Οι ενέργειες του Φαναρίου και ο μεταμοντερνισμός: όλα ταιριάζουν

Το Φανάρι ζει σε βαθιά κοσμοθεωρία μεταμοντερνισμού. Φωτογραφία: ΕΟΔ

Υπάρχει όμως μια θεωρία που τα εξηγεί όλα.

Σήμερα μπορείτε να ακούσετε τη φράση ότι ο μοντερνισμός είναι ήδη προχθεσινή μέρα και, κατά συνέπεια, ο μεταμοντερνισμό είναι ημέρα χθεσινή. Ερώτηση «πώς λέγεται αυτό που είναι σήμερα;» παραμένει ανοιχτή, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Οι ενέργειες του Φαναρίου σήμερα εντάσσονται πλήρως στη φιλοσοφία αυτού του μεταμοντερνισμού και εξηγούνται από αυτόν. Ας κοιτάξουμε …

Εξέλιξη των κοσμοθεωριών με την πορεία της ιστορίας

Οι όροι «παραδοσιακισμός», «μοντερνισμός» και «μεταμοντερνισμός» χρησιμοποιούνται για να χαρακτηρίσουν τα φαινόμενα σε διαφορετικούς τομείς. Ο παραδοσιακισμός συνδέεται με τη θρησκευτικότητα, τις παραδόσεις, τον σεβασμό των ηλικιωμένων, τον μοναρχισμό, τις αγροτικές και βιοτεχνικές σχέσεις παραγωγής και την κλασική τέχνη. Πιστεύεται ότι όλα αυτά ήταν σχετικά μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα. Άνθρωπος σε μια παραδοσιακή κοινωνία καθοδηγείται από τους κανόνες της θρησκευτικής ηθικής, τους παρατηρεί ή τις παραβιάζει. Για παράδειγμα, στη Ρωσική Αυτοκρατορία, ζούσε κάτω από τον τσάρο-πατέρα, τον σέβοντας τον ή επαναστατώντας εναντίον του. Συνήθιζε να καθοδηγείται από τις οδηγίες των μεγαλύτερών του και όχι από τις δικές του σκέψεις. Η παραγωγή ήταν χειροτεχνική και η τέχνη ήταν κατανοητή.

Αυτό αντικαταστάθηκε από τον μοντερνισμό, που έθεσε τον ορθολογισμό πάνω από τις θρησκευτικές αρχές και τις απόψεις των προγόνων, αντικατέστησε τη μοναρχία με τη δημοκρατία, την αγροτική κουλτούρα με την αστική, τη χειροτεχνία με βιομηχανική παραγωγή. Η κλασική τέχνη αντικαταστάθηκε από το Αρ Νουβό (Klimt, Vrubel, Μοντιλιάνι, Κουστόντιεφ...) Έγινε αδύνατο να δολοφονείς όχι επειδή παραβιάζεται η εντολή του Θεού, αλλά επειδή παραβιάζεται το δικαίωμα ενός άλλου ατόμου στη ζωή. Η υπακοή στο κράτος δεν προερχόταν πια από θρησκευτικούς κανόνες, αλλά από το δημόσιο αγαθό. Άνθρωποι από το χωριό συρρέουν στην πόλη για να κερδίσουν χρήματα, επειδή η οικονομική τους κατάσταση έγινε πιο πολύτιμη για αυτούς από τον συνηθισμένο παραδοσιακό τρόπο ζωής στην αγροτική κοινότητα.

