Ο φαναροκυνισμός ως μορφή υποκρισίας

Στις 15 Ιουλίου 2021 ο επικεφαλής της Φαναριακής Αρχιεπισκοπής στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Αρχιεπίσκοπος κ. Ελπιδοφόρος (Λαμπρινιάδης) στη Διεθνή Διάσκεψη Κορυφής για τη Θρησκευτική Ελευθερία μίλησε για τον «θρησκευτικό εθνικισμό» και τις «εθνικές θρησκείες».

Στην έκθεσή του ο εκπρόσωπος του Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης εξέφρασε μια σειρά από αρκετά σημαντικές θέσεις που ρίχνουν φως στις δραστηριότητες του Φαναρίου τόσο σε σχέση με τους ουκρανικούς σχισματικούς όσο και σε σχέση με τους Καθολικούς και άλλες θρησκείες. Στην ομιλία του, ο επικεφαλής της Φαναριακής Αρχιεπισκοπής στις Ηνωμένες Πολιτείες αφιέρωσε πολύ χώρο στην κατάσταση στην Ουκρανία, και η κύρια αιχμή της κριτικής του στράφηκε κατά της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Αυτό, ωστόσο, στο στόμα του ιεράρχη που έχει στενή συνεργασία με το υπουργείο Εξωτερικών και τις αρχές των ΗΠΑ, δεν δημιουργεί έκπληξη.

Ένα άλλο πράγμα δημιουργεί έκπληξη - πόσο κυνικά ο ιεράρχης του Φαναρίου κατηγορεί τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία για κάτι το οποίο μπορεί να κατηγορηθεί η ίδια η Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης. Ας το καταλάβουμε.

Εθνικισμός ή Ελληνισμός;

Διαβάζοντας τον τίτλο της έκθεσης, «Το αυξανόμενο κύμα του θρησκευτικού εθνικισμού» που είναι αφιερωμένη στις «Εθνικές θρησκείες και θρησκευτικούς εθνικισμούς», μπορεί κανείς να σκεφτεί ότι ο εκπρόσωπος του Φαναρίου σκοπεύει να προβληματιστεί σοβαρά και κριτικά για τη θέση του εθνικισμού στη δική του Εκκλησία. Αν και μόνο επειδή το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης, στην ιεραρχία του οποίου κατέχει μια αρχική θέση ο Αρχιεπίσκοπος κ. Ελπιδοφόρος, δεν είχε ποτέ σε ολόκληρη την ιστορία του έναν μη Έλληνα επικεφαλής! Αντιθέτως, για παράδειγμα, από την ίδια ROC, η οποία δεν διευθύνεται πάντα από Ρώσους, αλλά της οποίας οι ιεράρχες είναι άνθρωποι πολλών εθνικοτήτων - από Ουκρανούς έως Γιαπωνέζους και Άγγλους.

Επιπλέον, οι ελληνόφωνες Ορθόδοξες Εκκλησίες (της Ελλάδος, της Αλεξάνδρειας, του Ιερουσαλήμ) ονομάζονται Ελληνόφωνες, επειδή σχεδόν όλες οι επίσκοποι τους είναι Έλληνες. Επομένως, όταν ο ιεράρχης της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Αμερική (όπως καλείται η Αρχιεπισκοπή του Φαναρίου στις ΗΠΑ) αρχίζει να μιλά για «εθνική θρησκεία» ή «θρησκευτικό εθνικισμό», τότε είναι σωστό να ακούσουμε από αυτόν προτάσεις για το πώς να ξεπέρασει κανείς αυτόν τον εθνικισμό στην δική του Εκκλησία. Αλλά ... ο Ιεράρχης Φαναρίου μίλησε για κάτι εντελώς διαφορετικό.

