Η UOC μίλησε για το φαινόμενο του χωριού Zalestsy όπου μεγάλωσαν 250 ιερείς
Συλλογή πληροφοριών για ιθαγενείς από Zalestsy γινόταν από τη δεκαετία του ‘30 περασμένου αιώνα. Μέτρησαν μόνο εκείνους που θυμούνται οι άνθρωποι, λέει ντόπιος ηγούμενος
Το χωριό Zalestsy της περιοχής Zbarazh της Περιφέρειας Τερνούπολης είναι διάσημο για το γεγονός ότι περίπου 250 Ορθόδοξοι ιερείς βγήκαν από αυτό σε διαφορετικά χρόνια. Για το φαινόμενο του ξεχωριστού χωριού μίλησε στο σχόλιο στην ΕΟΔ ο κληρικός της Επισκοπής Τερνούπολης της UOC, ηγούμενος τοπικού ναού Αγίας Σκέπης Προστασίας πρωθιερέας Ανδρέας Γεράσιμ.
«Για να είμαι ειλικρινής, είναι ένα συνηθισμένο χωριό. Συνηθισμένοι άνθρωποι, απλοί ενορίτες. Υπάρχει όμως ένα χαρακτηριστικό, πολλοί ιερείς. Γιατί, εμείς, ως άνθρωποι, μπορούμε μόνο να μαντεύουμε. Δεν είμαστε μακριά από το Ποτσάεφ, και όλα τα γύρω χωριά είναι επίσης διάσημα για πολλούς ιερείς, ίσως όχι σε τέτοιο αριθμό, μερικά από αυτά έχουν έως και 50 και 100 ιερείς το καθένα. Αλλά εμείς έχουμε περίπου 250», είπε ο π. Ανδρέας.
Πληροφορίες για τους ιερείς από το Zalestsy συλλέγονταν από τη δεκαετία του ‘30 του περασμένου αιώνα και, σύμφωνα με τον ηγούμενο, δεν ήταν σε θέση να καταγράψουν όλους, μετρήθηκαν μόνο εκείνοι που τους θυμούνται οι άνθρωποι. Μεταξύ των ιθαγενών του χωριού είναι ένας διάσημος κληρικός, πρώην γραμματέας των δύο Πατριαρχών Μόσχας και πασών Ρωσιών, του Πατριάρχη Ποιμένα και του Πατριάρχη Αλέξιου, ο πρωτοπρεσβύτερος Ματθαίος Σταντνιούκ (1925–2020). Εδώ, όταν ερχόταν στη γιαγιά του για διακοπές, πέρασε τα παιδικά του χρόνια κι ο Μητροπολίτης Τερνούπολης και Κρεμενέτς Σέργιος.
Μεταξύ των ιθαγενών του χωριού υπάρχουν επίσης εκείνοι που έφυγαν στο σχίσμα, περίπου δέκα τέτοιοι άνθρωποι, είπε ο π. Ανδρέας. Συμπεριλαμβανομένων του λεγόμενου «επίσκοπου» Ιωάννη Σβετς, συντάκτη του απαγορευμένο από τον Φιλάρετο Ντενισένκο «Ακάθιστου προς τους Ουράνιους Εκατό».
Σύμφωνα με τον πρωθιερέα Ανδρέα, ο οποίος διακονεί στο Zalestsy για 20 χρόνια, ο πρώτος παράγοντας για τον οποίο υπάρχουν τόσοι πολλοί ιερείς στο χωριό είναι η γειτνίαση με την Αγία Λαύρα Κοιμήσεως της Θεοτόκου του Ποτσάεφ. Εξήγησε ότι από πολύ παλιά οι περισσότεροι κάτοικοι του Zalestsy «προσπάθησαν να το έχουν ως κανόνα να περπατήσουν νωρίς το πρωί στη Λαύρα, είναι 14 χλμ. Στο δρόμο τους έμπαιναν στη δική μας σκήτη του Αγίου Πνεύματος και μετά στη Λαύρα: έμειναν στην Θ. Λειτουργία, εξομολογήθηκαν, κοινώνησαν και πίσω με τα πόδια».
