Η ζωή μετά τη κατάληψη: Άθεοι κατέλαβαν το ναό στο χωριό Ποστόινογιε

Ενορίτες της UOC στο χωριό Ποστόινογιε. Φωτογραφία: ΕΟΔ

Στην αρχή οι υποστηρικτές της OCU, με τη βοήθεια των αρχών, πήραν την εκκλησία από τους ενορίτες, οι οποίοι την έχτισαν πριν από 30 χρόνια με τα δικά του χέρια, και στη συνέχεια έκαναν επίθεση και κατέλαβαν το εκκλησιαστικό σπίτι, όπου ζούσε ο ιερέας και τελούσαν λειτουργίες μετά την απώλεια του ναού. Μετά από αυτή τη σφαγή αρκετοί ενορίτες τραυματίστηκαν στο πρόσωπο (σκισμένη μύτη και αυτί) και μεταφέρθηκαν με ασθενοφόρο στο νοσοκομείο.

Τώρα η κοινότητα αναγκάζεται να τελεί τις θείες λειτουργίες στο παλιό καμαρωτό σπίτι, το οποίο τους παραχώρησε ένας από τους χωρικούς.

Ο ίδιος ο ηγούμενος λάμβανε απειλές τόσο στο δικό πρόσωπο όσο και προς τα μικρά του παιδιά. Αναγκάστηκε να στείλει την οικογένειά του στους γονείς του και τώρα πηγαίνει να λειτουργήσει στο χωριό από 50 χιλιόμετρα μακριά κάθε Κυριακή και για εκκλησιαστικές εορτές.

Στις 3 Απριλίου 2019 οι επιδρομείς της ΟCU κατέλαβαν με βία την εκκλησία των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου και σαν πραγματικοί εισβολείς κρεμάσανε τη σημαία του διάσημου εξτρεμιστικού οργάνου «Δεξιός Τομέα» πάνω της.

Για κατάληψη επιλέχτηκε μια καθημερινή, όταν όλοιβρίσκονταν στις δουλειές τους

Μιλάει ο ηγούμενος του ναού:

«Σήμερα, λόγω των συνθηκών που συνέβησαν από τέλη του 2018 και αρχές του 2019, αναγκαζόμαστε να προσευχόμαστε με την κοινότητά μας στο σπίτι που δωρήθηκε από έναν από τους χωρικούς, ώστε η κοινότητα να έχει τη δυνατότητα να συνεχίσει να προσφέρει τις προσευχές της στον εύσπλαχνο Θεό. 

Τα γεγονότα στο χωριό μας άρχισαν να αναπτύσσονται με την υιοθέτηση του λεγόμενου Τόμου, φερμένου στην Ουκρανία από την Κωνσταντινούπολη. Στις 14 Ιανουαρίου 2019, μια ομάδα πρωτοβουλίας από το χωριό, μερικοί άνθρωποι ήρθαν και πρότειναν στην κοινότητά μας να πάμε στην νεοϊδρυθείσα ΟCU, καθώς σήμερα, όπως ισχυρίστηκαν, έχουμε μια ανεξάρτητη Εκκλησία, η οποία έλαβε τον Τόμο της ανεξαρτησίας της και θα συνεχίσουμε να προσευχόμαστε στη νεοσύστατη Εκκλησία. 

Η κοινότητα μας αντέδρασε αμέσως αρνητικά, αρνήθηκε να δεχτεί αυτό. Και μπορούμε να πούμε ότι οι διαμάχες στο χωριό διήρκεσαν πολύ καιρό μέχρι τον Απρίλιο. Υπήρξαν πολυάριθμες προσφυγές και σε μένα. Αλλά τότε και τώρα λέω ότι οι πιστοί που πήγαιναν συνεχώς στην εκκλησία, προσεύχονταν συνεχώς, συμμετείχαν σε θείες λειτουργίες, κοινωνούσαν τα Άχραντα Μυστήρια της Ευχαριστίας, ήταν όλοι μαζί μου, δεν είχαν και δεν έχουν την επιθυμία να πάνε στη νεοϊδρυθείσα ΟCU. 