Έτσι, ο Αρχιεπίσκοπος κ. Ελπιδοφόρος μιλά για «χαρισματικούς ηγέτες» στις Ηνωμένες Πολιτείες που θέτουν το εθνικό ζήτημα πάνω από το θρησκευτικό και για κάποιο λόγο ξεχνάει εντελώς να αναφέρει τους συναδέλφους τους που κάνουν το ίδιο ανοιχτά και για μεγάλο χρονικό διάστημα. Για παράδειγμα, ισχυρίζονται ότι το Ευαγγέλιο εξαπλώθηκε σε όλο τον κόσμο χάρη στον Ελληνισμό ή καλούν τους Αφρικανούς να διαδώσουν τον Ελληνισμό στην Αφρική. Μπορούν να αναφερθούν πολλά άλλα παραδείγματα που δείχνουν ότι η Ορθοδοξία αντιμετωπίζεται από μια συγκεκριμένη κατηγορία Ελλήνων ιεραρχών ως «πακέτο» για την προώθηση του Ελληνισμού και το αντίστροφο. Το πρόβλημα του ελληνικού θρησκευτικού εθνικισμού είναι τόσο έντονο που καταδικάστηκε ακόμη και με το όνομα «εθνοφυλετισμός» από μια από τις Συνόδους του Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης.

Αν όλες οι θρησκείες οδηγούν στον Θεό;

Αν ακούσετε τον Αρχιεπίσκοπο κ. Ελπιδοφόρο, τότε ναι. Καταδικάζει σκληρά τη θρησκευτική κατάσταση στο Ιράν, όπου το Ισλάμ είναι κρατική πολιτική (δεν θυμάται την Ελλάδα, όπου η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει το καθεστώς της κρατικής). Και τότε ο Αμερικανός επίσκοπος εκδίδει ένα απόσπασμα που δεν μαρτυρεί τόσο τη θέση του όσο και τη νοοτροπία που επικρατεί στο Φανάρι: «Όταν βάζεις μια θρησκεία πάνω από όλες τις άλλες, φαίνεται να αποφασίζεις ότι υπάρχει μόνο ένα μονοπάτι που οδηγεί στην κορυφή του βουνού. Αλλά η αλήθεια είναι ότι απλά δεν μπορείτε να δείτε τις μυριάδες διαδρομές που οδηγούν στον ίδιο προορισμό, επειδή περιβάλλεται από πέτρες προκατάληψης που κρύβουν την άποψή σας».

Αυτή η άποψη είναι εντελώς αιρετική. Επειδή έρχεται σε αντίθεση με όλα όσα λέει ο Χριστός στο Ευαγγέλιο και για τα οποία μιλά η Εκκλησία εδώ και πολλούς αιώνες. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός - «Εγώ είμαι η οδός, η αλήθεια και η ζωή· κανείς δεν πηγαίνει στον Πατέρα παρά μόνο αν περάσει από μένα» (Ιωάννης 14: 6). Με άλλα λόγια, ο Χριστός δείχνει ξεκάθαρα ότι «υπάρχει μόνο ένα μονοπάτι που οδηγεί στην κορυφή του βουνού». Και αυτός ο δρόμος είναι ο Ίδιος. Αλλά ο Επίσκοπος του Φαναρίου σκέφτεται διαφορετικά. Αποδεικνύεται ένα είδος οξύμωρου - ο ιεράρχης της Ορθόδοξης Εκκλησίας λέει πράγματα που έρχονται σε αντίθεση με την ορθόδοξη διδασκαλία. Είναι δυνατόν, μετά από μια τέτοια φράση, να αποκαλείται ο Αρχιεπίσκοπος κ. Ελπιδοφόρος ποιμένας της Εκκλησίας; Η ερώτηση είναι συζητήσιμη.

Αλλά εκτός από την ξεκάθαρη αίρεση και το προφανές «φλερτ» με οικουμενιστές («υπάρχουν πολλά μονοπάτια που οδηγούν στον ίδιο προορισμό»), η θέση του Αρχιεπισκόπου κ. Ελπιδοφόρου αποκτά έναν αρκετά σαφή ήχο στις ουκρανικές πραγματικότητες. Και έχουμε κάθε δικαίωμα να το επιβεβαιώσουμε, αφού ο ιεράρχης του Φαναρίου, σύμφωνα με την ομιλία του, είναι εξοικειωμένος με την πραγματικότητά μας παρόλο που αυτή η οικειότητα μπορεί να αποκαλεστεί διαστρεβλωμένη.

Το Φανάρι, η OCU και η πολιτεία της Ουκρανίας

Έτσι, ακριβώς η ουκρανική κυβέρνηση «βάζει μια θρησκεία πάνω από όλες τις άλλες». Οι Ουκρανοί πολιτικοί δημιούργησαν την OCU, και τώρα εργάζονται προσφέροντας την τελευταία ικμάδα του ιδρώτα τους για να της παράσχουν «κανονικές» συνθήκες ύπαρξης, συμπιέζοντας την UOC με τα εκατομμύρια πιστών της έξω από τον δημόσιο χώρο.

