Αναγκαστική μετονομασία της UOC: επίγειες και ουράνιες κρίσεις

Τα μέλη του Εφετείου δεν σκέφτονται ότι τους περιμένει το Δικαστήριο του Ουρανού. Φωτογραφία: ΕΟΔ

Στις 2 Νοεμβρίου 2023, το Έκτο Διοικητικό Εφετείο αποφάσισε να απορρίψει τις προσφυγές της Μητρόπολης της UOC, καθώς και εκατοντάδων μοναστηριών και επισκοπικών διοικήσεων και επικύρωσε την απόφαση του Επαρχιακού Διοικητικού Δικαστηρίου του Κιέβου με ημερομηνία 15/05/2023, η οποία έκανε λόγο για τη νομιμότητα των ενεργειών του Υπουργείου Πολιτισμού να μετονομάσει βίαια επισκοπικές δομές, μοναστήρια και κοινότητες της UOC σε Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία στην Ουκρανία.

Αυτή η μετονομασία ξεκίνησε το 2018, όταν ακριβώς πέντε ημέρες μετά το λεγόμενο «Συμβούλιο Ενοποίησης» στις 15 Δεκεμβρίου 12, στο οποίο δημιουργήθηκε η OCU, η Βερχόβνα Ράντα ενέκρινε τον νόμο «Σχετικά με τις τροποποιήσεις στο άρθρο 2018 του νόμου της Ουκρανίας «Για την ελευθερία συνείδησης και θρησκευτικών οργανώσεων ...». Η UOC δεν κατονομάστηκε συγκεκριμένα σε αυτόν τον νόμο, αλλά η ουσία του συνοψίζεται στο γεγονός ότι η UOC θα πρέπει να μετονομαστεί σε «ROC στην Ουκρανία» με όλες τις επακόλουθες συνέπειες. Με εκπληκτική αποτελεσματικότητα, το Υπουργείο Πολιτισμού της Ουκρανίας διεξήγαγε θρησκευτική εξέταση, στην οποία αναγνώρισε ότι η UOC εμπίπτει στις διατάξεις αυτού του νόμου. Τα αποτελέσματα της εξέτασης εγκρίθηκαν με το διάταγμα του Υπουργείου Πολιτισμού της 12.25.01 αριθ. 2019 και δημοσιεύθηκαν στην επίσημη ιστοσελίδα.

Στις αρχές του 2019, μια ομάδα βουλευτών του λαού προσέφυγε στο Συνταγματικό Δικαστήριο για να καθορίσει εάν ο νόμος αυτός συμμορφώνεται με το Σύνταγμα, από το οποίο ο νόμος μπλοκαρίστηκε για σχεδόν τέσσερα χρόνια. Ταυτόχρονα, η Μητρόπολη Κιέβου της UOC, τα μοναστήρια και οι επισκοπικές διοικήσεις προσέφυγαν στο Επαρχιακό Διοικητικό Δικαστήριο του Κιέβου με αγωγή, στην οποία ζήτησαν να ακυρωθεί το διάταγμα του Υπουργείου Πολιτισμού με ημερομηνία 25.01.2019 αριθ. 37 για την έγκριση των αποτελεσμάτων της εξέτασης και να αναγνωριστούν οι ενέργειες του Υπουργείου Πολιτισμού ως παράνομες.

Δεν είναι γνωστό ποια θα ήταν η μοίρα όλων αυτών των δικαστικών υποθέσεων εάν οι αρχές δεν είχαν αποφασίσει να ξεκινήσουν μια μεγάλης κλίμακας δίωξη της Εκκλησίας το 2022. Ίσως, μετά την ένταξη της Ουκρανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, τα δικαστήριά μας να ανεξαρτητοποιηθούν από την εκτελεστική εξουσία, αλλά τώρα στην πραγματικότητα αυτό δεν συμβαίνει. Στις 27 Δεκεμβρίου 2022, το Συνταγματικό Δικαστήριο της Ουκρανίας αναγνώρισε ως συνταγματική μια τροποποίηση του νόμου της Ουκρανίας «Για την ελευθερία της συνείδησης και των θρησκευτικών οργανώσεων», με τη βοήθεια της οποίας οι εχθροί της UOC θέλουν να τη μετονομάσουν. Και στις 15.05.2023, το Επαρχιακό Διοικητικό Δικαστήριο του Κιέβου, το οποίο προέκυψε στην τοποθεσία του διαλυμένου Επαρχιακού Διοικητικού Δικαστηρίου του Κιέβου, απέρριψε εντελώς την αξίωση της Μητρόπολης Κιέβου της UOC και άλλων αιτούντων, στην οποία ζήτησαν να ακυρωθεί η εξέταση του Υπουργείου Πολιτισμού από το 2019, το οποίο αναγνώρισε την UOC ως μέρος της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Κατά της απόφασης αυτής ασκήθηκε έφεση, η οποία απορρίφθηκε στις 2 Νοεμβρίου 2023 από το Έκτο Διοικητικό Εφετείο.

