Εκκλησία και Simulacrum 2: τι περιμένει όσους υποταχτούν στο Φανάρι

Οι αρχηγοί των Εκκλησιών Ρώμης και Κωνσταντινουπόλεως κινούνται προς την ενοποίηση. Φωτογραφία: ΕΟΔ

Τον τελευταίο καιρό η δραστηριότητα του Πατριάρχη Βαρθολομαίου στην προώθηση της ιδέας της ενοποίησης με τους Λατίνοι αυξήθηκε σημαντικά.

Στις 12 Νοεμβρίου 2019 ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, μαζί με τον ηγούμενο της Μονής Ξενοφώντος του Αγίου Όρους, τον Αρχιμανδρίτη Αλέξιο, τον ιερομόναχο της Μανής Παντοκράτορος Θεόφιλο και άλλους κατοίκους του Άθω, συμμετείχαν σε κοινό Εσπερινό στο Καθολικό Αββαείο Saint-Rémy-de-Provence του Βελγίου (Παναγία των Ρωμαίων) στο Ροσφόρ του μοναστικού τάγματος των Κιστερκιανών.

Κατά την επίσκεψή του στον Άθω στις 19–22 Οκτωβρίου ο επικεφαλής του Φαναρίου δήλωσε ότι οι Καθολικοί και οι Ορθόδοξοι δεν χωρίζονται από δόγματα, αλλά από μερικές ιστορικές διαφορές και ως εκ τούτου η ενότητα μεταξύ τους είναι αναπόφευκτη.

Στις 23 Νοεμβρίου, στο Φανάρι, ο επικεφαλής του Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης συναντήθηκε με καθηγητές και φοιτητές του πανεπιστημίου Sulkhan-Saba Orbeliani της Τιφλίδας, με επι κεφαλής τον ΡΚαθολικό Επίσκοπο Καυκάσου Giuseppe Pasotto, και τον Πρύτανη Vaja Vardidze. Μεταξύ των Καθηγητών ήταν και ο ελληνομαθής Κοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου, Καθ.Gocha Barnovi. Κατά τη συνάντηση ο πατριάρχης δήλωσε ότι ο διάλογος με την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία είναι μια από τις προτεραιότητες του Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης.

Ενώ το καλοκαίρι του 2019 ο Αρχιεπίσκοπος Τελμησσοῦ Ιώβ (Getcha), ο οποίος θεωρείται κύριος ειδικός για την Ουκρανία στο Φανάρι, διάβασε στον Πάπα την επιστολή του Πατριάρχη Βαρθολομαίου. Αυτό το κείμενο, μεταξύ άλλον, λέει: «Η αποκατάσταση της ευχαριστιακής κοινωνίας μεταξύ των Εκκλησιών μας παραμένει η ειλικρινή μας ελπίδα, κύριος σκοπός των προσευχών μας και ο στόχος του διαλόγου της αλήθειας που έχει καθιερωθεί μεταξύ των Εκκλησιών μας».

Απαντώντας, ο Πάπας Φραγκίσκος είπε: «Ως Επίσκοπος της Ρώμης θα ήθελα να τονίσω για μια ακόμη φορά ότι για εμάς, τους καθολικούς, ο στόχος του διαλόγου είναι η πλήρης ενότητα στις επιτρεπόμενες διαφορές και όχι ενοποιητική ευθυγράμμιση, πολύ λιγότερο απορρόφηση». Και στη συνέχεια απροσδόκητα (σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή) χάρισε στην αντιπροσωπεία του Φαναρίου ένα μέρος των λειψάνων του Αγίου Αποστόλου Πέτρου.

Πολύ πιθανό ότι ο Πάπας Φραγκίσκος και ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος δεν θα αποφύγουν να επωφεληθούν από μια πολύ όμορφη ευκαιρία να υλοποιήσουν τα σχέδιά τους για να ενώσουν τις δομές στην εξουσία τους, δηλαδή την 1700η επέτειο της πρώτης Οικουμενικής Συνόδου της Νικαίας, η οποία θα είναι το 2025.