Αλλά ο μοντερνισμός βυθίστηκε επίσης πολύ γρήγορα στη Λήθη, ο μεταμοντερνισμός βγήκε στην αρένα. Η βιομηχανική κοινωνία αντικαταστάθηκε από την κοινωνία της πληροφορίας, εμφανίστηκε παγκοσμιοποίηση, στην οικονομία άρχισε να κυριαρχεί όχι η παραγωγή εμπορευμάτων, αλλά διάφορες υπηρεσίες. Ο άνθρωπος άρχισε να αγωνίζεται για την ποικιλομορφία, συλλέγοντας εντυπώσεις, ταξίδια, γνωριμία με άλλες παραδόσεις και θρησκείες. Οποιαδήποτε εναλλακτική άποψη (εκτός από την παραδοσιακή), οτιδήποτε εξωτικό ακόμη και διαστροφή έλαβαν το δικαίωμα ύπαρξης και διακήρυξης από ψηλά βήματα, επίδειξης σε μεγάλες πλατείες. Ο ορθολογισμός παραιτήθηκε της θέσης του επίσης και την παραχώρησε στην παρορμητικότητα και τα συναισθήματα, ιδέες που, κατά κανόνα, φαίνεται να προέρχονται απ’ το πουθενά και φεύγουν στο πουθενά.

Όλα αυτά είναι πολύ ενδιαφέροντα, αλλά είναι πιο σημαντικό να κατανοήσουμε ποια είναι η εικόνα της παγκόσμιας προοπτικής, που προσφέρεται από τον παραδοσιακισμό, τον μοντερνισμό και τον μεταμοντερνισμό. Η πιο πλούσια και οπτική διαμόρφωση αυτής της εικόνας έχει ως εξής.

Η εικόνα του κόσμου στον παραδοσιακισμό είναι ένα τρίγωνο, στην κορυφή του οποίου είναι ο Θεός, και κάτω το άτομο (υποκείμενο) και ο υλικός κόσμος (αντικείμενο). Το υποκείμενο μαθαίνει το αντικείμενο και το χρησιμοποιεί, αλλά αυτό συμβαίνει εντός των ορίων και προς την κατεύθυνση που ορίζει ο Θεός. Επιπλέον, αυτή η εικόνα του κόσμου υποθέτει ότι ο Θεός, το υποκείμενο και το αντικείμενο υπάρχουν πραγματικά.

Στο μοντερνισμό τον Θεό τον βγάζουν έξω από τις παρενθέσεις. «Ο Θεός πέθανε», όπως είπε ο Φ. Νίτσε. Μπορείτε να πιστέψετε σε Αυτόν ή να μην πιστεύετε σε Αυτόν, μπορείτε να Τον προσκυνάτε ή όχι, αλλά δεν καθορίζει πλέον τη διαδικασία της επίγνωσης και της χρήσης από τον άνθρωπο του υλικού κόσμου, υπό τον οποίο υπονοείται ο κοινωνικός κόσμος, κόσμος της τέχνης, της επιστήμης και ούτω καθεξής. Δεν υπάρχουν ηθικοί περιορισμοί σε οποιεσδήποτε ενέργειες και πράξεις, επιστημονικά ή κοινωνικά πειράματα. Οι εντολές του Θεού δεν είναι πια οι ρυθμιστές της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Αλλά το υποκείμενο και το αντικείμενο εξακολουθούν να υπάρχουν και μεταξύ τους πραγματοποιούνται οι σχέσεις υποκειμένου-αντικειμένου. Οι έννοιες παραμένουν: το κράτος παραμένει κράτος, η οικογένεια είναι οικογένεια, και το έγκλημα είναι έγκλημα.

Στο μεταμοντερνισμό από την εικόνα του κόσμου βγάζουν πια το αντικείμενο έξω από τις παρενθέσεις. Δεν είναι ότι έχει πάψει να υπάρχει, αλλά για άνθρωπος έχει σημασία πιο όχι το ίδιο το αντικείμενο, αλλά η γνώμη του υποκειμένου για το αντικείμενο. Οι παραδοσιακές έννοιες και ιδέες για το αντικείμενο τίθενται υπό αμφισβήτηση: «και ποιος είπε ότι είναι έτσι;» «γιατί νομίζετε ότι είναι σωστό;»