Λόγοι απορρίψεως της αιτήσεως αναιρέσεως
Η απόφαση του Έκτου Διοικητικού Εφετείου παρέχει τους ακόλουθους λόγους, οι οποίοι, στην πραγματικότητα, επαναλαμβάνουν όσα έχει ήδη εκφράσει το Περιφερειακό Διοικητικό Δικαστήριο του Κιέβου στην απόφασή του της 15.05.2023.

Πρώτον, το δικαστήριο διαπίστωσε ότι το Υπουργείο Πολιτισμού είχε κάθε δικαίωμα να διεξαγάγει θρησκευτική εξέταση το 2019 και να εγκρίνει τα αποτελέσματά της.

Δεύτερον, το δικαστήριο έκρινε ότι το διάταγμα του Υπουργείου Πολιτισμού με ημερομηνία 25.01.2019 αριθ. 37 για την έγκριση των αποτελεσμάτων της εξέτασης «δεν έχει καμία υποχρέωση τόσο για τους ενάγοντες όσο και για άλλα πρόσωπα, εκτός από μια συγκεκριμένη δομική μονάδα του Υπουργείου Πολιτισμού, και δεν δημιουργεί νομικές συνέπειες για αυτούς».

Τρίτον, το δικαστήριο θεώρησε ότι τα συμπεράσματα αυτής της εξέτασης ήταν σωστά, δεδομένου ότι συμμορφώνονταν πλήρως με τον νόμο της Ουκρανίας «Σχετικά με τις τροποποιήσεις στο άρθρο 12 του νόμου της Ουκρανίας "Για την ελευθερία συνείδησης και θρησκευτικών οργανώσεων ..."» με ημερομηνία 20.12.2018

Όπως γνωρίζετε, αυτός ο νόμος ορίζει τα ακόλουθα κριτήρια για την αναγνώριση μιας θρησκευτικής οργάνωσης ως υποδεέστερης από το κέντρο στο επιτιθέμενο κράτος:

1.    Αυτό αναφέρεται στο καταστατικό της ουκρανικής θρησκευτικής οργάνωσης.

2.    Αυτό αναφέρεται στο καταστατικό μιας ξένης θρησκευτικής οργάνωσης.

3.    Είσοδος εκπροσώπων ουκρανικής θρησκευτικής οργάνωσης σε ξένη θρησκευτική οργάνωση.

Επιπλέον, αρκεί η ύπαρξη ενός μόνο κριτηρίου από τα τρία. Και αυτό το κριτήριο, το οποίο σε κάθε περίπτωση θα «λειτουργήσει», είναι το γεγονός ότι η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία θεωρεί ότι η UOC είναι μέρος της, το οποίο αντικατοπτρίζεται στο Καταστατικό της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Έτσι, η θρησκευτική εμπειρογνωμοσύνη του Υπουργείου Πολιτισμού δεν θα μπορούσε να καταλήξει σε άλλο συμπέρασμα από το να αναγνωρίσει την UOC ως μέρος της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Τέταρτον, το δικαστήριο έκρινε ότι η απόφαση να μετονομαστεί η UOC σε "ROC στην Ουκρανία" δεν παραβιάζει με κανέναν τρόπο το δικαίωμα των πιστών στην ελευθερία συνείδησης, δεδομένου ότι στο τμήμα "Μεταβατικές διατάξεις" του νόμου της Ουκρανίας "Σχετικά με τις τροποποιήσεις στο άρθρο 12 ..." Αναφέρει: «Δεν επιτρέπεται η χορήγηση προνομίων ή η επιβολή περιορισμών στις δραστηριότητες μιας θρησκευτικής οργάνωσης...» (δηλαδή, η UOC), «εκτός από τον περιορισμό της πρόσβασης κληρικών, θρησκευτικών ιεροκήρυκων, συμβούλων μιας τέτοιας θρησκευτικής οργάνωσης στη μονάδα, σχηματισμών των Ενόπλων Δυνάμεων της Ουκρανίας και άλλων στρατιωτικών σχηματισμών της Ουκρανίας στους τόπους ανάπτυξής τους».