Δεν είναι μόνο μια όμορφη ημερομηνία. Κατά τη διάρκεια της πρώτης Συνόδου το ζήτημα της εκπόρευσης του Αγίου Πνεύματος, το αποκαλούμενο filioque (Φιλιόκβε), δεν είχε ακόμη προκύψει. Ως εκ τούτου, είναι πολύ βολικό να βγάλουν αυτή την πιο σημαντική διαφωνία μεταξύ των Ορθοδόξων και των Λατίνων εκτός παρενθέσεων και να πούν ότι σήμερα η διδασκαλία της πίστης τόσο της Ορθόδοξης Εκκλησίας όσο και της Καθολικής δεν διαφέρει από τη διδασκαλία της Συνόδου της Νίκαιας.

Φυσικά, θα είναι ψέμα, αλλά το ψέμα όμορφο και αρκετά αποδεκτό για τους υποστηρικτές της ένωσης. Παρά το γεγονός ότι μέχρι τη μεγάλη ημερομηνία θέλει ακόμα περισσότερο από πέντε χρόνια, ο χρόνος τελειώνει. Τόσο ο Πάπας όσο και ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος καθόρισαν για τον εαυτό τους το μέγιστο πρόγραμμα – πλήρη ενότητα των ομολογιών τους. Για την επίτευξη αυτού του στόχου, και όχι μόνο για την επόμενη οικουμενική προσευχή, ο χρόνος όντως είναι πολύ λίγος.

Το πρώτο στάδιο της προετοιμασίας αυτής της νέας ένωσης επιλύεται μπροστά στα μάτια μας. Είναι να δημιουργηθεί μια θρησκευτική οργάνωση που ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος θα οδηγήσει στην ενοποίηση με τους Καθολικούς. Καθώς τώρα οι Τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες έχουν αρχίσει να χωρίζουν όχι μόνο σε εκείνες που αναγνωρίζουν και δεν αναγνωρίζουν την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας (ΟCU), αλλά σε εκείνες που αναγνωρίζουν την υπεροχή του Πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης πάνω τους και σε εκείνες που αναγνωρίζουν αυτή την υπεροχή αποκλειστικά για τον Χριστό.

Υπάρχει ένα άλλο κριτήριο διαχωρισμού, το οποίο δεν είναι τόσο αισθητό με την πρώτη ματιά. Η αναγνώριση από το Φανάρι των σχισματικών και η κοινή τέλεση της λειτουργίας με εκείνους που πραγματικά δεν έχουν ιεροσύνη είναι πράξεις τόσο άνομες ώστε η αναγνώρισή τους από άλλες Τοπικές Εκκλησίες μπορεί να γίνει μόνο κάτω από ισχυρή εξωτερική πίεση.

Εάν οι Τοπικές Εκκλησίες το έκαναν αυτό σύμφωνα με την εσωτερική τους πεποίθηση ή, όπως είπε ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Θεόδωρος, μετά από ειλικρινείς προσευχές, δεν θα καθυστερούσαν την αναγνώριση της ΟCU για σχεδόν ένα έτος.

Τα ταξίδια των αντιπροσώπων του Αμερικανικού Στέιτ Ντιπάρτμεντ και η προώθηση από αυτούς της αναγνώρισης ήταν τόσο προφανή ότι δεν υπάρχει καμία αμφιβολία: σε όλους όσοι αναγνώρισαν την ΟCU, ασκήθηκε τρομερή πίεση από αμερικανούς αξιωματούχους, δλδ., τους έσπασαν τη ράχη.

Οι Τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες έχουν αρχίσει να χωρίζουν όχι μόνο σε εκείνες που αναγνωρίζουν και δεν αναγνωρίζουν την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας (ΟCU), αλλά σε εκείνες που αναγνωρίζουν την υπεροχή του Πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης πάνω τους και σε εκείνες που αναγνωρίζουν αυτή την υπεροχή αποκλειστικά για τον Χριστό.

Έτσι, τώρα η διαίρεση των Τοπικών Εκκλησιών γίνεται επίσης βάση αυτό το κριτήριο: σε εκείνες που μπορούν να σπάσουν τη ράχη, και εκείνες που δεν μπορούν. Εκείνες που μία φορά έκαναν να διαπράξουν ανομία, δεν θα είναι πολύ δύσκολο να διαπράξουν την ανομία ξανά και ξανά...

