მართლმადიდებელი ეკლესია მირქმის დღესასწაულს აღნიშნავს

2 თებერვალს (15 თებერვალს, ახალი სტილით) მართლმადიდებელი ეკლესია აღნიშნავს მირქმის დღესასწაულს - მეთორმეტე დღესასწაულს.

მოსეს კანონის თანახმად, ბიჭის დაბადებიდან ორმოცდამეათე დღეს მშობლებმა უნდა მიიყვანონ იერუსალიმის ტაძარში, რათა უფალს მიეძღვნა. ლუკას სახარება (ლუკა 2:22–40) ამბობს, რომ ქრისტეს შობიდან ორმოცდამეათე დღეს ღვთისმშობელი მართალ იოსებთან ერთად ბეთლემიდან იერუსალიმის ტაძარში მივიდა და ორმოცი დღის ჩვილი იესო მიიყვანა. განწმენდის მსხვერპლად აირჩიეს ორი მტრედი.

იერუსალიმის ეკლესიაში წმიდა იოაკიმე და ანა ჩვილ ქრისტესთან ერთად დახვდა მართალი სვიმეონ. ის ერთ-ერთია, ვინც ეგვიპტის მეფის პტოლემე II-ის სახელით თარგმნა წმინდა წერილი ებრაულიდან ბერძნულად. როცა თარგმნიდა ესაია წინასწარმეტყველის წიგნს, წაიკითხა სიტყვები: „აჰა, ქალწული ორსულად იქნება და შობს ძეს“ და სურდა სიტყვა „ქალწული“ „ცოლით“ შეეცვალა, ფიქრობდა, რომ ეს შეცდომა იყო, მაგრამ მას უფლის ანგელოზი გამოეცხადა და უთხრა: „ირწმუნე დაწერილი სიტყვები, შენ თვითონ დარწმუნდები, რომ ისინი შესრულდება, რადგან არ მოკვდები მანამ, სანამ არ იხილავ ქრისტე უფალს, რომელიც დაიბადება წმიდა და უმწიკვლო ღვთისმშობლისაგან“.

სიმეონმა იცოცხლა დაახლოებით 300 წელი და როცა ღვთისმშობელმა ჩვილი იესო იერუსალიმის ტაძარში მიიყვანა, წმინდა სვიმეონი სულიწმიდის წინამძღოლობით ტაძარში მივიდა და სულიწმიდამ აუწყა მას, რომ ჩვილი ღვთისა, რომელიც წმიდა ქალწულ მარიამს ეჭირა, იყო მესია, სამყაროს მხსნელი.

სვიმეონმა ხელში აიყვანა ჩვილი იესო და წარმოთქვა სიტყვები: „აწ განუტევე მონაჲ შენი, მეუფეო, სიტყვისაებრ შენისა მშვიდობით, რამეთუ იხილეს თუალთა ჩემთა მაცხოვარებაჲ შენი, რომელ განუმზადე წინაშე პირსა ყოვლისა ერისასა, ნათელი გამობრწყინვებად წარმართთა ზედა დადიდებად ერისა შენისა ისრაელისა.“ 

უხუცესმა აკურთხა ყოვლადწმიდა ქალწული და მართალი იოსები, მიუბრუნდა ღვთისმშობელს და უთხრა: ,,აკურთხა ისინი სიმონმა და უთხრა მარიამს, იესოს დედას: აჰა, წევს იგი მრავალთა დამამხობლად და აღმადგინებლად ისრაელში, და განხეთქილების ნიშნად. და თვით შენც სულში გაგივლის მახვილი, რათა გამჟღავნდეს მრავალი გულის ზრახვანი. ‘’(ლუკა 2:34–35).

თავდაპირველად მირქმის დღესასწაული აღინიშნებოდა, როგორც 40-დღიანი ციკლის დასასრული დღე ნათლისღების დღესასწაულიდან, მაგრამ ქალკედონის კრების შემდეგ 451 წელს იგი დამოუკიდებელ დღესასწაულად დაწესდა.