Η πρώτη ουκρανική αυτοκέφαλη: διδάγματα και παραλληλισμοί

Πριν από 100 χρόνια οι πολιτικοί έχουν ήδη προσπαθήσει να δημιουργήσουν μια αυτοκέφαλη ουκρανική εκκλησία. Το σχήμα και οι μέθοδοι που χρησιμοποιήθηκαν ήταν περίπου οι ίδιοι. Εκείνη η πρώτη προσπάθεια ήταν μια αποτυχία, η σημερινή… ο χρόνος θα δείξει. Αλλά δεδομένου ότι τα μαθήματα της ιστορίας δεν έχουν διδάξει ακόμα τίποτα σε κανένα, μπορεί να υποτεθεί ότι την περιμένει πολύ άξεστο τέλος.

Η επανάσταση του Φεβρουαρίου 1917, όταν η μοναρχία έπεσε στη Ρωσική Αυτοκρατορία και η εξουσία έχει μεταβεί στην Κρατική Δούμα και την Προσωρινή Κυβέρνηση, ήταν το κίνητρο για τις αυτονομιστικές εκκλησιαστικές διαδικασίες στην Ουκρανία.

Την άνοιξη του 1917, ο Ουκρανός ιερέας Vasily Lipkovsky ίδρυσε τη λεγόμενη «Αδελφότητα της Ανάστασης», η οποία προωθούσε την ιδέα του χωρισμού από τη Ρωσική Εκκλησία και την ουκρανοποιήση των θείων λειτουργιών. Σε ορισμένες μητροπόλεις, κατά κανόνα, χωρίς τη γνώση των κυβερνώντων επισκόπων, πραγματοποιήθηκαν συνέδρια, όπου οι παρόντες εξέφρασαν την επιθυμία να αποκτήσουν ανεξαρτησία από τη Ρωσική Εκκλησία και να χρησιμοποιούν ευρύτερα την ουκρανική γλώσσα. Ζητήθηκε επίσης οι ουκρανικές επαρχίες να διευθύνονται από επισκόπους που ήταν Ουκρανοί στην εθνικότητα.

Η ηγεσία της Ρωσικής Εκκλησίας, ωστόσο, ικανοποίησε τις απαιτήσεις που δεν έρχονταν σε αντίκρουση στους κανόνες της Εκκλησιάς και ήταν αρκετά εύλογες. Το καλοκαίρι του 1917 η Σύνοδος της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας αποφάσισε ότι στις επισκοπές με κυριαρχία του ουκρανικού πληθυσμού, η ουκρανική γλώσσα θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σε κηρύγματα και στη διδασκαλία σε κυριακάτικα ενοριακά σχολεία. Και σύντομα η Τοπική Σύνοδο της Ρωσικής Εκκλησίας του 1917-1918 αποφάσισε να διοργανώσει εκλογές των επισκοπίκων αρχιερέων και οι πιστοί έλαβαν τη δυνατότητα να επιλέξουν τους δικούς τους επισκόπους, όπως κρίνουν σκόπιμο.

Παρόλα αυτά, η «Αδελφότητα της Ανάστασης» και άλλοι συμπαθητικοί της ουκρανικής αυτοκέφαλης άρχισαν να προτείνουν την ιδέα σύγκλησης ενός «Πανουκρανικού Συνόδου» για να διακηρυχθεί ο διαχωρισμός από το Πατριαρχείο της Μόσχας. Με αυτές τις ιδέες οι υποστηρικτές της αυτοκέφαλης στράφηκαν στο νεοσύστατο τότε κοινοβούλιο (Τσεντράλνα/Κεντρική Ράντα), το οποίο δήλωσε ότι είναι η υπέρτατη εξουσία στην Ουκρανία. Αλλά το Κεντρικό Ράντα ήταν απασχολημένο με άλλα θέματα και το θέμα της εκκλησίας δεν το ενδιέφερε ιδιαίτερα.

Αλλά ενδιαφέρθηκε... ο στρατός. Στις 9 Νοεμβρίου 1917 στο Κίεβο πραγματοποιήθηκε το 3ο Πανουκρανικό Στρατιωτικό Συνέδριο, στο οποίο εγκρίθηκε το ψήφισμα για την αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας. Οι στρατιώτες, φυσικά, μπορεί να είναι ενορίτες της Εκκλησιάς, αλλά το να αποφασίσουν τη μοίρα της είναι ανοησία. Ωστόσο, κατά το 3ο Στρατιωτικό Συνέδριο συγκροτήθηκε μια επιτροπή για τη σύγκληση της Πανουκρανικής Εκκλησιαστικής Συνόδου αποτελούμενη από 30 άτομα. Στη συνέλευσή της από τις 23 Νοεμβρίου 1917 η επιτροπή αυτή ανακοίνωσε τη δημιουργία του Πανουκρανικού Εκκλησιαστικού Ράντα (ράντα από ουκρανικά – συμβούλιο), επίτιμος πρόεδρος του οποίου έγινε ένας επίσκοπος Αλέξιος (Ντοροντνίτσιν).

