Θα συναντηθεί ξανά ο Πατριάρχης κ. Κύριλλος με τον Πάπα Φραγκίσκο;

Τι μπορούν να περιμένουν οι Ορθόδοξοι από μια νέα συνάντηση μεταξύ του Πατριάρχη της ROC και του Πάπα; Φωτογραφία: ΕΟΔ

Στις 4 Οκτωβρίου 2021, ο επικεφαλής του Τμήματος Εξωτερικών υποθέσεων (DECR) του Πατριαρχείου Μόσχας, ο Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ κ. Ιλαρίωνας  (Αλφέεβ), συμμετείχε σε συνάντηση εκπροσώπων παγκόσμιων θρησκειών, επιστημόνων και ειδικών με θέμα «Πίστη και Επιστήμη: προς την COP26» στο Βατικανό, όπου εξέφρασε τη θέση της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας σε περιβαλλοντικά θέματα.

Ο Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος συμμετείχε στην ίδια εκδήλωση, το γεγονός που από μόνο του φέρνει κάποια σύγχυση στο μυαλό των πιστών. Ο Μητροπολίτης κ. Ιλαρίωνας εξηγώντας αυτήν την κατάσταση είπε: «Τριάντα τέσσερις θρησκευτικοί ηγέτες έλαβαν μέρος στη σύνοδο, εκ των οποίων μόνο δύο εκπροσώπησαν τις Ορθόδοξες Εκκλησίες - ο Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος κι εγώ. Αν δεν ήμουν εγώ εκεί, αυτός θα ήταν ο μόνος εκπρόσωπος της παγκόσμιας Ορθοδοξίας». Αλλά από την άλλη πλευρά, το ερώτημα είναι αρκετά σχετικό: γιατί άλλες Τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες αποφάσισαν να μην στείλουν τους αντιπροσώπους τους στο Βατικανό; Ίσως είναι πιο λεπτομερείς στην προσέγγισή τους στο θέμα της συμμετοχής σε κοινές παγκοσμιοποιητικές εκδηλώσεις, ειδικά σε αυτές που διοργανώνει το Βατικανό;

Στις 6 Οκτωβρίου 2021 ο Πάπας Φραγκίσκος παραχώρησε ακροατήριο στον Μητροπολίτη κ. Ιλαρίωνα στο Βατικανό, το κεντρικό θέμα του οποίου, όπως αποδείχθηκε, ήταν η οργάνωση μιας νέας συνάντησης μεταξύ του Πατριάρχη Μόσχας και Πασών Ρωσσιών κ. Κύριλλου και του Πάπα Φραγκίσκου. Κατά τη διάρκεια του ακροατηρίου, ο επικεφαλής της DECR, σύμφωνα με το Vatican News, «σημείωσε ότι από τη συνάντηση των αρχηγών των δύο μεγαλύτερων χριστιανικών εκκλησιών του κόσμου στην Αβάνα, η διμερής συνεργασία τους αναπτύσσεται εντατικά. Η ενεργός αλληλεπίδραση μας επιτρέπει να υλοποιήσουμε σημαντικό αριθμό κοινών έργων που σχετίζονται με τη βοήθεια των διωκόμενων Χριστιανών, την προστασία των παραδοσιακών αξιών, της κοινωνικής υπηρεσίας, της εκπαίδευσης και του πολιτισμού».

