Αποστασία, αποστασία-Lite, και το Κατὰ Ἰωάννην Ευαγγέλιον

Το Ευαγγέλιο μας δίνει μια απάντηση για το πώς να αντιλαμβανόμαστε την τρέχουσα κατάσταση γύρω από την UOC. Φωτογραφία: ΕΟΔ

Ο πόλεμος στην Ουκρανία προκάλεσε έντονη πίεση στην Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία με έναν σαφώς δηλωμένο στόχο – να την καταστρέψει κανείς εντελώς. Υπάρχουν δύο δρόμοι για τους κληρικούς και τους λαϊκούς: να πάνε απευθείας στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας (ΟCU), και για εκείνους που δεν είναι ακόμα έτοιμοι για αυτό, να αναγνωρίσουν την υπεροχή του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως πάνω τους. Και στις δύο περιπτώσεις, αυτό σημαίνει αποστασία από την UOC και τον Προκαθήμενο της, τον Μητροπολίτη κ. Ονούφριο. Στη δεύτερη επιλογή, αυτή είναι η «ελαφριά εκδοχή» της αποστασίας, αφού κρύβεται πίσω από ένα βολικό επιχείρημα ότι το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, σε αντίθεση με την ΟCU, είναι αναγνωρισμένη Τοπική Εκκλησία με κανονική διαδοχή χειροτονιών. Ωστόσο, δεν πρέπει να ξεχνάμε ορισμένα σημαντικά σημεία:

1. Το Φανάρι έχει τελέσει με ανθρώπους χωρίς αξιοπρέπεια (OCU) και, ως εκ τούτου, αξίζει μια κατάλληλη κανονική αξιολόγηση τέτοιων ενεργειών, η οποία αργά ή γρήγορα θα δοθεί.
2. Το σύγχρονο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως διακηρύττει το δόγμα της δικής του υπεροχής στην παγκόσμια Ορθοδοξία, το οποίο είναι ασύμβατο με το δόγμα της «Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας».
3. Το Φανάρι δηλώνει την πρόθεσή του να εισέλθει σε «ενότητα» με τον Καθολικισμό, που είναι σαφώς μια αποστασία από την Ορθοδοξία. Αν και μέχρι η δηλωθείσα ένωση να γίνει γεγονός, για την αποστασία μπορεί να μιλάει κανείς μόνο ως πιθανή προοπτική.

Σε οποιαδήποτε από τις εκδοχές της, η αποστασία από την UOC είναι αρκετά δικαιολογημένη από την άποψη της καθημερινής λογικής. Εξάλλου, ο Πατριάρχης κ. Κύριλλος εγκρίνει πραγματικά τον πόλεμο κατά της Ουκρανίας, πράγμα που σημαίνει ότι το να βρίσκεται υπό τη δικαιοδοσία του Πατριαρχείου Μόσχας σημαίνει ότι συνδέεται με τους εχθρούς της Ουκρανίας. Προκύπτει η γνωστική ασυμφωνία: η UOC είναι η Ουκρανική Εκκλησία, υποστηρίζει την κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας, ευλογεί τα πιστά παιδιά της να υπερασπιστούν τη χώρα, βοηθά τόσο τους στρατιώτες όσο και τους πρόσφυγες με κάθε τρόπο, κλπ. Από την άλλη πλευρά όμως, η – UOC, αν και είναι μια αυτόνομη Εκκλησία, ωστόσο εξακολουθεί να είναι εντός της ROC (ρήτρα 5 του Καταστατικού της UOC), και η ROC στο πρόσωπο του Προκαθήμενου της, καθώς και πολλοί ιεράρχες και κληρικοί, έχουν τοποθετηθεί στο πλευρό του εχθρού της Ουκρανίας.

Η αποστασία από την UOC είναι αρκετά δικαιολογημένη από την άποψη της καθημερινής λογικής.