Στο Κίεβο, ο επίσκοπος Αλέξιος (Ντοροντνίτσιν) εμφανίστηκε αφού διώχτηκε από τη Μητρόπολη του Βλαντίμιρ λόγω «δεσποτικής» διαχείρισης και κακομεταχείρισης του κλήρου (παρεμπιπτόντως, είναι μια από τις κατηγορίες εναντίον του Φιλάρετου Ντενισένκο όταν διώχτηκε από την Έδρα του Κιέβου), καθώς και για επικοινωνία με μια τέτοια οδυνηρή προσωπικότητα όπως ο Γκριγκόρι Ρασπούτιν. Φυσικά, αυτός ο τυπικός Μεγάλος Ρώσος επίσκοπος, μέλος του Συμβουλίου του Τμήματος Καζάνσκι της Ρωσικής Συνέλευσης (δεξιός, μοναρχικός, ρωσο-εθνικιστικός πολιτικός οργανισμός) δεν ήταν κατάλληλος για να γίνει επικεφαλής του εθνικό-ουκρανικού κίνημα για αυτοκέφαλη, αλλά κανένας άλλος επίσκοπος δεν βρέθηκε.

Ο τελευταίος ουκρανός χετμάνος Pavel Skoropadsky έγραψε στα «Απομνημονεύματά» του για το τι ήταν άλλα μέλη του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου: «Ταυτόχρονα με την καθιέρωση του Κεντρικού Ράντα, σχηματίστηκε το Εκκλησιαστικό Ράντα. Διάφορα στοιχεία έχουν συμπεριληφθεί εκεί. Από τη μία πλευρά εκεί βρέθηκαν αρκετοί φιλελεύθεροι Ουκρανοί ιερείς-λιμπεραλιστές <...> βρέθηκαν εκεί επίσης αρκετοί απολυμένοι ιερείς και οι εκλεγμένοι άνθρωποι, οι οποίοι απέχουν πολύ από το να είναι επιχειρηματικό και συνετό στοιχείο, είχε επίσης μερικούς στρατιώτες. Το Εκκλησιαστικό Ράντα σε τέτοια σύνθεση αποτελούσε ένα επαναστατικό θεσμό, ο οποίος δεν σεβόταν ούτε εκκλησιαστικός κανόνας ούτε δικαιώματα, ο οποίος συμπαθούσε τυχόν αναταραχές, αν χρειαστεί, ακόμη και βία».

Μάθημα πρώτο. Εκκλησιαστικά ζητήματα, ακόμη περισσότερο τόσο σημαντικά, όπως το κανονιστικό καθεστώς της Εκκλησιάς, πρέπει να αποφασίζονται από τους ανθρώπους της εκκλησίας, πρώτα απ’ όλα τους επισκόπους, καθώς και από τους κληρικούς και πιστούς της Εκκλησιάς και όχι από τους «περαστικούς» ή «άθεους του Πατριαρχείου του Κιέβου». Εάν, υπό την αιγίδα της αυτοκέφαλης, συγκεντρωθούν εκκλησιαστικοί φιλελεύθεροι για τους οποίους «τα αιτήματα της κοινωνίας» σημαίνουν περισσότερα από τους κανόνες της Εκκλησιάς, αν μαζεύονται αποκηρυγμένοι ιεροσύνης για οτιδήποτε πλημμέλημα, διάφορα πταίσματα της κοινωνίας και ριζοσπαστικά στοιχεία, τότε η ιδέα της αυτοκέφαλης δεν δυσφημίζεται απλώς, αλλά καθιστά ανοιχτά αντιεκκλησιαστική υπόθεση.

