Εγκυμοσύνη με κακία: Γιατί οι υποστηρικτές ΟCU δεν βλέπουν καταλήψεις ναών

Οι υποστηρικτές της ΟCU δεν βλέπουν την ταλαιπωρία των συμπολιτών τους. Φωτογραφία: ΕΟΔ

Σε προσωπικές και εικονικές συζητήσεις με τους υποστηρικτές της ΟCU χτυπά το μάτι ένα πράγμα.

Εδώ ο συνομιλητής σου μιλάει για την αγάπη για τους άλλους, την αφοσίωση στην Ουκρανία, την ανάγκη για πνευματική ενότητα των Ουκρανών πιστών. Όλα είναι καλά και άγια. Φαίνεται να είναι μπροστά σου ένας υγιής, σώφρον άνθρωπος που πιστεύει. Αλλά αν αγγίξεις ένα θέμα, η λογικότητά του τελειώνει αμέσως. Αυτό το θέμα είναι η καταλήψεις των εκκλησιών της UOC από τους ακτιβιστές της ΟCU.

Ο αντίπαλος αρχίζει αμέσως να σηκώνει τους ώμους, να συνοφρυώνεται, να βαριέται. Προσπαθεί να κατευθύνει το θέμα αλλού ή μουρμουρίζει κάτι τύπου «όλα είναι διφορούμενα εκεί». Τέτοιες ερωτήσεις γι’ αυτόν αποδεικνύονται ... σαν να μην αξίζουν προσοχής! Αν και, φαίνεται, υπάρχουν πολλά βίντεο γεγονότα που επιτρέπον να βεβαιωθούμε ότι η UOC δεν λέει ψέματα στα δελτία της σχετικά με την εκκλησιαστική κατάσταση στην Ουκρανία.

Αποδεικνύεται αυτή η άποψη: εάν υποστηρίζεις τη θέση μου σε θέματα εκκλησίας, σε συμπονώ, αν όχι – δεν με νοιάζει η οδύνη σου. Δεν είστε πλέον άνθρωπος, σε χτυπούν, σε σκοτώνουν, αλλά εμένα δεν με νοιάζει.

Για κάποιο λόγο εκείνοι που φαίνεται να αγαπούν τόσο πολύ το λαό τους συνολικά δείχνουν κάποιο είδος παθολογικής αναισθηματικότητας προς τους μεμονωμένους, πραγματικούς Ουκρανούς. Σε εκείνους του οποίους οι ακτιβιστές της ΟCU κτύπησαν, έδιωξαν από το σπίτι, πρόσβαλαν, στέρησαν τον ναό κλπ. Αποδεικνύεται αυτή η άποψη: εάν υποστηρίζεις τη θέση μου σε θέματα εκκλησίας, σε συμπονώ, αν όχι – δεν με νοιάζει η οδύνη σου. Δεν είστε πλέον άνθρωπος, σε χτυπούν, σε σκοτώνουν, αλλά εμένα δεν με νοιάζει.

Αυτό είναι το πιο εντυπωσιακό στην επικοινωνία με τους υποστηρικτές της ουκρανικής αυτοκέφαλης.    

***

Σε γενικές γραμμές, όταν πρόκειται για επιθέσεις επιδρομών, κάποιο είδος συμπεριφοράς  νηπιαγωγείου ξεκινά σε διαδικτυακή διαμάχη. Υποστηρικτές της ΟCU γράφουν, για παράδειγμα: «στην περιφέρειά μου κανείς δεν καταλαμβάνει κανέναν!» Είναι καλό που δεν καταλαμβάνουν. Αλλά δεν σταματούν να καταλαμβάνουν σε άλλες περιοχές. Ή άλλο: «Γνωρίζω πολλούς πιστούς της ΟCU, είναι κανονικοί άνθρωποι και κτίζουν μόνοι τους ναό στο χωριό». Δήθεν η παρουσία των «φυσιολογικών ανθρώπων» σε ένα μέρος ακυρώνει το γεγονός των καταλήψεων των εκκλησιών της UOC και της βίας εναντίον των πιστών της σε ένα άλλο!

