Αποκαλύψεις ενός από τους πατέρες-ιδρυτές της OCU

Ο Ροστισλάβ Παβλένκο είχε αντιληφθεί σε άμεση επαφή μεταξύ της κυβέρνησης του Ποροσένκο και του Φαναρίου από το 2015. Φωτογραφία: ΕΟΔ

Ο Ροστισλάβ Παβλένκο, ο άνθρωπος που κάποτε έκανε το κύριο διαπραγματευτικό έργο για τη δημιουργία της OCU, έδωσε μια συνέντευξη στο κανάλι Youtube DetectorUA. Σε αυτή, αναφέρθηκε στη δημιουργία αυτού του οργανισμού και επισήμανε ενδεικτικά κάποια ενδιαφέροντα σημεία. Η συνέντευξη ενορχηστρώθηκε κατά τρόπο που ο Ροστισλάβ Παβλένκο έδωσε ένα μέρος των αποκαλύψεων ενώ περπατούσε γύρω από τη Βερχόβνα Ράντα, και αυτές ήταν κυρίως αφιερωμένες στο μαύρισμα της UOC, και τις άλλες έδωσε κοντά στην Αγία Σοφία του Κιέβου, όπου μιλούσε κυρίως για τη λεγόμενη «Ενωτική Σύνοδο», στην οποία δημιουργήθηκε η Αγιωτάτη Εκκλησία της Ουκρανίας-OCU. Θα ήταν λογικό να χωρίσει κανείς την ανάλυση της συνέντευξης σε δύο μέρη.

Μαύρισμα της UOC

Ο Ροστισλάβ Παβλένκο δήλωσε «Εκπρόσωποι των αρχών (Βλαντίμιρ Ζελένσκι- εκδ.) στην πραγματικότητα παίζουν για να στηρίξουν την Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία είναι σε ενότητα με το Πατριαρχείο της Μόσχας και, χειρότερα, με τις αφηγήσεις με τις οποίες λειτουργεί το ρωσικό κράτος, χρησιμοποιώντας την Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία συνολικά ως έναν από τους τρόπους υβριδικής επιθετικότητας».

Ανταποκριτής: «Λοιπόν, δηλαδή, μιλώντας χονδρικά είναι προδοσία»;

Ρ. Παβλένκο: «Λοιπόν, η προδοσία, αυτός είναι ένας πολύ κοινός όρος ... Θα χρησιμοποιούσα τις λέξεις: «αναρμοδιότητα», «παρεξήγηση», οι οποίες χρησιμοποιούνται από εκείνους που θέλουν να προωθήσουν τις ρωσικές αφηγήσεις».

Εδώ βλέπουμε, πρώτα απ 'όλα, μια επανάληψη του μύθου ότι κάποιος χρησιμοποιεί την Εκκλησία ως όργανο υβριδικής επιθετικότητας. Η UOC δεν είναι εργαλείο  και ούτε για κανέναν. Διακονεί τον Θεό και σώζει ανθρώπινες ψυχές για την αιωνιότητα.

Αλλά το πιο ενδιαφέρον είναι ότι ο Παβλένκο προσπαθεί να «χτυπήσει» την εξουσία του Ζελένσκι από το «εκλογικό πεδίο της εκκλησίας», το οποίο οι αρχές του Πετρό Ποροσένκο θεωρούν δικό τους. Και, κατά βάση, ο Παβλένκο έχει δίκιο - όλες οι επαφές με το Φανάρι από το 2015 (όπως παραδέχεται αργότερα ο Παβλένκο) καθοδηγούνται από την κυβέρνηση του Ποροσένκο,  επίσης αυτή έπεισαν τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο να ξεκινήσει ένα έργο με τον Τόμο και επιτέλους, η κυβέρνηση του Ποροσένκο πραγματοποίησε όλες τις προσπάθειες για τη δημιουργία της OCU. Είναι λογικό ότι τώρα αντιμετωπίζει με ζήλια τις προσπάθειες του Ζελένσκι να εργαστεί σε αυτόν τον τομέα.