Σχετικά με τη συμμετοχή στο παράνομο Πανουκρανικό Εκκλησιαστικό Ράντα ο Επίσκοπος Αλέξιος (Ντοροντνίτσιν) κλήθηκε στο Πατριαρχείο Μόσχας για εξηγήσεις. Αγνόησε αυτή την πρόσκληση και λόγο σχισματικής του δραστηριότητας απαγορεύτηκε στην ιεροσύνη. Είναι αλήθεια ότι σύντομα αποχώρησε από το ουκρανικό αυτοκέφαλο κίνημα και κατέληξε στο Νοβοροσίσκ, όπου πέθανε τον Ιανουάριο του 1920, υποτίθεται ότι είχε μετανοήσει για τη σχισματική του δραστηριότητα ενώπιον του Αρχιεπισκόπου Ευλογίου (Γκεόργκιγιεβσκι).

Κατά την προετοιμασία της Πανουκρανική Συνόδου οι εκκινητές της στράφηκαν για υποστήριξη προς τον επικεφαλής του Κεντρικού Ράντα, Μιχαήλ Γρουσέβσκι (Hrushevsky). Δεν θέλησε να παρεμβαίνει σε εκκλησιαστικά θέματα και δήλωσε ευθέως: «Θα βολευτούμε χωρίς παπάδες». Αλλά οι κοσμικές αρχές εξακολουθούσαν να συμμετέχουν ενεργά στις εκκλησιαστικές υποθέσεις. Γενική Γραμματεία των Εσωτερικών έχει διορίσει δικό της επίτροπο για διαχείριση εκκλησίας, κάποιον Α. Καρπίνσκι, ο οποίος άρχισε αμέσως να εκδίδει οδηγίες, ποίος να μνημονεύεται και ποίος όχι στις λειτουργίες, και όλη η αλληλογραφία του ουκρανικού κλήρου και επισκοπής με το Πατριαρχείο Μόσχας να πραγματοποιείται μόνο μέσα από αυτόν.

Στις 7 Ιανουαρίου 1918 στο Ι.Ν. Αγίας Σόφιας του Κιέβου ξεκίνησε η λεγόμενη Πανοκρανική Εκκλησιαστική Σύνοδο, αποτελούμενη από μέλη της Πανουκρανικής Εκκλησιαστικής Ράντα και τους υποστηρικτές τους. Σε αυτή τη Σύνοδο ο Α. Καρπίνσκι δήλωσε: «Υπάρχει μόνο ένας δρόμος για τη Σύνοδο – να δώσει αυτοκεφαλία στην ουκρανική Εκκλησία». Αλλά μετά από δύο εβδομάδες ο Κόκκινος Στρατός πλησίασε στο Κίεβο και οι συνεδριάσεις της Συνόδου διακόπηκαν.

Τη νύχτα της 29ης Απριλίου 1918 έγινε πραξικόπημα και ο Χέτμαν Σκοροπάντσκι κατέσχεσε εξουσία, ο οποίος πρώτα απ’ όλα άλλαξε το όνομα της χώρας του. Από την Ουκρανική Λαϊκή Δημοκρατία (UNR) έγινε Ουκρανικό κράτος (UD). Με το Σκοροπάντσκι η Πανουκρανική Εκκλησιαστική Σύνοδο ξαναξεκίνησε τη λειτουργία της, αλλά οργανώθηκε με εντελώς διαφορετικές αρχές.

Το θέμα είναι ότι μετά την εκτέλεση κοντά στα τείχη της Κίεβο-Πετσέρσκα Λαύρας του Αγίου Μάρτυρος Βλαντίμιρ (Μπογκογιάβλενσκι), η Σύνοδος Κληρικών και Λαϊκών της Επισκοπής του Κιέβου εξελέγη στην Έδρα του Κιέβου τον Μητροπολίτη Αντώνιο (Khrapovitsky). Ήταν ένας πολύ σοβαρός ηγέτης της Εκκλησιάς και διάσημος θεολόγος. Κατά την εκλογή του Πατριάρχη της Μόσχας, θεωρήθηκε ως ο πιο πιθανός υποψήφιος για αυτή τη θέση. Ο Μητροπολίτης Αντώνιος αποφάσισε να διεξάγει την Πανουκρανική Εκκλησιαστική Σύνοδο σύμφωνα με όλους τους κανόνες, παρέχοντας την κανονική εκπροσώπηση της επισκοπής, των κληρικών και των λαϊκών από τις ουκρανικές μητροπόλεις. Τα μέλη της αυτοανακηρυχθείσας Εκκλησιαστικής Ράντα προσπάθησαν να το εμποδίσουν, αλλά με την πλειοψηφία των συμμετεχόντων της Συνόδου τους απομάκρυναν από τη σύνθεσή της.