Μπορούμε να λυπηθούμε ειλικρινά τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας Θεόδωρο, τον Ελληνορθόδοξο Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο και τον ηγούμενο της Μονής Ξενοφώντος του Αγίου Όρους Αρχιμανδρίτη Αλέξιο και πολλούς άλλους που υποκλίθηκαν κάτω από το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ. «ᾧ γάρ τις ἥττηται, τούτῳ καὶ δεδούλωται». (Β Πε. 2, 19). Έχοντας αναγνωρίσει την υπεροχή του πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης πάνω τους στο θέμα της παράνομης αναγνώρισης της ΟCU, θα αναγκαστούν να αναγνωρίσουν άλλες παράνομες αποφάσεις του Φαναρίου, συμπεριλαμβανομένης της απόφασης περί ενώσεως με το Βατικανό.

Τι έκανε κατ’ ουσίαν το Φανάρι; Από μόνο του αποφάσισε για την ΟCU και υποχρεώνει τους άλλους να αναγνωρίσουν αυτή την απόφαση. Εξάλλου, το Φανάρι δεν το έβγαλε σε συνοδική συζήτηση.

Αυτό θα γίνει και στο θέμα της ένωσης (ουνίας) με τους Λατίνους. Το Φανάρι θα αποφασίσει και όλοι οι υπόλοιποι θα υπακούσουν. Εάν κάτι πάει στραβά οι υπάλληλοι του Στέιτ Ντιπάρτμεντ θα συμμετάσχουν και θα εξηγήσουν με σαφήνεια την «πολιτική του κόμματος». Αυτή τη στιγμή ακριβώς διαμορφώνεται η δομή, αποτελούμενη από επεξεργασμένους, σπασμένους και έτοιμους να υπακούσουν.

Έχουμε ήδη γράψει γιατί το Simulacrum διαφέρει από την αληθινή Εκκλησία του Χριστού:

• Αναγνώριση της υπεροχής του Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης στην Εκκλησία.
• Αναγνώριση ψευδών χειροτονιών της «ιεραρχίας» της OCU, δηλαδή, αναγνώριση της επίδρασης του Αγίου Πνεύματος, όπου δεν υπάρχει.

Οι εκκλησίες της Ελλάδας και της Αλεξάνδρειας έχουν ήδη προσχωρήσει σε αυτό το Simulacrum (Ομοίωμα). Βέβαια όχι ολόκληρες. Σε αυτές τις Εκκλησίες υπάρχουν ιεράρχες που διαφωνούν κατηγορηματικά να είναι μέλη του Simulacrum. Είναι λίγοι μέχρι στιγμής και δεν είναι ακόμη γνωστό μέχρι ποιο βαθμό θα φτάσει η αποφασιστικότητά τους να υποστηρίξουν τις απόψεις τους. Θα αφήσουν την κανονική υποταγή στην ιεραρχία τους ή θα παραμείνουν μέρος των Τοπικών Εκκλησιών τους.

Ποίες άλλες Εκκλησίες θα αναγνωρίσουν την υπεροχή του Πατριάρχη Βαρθολομαίου είναι άγνωστο. Αλλά ανεξάρτητα από το πόσες θα είναι, θα σχηματίσουν μια θρησκευτική οργάνωση, για λογαριασμό της οποίας θα μιλάει ο πατριάρχης σε διαπραγματεύσεις με το Βατικανό για ενοποίηση.

Ο Πάπας Φραγκίσκος, παρεμπιπτόντως, δεν έχει τέτοια προβλήματα, είναι ο αδιαφιλονίκητος επικεφαλής του Simulacrum του.

Οι Άγιοι Πατέρες αναγνώριζαν ότι η Εκκλησία είναι μία και μοναδική στον κόσμο. Ο Ιησούς Χριστός δεν δημιούργησε δύο ή περισσότερες Εκκλησίες. Δημιούργησε μία που οι πύλες της κόλασης δεν μπορούν να νικήσουν.