Αυτό θυμίζει πολύ το κείμενο της απόφασης του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως της 11.10.2018 σχετικά με την αναγνώριση των σχισματικών και τη χορήγηση αυτοκεφαλίας σε αυτούς, στην οποία το τελευταίο σημείο ήταν το εξής: «Να καλέσει όλα τα εμπλεκόμενα μέρη να αποφύγουν την ιδιοποίηση εκκλησιών, μοναστηριών και άλλων περιουσιακών στοιχείων, καθώς και κάθε άλλη πράξη βίας και αντιποίνων, ώστε να επικρατήσει η ειρήνη και η αγάπη του Χριστού». Δηλαδή, στην απόφαση που αποτέλεσε το έναυσμα για κατασχέσεις, διώξεις και βία, να ζητήσουμε την αποφυγή όλων αυτών. Είναι σαν να αφήνεις έναν λύκο έξω σε ένα κοπάδι προβάτων και να τον παροτρύνεις να φάει το γρασίδι ειρηνικά.

Φυσικά, σε περίπτωση μετονομασίας της UOC σε «ROC στην Ουκρανία», τα δικαιώματα των πιστών όχι μόνο θα παραβιάζονται, αλλά θα παραβιάζονται παντού και ολοκληρωτικά. Αλλά ούτε η Βερχόβνα Ράντα, η οποία ενέκρινε αυτόν τον νόμο, ούτε το Συνταγματικό Δικαστήριο, το οποίο τον αναγνώρισε ως σύμφωνο με το Σύνταγμα, ούτε άλλα δικαστικά όργανα που βασίζουν τις αποφάσεις τους σε αυτόν τον νόμο, προτιμούν να μην το προσέξουν. Και δεν μιλάμε καν για εκτελεστικές αρχές και οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης.

Πέμπτον, το δικαστήριο δήλωσε στην πραγματικότητα ότι η UOC δεν τους παρείχε μια νέα έκδοση του Καταστατικού της UOC, η οποία εγκρίθηκε στο Συμβούλιο της UOC στη Θεοφανία στις 27.05.2022, στην οποία δεν υπάρχει πλέον καμία αναφορά στη ROC. Αυτό είναι εξαιρετικά περίεργο, δεδομένου ότι το καταστατικό της UOC, η εξέταση του οποίου πραγματοποιήθηκε το 2019, δεν ισχύει πλέον και είναι λογικό το δικαστήριο να έχει στη διάθεσή του μια νέα έκδοση του καταστατικού. Εάν αυτό δεν έχει γίνει πραγματικά, τότε αυτό είναι ένα ερώτημα για τους δικηγόρους και τους υποστηρικτές της UOC. Ωστόσο, στα δικαστήριά μας, υπάρχουν τρόποι να εμποδίσουμε τον ενάγοντα να καταθέσει έγγραφα ή να μη γίνονται δεκτά από το δικαστήριο.

Έκτον, το δικαστήριο εξέτασε τα λόγια του επικεφαλής του Νομικού Τμήματος της UOC, πρωθιερέα Alexander Bakhov, ο οποίος κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου στις 29.12.2022 στη Λαύρα των Σπηλαίων του Κιέβου τόνισε ότι το Καταστατικό για τη Διακυβέρνηση της UOC, το οποίο εγκρίθηκε στο Συμβούλιο στις 27.05.2022, «απέκλειε όλους τους κανόνες που κατά κάποιο τρόπο υπαινίσσονταν ή μιλούσαν για σύνδεση με τη Μόσχα», ως πραγματική επιβεβαίωση ότι το προηγούμενο Καταστατικό της UOC εξακολουθούσε να αναγνωρίζει την είσοδο της UOC στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία.

Λοιπόν, ως κερασάκι στην τούρτα, το δικαστήριο είπε ότι η θρησκευτική εξέταση του Υπουργείου Πολιτισμού του νέου Καταστατικού της UOC, που διεξήχθη το 2023, εξακολουθεί να αναγνωρίζει ότι «η UOC εξακολουθεί να βρίσκεται σε σχέσεις υποταγής σε σχέση με τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία». Με άλλα λόγια, ανεξάρτητα από το πόσο σκληρά προσπαθείτε, θα εξακολουθήσουμε να σας θεωρούμε μέρος της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, επειδή το χρειαζόμαστε. Παρ’ όλα αυτά, το δικαστήριο διατύπωσε επιφύλαξη ότι η ανάλυση της νέας εμπειρογνωμοσύνης του Υπουργείου Πολιτισμού δεν αποτελεί μέρος των καθηκόντων αυτής της δίκης.