Και την επόμενη ημέρα, 7 Οκτωβρίου, η ιταλική έκδοση της Corriere della Sera δημοσίευσε μια συνέντευξη με τον Μητροπολίτη κ. Ιλαρίωνα, στην οποία αυτός δήλωσε ότι το αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεών του με τον Πάπα Φραγκίσκο ήταν μια συμφωνία για άλλη μια συνάντηση του Ποντίφικα με τον Πατριάρχη κ. Κύριλλο, κάπου σε ουδέτερο έδαφος. Ταυτόχρονα, ο επικεφαλής του DECR είπε ότι οι προετοιμασίες για αυτήν τη συνάντηση διεξάγονται στο ίδιο καθεστώς απορρήτου όπως και για την πρώτη συνάντηση. «Νομίζω ότι αυτή η συνάντηση θα πραγματοποιηθεί, αλλά δεν θα την ανακοινώσουμε ένα μήνα ή αρκετούς μήνες νωρίτερα. Άλλωστε, το πιο σημαντικό πράγμα δεν είναι μόνο μια συνάντηση, αλλά τα αποτελέσματά της. Η προηγούμενη έφερε καλά αποτελέσματα», δήλωσε ο Μητροπολίτης κ. Ιλαρίωνας, προσθέτοντας ότι το κοινό έμαθε για τη συνάντηση της Αβάνας μόνο μία εβδομάδα πριν από τη διεξαγωγή της. Δηλαδή, ο επικεφαλής της DECR εξήγησε το καθεστώς απορρήτου από την ανησυχία του για τα αποτελέσματα της συνάντησης.

Στην ίδια συνέντευξη, ο Μητροπολίτης κ. Ιλαρίωνας είπε ότι στην πρώτη συνάντηση στην Αβάνα, ο Πατριάρχης και ο Πάπας αντιτάχθηκαν στην ένωση ως έναν τρόπο ενσωμάτωσης των εξομολογήσεων, που προκάλεσε έκπληξη και αγανάκτηση στους Ουκρανούς Ελληνοκαθολικούς: «Και δεν είναι τυχαίο ότι οι Ελληνοκαθολικοί της Ουκρανίας ήταν πολύ δυσαρεστημένοι με τη συνάντηση του Πάπα και του Πατριάρχη, και με τις λέξεις που ακούστηκαν από τα χείλη τους». Ακούγεται δικαιολογία για την πρώτη συνάντηση, λέγοντας ότι είναι διπλωματική νίκη για το Πατριαρχείο Μόσχας. Σας υπενθυμίζουμε ότι η κοινή δήλωση μετά τα αποτελέσματα της συνάντησης της Αβάνας σχετικά με τους Ουνίτες έχει ως εξής: «Ελπίζουμε ότι η συνάντησή μας θα συμβάλει στη συμφιλίωση όπου υπάρχουν τριβές μεταξύ Ελληνοκαθολικών και Ορθοδόξων Χριστιανών. Σήμερα είναι προφανές ότι η μέθοδος του «Uniatism» των προηγούμενων αιώνων, η οποία προϋποθέτει την ενοποίηση μιας κοινότητας με την άλλη διαχωρίζοντάς την από την Εκκλησία της, δεν είναι ο τρόπος αποκατάστασης της ενότητας. Ταυτόχρονα, οι εκκλησιαστικές κοινότητες που έχουν προκύψει ως αποτέλεσμα ιστορικών περιστάσεων έχουν το δικαίωμα να υπάρχουν και να κάνουν ό,τι είναι απαραίτητο για να ικανοποιήσουν τις πνευματικές ανάγκες των πιστών τους, προσπαθώντας για ειρήνη με τους γείτονές τους. Ορθόδοξοι και Ελληνοκαθολικοί χρειάζονται συμφιλίωση και εξεύρεση αμοιβαία αποδεκτών μορφών συνύπαρξης».

Η μέθοδος του «Uniatism» είναι ότι η εκκλησιαστική κοινότητα, περνώντας σε μια άλλη ομολογία, υιοθετώντας ένα διαφορετικό δόγμα και άλλους κανόνες πνευματικής πρακτικής, διατηρεί ταυτόχρονα εξωτερικές μορφές θρησκευτικότητας: αρχιτεκτονική, άμφια, λειτουργικές ρυθμίσεις κ.λπ. Εάν αναλογιστείτε τα λόγια της Κοινής Δήλωσης, γίνεται σαφές ότι το «Uniatism» απορρίπτεται ως τρόπος «αποκατάστασης της ενότητας», αλλά η ίδια η επιθυμία για ενότητα δεν απορρίπτεται. Σε αυτή τη φράση, μπορείτε ακόμη και να αντιληφθείτε την επιθυμία να αναζητήσει κανείς άλλους τρόπους.