Για τις ουκρανικές αρχές, η OCU δεν είναι Εκκλησία ή θρησκεία, αλλά πολιτική. Επομένως, όταν ο Ελπιδοφόρος καταδικάζει σκληρά τους θρησκευτικούς ηγέτες της Ρωσικής Ομοσπονδίας που «χρησιμοποιούν το κοινό, την πολιτική σφαίρα για να προωθήσουν τα δικά τους συμφέροντα» και δεν λέει τίποτα για τις ίδιες θρησκευτικές προσωπικότητες στην Ουκρανία που επωφελούνται από την πολιτική κατάσταση στη χώρα και τον πόλεμο στο Ντονμπάς για να προωθήσουμε τα «Ιδιαίτερα συμφέροντα» - δεν εκπλησσόμαστε καν, γελάμε.

Για παράδειγμα, το 2018, ο επικεφαλής της UOC-KP, η δομή από την οποία αναπτύχθηκε η σύγχρονη OCU, ο Φιλαρέτος Ντενισένκο υποστήριξε ότι «ο Κύριος επέτρεψε τον πόλεμο για την ανάπτυξη του Πατριαρχείου του Κιέβου». Ο μαθητής του ο Επιφάνιος Ντουμένκο απηχεί τον δάσκαλό του: «Τα θύματα των Ουκρανών στο Μαιντάν και το Ντονμπάς βοήθησαν στη δημιουργία της OCU». Σε σχεδόν κάθε κήρυγμα, σε κάθε συνέντευξη και σε κάθε ανάρτηση στα κοινωνικά δίκτυα, ο Ντουμένκο μιλά για «επιθετικότητα», «πόλεμο» και Ρωσία. Μεταφράζει λέξη προς λέξη τα πολιτικά συνθήματα εκείνων που του έδωσαν τη θέση του επικεφαλής μιας θρησκευτικής οργάνωσης. Και λοιπόν; Δεν το βλέπουν στις ΗΠΑ, δεν το βλέπουν στο Φανάρι; Βλέπουν. Και τόσο καλά που ανταμείβουν ακόμη και τον Ντουμένκο ως εξαιρετικό μαχητή για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Όμως, ούτε μια λέξη μομφής για τη θέση του, ούτε μια λέξη για το γεγονός ότι, ως «θρησκευτικός ηγέτης», χρησιμοποιεί την «πολιτική σφαίρα» για να προωθήσει τα «δικά του συμφέροντα».

Επιπλέον, ο Αρχιεπίσκοπος κ. Ελπιδοφόρος, του οποίου η Εκκλησία ασχολείται ενεργά με την προώθηση του Ελληνισμού, και με τον οποίο οι Έλληνες σε όλο τον κόσμο συνδέουν τη διατήρηση της εθνικής τους ταυτότητας, σημειώνει ότι η «εθνική θρησκεία» είναι «όταν η πολιτική ταυτότητας περιλαμβάνεται σε μια θρησκευτική οργάνωση να προωθήσει τη θρησκευτική ημερήσια διάταξη». Ας εξηγήσουμε τι σημαίνει αυτό.

Να είναι η Εκκλησία. Αυτή υπάρχει για όλους ανθρώπους. Ο κάθενας, ανεξάρτητα από το χρώμα του δέρματος, τη γλώσσα, το φύλο ή την κοινωνική του κατάσταση, μπορεί να γίνει μέρος αυτής. Μια τέτοια Εκκλησία μπορεί να ονομαστεί UOC, ή Ρωσική Εκκλησία, ή Σέρβικη, Γεωργιανική Εκκλησία, και ούτω καθεξής. Επειδή οι λέξεις στα ονόματα αυτών των Εκκλησιών, που δείχνουν την εθνικότητά τους, στην πραγματικότητα μιλούν μόνο για την «τοποθεσία» των εκκλησιών τους και όχι για τον «εθνικό» αυτοπροσδιορισμό των μελών της. Στην Εκκλησία του Χριστού «δεν υπάρχει ούτε Έλληνας ούτε Εβραίος».