Πώς μπορεί να είναι κανείς με το μέρος των εχθρών του; Φυσικά, κανείς στην UOC δεν θέλει να συνδεθεί με εχθρούς, και ως εκ τούτου εμφανίζεται ο πειρασμός για ορισμένους κληρικούς της UOC να χρησιμοποιήσουν τις δύο επιλογές που περιγράφονται παραπάνω. Αυτή η λογική είναι πολύ προβλέψιμη, αλλά είναι ανθρώπινη. Αλλά η λογική του Ευαγγελίου είναι εντελώς διαφορετική. Ας ανοίξουμε το Ευαγγέλιο του Ιωάννη και να δούμε πώς οι πιο κοντινοί μαθητές του Χριστού βρέθηκαν σε μια κατάσταση γνωστική ασυμφωνίας (cognitive dissonance), πώς ενήργησαν και τι τους είπε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός σε αυτή την κατάσταση.

Αναφορά: η γνωστική ασυμφωνία είναι μια κατάσταση ψυχικής δυσφορίας ενός ατόμου που προκαλείται από τη σύγκρουση στο μυαλό του αντικρουόμενων ιδεών: ιδέες, πεποιθήσεις, αξίες ή συναισθηματικές αντιδράσεις.

Το κήρυγμα του Χριστού, τα λόγια και οι δηλώσεις Του ήταν μερικές φορές τόσο ασυνήθιστα και τόσο διέλυσαν την ιδέα των Εβραίων εκείνης της εποχής για τα συνηθισμένα πράγματα και έννοιες που μερικές φορές τους φαινόταν ότι αυτά ήταν τα λόγια ενός τρελού ή ενός ατόμου που ήταν σε ανεπαρκή κατάσταση. Αυτή η άποψη κοινοποιήθηκε ακόμη και από στενούς συγγενείς του Χριστού. Το Ευαγγέλιο του Μάρκου περιγράφει αυτή την κατάσταση: «Μετά έρχονται σ’ ένα σπίτι· εκεί μαζεύτηκε πάλι τόσος κόσμος, που αυτός και οι μαθητές δεν μπορούσαν ούτε να φάνε. Όταν τ’ άκουσαν αυτό οι δικοί του, βγήκαν να τον συγκρατήσουν, γιατί νόμιζαν ότι είχε χάσει τα λογικά του» (Μάρκος 3:20,21). Ο Ευλογημένος Ιερώνυμος του Στρήντον εξηγεί αυτό το απόσπασμα του Ευαγγελίου ως εξής: «Στο Ευαγγέλιο, ακόμη και οι κοντινοί Του άνθρωποι ήθελαν να Τον δεσμεύσουν, σαν να είχε θολώσει από τη λογική. Οι εχθροί, κοροϊδεύοντας, είπαν: «... ο δαίμονας μέσα Του» και «Είναι Σαμαρείτης» (Πρβλ. Ιωάννης 8:48), και επίσης: «... Διὰ τοῦ ἄρχοντος τῶν δαιμονίων ἐκβάλλει τὰ δαιμόνια» (Πρβλ. Ματ. 9:34, 12:24, Λουκάς 11:15).

Μερικοί μελετητές των κειμένων του ευαγγελίου υποθέτουν ότι αυτή η κατάσταση μπορεί να έχει προκύψει μετά ή σε σχέση με την Επί του Όρους Ομιλία. Πράγματι, αυτό που έλεγε ο Χριστός ήταν από πολλές απόψεις τόσο ασυνήθιστο για τους κατοίκους της Παλαιστίνης εκείνη την εποχή που το συμπέρασμα για τη θόλευση της λογικής ήταν αυτονόητη. Αλλά, φυσικά, πολλοί άνθρωποι, και πρώτα απ' όλα οι μαθητές του Χριστού, πίστεψαν τα λόγια Του και τα δέχτηκαν ως αποκάλυψη από ψηλά, χωρίς να αμφισβητούν. Αλλά ήρθε η μέρα που ήταν αδύνατο ακόμα και για τους στενότερους μαθητές Του να λάβουν τα λόγια του Κυρίου. Η μόνη λογική διέξοδος ήταν να αναγνωρίσουν ότι ο Χριστός είχε πράγματι «χάσει τα λογικά του» και να απομακρυνθούν από Αυτόν. Πολλοί το έκαναν, αλλά όχι όλοι. Ας στραφούμε στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη.