Μια σημαντική στιγμή στην ιστορία της μετονομασίας
Πριν μιλήσουμε για αυτό το σημείο, είναι απαραίτητο να κάνουμε μια σύντομη αναδρομή στη θεωρία του κράτους και του νόμου. Για μεγάλο χρονικό διάστημα, η θεωρία του θετικού δικαίου επικράτησε στην Ευρώπη, σύμφωνα με την οποία όλα όσα γράφτηκαν στα κείμενα των νόμων που εγκρίθηκαν από το κράτος θεωρήθηκαν νόμος. Όπως είπε ο διάσημος Γερμανός νομικός Rudolf Ihering, «ο νόμος είναι ένα σύνολο καταναγκαστικών κανόνων που ισχύουν στο κράτος». Από αυτή την άποψη, κάθε νόμος είναι νόμιμος, ανεξάρτητα από το αν είναι δίκαιος ή όχι. Κατά συνέπεια, ο νόμος για τη μετονομασία της UOC σε «ROC στην Ουκρανία» και όλοι οι άλλοι νόμοι και αποφάσεις των αρχών που στρέφονται κατά της UOC είναι νόμιμοι, απλώς και μόνο επειδή υιοθετούνται από κρατικούς φορείς.

Ίσως η θεωρία του θετικού δικαίου θα είχε χρησιμοποιηθεί περαιτέρω στην Ευρώπη, αλλά κατά τη διάρκεια των δικών των ναζιστικών γερμανικών προσωπικοτήτων, ανακαλύφθηκε ότι για όλα τα τερατώδη εγκλήματα των Ναζί, ενήργησαν αυστηρά στο πλαίσιο των νόμων που ίσχυαν στη Γερμανία εκείνη την εποχή. Και με βάση αυτό, δηλώθηκε η αθωότητά τους με πλήρη πεποίθηση. Δολοφόνησαν εκατομμύρια ανθρώπους, αλλά δεν παραβίασαν ούτε έναν γερμανικό νόμο, αντίθετα, τον τήρησαν.

Ήταν μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο που η ανθρωπότητα συνειδητοποίησε ότι η θεωρία του θετικού νόμου δεν μπορούσε να αναγνωριστεί ως σωστή και δεν μπορούσε πλέον να χρησιμοποιηθεί. Αντικαταστάθηκε από τη θεωρία του φυσικού νόμου, σύμφωνα με την οποία κάθε άνθρωπος έχει αναφαίρετα δικαιώματα που του ανήκουν απλώς και μόνο από το γεγονός της γέννησης. Το κράτος δεν μπορεί να στερήσει από ένα άτομο αυτά τα δικαιώματα ή να τα περιορίσει αυθαίρετα, και οποιαδήποτε τέτοια απόφαση, ακόμη και με τη μορφή νόμου, δεν είναι νόμιμη και πρέπει να ανακληθεί.

Στην κατάσταση δίωξης της UOC, απολύτως όλοι οι συμμετέχοντες σε αυτή τη δίωξη, και από τις δύο πλευρές, κατανοούν πολύ καλά ότι πρόκειται για παραβίαση του δικαιώματος των πιστών της UOC στην ελευθερία συνείδησης, η οποία είναι αναφαίρετο ανθρώπινο δικαίωμα. Μερικοί εχθροί της UOC το δικαιολογούν αυτό με τον πόλεμο, άλλοι προσπαθούν να παρουσιάσουν το θέμα με τέτοιο τρόπο ώστε αφού οι πιστοί δεν απαγορεύεται να «πιστεύουν στην ψυχή τους», το δικαίωμα δεν παραβιάζεται, αλλά όλοι καταλαβαίνουν ότι αυτό δεν συμβαίνει.

Η θρησκεία δεν είναι μόνο «πίστη στην ψυχή», είναι επίσης η δημόσια ομολογία της πίστης κάποιου, η εκτέλεση θρησκευτικών τελετών και πολλά άλλα πράγματα που απαιτούν εκκλησίες, εκκλησιαστική περιουσία, την ύπαρξη τέτοιων οργανωτικών μορφών όπως κοινότητες, επισκοπικές διοικήσεις, μοναστήρια και ούτω καθεξής. Επιπλέον, οι αντιεκκλησιαστικοί νόμοι προκαλούν αρνητική στάση απέναντι στους πιστούς εκ μέρους ενός συγκεκριμένου μέρους της κοινωνίας και συμβάλλουν σε παράνομες ενέργειες εναντίον τους. Όλα αυτά παραβιάζουν σαφώς το δικαίωμα στην ελευθερία συνείδησης.