Αλλά υπάρχει μια «εκκλησία». Αυτό συμβαίνει όταν οι πολιτικοί υποστηρίζουν ότι κάθε έθνος έχει το δικαίωμα και μάλιστα πρέπει να έχει τη δική του, εθνική θρησκευτική οργάνωση. Όταν οι πολιτικοί, και μετά από αυτούς οι ηγέτες της εκκλησίας, είναι σίγουροι ότι ένας «αληθινός πατριώτης» μπορεί να είναι μόνο μέλος αυτής της «εθνικής εκκλησίας». Όταν οι ηγέτες της «εκκλησίας» προτρέπουν να προσευχηθούν αποκλειστικά με την «πατρική γλώσσα». Όταν, κάτω από τα συνθήματα «πάλη» για την ανεξαρτησία της χώρας, πολεμούν με την Εκκλησία, η οποία δεν θέλει να αλλάξει τον Χριστό για «εθνικά συμφέροντα». Ακούγεται οικείο; Σίγουρα. Όλα αυτά μπορούν να αποδοθούν στην OCU ή στους σχισματικούς του Μαυροβουνίου και της ΠΓΔΜ, οι οποίοι εμφανίστηκαν μόνο όταν, σύμφωνα με τον κ. Ελπιδοφόρο, «η πολιτική ταυτότητας συμπεριλήφθηκε σε μια θρησκευτική οργάνωση για την προώθηση της θρησκευτικής ημερήσιας διάταξης».

Ο εκπρόσωπος του Φαναρίου στις ΗΠΑ συνεχίζει: «Εάν ένα τέτοιο κύμα εξελιχθεί σε υπερβολική επιρροή - στους νομοθετικούς, δικαστικούς ή εκτελεστικούς κλάδους της κυβέρνησης, θα θέσει υπό αμφισβήτηση την ίδια την πρώτη τροποποίηση». Δηλαδή, ο Αμερικανός ιεράρχης είναι πεπεισμένος ότι αν το κράτος λάβει μέρος από οποιαδήποτε θρησκευτική οργάνωση, αυτό θα επηρεάσει όλες τις σφαίρες της ζωής της χώρας και θα θέσει υπό αμφισβήτηση την ύπαρξη θρησκευτικής ελευθερίας στο κράτος.

Αλλά αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα στην Ουκρανία. Οι κρατικές αρχές σε όλα σχεδόν τα επίπεδα έχουν προτιμήσει την OCU. Οι νόμοι γράφονται κάτω από αυτήν τη θρησκευτική δομή προκειμένου να «διευκολυνθεί η μετάβαση των κοινοτήτων από την UOC» (και στην πραγματικότητα, για να επιτρέπεται η επιλογή των εκκλησιών με ατιμωρησία), δημιουργούνται ευνοϊκές συνθήκες για αυτήν τη δομή και υλικό και οποιαδήποτε άλλη υποστήριξη υπάρχει, παρέχεται σε αυτήν. Ωστόσο, ο κ. Ελπιδοφόρος δεν το αναφέρει ξανά. Γιατί; Επειδή έχει ένα συγκεκριμένο έργο - να βρει έναν άλλο στόχο για την οργισμένη ομιλία του. Και αυτός ο στόχος, που δεν είναι παράξενο, είναι η ROC.

Σχετικά με τα «περιγράμματα» του Φαναρίου και της OCU

Ο Αρχιεπίσκοπος κ. Ελπιδοφόρος λέει ότι «Το Πατριαρχείο της Μόσχας διατηρεί σε μεγάλο βαθμό τα περιγράμματα της παλιάς Σοβιετικής Ένωσης. Η στενή σχέση μεταξύ του Κρατικού Υπουργείου Εξωτερικών και του Υπουργείου Εξωτερικών Σχέσεων της Εκκλησίας είναι γνωστή».

