აღდგინებით გამოცდა

ლაზარეს შაბათი.

ძირითადად, სწორედ ამ სასწაულმა გამოიყვანა ამდენი ხალხი მომავალი მესიის შესახვედრად, შეძახილებით: „ოსანა ძესა დავითისასა“. ბევრი განმარტავს ამას ისე, რომ უფალი განამტკიცებდა მოწაფეებს რწმენაში იმ ვნებების წინ, რაც მას მოელოდა.

მაგრამ გვსურს ყურადღება გავამახვილოთ ამ მოვლენათა ერთ, არც თუ ისე ცნობილ ასპექტზე. მახარებელი იოანე ღვთისმეტყველი მოგვითხრობს, რომ, როდესაც ლაზარეს სნეულება ძალზე გამძაფრდა, მისმა დებმა მართამ და მარიამმა ხალხი გააგზავნეს იესოსთან და შეატყობინეს მას ამის შესახებ. მიზანი არა მარტო უფლის ინფორმირება იყო, არამედ განკურნების თხოვნა. ლაზარეს გარდაცვალებიდან მის აღდგინებამდე ოთხი დღე გავიდა. ავადმყოფობის შესახებ უწყების მიღებიდან, ქრისტე ორი დღის განმავლობაში ადგილზე იმყოფებოდა, კიდევ ორი დღე მან გზაში გაატარა. მართას და მარიამის მიერ წარგზავნილი ადამიანები აგრეთვე ორი დღე გზაში იყვნენ, შესაბამისად, ლაზარე ზუსტად იმ მომენტში გარადიცვალა, როდესაც მათ მისი ავადმყოფობის შესახებ ქრისტეს შეატყობინეს. უფალი მყისიერად რომ წასულიყო ლაზარესთან, ის მაინც ვერ მოუსწრებდა მას ცოცხალს.

იოანე მახარებელი გვიყვება აგრეთვე ქრისტეს მიერ კარისკაცის მომაკვდავი ძის განკურნების შესახებ, რომელიც აგრეთვე მისგან დაახლოებით ორი დღის სავალზე იმყოფებოდა. უფალმა კარისკაცის თხოვნაზე განკურნების შესახებ, უბრალოდ უპასუხა მას: „წადი, შენი ძე ცოცხალია“. მან ირწმუნა და წავიდა, შუა გზაზე კი მსახურებისგან შვილის განკურნების შესახებ შეიტყო.

მაცხოვარს შეეძლო ლაზარეს შემთხვევაშიც იგივე გაეკეთებინა. მაგრამ ეს არ გააკეთა. მან სრულიად სხვა რამ თქვა: „ეს სნეულება სასიკვდილო კი არ არის, არამედ რათა იდიდოს ღმერთის ძე მის მიერ“. მაგრამ წარმოვიდგინოთ მართას და მარიამის გრძნობები, თვით ლაზარეზე რომ არაფერი ვთქვათ, რადგან ქრისტემ დაუშვა, რომ მას სასიკვდილო ტანჯვა განეცადა. ის, თუ როგორ გოდებდნენ დები ძმის სიკვდილის გამო, მეტყველებს ის ფაქტი, რომ ისინი სულ დასტიროდნენ მას მთელი ამ ოთხი დღის განმავლობაში, მეზობლები კი მათ სანუგეშებლად სულ დადიოდნენ. რაოდენ დიდი იყო მათი წუხილი გარდაცვლილ ძმაზე! ამას კი ემატებოდა ის, რომ მათ ვერ გაეგოთ, თუ რატომ არ განკურნა ქრისტემ ლაზარე, როდესაც მისი სნეულების შესახებ გაიგო. დასაშვებია, რომ დებმა იცოდნენ კარისკაცის ძის განკურნების შესახებ. რომც არ სცოდნოდათ, ისინი მაინც მოელოდნენ, რომ იესო მათთან მივიდოდა ორ დღეში, როგორც კი ლაზარეს შესახებ შეიტყობდა. მაგრამ ის არ მოვიდა. და კიდევ ორი დღე მართამ და მარიამმა უკიდურეს წუხილში გაატარეს. უნებურად ჩნდება კითხვა: რატომ მოექცა უფალი მათ ასე სასტიკად, რატომ შეახვედრა მათ ასეთი საშინელი განსაცდელი? მას ხომ შეეძლო არ დაეშვა ეს ყველაფერი. თანაც სახარება გვეუბნება, რომ „უყვარდა იესოს მართა, მისი და და ლაზარე“.

არ ვეცადოთ ამ კითხვაზე პასუხის პოვნა. სახარების პრიზმაში განვიხილოთ ჩვენი ცხოვრების გარემოებები. მით უმეტეს, ახლა, როდესაც ეკლესია იდევნება, როცა მორწმუნეებს ართმევენ ტაძრებს, როდესაც ზოგიერთი მღვდელმსახური, ჟურნალისტი და ერისკაცი უდანაშაულოდ იტანჯება საპატიმროში. ამ გარემოებებში უნებურად ჩნდება კითხვა: ღმერთო, რატომ გვექცევი ასე? ხომ შეგიძლია, რომ აგვარიდო ეს ყველაფერი! საერთოდ, სად ხარ? რატომ არ ჩქარობ? რაც არ უნდა მძიმე იყოს, გვწამს, რომ ტანჯვის ეს „ოთხი დღე“ გაივლის, რომ მოვა უფალი და აღადგენს ჩვენში იმას, რაც უკვე, შესაძლოა, მოკვდა და გაიხრწნა. და მაშინ მივხვდებით, რომ ყველაფერი ეს სასიკვდილო კი არ არის, არამედ რათა იდიდოს ღმერთის ძე მის მიერ“.