Εάν αναλογιστείτε τα λόγια της Κοινής Δήλωσης, γίνεται σαφές ότι το «Uniatism» απορρίπτεται ως τρόπος «αποκατάστασης της ενότητας», αλλά η ίδια η επιθυμία για ενότητα δεν απορρίπτεται. Σε αυτή τη φράση, μπορείτε ακόμη και να αντιληφθείτε την επιθυμία να αναζητήσει κανείς άλλους τρόπους.

Αυτή η αντίληψη επιβεβαιώνεται από το Χαιρετιστικό Μήνυμα του Πάπα Φραγκίσκου με αφορμή την 30ή επέτειο από την ίδρυση αποστολικών διοικήσεων για τους Καθολικούς της Λατινικής Ιεροτελεστίας στη Ρωσία, το οποίο γιόρτασαν στις 10 Οκτωβρίου. Σχετικά με την επιθυμία να φτάσουμε στην ενότητα, ο Πάπας έγραψε τα εξής: «Στον χώρο  της ανατολικής χριστιανικής παράδοσής σας, είναι σημαντικό να συνεχίσουμε να περπατάμε μαζί με όλους τους χριστιανούς αδελφούς και αδελφές, χωρίς να κουραστούμε να ζητάμε βοήθεια από τον Κύριο με τη σειρά να εμβαθύνουμε τις γνώσεις μας ο ένας για τον άλλον και βήμα με βήμα να πλησιάζουμε στην ενότητα».

Αποτελέσματα της συνάντησης στην Αβάνα

Η συνάντηση των αρχηγών της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και του Βατικανού στην Αβάνα πραγματοποιήθηκε στις 12 Φεβρουαρίου 2016 στην Κούβα, στο κτίριο του Διεθνούς Αεροδρομίου της Αβάνας και έγινε η πρώτη στην ιστορία της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και του Βατικανού. Μετά τις συνομιλίες, υιοθετήθηκε Κοινή Δήλωση, στην οποία ο Πατριάρχης και ο Ποντίφικας έκαναν έκκληση για ειρήνη σε όλο τον κόσμο και ειδικά στη Μέση Ανατολή, τερματισμό των διώξεων των Χριστιανών, εξέφρασαν ανησυχία για την ανάπτυξη της βιοτεχνολογίας, τάχθηκαν υπέρ της ενίσχυσης της οικογένειας και ούτω καθεξής.

Ναι, ως διπλωματική νίκη, το DECR του Πατριαρχείου της Μόσχας μπορεί να καταγράψει τα εξής για τον εαυτό του:

• η ήδη αναφερόμενη δήλωση για τους Ουνίτες.
• αναφορά της σύγκρουσης στον Ντονμπας χωρίς να αναφέρονται συγκεκριμένα μέρη με έκκληση στους πιστούς να μην συμμετέχουν σε αυτήν
• πραγματική μη αναγνώριση ουκρανικών σχισματικών της UOC-KP και της UAOC από την πλευρά των Καθολικών.

Αλλά αν κάνετε την ερώτηση: ακολουθήθηκαν αυτά τα λόγια από συγκεκριμένες ενέργειες εκ μέρους των Καθολικών, τότε η απάντηση θα είναι αρνητική.

Πρώτον, οι Ουνίτες συνέχισαν να καταλαμβάνουν τις εκκλησίες της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Φυσικά, η κλίμακα που είδαμε στη δεκαετία του '90 δεν υπάρχει πλέον, αλλά οι ακριβείς κατασχέσεις συνεχίζονται. Αρκεί να θυμηθούμε την άσεμνη επιδρομή στην Κολομία. 