Φυσικά, μιλώντας για την υποστήριξη του Ζελένσκι για την UOC, ο Παβλένκο λέει ένα απόλυτο ψέμα: οι επισκέψεις του Προέδρου, του Πρωθυπουργού και της αντιπροσωπείας του «Υπηρέτη του Λαού» στο Φανάρι μιλούν για το αντίθετο. Και το αποτέλεσμα αυτών των επισκέψεων είναι ιδιαίτερα ενδεικτικό του αντίθετου - η αναμενόμενη άφιξη του Οικουμενικού Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου για τον εορτασμό της 30ης επετείου της ανεξαρτησίας της Ουκρανίας.

Επιπλέον, οι αρχές του Ζελένσκι εγείρουν και πάλι το ζήτημα της έναρξης ισχύος του νόμου, σύμφωνα με τον οποίο θέλουν να αφαιρέσουν το όνομα της UOC, και επίσης υποβάλλουν νομοσχέδια στην Βερχόβνα Ράντα με στόχο την καταστροφή της UOC και την στέρηση της περιουσίας της.

Ρ. Παβλένκο: «Το κράτος πρέπει και ακόμη υποχρεούται να κάνει τα πάντα για να προστατεύσει την ουκρανική κοινωνία, τις ουκρανικές εκκλησίες, τους ουκρανούς πιστούς από την επιρροή της Ρωσικής Ομοσπονδίας, η οποία δεν ντρέπεται καθόλου να χρησιμοποιεί την εκκλησία και να σπείρει μίσος, λέγοντας ποιος είναι κανονικός, ποιος δεν είναι κανονικός, ποιος θα σωθεί, ποιος δεν θα σωθεί. Γενικά είναι οι δηλώσεις που δεν πρέπει να ακούγονται σε μια τέτοια παρουσίαση».

Πρώτον, η πολιτεία της Ρωσικής Ομοσπονδίας δεν είναι εκείνο το υποκείμενο που εκφράζει ή εγείρει ακόμη τέτοια θέματα. Πρόκειται για μια σκόπιμη χειραγώγηση και αντικατάσταση των εννοιών «εκκλησία» και «κράτος». Και δεύτερον, η Εκκλησία πρέπει να μαρτυρεί στους ανθρώπους για το ποια είναι η προϋπόθεση για τη σωτηρία της ψυχής και ποιες περιστάσεις οδηγούν τους ανθρώπους σε καταστροφή. Αυτό είναι το ιερό της καθήκον. Η Εκκλησία πρέπει να πει ακριβώς ποιος στέκεται στον δρόμο της σωτηρίας, και ποιος της καταστροφής. Και εάν κάποιος βρίσκεται σε σχίσμα, σε μια μη κανονική θρησκευτική οργάνωση και αυτό δημιουργεί κίνδυνο για ένα άτομο να βρίσκεται εκτός της Βασιλείας του Θεού, τότε η Εκκλησία πρέπει να προειδοποιήσει ένα άτομο για αυτό. Και εδώ δεν υπάρχει καμιά ρητορική εχθρότητας ή μίσους, υπάρχει μόνο αγάπη για ένα άτομο και ανησυχία για τη σωτηρία της ψυχής του. Αλλά για κάποιο λόγο, ο Ρ. Παβλένκο και οι συνεργάτες του δεν μπορούν να καταλάβουν ότι η Εκκλησία νοιάζεται κυρίως για τη σωτηρία των ανθρώπινων ψυχών.

Ρ. Παβλένκο (συνεχίζοντας την προηγούμενη απάντηση): «… Δεν ντρέπεται να διηγείται ότι φαινομενικά υπάρχει κάποιο σχίσμα. Δεν ντρέπεται να διηγείται ότι φαινομενικά είναι ελεύθερη επιλογή των ουκρανών πιστών να βρίσκονται στη δομή της ρωσικής εκκλησίας».