«Αυτό οδήγησε πολλούς σε πνευματική ζωή. Υπήρχαν άνθρωποι στο χωριό που γνώριζαν απέξω το Ψαλτήρι, χωρίς υπερβολή, τους θυμούνται ακόμα και τώρα. Για παράδειγμα, υπήρχε ένας τυφλός. Τον προσκαλούσαν πάντα να διαβάσει το Ψαλτήρι για το νεκρό, σε μας και σε πολλά άλλα χωριά, εάν κάποιος πεθάνει, διαβάζεται συνεχώς το Ψαλτήρι μέρα και νύχτα, μέχρι την κηδεία. Και αυτός ο τυφλός διαβάζει το Ψαλτήρι και μετά σταματά στο 15 κάθισμα και κάποιο ψαλμό και ζητά να πάει να πιει τσάι. Και παρακαλεί: υπενθυμίστε με σε ποια λέξη σταμάτησα. Και μετά δεν χρειαζόταν καν να τον υπενθυμίσουν, από την ίδια λέξη συνέχισε να διαβάζει το Ψαλτήρι.
Είχαμε επίσης έναν παππού Κλημέντιο, Κλημ για συντομία. Τον φώναζαν «13ος απόστολος». Υπήρχαν πολλά παιδιά γειτόνων και για να μάθει όλους να διαβάζουν στην εκκλησιαστική σλαβονική γλώσσα τους έδινε δύο ή πέντε καπίκια για παγωτό: αν διαβάσεις το κάθισμα, θα σου δώσω. Και στεκόταν και κοιτούσε αν διαβάζουν σωστά τις λέξεις, να βάζουν σωστά τόνους. Και έτσι έμαθε τα παιδιά στην εκκλησιαστική σλαβονική γλώσσα», είπε ο ιερέας.
Ο δεύτερος σημαντικός παράγοντας είναι οι ταλαντούχοι, σεβάσμιοι ηγούμενοι που υπηρετούσαν στο χωριό σε διαφορετικά χρόνια. Σύμφωνα με τον π. Ανδρέα, προσέλκυσαν νέους στο ναό και έστειλαν τους πιο ταλαντούχους από αυτούς να σπουδάσουν και τους δίδασκαν οι ίδιοι, έδιναν συστάσεις στη Πνευματική Σχολή. Για παράδειγμα, χάρη στον αρχιμανδρίτη Σάββα, ο οποίος διακονούσε στην ενορία για 22 χρόνια, πάρα πολλοί έγιναν κληρικοί στην πιο αθεϊστική περίοδο, «όταν ήταν πολύ δύσκολο. Αλλά αυτό το κατάφερνε!».
«Για κάθε ιερέα μας μπορούμε να μιλήσουμε ξεχωριστά, παραδέχτηκε ο πρωθιερέας. – Για παράδειγμα, υπήρχε επίσης ένας πατέρας Αυξέντιος, φίλος του π. Ματθαίου Σταντιούκ. Όταν τελείωσε τα ποιμαντικά μαθήματα στη Λαύρα του Ποτσάεφ, ξεκίνησε ο Β´ Παγκόσμιος Πόλεμος, τον πήραν στο μέτωπο. Σκοτώθηκε ένα ολόκληρο σύνταγμα εκεί, ενώ αυτός και μερικοί άλλοι άνθρωποι επέζησαν ως εκ θαύματος. Αυτόματα για όλους, και στο σπίτι του, στάλθηκαν ειδοποιήσεις θανάτου. Η μητέρα του πήγε στον ιερέα, κανόνισε κηδεία, επιμνημόσυνη δέηση. Και γίνονταν δεήσεις υπέρ αυτού για ένα ολόκληρο έτος. Ενώ αυτός επέστρεψε υγιής. Έγινε ιερέας και διακονούσε σε μια ενορία για 65 ολόκληρα χρόνια».
Ο πατέρας Ανδρέας πρόσθεσε ότι κατά τη διάρκεια των 20 ετών ου διακονεί στην ενορία του ιερού ναού Αγίας Σκέπης, περίπου δέκα αγόρια ήδη έχουν μεγαλώσει και έγιναν ιερείς.
«Όσο για μένα, ένα ιδιαίτερο μυστήριο του Θεού ότι ο Κύριος ευλόγησε τους νεαρούς και τους άνδρες με αυτόν τον τρόπο που πήγαν στη ποιμενική διακονία», συνόψισε ο πρωθιερέας Ανδρέας Γεράσιμ.
Νωρίτερα η ΕΟΔ έγραψε ότι ο Καθηγούμενος της Λαύρας του Ποτσάεφ απάντησε στα λόγια του Ντουμένκο περί «μη-ουκρανικότητας» των μοναχών του Ποτσάεφ.
