Ένωση με Καθολικούς από τον Αρχιεπίσκοπο Ελπιδοφόρο

Ο Αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος μιλά για την ενοποίηση με τους Καθολικούς ως λυμένο θέμα. Φωτογραφία: ΕΟΔ

Στις 22 Σεπτεμβρίου ο επικεφαλής της Αμερικανικής Αρχιεπισκοπής του Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης, Αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος (Λαμπρυνιάδης), έδωσε διάλεξη «Το Μέλλον των Σχέσεων Ορθόδοξων-Καθολικών στις Ηνωμένες Πολιτείες» στο Πανεπιστήμιο Φόρνταμ της Νέας Υόρκης. Το κείμενο αυτής της διάλεξης δημοσιεύθηκε από το Panorthodox SYNOD. Ας αναλύσουμε αυτό το κείμενο για να καταλάβουμε πόσο μακριά έχει προχωρήσει το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης στην ένωση με το Βατικανό.

Πρώτον, ο Αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος μίλησε για το ποιο γεγονός ήταν ο καταλύτης για την ανανέωση της ενεργού οικουμενικής δραστηριότητας. Η μετατροπή της Αγίας Σοφίας της Κωνσταντινούπολης σε τζαμί.

Φυσικά, όλες οι χριστιανικές ονομασίες ήταν αντίθετες, και φυσικά όλοι εξέφρασαν αλληλεγγύη προς το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης, το οποίο σε αυτήν την περίπτωση είναι το θύμα. Ο Αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος είπε μια συγκινητική ιστορία για το πώς κάλεσε τον Καθολικό καρδινάλιο και αυτός, χωρίς δισταγμό, συμφώνησε να υπογράψει κοινή δήλωση που καταδικάζει την απόφαση των τουρκικών αρχών. Η διατύπωση της ίδιας της δήλωσης είναι πολύ αποκαλυπτική.

«Στεκόμαστε μαζί ως αδελφοί εν πίστη και αλληλέγγυοι με όλους τους ανθρώπους καλής θέλησης και συνείδησης, έτσι ώστε η Αγία Σοφία να παραμείνει ό, τι είναι – σύμβολο της συνάντησης, της ιστορίας, της πνευματικής φιλοδοξίας και της ανθρώπινης επίτευξης της υψηλότερης τάξης, δοξάζοντας τον Ένα Θεό που μας έκανε όλους να είμαστε αδελφές και αδελφοί μιας κοινής ανθρώπινης οικογένειας», είπε με νόημα ο Αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος. Για να κατανοήσουμε τη θρησκευτική κοσμοθεωρία των ιεραρχών του Φαναρίου, πρέπει να προσέξουμε το γεγονός ότι ο ναός της Αγίας Σοφίας ονομάζεται «σύμβολο της συνάντησης, της ιστορίας, της πνευματικής φιλοδοξίας και της ανθρώπινης επίτευξης της υψηλότερης τάξης», αλλά ταυτόχρονα δεν αναφέρεται ότι είναι Ορθόδοξος Ναός, στον οποίο για αιώνες τελούταν Θεία Λειτουργία.

Το κύμα της γενικής οργής για τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί χρησιμοποιείται σήμερα για την ανανέωση του έντονου οικουμενικού διαλόγου. Ακριβώς ανανέωση, επειδή μέχρι πρόσφατα το οικουμενικό κίνημα ήταν σε παρακμή.

Όμως, όπως κι να ‘χει, η απόφαση των Τούρκων ενοποίησε τις χριστιανικές ονομασίες. «Η οικουμενική αλληλεγγύη των τελευταίων μηνών ήταν απίστευτη», δήλωσε ο Αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος. Και ακριβώς αυτό το κύμα της γενικής οργής για τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί χρησιμοποιείται σήμερα για την ανανέωση του έντονου οικουμενικού διαλόγου. Ακριβώς ανανέωση, επειδή μέχρι πρόσφατα το οικουμενικό κίνημα ήταν σε παρακμή.

«Ο οικουμενικός διάλογος και το οικουμενικό κίνημα διέρχονται μια κρίση, θα έλεγα, μια κρίση ταυτότητας. Μερικοί προτιμούν να μιλούν για «οικουμενικό χειμώνα», δήλωσε ο Αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος. Επίσης, δεν έκρυψε τον λόγο αυτής της κρίσης: «Η αναζήτηση της ενότητας έχει σταδιακά περιθωριοποιηθεί. <…> Αλλαγές και μεταρρυθμίσεις σε ορισμένες Εκκλησίες και κοινότητες έχουν δημιουργήσει μια νέα αίσθηση αποξένωσης. Άλλες Εκκλησίες έχουν υιοθετήσει μια πιο εθνικιστική και/ή φονταμενταλιστική προσέγγιση».