Ας επαναλάβουμε ότι υπάρχουν πολλές περιπτώσεις εξαναγκασμού στην Ουκρανία, συμπεριλαμβανομένης και της χρήσης σωματικής και ψυχολογικής βίας, στη μετάβαση στην OCU, αλλά δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση εξαναγκασμού να παραμείνει στην UOC. Και το γεγονός ότι οι πιστοί της UOC παραμένουν σε αυτήν την Εκκλησία δεν είναι μόνο μια ελεύθερη επιλογή, αλλά μια επιλογή που έγινε παρά την αναγκαστική να μεταφερθούν στην OCU.

Ρ. Παβλένκο: «Για την πίστη, τον τσάρο και την πατρίδα» - αυτό το σύνθημα ομολογείται από αυτούς (την UOC και τη ROC - εκδ.)».

Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει τέτοιο σύνθημα ούτε στη διδασκαλία της Εκκλησίας ούτε στη σύγχρονη ζωή των εκκλησιαστικών κοινοτήτων. Αυτό είναι ένα σύνθημα που ήταν κοινό στον ρωσικό στρατό κατά τη διάρκεια της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Σήμερα χρησιμοποιείται κυρίως από δεξιούς Ρώσους εθνικιστές και μοναρχικούς. Αλλά δεν έχει καμία σχέση με την Εκκλησία. Εδώ ο Ρ. Παβλένκο προσπαθεί σκόπιμα να βάλει στα κεφάλια των ακροατών του τον μύθο της ταυτότητας του ρωσικού κράτους και της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Μια συνειδητή χειραγώγηση είναι η προσπάθεια του Ρ. Παβλένκο να δικαιολογήσει τη βαριά παρέμβαση των ανώτερων αρχών της εποχής του Π. Ποροσένκο στην επίλυση θρησκευτικών ζητημάτων αναφέροντας στον νόμο «Ελευθερία συνείδησης και θρησκευτικές οργανώσεις».

Ρ. Παβλένκο: «Υπάρχει ο νόμος στην Ουκρανία «Για την ελευθερία της συνείδησης και των θρησκευτικών οργανώσεων», ο οποίος ορίζει το δικαίωμα και το καθήκον του κράτους να βοηθά τις θρησκευτικές οργανώσεις σε νομικά ζητήματα, και συγκεκριμένα, το αναφέρει απευθείας σε σχέσεις με ξένα θρησκευτικά κέντρα».

Πρώτον, το Αρθ. 5 του Νόμου ορίζει άμεσα ότι «το κράτος δεν παρεμβαίνει στις δραστηριότητες των θρησκευτικών οργανώσεων που πραγματοποιούνται στο πλαίσιο του νόμου». Μια παρόμοια αρχή περιλαμβάνεται στο Σύνταγμα της Ουκρανίας. Ο Πρόεδρος της Ουκρανίας, ο επικεφαλής της Βερχόβνα Ράντα, ο πρωθυπουργός και άλλοι κορυφαίοι ηγέτες του κράτους πήγαν στο Φανάρι, συμφώνησαν για τη δημιουργία της OCU, υπέγραψαν συμφωνία για τη μεταφορά περιουσίας στο Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης (Καθεδρικός Ναός Αγίου Ανδρέα), οργάνωσαν Ενωτική Σύνοδο και στην πραγματικότητα την οδηγούσαν, φιλοξένησαν τους εξάρχους απο το Φανάρι κτλ. Και ο Παβλένκο θέλει να μας πείσει ότι όλες αυτές οι πράξεις δεν είναι καθόλου κρατική παρέμβαση σε θρησκευτικές υποθέσεις, αλλά απλώς βοήθεια στην οργάνωση σχέσεων με ξένα θρησκευτικά κέντρα;