Μετά ακολούθησαν απειλές εναντίον μου και της οικογένειάς μου, γι’ αυτό αναγκάστηκα να πάρω τα παιδιά μου από το Ποστόινογιε, όπου κατοικούσαμε και να τα στείλω στους γονείς μου στο Γοροντόκ. Σήμερα αναγκάζουμε να ζήσουμε εκεί. Ήταν αδύνατο να συνεχίζουμε να ζούμε εδώ, καθώς υπήρχαν συνεχείς απειλές σωματικής βίας. Δεν ανησυχούσα τόσο πολύ με τον εαυτό μου, παρά για τα μικρά παιδιά μου. Είχαμε εκδιωχθεί βίαια από το σπίτι όπου κατοικούσαμε και ήμασταν καταχωρημένοι. 

Στο μέλλον η κατάσταση κλιμάκωσε και στις 3 Απριλίου μου τηλεφώνησαν και ενημέρωσαν ότι θα πρέπει να έρθουν κάποιοι άνθρωποι στο ναό και να το καταλάβουν. Πριν από αυτό έγιναν αρκετές απόπειρες κατάληψης, αλλά η κοινότητά μας ήταν εδώ όλη στη θέση της, καθώς ήταν Κυριακάτικες ημέρες και οι άνθρωποι δεν εργάζονταν και υπερασπίζονταν το ναό. Οι άλλοι επέλεξαν μια καθημερινή, όταν όλοι, ειδικά νέοι μέλη της κοινότητάς μας, βρίσκονταν στη δουλειά τους και εκείνη τη στιγμή ο ναός καταλήφθηκε.

Ήρθαν επιθετικοί άνθρωποι που δεν έχουν καμία σχέση ούτε με την κοινότητά μας, αλλά και με το χωριό γενικά, τους οποίους είδα για πρώτη φορά. Έφτασε η αστυνομία, η οποία επίσης πήγε με το μέρος της ΟCU. Επιπλέον, όταν η κοινότητά μας απομακρύνθηκε από τις πόρτες του ναού, αυτή η αστυνομία έδωσε ένα ζωντανό διάδρομο μέσω του οποίου ένας άνθρωπος με αλυσοπρίονο μπόρεσε να πλησιάσει τις πόρτες, να κόψει τις κλειδαριές και με χειροκρότημα αυτοί οι άνθρωποι μπήκαν στο ναό, ήταν βίαια κατάληψη του ναού».

Ανταποκριτής: Υπήρξαν προσπάθειες δωροδοκίας;

«Υπήρξαν προσπάθειες δωροδοκίας εμένα, αν και δεν καταγράφηκαν πουθενά. Μου πρότειναν να αλλάξω την πίστη μου για χρήματα. Τους εξήγησα ότι ο Κύριος μπορεί να πάρει περισσότερα από όσα μου προσφέρουν. Για μένα είναι το ίδιο με την πράξη του Ιούδα, ο οποίος πούλησε τον Χριστό για 30 αργύρια. Δεν μπορείτε να πουλήσετε την πίστη σας για χρήματα, να αφήσετε την κοινότητά σας ή να πάτε μαζί της στη νεοϊδρυθείσα ΟCU».

Συνέχιζαν να χτυπάνε εμένα και την κόρη μου ακόμα κι όταν πηγαίναμε προς ασθενοφόρο

Η Όλγα Ζαμπίντα διηγείται τα γεγονότα που συνέβαιναν στο χωριό μετά την χορήγηση του Τόμου:

«Έφτασε λεωφορείο με ξένους, με πολύ δυνατό σωματότυπο και άρχισαν να προχωράνε προς την εκκλησία. Τους προσπεράσαμε, σταθήκαμε μπροστά στις πύλες της εκκλησίας και αρχίσαμε να ψάλνουμε «Χαίρε Κεχαριτομένη...». Οι ξένοι επισκέπτες άρχισαν να μας γελοιοποιούν και να μας προσβάλλουν. Γενικά, θέλω να τονίσω ότι εκεί συγκεντρώθηκαν εκείνοι που δεν πατούσε ποτέ στην εκκλησία, ίσως, μια φορά το χρόνο, να ευλογήσουν το Πάσχα (είδος τσουρεκιού - σημ.).