Και πάλι, αυτή η φράση προκαλεί σύγχυση με τον κυνισμό και τα διπλά πρότυπα. Δεν προσπαθεί το Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης να διατηρήσει τα «περιγράμματα» που είχε κατά την περίοδο του μεγάλου Βυζαντίου; Δεν είναι για αυτόν τον σκοπό που σήμερα το Φανάρι δημιουργεί άμβωνα σε πόλεις όπου οι Χριστιανοί έχουν από καιρό εξαφανιστεί; Δεν προσπαθεί με κανέναν τρόπο ο Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος να διατηρήσει τον τόπο διαμονής του στην Κωνσταντινούπολη, και ως εκ τούτου υφίσταται οποιαδήποτε κοροϊδία της Εκκλησίας από τις τουρκικές αρχές; Τότε γιατί ο Αρχιεπίσκοπος κ. Ελπιδοφόρος σιωπά γι΄αυτό;

Με τον ίδιο τρόπο, μπορείτε να τον ρωτήσετε πώς μπορεί να μιλήσει κανείς για τη «στενή σύνδεση» της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και του Υπουργείου Εξωτερικών με ένα άτομο της Εκκλησίας, του οποίου ο επικεφαλής ήρθε στην Κωνσταντινούπολη με ιδιωτικό αεροπλάνο του Τρούμαν, έλαβε τουρκική υπηκοότητα και διαβεβαίωσε ότι θα υπερασπίζεται τις «αμερικανικές αξίες» μέχρι το τέλος των ημερών του; Σε τελική ανάλυση, ο ίδιος Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος συναντιέται συνεχώς με Αμερικανούς πολιτικούς - από συνηθισμένους γερουσιαστές έως αρχηγούς του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και προέδρους των ΗΠΑ. Ακριβώς αυτός ο Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος θεωρείται στην Τουρκία αξιωματικός πληροφοριών που συμμετείχε σε απόπειρα πραξικοπήματος. Γι΄αυτό προκύπτει ένα λογικό ερώτημα: ποια είναι τα σύγχρονα «περιγράμματα» του Φαναρίου σε αυτήν την περίπτωση; Δεν συμπίπτουν με τον χάρτη της επιρροής των ΗΠΑ στον κόσμο;

Είναι σωστό να κάνουμε τη δεύτερη ερώτηση - ποια είναι τα «περιγράμματα» της OCU, τα οποία δημιουργήθηκαν με την άμεση συμμετοχή (και, μπορεί κανείς να μαντέψει, την πρωτοβουλία) του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ, και ο επικεφαλής της οποίας συναντιέται τακτικά με τον επικεφαλής του Υπουργείου Εξωτερικών. Επιπλέον, ακόμη και η αναγνώριση μεταξύ των Τοπικών Ορθόδοξων Εκκλησιών αυτής της νεοσύστατης θρησκευτικής δομής πραγματοποιείται μόνο υπό αδιανόητη πίεση από το ίδιο Υπουργείο Εξωτερικών και τις αμερικανικές ειδικές υπηρεσίες. Ποια είναι λοιπόν τα «περιγράμματα» της OCU; Ο κ. Ελπιδοφόρος δεν απαντά ούτε στο πρώτο ούτε στο δεύτερο ερώτημα. Επειδή είναι απασχολημένος με κάτι άλλο - ρίχνει λάσπη στη Ρωσική Εκκλησία και, έμμεσα, την Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία.

Έτσι, σύμφωνα με τον ίδιο, «μέσω των δικτύων του Πατριαρχείου της Μόσχας, η Ρωσική Ομοσπονδία μπορεί να επηρεάσει τα νέα έθνη-κράτη που εμφανίστηκαν μετά την πτώση του Σιδηρού Παραπετάσματος». Για παράδειγμα, ο κ. Ελπιδοφόρος αναφέρει την Ουκρανία, «όπου η Τοπική Ορθόδοξη Εκκλησία ιδρύθηκε νομικά και κανονικά από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, αλλά το Πατριαρχείο της Μόσχας συνεχίζει να διατηρεί τον δικό του σχηματισμό (δηλαδή, την UOC; - Ed.). Αυτό είναι σαφώς προς το συμφέρον της Ρωσικής Ομοσπονδίας, η οποία προέρχεται από τον «θρησκευτικό εθνικισμό» της, το ίδιο, αν όχι περισσότερο, επωφελείται από την «εθνική θρησκεία» - την Εκκλησία».