Δεύτερον, Αρθ. 30 του Νόμου, που ονομάζεται «Το κεντρικό σώμα της κρατικής εκτελεστικής εξουσίας που εφαρμόζει την κρατική πολιτική στον τομέα της θρησκείας» (κατά τη στιγμή της δημιουργίας της OCU, ήταν το Τμήμα Θρησκευμάτων του Υπουργείου Πολιτισμού) δηλώνει ότι αυτός ο οργανισμός «διευκολύνει τη συμμετοχή θρησκευτικών οργανώσεων σε <...> επιχειρηματικές επαφές με διεθνή θρησκευτικά κέντρα και ξένες θρησκευτικές οργανώσεις». Δηλαδή, ο Νόμος εξουσιοδοτεί αυτό το ίδιο το σώμα, και όχι τον Πρόεδρο ή την Προεδρική Διοίκηση, ή την Βερχόβνα Ράντα, να κάνουν οτιδήποτε από αυτή την άποψη.

Αν η προηγούμενη ψευδή δήλωση σχετικά με την φερόμενη νόμιμη παρέμβαση των αρχών στις εκκλησιαστικές υποθέσεις υπολογίστηκε στο γεγονός ότι κανείς δεν θα διαβάζει προσεκτικά τον αντίστοιχο νόμο, τότε το απόσπασμα για τον νεκρό Μητροπολίτη Βλαντιμίρ (Sabodan) και την υποτιθέμενη καλοσύνη του πρός τους σχισματικούς και πρός την παρέμβαση του Φαναρίου υπολογίστηκε στο γεγονός ότι πολλοί έχουν ήδη ξεχάσει τι είπε πραγματικά ο Μακαριώτατος Βλαντιμίρ.

Ρ. Παβλένκο: «Ο Μητροπολίτης Βλαντιμίρ (Sabodan - εκδ.) μπορούσε να λύσει τα πάντα ήρεμα σε μια ατμόσφαιρα διαλόγου».

Ο νεκρός Μητροπολίτης Μακαριώτατος Βλαντιμίρ μιλούσε επανειλημμένα και κατηγορηματικά για τους σχισματικούς και για την παρέμβαση της Κωνσταντινούπολης στις εκκλησιαστικές υποθέσεις στην Ουκρανία. Εδώ είναι μόνο δύο εισαγωγικά:

«Για τι είδους ένωση μπορούμε να μιλήσουμε; Δεν μπορείς να πάρεις τη μοναδική μάζα από το πετρέλαιο και το νερό ... Η ενοποίηση των Εκκλησιών μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο μέσω της μετάνοιας των σχισματικών, της επιστροφής τους στην αγκαλιά της Μητέρας Εκκλησίας και στη συνέχεια, κοινή συζήτηση για το κανονικό καθεστώς που ανήκει στην ενωμένη Ουκρανική Εκκλησία».

«Εχουμε ζητήσει από τον Οικουμενικό Πατριάρχη να μην παρεμβαίνει στα προβλήματα της Ουκρανίας, επειδή πρόκειται για εσωτερική υπόθεση των ίδιων των Ορθόδοξων Ουκρανών. Στη συνέχεια, ήταν προσβεβλημένος από αυτήν την επιστολή, αλλά φαίνεται ότι η επιθυμία του να παρέμβει στην απόφαση της μοίρας της Εκκλησίας στην Ουκρανία δεν έχει εξαφανιστεί ακόμη. Αυτό θα ήταν εξαιρετικά ανεπιθύμητο, καθώς υπάρχει το παράδειγμα της Εσθονίας, όπου η παρέμβαση του Οικουμενικού Πατριάρχη προκάλεσε διάσπαση στην εκκλησία».

Και υπάρχουν πολλές τέτοιες δηλώσεις.

Και η επόμενη αποκάλυψη του Παβλένκο γενικά μας κάνει να θυμόμαστε τα λόγια του Goebbels ότι όσο πιο τερατώδες το ψέμα, τόσο πιο εύκολο θα το πιστέψουμε.