Εμείς, που ήμασταν στην εκκλησία κάθε Κυριακή και κάθε εορτή, δεν τους βλέπαμε καθόλου στην εκκλησία. Όταν βρισκόμασταν στα σκαλιά της βεράντας του ναού, κάτοικος του χωριού μας, Αντρέι Βασίλιεβιτς Ζουκ, ο οποίος είχε προηγουμένως εκδιωχθεί από την αστυνομία στην Κωστούπολη, είπε στην κατεύθυνσή μου: «παρ’ τηνε από δώ». Και ο Ιγκαντιούκ Νικόλαϊ μου γύρισε το χέρι και με έριξε κάτω από τις σκάλες, μετά από αυτό δύο γυναίκες άρχισαν να με τραβούν από τα μαλλιά στην άκρη. Αργότερα, μια γυναίκα από το δρόμο μου μου έφτιαξε τον ώμο.

Κατέλαβαν το ναό, έχουμε ήδη συμβιβαστεί. Πηγαίναμε να προσευχόμαστε στο σπίτι του ιερέα. Τελούσαμε και Εσπερινά. Στις 20 Ιουνίου 2019 επιστρέφω από την εργασία και μία γειτόνισσά μου μου λέει ότι έπιναν κοντά στο μαγαζί (αλκοόλ) και λένε ότι θα καταλάβουν το σπίτι του ιερέα. Όταν μιλούσαν, παρατήρησαν ότι ήταν όλοι μεθυσμένοι. Σταθήκσαμε στα σκαλιά του σπιτιού του ιερέα και άρχισαμε να ψάλλνουμε «Χαίρε, Κεχαριτωμένη». Μας περιτριγύρισαν, ένω τρεις απ’ αυτούς έσπασαν το παράθυρο και όρμισαν στο μεσαίο σωμάτιο. Αυτοί ήταν ο Μπουτ Γιούρι Νικολάεβιτς, ο Ζούκ Σεργκέι Βασίλιεβιτς και ο Εφιμετς Γιούρι Ανταμόβιτς.  Εισέβαλαν στο σπίτι και άρχισαν να πιέζουν την πόρτα επάνω μας, ενώ εμείς στεκόμασταν στο κατώφλι. Εμένα με άρπαξε μια γυναίκα, η Σελιούκ Μαρία Νικολαέβνα, που πουλά βότκα στο χωριό, με έσπρωξε κάτω από τα σκαλοπάτια και όταν έπεσα, άρχισαν να με χτυπούν στο κεφάλι και άλλα μέρη. Ακόμα κι όταν η κόρη μου με οδήγησε στο ασθενοφόρο, συνέχιζαν να χτυπάνε εμένα και την κόρη μου.... Μετά η δασκάλα στο σχολείο μου λέει ότι τα παιδιά μου είναι ζόμπι γιατί πηγαίνουν στην εκκλησία. Πώς να το καταλαβαίνω αυτό, πείτε μου;!»

Έριξαν κάτω τον ιερέα, τον πατούσαν με τα πόδια

Διηγείται η Μαρία Ζουκ:

«Όλα ξεκίνησαν με την χορήγηση του Τόμου. Άρχισαν οι καταλήψεις.

Προσπαθούσαν να το κάνουν πριν από τις εκλογές (προεδρικές – συντ.). Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας και έγινε αυτή η κατάληψη. Μέχρι τελευταία στιγμή δεν μπορούσα να φανταστώ και δεν πίστευα ότι θα συνέβαινε κάτι τέτοιο. Μέχρι τελευταία στιγμή... Είμαι δασκάλα στο παρελθόν. Στεκόμουν σ’ εκείνο το κατώφλι, κάτω από εκείνες τις πόρτες, ψέλναμε...