Ήρθε η μέρα που κατέστη αδύνατο ακόμα και για τους στενότερους μαθητές Του να λάβουν τα λόγια του Κυρίου. Η μόνη λογική διέξοδος ήταν να αναγνωρίσουν ότι ο Χριστός είχε «χάσει τα λογικά του» και να απομακρυνθούν από Αυτόν.

Όλη αυτή η ιστορία ξεκινά με το γεγονός ότι ο Κύριος χορταίνει ως εκ θαύματος πολλούς ανθρώπους με πέντε καρβέλια κριθαριού και δύο μικρά ψάρια. «Επήρε δε ο Ιησούς εις τα χέρια του τα ψωμιά και αφού ευχαρίστησε τον πατέρα, εμοίρασε στους μαθητάς, οι δε μαθηταί εμοίρασαν στους καθισμένους εκεί ανθρώπους. Το ίδιο έκαμαν και με τα ψάρια και έδιδαν στον καθένα όσο ήθελε, δια να χορτάση. Αφού δε εχόρτασαν όλοι, είπεν ο Ιησούς στους μαθητάς του· «μαζέψτε τα κομμάτια που επερίσσεψαν, δια να μη χαθή τίποτε»» (Ιωάννης 6:11,12).

Μετά από αυτό το θαύμα, ο λαός Τον αναγνώρισε ως αγγελιοφόρο του Θεού, και δεδομένου ότι οι Εβραίοι συνέδεσαν την απελευθέρωσή τους από τον μισητό ζυγό της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας με έναν τέτοιο αγγελιοφόρο, είχαν την ιδέα να εμπλέξουν τον Χριστό στον πολιτικό αγώνα, να τον κάνουν βασιλιά τους και, υπό την ηγεσία Του, να υψώσουν μια αντιρωμαϊκή εξέγερση.

«Οι άνθρωποι, λοιπόν, όταν είδαν αυτό το καταπληκτικό θαύμα, που έκαμεν ο Ιησούς, έλεγαν ότι αυτός πράγματι είναι ο προφήτης εκείνος, που σύμφωνα με την προφητείαν του Μωϋσέως έρχεται στον κόσμον.. Ο Ιησούς, λοιπόν, επειδή αντελήφθη καθαρώτατα, ότι οι άνθρωποι εκείνοι επάνω στον ενθουσιασμόν των, επρόκειτο να έλθουν να τον αρπάξουν, δια να τον ανακηρύξουν βασιλέα, έφυγε πάλιν μόνος του στο όρος» (Ιωάννης 6:14,15).

Ο Ιησούς Χριστός αποσύρθηκε μόνος του στο βουνό και έστειλε τους μαθητές με βάρκα στην άλλη πλευρά της λίμνης στην Καπερναούμ. Αυτό ήταν ένα τέχνασμα που επέτρεψε στον Χριστό να αποφύγει να ανακηρυχθεί βασιλιάς, αφού κανείς δεν φανταζόταν ότι θα ακολουθούσε τους μαθητές με τα πόδια πανω στο νερό. Και όταν ανακαλύφθηκε ότι ο Κύριος, μαζί με τους μαθητές, ήταν ήδη στην Καπερναούμ, η στιγμή χάθηκε. Ήταν και πάλι περικυκλωμένος από ανθρώπους, και το «κατά λάθος να Τον πάρουν» δεν ήταν πλέον δυνατό. Οι Εβραίοι θα μπορούσαν μόνο να ρωτήσουν με αμηχανία, «διδάσκαλε, πότε ήλθες εδώ;» (Ιωάννης 6:25). Στην οποία ο Κύριος τους απάντησε: «ειλικρινώς σας λέγω, ζητείτε να με εύρετε, όχι διότι είδατε τα θαύματά μου και έχετε πεισθή δια την θείαν μου αποστολήν, αλλά διότι εφάγατε χθες και εχορτάσατε από τους άρτους» (Ιωάννης 6:26). Αυτό αρχίζει την ομιλία του Χριστού για το αληθινό Ψωμί της Ζωής, το οποίο είναι το Σώμα Του.