«Πού είναι γραμμένο ότι ο γάμος είναι ένωση μεταξύ άνδρα και γυναίκας;» Βασικά, αυτό γράφει στη Βίβλο, αλλά αφού ο «Θεός πέθανε» ακόμα στο στάδιο του μοντερνισμού. Πάντα ο γάμος γινόταν μεταξύ άνδρα και γυναίκας, αυτό συνάδει με την κοινή λογική. Αλλά τι είναι η κοινή λογική και ποια είναι η διαφορά πώς ήταν πριν, αν τώρα είναι αλλιώς; Στον παραδοσιακό κόσμο το ζήτημα των γάμων των ομοφυλοφίλων δεν προέκυπτε καθόλου, στη μοντερνισμό ήταν δυνατό να αναφερθούμε στην κοινή λογική (τουλάχιστον ότι σε ομοφυλοφιλικά ζευγάρια δε γεννιούνται παιδιά), ενώ στο μεταμοντερνισμό δεν μπορούν να βρεθούν σοβαρά επιχειρήματα κατά των γάμων ομοφυλοφίλων και απλώς νομιμοποιούνται.

Μεταλήθεια στην πολιτική

Στο μεταμοντερνισμό, η αλήθεια ή η αντικειμενική πραγματικότητα δεν ενδιαφέρει κανέναν. Ενδιαφέρει η γνώμη για την αλήθεια και για αυτήν την πραγματικότητα, δηλώσεις για αυτό των σοβαρών ανθρώπων ή πολιτικών δυνάμεων. Εμφανίζεται η μεταλήθεια. Χρήση των φέικ είναι πολύ χαρακτηριστικό για το μεταμοντερνισμό. Για παράδειγμα, σήμερα όλοι γνωρίζουν ήδη ότι η αμερικανική εισβολή στο Ιράκ το 2003 βασίστηκε σε ένα φέικ. Ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Κόλιν Πάουελ κούνησε ένα δοκιμαστικό σωλήνα σε συνεδρίαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και ισχυρίστηκε ότι πρόκειται για δείγμα βιολογικών όπλων.

Δεν είχε σημασία αν το Ιράκ ανάπτυσσε βιολογικά όπλα ή όχι. Η γνώμη των Ηνωμένων Πολιτειών είχε σημασία. Πολλά χρόνια αργότερα ο Κόλιν Πάουελ παραδέχτηκε ότι είχε εκφράσει ένα εσκεμμένο φέικ, αλλά η πράξη είχε ήδη γίνει: οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους εισέβαλαν στο Ιράκ και έκτοτε παραμένουν εκεί. Ως αποτέλεσμα, το κράτος καταστράφηκε, μέχρι και ένα εκατομμύριο άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους (για όλη τη σύγκρουση), περισσότερα από 8 εκατομμύρια άτομα ήταν πληγέντες.

Είναι η τεχνολογία μεταλήθειας. Έχει εφαρμοστεί με επιτυχία σε όλες τις έγχρωμες επαναστάσεις σε όλο τον κόσμο. Οι άνθρωποι σε διάφορες χώρες εμπνέονταν ότι εάν ρίξουν την κυβέρνηση θα γίνουν ελεύθεροι, πλούσιοι και ευτυχισμένοι. Οι άνθρωποι πίστευαν, κατέβαιναν στους δρόμους και ανέτρεπαν την κυβέρνηση. Αλλά τα αποτελέσματα αποδείχθηκαν ακριβώς αντίθετα: η διαφθορά εντατικοποιούταν, η οικονομία επιβράδυνε, το βιοτικό επίπεδο έπεφτε, αντί της κρατικής και δημόσιας τάξης ερχόταν χάος. Αυτό γινόταν παντού! Οι άνθρωποι αναρωτιόταν: πώς θα μπορούσε να συμβεί αυτό; Τίποτα άλλο δεν θα μπορούσε να συμβεί!