Η θεωρία ότι αυτή η Εκκλησία χωρίστηκε σε κλάδους με την πάροδο του χρόνου είναι αβάσιμη. Στην περίπτωση αυτή πρέπει να αναγνωριστεί ότι η Εκκλησία αυτή καθαυτή δεν υπάρχει στη γη, αλλά υπάρχουν ορισμένες «μισοεκκλησίες». Όπως είπε ο απόστολος Παύλος, «μη γένοιτο!»

Εδώ ερχόμαστε στο ερώτημα, γιατί όντως να μην ενωθούμε με τους Καθολικούς. Αφού ο Κύριος κάλεσε: «διά να ήναι πάντες εν» (Ιωάν. 17, 21). Αλλά το θέμα είναι ότι ο Κύριος κάλεσε να είμαστε ένα στην Αλήθεια και όχι στο ψέμα. «διά να ήναι πάντες εν, καθώς συ, Πάτερ, είσαι εν εμοί και εγώ εν σοι, να ήναι και αυτοί εν ημίν εν, διά να πιστεύση ο κόσμος ότι συ με απέστειλας». (Ιωάν. 17,21).

Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος καλεί να είμαστε ενωμένοι στο ψέμα. Απόδειξη αυτού είναι τα λόγια του στον Άθω ότι μεταξύ των Ορθοδόξων και των Καθολικών δεν υπάρχουν δογματικές, αλλά μόνο ιστορικές διαφορές. «Όσο πιο τερατώδες ψεύσεις, τόσο πιο γρήγορα θα σε πιστέψουν», είναι η έκφραση που αποδίδεται στο Γκαίμπελς, που ανήκει στην πραγματικότητα στον Χίτλερ. Οι διαφορές μεταξύ των Ορθοδόξων και των Λατίνων είναι ακριβώς δογματικές. Είναι ζητήματα της σωτηρίας της ανθρώπινης ψυχής και όχι μόνο, όπως πιστεύουν οι απλοί άνθρωποι, ότι οι Ορθόδοξοι κάνουν το σταυρό τους από δεξιά προς τα αριστερά, ενώ οι Καθολικοί – από αριστερά προς τα δεξιά.

Ανακαλέστε εν συντομία αυτές τις διαφορές.

Πρώτον, είναι το Φιλιόκβε στο Σύμβολο της πίστεως. Οι Λατίνοι αποφάσισαν ότι το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται όχι μόνο από τον Θεό Πατέρα, αλλά και από τον Θεό Υιό. Εκτός από το γεγονός ότι αυτός ο ισχυρισμός είναι αντίθετος στη Γραφή, οδηγεί στην πραγματική άρνηση της θεότητας του Αγίου Πνεύματος και, ως εκ τούτου, όλης της Αγίας Τριάδας. Ο Θεός είναι ένας στην ουσία και τριαδικός σε Υποστάσεις (Πρόσωπα). Δηλαδή, κάθε Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος μπορεί να έχει είτε τις γενικές ιδιότητες της Θεότητας - αιώνια ύπαρξη, παντογνωσία, πανταχού παρούσα κλπ. - ή προσωπικές ιδιότητες που είναι εγγενείς μόνο σε αυτό το πρόσωπο της Αγίας Τριάδας: ο Πατέρας γεννά τον Υιό και στέλνει το Άγιο Πνεύμα, ο Υιός γεννιέται από τον Πατέρα, Το Πνεύμα εκπορεύεται από τον Πατέρα.

Με την υιοθέτηση του Φιλιόκβε αποδέχεται η διδασκαλία περί Αγίας Τριάδος, όπου ο Πατέρας και ο Υιός κατέχουν ιδιότητα που δεν έχει το Άγιο Πνεύμα. Έτσι, το γεγονός ότι υπάρχει κάποια κατωτερότητα του Αγίου Πνεύματος σε σύγκριση με τον Πατέρα και τον Υιό διεισδύει στο δόγμα για την Τριάδας. Και δεδομένου ότι ο Θεός, εξ ορισμού, δεν μπορεί να είναι ελαττωματικός, το Φιλιόκβε οδηγεί στην άρνηση της Θεότητας του Αγίου Πνεύματος. Και πάλι, με τα λόγια του Αγίου Αποστόλου Παύλου: «μη γένοιτο!»

Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος καλεί να είμαστε ενωμένοι στο ψέμα. Απόδειξη αυτού είναι τα λόγια του στον Άθω ότι μεταξύ των Ορθοδόξων και των Καθολικών δεν υπάρχουν δογματικές, αλλά μόνο ιστορικές διαφορές.

Εκτός από μια καθαρά στοχαστική παραμόρφωση του δόγματος της Αγίας Τριάδας, η διδασκαλία Φιλιόκβε οδηγεί στην πιο πρακτική συνέπεια. Εάν το Άγιο Πνεύμα δεν είναι Θεός, τότε ποιος αγιάζει τα άγια δώρα κατά τη διάρκεια της λειτουργίας; Αφού μόνο ο Θεός, ο Θεός χωρίς την παραμικρή κατωτερότητα (που εισάγεται από το Φιλιόκβε) μπορεί να μεταμορφώσει τα Δώρα στο Σώμα και το Αίμα του Χριστού. «Μεταλαμβάνοντας με το Πνεύμα Σου το Άγιο...» (προσευχή του ιερέα στη λειτουργία).

Εάν δεν είναι έτσι, τότε τι μεταλαμβάνουμε; Και αν έχουμε ελπίδα για σωτηρία χωρίς να μεταλαμβάνουμε το αληθινό Σώμα και το Αίμα του Χριστού; Εξάλλου, το Ευαγγέλιο μαρτυρεί πολύ καθαρά: «εἶπεν οὖν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ φάγητε τὴν σάρκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καὶ πίητε αὐτοῦ τὸ αἷμα, οὐκ ἔχετε ζωὴν ἐν ἑαυτοῖς». (Ιωάν. 6, 53).

Στην ουσία, οι ίδιοι οι Καθολικοί το αισθάνονται αυτό, καθώς δεν έχουν την προσευχή να επικαλούνται το Άγιο Πνεύμα στη λειτουργία.

Δεύτερον, αυτό είναι το δόγμα της υπεροχής του Πάπα. «εἰ δὲ ἡ ἀπαρχὴ ἁγία, καὶ τὸ φύραμα· καὶ εἰ ἡ ῥίζα ἁγία, καὶ οἱ κλάδοι». (Ρωμ. 11,16). Εάν Κεφαλή του Σώματος της Εκκλησίας είναι ο Χριστός, θα σωθούμε. Και αν είναι ο πάπας;

Ο Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανινόφ έχει χαρακτηρίσει αυτό το δόγμα με τα εξής λόγια: «Ο παπισμός προσδίδει στον πάπα τις ιδιότητες του Χριστού και έτσι απαρνούνται τον Χριστό. Κάποιοι δυτικοί συγγραφείς σχεδόν ρητώς ξεστόμισαν αυτή την απάρνηση, λέγοντας ότι είναι πολύ λιγότερη αμαρτία να απαρνηθείς τον Χριστό παρά αμαρτία να απαρνηθείς τον πάπα. Ο πάπας είναι το είδωλο των παπικών, είναι η θεότητά τους. Λόγω αυτής της τρομερής πλάνης η χάρη του Θεού αποχώρησε από τους παπικούς. είναι αφιερωμένοι στον εαυτό τους και στον Σατανά, εφευρέτη και πατέρα όλων των αιρέσεων, μεταξύ άλλων και του παπισμού... Καμία αίρεση δεν εκφράζει τόσο ανοιχτά και αλαζονικά την υπερβολική της υπερηφάνεια, τη σκληρή περιφρόνηση για τους ανθρώπους και το μίσος για αυτούς».

Με την απομάκρυνση του Χριστού από την κυριαρχία στην Εκκλησία, η Εκκλησία παύει να υπάρχει. «Δεν έχουν εκκλησία (Λατίνοι – συντ.), επειδή η ένωση με τη Κεφαλή διακόπηκε» (Αρχιμανδρίτης Ιωάννης (Κρεστιάνκιν)).

