πνευματική δύναμη να μην υποκύψουν στην εξαπάτηση του Αντίχριστου και να δουν εξαπάτηση σε όλα τα σημάδια που εκτελεί αυτός.
Αρχική πηγή του κακού
Γενικώς η ιστορία τόσο του Ισραήλ όσο και της χριστιανικής εκκλησίας («κεντραρισμένο κλαδί στον οίκο του Ισραήλ») είναι δύσκολο να κατανοηθεί εκτός της μορφής του Σατανά που διαθέτει χαρακτηριστικά προσωπικότητας, ο οποίος με κάθε δυνατό τρόπο επιδιώκει να παραβιάσει το σχέδιο του Θεού για την ανθρώπινη ιστορία. Μετά την πτώση, διακηρύχθηκε ότι η σωτηρία της ανθρωπότητας θα έρθει μέσω του υποσχεθέντος σπόρου της γυναίκας (Γεν. 3,15). Αυτή η υπόσχεση της διαθήκης κατέληξε τελικά στους απογόνους του Αβραάμ μέσω του Ισαάκ και του Ιακώβ (Γεν. 12,1-3, 36, 46). Η διαθήκη επικεντρώθηκε στις δώδεκα φυλές του Ισραήλ ως φορείς της (Γεν. κεφ. 49). Και ο διάβολος επιτιθόταν συνεχώς σε αυτό το γενεαλογικό κλαδί (Αριθ. 24,10, Ζαχ. 3,1).
Λαμβάνοντας υπόψη σχετικά μέτριο ρόλο των Ισραηλινών στην παγκόσμια ιστορία, συνεχώς γίνονταν θύματα σχεδίων γενοκτονίας, ξεκινώντας από την περσική αιχμαλωσία, όπως μας λέει το βιβλίο της Εσθήρ και τελειώνει με τα σχέδια του Χίτλερ για την παγκόσμια εξόντωση του εβραϊκού λαού στον πλανήτη. Η ελληνική κατάκτηση της Παλαιστίνης ήταν επίσης σκόπιμη προσπάθεια εξόντωσης του εβραϊκού πολιτισμού, που έχει λίγους παραλληλισμούς στην ιστορία.
Από τον Αμάν στο βιβλίο της Εσθήρ, μέσω των μεσαιωνικών πογκρόμ, μέχρι τον Χίτλερ και ακόμη και τον Σαντάμ Χουσεΐν, αυτό το μικροσκοπικό κράτος ή ο λαός του γίνονταν στόχος εχθρών. Ας σημειώσουμε ότι «σύμφωνα με την πνευματική διαδοχή» τα τελευταία δύο χιλιάδες χρόνια έχουν γίνει εχθρικές επιθέσεις στη χριστιανική αυτοσυνείδηση, στον Θεανθρώπινο οργανισμό της, την Εκκλησία. Αυτές οι διώξεις είχαν ως στόχο επίσης να εξοντώσουν τις σχέσεις της Καινής Διαθήκης με τον Θεό, όπως κάποτε τις σχέσεις Του με τον Εβραϊκό λαό.
Η Αποκάλυψη του Ιωάννη του Θεολόγου μας δίνει λεπτομερή εσχατολογική εικόνα μέσα από δύο συμβολικά τερατώδη «θηρία».
Το πρώτο από αυτά είναι ένα είδος πολιτικής δύναμης: βλασφημεί τον Θεό, κάνει τους ανθρώπους να το λατρεύουν και διώκει τους πιστούς (Αποκ. 13,1-10).
Το δεύτερο θηρίο είναι μια συγκεκριμένη θρησκευτική αξία (και, όπως γνωρίζετε, η Γραφή ερμηνεύεται με διάφορους τρόπους, δλδ., κυριολεκτικά, αλληγορικά και κρυφά μυστικιστικά), η οποία παίρνει την μορφή του Αρνιού (Χριστού), εκτελεί ψεύτικα θαύματα και σαγηνεύει τους ανθρώπους για να τους οδηγήσει στη λατρεία του πρώτου θηρίου, όπως αυτό φαίνεται από το κείμενο της Αποκάλυψης του Ιωάννη του Θεολόγου (13,11-18).
Έτσι εκτελείται στη γη το έργο του Σατανά, που παρέδωσε την εξουσία του στο πρώτο θηρίο (Αποκ. 13,2). Όλα αυτά είναι μια θαυμάσια εσχατολογική ένδειξη που αναφέρεται στους «τελευταίους καιρούς» και ταυτόχρονα αλληγορικά εννοεί τη θέση του σημερινού καιρού όπου λειτουργεί σωτηριολογικά η Εκκλησία του Θεού στην κοσμική εποχή μας. Αυτό το κακό δεν αντιστοιχεί στην κατηγορία των απρόσωπων δυνάμεων στις οποίες συμπεριλαμβάνεται συχνά.
Πώς θα τελειώσουν όλα;
Όλα θα τελειώσουν με την τελική κρίση του Θεού. Η προσδοκία της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού ως κριτή των ζωντανών και των νεκρών επιβεβαιώνεται από το Σύμβολο Πίστεως. Όλοι οι άνθρωποι θα σταθούν μπροστά στον Χριστό για να δώσουν αναφορά για τις πράξεις τους.