Η τεχνολογία μεταλήθειας έχει εφαρμοστεί με επιτυχία σε όλες τις έγχρωμες επαναστάσεις σε όλο τον κόσμο.

Οι διοργανωτές των έγχρωμων επαναστάσεων δεν σκέφτηκαν καν πώς να βελτιώσουν τη ζωή του τοπικού πληθυσμού. Όλες αυτές οι έγχρωμες επαναστάσεις οργανώθηκαν με στόχο τη δημιουργία «ελεγχόμενου χάους» προς το συμφέρον των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο Stephen Mann το είπε αυτό ευθέως στο άρθρο του: «Θεωρία χάους και στρατηγική σκέψη», το οποίο δημοσιεύθηκε στο κύριο επαγγελματικό περιοδικό του στρατού των ΗΠΑ – US Army War College Quarterly το 1992. Απόσπασμα: «Με τα αμερικανικά πλεονεκτήματα στις επικοινωνίες και τις αυξανόμενες δυνατότητες του παγκόσμιου εκτοπισμός, ο ιός (των επαναστατικών διαμαρτυριών – συντ.) θα αυτόαναπαράγεται και θα εξαπλώνεται με χαοτικό τρόπο. Επομένως, η εθνική μας ασφάλεια θα έχει τις καλύτερες εγγυήσεις. <...> Είναι ο μόνος τρόπος για να οικοδομήσουμε μια μακροπρόθεσμη παγκόσμια τάξη (μονοπολική – συντ.).

Μεταλήθεια στη θρησκεία

Οι ίδιες προσεγγίσεις και, πιθανώς με τον ίδιο σκοπό, εφαρμόστηκαν από το Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης, όταν το 2018 αναγνώρισε τους Ουκρανούς σχισματικούς και παραχώρησε ψευδοαυτοκεφαλία στην «Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας». Στις 11 Οκτωβρίου 2018 η Σύνοδος του Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης ενέκρινε ένα ουσιαστικά παράλογο έγγραφο, στο οποίο ανακοίνωσε ότι ο Φιλάρετος Ντενισένκο και ο Μακάριος Μαλέτιτς με όλους τους οπαδούς τους «επανενώθηκαν με την Εκκλησία» και όλοι οι θρησκευτικοί οργανισμοί που αποκαλούν τον εαυτό τους Ορθόδοξοι στην Ουκρανία μεταφέρθηκαν στη δικαιοδοσία της Κωνσταντινούπολης.

Θυμηθείτε ότι την παραμονή του σχηματισμού της OCU, ολόκληρος ο Ορθόδοξος κόσμος βρισκόταν σε αμηχανία, κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει πώς το Φανάρι θα προσπεράσει το προφανές πρόβλημα – έλλειψη κανονικής ιεραρχίας μεταξύ των Ουκρανών σχισματικών. Αφού τόσο ο επικεφαλής της OCU, ο Επιφάνιος Ντουμένκο, όσο και οι άλλοι «επίσκοποι» στην ουσία δεν έχουν ούτε ιερατικές ούτε, τόσο μάλλον επισκοπικές χειροτονίες. Η Ρωσική Εκκλησία υπέθεσε κιόλας και ότι το Φανάρι θα τους χειροτονήσει κρυφά, προκειμένου να δηλώσει κατά τη στιγμή της δημιουργίας της OCU ότι τώρα «αυτοί δεν είναι πλέον σχισματικοί, έχουν πλέον λάβει κανονικές χειροτονίες». Όμως, όπως αποδείχθηκε, αυτές ήταν εξαιρετικά αφελείς σκέψεις. Όλα αποδείχθηκαν πολύ πιο απλά. Αφού η έννοια της μεταμοντερνικότητας προϋποθέτει ότι το αντικείμενο (σε αυτήν την περίπτωση, η επισκοπική χειροτονία του Ντουμένκο και άλλων) απλώς αφήνεται έξω από τις παρενθέσεις. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για το αν ο Ντουμένκο έχει τη χάρη του επισκόπου ή όχι, στην πραγματικότητα. Ενδιαφέρονται για τη γνώμη του υποκείμενου (σε αυτήν την περίπτωση – του Φαναρίου) σχετικά με αυτό.