Δεν υπάρχει λόγος να πούμε ότι αυτό το δόγμα είναι αντίθετο με την Αγία Γραφή λόγω πλήρους τεκμηρίωσης.

Τρίτον, είναι το δόγμα της Άμωμου Σύλληψης της Υπεραγίας Θεοτόκου. Οι καθολικοί, βεβαίως, δεν ισχυρίζονται ότι η σύλληψη της Μητέρας του Θεού, όπως και του Χριστού, έγινε από το Άγιο Πνεύμα. Αλλά λένε ότι την ίδια στιγμή της σύλληψής της απελευθερώθηκε από την προπατορικό αμάρτημα του Αδάμ. Εκτός από το γεγονός ότι αυτό έρχεται σε αντίθεση με την Αγία Γραφή («Διὰ τοῦτο ὥσπερ δι᾿ ἑνὸς ἀνθρώπου ἡ ἁμαρτία εἰς τὸν κόσμον εἰσῆλθε καὶ διὰ τῆς ἁμαρτίας ὁ θάνατος, καὶ οὕτως εἰς πάντας ἀνθρώπους ὁ θάνατος διῆλθεν, ἐφ᾿ ᾧ πάντες ἥμαρτον·» (Ρωμ. 5, 12) δόγμα της Άμωμου Σύλληψης οδηγεί στο γεγονός ότι η Θυσία του Χριστού στο Σταυρό ήταν μάταιη ως προς τη Μητέρα του Θεού. Δεν την χρειαζόταν σε αυτή την περίπτωση. Τι άλλο είναι αυτό αν όχι βλασφημία εναντίον του Σωτήρα;

Τέταρτον, είναι το καθολικό δόγμα περί σωτηρίας. Εφευρέθηκε από τον Άνσελμο του Καντέρμπερι λίγο μετά την απόσχιση των Λατίνων από την Εκκλησία το 1054. Αυτή η διδασκαλία εκφράζεται σε καθαρά νομικές κατηγορίες. Ο Αδάμ παραβίασε την εντολή και έτσι προσβάλλει τον Θεό. Η προσβολή πρέπει να πληρωθεί με ικανοποίηση. Αλλά επειδή ο Θεός είναι άπειρος, άπειρη είναι και η προσβολή, επομένως και η ικανοποίηση πρέπει να είναι άπειρη. Και μια τέτοια άπειρη ικανοποίηση θα μπορούσε να πληρώσει μόνο ο άπειρος Θεός Ιησούς Χριστός.

Έτσι, η σχέση μεταξύ Θεού και ανθρώπου είναι μια δικαστική αγωγή: ποιος οφείλει τι σε ποιον. Δεν υπάρχει χώρος για αγάπη, όπως δεν υπάρχει χώρος για τη διόρθωση της πεσμένης φύσης του ανθρώπου. Για μας η σωτηρία είναι η επιστροφή στον ουράνιο Πατέρα που μας αγαπά, για τους Καθολικούς –η πληρωμή του χρέους.

Από αυτό το δόγμα, που θέτει τη σχέση του Θεού και του ανθρώπου σε ένα νομικό πλαίσιο, βγήκε η διδασκαλία περί πέραν του χρέους αξίες των αγίων, των συγχωροχαρτιών κ.λπ. Τα συγχωροχάρτια, παρεμπιπτόντως, υπάρχουν και σήμερα, σημερινές «Οδηγίες για συγχωροχάρτια» («Enchiridion Indulgentiarum») υιοθετήθηκε από το Βατικανό το 1967.

Όχι λιγότερο σημαντικές διαφορές στην εικόνα της αγιότητας και της προσευχής γειτνιάζουν με τις δογματικές διαφορές. Αν στην Ορθοδοξία μια σωστή πνευματική ζωή οδηγεί στο να βλέπεις τις αμαρτίες σου, στον καθολικισμό θεωρείται σωστή ζωή αυτή που οδηγεί στη συνειδητοποιήσει της αγιότητάς σου.

Με την απομάκρυνση του Χριστού από την κυριαρχία στην Εκκλησία, η Εκκλησία παύει να υπάρχει.