Δεν είναι δύσκολο να μαντέψουμε ποιες για εκκλησίες μιλάει εδώ. Βασικά, είναι οι Τοπικές Εκκλησίες που δεν παρευρέθηκαν στη Σύνοδο στην Κρήτη το 2016 που διοργανώθηκε από το Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης: Αντιόχειας, Γεωργίας, Βουλγαρίας, Ρωσίας (3/4 όλων των Ορθόδοξων στον κόσμο). Να υπενθυμίσουμε ότι οι δύο πιο σημαντικές αξιώσεις κατά της Συνόδου της Κρήτης είναι η εδραίωση πρωτείου του Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης στον κανονικό δίκαιο και η δημιουργία προϋποθέσεων για οικουμενική προσέγγιση με τους ετεροδόξους. Έκτοτε, οι προαναφερθείσες Εκκλησίες, καθώς και η Σερβική Εκκλησία, βγαίνουν όλο και περισσότερο από τη σκοπιά της πιστότητας στην Ιερή Παράδοση και τις διδασκαλίες της Εκκλησίας, τις οποίες ο Αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος χαρακτήρισε «εθνικιστική και/ή φονταμενταλιστική προσέγγιση». Η πιστότητα στην Ορθόδοξη διδασκαλία και ηθική σε αυτές τις Τοπικές Εκκλησίες άρχισε να κυριαρχεί από την επιθυμία για ενότητα των χριστιανικών ομολογιών. Αυτό μπορεί να φανεί τόσο στη ρητορική των ιεραρχών όσο και στη διάθεση του κλήρου και του εκκλησιαστικού λαού.

Διακοπή κοινωνίας μεταξύ της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και της Κωνσταντινούπολης λόγω των μη κανονικών ενεργειών της τελευταίας στην Ουκρανία από το 2018 οδήγησε σε μια κατάσταση στην οποία, για να το θέσουμε απλά, αν το Φανάρι στράφηκε προς τα αριστερά προς τον οικουμενισμό, η Ρωσική Εκκλησία έπρεπε να στραφεί προς τα δεξιά, δηλαδή στον συντηρητισμό και τον παραδοσιακότητα. Αν και, φυσικά, ο κύριος λόγος για την «εθνικιστική και/ή φονταμενταλιστική προσέγγιση» της Ρωσικής Εκκλησίας είναι η μη δημοτικότητα ιδέας της προσέγγισης με τους Καθολικούς και άλλους αιρετικούς στον εκκλησιαστικό λαό και στην πλειοψηφία των ιεραρχών.

Κατά την άποψη του Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου, η ένωση με τους Καθολικούς και, γενικά, όλες οι οικουμενικές προσπάθειες πρέπει να καταβληθούν από την πληρότητα της Ορθόδοξης Εκκλησίας και όχι από μεμονωμένες Τοπικές Εκκλησίες. «Τον εικοστό αιώνα το Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης συνέδεε συνεχώς τη διαδικασία οικουμενικού διαλόγου με το καθολικό κίνημα ολόκληρης της Ορθόδοξης Εκκλησίας».