Αλλά υπάρχει ένα σημαντικό σημείο σε όλα αυτά, το οποίο μπορεί να γίνει βασικό σημείο όχι μόνο στη θρησκευτική σφαίρα της Ουκρανίας, αλλά και στη γεωπολιτική σφαίρα. Αυτό είναι η διάταξη του Νόμου της Ουκρανίας «Περί τροποποιήσεων του άρθρου 12 του Νόμου της Ουκρανίας «Περί ελευθερίας συνείδησης και θρησκευτικών οργανώσεων...», η οποία ουσιαστικά ορίζει ότι η τύχη των ουκρανικών θρησκευτικών οργανώσεων (δηλαδή της UOC) αποφασίζεται βάσει κανονιστικής πράξης του επιτιθέμενου κράτους, δηλαδή του Καταστατικού Χάρτη της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Έχει ήδη ειπωθεί παραπάνω ότι ο νόμος αυτός προβλέπει την καθιέρωση της υπαγωγής της UOC στο Πατριαρχείο Μόσχας βάσει του Καταστατικού της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, το οποίο αποτελεί κανονιστική πράξη της Ρωσίας.

Δηλαδή, στην πραγματικότητα, η Ουκρανία αναγνωρίζει την επίδραση των νόμων της Ρωσίας, του επιτιθέμενου κράτους, στην επικράτειά μας.

Το Έκτο Διοικητικό Εφετείο απέρριψε την καταγγελία της Μητρόπολης Κιέβου της UOC και άλλων εναγόντων και έτσι επιβεβαίωσε την αποτελεσματικότητα των ρωσικών νόμων στην Ουκρανία και ακόμη νωρίτερα παρόμοια απόφαση ελήφθη από το Συνταγματικό Δικαστήριο. Εάν η υπόθεση πάει στο Ανώτατο Δικαστήριο και λάβει επίσης παρόμοια απόφαση, τότε:

Θα δημιουργηθεί προηγούμενο στο ουκρανικό δίκαιο, σύμφωνα με το οποίο οι αποφάσεις των ουκρανικών αρχών λαμβάνονται βάσει των ρωσικών κανονισμών. Και αυτό το προηγούμενο, εάν είναι επιθυμητό, μπορεί να επεκταθεί και σε άλλες νομικές σχέσεις, ιδίως στην αναγνώριση της προσάρτησης ουκρανικών εδαφών.

Και πράγματι, εάν αναγνωρίσουμε μια ουκρανική θρησκευτική οργάνωση ως μέρος της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας βάσει του Καταστατικού Χάρτη της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να αναγνωρίσουν τέσσερις ουκρανικές περιοχές και την Κριμαία ως τμήμα της Ρωσίας βάσει του Χάρτη (Συντάγματος) της Ρωσίας. Αυτή η ωρολογιακή βόμβα τοποθετήθηκε στον νόμο που υπέγραψε ο τότε πρόεδρος της Ουκρανίας Π. Ποροσένκο και εγκρίθηκε με πρωτοβουλία της πολιτικής του ομάδας. Και ποιος ξέρει αν δεν υπήρχε πρόθεση σε αυτό;

Και τώρα ας επιστρέψουμε στους θεωρητικούς υπολογισμούς και ας επαναλάβουμε το αξίωμα της θεωρίας του θετικού νόμου: ο νόμος είναι αυτό που γράφεται στον νόμο.

Ουράνια Δικαστήρια
Είτε μας αρέσει είτε όχι, όλοι πρέπει να σταθούμε ενώπιον του Ουράνιου Κριτή, του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Αναρωτιέμαι σε ποια θεωρία θα βασιστεί αυτή η δίκη; Θα μπορέσουν οι δικαστές των επαρχιακών, συνταγματικών και άλλων δικαστηρίων μας να πουν ότι έκριναν όπως είναι γραμμένο στο νόμο και δεν θα μπορούσαν να κάνω αλλιώς; Θα μπορέσουν οι κυβερνητικοί μας αξιωματούχοι να πουν ότι δεν φταίνε αυτοί επειδή εκτέλεσαν άνωθεν εντολές;

Ένα άτομο έχει πάντα μια ηθική επιλογή, ο καθένας μπορεί να επιλέξει μεταξύ καλού και κακού, και με αυτό το κριτήριο θα κριθούμε πέρα από τον τάφο.