Ρ. Παβλένκο: «Βλέπουμε, πρώτα απ' όλα, απόπειρες της εκκλησίας της Μόσχας να καταλάβει με βία ... Ακριβώς αυτό που κατηγορούν για την ουκρανική εκκλησία, αυτή η ίδια η εκκλησία της Μόσχας κάνει πολύ συχνά: την προσέλκυση ισχυρών ανθρώπων για να καταλάβουν κάποιο ναό, και δικαστικές διαφορές, και τη χρήση των συνδέσεών τους στις αρχές».

Δεν υπήρξε ούτε μία περίπτωση κατάσχεσης εκκλησίας από υποστηρικτές της UOC, όχι μόνο κατά την ύπαρξη της OCU, αλλά γενικά κατά τη διάρκεια ολόκληρης της ύπαρξης σχίσματος στην Ουκρανία. Αντίθετα, οι κατασχέσεις ναών, επιπλέον, τεκμηριώθηκαν και επιβεβαιώθηκαν από υλικό βίντεο και φωτογραφιών, αριθμός σε δεκάδες.

Ρ. Παβλένκο: «Οι προσπάθειες της UOC να μιλήσουν για διώξεις δεν βρίσκουν ανάδραση μεταξύ των ουκρανών πιστών».

Για να το διαψεύσετε, μπορείτε να έρθετε σε επαφή με το υλικό του συνεδρίου των εκπροσώπων των κατασχεμένων εκκλησιών «Πιστοί», που πραγματοποιήθηκε στη Λαύρα των σπηλαίων του Κιέβου τον Φεβρουάριο του 2021. Και μπορείτε να ακούσετε τους ίδιους υποστηρικτές της OCU, οι οποίοι ενοχλούνται για αυτό που οι κοινότητες από τις οποίες αφαιρέθηκε ο ναός από ολόκληρη την Εκκλησία βοηθούν στην οικοδόμηση ενός νέου, αναγνωρίζοντας έτσι ότι η ατυχία αυτών των κοινοτήτων βρίσκει μια ζωντανή απάντηση μεταξύ των πιστών, η οποία εκφράζεται με συγκεκριμένη βοήθεια.

Και πώς μπορεί κανείς να μην θυμηθεί την αντίδραση του Παβλένκο στο  συνέδριο «Πίστοι», η οποία μπορεί να αποκαλύψει μόνη το ύψος του κυνισμού. Κατηγόρησε τους ανθρώπους των οποίων τα περιουσιακά στοιχεία αφαιρέθηκαν, τα οποία υποβλήθηκαν σε βία και διώξεις για ... μια απόπειρα για την ασφάλεια του κράτους: «Ναι, στις 22.02 πραγματοποιήθηκε συνέδριο στη Λαύρα των σπηλαίων του Κιέβου, το οποίο αψηφά την αντίληψη είτε από την εκκλησία ή από την κρατική άποψη. Αυτή η παρέλαση μίσους δεν μπορεί να τη χαρακτηρίσει κανείς ως τίποτα άλλο παρά μια απόπειρα σταθερότητας και ασφάλειας του κράτους» (απόσπασμα από τη σελίδα του Παβλένκο στο Facebook).

Δηλαδή, το γεγονός ότι τους ανθρώπους χτύπησαν, εξευτέλισαν και πήραν την εκκλησία τους δεν είναι απόπειρα κρατικής ασφάλειας και ούτε καν μίσος, αλλά το γεγονός ότι αυτοί δεν φοβήθηκαν να πουν γι' αυτό είναι μια απόπειρα και μίσος. Παρεμπιπτόντως, πολλοί συμμετέχοντες στο συνέδριο είπαν ότι συγχωρούν τους παραβάτες τους και δεν τους εύχονται κακό.