Η μοίρα του οικουμενικού κινήματος εξαρτάται από το πόσο επιτυχώς το Φανάρι καταφέρνει να ξεπεράσει αυτόν τον «φονταμενταλισμό» σε άλλες Τοπικές Εκκλησίες και να τους υποτάξει στην επιρροή του. Το είπε άμεσα: «Το μέλλον των σχέσεων Ορθοδόξων-Καθολικών εξαρτάται από την κατάσταση των δια-ορθόδοξων σχέσεων». Με άλλα λόγια, εάν η Ρωσική Εκκλησία είναι υπάκουη, μια άλλη ένωση με τη Ρώμη δεν είναι μακριά. Αν και η επιλογή στην οποία το Φανάρι πέσει στην αγκαλιά του Βατικανού, ανεξάρτητα από τη θέση των άλλων Τοπικών Εκκλησιών, είναι επίσης δυνατή. Ο Αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος δεν το ανέφερε, αλλά χρησιμοποίησε αυτήν την εικόνα για μια πολύχρωμη περιγραφή της συνάντησης του Πατριάρχη Κωνσταντινούπολης Αθηναγόρα και του Πάπα Παύλου ΣΤ’ το 1965: «Οι πραγματικά οικουμενικές καρδιές του Πατριάρχη Αθηναγόρα (1886-1972) και του Πάπα Παύλου ΣΤ’ χτυπούσαν ομόφωνα. Στις 5 Ιανουαρίου ο Παύλος ΣΤ’ διέσχισε τη Θάλασσα της Γαλιλαίας και μετά τη τέλεση της λειτουργία στη Ναζαρέτ, έγινε μέλος της Αποστολικής αντιπροσωπείας στην Ιερουσαλήμ. Εκεί τον προσχώρησαν ο πατριάρχης, συνοδευόμενος από δέκα μητροπολίτες και αρχιεπίσκοπους. Στο κατώφλι του σπιτιού οι δύο άνδρες αγκαλιάστηκαν. Η συνομιλία τους ήταν γεμάτη αλήθεια, εμπιστοσύνη, πίστη και προφητεία. Στα λόγια και αγκαλιές πρέπει να αναζητηθούν θεμέλια μιας ανανεωμένης αδελφότητας. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας αργότερα θα πει στον Ορθόδοξο θεολόγο Ολιβιέ Κλεμάν: «Φιληθήκαμε μια φορά, δύο φορές και μετά ξανά και ξανά. Σαν δύο αδέλφια που ξανασυναντιούνται μετά από πολύ μακρύ χωρισμό».

Πώς βλέπει ο Αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος την προσέγγιση μεταξύ Καθολικών και Ορθόδοξων;

Η υπέρβαση των υπαρχουσών δογματικών διαφορών είναι δυνατή με δύο επιλογές.

Η πρώτη είναι απλώς να τις βγάλουμε έξω από παρένθεση, να κηρύξουμε ότι είναι επιτρεπτές και ότι η ύπαρξή τους δεν αποτελεί εμπόδιο στην ενοποίηση των δύο ομολογιών. Υπάρχουν ιστορικοί λόγοι για αυτήν την επιλογή. Για παράδειγμα, η διδασκαλία του Αγίου Πνεύματος από τον Θεό τον Υιό, το filioque, έχει καθιερωθεί σταθερά στις διδασκαλίες των Λατίνων από τον 9ο αιώνα. (εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 681). Αλλά για σχεδόν διακόσια χρόνια οι Λατίνοι παρέμειναν στην αγκαλιά της Εκκλησίας. Για να μην αναφέρουμε τις παπικές αξιώσεις για πρωτείο με τις οποίες η Εκκλησία ζούσε αιώνες.

Η δεύτερη είναι να επεξεργαστούμε κάποιους κοινούς συμβιβασμούς που θα γίνουν αποδεκτοί από όλους.

Η διάλεξη του Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου δεν δίνει μια σαφή απάντηση στο ερώτημα, σύμφωνα με ποια επιλογή θα πάει η σύνδεση του Φαναρίου με το Βατικανό. Από τη μία πλευρά, λέει: «Ο διάλογος είναι διαπραγμάτευση και διαμεσολάβηση. Είναι υπέρβαση των διαφορών που ξεπερνούν τα πλαίσια των επιχειρημάτων. <...> Πρέπει να αναγνωρίσουμε, μαζί με την Αγιότητα του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου, ότι: «Ο αληθινός διάλογος είναι δώρο από τον Θεό». Ο διάλογος είναι πρωτ’ απ’ όλα μελέτη σχέσεων που στο Χριστιανισμό φτάνουν στο αποκορύφωμά τους στην επικοινωνία, στην ένωση, όπου ανόμοια αντηχεί αρμονικά, όπου οι διαφορές αλληλοσυμπληρώνονται και όπου αυτό που βιώνεται ως χωρισμός μετατρέπεται σε ευκαιρία για συμφιλίωση. <...> Οικουμενικός διάλογος, και ιδίως ο διάλογος μεταξύ Ρωμαιοκαθολικής και Ορθόδοξης Εκκλησιών, υπερβαίνει το πλαίσιο ιστορικών και θεολογικών αντιφάσεων και γίνεται δώρο: δώρο σχέσης, δώρο ελευθερίας, δώρο φιλανθρωπίας και δώρο αλληλεγγύης».