Και τώρα «συλλειτουργούν».

Στο μεταμοντερνισμό μπορείτε να εκφράζετε τυχόν παράλογες προτάσεις. Ακόμα κι αν ο παραλογισμός τους είναι προφανής σε όλους, όσοι ενδιαφέρονται για αυτό θα πιστεύουν (ή θα προσποιούνται) σε αυτό. Ένα παράδειγμα τέτοιου παράλογου παραλογισμού είναι η πρόσφατη επιστολή του Πατριάρχη Βαρθολομαίου προς το ουκρανικό γραφείο ειδήσεων «Tserkvarium», στην οποία κήρυξε τους ιεράρχες της UOC «προσωρινά ανεκτούς» στην Ουκρανία.

Συγκεκριμένα, ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος έγραψε: «Σύμφωνα με την κανονική αρχή της εδαφικότητας, που αποτελεί αναπόσπαστο και σταθερό γεγονός της Ορθόδοξης εκκλησιολογίας, καμία Εκκλησία δεν μπορεί να είναι παρούσα στη δικαιοδοσία της Εκκλησίας της Ουκρανίας. Ωστόσο, στο πνεύμα της ποιμαντικής ευαισθησίας, ανεχόμαστε προσωρινά την ύπαρξη Ουκρανών ιεραρχών (UOC – συντ.) όχι ως τοπικούς κυβερνώντες επισκόπους, αλλά μόνο ως τιμητικούς ή εκείνους που βρίσκονται (έχουν κατοικία) στην Ουκρανία <...> Για το λόγο αυτό ο Εξοχότατος κ. Ονούφριος δεν θεωρείται πλέον κανονικός Μητροπολίτης Κιέβου, αλλά ιεράρχης που ζει στο Κίεβο».

Αυτό είναι πια δη εντελώς πέρα από τα όρια της αλήθειας και της κοινής λογικής, για να μην αναφέρουμε το Ευαγγέλιο. Δηλαδή, το επισκοπάτο της UOC, και μαζί τους εκατομμύρια πιστά τέκνα της Εκκλησίας, τα οποία τα τελευταία τριάντα χρόνια αναβίωσαν την Εκκλησία, έχτισαν χιλιάδες εκκλησίες, άνοιξαν εκατοντάδες μοναστήρια, ίδρυσαν αδελφότητες, συνέχισαν τις δραστηριότητες των θεολογικών σχολών κ.λπ. – όλους αυτούς τους ανθρώπους ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος «ανέχεται προσωρινά» στην επικράτεια της Ουκρανίας και μάλιστα περηφανεύεται για αυτήν την «ανοχή». Ο Μακαριώτατος Μητροπολίτης Ονούφριος, τον οποίο ακολουθούν εκατομμύρια πιστοί στην Ουκρανία και τον οποίον δεν θα προδώσουν ποτέ, επειδή είναι ο αληθινός ποιμένας του ποιμνίου του Χριστού, κηρύσσεται απλώς ότι «ζει στο Κίεβο». Ενώ ο Σεργκέι Ντουμένκο, ένας απλός λαϊκός που δεν έχει καν ιεροσύνη, οι υποστηρικτές του οποίου ασχολούνται με εξαπάτηση, βλασφημία, βία εναντίον πιστών και καταλήψεις των εκκλησιών, αποκαλείται χ «κανονικός Μητροπολίτης του Κιέβου»! Κάποιο είδος αισχρότητα μυρίζει η υπόθεση, έτσι δεν είναι; Αλλά, μην ξεχνάτε, έχουμε μεταμοντερνισμό...