Οι Εβραίοι ζητούν από τον Χριστό σημάδια και υπαινίσσονται ότι αυτό το σημάδι δεν πρέπει να είναι λιγότερο χειροπιαστό από το μάννα που έφαγε ο λαός του Ισραήλ μετά την απελευθέρωση από την αιγυπτιακή σκλαβιά. «Οι πατέρες μας έφαγαν το μάννα εις την έρημον, όπως άλλωστε έχει γραφεί και στους ψαλμούς· Αρτον από τον ουρανόν έδωκεν εις αυτούς να φάγουν».  Είπε, λοιπόν, εις αυτούς ο Ιησούς· «σας διαβεβαιώνω, ότι ο Μωϋσής δεν σας έδωσε τον αληθινόν και αιώνιον άρτον εκ του ουρανού, αλλά υλικόν, προεικόνισμα και τύπον του πνευματικού άρτου. Ο Πατήρ μου όμως, ο οποίος και τότε δια του Μωϋσέως, σας έδωσε τον υλικόν εκείνον άρτον, σας δίδει τώρα και τον αληθινόν πνευματικόν άρτον από τον ουρανόν.  Διότι ο αληθινός άρτος του Θεού είναι αυτός, που κατεβαίνει από τον ουρανόν και δίδει ζωήν ατελεύτητον και αιωνίαν εις όλον τον κόσμον.» (Ιωάννης 6:31-33). Εδώ βλέπουμε την πρώτη, όχι ακόμα σαφή, ένδειξη ότι το Ψωμί της Ζωής είναι ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός. Οι Εβραίοι δεν το καταλαβαίνουν αυτό, εξακολουθούν να έχουν την εντύπωση του θαύματος του πολλαπλασιασμού των καρβέλιων και του κορεσμού πολλών ανθρώπων μαζί τους και ρωτούν: «Κυριε, δος μας πάντοτε αυτόν τον άρτον» (Ιωάννης 6:34). Σε αυτό, ο Κύριος απαντά πιο καθαρά: «εγώ είμαι ο άρτος της ζωής (εγώ με την μετάληψιν του σώματος και του αίματός μου, αλλά και με την διδασκαλίαν μου και την χάριν του Αγίου Πνεύματος μεταδίδω την πραγματικήν και αιωνίαν ζωήν). Εκείνος που έρχεται κοντά μου, ποτέ δεν θα πεινάση πνευματικώς και εκείνος που πιστεύει εις εμέ, ποτέ δεν θα διψάση» (Ιωάννης 6:35).

Από αυτό το σημείο και μετά, οι Εβραίοι έχουν ήδη αρχίσει να είναι μπερδεμένοι και προσβεβλημένοι: «Εγόγγυζαν τότε αναντίον του οι Ιουδαίοι, διότι είπε, εγώ είμαι ο άρτος που έχω κατεβή από τον ουρανόν. Και έλεγαν· “δεν είναι αυτός ο Ιησούς, ο υιός του Ιωσήφ, του οποίου ημείς γνωρίζομεν τον πατέρα και την μητέρα; Πως, λοιπόν, λέγει ότι έχει κατεβή από τον ουρανόν;» (Ιωάννης 6:41,42). Τότε η κατάσταση αρχίζει να θερμαίνεται ακόμα περισσότερο, επειδή ο Κύριος όχι μόνο καταθέτει στον Εαυτό Του ως το Ψωμί της Ζωής, αλλά λέει επίσης ότι αυτό δεν είναι μόνο μια όμορφη στροφή του λόγου, ότι η φυσική Σάρκα και Αίμα Του είναι αυτό το Ψωμί.