Αυτά τα λόγια δίνουν βάση να υποθέσουμε ότι στην υποτιθέμενη ένωση κάθε ομολογίας θα παραμείνει το δικαίωμα να διατηρήσει τα δογματικά της χαρακτηριστικά, αναγνωρίζοντας το ίδιο δικαίωμα για την άλλη πλευρά.

Αλλά ταυτόχρονα ο Αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος υπαινίσσεται επίσης ότι οι δογματικές αλήθειες πρέπει να είναι οι ίδιες: «Σήμερα, όπως ποτέ άλλοτε, πρέπει να σκεφτούμε όχι μόνο τις διαφορές μας, αλλά και να προβλέψουμε την ενοποίηση των Εκκλησιών μας μέσω της πρόσφατα ανακαλυφθείσας εμπειρίας κοινωνίας, βασισμένη σε: αμοιβαία αναγνώριση, κοινή ομολογία πίστης, αποδοχή της διαφορετικότητας, λειτουργική κοινωνία, συνοδικότητα και καθολικότητα, αποστολή και ευαγγελισμό, επικουρικότητα, ανανέωση και μεταρρύθμιση και, τέλος, ρόλο του παπισμού».

Προφανώς, το ζήτημα του ρόλου του παπισμού είναι το κύριο θέμα του διαλόγου μεταξύ του Φαναρίου και του Βατικανού. Το αποτέλεσμα των οικουμενικών προσπαθειών θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από τη λύση αυτού του ζητήματος. Αυτό αναγνωρίζεται από τον Αρχιεπίσκοπο Ελπιδοφόρο: «Για τον τελευταίο (τον παπισμό – συντ.), ο ορισμός της εκκλησιαστικής κυβέρνησης θα έχει άμεσο αντίκτυπο στην ικανότητά μας να ζούμε και να υπάρχουμε ως μία Εκκλησία». Και η επόμενη φράση δίνει βάση να υποθέσουμε ότι ίσως το Φανάρι έχει βρει τρόπο να αναγνωρίσει το πρωτείο του ρωμαϊκού ποντίφικα. «Η Αγιότητά Του Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος χρησιμοποιεί μια όμορφη έκφραση, μιλώντας για το «πρωτείο της αγάπης, της τιμής και της διακονίας», είπε ο Αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος.

Όταν οι Ορθόδοξοι και οι Καθολικοί ενωθούν, πρέπει να έχουμε την ίδια και ταυτισμένη ομολογία πίστης.

Αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος

Το ζήτημα της filioque εθίγη επίσης. Και εδώ επίσης ο επικεφαλής της Αμερικανικής Αρχιεπισκοπής εξέφρασε την άποψη ότι τα μέρη πρέπει να καταλήξουν σε κοινή κατανόηση αυτού του δόγματος: «Ένα από τα πιο σημαντικά και θαρραλέα έγγραφα, αναμφίβολα, είναι η μελέτη του εγγράφου “Filioque“. Από το 1999 έως το 2003 ένα από τα βασικά θέματα των συζητήσεων που πραγματοποιήθηκαν από τη Βορειοαμερικανική Ορθόδοξη Καθολική Διαβούλευση ήταν το πρόβλημα που για πάνω από δώδεκα αιώνες θεωρείται μια από τις βασικές αιτίες της διαίρεσης των Εκκλησιών μας: οι αποκλίνουσες απόψεις μας για την προέλευση του Αγίου Πνεύματος στην εσωτερική ζωή του Τριαδικού Θεού. Όταν οι Ορθόδοξοι και οι Καθολικοί ενωθούν, πρέπει να έχουμε την ίδια και ταυτισμένη ομολογία πίστης».

Σημειώστε ότι μιλώντας για την ένωση με τους Λατίνους, ο Αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος είπε όχι «αν», αλλά «όταν». Δηλαδή, ουσιαστικά, το ζήτημα της ενοποίησης έχει επιλυθεί, είναι μόνο θέμα χρόνου. Αυτό αποδεικνύεται τόσο από τον γενικό τόνο της διάλεξης του επικεφαλής της Αμερικανικής Αρχιεπισκοπής, όσο και από τα καταληκτικά λόγια του, όπου θυμάται πώς ο Πάπας Φραγκίσκος χάρισε στην αντιπροσωπεία του Φαναρίου τα λείψανα του Αγίου Αποστόλου Πέτρου και ταυτόχρονα αποκαλεί απευθείας το Βατικανό «Αδελφή Εκκλησία»: «Η αποστολική πίστη που εκπροσωπείται από την Αδελφή Εκκλησία της Ρώμης ενσαρκώνεται από χειρονομίες αδελφικής αγάπης όπως αυτή, λίγο περισσότερο από ένα χρόνο πριν, όταν η Αγιότητά του Πάπας Φραγκίσκος προσέφερε στο Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης λείψανα του Αγίου Πέτρου του Αποστόλου για την Εκκλησιαστική ενότητα. Αυτό το απροσδόκητο δώρο την ημέρα της εορτής του προστάτου της Ρώμης ήταν ένα ισχυρό μήνυμα ελπίδας».