Αυτή την καταπληκτική «πενιχρή αίσθηση» δείχνουν καμιά φορά όχι μόνο οι ενορίτες της ΟCU, όχι μόνο οι τυχαίοι άπιστοι, αλλά ακόμα και μερικοί δικοί μας εκκλησιαστικοί άνθρωποι που στηρίζουν τη νέα δομή χωρίς να μεταφέρονται σε αυτήν. Παραμένει μυστικό: πώς άνθρωπος που πιστεύει στον Θεό της αγάπης δεν έχει στοιχειώδη συμπάθεια για τους πονέντες; Πώς μπορεί ο χριστιανός που συμμετέχει στη Λειτουργία να αδιαφορεί για τον πόνο και τα δάκρυα ανθρώπων που κοινωνούν μαζί του των Αχράντων Μυστηρίων;

Εδώ χάθηκε εντελώς η αίσθηση της καθολικότητα της εκκλησίας, για την οποία έγραφε ο απόστολος Παύλος, φανερώνοντας την Εκκλησία ως ενιαίο οργανισμό, όπου οι πιστοί είναι μέλη αυτού του οργανισμού. «καὶ εἴτε πάσχει ἓν μέλος, συμπάσχει πάντα τὰ μέλη, εἴτε δοξάζεται ἓν μέλος, συγχαίρει πάντα τὰ μέλη. Ὑμεῖς δέ ἐστε σῶμα Χριστοῦ καὶ μέλη ἐκ μέρους.» (Α Κορ. 12,26-27).

Άραγε κάποιος πονάει, αλλά δεν με νοιάζει... Για να μην αναφέρουμε ότι η οργάνωση στην οποία ανήκουν οι υποστηρικτές της ΟCU ή που την υποστηρίζουν φέρνει αυτόν τον πόνο στους ανθρώπους.

Πιθανόν κιόλας μπορούμε να μιλήσουμε για κάποιο είδος εκκλησιαστικής αίρεσης στην προκειμένη περίπτωση. Όταν η πραγματική «εκκλησία» για μένα είναι εκείνοι που συμμερίζονται τις πολιτικές μου πεποιθήσεις. Όταν σέβομαι τον Χριστό που υπέφερε για μας, αλλά δεν με νοιάζει για τα δεινά άλλων πιστών στην Εκκλησία μου. Όταν μισώ τον Πατριάρχη της Εκκλησίας στην οποία ανήκω, αν και το όνομά του μνημονεύεται στο ναό κατά τη λειτουργία. Όταν δεν τιμώ τους αγίους μνήμη των οποίων γιορτάζεται στο εκκλησιαστικό ημερολόγιο, επειδή εργάστηκαν για την ενίσχυση του κράτους που δεν αγαπώ. Όταν συμφωνώ με τις ιδεολογίες μύθους των ανθρώπων και συγχρόνως κοινωνώ το Σώμα και το Αίμα του Χριστού.

Ο κατάλογος μπορεί να συνεχιστεί...

***

Δεν είναι σαφές πώς κανείς, ανήκοντας στην ΟCU ή συμπαθώντας την, μπορεί να μην αισθάνεται ευθύνη για την ανομία που διαπράττουν τα μέλη της. Όταν η οργάνωσή μου (ή αυτή που συμπαθώ) χρησιμοποιεί βία σε διαφορετικά μέρη της χώρας (αν και όχι στην περιφέρειά μου) όλη η οργάνωση, συμπεριλαμβανομένου και εμού, δε φέρει την ηθική ευθύνη για αυτό, εάν υποστηρίζω και υπερασπίζομαι αυτήν την οργάνωση;

Δεν είναι σαφές πώς κανείς, ανήκοντας στην ΟCU ή συμπαθώντας την, μπορεί να μην αισθάνεται κανείς ευθύνη για την ανομία που διαπράττουν τα μέλη της

Μη κατανόηση αυτών των πραγμάτων, ένα είδος ινφαντιλισμού της συνείδησης είναι ηθική τραγωδία του λαού μας, μαζική εκτροπή της συνείδησης και της κοινής λογικής.

Μερικές φορές οι αντίπαλοι διαφεύγουν και φτάνουν στο σημείο του απόλυτου παραλογισμού: «οι ναοί καταλαμβάνονται από “τιτούσκι”, είναι προκλήσεις της UOC με σκοπό την υποκίνηση του θρησκευτικού μίσους. Σαν τα βίντεο δε δείχνουν ποιος καταλαμβάνει τους ναούς. Σαν δεν είναι γνωστό ότι οι εκκλησίες «μεταφέρονται» μετά στην ΟCU. Σαν οι «ιερείς» της ΟCU, που εμπνέουν το ποίμνιό τους, δεν είναι συχνά παρόντες σε αυτές τις καταλήψεις. Και σαν η σχισματική «ιεραρχία» δεν είναι ενήμερη.

«Ο Επιφάνιος δεν μπορεί να ελέγξει τις μάχες στα χωριά και τις αναμετρήσεις που σχετίζονται με τη διαφορά για το ναό. Δεν χρειάζεται να κατηγορείτε αυτόν για τα πάντα», γράφει ένας άλλος απολογητής της ΟCU στα σχόλια. Τι λες! Αν ο Ντουμένκο ήταν χριστιανός και αντιτίθονταν στη βία, απλά δεν θα δεχόταν τους καταβληθέντες ναούς στην δικαιοδοσία του.