Ρ. Παβλένκο: «Υπάρχει μια πολύ ενεργή σύνδεση με τη Μόσχα. Δύο Βλαδίκες της UOC σε ενότητα με το Πατριαρχείο της Μόσχας, είναι εκπρόσωποι της Συνόδου της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. <...> Όχι μόνο μια γενετική σύνδεση, αλλά στην πραγματικότητα μια διοικητική σύνδεση, εάν θέλετε μια σύνδεση εντολών και, κατά συνέπεια, οικονομική ...».

Πρώτον, κανένας επίσκοπος της ROC δεν είναι μέλος οποιουδήποτε διοικητικού οργάνου της UOC. Και το γεγονός ότι δύο Ουκρανοί επίσκοποι αποτελούν μέρος της Ιερής Συνόδου της ROC αποδεικνύει ότι η ROC δεν συμμετέχει στη διαχείριση της UOC, αλλά το αντίστροφο.

Δεύτερον, η UOC είναι απολύτως ανεξάρτητη από τη ROC στον διοικητικό, οικονομικό, χρηματοοικονομικό, προσωπικό και άλλους τομείς. Αυτό καταγράφεται στα νόμιμα έγγραφα και επιβεβαιώνεται από την πρακτική.

Ρ. Παβλένκο: «Κατά την εποχή του Πετρό Ποροσένκο, κάναμε τα πάντα για να μην υπάρχει οποιαδήποτε εκκλησία - ευνοούμενη ...».    

Εδώ θέλει κανείς απλώς να σηκώσει τα χέρια του και να ρωτήσει με έκπληξη: ποιος δήλωνε συνεχώς ότι η OCU είναι η βάση του κράτους και μια προϋπόθεση για ανεξαρτησία; Ποιος δήλωσε και εξακολουθεί να δηλώνει σχετικά με την κρατική υποστήριξη της OCU; Ποιος παρέχει αυτήν την υποστήριξη με κάθε δυνατό τρόπο; Ποιος πήγε στο Φανάρι για να διαπραγματευτεί τη δημιουργία της OCU; Ποιος έδωσε για αυτό στους Φαναριώτες την Εκκλησία του Αγίου Ανδρέα στο Κίεβο; Ποιος, τελικά, ονομάζεται στον Tόμο ως αποδέκτης του; Αν κάποιος το έχει ξεχάσει, είναι ο Πετρό Ποροσένκο.

Για τη δημιουργία της OCU

Ρ. Παβλένκο: «Αυτός (ο Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος  - εκδ.) είναι ένας πολύ ευγενικός άνθρωπος, ένας πολύ σοφός άνθρωπος. Είναι ένα πολύ ανοιχτό άτομο και εύκολο να μιλήσουμε. Δεν υπήρχε ούτε υπαινιγμός δωροδοκίας ή κάτι άλλο, δεν έχει ακουστεί και δεν μπορούσε να ακουστεί. Ήταν η απόφασή του (να δώσει τον Τόμο - εκδ.), η οποία υπαγορεύτηκε από την αγάπη του για τον ουκρανικό λαό ...».

Πρώτον, το 2018, όταν συζητήθηκε για πρώτη φορά η συζήτηση για τη δημιουργία της OCU, εκατοντάδες χιλιάδες πιστοί της UOC έγραψαν στον Φανάρι ζητώντας του να μην παρεμβαίνει στο ουκρανικό εκκλησιαστικό ζήτημα. Οι ιερείς έφεραν στη συνέχεια τσάντες στο Φανάρι, όπου υπήρχαν περισσότερες από 420 χιλιάδες τέτοιες εκκλήσεις. Αυτό δεν είναι το θέλημα του ουκρανικού λαού; Αλλά δεν έχουμε δει κάτι παρόμοιο από τους σχισματικούς.

