„ჩაუშვეს“ თუ არა მღვდელმსახურებმა თანამოძმეები?

ტექსტის მესიჯი აშკარაა - მიტროპოლიტ ლუკაზე სპეცსამსახურების ყურადღების მიქცევა და ასევე უმე-სთვის ზიანის მიყენება, რომელიც, როგორც ირკვევა, არც ისე დამოუკიდებელია. პოსტის ქვეშ ასზე მეტი კომენტარია, სადაც ადამიანები კამათობენ, ლანძღავენ ერთმანეთს, ჩხუბობენ და ერთმანეთს შეურაცხყოფენ. ისმის მთავარი კითხვა, დანაშაულია თუ არა დღეს რუსეთის მართლმადიდებელი ეკლესიის მეთაურის ხსენება?

ჯერ ერთი, ეპისკოპოსის ხსენება თავისთავად არ შეიძლება იყოს დანაშაული, განურჩევლად მისი პირადი თვისებებისა თუ შეხედულებებისა.

მეორეც, ფეოფანიის საბჭომ წინა ხაზზე მდებარე ეპარქიებს მიანიჭა უფლება დამოუკიდებლად მიეღოთ გადაწყვეტილებები, რომლებიც ადრე მხოლოდ სინოდის ან წინამძღვრის კომპეტენციაში შედიოდა. მათ შორის ხსენების საკითხშიც.

მესამე, რუსეთის ფედერაციის უკრაინის ტერიტორიაზე შემოჭრის გამო, ზაპორიჟიას ეპარქია გაიყო: სამრევლოების ნაწილი განლაგებულია კონტროლირებად ტერიტორიაზე, ნაწილი კი ოკუპირებულ ტერიტორიაზე. იქ კი პატრიარქის არ მოხსენიებამ შესაძლოა „ავტორიტეტებს“ გარკვეული კითხვები გაუჩინოს. ცდება თუ არა მიტროპოლიტი ლუკა, როცა ცდილობს თავისი მრევლის ერთიანობის შენარჩუნებას?

ახლა ვიდეოს გამოქვეყნებული მღვდლის დათმობაზე. ალბათ თავს პატრიოტად თვლის. მაგრამ ჩადებულია თუ არა მის საქციელში სიყვარული? იგივე, რომელზეც ქრისტე საუბრობდა: „ამით გაიგებენ ყველა, რომ ჩემი მოწაფეები ხართ, თუ ერთმანეთის სიყვარული გაქვთ“. მღვდლები კი ხშირად ურჩევენ მორწმუნეებს, თავიანთი ქმედებებით ორიენტირდნენ მათზე, ვინც აუცილებლად მოიპოვა ეს სიყვარული - წმინდანებზე.

შეგვიძლია წარმოვიდგინოთ, რომ წმინდა ნიკოლოზმა, სერაფიმე საროველმა, პაისი სვიატოგორელმა ან ვინმე სხვამ „ჩაუშვა“ თანამოძმეები? არა, არ შეგვიძლია. და სწორედ აქ უნდა მოძებნოთ პასუხი - შესაძლებელია თუ არა დააბეძღოთ თქვენი თანამემამულე, თუნდაც, თქვენი აზრით, ის არასწორი იყოს.