Παραλογισμός! Οι υποστηρικτές της ΟCU είναι όλο πατριώτες που δηλώνουν την αγάπη τους για την Ουκρανία και τους Ουκρανούς. Αλλά δεν βλέπουν (και μερικές φορές ακόμη και σιωπηρά εγκρίνουν) τις επιθέσεις εναντίον των ίδιων πολιτών της Ουκρανίας όπως κι αυτοί. Προσπαθούν κιόλας να πονηρεύουν τους άλλους.

Θα έπρεπε, βλέποντας όλη αυτή την ανομία, να τεθεί το ερώτημα: αν ο Χριστιανισμός συμβιβάζεται με τη βία; Είναι αληθινή η «εκκλησία» που υποστηρίζω; Μήπως ο Θεός δείχνει με αυτόν τον τρόπο την ποιότητα αυτής της ομάδας, επιτρέποντας τους «ακτιβιστές» της να παίρνουν τους ναούς από την κανονική Εκκλησία;

Και εδώ το θέμα της κανονικότητας-μη κανονικότητας, με όλη την προφανή σημασία της, παραμένει ήδη κάπου στο περιθώριο. Όταν σπάνε τις πόρτες των εκκλησιών και κόβουν τις κλειδαριές, όταν χτυπούν ιερέα και καλούν να «δώσουν στους άντρες» την πρεσβυτέρα του, χρειάζονται άλλες συζητήσεις; Δεν είναι ακόμη σαφές πού είναι η Εκκλησία και πού είναι μια λυπηρή παρωδία της;

Και δεν λένε τίποτα ιστορίες των καταλήψεων των ναών, είναι άσκοπο πλέον να διαφωνείς για τους κανόνες και τα καταστατικά. Το να φιλτράρεις κουνούπι δεν θα βοηθήσει να βγάλεις καμήλα που έχουν καταπιεί.

Όταν σπάνε τις πόρτες των εκκλησιών και κόβουν τις κλειδαριές, όταν χτυπούν ιερέα και καλούν να «δώσουν στους άντρες» την πρεσβυτέρα του, χρειάζονται άλλες συζητήσεις; Δεν είναι ακόμη σαφές πού είναι η Εκκλησία και πού είναι μια λυπηρή παρωδία της;

Γνωστοί άπιστοι παίρνουν τηλέφωνο και ρωτούν: «τι συμβαίνει στην εκκλησία σας εκεί πέρα; Πώς μπορούν οι πιστοί να κτυπούν, να καταλαμβάνουν ναούς με βία;» Οι μη εκκλησιαστικοί άνθρωποι συνειδητοποιούν αυτό το οποίο για κάποιο λόγο είναι ακατανόητο για τους εκκλησιαστικούς και κοινωνούντες. Και πραγματικά αυτό δεν παύει να εκπλήσσει.

***

Φαίνεται ότι η απάντηση σε όλες αυτές τις αμηχανίες είναι μία – η φυσιολογική δραστηριότητα του νου και των συναισθημάτων παραλύεται από τον εθνικισμό. Ο εθνικισμός στην προκειμένη περίπτωση είναι προβολή των ανθρώπινων παθών στον πολιτικό και ιδεολογικό τομέα. Όταν κάτι ζωντανό πέφτει κάτω από την επιρροή αυτής της ακτίνας, όλα πεθαίνουν. Ο εθνικισμός δεν αφήνει καμία πιθανότητα να επιβιώσουν ακόμα και τα απλά ανθρώπινα συναισθήματα, όπως ο οίκτος και η συμπόνια.

Ως εκ τούτου, βγαίνει κάποιο είδος εφιάλτη: πιστός δεν βλέπει και δεν ακούει τον πόνο των συμπατριωτών που ζουν κοντά. Φεύγει από αυτόν τον πόνο, κρύβεται από αυτό και ενοχλείται όταν του μιλάνε γι’ αυτόν. Επειδή αυτός ο πόνος δημιουργεί προβλήματα στη λειτουργία του προγράμματος που ξεκίνησε ο διάβολος μέσα του.

Η περιγραφείσα ασθένεια είναι ένα πολύπλοκο φαινόμενο. Περιλαμβάνει ένα είδος ιδιαίτερης αδυναμίας πίστης και μυστικά πάθη, και το αποτύπωμα της εκπαίδευσης και την κατωτερότητα της εκπαίδευσης, καθώς και την ιδεολογική κατήχηση. Αυτό το εκρηκτικό μίγμα ζυμώνεται με ειδική ζύμη – ασθένεια της συνείδησης. Διότι αν η συνείδηση δεν πονάει για την αμαρτία της προδοσίας των αδελφών εν πίστη, σημαίνει ότι πέθανε.