Μόνο ο Θεός κυβερνά πραγματικά τον κόσμο. Ο Λόγος Του ορίζει το δικαίωμα και θεσπίζει τους κανόνες της δικαιοσύνης. «Δοκιμάζων νεφροὺς καὶ καρδίας,» (Ιερ. 11,20) με τέλεια γνώση των δίκαιων και των ένοχων. Όλα τα γεγονότα υπόκεινται σε Αυτόν και τα ελέγχει με τέτοιο τρόπο ώστε, τελικά, οι δίκαιοι ξεπερνούν τις δοκιμασίες, ενώ οι κακοί και οι άνομοι τιμωρούνται (Γεν. 18,23).
Υπενθυμίσεις για την φοβερή κρίση του Θεού με την ανακήρυξη του αναπόφευκτου της είναι ένα από τα κύρια προφητικά μοτίβα. Από το βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων έως το βιβλίο της Αποκάλυψης του Ιωάννη του Θεολόγου, όλοι οι μάρτυρες του αποστολικού κηρύγματος αφιερώνουν μια σημαντική θέση στην ανακήρυξη της Κρίσης και την ανάσταση των νεκρών (Πράξεις 17,31, Α Πετρ. 4, 5, Εβρ. 6,2). Αυτή η φοβερά κρίση θα πέσει σε πόρνες και μοιχείες (Εβρ. 13,4), «πάντες οἱ μὴ πιστεύσαντες τῇ ἀληθείᾳ, ἀλλ᾿ εὐδοκήσαντες ἐν τῇ ἀδικίᾳ» (Β Θεσ. 2,12), ψευδοδιδασκάλους και αγγέλους αμαρτήσαντες (Β Πετρ. 2,4-10), ανάξιους επίσκοπους (Α Τιμ. 3,6), χήρες, που δεν τήρησαν τη χήρα τους (Α Τιμ. 5,12), όλες τις μυστικές πράξεις των ανθρώπων (Α Κορ. 4,4).
Σε αυτές τις εικόνες της τελικής κρίσης πρέπει φυσικά να υπολογίσουμε μια ποιητική φαντασία, ένα είδος εσχατολογικής μεταφοράς. Ούτως ή άλλως το ερώτημα παραμένει: εάν υπάρχει κρίση όπως απεικονίζεται στην Καινή Διαθήκη, τότε ποιος θα την αποφύγει; Ποιος, λοιπόν, θα σωθεί;
Ποιος θα σωθεί;
Πράγματι, η οργή του Θεού εκδηλώνεται στην ιστορία ως στρεφόμενο εναντίον όλης της ανθρωπότητας, επειδή όλοι είναι ένοχοι ενώπιον Του (Ρωμ. 3,10-20). Από την είσοδο της αμαρτίας στον κόσμο λόγω υπαιτιότητας του πρώτου ανθρώπου, όλοι οι άνθρωποι έχουν καταδικαστεί και κανένας δεν μπορεί να σωθεί με την προσωπική αξία από αυτό. Ωστόσο, όταν ο Υιός του Θεού που ήρθε στη σάρκα πέθανε για τις αμαρτίες μας, ο Θεός «καταδίκασε την αμαρτία στη σάρκα για να μας απελευθερώσει από τον ζυγό της αμαρτίας». Και τώρα αποκαλύπτεται η αλήθεια του Θεού, όχι που τιμωρεί, αλλά «δικαιολογεί και σώζει μας». Στην Παλαιά Διαθήκη η διακονία του Μωυσή ήταν η διακονία καταδίκης, ενώ η διακονία των οπαδών του Ευαγγελίου είναι «η διακονία της δικαιοσύνης» (Β Κορ. 3,9) και «της συμφιλίωσης» (Β Κορ. 5,19). Αυτό μας δίνει ελπίδα την Ημέρα της Κρίσης.
Έτσι θα κλείσει κύκλος της παγκόσμιας ιστορίας. Η Βασιλεία του κόσμου θα γίνει το Βασίλειο του Κυρίου, όπου «ο Θεός θα είναι όλο σε όλα». Όλη η δημιουργία θα φτάσει στην αρμονία στην οποία δημιουργήθηκε κάποτε, και μετά από ένα σύντομο χρονικό διάστημα καταστράφηκε από την πτώση του ανθρώπου. Τώρα «ο νέος ουρανός και η νέα γη» θα έρθουν σε πρωτόγονη αρμονία ήδη σε διαφορετική κατάσταση: η ανθρωπότητα συνειδητά, με τη δική της επιλογή πια, με την έλξη της καρδιάς, του νου και της θέλησης, θα έρθει στον Δημιουργό της, κάποιοι με σκληρή εργασία, κάποιοι θυσιάζοντας γήινα αγαθά και απολαύσεις και ποιος με μαρτύριο για την Αλήθεια. Με άλλα λόγια «κουβαλώντας το σταυρό του».
Ο διάβολος και οι άγγελοί του θα ριχτούν στη «λίμνη της φωτιάς, που βράζει με φωτιά και θείο», και τίποτα πια δεν θα επηρεάσει την αρμονία της αγάπης του ανθρώπου με τον Θεό. Αυτός ο κόσμος θα είναι πάνω από όλους τους πειρασμούς και θα αποτελέσει την κοινωνία των γιων του Θεού σύμφωνα με τη συνειδητή θέληση και επιθυμία τους.
Ο ανανεωμένος κόσμος θα ανατεθεί στον Δημιουργό από δω και πέρα σύμφωνα με την αξιοπρέπειά του, ενώ η ίδια η ανθρωπότητα θα μεταμορφωθεί, λαμβάνοντας νέα δύναμη για τη ζωή με τον Θεό.