Ο Εξοχότατος κ. Ονούφριος δεν θεωρείται πλέον κανονικός Μητροπολίτης Κιέβου, αλλά ιεράρχης που ζει στο Κίεβο.

Πατριάρχης Βαρθολομαίος

Είναι πικρό να συνειδητοποιήσουμε, αλλά πρόσφατα ο Προκαθήμενος της Εκκλησίας της Κύπρου, Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος, ανέλαβε το σκυτάλη του Πατριάρχη Βαρθολομαίου, ο οποίος κρυφά (!) από τη Σύνοδο της Εκκλησίας του μνημόνευσε τον Επιφάνιο Ντουμένκο στη Λειτουργία. Επιπλέον, υποσχέθηκε (!) στου συνοδικούς του ότι δεν θα το έκανε αυτό. Μυρίζει ανάλογα.

Αλλά ας δώσουμε προσοχή στην επιχειρηματολογία του Αρχιεπισκόπου Χρυσόστομου. Υποστηρίζοντας την πράξη του και προσπαθώντας να δικαιολογήσει την επιστολή του στον Πατριάρχη Κύριλλο το 2018, όπου δήλωσε ακριβώς το αντίθετο, ο επικεφαλής της Εκκλησίας της Κύπρου είπε: «Όταν απέστειλα επιστολή, δεν γνώριζα κάποιες σημαντικές πτυχές, για παράδειγμα, ότι στον Τόμο Αυτοκεφαλίας, που παραχωρήθηκε στη Ρωσία, υπήρχε προϋπόθεση ότι η Εκκλησία της Ουκρανίας πρέπει πρώτα να μνημονεύει τον Οικουμενικό Πατριάρχη ως τοπική κεφαλή και στη συνέχεια τον Πατριάρχη Μόσχας».

Πιθανότατα, αυτή η περίσταση ήταν πολύ καλά γνωστή στον Αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο, καθώς οι εκπρόσωποι του Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης το ανακοίνωσαν πολύ πριν από τη δημιουργία της OCU. Αλλά ας πιστέψουμε το λόγο του Αρχιεπίσκοπου Χρυσόστομου. Αλλά ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος δεν μπορούσε να μη γνωρίζει ότι εάν η Μητρόπολη του Κιέβου το 1686 πέρασε από τη δικαιοδοσία του Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης στο Πατριαρχείο της Μόσχας, τότε, εξ ορισμού, εκεί δεν μπορούν να μνημονεύουν τον Προκαθήμενο μιας άλλης Τοπικής Εκκλησίας «ως το κεφάλι τους». Δηλαδή, υπάρχει προφανής παραλογισμός. Αλλά είναι ακόμη πιο παράλογο να θεωρήσουμε αυτήν την περίσταση τόσο σημαντική που, σε αντίθεση με την άποψη της Συνόδου της Εκκλησίας του, προδίδοντας, στην πραγματικότητα, τόσο τον Μακαριώτατο Ονούφριο όσο και το πλήθος πολλών εκατομμυρίων της UOC, παραβιάζοντας τους ιερούς κανόνες της Εκκλησίας, ώστε να μνημονεύσει τον Επιφάνιο Ντουμένκο για να ευχαριστήσει τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο.

Υπάρχει μια πολύ καλή συμβουλή σε όλους, όταν προκύπτουν αυτές οι ατελείωτες διαμάχες για το ποιος ποιον μνημονεύσει πρώτος, ποιος σε ποιον είναι μητέρα, ποιος πρέπει να υπακούει ποιον, ποιος πρέπει να είναι υψηλότερος στο Δίπτυχο και ούτω καθεξής, απλώς να διαβάσετε το Ευαγγέλιο, έστω το πιο σύντομο, κατά Μάρκον. Και μετά, εντυπωσιασμένοι από αυτό που διαβάσατε, να κοιτάξετε όλες αυτές τις αντιπαραθέσεις. Να κοιτάξτε... και να δείτε το χάσμα μεταξύ αυτών και του Ευαγγελίου.

