Το σχίσμα διορθώνεται με μετάνοια και όχι με κοινωνία με τους σχισματικούς
Ο Μητρ. Σεραφείμ πιστεύει ότι οι Ουκρανοί σχισματικοί θα έπρεπε να είχαν επιστρέψει μέσω μετάνοιας στην κανονική Ουκρανική Εκκλησία, υπό το ωμοφόριο του Μητρ. Ονούφριου.
Ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας πιστεύει ότι δεν υπήρχε μετάνοια από τους Ουκρανικούς σχισματικούς, πράγμα που σημαίνει ότι δεν πρέπει να γίνουν δεκτοί σε κοινωνία με την Εκκλησία, αναφέρεται από το vimaorthodoxias.
Σύμφωνα με τον Μητροπολίτη Σεραφείμ, «για να απαντήσουμε στο ερώτημα αν υπήρξε μετάνοια εκ μέρους των σχισματικών, θα πρέπει να εξετάσουμε, αν αυτοί επανήλθαν στην εκκλησιαστική κοινωνία με την τοπική Εκκλησία απὸ την οποία αποσχίσθηκαν. Διότι αυτό σημαίνει μετάνοια: Διαλύω το εκκλησιαστικό μόρφωμα, που κακώς δημιούργησα και επανέρχομαι υποχρεωτικά στην εκκλησιαστική δομή από την οποία αποσχίσθηκα».
Ο Σεβασμιώτατος υπενθύμισε ότι «οι Φιλάρετος και Μακάριος, ναι μεν διέλυσαν τα σχισματικά μορφώματα, που δημιούργησαν, αλλά δεν επανήλθαν στην εκκλησιαστική δομή από την οποία αποσχίσθηκαν, δηλαδή στην κανονική υπό τον Ονούφριο ουκρανική Εκκλησία. Εάν δεν υπάρξει η επάνοδος αυτή τότε δεν μπορούμε να μιλάμε για μετάνοια αληθινή, διότι όπως πολύ ορθά παρατηρεί και πάλι ο εκ Πατρών κληρικός: «περιφρονείται η τοπική Εκκλησία και αθετείται η βασική και θεμελιώδης αρχή της εκκλησιαστικής παραδόσεως, σύμφωνα με την οποία η κοινωνία με την καθ’ όλου Εκκλησία γίνεται δια της τοπικής Εκκλησίας, και η καταδικαστική απόφαση για εκκλησιαστικά εγκλήματα μιας τοπικής Εκκλησίας ισχύει σε όλη την ανά την οικουμένη Εκκλησία (Αποστ-12, -32, Αντιοχ-6, Καρθ-9).
Η θεμελιώδης αυτή κανονική αρχή είναι καθοριστικής σημασίας για την αποκατάσταση των σχισματικών κοινοτήτων. Η αποκατάστασή τους δεν συντελείται απροϋπόθετα με την απλή κοινωνία και αναγνώριση από κάποιους ‘φίλους’ που ανήκουν στην κανονική Εκκλησία. Η κοινωνία με το σχίσμα δεν διορθώνει το σχίσμα, αλλά καθιστά υποδίκους ενώπιον των Ιερών Κανόνων τους κοινωνούντας με αυτό! Η κανονική παράδοση είναι σαφής: ‘Μη εξείναι δε κοινωνείν τοις ακοινωνήτοις μηδέ εν ετέρα Εκκλησία υποδέχεσθαι τους εν ετέρα Εκκλησία μη συναγομένους. Ει δε φανείη τις των Επισκόπων ή πρεσβυτέρων ή Διακόνων ή τις του Κανόνος, τοις ακοινωνήτοις κοινωνών, και τούτον ακοινώνητον είναι, ως αν συγχέοντα τον Κανόνα της Εκκλησίας’ (Αντιοχ-2).
Επίσης, ‘ει τις ακοινωνήτω, καν εν οίκω συνεύξηται, ούτος αφοριζέσθω’ (Αποστ-10), και ‘ου δει αιρετικοίς η σχισματικοίς συνεύχεσθαι’» (Λαοδ-33). Έτσι, στην παράδοση της Εκκλησίας μας η αποκατάσταση των σχισματικών γίνεται πάντοτε είτε δια της τοπικής Εκκλησίας, από την οποία αποσχίσθηκαν, είτε δια Οικουμενικής Συνόδου (π.χ. Μελιτιανό Σχίσμα από την Α΄ Οἰκουμενική). Ποτέ μία τοπική Εκκλησία δεν αποκατέστησε σχισματική ομάδα που είχε αποσχισθεί από άλλη εκκλησιαστική δικαιοδοσία. Κάτι τέτοιο θα σήμαινε ‘σύγχυση του κανόνα της εκκλησίας’ (Αντιοχ-2)». Το ότι ο μοναχός Φιλάρετος δεν μετανόησε ειλικρινά φαίνεται και από το γεγονός ότι αργότερα παλινδρόμησε και αναδιοργάνωσε το ψευδοπατριαρχειο Κιέβου, με απόφαση του Ουκρανικού Δικαστηρίου, το οποίο απηγόρευσε τη διάλυσή του».
Νωρίτερα η ΕΟΔ έγραψε ότι κατά τη γνώμη του Μητροπολίτη Σεραφείμ, η λεγόμενη «Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ουκρανίας» δημιουργήθηκε από σχισματικούς που δεν είχαν χειροτονία.