Ο εθνικισμός στην προκειμένη περίπτωση είναι προβολή των ανθρώπινων παθών στον πολιτικό και ιδεολογικό τομέα. Όταν κάτι ζωντανό πέφτει κάτω από την επιρροή αυτής της ακτίνας, όλα πεθαίνουν. Ο εθνικισμός δεν αφήνει καμία πιθανότητα να επιβιώσουν ακόμα και τα απλά ανθρώπινα συναισθήματα, όπως ο οίκτος και η συμπόνια.

Είπαμε τη λέξη-κλειδί: «προδοσία». Αυτός ο όρος είναι απαραίτητος. Επειδή αν δεν σε αγγίζουν τα δάκρυα της γιαγιάς, της οποίας οι ακτιβιστές πήραν το ναό, την πρόδωσες. Εάν είσαι αδιάφορος στη λύπη της οικογένειας του ιερέα, η οποία εκδιώχθηκε από το σπίτι το χειμώνα, την πρόδωσες. Εάν οι απλοί άνθρωποι βασανίζονται μπροστά στα μάτια σου επειδή δεν θέλουν να εγκαταλείψουν την Εκκλησία τους, και εσύ δεν το βλέπεις, ή ακόμα και γελάς μαζί τους – έχεις προδώσει  τον εαυτό σου, τη χριστιανική σου τιμή.

Ο απόστολος Παύλος έγραψε για την «καμένη συνείδηση» και αυτή η έκφραση ταιριάζει πολύ στο θέμα μας, σαν κλειδί στο κάστρο. Καμένη συνείδηση, παραβίαση της ιερότητας της κοινής πίστεως, ιερότητας της πνευματικής και αιματικής συγγένειας είναι λόγια κατάλληλα για τη διάγνωση της κατάστασης. Και οι εκκλησιαστικές-πολιτικές προτιμήσεις των υποστηρικτών της ΟCU φαίνονται εδώ μόνο ως το χαρτί ηλιοτροπίου της πνευματικής τους κατάστασης. Ως τεστ εγκυμοσύνης με κακία.

Αλλά ο Θεός δεν γίνεται να επιπλήξει. Τόσο στη μνήμη των ανθρώπων όσο και στα μνημονικά βιβλία του Θεού (υπάρχει μια τέτοια εικόνα στην Αγία Γραφή), η ΟCU θα παραμείνει ένα από τα κλαδιά του ουκρανικού σχίσματος, που βασανίζει τον ήδη βασανισμένο λαό.

Ο Κύριος θα μνημονεύσει τα πάντα. Οπωσδήποτε!
Ο Κύριος θα μνημονεύσει τον ξυλοδαρμό των ιερέων και την προσβολή των συζύγων τους, το αίμα και τα δάκρυα των απλών πιστών.
Θα μνημονεύσει την πολυήμερη αγρυπνίες των ενοριών της UOC που φυλάσσουν τις εκκλησίες τους από συγχωριανού που έχουν τρελαθεί. 
Θα μνημονεύσει του δυνατούς νεαρούς που χτυπάγανε τις αδύναμες γυναίκες μπροστά στην αστυνομία.
Θα μνημονεύσει πώς οι ακτιβιστές της ΟCU έβγαλαν το θρόνο με τα Άγια Δώρα στο δρόμο και το έριξαν κατά μήκος του δρόμου, σαν άχρηστα σκουπίδια.
Θα μνημονεύσει πώς διώχνονταν οι πιστοί όχι μόνο από τους ναούς τους, αλλά και από βοηθητικούς χώρους, ερημωμένα κτήρια, παλαιές καλύβες.
Θα μνημονεύσει τη σατανική υπερηφάνεια του Φιλάρετου, την προδοσία και την εξαπάτηση του Πατριάρχη Βαρθολομαίου, την προδοσία των Μητροπολιτών Συμεών και του Αλεξάνδρου, τις ληστρικές χειροτονίες του αχειροτόνητου Ντουμένκο.
Θα μνημονεύσει την ανομία των κρατικών υπαλλήλων που παρεμβαίνουν στη ζωή της Εκκλησίας.
Θα μνημονεύσει όλα τα ψέματα, τον πόνο και τα βάσανα που έφεραν οι υποστηρικτές της αυτοκέφαλης στην Ουκρανία.

Από εμάς σήμερα, ουσιαστικά, ένα πράγμα ζητείται: να καταλάβουμε με ποιον είναι ο Θεός, με τον βιαστή ή με το θύμα; Ας ο καθένας μας να ερωτηθεί και να λύσει αυτό το ζήτημα για τον εαυτό του, για κάποιον εξαιρετικά απλό, αλλά για κάποιον πολύ δύσκολο. Δύσκολο όχι επειδή είναι δύσκολο να μαντέψει, αλλά επειδή η αληθινή απάντηση θα τον κάνει αναπόφευκτα να αλλάξει τη γνώμη.