Δεύτερον, οι Ουνίτες δεν σταμάτησαν την ερπυστική επέκτασή τους μέσω της επικράτειας της Ουκρανίας. Η διείσδυσή τους στις αρχές διαφόρων επιπέδων συνεχίστηκε. Επέκτειναν τη συνεργασία τους στον τομέα της πνευματικής φροντίδας του στρατιωτικού προσωπικού, στον τομέα της δευτεροβάθμιας και τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και άλλων. Και ο επικεφαλής της UGCC, Σβιατοσλάβ Σεβτσούκ, είπε ότι το Ποντιφικό Συμβούλιο είναι ανίκανο σε θέματα διεθνούς πολιτικής και «ευαίσθητα ζητήματα ρωσικής επιθετικότητας στην Ουκρανία».

Τρίτον, η σύγκρουση στον Ντονμπας δεν έχει υποστεί καμία αλλαγή ως αποτέλεσμα της συνάντησης στην Αβάνα. Και οι ίδιοι οι Ουκρανοί Καθολικοί της Ορθόδοξης τελετουργίας και προσωπικά ο Σβιατοσλάβ Σεβτσούκ όσο εξέφραζαν ότι δεν χρειαζόμαστε ειρήνη με κανένα κόστος, τόσο συνέχιζαν να το κάνουν, προσκαλώντας μάλιστα για τη συνέχιση του πολέμου. Αρκεί να θυμηθούμε τη δήλωση του Σεβτσούκ ότι όσοι σκέφτονται μόνο πώς να σώσουν το κορμί τους έχουν κουραστεί από τον πόλεμο. Η σύγκρουση στο Ντόνμπας κλιμακώθηκε ή έσβησε όταν το είχαν ανάγκη οι αρχές και δεν τους ενδιαφέρει η δήλωση του Πατριάρχη και του Πάπα.

Εάν κάνετε την ερώτηση: ακολούθησαν οι Καθολικοί την Κοινή Δήλωση του Πάπα και του Πατριάρχη, τότε η απάντηση θα είναι αρνητική.

Τέταρτον, το σχίσμα στην Ουκρανία όχι μόνο δεν διευθετήθηκε σύμφωνα με τους κανόνες, αλλά νομιμοποιήθηκε πλήρως από τον Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο. Η OCU δημιουργήθηκε από την UOC-KP και την UAOC και ο Σβιατοσλάβ Σεβτσούκ εξέφρασε μεγάλη χαρά με αυτή την ευκαιρία, συναντήθηκε επανειλημμένα με τον επικεφαλής της Σεργκέι (Επιφάνιο) Ντουμένκο, ανακοίνωσε τη συνεργασία και εξέφρασε την ελπίδα για μελλοντική ενοποίηση. Οι υποστηρικτές της OCU ασχολήθηκαν με την κατάληψη των εκκλησιών της UOC, τον ξυλοδαρμό πιστών και ιερέων και άλλες ανομίες, οι οποίες δεν προκάλεσαν ούτε μια νότα καταδίκης των Ελληνοκαθολικών. Το 2016, στην Αβάνα, ο Πατριάρχης και ο Πάπας δήλωσαν: «Εκφράζουμε την ελπίδα ότι η διάσπαση μεταξύ των Ορθοδόξων πιστών στην Ουκρανία θα ξεπεραστεί με βάση τα υπάρχοντα κανονικά πρότυπα, ότι όλοι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί στην Ουκρανία θα ζουν σε ειρήνη και αρμονία» Σήμερα αυτές οι λέξεις ακούγονται σαν κοροϊδία.