Αυτή η Σύνοδο αποφάσισε ότι η Εκκλησία στην Ουκρανία εξακολουθεί να παραμένει στην δικαιοδοσία του Πατριαρχείου Μόσχας με τα δικαιώματα περιορισμένης αυτονομίας. Η κυβέρνηση δεν συμφώνησε με αυτό. Ο υπουργός εξομολογήσεων της κυβέρνησης του Χέτμαν, Αλέξανδρος Λοτότσκι, στη Σύνοδο ζήτησε την πλήρη αυτοκεφαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας. Ωστόσο, κυριολεκτικά λίγες μέρες μετά την ομιλία του Λοτότσκι στη Σύνοδο, η κυβέρνηση του χέτμαν έπεσε και στην εξουσία ήρθε η Ντιρεκτόρια (Directory) ήταν μια προσωρινή συλλογική επαναστατική κρατική επιτροπή της Λαϊκής Δημοκρατίας της Ουκρανίας, που σχηματίστηκε αρχικά στις 13-14 Νοεμβρίου 1918 κατά τη διάρκεια συνόδου της Εθνικής Ένωσης της Ουκρανίας σε εξέγερση εναντίον του καθεστώτος του Σκοροπάντσκι), η οποία και πάλι μετονόμασε το Ουκρανικό κράτος στην Ουκρανική Λαϊκή Δημοκρατία. Οι συνεδριάσεις της Συνόδου διακόπηκαν και πάλι.

Ο ίδιος ο Σκοροπάντσκι δραπέτεψε στη Γερμανία, όπου σύντομα έγραψε τα «Απομνημονεύματα» (παρεμπιπτόντως, στα ρωσικά), όπου περιέγραψε τα γεγονότα στην Ουκρανία, παραθέτοντας τις απόψεις του για τα θέματα της εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής της Ουκρανίας. Δίνουμε μερικά από αυτά.

Πρώτον, ο Σκοροπάντσκι μαρτυρούσε ότι τον διαχωρισμό από τη Ρωσική Εκκλησία ήθελαν να πραγματοποιήσουν με βίαια μέσα. «Αυτός ο θεσμός (Εκκλησιαστικό Συμβούλιο – συντάκτης) οδήγησε αποφασιστική πάλη εναντίον του τότε υπάρχοντος ανώτερου κλήρου στην Ουκρανία, <...> Στο ουκρανικό θέμα υποστήριζε την ουκρανικοποίηση της Εκκλησιάς, οι θείες λειτουργίες να τελούνται στην ουκρανική γλώσσα και το σημαντικότερο να διαχωριστεί η Ουκρανική Εκκλησία από τη Μόσχα, με άλλα λόγια, ήθελαν αυτοκεφαλία. Το τελευταίο, όπως φαίνεται, έπρεπε να ανακοινωθεί με τη βοήθεια των ουκρανικών ξιφολόγχων και, αν χρειαστεί, να καλεστούν οι Πατριάρχες της Κωνσταντινούπολης και της Αντιόχειας να παρευρεθούν στη Σύνοδο».

Δεύτερον, ο Σκοροπάντσκι έγραψε ότι η ιδέα της αυτοκέφαλης επιβλήθηκε τεχνητά στον ουκρανικό λαό και αναγνώρισε ότι μπορεί μόνο να οδηγήσει σε διαιρέσεις και διαχωρισμούς στην κοινωνία. «Η αυτοκεφαλία μπορεί να δημιουργήσει εκκλησιαστική διαμάχη στον λαό μας, γιατί πολλοί δε συμφωνούν με τη γνώμη μου στο θέμα της Εκκλησιάς και όχι μόνο δεν θέλουν την αυτοκέφαλη αλλά ούτε και την αυτονομία της Ουκρανικής Εκκλησίας, για να μην αναφέρω το γεγονός ότι δεν έχουμε αυτή τη στιγμή κατάλληλους ανθρώπους που θα μπορούσαν να δώσουν στην Εκκλησία αυτή την κατάλληλη κατεύθυνση ως αυτοκέφαλης».