Στην Ουκρανία έγινε μια πολύ ξεκάθαρη οριοθέτηση: υπάρχει η Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία εκτελεί τη σωτήρια αποστολή της στη γη μας, η οποία διδάσκει στους ανθρώπους τις εντολές του Ευαγγελίου, την αγάπη για τον κόσμο, τη συγχώρεση, τους ενώνει με τον Χριστό στα Μυστήρια. Και υπάρχει μια άλλη πλευρά που καταλαμβάνει τους ναού και πετάει τους ιερούς θρόνους στο δρόμο, μεταφέρει παράνομα τις κοινότητες στο σχίσμα, χτυπά τους πιστούς, εκδιώκει τους ιερείς μαζί με τις οικογένειές τους από τα σπίτια τους και κάνει άλλες ανομίες. Όλα αυτά είναι τόσο αντίθετα με τη διδασκαλία του Χριστού που κανείς δεν πρέπει να έχει αμφιβολίες για το πού βρίσκεται η αληθινή Εκκλησία. Αλλά έχουμε το μεταμοντερνισμό και δεν έχει σημασία αυτό που πραγματικά συμβαίνει, αλλά τι λένε οι ενδιαφερόμενοι, ποια εικόνα σχεδιάζουν τα μέσα ενημέρωσης. Και αυτοί οι ενδιαφερόμενοι, πρώτα απ’ όλα το Φανάρι, παίρνουν την πλευρά της ανομίας, και η Εκκλησία του Χριστού ανακηρύσσεται «προσωρινά βρισκόμενη» στο έδαφος της Ουκρανίας. Αλλά ακόμη και σε αυτό κάνουν χάρη στην Εκκλησία, καθώς ο πολίτης της Τουρκίας Βαρθολομαίος (Αρχοντώνης) την «ανέχεται».

Υπάρχει μια πολύ καλή συμβουλή σε όλους, όταν προκύπτουν αυτές οι ατελείωτες διαμάχες για το ποιος ποιον μνημονεύσει πρώτος, ποιος σε ποιον είναι μητέρα, ποιος πρέπει να υπακούει ποιον, ποιος πρέπει να είναι υψηλότερος στο Δίπτυχο και ούτω καθεξής, απλώς να διαβάσετε το Ευαγγέλιο, Και μετά, εντυπωσιασμένοι από αυτό που διαβάσατε, να κοιτάξετε όλες αυτές τις αντιπαραθέσεις. 

Τι θα έχουμε μετά το μεταμοντερνισμό;

Αναφέρθηκε παραπάνω ότι από την εικόνα του «μοντερνισμού», όπου υπήρχε το υποκείμενο και το αντικείμενο, στον μεταμοντερνισμό το αντικείμενο εξαφανίζεται και έρχεται στη θέση του η γνώμη για το αντικείμενο. Αλλά κι αυτό πια θεωρείται το χθες. Σήμερα η διαδικασία προχωρά ακόμη περισσότερο και στον υποθετικό μετα-μεταμοντερνισμό, το ίδιο το αντικείμενο εξαφανίζεται ή βγάζεται έξω από τις παρενθέσεις. Μπορείτε να εκπλαγείτε και να φωνάξετε: ποιος τότε θα γνωρίζει το αντικείμενο ή τουλάχιστον θα εκφράζει γνώμη για αυτό; - Άγνωστο!

Ως παράδειγμα θα αναφέρουμε την εντυπωσιακή παρουσίαση από τον Ίλον Μασκ του ηλεκτρονικού τσιπ που εμφυτεύεται στον εγκέφαλο.