Αλλά σε όλες τις άλλες πτυχές η συνάντηση της Αβάνας δεν έφερε κανένα αποτέλεσμα: ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή δεν σταμάτησε, οι Χριστιανοί δεν έπαψαν να σκοτώνονται και να εκδιώκονται από τα σπίτια τους, η βιοτεχνολογία συνέχισε να αναπτύσσεται, οι οικογένειες δεν έπαψαν να καταστρέφονται και ούτω καθεξής. Τον Φεβρουάριο του 2021 ο Μητροπολίτης κ. Ιλαρίωνας, σε συνέντευξή του στο τηλεοπτικό κανάλι «Ρωσσία 24», συνοψίζοντας τα πενταετή αποτελέσματα της συνάντησης της Αβάνας, στην πραγματικότητα δήλωσε ότι ήταν μηδενικά. Εδώ είναι ένα κατά λέξη απόσπασμα: «Αυτή η συνάντηση πραγματοποιήθηκε στην Αβάνα και η συζήτηση δεν ήταν θεολογικής φύσης, αλλά ήταν αφιερωμένη κυρίως στην κατάσταση των Χριστιανών στη Μέση Ανατολή. Πέρασαν πέντε χρόνια από τότε. Δεν μπορεί να ειπωθεί ότι η θέση των Χριστιανών στη Μέση Ανατολή άλλαξε προς το καλύτερο, με πιθανή εξαίρεση τη Συρία, όπου, χάρη στις ενέργειες του ρωσικού στρατού, ήταν δυνατό να εκδιωχθούν τρομοκράτες από το κύριο έδαφος της χώρας. Εμείς μαζί με την καθολική πλευρά, αναπτύσσουμε έργα στον τομέα της φιλανθρωπίας, της κοινωνικής υπηρεσίας, της πολιτιστικής σφαίρας ...». Δηλαδή, ακόμη και σε αυτές τις άμορφες σφαίρες, δεν υπάρχουν αποτελέσματα, τα έργα εξακολουθούν να αναπτύσσονται. Και αυτό σε πέντε χρόνια!

Προσοχή - οικουμενισμός!

Ελλείψει των αποτελεσμάτων της συνάντησης της Αβάνας για τα θέματα για τα οποία πραγματοποιήθηκε (τουλάχιστον, δηλώθηκε έτσι), προκάλεσε κριτική στους ορθοδόξους και την κατηγορία του Πατριάρχη κ. Κύριλλου για οικουμενισμό. Αυτές οι κατηγορίες ήταν αρκετά σκληρές σε μορφή και μερικές φορές ακόμη και αγενείς, μερικές φορές είχαν σαφώς εκφραστική καταστροφική φύση, αλλά δεν ήταν ακόμη εντελώς αβάσιμες. Έτσι, ήδη στην πρώτη παράγραφο της Κοινής Δήλωσης λέγεται: «Συναντηθήκαμε με χαρά ως αδέλφια στη χριστιανική πίστη ...». Το ζήτημα της «αδελφοσύνης» μεταξύ καθολικών και ορθοδόξων είναι αμφιλεγόμενο, και κυρίως «σύμφωνα με τη χριστιανική πίστη». Άλλωστε, το καθολικό δόγμα περιέχει μια σειρά αιρετικών δηλώσεων και ο άγιος Απόστολος Παύλος διατάζει: «Τον άνθρωπο που ακολουθεί πλανερές διδασκαλίες συμβούλεψέ τον μια δυο φορές, κι αν δεν ακούσει άφησέ τον, με τη βεβαιότητα πως αυτός έχει πια διαστραφεί και αμαρτάνει, καταδικάζοντας έτσι ο ίδιος τον εαυτό του» (Τίτος 3 : 10,11). Ο Άγιος Βασίλειος ο Μέγας, στην ερμηνεία του για αυτά τα λόγια, λέει ότι πρέπει «να είναι για σένα όπως ο ειδωλολάτρης ή ο τελώνης» (Ματθαίος 18:17). Αν και, από την άλλη πλευρά, μπορούμε πάντα να πούμε ότι οι αιρετικοί είναι αδέρφια μας, μόνο χαμένοι.