«Αυτός όμως που σας λέγω εγώ τώρα είναι ο άρτος που κατεβαίνει από τον ουρανόν και έχει τέτοιαν ανυπολόγιστον δύναμιν, ώστε, εάν φάγη κανείς από αυτόν, να μη πεθάνη ποτέ. (Δηλαδή να μη αποθάνη πνευματικώς, αλλά να απολαύση την αιώνιον ζωήν). Εγώ είμαι ο άρτος ο ζων, που έχω κατεβή από τον ουρανόν· όποιος φάγη από τον άρτον τούτον, θα ζήση αιωνίως. Και ο άρτος, τον οποίον εγώ θα σας δώσω, είναι η σαρξ μου, η ανθρωπίνη μου υπόστασις την οποίαν θα προσφέρω θυσίαν δια την σωτηρίαν και ζωήν του κόσμου.» (Ιωάννης 6:50-51).

Τότε οι ακροατές του Χριστού κατάλαβαν τι έλεγε για τη Σάρκα και το Αίμα Του, αλλά είχαν ακόμα την ελπίδα να πάρουν κάποια λογική εξήγηση για το πώς θα μπορούσαν όλα να μοιάζουν στην πραγματικότητα. Αρχίζουν μια συζήτηση για το πώς θα μπορούσε να είναι αυτό: «Εφιλονεικούσαν, λοιπόν, μεταξύ των οι Ιουδαίοι και έλεγαν· “πως ημπορεί αυτός να μας δώση την σάρκα του να φάγωμεν;» (Ιωάννης 6:52).

Σήμερα, όταν συμμετέχουμε στη Σάρκα και το Αίμα του Κυρίου για δύο χιλιάδες χρόνια με το πρόσχημα του ευχαριστιακού ψωμιού και του κρασιού, τα λόγια του Χριστού δεν προκαλούν καμία αμηχανία στο μυαλό μας. Αλλά για τους Εβραίους της εποχής, αυτό ήταν ένα ψυχικό σοκ, επειδή ο Ιησούς Χριστός μιλούσε, στην πραγματικότητα, για κανιβαλισμό.

Αν υπήρχε ένας άνθρωπος στη θέση του Χριστού που νοιαζόταν να πείσει τους ακροατές του να τον αποκτήσουν αντί να τον απομακρύνουν, πιθανότατα θα τους εξηγούσε τι γνωρίζουμε για τη Θεία Κοινωνία σήμερα. Αλλά ο Χριστός όχι. Αντίθετα, επιδεινώνει περαιτέρω το σοκ των Εβραίων και επαναλαμβάνει ότι πρόκειται πραγματικά για κυριολεκτικά τρώγοντας τη σάρκα Του και πίνοντας το αίμα Του. Επιπλέον, προειδοποιεί ότι όποιος αρνείται να το πράξει δεν θα δει τη βασιλεία των ουρανών.