Αυτό το τσιπ θα συνδέσει τον ανθρώπινο εγκέφαλο με κάποιο είδος παγκόσμιας τεχνητής νοημοσύνης. Και τίθεται το ερώτημα: ποιος τότε θα είναι το αντικείμενο της γνώσης: άνθρωπος ή τεχνητή νοημοσύνη; Ή μήπως εκείνο το πλάσμα, άνθρωπος ή πνεύμα, που θα είναι πίσω από αυτήν την τεχνητή νοημοσύνη;

Η τεχνολογία που περιγράφεται από τον Ίλον Μασκ είναι το μέλλον. Κοντινό ή μακρινό, δε το γνωρίζουμε. Αλλά ήδη σήμερα τίθεται το ερώτημα σχετικά με την υποκειμενικότητα εκείνων των ατόμων που παίζουν το γεωπολιτικό παιχνίδι γύρω από την OCU. Ποιος είναι το αντικείμενο της απόφασης σχετικά με τον Τόμο για την OCU; Ποιος είναι το αντικείμενο της αναγνώρισης της OCU από μεμονωμένους προκαθήμενους των Τοπικών Εκκλησιών; Οι ίδιοι ή υπάρχει κάποιος άλλος πίσω τους, προς όφελος του οποίου εκτελούνται όλες αυτές οι ενέργειες; Ας κοιτάξουμε από αυτή την άποψη τις ενέργειες του Αρχιεπισκόπου Χρυσόστομου. Εδώ είναι οι παράγοντες που τον εμπόδιζαν να μνημονεύει τον Επιφάνιο Ντουμένκο:

• καταλαβαίνει πολύ καλά ότι ο Ντουμένκο δεν έχει επισκοπική χειροτονία,
• γνωρίζει πολύ καλά για τις διώξεις της UOC στην Ουκρανία,
• ξέρει πολύ καλά ότι η δημιουργία της OCU είναι αντικανονική,
• ο ίδιος δήλωνε ότι τα μέλη της Συνόδου της Κυπριακής Εκκλησίας δεν υποστηρίζουν την αναγνώριση της OCU,
• επανειλημμένα είχε εκφράσει προηγουμένως την υποστήριξη του Μητροπολίτη Ονούφριου,
• έγραφε επίσημες επιστολές προς την Ρωσική Εκκλησία για την υποστήριξη της θέσης της στην Ουκρανία,
• συνειδητοποιεί ότι λόγω της ηλικίας και του καρκίνου σύντομα θα εμφανιστεί στην κρίση του Θεού.

Και παρ’ όλα αυτά, ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος πράττει την προφανή παρανομία και μνημονεύει τον Ντουμένκο κατά τη διάρκεια της Θ. Λειτουργίας. Ερώτηση: είναι το αντικείμενο αυτής της απόφασης; Βαθύς μεταμοντερνισμός...

Ο κόσμος στα μάτια μας κινείται προς το χάος, όπου χάνονται όχι μόνο η πίστη και τουλάχιστον κάποιοι προσανατολισμοί αξίας, αλλά γενικά η αίσθηση της πραγματικότητας του τι συμβαίνει. Όπου οι μαριονέτες παίζουν το θέατρο του παράλογου, που κυβερνούνται από έναν εξειδικευμένο διευθυντή. Όπου το λευκό δηλώνεται μαύρο, ενώ το μαύρο λευκό. Είναι λυπηρό το γεγονός ότι το Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης, κάποτε πυλώνας της Ορθοδοξίας, συμμετέχει σε όλα αυτά.

Αλλά είναι ευχάριστο ότι εμείς, οι πιστοί της UOC, μιλώντας με τη γλώσσα των παιδιών μας, είμαστε «στο σπιτάκι». Ανήκουμε στην Εκκλησία του Χριστού για την οποία λέγεται: «οἰκοδομήσω μου τὴν ἐκκλησίαν, καὶ πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς...» (Ματθ. 16,18), οπότε δεν μας ενδιαφέρει: μοντερνισμός, μεταμοντερνισμός ή κάτι άλλο.