Γιατί οι ιερείς της UOC μετακομίζουν στην OCU; Μέρος δεύτερο, «ηθικό»

Η προδοσία της Εκκλησίας είναι μόνο το ορατό αποτέλεσμα των διεργασιών που έλαβαν χώρα στην ανθρώπινη ψυχή νωρίτερα. Φωτογραφία: ΕΟΔ

Στο πρώτο άρθρο σχετικά με το γιατί οι ιερείς μετακομίζουν στην OCU, μιλήσαμε για το λεγόμενο «σύνδρομο του σωτήρα». Σε αυτήν την περίπτωση, το άτομο νομίζει ότι θα μπορούσε να «σώσει τον κόσμο», και όχι πολλές γιαγιάδες στην ενορία του, ότι δεν τον εκτιμούν και γενικά, αντιμετωπίζει «μεγάλους στόχους» που δεν μπορεί να πραγματοποιήσει στην UOC.

Ωστόσο, δεν πάσχουν πολλοί ιερείς της Εκκλησίας μας από το «σύνδρομο του σωτήρα». Ακόμη λιγότεροι «σωτήρες» πηγαίνουν στην OCU. Πολύ πιο συχνά μπορείτε να βρείτε άλλους λόγους για τους οποίους οι άνθρωποι αποφασίζουν να πάνε σε σχισματικούς. Και, δυστυχώς, στις περισσότερες περιπτώσεις πρόκειται για ηθικούς λόγους.

Σύνδρομο προδότη

Από συνομιλίες με ιερείς και επισκόπους, καθώς και από προσωπική εμπειρία, μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι η συντριπτική πλειονότητα των προδοτών της κανονικής Εκκλησίας πρόδωσαν την πίστη τους στον Θεό πολύ πριν λάβουν την «ευλογία» του Ντουμένκο. Τα παραδείγματα είναι περισσότερα από αρκετά.

Ο πρώην Μητροπολίτης της UOC Αλέξανδρος (Drabinko), ενώ ήταν ακόμη στην Εκκλησία, έκανε πράγματα για τα οποία ακόμη και ένας μη εκκλησιαστικός θα έπρεπε να ντρέπεται. Αδιαφανή έξοδα κατά την κατασκευή του καθεδρικού ναού του UOC, η εντυπωσιακή απαγωγή της ηγουμένης της Μονής Μεσολάβησης, απάτες με αυτοκίνητα και χαρακτηριστικά της προσωπικής ζωής του ιεράρχη (που έγιναν γνωστά ήδη κατά τη διάρκεια της παραμονής του με τον Dumenko). Όπως ήταν φυσικό, μετά από πολλές σκανδαλώδεις ιστορίες, η αναχώρηση του Μητροπολίτη Αλέξανδρου για την OCU δεν εξέπληξε κανέναν.

Κάποιος μπορεί επίσης να θυμηθεί τις δραστηριότητες του αρχιερέα Georgy Kovalenko, ο οποίος από το 2008 έως το 2012 κατείχε τη θέση του βασικού αρχηγού και επικεφαλής του ενοριακού συμβουλίου του καθεδρικού ναού του Κιέβου υπό κατασκευή (αλλά που ποτέ δεν χτίστηκε) προς τιμήν της Ανάστασης του Χριστού. Έτσι, το 2017, ενώ ήταν ακόμη στην UOC, ο πατέρας Georgy συμμετέχει σε ένα πολύ περίεργο έργο του καναλιού «1+1» που ονομάζεται «The Secret Code of Faith». Εκεί, μαζί με δημοσιογράφους ενός ανοιχτά αντιεκκλησιαστικού καναλιού, δεν δημοσιοποίησε την ευαγγελική διδασκαλία του Ιησού Χριστού (αυτό πρέπει να κάνει ένας ιερέας), αλλά ανακάλυψε τις λεπτομέρειες της σεξουαλικής ζωής των Ουκρανών. Εδώ είναι ένα εντελώς άγριο παράδειγμα του τι έκανε ο πατέρας Γεώργιος λίγο πριν φύγει για το OCU:

Ή φίλος και σύμμαχος του Drabinko και του Kovalenko, πρώην αρχιερέα του UOC Andrei Dudchenko. Ενεργός συμμετέχων σε δύο Μαϊντάν, το 2004 και το 2013, ένας από τους πιο εξέχοντες προπαγανδιστές της εσωτερικής και εξωτερικής μεταρρύθμισης της λειτουργίας της Ορθόδοξης Εκκλησίας, που γιόρτασε τη Γέννηση του Χριστού σύμφωνα με το νέο ημερολόγιο το 2015 (παρεμπιπτόντως , με τον Kovalenko και απομάκρυνε τον Kirill Govorun). Αργότερα αποδείχθηκε ότι ο πατέρας Αντρέι δεν ήταν μόνο υποστηρικτής της λειτουργικής μεταρρύθμισης, αλλά και παντρεύτηκε για δεύτερη φορά, κάτι που, σύμφωνα με τους κανόνες της Εκκλησίας, δεν του δίνει το δικαίωμα να είναι ιερέας. Έξοδος; Στην OCU φυσικά...

Το πιο εντυπωσιακό παράδειγμα των τελευταίων χρόνων είναι ο Αρχιμανδρίτης Αβραάμ της Λαύρας του Κιέβου Pechersk. Αυτός ο άνθρωπος απολάμβανε τη μεγάλη εμπιστοσύνη του Μητροπολίτη Παύλου, ήταν ο ιεροψάλτης της Λαύρας, έλαβε βραβεία και προαγωγές, έζησε σε άριστες συνθήκες και μετά πρόδωσε όλους όσοι τον στήριξαν και το σημαντικότερο πρόδωσαν την Εκκλησία. Επιπλέον, όπως αποδείχθηκε, ο Αβραάμ είχε μια «αμαρτία» - κλοπή και πήγε στην OCU όχι με άδεια χέρια, αλλά με έναν πολύτιμο σταυρό του βωμού και ιερά σκεύη.

Μπορούμε να συνεχίσουμε τη λίστα μας για πολύ καιρό και να θυμηθούμε όχι μόνο αυτούς που πήγαν στο Dumenko, αλλά και εκείνους που έφυγαν από την Εκκλησία πολύ νωρίτερα - πηγαίνοντας στην UOC-KP. Μεταξύ αυτών των ανθρώπων υπάρχουν αλκοολικοί, πόρνοι, απατεώνες (απλώς δείτε την ιστορία του «Αρχιμανδρίτη» Βικέντυ Μίσκο) και παιδεραστές. Όλοι βρήκαν «καταφύγιο» στο Πατριαρχείο Κιέβου. Η κατάσταση έγινε τόσο ειλικρινά περίεργη που τα λόγια που είπε σε σχέση με την «ιεραρχία» του UAOC εφαρμόστηκαν στη δομή του Filaret Denisenko - ότι είναι «ένας υπόνομος όπου ρέουν όλα τα λύματα». Τώρα αυτά τα ίδια λόγια μπορούν να εφαρμοστούν για τον Ντουμένκο και την «εκκλησία» του. Γιατί συμβαίνει αυτό;

Γιατί οι άνθρωποι προδίδουν την Εκκλησία;

Γεγονός είναι ότι η προδοσία της Εκκλησίας είναι το τελικό, «ορατό» αποτέλεσμα μιας ολόκληρης σειράς μικρότερων, λιγότερο αισθητών προδοσιών.

Ας θυμηθούμε ότι ο Απόστολος Ιούδας ήταν ο ταμίας, στον οποίο ο Κύριος εμπιστεύτηκε να μεταφέρει το κουτί της δωρεάς. Ο Ιούδας χρησιμοποιούσε συχνά τα κεφάλαια από αυτό το κουτί για τον εαυτό του. Γι' αυτό στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο αποκαλούνταν ανοιχτά κλέφτης (Ιωάν. 12:6). Δηλαδή η προδοσία είχε τον προκάτοχό της.