Δεύτερον, ποιο αποτέλεσμα του Τόμου είδαμε; Κατασχεθέντες ναοί της UOC, χτυπημένοι ενορίτες και ιερείς ... Και όλα αυτά ως αποτέλεσμα των ενεργειών του Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου. Είναι αυτή η αγάπη;

Ρ. Παβλένκο: «Ο Ποροσένκο δεν έπρεπε και δεν θα μπορούσε να του υποσχεθεί (στον Φιλαρέτο Ντενισένκο - εκδ.) τίποτα: ούτε τη διατήρηση της θέσης του, ούτε τέτοιες εγγυήσεις, γιατί αυτά είναι ζητήματα εντός της Εκκλησίας ...».

Αλλά ο ίδιος ο Φιλαρέτ Ντενισένκο λέει ακούραστα ότι οι υποσχέσεις πραγματοποιήθηκαν και πολλά γεγονότα δείχνουν ότι είναι πιθανότατα σωστό. Είναι απίθανο ο Φιλάρετ να τολμούσε να αφήσει το Πατριαρχείο του Κιέβου εάν δεν είχε υπολογίσει να κυβερνήσει περαιτέρω τη νέα δομή.

Ρ. Παβλένκο: «Έπρεπε να συναντηθώ με τους αρχηγούς πολλών άλλων εκκλησιών και έθεσαν τρία ερωτήματα: Πρώτον, γιατί η UOC-MP κατά τη γνώμη σας δεν είναι ουκρανική εκκλησία; <...> Δεν θα ξεκινήσει ο πόλεμος στη χώρα σας; <…> Όχι, δεν θα ξεκινήσει. <...> Δεν θα ανασύρετε ερωτήσεις από το παρελθόν, θέσεις από το παρελθόν, άτομα από το παρελθόν στην εκκλησία που πρέπει να αναγνωρίσουμε (OCU - εκδ.)».

Πρώτον, οι εκπρόσωποι των Τοπικών Εκκλησιών καταλάβαιναν και εξακολουθούν να καταλαβαίνουν, τουλάχιστον όσοι δεν αναγνώρισαν την OCU, ότι η UOC είναι πραγματικά η Ουκρανική Εκκλησία.

Δεύτερον, οι μαζικές κατασχέσεις εκκλησιών και η βία κατά των πιστών δεν είναι σίγουρα ένας πόλεμος ακόμη, αλλά κάτι πολύ κοντά, και οι συνομιλητές του Παβλένκο το καταλάβαιναν αυτό.

Τρίτον, ο Παβλένκο και άλλοι ιδρυτές της OCU εξαπάτησαν τους συνομιλητές τους, επειδή στην πραγματικότητα τράβηξαν «ανθρώπους από το παρελθόν» στην OCU.

Και ένα ακόμη ερώτημα για το οποίο ο Παβλένκο έμεινε σιωπηλός, αλλά το οποίο τέθηκε εκατό τοις εκατό - το ερώτημα της ακυρότητας των «χειροτονιών». Όχι μόνο ο Ρ. Παβλένκο, αλλά και ο Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος δεν μπορούν να το απαντήσουν: από πού πήραν οι σχισματικοί τη χάρη της ιεροσύνης και του επισκοπήματος;

Ανταποκριτής: «Ο ρόλος του Πετρό Αλεξέεβιτς…, υπήρχε ο ομιλητής του Ράντα Παρουμπίι, ήσασταν εσείς <…> συμμετείχατε σε αυτήν τη διαδικασία διαπραγμάτευσης ή παρακολουθούσατε πώς οι ιεροί πατέρες προσπαθούν να μην χτυπήσουν ο ένας τον άλλον;

Ρ. Παβλένκο: «Μερικές φορές πρέπει να δοθεί η ευκαιρία στους ιερούς πατέρες να καταλήξουν σε συμφωνία μεταξύ τους, αλλά συνειδητοποιώντας ότι δεν θα τους επιτραπεί να διαταράξουν τη διαδικασία».