Σύμφωνα με τον Αρχιεπίσκοπο Ελπιδοφόρο, τα επόμενα βήματα στην πορεία προς την ενοποίηση του Φαναρίου με το Βατικανό θα πρέπει να είναι ο κοινός εορτασμός του Πάσχα, καθώς και όχι μόνο η άδεια γάμου μεταξύ Ορθόδοξων και μη Ορθοδόξων, αλλά και να κοινωνούν αμοιβαία και στις δύο ομολογίες: «Οικουμενικές οικογένειες πληρώνουν ένα ιδιαίτερα υψηλό τίμημα για τις διαιρέσεις μας. Ζούμε τη ζωή μας χωρίς να το παρατηρούμε, ενώ αυτοί βιώνουν το σχίσμα μεταξύ των Εκκλησιών κάθε Κυριακή. Η Ευχαριστία, το μυστήριο της ενότητας της οποίας είναι τέλεια, αποτελεί παράδειγμα των διχασμών μας στα μάτια τους. Πώς μπορούμε να το αποτρέψουμε; Το κάνουμε ασκώντας την οικονομία, την ποιμαντική συμπόνια και αποδέχοντας τον νόμο (κανόνα) που επιτρέπει σε έναν ετερόδοξο σύζυγο να λαμβάνει Αγία Κοινωνία; <…> Η συμπερίληψη ετεροδόξου συζύγου είναι ζωτικής σημασίας ζήτημα για την πνευματική ευημερία ολόκληρης της οικογένειας, η οποία έχει λάβει την ευλογία της Εκκλησίας, καλώντας όλα τα μέλη της να εφαρμόσουν το θεϊκό σχέδιο, της οικονομίας της σωτηρίας».

Μιλώντας για την ένωση με τους Λατίνους, ο Αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος είπε όχι «αν», αλλά «όταν». Δηλαδή, ουσιαστικά, το ζήτημα της ενοποίησης έχει επιλυθεί, είναι μόνο θέμα χρόνου. Αυτό αποδεικνύεται τόσο από τον γενικό τόνο της διάλεξης του επικεφαλής της Αμερικανικής Αρχιεπισκοπής, όσο και από τα καταληκτικά λόγια του, όπου θυμάται πώς ο Πάπας Φραγκίσκος χάρισε στην αντιπροσωπεία του Φαναρίου τα λείψανα του Αγίου Αποστόλου Πέτρου και ταυτόχρονα αποκαλεί απευθείας το Βατικανό «Αδελφή Εκκλησία»

Από όλα αυτά μπορούμε να συμπεράνουμε ότι η διαδικασία ενοποίησης του Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης με τους Λατίνους βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Και αυτό μπορεί να αποφευχθεί, κατά τη γνώμη του Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου, από μια «πιο εθνικιστική και/ή φονταμενταλιστική προσέγγιση» (με άλλα λόγια, σταθερότητα στην πίστη) ορισμένων Τοπικών Εκκλησιών και, κυρίως, της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Από αυτό προκύπτει ότι η ΡΟΕ στο εγγύς μέλλον πρέπει να διαμορφώσει τη διεξοδική και σταθερή θεολογική της θέση σε σχέση με τις οικουμενικές δραστηριότητες του Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης. Και η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας θα πρέπει να λάβει το πιο άμεσο μέρος σε αυτό, και ίσως μάλιστα να κάνει πρωτοβουλία, καθώς, όπως κανένας άλλος, αισθάνεται πάνω της όλες τις «απολαύσεις» της στενής επικοινωνίας με τους Λατίνους στο πρόσωπο της Ουκρανικής Ελληνόρυθμης Καθολικής Εκκλησίας και κατανοεί απόλυτα ποιες προοπτικές μας περιμένουν εάν οι προσπάθειες του Φαναρίου και του Βατικανού να ενωθούν επιτύχουν.