Τρίτον, ο Σκοροπάντσκι έλεγε ότι η αναπόφευκτη συνέπεια αυτών των διαφορών, που προέκυψαν από την προώθηση αυτοκεφαλίας, θα είναι η ενίσχυση της ουνίας στην Ουκρανία, η οποία «…κάνει μεγάλη πρόοδο εδώ στην Ουκρανία. <...> Είμαι πεπεισμένος ότι αυτές οι επιτυχίες καθιστούν δυνατές μόνο λόγω της διαμάχης που υπάρχει στην Εκκλησία μας. <...> Αλλά ο κίνδυνος είναι πραγματικά στην εξάπλωση της ουνίας στη χώρα μας. Έχει μοναδική και μεγάλη δύναμη. Ο κόμης Sheptytsky (επικεφαλής του UGCC – συντ.), εξαιρετικά έξυπνος και πονηρός άνθρωπος, εκμεταλλεύεται κάθε ευκαιρία για να λάβει προσηλυτισμούς. Διάβασα τα φυλλάδια που διανέμει. Έχουν εξαιρετικά έξυπνη σύνθεση. Ξέρει πώς να κατακτήσει τον Ουκρανό ψυχή και σώματι, παίζοντας με το εθνικό του συναίσθημα και την αγάπη για την Ουκρανία. Δεν είναι περίεργο που τον θαυμάζει όλο και περισσότερο η ουκρανική μας νεολαία».

Μάθημα δεύτερο. Σήμερα, όπως και 100 χρόνια πριν, η ιδέα της αυτοκέφαλης δεν μπορεί να γίνει παράγοντας που ενώνει την ουκρανική κοινωνία. Αντίθετα, οδηγεί σε ακόμη μεγαλύτερη διαμάχη και εχθρότητα. Και οι βίαιες μέθοδοι που χρησιμοποιούνται για την επιβολή αυτοκέφαλου προκαλούν σοβαρές εντάσεις, οι οποίες μπορούν να οδηγήσουν σε μια αιματηρή σύγκρουση της Ουκρανίας.

Μάθημα τρίτο. Η θρησκευτική σύγκρουση μεταξύ υποστηρικτών και αντιπάλων της αυτοκέφαλης χρησιμοποιείται πάντοτε από τους ουνίτες για την προώθηση των συμφερόντων τους και την πρόσληψη νέων υποστηρικτών. Ενόψει των διαφωνιών μεταξύ των Ορθοδόξων, οι οποίοι χωρίζονται σε ομάδες και είναι έτοιμοι να φτάσουν σε ανοιχτή αντιπαράθεση μεταξύ τους, οι Ουνίτες φαίνονται πολύ εμφανείς στην ενότητα και τη συνοχή τους. Ο καθολικισμός πάντα ονειρευόταν να καταβροχθίσει την Ορθοδοξία και γι’ αυτό δεν περιφρονούταν τίποτα: ούτε δόλο ούτε βία. Γι’ αυτό όταν οι πολιτικοί παρεμβαίνουν σε εκκλησιαστικά θέματα και προκαλούν σύγχυση και διαφωνία με αυτό, οι ουνίτες λαμβάνουν ακόμη ένα άλλο άσο στο αγώνα ενάντια στην Ορθόδοξη Εκκλησία.

Στην εποχή της Ντιρεκτόρια η ιδέα της αυτοκεφαλίας έλαβε πλήρη υποστήριξη των αρχών. Την 1η Ιανουαρίου 1919 υιοθετήθηκε ο «Νόμος περί Αυτοκέφαλης της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας και της Υπάτης Κυβέρνησής της». Και στα τέλη Ιανουαρίου 1919 η κυβέρνηση της UNR ανέθεσε στον A. Λοτότσκι, ο οποίος είχε μεταβεί από τον Σκοροπάντσκι στη Ντιρεκτόρια και διορίστηκε πρέσβης στην Τουρκία, να ζητήσει από το Φανάρι να αναγνωρίσει την αυτοκέφαλη της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ωστόσο, λίγο πριν, ο Πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης Γερμανός απεβίωσε και ο τοποτηρητής του πατριαρχικού θρόνου, Μητροπολίτης Δωρόθεος, απάντησε απαράλλακτα στο αίτημα.

Αλλά ήδη το Φεβρουάριο του 1919 το Κίεβο καταλαμβάνεται και πάλι από τον Κόκκινο Στρατό. Και η ιδέα της αυτοκέφαλης... έλαβε και πάλι πλήρη υποστήριξη των αρχών. Αυτή τη φορά των μπολσεβίκων. Το Συμβούλιο των Λαϊκών Επιτροπών της ουκρανικής ΣΣΔ ενέκρινε το νόμο περί διαχωρισμού της Εκκλησιάς από το κράτος και το σχολείο, σύμφωνα με το οποίο οι εκκλησίες και όλα τα εκκλησιαστικά αγαθά παραδόθηκαν στα χέρια του νέου σοβιετικού κράτους.

