Θα μπορούσαν οι φυσιολογικοί άνθρωποι να σκοτώσουν τα παιδιά μαζικά;

Ήρθε ο Μάιος, πλησιάζει η γιορτή της Μεγάλης Νίκης. Φαίνεται ότι όλα αυτά που έχουν γίνει πάνω από 70 χρόνια πριν είναι γνωστά πλήρως. Πολλά βιβλία, ιστορικές μελέτες, απομνημονεύματα έχουν γραφτεί για αυτό το θέμα. Φαίνεται ότι για όλες τις  ερωτήσεις που μπορούν να προκύψουν έχουν ήδη βρεθεί εδώ και πολύ καιρό όλες οι απαντήσεις. Αλλά όμως ...

Στο πάρκο, που βρίσκεται κοντά στο σταθμό του μετρό Ντορογόζιτσι, υπάρχει ένα μικρό μνημείο αφιερωμένο στα παιδιά που δολοφονήθηκαν στο Μπάμπι Γιαρ (σε ελληνική μετάφραση σημαίνει «Φαράγγι της Γιαγιάς» - Μετ.). Το μνημείο δημιουργήθηκε με τη μορφή απλών παιδικών παιχνιδιών: σε ένα χαμηλό βάθρο υπάρχουν δύο κούκλες και ένας κλόουν, που ανίσχυρα γέρνουν τα κεφάλια τους. Παιχνίδια που από κάποια στιγμή δεν χρειάζονται πια. Επειδή δεν υπάρχει παιδί που να παίξει μαζί τους. Από αυτή τη σκέψη γίνεται ανατριχιαστικό.

Και πάλι προκύπτει το ερώτημα, στο οποίο είναι δύσκολο να βρούμε την απάντηση - πώς έγινε δυνατό να σκοτώσουν μαζικά οι ισχυροί, νέοι άντρες τα ανυπεράσπιστα παιδιά; Σκότωσαν μικρά παιδιά;

Φυσικά, μπορεί να πει κανείς ότι αυτός είναι ο πόλεμος. Κατά τη διάρκεια του πολέμου γίνονται πολλά πράγματα. Και όμως αυτό είναι μια πολύ ειδική περίπτωση. Πόσοι πόλεμοι γνωρίζουμε, κατά τη διάρκεια των οποίων δημιουργήθηκαν ξεχωριστές μονάδες μάχης για τη σκόπιμη και μεθοδική εξόντωση αποκλειστικά αμάχων; Αυτό δεν είχε συμβεί ποτέ πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Και στις αρχές του εικοστού αιώνα, σε μια από τις χώρες της φωτισμένης Ευρώπης, η οποία έδωσε στον κόσμο έναν τεράστιο αριθμό ιδιοφυών στον τομέα της επιστήμης, της τέχνης, της φιλοσοφίας, ξαφνικά υπήρξε ανάγκη να δημιουργηθούν τέτοιες μονάδες μάχες. Όχι στρατιωτικές μονάδες που πολεμούν εναντίον ενός ένοπλου εχθρού, αλλά τάγματα συνειδητών εκτελεστών. Αυτά τα τμήματα ονομάζονταν «Άινζατσγκρουπεν».

Τα Άινζατσγκρουπεν δεν έλαβαν μέρος στις εχθροπραξίες, κατά τη διάρκεια της επίθεσης ακολούθησαν τα τακτικά στρατεύματα και σκότωσαν μεθοδικά τον «λανθασμένο» τοπικό πληθυσμό. Ο στόχος τους ήταν να βρουν και να εξοντώσουν Εβραίους, τσιγγάνους, αντιστασιακούς, κομμουνιστές. Με λίγα λόγια, το Einsatzgruppen άφηνε μόνο εκείνους που θα μπορούσαν να γίνουν ανεκτικοί δίπλα τους οι «αληθινοί Άριοι» που θα έπρεπε να κατοικούν αυτές τις περιοχές.

Συνολικά στα Άινζατσγκρουπεν υπήρχαν περίπου 3.000 άτομα. Στη συνέχεια τα Άινζατσγκρουπεν ενισχύθηκαν από ομάδες συνεργών από τον τοπικό πληθυσμό, τα λεγόμενα «Schutzmanschafts». Για παράδειγμα, ο διάσημος Ρωμαίος Σούχεβιτς ήταν ο αναπληρωτής διοικητής μιας από τις μονάδες Schutzmanschaft (το 201ο τάγμα ασφαλείας) που λειτουργούσε στο έδαφος της σύγχρονης Ουκρανίας. Οι ομάδες Schutzmannschaft αποτελούνταν  εξ ολοκλήρου από εθελοντές.