Όταν διαβάζεις αυτές τις λέξεις για πρώτη φορά, έχεις την αίσθηση ότι γράφτηκαν από τον ομιλητή της OCU Ευγένιο Ζοριά - ακούγονται τόσο ανόητες και αβάσιμες. Ποια είναι τα οφέλη της Ρωσίας και της ROC συμπεριλαμβανομένης της ύπαρξης της UOC; Αποδεικνύεται ότι λόγω της UOC, η Ρωσική Εκκλησία «χάλασε τις σχέσεις» με το Φανάρι, με την Κύπρο, την Ελλάδα, την Αλεξάνδρεια. Ταυτόχρονα, η Σύνοδος της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας δεν ασκεί καμία επιρροή στην UOC. Ιεράρχες, ηγούμενοι μοναστηριών, μέλη της Συνόδου κ.λπ. εξελέγησαν στο Κίεβο χωρίς προηγούμενη συμφωνία με τη Μόσχα. Δεν υπάρχουν ούτε νομισματικές παρακρατήσεις στο ταμείο της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας από την Ουκρανία (εάν υπήρχαν τέτοιες παρακρατήσεις, τότε μπορούν να παρακολουθούνται και να δημοσιοποιούνται - αλλά όχι!). Τι είναι λοιπόν το «όφελος»; Δεν υπάρχει ούτε ένα. Εκτός από την ευχαριστιακή και πνευματική κοινωνία. Και εδώ είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα για το Φανάρι.

Το γεγονός είναι ότι όλες οι σχέσεις τους με άλλες Εκκλησίες στο Φανάρι χτίστηκαν πάντα αποκλειστικά μέσω του πρίσματος του προσωπικού οφέλους για τον επικεφαλής αυτής της εκκλησίας, ή όφελος για τον θρόνο της και είναι ήδη αρκετά βαρετό για όλα τα «προνόμια». Ας θυμηθούμε ότι ακόμη και την αυγή της δημιουργίας της OCU, ο «πατριάρχης» της UOC-KP ο Φιλαρέτος Ντενισένκο ταξίδευε συχνά στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου, εκτός από εκπροσώπους του Στέιτ Ντιπάρτμεντ (που έψαχναν για το «κέρδος» στη δημιουργία μιας νέας θρησκευτικής δομής στην Ουκρανία), συνάντησε έναν εκπρόσωπο του Φαναρίου, έναν συγκεκριμένο Κώστα Μπιλιράκη. Και αυτός έχει ρωτήσει τον Φιλαρέτο μόνο μία ερώτηση - τι ακριβώς θα εχε το Φανάρι σε περίπτωση δημιουργίας της OCU;

Μπορεί κανείς επίσης να θυμηθεί πώς ταξίδεψε ο «πατέρας του Τόμου» ο Πέτρο Ποροσένκο στην Κωνσταντινούπολη, όπου, κατά τη διάρκεια συναντήσεων με τον Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο, συζήτησαν τι «όφελος» θα λάβει το Φανάρι μετά τον Τόμο. Επομένως, όταν ο Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος δηλώνει ότι έλαβε μόνο γλυκά από τον Ποροσένκο μετά την υπογραφή του Tόμου, χαμογελάμε ευγενικά.

***

Η έκθεση του Αρχιεπισκόπου κ. Ελπιδοφόρου μάς επιτρέπει να συμπεράνουμε ότι το Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης σκοπεύει να ακολουθήσει εντελώς την πορεία της καταστροφής σε σχέση με την Ορθοδοξία. Το καθήκον του δεν είναι να διατηρήσει την πατερική κληρονομιά, όχι να την αναπτύξει και να την επανεξετάσει δημιουργικά, αλλά να ακολουθήσει αυστηρά τα πρότυπα που υπαγορεύουν οι «ξένοι εταίροι». Όταν διαβάζεις την ομιλία του κ. Ελπιδοφόρου, καταλαβαίνεις γιατί το Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης νομιμοποίησε τους Ουκρανούς σχισματικούς - γιατί είναι έτοιμος για οτιδήποτε. Τουλάχιστον διανοητικά. Υπό αυτήν την έννοια, για το Φανάρι, η αναγνώριση των ουκρανικών σχισματικών, καθώς και οι κοινές προσευχές με Καθολικούς ή Προτεστάντες, δεν είναι καθόλου η γραμμή που δεν μπορεί να διασχίσει. Μιλάμε για πολύ περισσότερα - για τη δημιουργία μιας συγκρητικής θρησκείας, για «πολλά μονοπάτια» που οδηγούν σε «ένα μέρος».

Το ερώτημα είναι αν καταλαβαίνουν στο Φανάρι ότι αυτό το «μέρος» είναι απίθανο να είναι παράδεισος.