Παρεμπιπτόντως, ακριβώς βάσει αυτού του νόμου, οι λάβρες μας και άλλα μοναστήρια, καθώς και πολλοί ναοί της προ-επαναστατικής κατασκευής, ανήκουν τώρα στο κράτος. Αυτός ο νόμος επέτρεψε στους μπολσεβίκους ατιμώρητα να κλείνουν και να ληστεύουν τις εκκλησίες, να κατάσχουν την εκκλησιαστική περιουσία «για τις ανάγκες του κράτους», καθώς και να αφαιρούν τα εκκλησιαστικά κτίρια από τη χρήση μιας (εσφαλμένης) ομολογίας και να τα μεταφέρουν στην άλλη (ορθή). Έτσι, ο καθεδρικός ναός του Αγίου Νικολάου στο Πετσέρσκ, ο καθεδρικός ναός της Αγίας Σοφίας και η εκκλησία του Αγίου Ανδρέα παραδόθηκαν στους αυτοκέφαλους.

Οι μπολσεβίκοι, οι οποίοι, από την αρχή της κυβέρνησής τους, κατευθύνθηκαν προς την καταστροφή της Εκκλησιάς, αναζητούσαν εργαλεία για την επίτευξη αυτού του στόχου. Στις ρωσικές μητροπόλεις (κυρίως) η ανακαινιστική «Ζώσα Εκκλησία» έγινε ένα τέτοιο όργανο, ενώ στην Ουκρανία την παρόμοια λειτουργία πραγματοποιούσε η Ουκρανική Αυτοκέφαλη Εκκλησία, η οποία διακηρύχθηκε επισήμως στις 5 Μαΐου 1920, όταν στρατεύματα της Πολωνίας και του Πετλιούρα κατέλαβαν το Κίεβο. Το αυτοπράτον Πανουκρανικό Εκκλησιαστικό Συμβούλιο αποφάσισε να «θεωρηθεί η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας απελευθερωμένη από την ανωτερότητα της Μόσχας – αυτοκέφαλη και ανεξάρτητη».

Κανείς από τους επισκόπους, είτε από συνταξιοδοτημένους, είτε από τους αποκηρυγμένους στην ιεροσύνη, δε συμφώνησε να ενταχθεί στην αυτοκέφαλη αυτή Εκκλησία. Αλλά το Κεντρικό Συμβούλιο δεν δίστασε απ’ αυτό και κήρυξε την επισκοπή... αποσχισμένη από την Εκκλησία: «Επισκοπή του Κιέβου, ως εκπρόσωπος της πνευματικής δύναμης της Μόσχας, με σταθερή πέδησης του εθνικιστικού ουκρανικού εκκλησιαστικού κινήματος, με απαγορεύσεις των ιερέων, εκδηλώθηκε όχι σαν ποιμένας καλός, αλλά εχθρός του ουκρανικού λαού και με αυτή την πράξη του αποχώρησε από την Ουκρανική Εκκλησία. Εξαιτίας όλων αυτών, η Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία, αποτελούμενη από ουκρανικές ενορίες, έμεινε χωρίς επισκόπους».

Στις 14 Οκτωβρίου 1921, όταν το Κίεβο βρέθηκε και πάλι στα χέρια των μπολσεβίκων, στον Καθεδρικό Ναό της Αγ. Σόφιας πραγματοποιήθηκε η «Πρώτη Πανουκρανική Ορθόδοξη Σύνοδο», όπου από τους 472 αντιπροσώπους μόνο 81 ήταν ιερείς ή διάκονοι και δεν υπήρχε ούτε ένας αρχιερέας. Ο κλήρος αντιπροσωπευόταν μόνο με το 17% του αριθμού των συμμετεχόντων, και μάλιστα, πολλοί από αυτούς ήταν αποκηρυγμένοι στην ιεροσύνη. Ο Βασίλειος Λιπόφσκι, ένας από τους πιο ζηλωτές υποστηρικτές της αυτοκέφαλης, δήλωσε ότι οι Ορθόδοξοι επίσκοποι, μην ερχόμενοι στη Σύνοδο, «αυτοαποκηρύχτηκαν από την ουκρανική εκκλησία».