Με άλλα λόγια, ο Ρ. Παβλένκο επιβεβαίωσε ότι η ουκρανική ηγεσία δεν επέτρεψε στους σχισματικούς «επισκόπους» να «διαταράξουν τη διαδικασία». Εκφράστηκε διπλωματικά. Όμως, άλλοι συμμετέχοντες σε αυτήν τη «Σύνοδο», για παράδειγμα, ο Φιλαρέτ Ντενισένκο ή ο «Μητροπολίτης» της Συμφερόπολης και της Κριμαίας Κλίμεντ Κουστς, δήλωσαν ότι οι αρχές ελέγχουν την «Ενωτική Σύνοδο»,  τόσο σφιχτά που όταν οι «επίσκοποι» διαφωνούσαν και η συνάντηση διακόπηκε στην πράξη, ο Ποροσένκο διέταξε να κλείσει το αεροδρόμιο "Μπορίσπιλ", ώστε οι Έλληνες «έξαρχοι» τους οποίους έστειλε στην Ουκρανία ο Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος να μην πετάξουν πίσω.

Ανταποκριτής: «Ποιες είναι οι προκλήσεις, τι πρέπει να προσέξει η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας»;

Ρ. Παβλένκο: «Το πιο σημαντικό πράγμα είναι ότι οι αρχές σε όλα τα επίπεδα πρέπει να συμμορφωθούν με το νόμο, πρέπει να ακολουθήσουν τη διαδικασία για την πραγματοποίηση της βούλησης των κοινοτήτων που θέλουν να ενταχθούν στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας, να σταματήσουν να το εμποδίζουν, ελπίζω ότι κάποτε θα υπάρχουν τέτοιες αρχές στην Ουκρανία που θα τα επιστρέψει όλα αυτά πίσω ...».

Στην πραγματικότητα, ο Ρ. Παβλένκο παραδέχτηκε ότι κανείς δεν θα πήγαινε στην OCU χωρίς τη βοήθεια των αρχών. Αυτό που οι εκπρόσωποι της προηγούμενης κυβέρνησης αποκαλούν εκτέλεση του νόμου είναι στην πραγματικότητα η παράνομη μεταφορά εκκλησιαστικών κοινοτήτων στην OCU, η οποία σε πολλές περιπτώσεις συνοδεύεται επίσης από τη βίαιη κατάσχεση εκκλησιών. Αυτό το επιδρομικό σχέδιο είναι γνωστό σε όλους: αντί για τη θρησκευτική κοινότητα, πραγματοποιείται μια συνάντηση της εδαφικής κοινότητας, στην οποία λαμβάνεται παράνομη απόφαση για τη μεταφορά της θρησκευτικής κοινότητας στην OCU.

Οι λίγες κοινότητες που ήθελαν πραγματικά να ενταχθούν στην OCU το έκαναν εντελώς ελεύθερα. Κανείς δεν τις εμπόδισε ούτε από αξιωματούχους ούτε από την UOC.

Και στο τέλος, λίγο χιούμορ.

Ο ανταποκριτής απεύθυνε  στον Ρ. Παβλένκο μια πολύ λογική ερώτηση: εάν ο Ποροσένκο πήρε τον Tόμο στο Φανάρι και έτσι εκπλήρωσε τις φιλοδοξίες του ουκρανικού λαού, τότε γιατί λοιπόν αυτός ο «ευλογημένος» λαός δεν ψήφισε τον Ποροσένκο στις εκλογές;

Η απάντηση του Ρ. Ποροσένκο έχει ως εξής: «επειδή αυτό δεν είναι πολιτικό ζήτημα, είναι ζήτημα εθνικής ασφάλειας». Και, δεδομένου του συνόλου των σχέσεων μεταξύ των αρχών και της OCU, η φράση είναι πραγματικά πνευματώδης. Και είναι ιδιαίτερα πολύτιμο γιατί ο Παβλένκο το είπε πολύ σοβαρά.