«Τους είπε τότε ο Ιησούς· “ειλικρινώς και αληθώς σας λέγω, εάν δεν φάγετε την σάρκα του υιού του ανθρώπου, δια του μυστηρίου της θείας Ευχαριστίας, και πίετε το αίμα αυτού, δεν έχετε μέσα σας ζωήν. Εκείνος που τρώγει την σάρκα μου, δια του μυστηρίου της θείας Ευχαριστίας, και πίνει το αίμά μου, έχει ζωήν αιώνιον και εγώ θα τον αναστήσω ένδοξον κατά την μεγάλην ημέραν της κρίσεως. Διότι η σαρξ μου είναι πράγματι πνευματική τροφή και το αίμα μου είναι πράγματι πνευματικόν ποτόν. Και εκείνος που κοινωνεί από αυτά έχει ζωήν αιώνιον. Καθένας που τρώγει την σάρκα μου και πίνει το αίμα μου, ενώνεται μαζή μου στενότατα εις ένα πνευματικόν σώμα, ώστε αυτός να μένη μέσα εις εμέ και εγώ να μένω μέσα εις αυτόν και να τον μεταβάλλω εις κατοικητήριον της θεότητος. Καθώς με έστειλε ο Πατήρ, ο οποίος έχει από τον ευατόν του την ζωήν και είναι η πηγή της ζωής, και εγώ ως άνθρωπος έχω ζωήν αθάνατον από τον Πατέρα, και ζω δια τον Πατέρα, έτσι και εκείνος, ο οποίος δια της θείας Ευχαριστίας με μεταλαμβάνει, θα ζήση, διότι θα πάρη από εμέ την ζωήν. Αυτός που σας είπα είναι ο άρτος που έχει κατεβή από τον ουρανόν. Δεν είναι σαν το μάννα που έφαγαν οι πατέρες σας εις την έρημον και έζησαν επί ολίγα έτη και στο τέλος απέθαναν· εκείνος που τρώγει αυτόν τον άρτον θα ζήση αιωνίως» (Ιωάννης 6:53-58).

Μετά από αυτά τα λόγια, οι Εβραίοι δεν είχαν καμία επιλογή από το να βγάλουν ένα λογικό συμπέρασμα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με τον Χριστό και ότι έλεγε κάτι εντελώς παράλογο και απαράδεκτο. «Πολλοί τότε από τους μαθητάς του, όταν ήκουσαν αυτά είπον· “είναι σκληρός αυτός ο λόγος· ποιός ημπορεί να τον ακούη και να τον πιστεύει; Πως είναι δυνατόν να φάγη κανείς σάρκα ανθρωπίνην;”» (Ιωάννης 6:60). Και έχοντας βγάλει ένα τέτοιο συμπέρασμα, να απομακρυνθεί από τον Χριστό και να πάει με διαφορετικό, πιο λογικό και βολικό τρόπο. « Από την ημέραν αυτήν πολλοί εκ των μαθητών του εγύρισαν εις τα σπίτια των και τας εργασίας των και δεν επήγαιναν πλέον μαζή του» (Ιωάννης 6:66). Σημειώστε ότι ο ευαγγελιστής Ιωάννης μιλάει για «τους μαθητές Του», όχι μόνο για τους ακροατές. Αυτοί οι άνθρωποι ήταν με τον Χριστό, άκουγαν τα κηρύγματά Του, πιθανώς τα πίστευαν, αλλά τα λόγια για την κυριολεκτική κατανάλωση του Σώματός Του και του Αίματος δεν μπορούσαν να συγκρατηθούν. Το Ευαγγέλιο μας δίνει λόγο να υποθέσουμε ότι ο Ιούδας ο Ισκαριώτης αποδείχθηκε ο ίδιος αποστάτης, ο οποίος, αν και δεν απομακρύνθηκε σωματικά από τον Χριστό, ωστόσο,  η καρδιά του είχε ήδη απομακρυνθεί από τον Κύριο. «Αλλά υπάρχουν μερικοί από σας, οι οποίοι δεν πιστεύουν”. Είπε δε αυτά ο Ιησούς, διότι εγνώριζε ευθύς εξ αρχής, ποίοι είναι αυτοί που δεν πιστεύουν και ποίος είναι εκείνος, ο οποίος έμελλε να τον παραδώση» (Ιωάννης 6:64).