Ελλείψει της ευκαιρίας να λάβουν χειροτονία από κανονικό επίσκοπο, οι υποστηρικτές της αυτοκέφαλης αποφάσισαν να «χειροτονήσουν» οι ίδιοι τους «επισκόπους» τους. Να πώς αναφέρεται γι’ αυτό στην επιστολή του Παναγιότατου Πατριάρχη Ποιμένα στον Πατριάρχη Κωνσταντινούπολης Αθηναγόρα της 16ης Μαρτίου 1972: «Αυτή η ψευδοσύνοδο κήρυξε το σχηματισμό της "Ουκρανικής Αυτόνομης Ορθόδοξης Εκκλησίας". Ο επικεφαλής των αυτονομιστών, ο τότε αποκηρυγμένος αρχιερέας, Βασίλειος Λιπκόφσκι, εξελέγη από τα μέλη της "Συνόδου" ως επίσκοπος της νέας "Εκκλησίας". Η "ιεραρχική" χειροτονία του Βασιλείου Λιπκόφσκι έγινε αντίθετη προς όλους τους κανονιστικούς κανόνες. Η ίδια η "χειροτονία" εκτελούνταν από τους αποκηρυγμένους πρεσβυτέρους και λαϊκούς, με την τοποθέτηση πάνω στο Λιπκόφσκι λειψάνων (χεριού) του ιερομάρτυρα Μακαρίου, μητροπολίτη Κίεβο. Αυτή η βλάσφημη πράξη επαναλήφθηκε κατά τη διάρκεια της επακόλουθης "χειροτονίας" "επίσκοπου" και πάλι αποκηρυγμένου αρχιερέα Νέστορα Σαραγιέφσκι. Η φύση αυτών των "χειροτονιών" έδωσε βάσιμους λόγους για την εξάπλωση ανάμεσα στον πιστό λαό ονομασίας των νέων σχισματικών "samosvyati" ("αυτοάγιοι")».

Μάθημα τέταρτο. Οι υποστηρικτές της αυτοκέφαλης για να επιτύχουν τους στόχους τους δεν λαμβάνουν υπόψη όχι μόνο τη γνώμη της επισκοπής, του κλήρου και του λαού, αλλά και τους κανόνες και κανονισμούς της Εκκλησιάς, οι οποίοι έχουν αποστολική προέλευση. Ακριβώς το ίδιο πράγμα παρατηρούμε και σήμερα. Το πιο εκπληκτικό είναι ότι στην κατάρρευση των κανόνων της Εκκλησιάς συμμετέχει το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης, το οποίο τοποθετεί τον εαυτό του πάνω από τους κανόνες της Εκκλησιάς.

Στα πρώτα χρόνια της UAOC (Ουκρανικής Αυτοκέφαλης Ορθόδοξης Εκκλησίας) οι σοβιετικές αρχές την χρησιμοποίησαν για την καταπολέμηση της κανονικής εκκλησίας και προωθούσαν την περαιτέρω επέκτασή της. Μέσα σε λίγα χρόνια η «επισκοπή» της UAOC αυξήθηκε σε 34 άτομα, ο κλήρος αυξήθηκε σε 1.500, ο αριθμός των ενοριών αυξήθηκε στους 1.100. Οι μπολσεβίκοι χρησιμοποίησαν κάθε ευκαιρία για να αποδυναμώσουν την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ρωσίας και η UAOC ήταν το καταλληλότερο εργαλείο για αυτό.

Μάθημα πέμπτο. Οι κοσμικές αρχές χρησιμοποιούν πάντα την αυτοκεφαλία όχι για την επίλυση θρησκευτικών προβλημάτων, αλλά για τα δικά τις πολιτικά συμφέροντα. Στην καλύτερη περίπτωση, το συμφέρον αυτό είναι η ενίσχυση της ατομικής εξουσίας (σήμερα είναι επανεκλογή για δεύτερη θητεία), στη χειρότερη περίπτωση – η καταστροφή της κανονικής Εκκλησίας. Αλλά, κατά κανόνα, η εξουσία πραγματοποιεί αυτά τα συμφέροντα στο σύνολό τους. Η ιστορία διδάσκει ότι ο αγώνας για την αυτοκέφαλη εκκλησία είναι πρωτίστως (και ίσως αποκλειστικά) ένας αγώνας για εξουσία και όχι για βοήθεια στην προσήλωση των ανθρώπων στον Χριστό.

Άγνωστο πώς θα ήταν η περαιτέρω μοίρα της UAOC, αλλά το 1925 η σοβιετική κυβέρνηση έχει ήδη εδραιωθεί σταθερά και δεν χρειάζονταν πλέον βοηθούς στην καταστροφή της Εκκλησίας, μπορούσε ήδη να το καταφέρει η ίδια (κατά τη γνώμη των αρχών). Έτσι, οι μπολσεβίκοι απέρριψαν την UAOC ως άχρηστη. Άρχισαν καταστροφές, συλλήψεις, απελάσεις και κλεισίματα ενοριών. Και στις 28-29 Ιανουαρίου 1930 η Κεντρική Πολιτική Διεύθυνση (GPU) διέταξε στην UAOC να συγκαλέσει έκτακτη εκκλησιαστική σύνοδο, στην οποία οι εκπρόσωποι ... κατήγγελλαν οι ίδιοι τον εαυτό τους ως «μια προφανής αντισοβιετική αντεπαναστατική οργάνωση» και αποφάσισαν την αυτοδιάλυση της UAOC. Σύντομα, η διαδικασία εξάλειψης της UAOCs κατέληξε στο λογικό της συμπέρασμα. Ωστόσο, μερικά από τα απομεινάρια αυτής της θρησκευτικής δομής διατηρήθηκαν στη μετανάστευση, από όπου αναζωπυρώθηκαν πάλι κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής της Ουκρανίας και στη συνέχεια στη δεκαετία του '80. Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία.