Η απομάκρυνση του ανθρώπου από τον Θεό δεν συμβαίνει αμέσως. Πρώτα προδίδουν τις αρχές τους, μετά κλείνουν τα μάτια σε «μικρές αμαρτίες», δικαιολογώντας τον εαυτό τους λέγοντας ότι «όλοι το κάνουν» και μειώνοντας τις ηθικές απαιτήσεις για τον εαυτό τους. Περαιτέρω, η απόκλιση από τους κανόνες και, τελικά, από την πίστη δεν θεωρείται αμαρτία. Όλα καταλήγουν σε έναν ανοιχτό αγώνα ενάντια στην Εκκλησία.

Επιπλέον, δεν μιλάμε μόνο για ανθρώπους της εκκλησίας, αλλά και για απλούς ανθρώπους, πολιτικούς, φιλοσόφους κ.λπ.

Έτσι, η περιοχή Lviv, της οποίας ο κυβερνήτης αναφέρει με ευχαρίστηση την καταστροφή της UOC, αποδείχθηκε ότι ήταν η πιο διεφθαρμένη στην Ουκρανία και πολύ συχνά εμφανίζονται ειδήσεις στο Διαδίκτυο ότι ένας άλλος αξιωματούχος, ο οποίος μέχρι πρόσφατα πολέμησε με ζήλο για την OCU, έλαβε βραβεία από τον Ντουμένκο, και στη συνέχεια αποδείχθηκε ότι ήταν ένας τυπικός διεφθαρμένος αξιωματούχος.

Με άλλα λόγια, σχεδόν πάντα ένας άνθρωπος που έχει σοβαρά ηθικά προβλήματα, προσπαθώντας να δικαιολογήσει τον εαυτό του, επιτίθεται στον Θεό και στην Εκκλησία, χωρίς να περιφρονεί τα ψέματα, τις συκοφαντίες και γενικά όλα όσα κατά τη γνώμη του θα έπρεπε να αποδείξουν την «ορθότητα». η πίστη της επιλογής και της άρνησης.

Ταυτόχρονα, δεν θέλουμε να πούμε ότι όλοι όσοι παραμένουν στην UOC σήμερα είναι άνθρωποι άγιοι και αναμάρτητοι. Όχι, η Εκκλησία είναι νοσοκομείο και σε αυτήν υπάρχουν αυτοί που χρειάζονται θεραπεία. Άλλωστε όλοι οι προαναφερθέντες «ήταν μαζί μας» πριν (Ιωάν. 2:19). Το ερώτημα είναι διαφορετικό - γιατί κάποιοι εγκατέλειψαν την Εκκλησία, ενώ άλλοι είναι έτοιμοι να πεθάνουν μόνο και μόνο για να παραμείνουν σε αυτήν;

Και εδώ βρίσκεται το ορόσημο: όσο ο άνθρωπος καταλαβαίνει ότι είναι αμαρτωλός και όσο προσπαθεί να γίνει καλύτερος μέσω της μετάνοιας, να εξαγνιστεί για να συναντήσει τον Χριστό, έχει μια ευκαιρία σωτηρίας. Και μόνο αρνούμενος να μετανοήσει, αρνούμενος να διορθώσει τον εαυτό του, χάνει αυτή την ευκαιρία, παίρνοντας το δρόμο της προδοσίας.

Θα ήθελα, φυσικά, όλοι οι ήρωες του σύντομου άρθρου μας, καθώς και όλοι όσοι «άλλαξαν δικαιοδοσία» και μπήκαν σε σχίσμα, να συνειδητοποιήσουν αυτή την απλή αλήθεια και, έχοντας μετανοήσει, να επιστρέψουν στη Μητέρα Εκκλησία. Αλλά είμαστε ρεαλιστές και καταλαβαίνουμε ότι αυτό είναι απίθανο να συμβεί. Επομένως, το μόνο που μένει είναι να ευχηθούμε σε τέτοιους ανθρώπους: όταν φύγεις, φύγε! Μην επιδεινώνεις την προδοσία σου με τη βρωμιά που ρίχνεις στην Εκκλησία, αλλά καταλήγεις στον εαυτό σου.

Γιατί δεν θα μπορέσετε να ξεπλυθείτε ούτε σε αυτόν τον αιώνα ούτε στο μέλλον.