Ο ακριβής αριθμός των θυμάτων του Άινζατσγκρουπεν είναι ακόμα άγνωστος. Μόνο στην επικράτεια της ΕΣΣΔ, τέσσερις ειδικές ομάδες αφάνισαν περίπου 750.000 άτομα. Συνολικά, αυτές οι μονάδες, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του επικεφαλής του τμήματος Γκεστάπο για εβραϊκές υποθέσεις A. Eichmann, σκότωσαν περίπου 2 εκατομμύρια ανθρώπους. Δεδομένου ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ανδρών ήταν στο μέτωπο, είναι εύκολο να μαντέψει κανείς ότι αυτά τα εκατομμύρια βασανισμένων, πυροβολημένων, κρεμασμένων είναι αποκλειστικά παιδιά, γυναίκες και ηλικιωμένοι. 628 μόνο χωριά της Λευκορωσίας καταστράφηκαν, κάηκαν μαζί με όλους τους κατοίκους.

«Το μυαλό μου δεν μπορούσε να δεχτεί αυτό που είδαν τα μάτια μου. Είδα την κόλαση»

Ποιος ξέρει, ίσως μέχρι τώρα κανείς δεν θα είχε φανταστεί την τεράστια κλίμακα των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν από  Άινζατσγκρουπεν, αν δεν υπήρχαν οι προσπάθειες και η επιμονή του νεαρού αμερικανικού εισαγγελέα Benjamin Ferenc, ενός από τους κύριους εισαγγελείς του Διεθνούς Στρατιωτικού Δικαστηρίου της Νυρεμβέργης. Ενώ προετοίμαζε υλικό για την επερχόμενη συνεδρίαση του δικαστηρίου, κατά λάθος σκόνταψε σε μυστικές αναφορές της Γκεστάπο. Έχοντας τα μελετήσει, δεν μπορούσε να συνέλθει για πολύ καιρό: «Το μυαλό μου δεν μπορούσε να δεχτεί αυτό που είδαν τα μάτια μου. Είδα την κόλαση».

Το 1947, μετά τη λήξη του κύριου δικαστηρίου στη Νυρεμβέργη, ο B. Ferenz κίνησε χωριστές διαδικασίες σχετικά με τις δραστηριότητες των Άινζατσγκρουπεν. Το δικαστήριο ξεκίνησε το έργο του στις 29 Σεπτεμβρίου 1947, ακριβώς 6 χρόνια μετά τις εκτελέσεις στο Μπάμπι Γιαρ, τη μεγαλύτερη τιμωρητική επιχείρηση σε ολόκληρη την ιστορία του πολέμου. Σύμφωνα με τις αναφορές των Άινζατσγκρουπεν C, 33.771 άνθρωποι σκοτώθηκαν εκεί μέσα σε 2 ημέρες, χωρίς να υπολογίζονται παιδιά κάτω των 3 ετών.

Οι κατηγορίες εναντίον των κατηγορουμένων, πρώην αξιωματικών της Einsatzgruppe ήταν οι έξης:

• εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας
• δίωξη και δολοφονία ανθρώπων για πολιτικούς, εθνοτικούς, θρησκευτικούς και άλλους λόγους
• γενοκτονία του πληθυσμού των κατεχόμενων περιοχών, εγκλήματα πολέμου
• θανάτωση αμάχων και καταστροφή οικισμών, πολιτιστικών χώρων
• μη τήρηση διεθνών συμφωνιών σχετικά με αιχμαλώτους πολέμου
• συμμετοχή σε εγκληματικές οργανώσεις (SS, SD).

Αυτές οι δοκιμές ονομάστηκαν Μικρές Δοκιμές της Νυρεμβέργης και διήρκεσαν από το 1946 έως το 1949. Το κύριο ερώτημα που τέθηκε σε αυτές τις δικαστικές ακροάσεις - πώς θα μπορούσε να συμβεί οι πολιτισμένοι νέοι που αναφέρθηκαν στον Νόμο του Θεού να γίνουν μέλη ποινικών ομάδων;

Ο δικαστής Masmanno ήταν μπερδεμένος: «Ένας στρατιώτης που πηγαίνει στη μάχη ξέρει ότι θα πρέπει να σκοτώσει. Αλλά μπροστά του είναι ένοπλος εχθρός. Εσείς έπρεπε να σκοτώσετε ανυπεράσπιστους ανθρώπους. Δεν μπήκε στο μυαλό σας το ζήτημα της ηθικής αξιολόγησης μιας τέτοιας παραγγελίας; Αυτό αντιστοιχεί στις έννοιες της ανθρωπότητας, της συνείδησης, της δικαιοσύνης»;

Κανένας από τους κατηγορούμενους δεν απάντησε σε αυτήν την ερώτηση. Όλοι έλεγαν μια τυπική φράση ότι δεν είχαν κανένα δικαίωμα να αμφισβητήσουν την παραγγελία. 