Μάθημα έκτο. Οι θρησκευτικές δομές, τις οποίες δημιουργούν οι αρχές για την εκπλήρωση των πολιτικών τους στόχων, βασίζονται μόνο στην υποστήριξη αυτών των ίδιων αρχών. Χωρίς τα δικά της εσωτερικά καθαρά θρησκευτικά θεμέλια μπορούν να υπάρξουν μόνο με την υποστήριξη των αρχών. «θεμέλιον γὰρ ἄλλον οὐδεὶς δύναται θεῖναι παρὰ τὸν κείμενον, ὅς ἐστιν Ἰησοῦς Χριστός» (Διότι κανείς δεν μπορεί να βάλει άλλο θεμέλιο εκτός εκείνου που έχει τεθεί, το οποίο είναι ο Ιησούς Χριστός) (1 Κορ. 3,11). Οι προσπάθειες να βάλουν ως θεμέλιο εκκλησιαστικών οργανώσεων εθνικισμό, κρατικοποίηση ή γεωπολιτικό αγώνα εναντίον οποιουδήποτε εχθρού καταλήγουν στο ότι μια τέτοια οργάνωση παύει να είναι η Εκκλησία του Χριστού και μεταμορφώνεται σε μια κοινωνικοπολιτική δομή που εξαρτάται κριτικά από την παρούσα κατάσταση.

Μάθημα έβδομο. Η κοσμική εξουσία, δημιουργώντας θρησκευτικές οργανώσεις για την επίλυση των προβλημάτων της, τις καταστρέφει εύκολα ή τις εγκαταλείπει στο έλεος της μοίρας μόλις δεν τις χρειάζεται πλέον. Διότι για την εξουσία είναι μόνο ένα εργαλείο που μπορεί να χρειαστεί σήμερα, και αύριο θα είναι άχρηστο ή, επιπλέον, επαχθές. Αφήνοντας τον Χριστό και την Εκκλησία Του και συμμετέχοντας σε εκκλησιαστικές οργανώσεις, ο καθένας θα πρέπει να γνωρίζει ότι πλέον οι ενέργειές του δε θα ρυθμίζονται από το νόμο του Θεού και τις εντολές του Ευαγγελίου, αλλά από τους πολιτικούς νόμους, μεταξύ των οποίων ένα σημαντικό μέρος καταλαμβάνεται από τα εξής: «Το να προδώσεις εγκαίρως σημαίνει να προβλέψεις».

Τα διδάγματα της πρώτης απόπειρας της ουκρανικής αυτοκέφαλης πριν από εκατό χρόνια δείχνουν ότι η προδοσία της Εκκλησιάς μπορεί να δώσει οφέλη μόνο για πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Στη συνέχεια, κατά κανόνα, γίνεται προδοσία των προδοτών. Αλλά ένα πράγμα είναι να υπομείνετε διωγμούς για την πίστη σας στον Χριστό, και άλλο – για τα κοσμικά αγαθά ή κάποιες γήινες ιδέες. Το ζήτημα της αυτοκέφαλης, όπως και κάθε άλλης κανονιστικής μορφής της ύπαρξης της Εκκλησιάς, θα πρέπει να αποφασίζεται από την ίδια την Εκκλησία, συνοπτικά και χωρίς παρέμβαση των κοσμικών αρχών.

Δυστυχώς, οι σημερινές ουκρανικές αρχές είτε δεν γνωρίζουν την ιστορία, είτε δεν θέλουν να μάθουν τα διδάγματά της, αλλά, κατά πάσα πιθανότητα, και τα δύο. Αλλά εμείς, οι ορθόδοξοι χριστιανοί, πρέπει να αντλήσουμε το πιο σημαντικό μάθημα για τους εαυτούς μας από τα παραπάνω, μάθημα πιστότητας στην Εκκλησία του Χριστού.