Ο όσιος Σισώης ο Μέγας (5ος αι.) πριν από το θάνατό του έλεγε: «Πραγματικά, δεν ξέρω αν έχω δημιουργήσει ακόμη και την αρχή της μετανοίας μου». Όλοι οι ορθόδοξοι άγιοι ένιωθαν παρόμοια ταπεινότητα, συνειδητοποίηση της αμαρτωλότητάς τους και την ελπίδα στον Θεό. Αλλά οι «άγιοι» στον καθολικισμό συνειδητοποιούν το ακριβώς αντίθετο. «Δεν αναγνωρίζω στον εαυτό μου καμιά αμαρτία που δεν θα είχε εξιλεώσει με εξομολόγηση και μετάνοια» (Φραγκίσκος της Ασίζης, 13ος αιώνα).

Η εικόνα του πνευματικού έργου, που καλλιεργείται στον καθολικισμό, στην Ορθοδοξία ονομάζεται ξεκάθαρα και σαφώς – γοητεία.

Ο ιδρυτής του ιησουϊτικού τάγματος Ιγνάτιος Λογιόλα (16ος αιώνας) στο βιβλίο «Πνευματικές ασκήσεις» καλεί να φανταζόμαστε το Θεό, τον σταυρωμένο Χριστό, τους αγγέλους, την Άγια Θεοτόκο, τους αγίους κλπ.

Οι ορθόδοξοι άγιοι πατέρες απαγορεύουν κατηγορηματικά αυτό ως μέσα που οδηγεί σε γοητείες. Για παράδειγμα ο Μοναχός Γρηγόριος του Σινά (1ος αιώνας) γράφει: «Λένε ότι η γοητεία εμφανίζεται σε δύο μορφές ή, μάλλον, έρχεται υπό μορφή ονείρων και επιρροών, αν και μόνο σ υπερηφάνεια έχει την αρχή και το λόγο. <...> Η πρώτη μορφή των γοητειών είναι όνειρα. Η δεύτερη μορφή <...> έχει την αρχή της <...> σε ἡδυπάθεια, που γεννιέται από φυσική λαγνεία. Σε αυτή την κατάσταση ο γοητευμένος προβαίνει σε προφητεία, δίνει ψευδείς προβλέψεις. <...> Ο δαίμονας της απερισκεψίας, που θολώνει το μυαλό τους με φωτιά της ἡδυπάθειας, τους τρελαίνει, εισάγοντας ονειρικά μερικούς αγίους σε αυτούς, αφήνοντάς τους να ακούσουν τα λόγια τους και να δουν τα πρόσωπά τους».

Όλες αυτές οι αντιφάσεις των Λατίνων με τις διδασκαλίες της Εκκλησίας του Χριστού, που έχουν καθιερωθεί στον Καθολικισμό για σχεδόν χίλια χρόνια, δεν αφήνουν καμία αμφιβολία: ο λατινισμός έχει μετατραπεί από καιρό σε Simulacrum (Ομοίωμα), το οποίο στη εποχή μας χάνει ακόμη και τα εξωτερικά σημάδια της Εκκλησίας του Χριστού, για να μην αναφέρουμε την ουσία. Και με όλα αυτά ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος προτείνει να ενωθούμε.

Αναμφισβήτητα, εν αναμονή της αναδυόμενης ενοποίησης των δύο αυτών Simulacrum, αυτοί που ανάγκασαν να αναγνωρίσουν της OCU, έχοντας κλείσει τα μάτια στην έλλειψη χάρητος της «ιεραρχίας» τους, θα υποχρεώσουν επίσης να κλείσουν τα μάτια σε όλες τις προαναφερθέντες πλάνες των Καθολικών.

Το μόνο πράγμα που μπορεί να επηρεάσει κάπως την πορεία των γεγονότων είναι η άρνηση των υπόλοιπων Τοπικών Εκκλησιών που δεν έχουν αναγνωρίσει ακόμη την κυριαρχία του Φαναρίου να συμμετάσχουν σε τέτοιου είδους ανομίες, καθώς και η ρητή ομολογία πίστης από τους επισκόπους της Ελληνικής Εκκλησίας και πατριαρχείου Αλεξανδρείας που συνειδητοποιούν προς τα πού πορεύει ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος.