Κανόνες Οικουμενικών Συνόδων περιορίζουν την εξουσία του Οικουμενικού
Ο επίσκοπος Σιλβέστρος εξήγησε τι ακριβώς λένε οι κανόνες, στα οποία αναφέρεται το Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης.
Οι κανόνες των Οικουμενικών Συνόδων, με τους οποίους το Φανάρι δικαιολογεί τις αξιώσεις του για αποκλειστική εξουσία στην Εκκλησία, περιορίζουν την παρέμβασή του στις υποθέσεις άλλων επισκοπών, σημείωσε ο Πρύτανη της Θεολογικής Ακαδημίας του Κιέβου Επίσκοπος Μπιλογορόντκα κ. Σιλβέστρος (Στόγιεφ) σε συνέντευξή του στην πύλη «Ορθόδοξη ζωή».
Υπάρχουν δύο κανόνες των Οικουμενικών Συνόδων που αναφέρονται όταν προσπαθούν να δικαιολογήσουν τις φιλοδοξίες του Πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης για πρωτείο στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Είναι ο Γ´ Κανόνας της Β´ Οικουμενικής Συνόδου και ο 28ος Κανόνας της Δ´ Οικουμενική Συνόδου.
Και οι δύο κανόνες διακρίνουν την Καθέδρα της Κωνσταντινούπολης λόγω της αυξανόμενης πολιτικής σημασίας της ίδιας της πόλης, στην οποία τώρα είναι η έδρα «του βασιλιά και της γερουσίας», αλλά δεν δίνουν στο Φανάρι ιδιαίτερη εξουσία στην Εκκλησία, τόνισε ο Επίσκοπος Σιλβέστρος.
«Όπως φαίνεται από αυτούς τους κανόνες, το καθεστώς και οι αρμοδιότητες του επισκόπου Κωνσταντινουπόλεως στην αρχαιότητα συνδέονταν με την πολιτική σημασία της Κωνσταντινούπολης ως νέας πρωτεύουσας. Όχι με την αρχαιότητα της καθέδρας, όχι με αποστολική προέλευση, όχι ακόμη με το Θείο δικαίωμα, αλλά μόνο με το γεγονός ότι αυτή είναι η πόλη του βασιλιά και του συγκλήτου.».
Ο 28ος Κανόνας της Συνόδου της Χαλκηδόνας επιτρέπει στον Επίσκοπο της Κωνσταντινούπολης να τοποθετεί μητροπολίτες σε ορισμένες από τις γειτονικές περιοχές. Αλλά ακόμη και πριν απ’ αυτό προσπαθούσε να επεκτείνει την εξουσία του, αφού είχε μόνο την πρωτεύουσα υπό τον έλεγχό του.
«Αυτός ο κανόνας όχι μόνο εκχωρεί μια εκκλησιαστική περιοχή στον επίσκοπο της Κωνσταντινούπολης, αλλά περιορίζει επίσης την παρέμβασή του στις υποθέσεις άλλων επισκοπών. Έτσι ακριβώς οι Βυζαντινοί κανονολόγοι κατανοούν αυτόν τον κανόνα.», δήλωσε ο πρύτανης της Θεολογικής Ακαδημίας του Κιέβου.
«Ας θυμηθούμε για άλλη μια φορά – η Κωνσταντινούπολη δεν υπάρχει. Υπάρχει Ισταμπούλ. Οι Έλληνες μυθολόγησαν την Κωνσταντινούπολη, καθιστώντας την μια Kitezh-πόλη με τον ελληνικό τρόπο. Η Κωνσταντινούπολη είναι μια πόλη-ανάμνηση, μια πόλη-μύθος, μια πόλη-φάντασμα και μια πόλη ονείρων. Το όνειρο της πρώην κατάστασης, του μεγαλείου και αίγλης της Ορθόδοξης αυτοκρατορίας. Όπως είπε ένας συγγραφέας: “Οι Έλληνες ζουν σαν να μην είχαν ακούσει για την πτώση της Κωνσταντινούπολης“», συνόψισε ο ιεράρχης της UOC.
Όπως ανέφερε νωρίτερα η ΕΟΔ, ο πρύτανης της Θεολογικής Ακαδημίας του Κιέβου συνέκρινε προηγουμένως την ανεξαρτησία της UOC και της OCU.