Μετά από αυτή την αποστασία «πολλών μαθητών Του», ο Κύριος μένει μόνος με τους δώδεκα αποστόλους. Αυτό δεν αναφέρεται ρητά στο Ευαγγέλιο, αλλά προκύπτει από το πλαίσιο. Και εδώ, σύμφωνα με την ανθρώπινη λογική μας, ο Χριστός σίγουρα θα έπρεπε να τους καθησυχάσει και να πει κάτι όπως "Μην ανησυχείτε και μην ανησυχείτε, όλα αυτά είναι αλληγορικά, όχι κυριολεκτικά, όλα θα είναι με το πρόσχημα του ψωμιού και του κρασιού" και ούτω καθεξής. Αλλά ο Κύριος δεν λέει κάτι τέτοιο, δεν υπαινίσσεται καν ότι η μετάληψη θα λάβει χώρα σε μορφή αποδεκτή από την αντίληψη μας. Όχι, ο Κύριος δεν καθησυχάζει τους αποστόλους στο ελάχιστο και δεν τους οδηγεί έξω από την κατάσταση της γνωστικής αφωνίας στην οποία βρίσκονταν τότε. Αντίθετα, επιδεινώνει περαιτέρω αυτή την κατάσταση ρωτώντας: «Λαβών αφορμήν ο Ιησούς από την αποχώρησιν εκείνων είπεν στους δώδεκα· “μήπως και σεις θέλετε να φύγετε;”» (Ιωάννης 6:67). Ήταν μια πολύ σκληρή δοκιμασία για τους αποστόλους, ανάλογη με τη δοκιμασία της πίστης της συζύγου μιας Χαναανίτισσας γυναίκας, όταν ο Κύριος αρνήθηκε σαφώς και κατηγορηματικά να θεραπεύσει την κόρη της (Πρβλ. Ματθ. 15:21-28).

Οι απόστολοι, αφού δεν έχουν καμία ελπίδα να επιλύσουν τις αμηχανίες τους, συνεχίζοντας να κατοικούν σε μια κατάσταση τρομερής γνωστικής ασυμφωνίας, κάνουν την επιλογή τους. Παραμένουν πιστοί στον Χριστό.

Και εδώ οι απόστολοι, αφού δεν έχουν καμία ελπίδα να λύνουν τις αμηχανίες τους, συνεχίζοντας να κατοικούν σε μια κατάσταση τρομερής γνωστικής ασυμφωνίας, κάνουν την επιλογή τους. Παραμένουν πιστοί στον Χριστό, δηλώνουν την πεποίθηση ότι ό,τι λέει είναι αλήθεια και αποδέχονται αυτή την αλήθεια, όσο σοκαριστική και πέρα από την κοινή λογική κι αν είναι.

«Απήντησε τότε εις αυτόν ο Σιμων Πετρος· “Κυριε, προς ποίον άλλον να πάμε; Μενομεν πάντοτε μαζή σου, διότι συ έχεις λόγια που δίδουν ζωήν αιωνίαν. Και ημείς έχομεν πιστεύσει εις σε και έχομεν από την προσωπικήν μας πείραν γνωρίσει, ότι συ είσαι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού του ζώντος”» (Ιωάννης 6:67-69).

***

Αν εξετάσουμε την τρέχουσα κατάσταση στην UOC μέσα από το πρίσμα αυτής της αφήγησης του Ευαγγελίου, θα δούμε ότι εκείνοι που έχουν απομακρυνθεί από την Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία και τον Μακαριώτατο Ονούφριο, ή σκέφτονται να ακολουθήσουν αυτό το μονοπάτι, κάνουν το σωστό από την άποψη της γήινης κοσμικής λογικής μας. Αντίθετα, η πίστη στην Εκκλησία φαίνεται να είναι κάτι παράξενο, παράλογο και δημιουργεί πολλά καθημερινά προβλήματα. Ωστόσο, το παράδειγμα των αποστόλων λέει ότι πρέπει να παραμείνουμε πιστοί ό,τι και να γίνει. Για να παραμείνουμε πιστοί παρά το γεγονός ότι δεν γνωρίζουμε πώς θα εξελιχθεί περαιτέρω η κατάσταση, δεν γνωρίζουμε αν η UOC θα γίνει αυτοκέφαλη ή όχι, δεν γνωρίζουμε αν η UOC θα απαγορευτεί από τις αρχές. Πρέπει απλά να εμπιστευτούμε τον Χριστό και την Εκκλησία Του.

«Ίσως θέλετε να φύγετε κι εσείς;» Η επιλογή εξαρτάται από τον καθένα μας.