Με πλήθος πίεζαν εμένα, έναν τόσο ηλικιωμένο άνθρωπο, τραβούσαν από τα χέρια από το κατώφλι, έριξαν κάτω τον ιερέα, τον πατούσαν με τα πόδια. Και κανείς δεν άπλωσε το χέρι του για να σηκώσει τον παπά. Αυτή είναι η αγριότητα, αυτοί είναι άθεοι».

Θα παραμείνω μόνο στην ορθόδοξη πίστη μέχρι το τέλος της ζωής μου, είμαι ήδη 85 ετών.

Διηγείται ο νεοκόρος του ναού Στεπάν Νικολάγιεβιτς, ο οποίος ήδη έχει κλείσει τα 85 χρόνια της ζωής του:

«Κοντά τριάντα χρόνια που αυτή η εκκλησία (καταληφθείσα – σημείωση) άρχισε να χτίζεται. Χτίζαμε την εκκλησία με τις δυνάμεις μας, κανείς δεν πήγαινε, δεν συγκέντρωνε χρήματα. Από 150 άνθρωποι έρχονταν, δεν υπήρχαν μηχανικοί. 

Υπήρχε ηρεμία για σχεδόν 30 χρόνια μέχρι να έρθουν αυτοί οι άθεοι, που δεν ξέρουν καν τι είναι η Εκκλησία, που δεν πήγαιναν εκεί και δεν πηγαίνουν. Ζητήσαμε από τις αρχές να σφραγίσουν την εκκλησία μέχρι να διευκρινιστούν οι περιστάσεις, αλλά οι αρχές εκκαθάρισαν την κοινότητά μας και τώρα δεν είμαστε στα μητρώα. Ζητάμε βοήθεια για να δείξει ο Θεός τη δύναμή του, να θριαμβεύσει η αλήθεια. Πήγαινα στην εκκλησία από μικρός, οι παππούδες και οι γονείς μου πήγαιναν και δεν πρόκειται να αλλάξω τίποτα. Θα παραμείνω μόνο στην ορθόδοξη πίστη μέχρι το τέλος της ζωής μου, είμαι ήδη 85 ετών».

Αργότερα, όχι για κάμερα, ρωτήσαμε την ηγούμενο της ενορίας: «Τι φοβάστε περισσότερο απ' όλα;», απάντησε:

«Διακονώ αυτό το χωριό οκτώ χρόνια. Και όταν ξεκίνησαν όλα, όλες αυτές οι απειλές, παρακάλια, πιέσεις, απαιτήσεις να πάμε στους σχισματικούς της ΟCU, φοβόμουν πολύ ότι οι ενορίτες μου, το ποίμνιό μου θα πάει στο σχίσμα... Αυτό θα σήμαινε ότι εργάστηκα μάταια για οκτώ χρόνια, ότι δεν κατάφερα να τους εξηγήσω τι είναι η Εκκλησία και γιατί πρέπει να φυλάμε την πιστή μας παρά τα πάντα. Φοβόμουν πολύ. Αλλά όλοι παρέμειναν πιστοί. Κανένας δεν έφυγε. Από εκείνους που συνέχεια παρακολουθούσαν τις θείες λειτουργίες δεν έφυγε κανείς. Αυτή είναι η χαρά μου».

Σκεφτείται αυτά τα λόγια! Ο ιερέας, ο οποίος εκδιώχθηκε από το σπίτι του με την οικογένειά του, ο ναός του οποίου καταλήφθηκε, ο οποίος απειλείται συνεχώς με κάτι κακό να του συμβεί στο δρόμο αν δεν σταματήσει να έρχεται στο χωριό για να τελεί λειτουργίες. Λέει ότι πάνω απ’ όλα φοβάται όχι τις απειλές, αλλά ότι κάποιος από τα πρόβατα του Χριστού που ανατέθηκαν στην ποιμαντική του φροντίδα θα μπει στον πειρασμό και θα προδώσει την Εκκλησία, θα ανταλλάξει τον Σταυρό του Χριστού για μια ήρεμη και ασφαλή ζωή.