Σύμφωνα με τις αναφορές των Άινζατσγκρουπεν C, 33.771 άνθρωποι σκοτώθηκαν εκεί μέσα σε 2 ημέρες, χωρίς να υπολογίζονται παιδιά κάτω των 3 ετών.

Φυσικά, μπορείτε να υποστηρίξετε ότι ήταν η εποχή του πολέμου, και σύμφωνα με τον στρατιωτικό νόμο, η άρνηση εκτέλεσης μιας εντολής ακολουθούσε συνήθως την εκτέλεση. Ο εισαγγελέας B. Ferenc εξέτασε αυτό το μέρος του ζητήματος με μεγάλη προσοχή και διαπίστωσε ότι κανένας από τους αξιωματικούς, μέλη του Einsatzgruppen, δεν αντιμετώπισε θάνατο ή φυλακή εάν αρνήθηκε αυτή τη δουλειά.

Η πιο τρομερή τιμωρία ήταν η μεταφορά σε άλλα στρατεύματα. Μερικές φορές απειλούσε να σταλεί στο Ανατολικό Μέτωπο. Και μόνο αυτό ήταν! Λοιπον, κανένας από αυτούς δεν έθεσε σε κίνδυνο τη ζωή τους σε περίπτωση άρνησης. Και παρ 'όλα αυτά, σε όλη την ιστορία της ύπαρξης τέτοιων ποινικών μονάδων, ούτε ένας αξιωματικός, ούτε ένας στρατιώτης δεν ζήτησε μεταφορά. Αυτό το γεγονός μελετήθηκε επίσης διεξοδικά από τον εισαγγελέα B. Ferenc.

Τα μέλη των Άινζατσγκρουπεν - ποιοι είναι;   

Το πρώτο πράγμα που μπαίνει στο μυαλό είναι ότι αυτές οι μονάδες δημιουργήθηκαν αποκλειστικά με εντολή και το προσωπικό προσλήφθηκε από κάποια εγκληματικά στοιχεία. Αφού ποιος στο σωστό μυαλό του θα συμφωνούσε να διαπράξει μαζική δολοφονία; Αλλά πώς έγινε πραγματικά;

Είναι γνωστό ότι η σύνθεση των Άινζατσγκρουπεν επιλέχθηκε με μεγάλη προσοχή. Αυτό φροντίστηκε προσωπικά από τον επικεφαλής της Κύριας Διεύθυνσης της Αυτοκρατορικής Ασφάλειας, Reinhard Heydrich. Θεωρούσε αυτές τις μονάδες ως ελίτ στρατεύματα SS. Πρέπει να ειπωθεί ότι η ιδέα της τελικής λύσης του «εβραϊκού ζητήματος» ανήκει στον R. Heydrich. Οι ομάδες των Άινζατσγκρουπεν είναι δικό του δημιούργημα. Ο κύριος στόχος τους ήταν να λύσουν αυτό το ίδιο το ζήτημα.

Δεν υπήρχε έλλειψη προσωπικού. Επιπλέον, οι διοικητές αυτών των μονάδων ήταν αποκλειστικά στρατηγοί, μερικοί από τους οποίους ήταν βετεράνοι του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.

Αλλά το πιο εκπληκτικό πράγμα ήταν τα βιογραφικά των ίδιων των κατηγορουμένων στην υπόθεση των Άινζατσγκρουπεν. Αποδεικνύεται ότι σχεδόν όλοι ήταν καλά μορφωμένοι άνθρωποι, οι περισσότεροι από τους οποίους είχαν πολλά πανεπιστημιακά πτυχία. Μερικοί από αυτούς θα μπορούσαν να καυχηθούν για διδακτορικά πτυχία, καθηγητές.

Ο δικαστής Masmanno προσπάθησε ακόμη και να αστειεύεται με αυτό πράγμα: «Αμφιβάλλω ότι στο τραπέζι της δημόσιας βιβλιοθήκης μπορεί κανείς να βρει τόσους μορφωμένους ανθρώπους όσοι υπάρχουν στο εδώλιο για την υπόθεση των Άινζατσγκρουπεν». Εδω είναι τα ονόματα μερικών από αυτούς:

• Ο Όττο Όλεντορφ υπήρξε ηγετικό στέλεχος της SS και επικεφαλής του Γραφείου ΙΙΙ (Amt III) της Κεντρικού Γραφείου Ασφαλείας του Ράιχ (RSHA) και επικεφαλής του Einsatzgruppe D, υπεύθυνου για τη δολοφονία 90.000 ατόμων στην κατεχόμενη Ουκρανία.  Φοίτησε σε Γυμνάσιο ανθρωπιστικών σπουδών στο Χιλντεσχάιμ και ολοκληρώνοντας τις βασικές σπουδές του γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο της Λειψίας αρχικά και του Γκέτινγκεν όπου σπούδασε νομικά και οικονομικά. 
• Ο Στρατηγός της Αστυνομίας SS Brigadeführer Χάιντς Γιοστ, διοικητής της Άινζατσγκρουπεν Α, σπούδασε νομικά στα πανεπιστήμια του Giessen και του Μονάχου. Πραγματοποίησε τη μαζική δολοφονία στη Βαλτική.
• Ο Όττο Ρας ήταν SS Brigadeführer, μέλος της SD και της Γκεστάπο, διοικητής του Άινζατσγκρουπεν C. Ελαβε το διδακτορικό του στην Πολιτική Οικονομία και τη Φιλοσοφία από το Πανεπιστήμιο της Λειψίας. Διέταξε εκτελέσεις στην Ουκρανία και, ειδικότερα, στο Μπάμπι Γιαρ.
• Ο Φραντς Ζιξ, SS Brigadeführer, μέλος της SD, διοικητής του Vorkommando Moskau του Άινζατσγκρουπεν Β, σπούδασε νομική και δημοσιογραφία στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης, καθηγητής δημοσιογραφίας στο Πανεπιστήμιο του Königsberg. Συμμετείχε στις εκτελέσεις στην περιοχή του Σμόλενσκ.
• Ο Βάλτερ Μπλούμε ήταν Γερμανός μεσαίας κλίμακας αξιωματούχος διοικητής του επίλεκτου σώματος των SS και επικεφαλής της Ειδικής Ομάδας Sonderkommando 7a, η οποία ήταν μέρος της ομάδας καταδρομών εξόντωσης Einsatzgruppe B. Η μονάδα διέπραξε τις δολοφονίες χιλιάδων Εβραίων στη Λευκορωσία και στη Ρωσία. Ο Μπλούμε ήταν υπεύθυνος για την απέλαση πάνω από 46000 Ελλήνων Εβραίων στο Άουσβιτς. Ο Βάλτερ φοίτησε νομική στα Πανεπιστήμια της Βόννης, της Ιένας και του Μύνστερ, περνώντας με επιτυχία τις εξετάσεις του δικηγορικού σώματος και αποκτώντας το διδακτορικό του στη νομική από το Πανεπιστήμιο των Έρλανγκεν-Νυρεμβέργης τον Απρίλιο του 1933.
• Μάρτιν Ζαντμπέργκερ, SS Standartenführer, μέλος της SD, διοικητής του Sonderkommando 1α του Einsatzgruppe A. Σπούδασε νομικά στα πανεπιστήμια του Μονάχου, Κολωνία, Φράιμπουργκ. Ηταν ένα από τα κύρια άτομα που εμπλέκονται στη μαζική εξόντωση των Εβραίων στη Βαλτική.
• Ο SS Obersturmbannführer Ερνστ Σιμανόβσκι, διοικητής του Einsatzkommando 6 στο Einsatzgroup C, σπούδασε θεολογία στο Πανεπιστήμιο του Kiel. Προτεστάντης πάστορας στην Κάτιγκα. Πραγματοποίησε ποινικές επιχειρήσεις στις περιοχές Taganrog και Rostov-on-Don.
• Βέρνερ Μπράουνε, SS Obersturmbannführer, μέλος της SD και της Γκεστάπο, διοικητής του Sonderkommando 11β του Einsatzgruppe D. Σπούδασε νομικά στα πανεπιστήμια της Βόννης, του Μονάχου, της Ιένας. Το 1933 του απονεμήθηκε το πτυχίο του Doctor of Laws. Συμμετείχε στην εξόντωση των Εβραίων στη νότια Ουκρανία και την Κριμαία.
• Πάουλ Μπλόμπελ, SS Standartenführer, μέλος της SD, διοικητής του Sonderkommando. Σπούδασε αρχιτεκτονική στο Royal Prussian School of Civil Engineering στο Elberfeld. Πραγματοποίησε εκτελέσεις στο Μπάμπι Γιαρ.

Όπως μπορούμε να δούμε, δεν ήταν -- κλέφτες του νόμου ή – κατά συρροή δολοφόνοι αυτοί που διοικούσαν των Άινζατσγκρουπεν. Μπορούμε να πούμε ότι ήταν η ελίτ της γερμανικής κοινωνίας. Επιπλέον, ένας από αυτούς (Ερνστ Σιμανόβσκι) είχε θεολογική εκπαίδευση και ήταν πάστορας.

Τι οδήγησε αυτούς τους ανθρώπους; Τι έπρεπε να συμβεί στη συνείδησή τους για να αρχίσουν να διαπράττουν μαζικές δολοφονίες καθημερινά ως καθημερινή δουλειά και να μην αισθάνονται ηθικά τύψεις ταυτόχρονα;

«Η δολοφονία παιδιών ήταν η δουλειά μας, ακολουθούσαμε τις εντολές».

Πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους ήταν πιστοποιημένοι δικηγόροι, ειδικοί στον τομέα του δικαίου, αλλά κανένας από αυτούς δεν ομολόγησε ενοχή, δικαιολογώντας τον εαυτό του ότι ακολουθήσε την εντολή.

Πολλά χρόνια μετά τη δίκη, σε μια συνέντευξη, ο εισαγγελέας B. Ferenc τόνισε πικρά: «Κατά τη διάρκεια της δίκης, δεν με θυμόταν τόσο πολύ, καθώς με εντυπωσίασε στους κατηγορουμένους η έλλειψη, έστω και μιας ένδειξης μετανοίας, συμπόνιας για τα εκατομμύρια θανατωμένων και βασανισμένων ανθρώπων ... Δεν θα το ξεχάσω ποτέ».

Αυτή η διατύπωση - που δεν αναγνωρίζει τον κάτοχο της ως ένοχο λόγω της αδυναμίας άρνησης συμμόρφωσης με τη διαταγή - μπορούμε να τη συναντήσουμε σε κάθε δίκη σχετικά με τους ναζί εγκληματίες. Υπήρχαν πολλά τέτοια πλοία κατά τη διάρκεια του εικοστού αιώνα. Η διαδικασία σε ορισμένα από αυτά συνεχίζεται. Σε μια από τις τελευταίες, που πραγματοποιήθηκε το 2011, καταδικάστηκε ο φύλακας του Σόμπιμπορ Ιβάν Ντεμιτζάνκ. Και πάλι εδώ κανένα κίνητρο μίσους ή προσωπικής έχθρας. Μόνο η εκτέλεση της εντολής. Ετσι είναι η δουλειά αυτή.

Φαίνεται ότι είμαστε αντιμέτωποι με τρελούς. Άτομα που ζουν σύμφωνα με μερικούς από τους διεστραμμένους νόμους τους. Αλλά ίσως κάποιο είδος μαζικής ψύχωσης λειτουργούσε εδώ; Ίσως αυτό είναι ένα είδος ανεξερεύνητης μη φυσιολογικής αντίδρασης της ψυχής; Τι λένε οι ψυχολόγοι και οι ψυχίατροι σε αυτό το θέμα;

Όπως γνωρίζουμε, συμμετέχουν ενεργά σε οποιαδήποτε δικαστική διαδικασία. Καθήκον τους είναι να καθορίσουν τη νομική ικανότητα του εναγομένου. Παραδόξως, με σπάνιες εξαιρέσεις, σχεδόν όλοι οι κατηγορούμενοι από τους ναζί εγκληματίες αναγνωρίστηκαν ως λογικοί και ικανοί να αναλάβουν την ευθύνη για τις πράξεις τους. Δηλαδή, φυσιολογικοί άνθρωποι. Αλλά πώς μπορεί να είναι αυτό; Πώς μπορεί ένα κανονικό άτομο να το κάνει αυτό;

Λοιπόν, αυτοί είναι φυσιολογικοί ή ψυχοπαθείς;

Αυτό το ζήτημα τέθηκε για πρώτη φορά στις κύριες δοκιμές της Νυρεμβέργης από δύο Αμερικανούς ψυχιάτρους, τον Δρ. D. Kelly και τον Dr. G. M. Gilbert. Δούλεψαν με τους κατηγορούμενους για πάνω από ένα χρόνο. Καθένας από αυτούς άφησε μια λεπτομερή αναφορά. Στη συνέχεια, έγραψαν βιβλία - «Το ημερολόγιο της Νυρεμβέργης» του GM Gilbert και «22 Κάμερες» του D. Kelly.

Ο Δρ Kelly ήταν αρχικά σίγουρος ότι όλοι οι κατηγορούμενοι είναι ψυχοπαθείς, καθώς οι ψυχοπαθείς έχουν έλλειψη συνείδησης και αίσθηση ενοχής. Έψαξε πολύ προσεκτικά για εκδηλώσεις του «ναζιστικού ιού» ή της «ναζιστικής προσωπικότητας», όπως ονόμασε τη νέα διανοητική απόκλιση.

Υποβλήθηκε σε διάφορες δοκιμές, συμπεριλαμβανομένης της δοκιμής Rorschach, για να ανιχνεύσει την ψυχική αστάθεια. Στο τέλος, ο Δρ Kelly δοκίμασε όλους τους κρατούμενους στο IQ, επειδή υπάρχει η άποψη ότι αγενείς, πρωτόγονες προσωπικότητες γίνονται εγκληματίες. Πόση ήταν η έκπληξή του όταν η πλειοψηφία των κατηγορουμένων έδειξε ένα εξαιρετικά υψηλό επίπεδο νοημοσύνης. Το επίπεδο IQ του G. Goering ήταν κοντά στην ιδιοφυΐα.

Το μόνο που διακρίνει τους κρατουμένους της Νυρεμβέργης από τους απλούς ανθρώπους ήταν η πλήρης έλλειψη ενσυναίσθησης, δηλαδή η συμπάθεια. Το τεστ Rorschach επιβεβαίωσε μια ανεπτυγμένη φαντασία και μια έλλειψη δημιουργικότητας. Όμως, κανένας από τους κατηγορούμενους δεν αποκάλυψε μια παθολογική τάση για βία.

Ανεξάρτητα από το πώς προσπάθησε ο D. Kelly, δεν κατάφερε να βρει τα χαρακτηριστικά της ψυχοπάθειας. Αυτό τον μπερδεύει πολύ. Αποδεικνύεται ότι όλοι που κατέληξαν στο εδώλιο στη Νυρεμβέργη είναι φυσιολογικοί άνθρωποι. Από αυτό συνεπάγεται ότι κάθε άτομο θα μπορούσε να κάνει τα πάντα το ίδιο με τους κατηγορουμένους

Οι περισσότεροι κατηγορούμενοι έδειξαν ένα εξαιρετικά υψηλό επίπεδο νοημοσύνης. Το IQ του Goering ήταν κοντά στην ιδιοφυΐα. Το μόνο που διακρίνει τους κρατουμένους της Νυρεμβέργης από τους απλούς ανθρώπους ήταν η πλήρης έλλειψη ενσυναίσθησης.

Ο Ντάγκλας Κέλι ήταν έκπληκτος. Η επόμενη ερώτηση που έθεσε ήταν «πώς είμαι διαφορετικός από τους ανθρώπους που δοκιμάστηκαν στη Νυρεμβέργη;» - και παρέμεινε αναπάντητη. Ένας εξέχων Αμερικανός ψυχίατρος αισθάνθηκε τον εαυτό του συγκλονισμένο. Ενδιαφερόταν ακόμη για τη φύση της ανθρώπινης αναισθησίας, ειδικά σε τεράστιες εκδηλώσεις όπως κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά δεν ήξερε πώς να το κατανοήσει.

Καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η συμπεριφορά ανθρώπων όπως ο Goering ή ο διοικητής του Άουσβιτς R. Hess δεν μπορεί να εξηγηθεί μέσω ψυχιατρικής. Ο συνάδελφός του Gustav Gilbert προβληματίστηκε επίσης. Και οι δύο ψυχίατροι συμφώνησαν ότι η συμπεριφορά των κατηγορουμένων πρέπει να εξεταστεί στο πλαίσιο της κατηγορίας του κακού. Σε τελική ανάλυση, το «κακό», έγραψε ο Δρ Gilbert, «είναι μια πλήρης έλλειψη ενσυναίσθησης. Δηλαδή, η αδυναμία να νιώσετε τον πόνο ενός άλλου». Με άλλα λόγια, το κακό γεννιέται από την αδυναμία αγάπης. Αλλά πού να ψάξετε τους λόγους για την εμφάνιση ενός τέτοιου κακού σε ένα άτομο;

Το επόμενο άτομο που προσπάθησε να λύσει το αίνιγμα της λεγόμενης «ναζιστικής προσωπικότητας» και να καταλάβει τη φύση του κακού ήταν η Αμερικανίδα φιλόσοφος Χάνα Άρεντ. Το 1962 παρακολούθησε μια δίκη στην Ιερουσαλήμ ως ανταποκριτής του The New Yorker. Ο κατηγορούμενος ήταν ένας από τους κύριους «αρχιτέκτονες του Ολοκαυτώματος» - A. Eichmann.

Η Χ. Άρεντ, όπως όλοι οι άλλοι στην αίθουσα, περίμενε να δει κάποιο είδος ενσάρκωσης του κακού, ένα τέρας σε ανθρώπινη μορφή. Και ήταν εντυπωσιασμένη από τη συνάντησή της με ένα άτομο που ήταν απλό.

«Πώς συνδυάζει κανείς τη συγκλονιστική μέτρηση αυτού του ανθρώπου με τα τερατώδη πράγματα που έχει κάνει;» - έγραψε με έκπληξη. Ένας απλός γραφειοκράτης εμφανίστηκε ενώπιον του δικαστηρίου, «του οποίου η συνείδηση ​​ανατράπηκε» από την ιδεολογία που υπήρχε στη ναζιστική κοινωνία. 

Παρατηρώντας τον Eichmann η Χάνα Άρεντ  έκανε εκπληκτικά συμπεράσματα: «Το μεγαλύτερο, τερατώδες κακό στον κόσμο διαπράττεται από ασήμαντους ανθρώπους που συχνά δεν έχουν δικές τους πεποιθήσεις». Αυτοί οι άνθρωποι αποδέχονται παθητικά, ως κανόνα, την τάξη που θεσπίζεται σε μια δεδομένη κοινωνία και εκπληρώνουν ευσυνείδητα τις υποχρεώσεις που προβλέπονται από τον ισχύοντα νόμο. Και αν αυτός ο νόμος λέει ότι σκοτώνεις, τότε σκοτώνουν χωρίς να αισθάνονται ηθική δυσφορία. Σε τέτοιες περιπτώσεις, ένα άτομο, όπως ήταν, «αρνείται να ακούσει τη φωνή της συνείδησης και να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα». Η Χ. Άρεντ χαρακτήρισε αυτό το φαινόμενο ως «την εγκληματικότητα του κακού».

Κατά τη διάρκεια της δίκης, ο Eichmann ρωτήθηκε επανειλημμένα για μια συνείδηση. Ο κύριος εισαγγελέας, ο δικαστής Χάουζνερ, αναρωτιόταν συνεχώς πώς ήταν δυνατόν να στείλει χιλιάδες ανθρώπους στο θάνατό τους και εξακολουθεί να μην αισθάνεται τίποτα. «Ήταν μια εντολή», απάντησε ο Eichmann, με αμηχανία από την πλευρά του. «Τι γίνεται αν σου δοθεί η εντολή να σκοτώσεις τον πατέρα σου; Θα το έκανες επίσης»;  «Ναί. Εάν έχει αποδειχθεί η ενοχή του».

Αυτές οι λέξεις ακούγονται άγριες. Φαίνεται ότι το πρόσωπο μπροστά σου είναι τρελό. Ωστόσο, σύμφωνα με το συμπέρασμα της ιατρικής εξέτασης, ο A. Eichmann  διαγνώστηκε λογικός. Άρα το πρόβλημα είναι κάτι άλλο. Λοιπόν, πού, τελικά, να αναζητήσουμε τις ρίζες αυτού του φοβερού κακού;

Εάν αυτοί οι άνθρωποι ήταν φυσιολογικοί, τι συμβαίνει με αυτούς;

Όπως έχουμε ήδη πει, το κύριο συμπέρασμα των ψυχιάτρων σχετικά με τις προσωπικότητες των Ναζί είναι η ατροφία της ενσυναίσθησης σε αυτους, δηλαδή η ικανότητα συμπόνιας, να αισθάνονται τον άλλον σαν τον εαυτό τους. Αλλά από πού προήλθε αυτή η κατωτερότητα; Ποια είναι η φύση της;

Ο σύγχρονος κόσμος κυριολεκτικά διαποτίζεται με ακτινοβολία πληροφοριών και ενέργειες. Wi-Fi, 4g, ραδιόφωνο και τηλεοπτικά σήματα. Δεν τα βλέπουμε, αλλά υπάρχουν και τελικά επηρεάζουν την προσωπικότητά μας. Κάθε μέρα, δεκάδες μηνύματα πολύ διαφορετικού περιεχομένου έρχονται στα smartphone και τα gadget μας. Είναι στη διάθεσή μας να τα διαβάσουμε ή όχι.

«Η σκέψη δεν έρχεται απλά και φεύγει. Μια άλλη σκέψη μπορεί να καταστρέψει την ψυχή ενός ατόμου, μια άλλη σκέψη κάνει ένα άτομο να στρέψει εντελώς την πορεία της ζωής και να πάει σε μια εντελώς διαφορετική κατεύθυνση από εκεί που πήγαινε πριν».

Σεβάσμιος Βαρσανόπιος της Οπτίνας

Η Εκκλησία διδάσκει ότι εκτός από τον ορατό φυσικό κόσμο, υπάρχει και ο πνευματικός κόσμος. Υπάρχουν ορισμένες οντότητες γύρω μας που είναι εντελώς ανίκανες για αγάπη και συμπόνια, οι οποίες στην Ορθόδοξη παράδοση ονομάζονται πεσμένα πνεύματα ή δαίμονες. Οι περισσότεροι από τους σύγχρονους μας θεωρούν την ύπαρξή τους ως «εφεύρεση του ιερέα», αλλά τα αμέτρητα γεγονότα του αντίκτυπου τους στους ανθρώπους μας κάνουν να σκεφτόμαστε διαφορετικά. Η πατερική διδασκαλία για τις σκέψεις μας λέει ότι κάθε άτομο εκτίθεται καθημερινά σε σκέψεις που αντιλαμβανόμαστε ως δικές μας, αλλά που δεν είναι.

Ο Σεβάσμιος Βαρσανόπιος της Οπτίνας έγραφε «Η σκέψη δεν έρχεται απλά και φεύγει. Μια άλλη σκέψη μπορεί να καταστρέψει την ψυχή ενός ατόμου, μια άλλη σκέψη κάνει ένα άτομο να στρέψει εντελώς την πορεία της ζωής και να πάει σε μια εντελώς διαφορετική κατεύθυνση από εκεί που πήγαινε πριν».

Εάν ένα άτομο δίνει «πράσινο φως» σε τέτοιες σκέψεις σε τακτική βάση, τότε με την πάροδο του χρόνου γίνεται παρόμοιο με εκείνους που τις στέλνουν. Ψυχικά, αυτοί οι άνθρωποι είναι εντελώς φυσιολογικοί, αλλά η συνείδησή τους και η θέλησή τους είναι παράλυτες. Κατά συνέπεια, δεν μπορούν να διακρίνουν μεταξύ πού είναι κακό και πού είναι καλό.

*   *   *

Τα γεγονότα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου έφεραν στο φως τα μέχρι τώρα άγνωστα μυστικά της ανθρώπινης ψυχής και αποκάλυψαν επίσης το τερατώδες βάθος της ανθρώπινης πτώσης. Όμως, το πιο τρομερό συμπέρασμα, το οποίο κανείς δεν τόλμησε να φωνάξει δυνατά, είναι ότι ο καθένας μας μπορεί να βρίσκεται σε αυτήν την τρομερή άβυσσο. Ο Δρ Kelly το πρότεινε μόνο αυτό και τον κατέλαβε φόβος.

Ωστόσο, υπάρχει κάτι νέο σε αυτήν τη σκέψη για τον κόσμο; Ας δούμε τη Βίβλο. Εκεί είναι γραμμένο σε ασπρόμαυρο ότι η ανθρώπινη φύση πλήττεται από αμαρτία. Ένα άτομο που ξεχνά τον κύριο σκοπό του που είναι να υπηρετήσει τον Θεό, κάποια στιγμή, λόγω περιστάσεων, πεποιθήσεων, κάποιων καθιερωμένων κλίσεων χαρακτήρα, μπορεί να γίνει τέρας και να μην το παρατηρήσει καν.

Μπορείτε να πείτε μετά από πολλούς αγίους πως η κόλαση και ο παράδεισος βρίσκονται μέσα στην ανθρώπινη ψυχή, και μόνο ένα άτομο μπορεί να αποφασίσει τι θα καλλιεργήσει, αν θα ακούσει τα ήσυχα λόγια του Θεού που του απευθύνονται: «Έβαλα μπροστά σας τη ζωή και τον θάνατο, την ευλογία και την κατάρα. Διαλέξτε λοιπόν τη ζωή για να ζήσετε».