«Όταν θα έρθει ο Υιός του Ανθρώπου με όλη του τη μεγαλοπρέπεια και θα τον συνοδεύουν όλοι οι άγιοι άγγελοι, θα καθίσει στο βασιλικό θρόνο του. Τότε θα συναχθούν μπροστά του όλα τα έθνη, και θα τα ξεχωρίσει όπως ξεχωρίζει ο βοσκός τα πρόβατα από τα κατσίκια. Τα πρόβατα θα τα τοποθετήσει στα δεξιά του και τα κατσίκια στ’ αριστερά του. Θα πει τότε ο βασιλιάς σ’ αυτούς που βρίσκονται δεξιά του: “ελάτε, οι ευλογημένοι απ’ τον Πατέρα μου, κληρονομήστε τη βασιλεία που σας έχει ετοιμαστεί απ’ την αρχή του κόσμου. Γιατί, πείνασα και μου δώσατε να φάω, δίψασα και μου δώσατε να πιω, ήμουν ξένος και με περιμαζέψατε, γυμνός και με ντύσατε, άρρωστος και μ’ επισκεφθήκατε, φυλακισμένος κι ήρθατε να με δείτε» (Κατά Ματθαίον 25:31-36).

Οι άγιοι Πατέρες, σχολιάζοντας αυτό το χωρίο του Ευαγγελίου, γράφουν ότι αναφέρεται στο έλεος. Και ο άγιος Απόστολος Ιάκωβος γράφει: «επειδή, η κρίση θα είναι ανελέητη σ’ εκείνον που δεν έκανε έλεος...» (Ιακώβου 2:13) Τι συμβαίνει σε εκείνον που δεν έκανε έλεος;

«Ύστερα θα πει και σ’ αυτούς που βρίσκονται αριστερά του: “φύγετε από μπροστά μου, καταραμένοι· πηγαίνετε στην αιώνια φωτιά, που έχει ετοιμαστεί για το διάβολο και τους δικούς του. Γιατί, πείνασα και δε μου δώσατε να φάω, δίψασα και δε μου δώσατε να πιω, ήμουν ξένος και δε με περιμαζέψατε, γυμνός και δε με ντύσατε, άρρωστος και φυλακισμένος και δεν ήρθατε να με δείτε» (Κατά Ματθαίον 25:41-43).

Εάν εκείνοι που δεν βοηθούν τους ανθρώπους στις ανάγκες τους σταλούν στην αιώνια φωτιά, τότε τι θα συμβεί σε εκείνους που οι ίδιοι κάνουν τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη από αυτούς; Ποιος κάνει τέτοιους νόμους, εκδίδει δικαστικές αποφάσεις, σύμφωνα με τις οποίες οι άνθρωποι στερούνται το πιο σημαντικό πράγμα: την ευκαιρία να ασκήσουν την πίστη τους;

Ίσως κάποιος να πει ότι όλα αυτά είναι απλώς γενικές λέξεις που δεν μπορούν να εφαρμοστούν στην πραγματική ζωή, εκπληρώνονται σε δικαστικές διαδικασίες. Αν θέλετε, εδώ είναι πρακτικές οδηγίες από την Παλαιά Διαθήκη προς τους επίγειους κριτές για το πώς να κρίνουν στη γη.

«Εδωσα εντολήν στους δυκαστάς σας κατά τον καιρόν εκείνον, λέγων· Να ακούετε με προσοχήν τας μεταξύ των αδελφών σας παρουσιαζομένας διαφοράς, να κρίνετε δικαίως τας διαφοράς μεταξύ των Ισραηλιτών, όπως επίσης και τας μεταξύ αυτών και ξένου τινός. Κατά την δίκην δεν θα λαμβάνης υπ' όψει σου πρόσωπον. Όπως θα κρίνης τον ταπεινόν και άσημον, έτσι θα κρίνης τον αξιωματούχον και επίσημον. Δεν θα συστέλλεσαι και δεν θα δυστάζης ενώπιον ουδενός από τους διαδίκους, διότι η απονομή δικαιοσύνης είναι έργον Θεού…» (Δευτ. 1:16,17).

Αν οι δικαστές μας είχαν τουλάχιστον εκπληρώσει αυτή τη νουθεσία της Παλαιάς Διαθήκης, δεν θα είχαμε δει τις εν λόγω αποφάσεις.