Στην ρήτρα 5, ο Πατριάρχης και ο Πάπας μιλούν για τον χωρισμό ως εξής: «Παρά την κοινή παράδοση των πρώτων δέκα αιώνων, οι Καθολικοί και οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί στερήθηκαν την κοινωνία στην Ευχαριστία για σχεδόν χίλια χρόνια. Μας χωρίζουν οι πληγές που προκλήθηκαν στις συγκρούσεις του μακρινού και του πρόσφατου παρελθόντος, είμαστε χωρισμένοι από τις διαφορές που κληρονομήσαμε από τους προκατόχους μας στην κατανόηση και έκφραση της πίστης μας στον Θεό, Ένα στα Τρία Πρόσωπα - τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα. Θρηνούμε για την απώλεια της ενότητας, η οποία ήταν αποτέλεσμα της ανθρώπινης αδυναμίας και αμαρτωλότητας ... ».

Υπάρχει ενόχληση για μια τέτοια «άβολη» κληρονομιά, η οποία οφείλεται στις «διαφορές στην κατανόηση και την εξήγηση» του δόγματος της Αγίας Τριάδας. Ωστόσο, η Ορθοδοξία ανέκαθεν θεωρούσε το καθολικό δόγμα της πομπής του Αγίου Πνεύματος από τον Πατέρα και τον Υιό (filioque) όχι «διαφορές στην κατανόηση», αλλά μια ολέθρια αίρεση και την κατήγγειλε με μάλλον σκληρούς όρους. Για παράδειγμα, «Αυτό που είναι ένα παιδί το οποίο βαπτίστηκε στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Ανατολής, δεν ομολογεί με καρδιά και στόμα ότι το Άγιο Πνεύμα προέρχεται μόνο από τον Πατέρα, είναι ουσιαστικό και υποστατικό, όπως λέει ο Χριστός στο Ευαγγέλιο, εγκαίρως από τον Πατέρα και τον Υιό, τέτοιο θα αποβληθεί από την Εκκλησία μας και θα αναθεματιστεί» (Τοπικό Συμβούλιο της Εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης 1583). «Η κύρια αίρεση των Λατίνων είναι η περιφορά του Αγίου Πνεύματος από τον Πατέρα και τον Υιό» (Καθεδρικός Ναός της Μεγάλης Μόσχας 1666-1667 με τη συμμετοχή των Αλεξανδρινών και Αντιοχείων πατριαρχών). Παρόμοιες απόψεις μπορούν επίσης να βρεθούν μεταξύ πολλών από τους αγίους πατέρες.

Αλλά οι διαιρέσεις μεταξύ Ορθοδόξων και Καθολικών δεν περιορίζονται μόνο στην αίρεση του filioque, σχετίζονται επίσης με τα καθολικά δόγματα του «καθαρτηρίου», την Αμόλυντη Σύλληψη της Υπεραγίας Θεοτόκου, το δόγμα της νομικής θεωρίας της σωτηρίας και τα υπερ- άξιες αξίες των αγίων. Οι διαφορές μας είναι πολύ σημαντικές στη διδασκαλία σχετικά με το έργο της προσευχής, για τον πρόεδρο, για την αγιότητα κτλ. Ο Πατριάρχης κ. Κύριλλος και ο Πάπας Φραγκίσκος σιωπούσαν διπλωματικά για όλα αυτά, και εν τω μεταξύ, όλες αυτές οι καθολικές καινοτομίες και αυταπάτες είναι η τεράστια σειρά που πρέπει να εγκαταλείψουν οι Καθολικοί για να επιστρέψουν στην κοινή πίστη αυτών και των Ορθοδόξων την πρώτη χιλιετία. Είναι έτοιμοι να τα παρατήσουν; Το ερώτημα είναι περισσότερο ρητορικό.

Στην ρήτρα 6 της Κοινής Δήλωσης, ο Πατριάρχης και ο Ποντίφικας δηλώνουν: «Συνειδητοποιώντας τα πολλά εμπόδια που πρέπει να ξεπεραστούν, ελπίζουμε ότι η συνάντησή μας θα συμβάλει στην επίτευξη της ενότητας με εντολή του Θεού για την οποία προσευχήθηκε ο Χριστός. Είθε η συνάντησή μας να εμπνεύσει τους Χριστιανούς σε όλο τον κόσμο να καλούν τον Κύριο με ανανεωμένο ζήλο, προσευχόμενοι για την πλήρη ενότητα όλων των μαθητών Του». Αλλά σε τελική ανάλυση, αυτή η ενότητα με εντολή του Θεού δεν επιτυγχάνεται σε συναντήσεις όπου ο καθένας από τους συνομιλητές είναι βέβαιος για τη δικαιοσύνη του, έρχεται φυσικά όταν αυτοί που τους τηρούν μετανοήσουν για αυταπάτες και αιρέσεις.

Από την παραπάνω παράθεση, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι η συνάντηση του Πατριάρχη Μόσχας και του Πάπα της Ρώμης θεωρείται και από τους δύο ως συμβολή στη διαδικασία της οικουμενικής ενοποίησης. Στη συνέχεια, όμως, η επόμενη συνάντηση που ανακοίνωσε ο Μητροπολίτης κ. Ιλαρίωνας θα πρέπει επίσης να συμβάλει σε αυτή τη διαδικασία; Και αν θυμηθούμε τις διαμαρτυρίες ορισμένων ιεραρχών και της εκκλησιαστικής κοινότητας σχετικά με την πρώτη συνάντηση με μηδενικά αποτελέσματα και οικουμενικές δηλώσεις, τότε δεν είναι λογικό να υποθέσουμε ότι η αντίδραση σε αυτή τη δεύτερη συνάντηση μπορεί να είναι ακόμη πιο αρνητική από την πρώτη; Και γιατί ο Πατριάρχης κ. Κύριλλος είναι διατεθειμένος να αναλάβει τέτοιο ρίσκο;

Παράγοντας του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως

Η προγραμματισμένη συνάντηση του Πατριάρχη και του Πάπα είναι ακόμη πιο μπερδεμένη, αν λάβουμε υπόψη τον λεγόμενο «παράγοντα Φαναρίου». Αυτός ο παράγοντας έγκειται στο γεγονός ότι το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως ασχολείται προς το παρόν με την επίλυση δύο υποχρεώσεων: την προώθηση του ουκρανικού σχεδίου της OCU και την ένωση με το Βατικανό. Το έργο OCU δημιουργήθηκε από το Φανάρι με πρωτοβουλία και με την ενεργό υποστήριξη του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ, παραβιάζοντας τόσο τους κανόνες της Εκκλησίας όσο και τη στοιχειώδη κοινή λογική από το Φανάρι. Η υλοποίηση αυτού του έργου έφερε πόνο στους πιστούς της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας και πραγματικό διχασμό στην Ορθοδοξία. Πολύ σωστά και δικαιολογημένα, η ROC και η UOC διέκοψαν την Ευχαριστιακή κοινωνία με το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως. Αλλά ταυτόχρονα, οι Φαναριώτες συνεχίζουν να προωθούν ενεργά την ένωση με το Βατικανό. Οι ημερομηνίες για μια πιθανή ενοποίηση έχουν ήδη ανακοινωθεί, πρόκειται για το 2025, όταν η Εκκλησία θα γιορτάσει τα 1700 χρόνια από την Πρώτη Οικουμενική Σύνοδο.

Σε αυτό το πλαίσιο, για να εμπλακεί η ROC σε οικουμενισμό με το Βατικανό, αν και όχι σε τέτοια κλίμακα όπως το Φανάρι, σημαίνει υποστήριξη της πορείας ανάπτυξης που ακολούθησε το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, ρίχνοντας νερό στον μύλο του Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου. Για χάρη του τι γίνεται αυτό, δεν είναι ακόμη απολύτως σαφές.

Συμπεράσματα

Πρώτον, απαντώντας στην ερώτηση του τίτλου του άρθρου, μπορούμε να πούμε ότι δεδομένου ότι η συνάντηση μεταξύ του Πατριάρχη κ. Κύριλλου και του Πάπα Φραγκίσκου ανακοινώθηκε σε τέτοιο υψηλό επίπεδο ως ο επικεφαλής του Τμήματος Εξωτερικών υποθέσεων (DECR) του Πατριαρχείου Μόσχας, αυτή η συνάντηση είναι πιθανό να πραγματοποιηθεί.

Δεύτερον, εντός της ROC, αυτή η συνάντηση θα προκαλέσει αρνητική αντίδραση και ο ίδιος ο Πατριάρχης κ. Κύριλλος, για να μην αναφέρουμε τον Μητροπολίτη κ. Ιλαρίωνα, θα κατηγορηθεί ξανά για οικουμενισμό. Και αν στο κείμενο της μελλοντικής κοινής δήλωσης, εμφανιστούν ξανά λόγια για επιθυμητή ενότητα, για πιστούς αδελφούς ή για «αδελφές εκκλησίες», τότε αυτή η αρνητική αντίδραση μπορεί να λάβει μάλλον σκληρές μορφές.

Τρίτον, στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας, η νέα συνάντηση του Πάπα με τον Πατριάρχη κ. Κύριλλο πιθανότατα θα γίνει αντιληπτή με αμηχανία. Οι λόγοι είναι οι ίδιοι - ο προηγούμενος δεν έφερε καμία επιτυχία στην «ειρήνευση» των ουνιτών μας, μάλλον το αντίθετο. Και οι πολυάριθμες δημόσιες δηλώσεις του Πάπα και του κ. Βαρθολομαίου σχετικά με την επιθυμία για ενότητα δύσκολα θα συμβάλουν στην κατανόηση της στενής σχέσης μεταξύ του Προκαθήμενου της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και του επικεφαλής της RCC μεταξύ των Ουκρανών πιστών και της ιεραρχίας.

Τέταρτον, όπως και η προηγούμενη συνάντηση στην Αβάνα, πιθανότατα δεν θα φέρει κανένα αποτέλεσμα στην προστασία των Χριστιανών σε όλο τον κόσμο, στην πρόληψη των συγκρούσεων, στην εδραίωση της ειρήνης, στον πολιτιστικό, στον κοινωνικό και σε άλλους τομείς. Σε όλα αυτά τα θέματα, θα υιοθετηθεί μια άλλη κοινή δήλωση με όμορφες λεκτικές διατυπώσεις, αλλά αυτό είναι απίθανο να φέρει κάτι άλλο.

Φυσικά, στην εκκλησιαστική διπλωματία (καθώς και στην κοσμική διπλωματία), πολλά κρύβονται από τα μάτια των απλών ανθρώπων και δεν μπορούν όλα να μεταφερθούν στο δημόσιο επίπεδο. Ωστόσο, αυτή η διπλωματία πρέπει να παράγει αποτελέσματα. Εδώ και πέντε χρόνια δεν βλέπουμε γιατί έγινε η συνάντηση στην Αβάνα, επειδή η νέα συνάντηση εγείρει πολλά ερωτήματα. Ειδικά αν θυμάστε ότι το κύριο πράγμα σε οποιεσδήποτε συνθήκες και γεγονότα είναι να διατηρήσει κανείς σταθερά την Ορθόδοξη πίστη, την καθαρότητα και την ανέπαφή της από κάθε είδους ψευδείς διδασκαλίες.